ឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលរលាក់បំផុតនៃជីវិត
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានចូលរួមការជិះទូកចុះតាមល្បាក់ទឹក ជាមួយមនុស្សមួយក្រុម។ អ្នកនាំផ្លូវក៏បានស្រែកប្រាប់ ក្រុមដែលអង្គុយនៅខាងឆ្វេងគាត់ ឲ្យចែវទូកទៅមុខឲ្យបានបីច្រវ៉ា។ ក្រុមខាងឆ្វេង ក៏ខំចូកចែវ ដោយទាញនាំទូកចេញពីកន្លែងដែលមានទឹកកួចខ្លាំង។ អស់រយៈពេលប៉ុន្មានម៉ោងនោះ យើងបានរៀន អំពីសារៈសំខាន់នៃការស្តាប់តាមការណែនាំ របស់អ្នកនាំផ្លូវរបស់យើង។ សម្លេងដ៏នឹងធឹងរបស់គាត់បានជួយឲ្យគ្នាយើង៦នាក់ ដែលមានបទពិសោធន៍តិចតួច ក្នុងការអុំទូក ឲ្យធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បីទាញនាំទូក ទៅរកកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត តាមបណ្តោយខ្សែទឹក ដែលកំពុងហូរធ្លាក់ចុះមកយ៉ាងគំហុក។
ជីវិតខាងវិញ្ញាណយើង ក៏មានដំណើរដូចការជិះទូកចុះតាមល្បាក់ទឹកផងដែរ តើមែនទេ? ពេលខ្លះ ការអុំទូកមានភាពរលូនទៅមុខ។ បន្ទាប់មក មួយរំពេចនោះ យើងក៏បានប្រញាប់ចូកចែវទូកយ៉ាងរហ័ស ដើម្បីជៀសចេញពីកន្លែងទឹកកួច ដែលកើតឡើងភ្លាមៗ។ ពេលដ៏តានតឹងនេះ ធ្វើឲ្យយើងដឹងថា យើងត្រូវការអ្នកនាំផ្លូវដែលមានជំនាញម្នាក់ ដើម្បីផ្តល់ឲ្យនូវការណែនាំដែលអាចទុកចិត្តបាន ដើម្បីជួយនាំយើងឆ្លងកាត់ពេលដ៏រំជើបរំជួល។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៣២ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា “អញនឹងបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យឯងស្គាល់ផ្លូវ ដែលឯងត្រូវដើរ”(ខ.៨)។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ដើម្បីឲ្យយើងស្តាប់តាមព្រះអង្គ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវសារភាពអំពើបាបរបស់យើង(ខ.៥) ហើយអធិស្ឋាន ក្នុងការស្វែងរកព្រះអង្គ(ខ.៦)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមានការកម្សាន្តចិត្ត នៅក្នុងព្រះបន្ទូល ដែលព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងទូន្មានយើង ដោយព្រះនេត្រមើលយើងជានិច្ច(ខ.៨)។ គឺបានរំឭកយើងថា ការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គបានបង្ហូរចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ នៅចុងជំពូកនេះ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ក៏បានសន្និដ្ឋានថា “សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះប្រែប្រួលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក៏ហ៊មព័ទ្ធអ្នកដែលទុកចិត្តព្រះអង្គ”(ខ.១០)។ ហើយកាលណាយើងទុកចិត្តព្រះអង្គ…
សំណួរដ៏សាមញ្ញ ដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែ
វេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់អ្នកជំងឺភ្នែកថា កែវភ្នែករបស់នាងខូចហើយ មិនអាចជួសជុលបានទេ។ គាត់ក៏បានរស់នៅ ដោយភាពពិការភ្នែក ដោយរៀនអក្សរផុស សម្រាប់ជនពិការភ្នែក និងប្រើឈើច្រត់មួយដើម និងសត្វឆ្កែមួយក្បាល សម្រាប់ជួយនាំផ្លូវ។ ប៉ុន្តែ ១៥ឆ្នាំក្រោយមក ការផ្លាស់ប្តូរក៏បានកើតឡើង ក្នុងជីវិតរបស់ស្រ្តីម្នាក់នេះ ដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋមុនតាណា ពេលដែលស្វាមីរបស់គាត់បាននាំគាត់ទៅជួបពេទ្យភ្នែកម្នាក់ទៀត ដោយសួរសំណួរដ៏សាមញ្ញថា តើអាចជួយនាងបានទេ? វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានឆ្លើយថា គាត់អាចជួយនាងបាន។ វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានរកឃើញថា ស្រ្តីម្នាក់នេះមានជំងឺភ្នែកឡើងបាយ ដែលជាជំងឺកើតមានជាធម្មតា ហើយក៏បានវះកាត់យកបាយក្នុងភ្នែកនោះចេញពីភ្នែកខាងស្តាំ។ ពេលដែលគេបកបង់រំភ្នែកចេញ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ភ្នែកស្តាំរបស់គាត់អាចមើលច្បាស់ កំរិត២០/២០ ដូចមនុស្សធម្មតា។ ការវះកាត់នៅភ្នែកខាងឆ្វេង ក៏បានទទួលលទ្ធផលល្អដូចគ្នា។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសំណួរដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងជីវិតរបស់លោកណាម៉ាន់ ជាមេទ័ពដ៏មានអំណាច ដែលកើតជម្ងឺឃ្លង់។ ប៉ុន្តែ លោកណាម៉ាន់បានបញ្ចេញកំហឹង ដោយភាពក្រអឺតក្រទម ចំពោះហោរាអេលីសេ ដែលបានណែនាំថា “សូមឲ្យលោកទៅមុជទឹកក្នុងទន្លេយ័រដាន់៧ដងទៅ នោះសាច់របស់លោកនឹងបានជា ហើយលោកនឹងបានស្អាតឡើងវិញ”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:១០)។ ទោះជាយ៉ាងក៏ដោយ អ្នកបម្រើរបស់លោកណាម៉ាន់បានសួរអ្នកដឹកនាំទាហានរូបនេះ នូវសំណួរដ៏សាមញ្ញមួយថា “បើសិនជាហោរានោះបានប្រាប់ឲ្យលោកធ្វើការអ្វីយ៉ាងធំ នោះតើលោកមិនធ្វើតាមទេឬអី?”(ខ.១៣)។ លោកណាម៉ាន់ក៏មានជំនឿ ហើយក៏បាន “ចុះទៅមុជទឹកក្នុងទន្លេយ័រដាន់អស់៧ដង តាមពាក្យនៃអ្នកសំណប់របស់ព្រះ នោះសាច់របស់លោកក៏ដុះឡើងជាថ្មី ដូចជាសាច់របស់ក្មេង ហើយលោកបានជាស្អាត”(ខ.១៤)។
ក្នុងជីវិតរបស់យើង…
ក្តីសង្ឃឹម សម្រាប់ការប្រោសលោះ
គេជឿថា បុរសម្នាក់នោះហាក់ដូចជាមិនអាចទទួលការប្រោសលោះរបស់ព្រះបានទេ។ បទឧក្រឹដ្ឋរបស់គាត់ គឺរាប់បញ្ចូលការបាញ់ប្រហារ៨លើក(ដែលបានសម្លាប់មនុស្ស៦នាក់) និងបង្ករអគ្គីភ័យ១៥០០ករណី ដែលធ្វើឲ្យទីក្រុងញូយ៉កមានការតក់ស្លត់យ៉ាងខ្លាំង កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០។ គាត់បានបន្សល់ទុកនូវសំបុត្រ នៅកន្លែងដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តបទឧក្រឹដ្ឋ ដែលជាការឡកឡឺយដល់ប៉ូលីស ហើយទីបំផុត គេក៏ចាប់ខ្លួនគាត់បាន និងបានកាត់ទោសគាត់ជាបន្តបន្ទាប់ ឲ្យជាប់ទៅ២៥ឆ្នាំអស់មួយជីវិត សម្រាប់ឃាតកម្មនីមួយៗដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ត។
ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់នៅតែឈោងមករកបុរសម្នាក់នេះ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់ជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានចំណាយពេលរៀងរាល់ថ្ងៃ រៀនព្រះគម្ពីរ។ គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះក្រុមគ្រួសាររបស់ជនរងគ្រោះ ហើយបានបន្តអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ។ គេគិតថា ព្រះហាក់ដូចជាមិនអាចប្រោសលោះបុរសម្នាក់នោះបានឡើយ ប៉ុន្តែ ទោះគាត់បានជាប់គុកជាង៤ទសវត្សរ៍ហើយក្តី គាត់នៅតែរកឃើញក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះ ហើយបានប្រកាស់ថា “ខ្ញុំបានរកឃើញសេរីភាព ក្នុងព្រះយេស៊ូវ”។
ព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីមនុស្សម្នាក់ ដែលមិនទំនងជាអាចប្រែចិត្តជឿព្រះ ។ មុនពេល លោកសូលបានជួបព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នៅតាមផ្លូវ ទៅកាន់ទីក្រុងដាម៉ាស់ គាត់(ដែលក្រោយមក ក្លាយជាសាវ័កប៉ុល) បានធ្វើការគំរាមថា នឹងសម្លាប់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់(កិច្ចការ ៩:១)។ ប៉ុន្តែ ចិត្ត និងជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្រែ ដោយសារព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៧-១៨) ហើយគាត់ក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមស្មរបន្ទាល់ដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ បុរសម្នាក់នេះដែលធ្លាប់តាមសម្លាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ បានលះបង់ជីវិត នៅក្នុងការផ្សាយអំពីក្តីសង្ឃឹម នៃដំណឹងល្អ។
ជានិច្ចជាកាល ការប្រោសលោះ គឺជាការអស្ចារ្យ ដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ ក្នុងជីវិតមនុស្ស។…
បន្តកេរដំណែលនៃជំនឿ
កូនស្រីខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះ តួអង្គ នេនស៊ី ឌ្រូ(Nancy Drew)។ ក្នុងអំឡុងពេល៣សប្តាហ៍នោះ នាងបានអានរឿងប្រលោមលោកជាង១០ក្បាល ដែលនិយាយអំពីតួអង្គនេះ ដែលជាអ្នកស៊ើបអង្កេតវ័យក្មេងដ៏ចំណាន។ នាងចូលចិត្តអានរឿងប្រលោមលោកបែបស៊ើបអង្កេត ហើយខ្ញុំក៏ចូលចិត្តតួអង្គនេនស៊ី ឌ្រូផងដែរ ហើយសៀវភៅរឿងដែលមានគ្របពណ៌ខៀវ ដែលម្តាយខ្ញុំបានអាន កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ នៅមានតម្រៀបនៅលើធ្នើ ក្នុងផ្ទះរបស់គាត់។
ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញចំណង់ចំណូលចិត្តនេះ ត្រូវបានផ្ទេរឲ្យពីជំនាន់មួយទៅមួយជំនាន់ទៀត អស់បីជំនាន់ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីផ្សេងទៀត ដែលខ្ញុំកំពុងតែផ្ទេរឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំឬទេ។ ក្នុងកណ្ឌសំបុត្រទីពីរ ដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ គាត់បានសរសេរថា ពេលគាត់បានគិតដល់លោកធីម៉ូថេ ពេលដែលគាប់បាននឹកចាំ អំពី “ជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់” ដែលជីដូន និងម្តាយរបស់លោកធីម៉ូថេមាន។ ខ្ញុំក៏សង្ឃឹមផងដែរថា កូនស្រីខ្ញុំមិនគ្រាន់តែចូលចិត្តអានរឿងអាថ៌កំបាំងប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏កំពុងតែទទួលកេរដំណែលនៃជំនឿលើព្រះផងដែរ ដើម្បីឲ្យនាងបាន “បម្រើ” ដូចជីដូនជីតារបស់នាង និងអធិស្ឋាន ហើយតោងឲ្យជាប់ “សេចក្តីសន្យាឲ្យបានជីវិត ក្នុងព្រះអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(២ធីម៉ូថេ ១:១)។
ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកដែលមិនមានឪពុកម្តាយ ឬជីដូនជីតា ដែលមិនទាន់ជឿព្រះយេស៊ូវ ក៏អាចមានក្តីសង្ឃឹមនេះផងដែរ។ ទោះឪពុករបស់លោកធីម៉ូថេ មិនត្រូវបានលើកយកមកនិយាយ សាវ័កប៉ុលបានហៅលោកធីម៉ូថេថា “កូនស្ងួនភ្ងា”(ខ.២)។ អ្នកដែលមិនមានក្រុមគ្រួសារនាំឲ្យទទួលជឿព្រះ នៅតែអាចរកឃើញឪពុកម្តាយ និងជីដូនជីតាខាងវិញ្ញាណ ដែលអាចជួយបង្រៀន អំពីរបៀបរស់នៅក្នុង “ជីវិតដែលបរិសុទ្ធ” (ខ.៩)…
បេះដូងលោតឡើងវិញ
នៅឆ្នាំ២០១២ លោកភីលីព(Phillips) លោកក្រេក(Craig) និងលោកឌីន(Dean) បានបញ្ចេញបទចម្រៀងថ្មីមួយបទ ក្រោមចំណងជើងថា “ចូរប្រាប់បេះដូងអ្នកឲ្យលោតម្តងទៀត”។ បទចម្រៀងនេះបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីរឿងពិត ដែលគ្រូពេទ្យវះកាត់ម្នាក់បានជួបដោយផ្ទាល់។ បន្ទាប់ពីគាត់បានយកបេះដូងរបស់អ្នកជំងឺចេញក្រៅទ្រូង ដើម្បីធ្វើការជួសជុលវាហើយ គាត់ក៏បានយកវាទៅដាក់ក្នុងទ្រូងវិញ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមម៉ាស្សាវាថ្មមៗ ដើម្បីឲ្យវាមានជីវិតឡើង។ ប៉ុន្តែ បេះដូងនោះមិនចាប់ផ្តើមលោតសោះ។ គាត់ក៏ប្រើវិធីសាស្រ្តកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ តែបេះដូងនោះនៅតែមិនព្រមលោត។ ទីបំផុត គ្រូពេទ្យវះកាត់រូបនោះក៏បានលុតជង្គង់ចុះ នៅក្បែរអ្នកជំងឺដែលមិនទាន់ដឹងខ្លួន ហើយក៏បាននិយាយទៅកាន់នាងថា “កញ្ញា ចនសិន(Johnson)។ ខ្ញុំជាគ្រូពេទ្យវះកាត់របស់នាង។ ការវះកាត់បានដំណើរការយ៉ាងឥតខ្ចោះ។ បេះដូងរបស់អ្នកត្រូវបានជួសជុលរួចហើយ។ ឥឡូវនេះ ចូរប្រាប់បេះដូងរបស់អ្នក ឲ្យលោតឡើង”។ បេះដូងរបស់គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមលោតឡើង។
ការដែលយើងអាចប្រាប់បេះដូងខាងរូបកាយរបស់យើងឲ្យលោតឡើងវិញ ហាក់ដូចជារឿងចម្លែក ប៉ុន្តែ ជីវិតខាងវិញ្ញាណក៏មានរឿងដូចនេះផងដែរ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបាននិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា “ឱព្រលឹងអញអើយ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវបង្អោនចុះ ហើយមានសេចក្តីរសាប់រសល់នៅក្នុងខ្លួនដូច្នេះ ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះចុះ”(ទំនុកដំកើង ៤២:៥)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងម្នាក់ទៀតក៏បាននិយាយផងដែរថា “ឱព្រលឹងខ្ញុំអើយ ចូរត្រឡប់ទៅឯទីសំរាករបស់ខ្លួនវិញ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់បានប្រព្រឹត្ត ដោយគុណដ៏ប្រសើរ”(១១៦:៧)។ បន្ទាប់ពីពួកអ៊ីសា្រអែលបានប្រយុទ្ធឈ្នះសត្រូវ នាងដេបូរ៉ាដែលជាពួកចៅហ្វាយ ក៏បានបង្ហាញថា គាត់ក៏បាននិយាយទៅកាន់ចិត្ត ឬព្រលឹងរបស់គាត់ ក្នុងអំឡុងពេលសឹកសង្រ្គាមផងដែរ។ គាត់ប្រាប់ចិត្តរបស់គាត់ថា “ឱព្រលឹងអញអើយ ឯងបានជាន់គេដោយមានកំឡាំងដ៏ខ្លាំង”(ពួកចៅហ្វាយ ៥:២១) ព្រោះព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងប្រទាននូវជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យ(៤:៦-៧)។…
ជំនឿដែលបានចាក់ឫសជ្រៅ
មានដើមសែនមួយដើម ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះឲ្យថា ដើមសែនបរិសុទ្ធ។ វាបានដុះនៅក្បែរព្រះវិហារសភាភិបាលបាស្គីង រីជ អស់រយៈពេលជាង៦រយឆ្នាំមក រហូតដល់ពេលដែលគេកាប់រំលំវា។ ពេលដែលវាដុះបានល្អបំផុត មែកខ្វាត់ខ្វែងរបស់វាបានលូតខ្ពស់ ហើយវែង។ ខ្យល់ត្រជាក់បានបក់មករំភើយ ធ្វើឲ្យស្លឹកពណ៌បៃតង និងផ្លែរបស់វាលាន់សូរក្រិកៗ។ ប៉ុន្តែ នៅក្រោមគល់របស់វា មានប្រព័ន្ធឫសដែលពិតជាមានភាពអស្ចារ្យណាស់។ ឫសកែវរបស់ដើមសែនចាក់ត្រង់ទៅក្រោម តាមខ្សែបន្ទាត់ឈរ ដោយផ្គត់ផ្គង់ដើមរបស់វា ដោយជីវជាតិគ្រប់គ្រាន់។ ឫសស្ញែងដ៏ច្រើនសណ្ឋឹកបានដុះចេញពីឫសកែវនោះ តាមខ្សែបន្ទាត់ដេករីកសាយពេញក្រោមដី ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដើមរបស់វា នូវសំណើម និងជីវជាតិពេញមួយជីវិត។ ប្រព័ន្ធឫសដ៏សាំញ៉ាំរបស់វា ច្រើនតែលូតលាស់ធំជាងដើម ដែលវាកំពុងតែទ្រទ្រង់ និងបានធ្វើជាសរសៃឈាម និងយុថ្កា ដែលជួយឲ្យដើមរបស់វាឈរនឹង។
ភាគច្រើននៃការលូតលាស់នៃជីវិតយើង បានកើតឡើង នៅក្រោមផ្ទៃខាងលើ គឺមិនខុសពីដើមសែនដ៏ធំសម្បើមនោះឡើយ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីការព្រោះគ្រាប់ពូជ ដល់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការដុះយ៉ាងរឹងមាំ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតា។ កាលណាយើងលូតលាស់ នៅក្នុងការស្គាល់ព្រះ ដូចដែលបានបើកសម្តែង ក្នុងព្រះគម្ពីរ នោះព្រះវិញ្ញាណក៏បានទ្រទ្រង់ប្រព័ន្ធឫសនៃជំនឿយើង។ ព្រះជាម្ចាស់ជួយឲ្យអ្នកដើរតាមព្រះអង្គមានការចម្រើនឡើង ដោយឆ្លងកាត់កាលៈទេសៈដែលប្រែប្រួលជានិច្ច ទុក្ខលំបាក ការបៀតបៀន និងការព្រួយបារម្ភ(ម៉ាថាយ ១៣:១៨-២៣)។
ព្រះវរបិតានៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង បានប្រទានអាហារ ចម្អែតចិត្តរបស់យើង ដោយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គកែប្រែចរិយាសម្បត្តិរបស់យើង ព្រះអង្គក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សនៅជុំវិញយើង បានឃើញជំនឿរបស់យើង ដែលបានចាក់ឫសជ្រៅក្នុងព្រះអង្គ។—Xochitl…
បំណុលដែលបានលុប
ហ្វូងមនុស្សមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង នៅពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រ នៅឆ្នាំ២០១៩ នៅមហាវិទ្យាល័យ ម័រហោស ទីក្រុងអាត្លាន់តា រដ្ឋចចជា។ និសិ្សតដែលបានឡើងនិយាយនៅពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រនេះ ប្រកាស់ថា គាត់ និងក្រុមគ្រួសារគាត់ នឹងបរិច្ចាកប្រាក់រាប់លានដុល្លា ដើម្បីលុបបំណុលរបស់និសិ្សត ក្នុងថ្នាក់បញ្ចប់របស់គាត់ទាំងមូល។ មាននិសិ្សតម្នាក់ ដែលបានជាប់បំណុល១០ម៉ឺនដុល្លា ស្ថិតក្នុងចំណោមនិស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សាដែលកំពុងត្រេកអរជាពន់ពេក ដោយបង្ហាញក្តីអំណររបស់ខ្លួន ទាំងទឹកភ្នែក និងសម្លេងស្រែកហូរ។
មនុស្សភាគច្រើនធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការជាប់បំណុល តាមរូបភាពផ្សេងៗ ដោយខ្លះត្រូវបង់រំលោះផ្ទះ ឬឡាន ឬក៏ជំពាក់ប្រាក់សម្រាប់បង់ថ្លៃសាលា ថ្លៃពេទ្យ ឬអ្វីផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែ យើងក៏មានអារម្មណ៍ធូរស្បើយផងដែរ ពេលដែលយើងបានរួចបំណុលទំាងនោះ។
លោកយ៉ូហានបានប្រកាស់ថា ព្រះយេស៊ូវ “ជាស្មរបន្ទាល់ស្មោះត្រង់ ដែលកើតពីពួកស្លាប់មកមុនគេបង្អស់ ជាអធិបតីលើអស់ទាំងស្តេចនៅផែនដី”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ព្រះរាជកិច្ចលុបបំណុល ដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់យើង ដោយព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យើង ហើយរំដោះយើងឲ្យរួចពីអំពើបាប ដោយព្រះលោហិតព្រះអង្គ(វិវរណៈ ១:៥)។ ការប្រកាស់នេះពិតជាមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅណាស់។ គឺគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាងការប្រកាស នៅពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រ នៅមហាវិទ្យាល័យម័រហោសទៅទៀត ព្រោះជាដំណឹងល្អ ដែលបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ(ការបង្ហូរព្រះលោហិតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង) បានរំដោះយើង ឲ្យរួចពីទោសនៃអាកប្បកិរិយា សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា និងការប្រព្រឹត្តដែលមានបាប។ ដោយសារព្រះអង្គបានលោះបំណុលនៃអំពើបាប អ្នកដែលជឿព្រះយេស៊ូវ ក៏បានទទួលការអត់ទោសបាប និងក្លាយជាផ្នែកមួយនៃមហាគ្រួសារនៃនគរព្រះ(ខ.៦)។ ដំណឹងល្អនេះជាដំណឹងដែលល្អបំផុត!—Arthur Jackson
តើសេរីភាពពិតប្រាកដ ជាអ្វី?
មនុស្សចូលចិត្តគិតថា សេរីភាពគឺជាលទ្ធភាពដែលអាចធ្វើអ្វីៗបានតាមចិត្ត នៅកន្លែងណា នៅពេលណា និងតាមមធ្យោបាយណាក៏បាន។ យើងចង់ធ្វើជាចៅហ្វាយលើជីវិតខ្លួនឯង ហើយចង់ទៅតាមផ្លូវរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ តើនេះជាសេរីភាពពិតប្រាកដឬ? តើសេរីភាពនេះមានភាពខុសប្លែកយ៉ាងណា បើប្រៀបធៀបនឹងសេរីភាព ដែលព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា នឹងប្រទានយើង ពេលណាយើងដើរតាមព្រះអង្គ? សូមស្វែងយល់ អំពីអត្ថន័យនៃសេរីភាពពិតប្រាកដ នៅក្នុងសៀវភៅ តើសេរីភាពពិតប្រាកដ គឺជាអ្វី?
សូមទាញយក ឬdownload សៀវភៅនេះ ដោយឥតគិតថ្លៃ ដោយបំពេញទម្រង់ខាងក្រោម។
មើលស្រាលខ្លួនឯង
យុវជនម្នាក់បានក្លាយជាកាពីទែនរបស់ក្រុមកីឡាកររបស់គាត់។ ឥឡូវនេះ ក្រុមកីឡាករអាជីពមួយនេះ ត្រូវបានយុវជនដ៏សុភាពម្នាក់នេះដឹកនំា ទំាងខ្លួននៅក្មេងនៅឡើយ។ ការធ្វើសន្និសិទការសែតជាលើកទីមួយរបស់គាត់ មិនបានធ្វើឲ្យគេស្ងើចសរសើរឡើយ។ គាត់បានបន្តចុះចូលនឹងគ្រូបង្វឹក និងមិត្តរួមក្រុមរបស់គាត់ ហើយក៏បានប្រាប់គេថា គាត់ព្យាយាមបំពេញតួនាទីរបស់គាត់។ នៅរដូវកាលនៃការប្រកួតមួយនោះ ក្រុមរបស់គាត់ប្រកួតមិនបានល្អទេ ហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃរដូវកាលនៃការប្រកួត គេក៏បានផ្លាស់ប្តូរកាពីទែនក្រុម។ គាត់មិនបានដឹងទេថា គាត់មិនមានអំណោយទាននៅក្នុងការដឹកនាំ ឬគាត់មិនដែលជឿជាក់ថា គាត់អាចធ្វើបានឡើយ។
ដោយសារស្តេចសូលបានធ្វើខុស នោះទ្រង់គិតថា ទ្រង់ជាមនុស្សតូចទាប(១សាំយ៉ូអែល ១៥:១៧)។ ហេតុអ្វីបានបុរសដែលមានកម្ពស់ខ្ពស់ម្នាក់នេះ ជាមនុស្សតូចទាប។ គាត់ជាមនុស្សមានកម្ពស់ខ្ពស់ជាងគេ ក្នុងចំណោមជនជាតិគាត់(៩:២)។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានមើលឃើញខ្លួនឯងជាមនុស្សខ្ពង់ខ្ពស់នោះឡើយ។ តាមពិត ក្នុងជំពូកនេះ សកម្មភាពរបស់ទ្រង់បានបង្ហាញថា ទ្រង់កំពុងតែព្យាយាមយកចិត្តរាស្រ្តរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មិនបានដឹងថា ប្រជាជនទ្រង់មិនមែនជាអ្នកជ្រើសរើសទ្រង់ឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសទ្រង់ ហើយប្រទានឲ្យទ្រង់មានបេសកម្មមួយ។
ប៉ុន្តែ កំហុសរបស់ស្តេចសូលបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីកំហុសរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ដែលអាចភ្លេចថា យើងត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមក ឲ្យមានរូបភាពដូចព្រះអង្គ ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេស្គាល់ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គ ហើយយើងក៏បានប្រើអំណាចយើងក្នុងផ្លូវខុស ដោយសាបព្រោះវិនាសកម្ម នៅក្នុងពិភពលោក។ ហេតុនេះហើយ យើងចាំបាច់ត្រូវវិលត្រឡប់ទៅរកព្រះជាម្ចាស់វិញ ដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវរបិតាបង្ហាញអត្តសញ្ញាណពិតរបស់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គបំពេញយើងដោយព្រះវិញ្ញាណ និងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេស៊ូវចាត់យើង ឲ្យចេញទៅបង្កើតសិស្សក្នុងពិភពលោក។—Glenn Packiam
ភ្នែកដែលមើលទៅភាពអស់កល្ប
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះ ម៉ាដេលីន(Madeline) បានអធិស្ឋានសូមឲ្យកូនចៅគាត់ មានភ្នែក ដែលផ្តោតទៅលើរបស់អ្វីដែលអស់កល្ប។ ក្រុមគ្រួសារគាត់បានឆ្លងកាត់រដូវកាលដ៏ភ័ន្តភាំង ព្រោះតែការស្លាប់របស់កូនស្រីគាត់។ ខណៈពេលដែលក្រុមគ្រួសារកំពុងតែសោកសង្រេង ដោយសារការបាត់បង់នេះ អ្នកស្រីម៉ាដេលីនចង់ឲ្យពួកគេឈប់ផ្តោតទៅលើអ្វីដែលមិនស្ថិតស្ថេរ ដែលមានពេញទៅដោយការឈឺចាប់ ក្នុងលោកិយនេះ។ តែឲ្យផ្តោតទៅលើអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរ មានពេញដោយក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។
សាវ័កប៉ុល និងមិត្តរួមការងារគាត់ បានជួបទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារពួកអ្នកបៀតបៀន និងដោយសារពួកអ្នកជឿដែលព្យាយាមបង្ខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមានភ្នែកដែលផ្តោតទៅលើអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរ។ សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់ ដោយចិត្តក្លាហានថា “យើងខ្ញុំមិនរាប់អានរបស់ដែលមើលឃើញឡើយ គឺរាប់អានតែរបស់ដែលមើលមិនឃើញវិញ” (២កូរិនថូស ៤:១៨)។
ពួកគេកំពុងតែធ្វើការបម្រើព្រះ តែពួកគេកំពុងតែ “ត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក” “មានសេចក្តីវិលវល់” “មានគេធ្វើទុក្ខ” “ត្រូវគេវាយដួលស្តូក”(ខ.៨-៩)។ តើព្រះជាម្ចាស់មិនគួររំដោះពួកគេឲ្យរួចពីទុក្ខលំបាកទាំងនោះទេឬ? ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានខកចិត្តឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កប៉ុលបានសង្ឃឹមទៅលើ “សិរីល្អដ៏អស់កល្ប” ដែលមានន័យជាងបញ្ហា ដែលកើតឡើងបណ្តោះអាសន្ន(ខ.១៧)។ គាត់ដឹងថា អំណាចចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំពុងតែធ្វើការក្នុងគាត់ ហើយគាត់មានការធានាទាំងស្រុង“ដោយដឹងថា ព្រះអង្គ ដែលប្រោសព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរស់ឡើងដែរ ដោយសារព្រះយេស៊ូវ”(ខ.១៤)។
ពេលដែលពិភពលោកនៅជុំវិញខ្លួនយើង មានការរង្គោះរង្គើរ ភ្នែករបស់យើងចាំបាច់ត្រូវផ្តោតទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាថ្មដាដ៏អស់កល្ប ដែលគ្មានអ្វីអាចបំផ្លាញបានឡើយ។—Estera Pirosca Escobar