សេចក្តីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិបាក
នៅពេលដែលខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំចេញដើរលេង យើងក៏បានជជែកគ្នា អំពីការស្រឡាញ់ព្រះគម្ពីរ។ មិត្តរបស់ខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលគាត់បាននិយាយថា គាត់មិនសូវចូលចិត្តអានព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ប៉ុន្មានទេ ព្រោះព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានចែងអំពីរឿងដែលពិបាកអាន និងនិយាយអំពីការសងសឹក។ គាត់ចង់អាន តែរឿងព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ។
យើងប្រហែលជាយល់ស្របនឹងពាក្យដែលនាងបាននិយាយ ពេលដែលយើងបានអាន ព្រះគម្ពីរណាហ៊ុម គឺដែលបានចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់សងសឹក ហើយទ្រង់រក្សានូវសេចក្តីក្រោធ” (ណាហ៊ុម ១:២)។ ប៉ុន្តែ យើងក៏មានសង្ឃឹមឡើង ពេលដែលបានអានខបន្ទាប់ ដែលបានចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានព្រះចេស្តាយ៉ាងធំ” (ខ.៣)។
នៅពេលដែលយើងស្វែងយល់ឲ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅ អំពីសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះ នោះយើងនឹងបានដឹងថា ពេលដែលទ្រង់មានសេចក្តីក្រោធម្ដងៗ នោះច្រើនតែដោយសារទ្រង់ការពាររាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ឬការពារព្រះនាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ ដោយសារតែព្រះទ្រង់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ហូរហៀរ ព្រះអង្គត្រូវតែស្វែងរកយុត្តិធម៌ ហើយកាត់ទោសរាល់ទាំងសេចក្តីកំហុស ប៉ុន្តែ ទ្រង់នឹងសង្រ្គោះដល់អស់អ្នកណា ដែលត្រឡប់មករកទ្រង់វិញ។ យើងឃើញថាទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ ដោយត្រាស់ហៅរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ឲ្យវិលមករកទ្រង់វិញប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ថែមទាំងបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ នៅក្នុងគ្រាសញ្ញាថ្មីផងដែរ ដោយចាត់ព្រះរាជបុត្រាតែ១ របស់ទ្រង់ ឲ្យសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ជំនួសបាបយើងរាល់គ្នា។
យើងមិនអាចយល់បានទាំងស្រុង អំពីអាថ៌កំបាំង នៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ យើងអាចជឿទុកចិត្តថា ទ្រង់មិនត្រឹមតែសម្រេចនូវយុត្តិធម៌ប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានធ្វើជាប្រភពនៃសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងបរិបូរផងដែរ។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាច ចំពោះព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ ពីព្រោះព្រះទ្រង់…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ប្ដូរផ្ដាច់
នៅសល់តែមួយសប្តាហ៍ប៉ុណ្ណោះ សារ៉ានឹងរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ហើយ តែនាង និងគូដណ្ដឹងរបស់នាង បានសម្រេចចិត្តផ្ដាច់ពាក្យ។ ថ្វីបើសារ៉ាបានកើតទុក្ខ និងខូចចិត្តយ៉ាងណាក្តី នាងបានសម្រេចចិត្តថា នឹងមិនធ្វើឲ្យខាតម្ហូប ដែលនាងកក់ទុក សម្រាប់ថ្ងៃមង្គលការរបស់នាងឡើយ។ ដូច្នេះ សារ៉ាបានសម្រេចចិត្តកែពិធីមង្គលការរបស់នាង ទៅជាកម្មវិធីជប់លៀងផ្សេងវិញ។ នាងបានរើតុចំណងដៃចេញ ហើយប្តូរបញ្ជីឈ្មោះភ្ញៀវដែលត្រូវអញ្ជើញ។ នាងក៏បានអញ្ជើញជនអនាថា ដែលគ្មានទីជម្រក ឲ្យចូលរូមកម្មវិធីជប់លៀងរបស់នាងវិញ។
កាលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកផារិស៊ី ទ្រង់បានបង្រៀនឲ្យគេធ្វើអំពើសប្បុរស ដោយឥតលក្ខខណ្ឌយ៉ាងដូចនេះផងដែរ។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “បើកាលណាអ្នករៀបលៀងភ្ញៀវ នោះចូរអញ្ជើញពួកអ្នកក្រ អ្នកពិការ អ្នកខ្ញើច និង អ្នកខ្វាក់វិញ នោះអ្នកនឹងទទួលបានព្រះពរ (លូកា ១៤:១៣-១៤)។ ព្រះយេស៊ូវបានកត់សំគាល់ថា យើងនឹងទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ ពីព្រោះភ្ញៀវក្រីក្រទាំងនោះ ពុំមានលទ្ធភាពតបស្នងសងគុណម្ចាស់ពិធីជប់លៀងបានឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើង ជួយមនុស្សដែលទុរគត មនុស្សមិនពូកែសម្តី និងមនុស្សឯកកោ។
កាលនោះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីសេចក្តីទាំងនេះ ទៅកាន់ពួកអាចារ្យផារីស៊ី នៅពេលដែលទ្រង់ធ្វើជាភ្ញៀវដែលមកសោយអាហារនៅផ្ទះពួកគេ។ ដូចនេះ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហាក់ដូចជាមានភាពចាក់ដោត និងនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង។ តាមការពិត សេចក្តីស្រឡាញ់ តម្រូវឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ។ ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយថា សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺជាការផ្តល់ឲ្យ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ដោយមិនរំពឹងថា នឹងទទួលបានមកវិញ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ…
ជូនចំពោះមិត្តជាទីស្រឡាញ់
ការអ្វីដែលសាវ័កយ៉ូហាន បានធ្វើ សម្រាប់សំឡាញ់របស់គាត់ គឺលោកកៃយុស នៅសតវត្សរ៍ទី១ គឺជាសិល្បៈនៃការទំនាក់ទំនង ដែលកំពុងសាបរលាប នៅក្នុងសតវត្សទី២១នេះ។ កាលនោះលោកយ៉ូហានបានទំនាក់ទំនងដោយសរសេរសំបុត្រ ផ្ញើទៅលោកកៃយុស។
អ្នកស្រី ខែតធើរីន ហ្វៀល (Catherine Field) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ នៃកាសែត New York Times បានមានប្រសាសន៍ថា “ការសរសេរសំបុត្រ ស្ថិតក្នុងចំណោមសិល្បៈដ៏ចំណាស់ជាងគេ”។ ឧទាហរណ៍ យើងអាចមើលគំរូសំបុត្រ និងការគិតរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលជាអ្នកស្រុកតើសុស។ ហើយយើងក៏អាចរាប់បញ្ចូលសាវ័កយ៉ូហានផងដែរ។
នៅក្នុងសំបុត្រដែលលោកយ៉ូហានបានសរសេរផ្ញើ លោកកៃយុស គាត់បានទូលសូមឲ្យ លោកកៃយ៉ូសមានសុខភាពល្អ ខាងសាច់ឈាម និងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ ព្រមទាំងប្រើពាក្យលើកទឹកចិត្ត អំពីភាពស្មោះត្រង់របស់លោកកៃយុស និងការកត់សំគាល់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់មាន ចំពោះពួកជំនុំ។ លោកយ៉ូហាន ក៏បាននិយាយ អំពីបញ្ហានៅក្នុងពួកជំនុំ ដែលគាត់សន្យាថា នឹងលើកមកនិយាយ ដោយឡែកពីគ្នា នៅពេលក្រោយ។ គាត់ក៏បានសរសេរ អំពីតម្លៃនៃការប្រព្រឹត្តការល្អ ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់។ និយាយរួម សំបុត្ររបស់លោកយ៉ូហាន គឺជាការលើកទឹកចិត្តផង និងការជំរុញចិត្តដល់មិត្តសំឡាញ់របស់គាត់។
ការទំនាក់ទំនងតាមប្រព័ន្ធឌីជីធល ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន អាចមានន័យថា ការទំនាក់ទំនងដោយសរសេរសំបុត្រ កំពុងតែសាបរលាស។ ប៉ុន្តែ ការនេះមិនបានធ្វើឲ្យយើងឈប់លើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃឡើយ។ កាលពីមុន…
ជំនន់នៃការផ្លាស់ប្រែ
កាលខ្ញុំនៅពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តលេងទឹកភ្លៀង នៅពេលដែលមានព្យុះភ្លៀង លាយឡំដោយផ្គររន្ទះ។ ពេលណា មានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លំាងគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ដោយសម្លេងផ្គរលាន់កក្រើកដី ហើយទឹកភ្លៀងធ្លាក់ដូចចាក់ទឹក ខ្ញុំនិងបងប្អូនខ្ញុំ ក៏បាននាំគ្នារត់លេងគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ ជុំវិញផ្ទះរបស់យើង ព្រមទាំងធ្វើរំអិលលេងផងដែរ។ ទំរាំតែដល់ពេលដែលយើងត្រូវត្រឡប់ចូលក្នុងផ្ទះវិញ យើងបានទទឹកជោកអស់។
វាគឺជាបទពិសោធន៍ដ៏រំភើបរីករាយណាស់ ទោះមួយលើកៗ មានរយៈពេលតែពីរបីនាទីក៏ដោយ។ កាលនោះ យើងបានលង់ខ្លួន សប្បាយនៅក្នុងព្យុះភ្លៀងដែលមានអំណាចខ្លាំង បានជាយើងពិបាកពិពណ៌នាថា តើយើងកំពុងតែសប្បាយរីករាយ ឬកំពុងតែភ័យខ្លាច។
រូបភាពនេះ បានលេចឡើងនៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ១0៧។ តាមបទគម្ពីរនេះ ការស្អាងឡើងវិញរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺប្រៀបបាននឹងការផ្លាស់ប្រែទីហួតហែង ឲ្យក្លាយទៅជា “ស្រះទឹក” វិញ (ខ.៣៥)។ ពីព្រោះ ភ្លៀងធម្មតា មិនអាចផ្លាស់ទីរហោស្ថាន ឲ្យទៅជាវាលស្មៅបានទេ។ ភ្លៀងនោះ ត្រូវតែជាភ្លៀងដែលខ្លាំង រហូតក្លាយជាជំនន់ ដែលស្រោចស្រព្វជោកជាំ ពេញប្រឡោះប្រេះក្រហែង ទើបធ្វើឲ្យដីនោះ ដុះដាលជាជីវិតថ្មីឡើង។
តើនេះមិនមែនជាការស្តារឡើងវិញ ដែលយើងរំពឹងចង់បានទេឬ? នៅពេលដែលឆាកជីវិតរបស់យើង ហាក់ដូចជា ការធ្វើដំណើរវិលវល់ គ្មានគោលដៅច្បាស់លាស់ ដោយយើង “ស្រេកឃ្លាន” នូវការប្រោសឲ្យជា ដែលហាក់ដូចជាមិនដែលមកដល់(ខ.៤-៥) ពេលនោះ អ្វីដែលយើងត្រូវការ គឺលើសពីសេចក្តីសង្ឃឹមបន្តិចបន្តួច។…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលឥតលក្ខខណ្ឌ
ខ្ញុំមានមិត្រភក្តិដ៏ឆ្លាតវៃម្នាក់ ដែលបានឲ្យយោបលខ្ញុំថា នៅពេលដែលមានជម្លោះកើតឡើង ជាពិសេសនៅក្នុងគ្រួសារ ខ្ញុំគួរជៀសវាងការប្រើពាក្យថា “អ្នកតែងតែ” និងពាក្យថា “អ្នកមិនដែល”។ មនុស្សយើងងាយនឹងរិះគន់អ្នកដទៃ ដែលនៅជុំវិញខ្លួន ហើយងាយនឹងមានអារម្មណ៍ថា លែងស្រឡាញ់មនុស្ស ដែលខ្លួនស្រឡាញ់។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលព្រះទ្រង់មាន ចំពោះយើងរាល់គ្នា នោះគឺមិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។
បទគម្ពី ទំនុកដំកើង ជំពូក ១៤៥ បានប្រើពាក្យ ទាំងអស់ យ៉ាងទូលំទូលាយ។ ខ.៩ បានចែងថា ”ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អ ដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយព្រះទ័យទន់សន្តោសរបស់ទ្រង់ ក៏គ្របលើកិច្ចការរបស់ទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន។ ហើយ ខ.១៣-១៤ ចែងថា “ព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់ ហើយទ្រង់នឹងសំរេចរាល់ទាំងសេចក្តីដែលទ្រង់បានសន្យា។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងទ្រអស់អ្នកដែលដួល ក៏លើកពួកអ្នកដែលត្រូវឱន ឡើងវិញ”។ ខ.២០ ចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់រមែងការពារអស់អ្នក ដែលស្រឡាញ់ទ្រង់”។
នៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ មានការរំឭកជាច្រើនដង ដល់យើងថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះ នោះឥតព្រំដែន ហើយក៏ឥតរើសមុខផង។ រីឯព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីវិញ ក៏បានបើកសំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យយើងរាល់គ្នាបានឃើញច្បាស់ នៅក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដូចមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា “ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ” (យ៉ូហាន ៣:១៦)។…
ចូរកុំពន្យាពេល
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានចែកចាយដល់បងប្អូនសាច់ឆ្ងាយម្នាក់ អំពីព្រះសង្រ្គោះមួយអង្គ ដែលយើងម្នាក់ៗត្រូវការ។ ពេលគាត់មកលេងខ្ញុំ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ម្តងទៀត ឲ្យទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបភ្លាមៗថា គាត់ចង់ទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយចង់ទៅព្រះវិហារ តែត្រូវរង់ចាំសិន។ គាត់ថា គាត់កំពុងរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមានជំនឿផ្សេងៗ។ បើគាត់មិនផ្លាស់ទីលំនៅជាមុនសិនទេ នោះគាត់មិនអាចជឿព្រះយេស៊ូវបានទេ។ គាត់ក៏បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំ អំពីការធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ការសើចចម្អក និងការទទួលរងសំពាធពីមិត្តភក្តិ ដែលគាត់បានយកជាសេស ដើម្បីពន្យាពេលការសម្រេចចិត្តទទួលជឿព្រះ។
ការភ័យខ្លាចរបស់គាត់មានហេតុផល តែខ្ញុំបានបញ្ជាក់គាត់ថា ទោះជាមានអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ព្រះទ្រង់នឹងមិនដែលបោះបង់ចោលគាត់ឡើយ។ ខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ កុំឲ្យពន្យាពេលឡើយ តែឲ្យទទួលជឿព្រះ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ការថែរក្សា និងការពារពីទ្រង់។ គាត់ក៏ឈប់ប្រកែកទៀត ហើយក៏បានទទួលស្គាល់ថា គាត់ត្រូវការការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានជាគាត់ទទួលទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះសង្រ្គោះផ្ទាល់ខ្លួនតែម្តង។
ពេលព្រះយេស៊ូវត្រាសហៅគេឲ្យដើរតាមទ្រង់ ក៏មានអ្នកយកលេសមិនព្រមដើរតាមទ្រង់ផងដែរ ដោយពួកគេសុទ្ធតែជាប់រវល់តែនឹងការខ្វល់ខ្វាយនៃលោកិយនេះប៉ុណ្ណោះ(លូកា ៩:៥៩-៦២)។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា អ្នកណាដែលដាក់ដៃកាន់នង្គ័ល ហើយងាកបែរទៅមើលក្រោយ អ្នកនោះមិនគួរនឹងនគរព្រះទេ។ ការឆ្លើយតបនេះ(ខ.៦០-៦២) បានជំរុញចិត្តយើង កុំឲ្យយកលេស ឬលើកហេតុផលមិនព្រមដើរតាមទ្រង់ឡើយ ព្រោះវានឹងធ្វើឲ្យយើងបាត់ឱកាសទទួលការដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត ដែលជាសេចក្តីសង្រ្គោះដល់វិញ្ញាណយើង។
តើអ្នកបានឮព្រះទ្រង់ត្រាសហៅអ្នក ឲ្យថ្វាយជីវិតដាច់ដល់ទ្រង់ឬទេ?
ចូរកុំពន្យាពេលឡើយ។ “មើលឥឡូវនេះជាវេលាដែលគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ មើល ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសង្គ្រោះហើយ”(២កូរិនថូស ៦:២)។-Lawrence Darmani
ដើម្បីឲ្យដឹងថាពិតឬអត់
មានសត្វពីងពាងពិសដ៏សាហាវមួយ បានផ្លាស់ទីចូលទៅក្នុងទឹកដីសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយវាកំពុងសម្លាប់មនុស្សម្នា។ នេះជាដំណឹងដែលគេបានផ្ញើមកខ្ញុំ និងអ្នកដទៃទៀត ដែលមានក្នុងបញ្ជីឈ្មោះអ៊ីមេលរបស់ខ្ញុំ។ រឿងនេះហាក់ដូចជាគួរឲ្យជឿ ដោយសារវាបានប្រើឈ្មោះបែបវិទ្យាសាស្ត្រ និងនិយាយអំពីស្ថានភាពនៃជីវិតពិត។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំពិនិត្យរកមើលវា នៅក្នុងគេហទំព័រ ដែលគួរឲ្យទុកចិត្តបាន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា រឿងនេះមិនពិតទេ គឺវាគ្រាន់តែជាពត៌មានបោកប្រាស់តាមអ៊ីនធើណិតប៉ុណ្ណោះ។ គេអាចដឹងថា ពត៌មានណាមួយពិតឬក៏អត់ ដោយផ្ទៀតផ្ទាត់ជាមួយនឹងប្រភពពត៌មានដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត។
នៅសតវត្សរ៍ទី១ គ្រីស្ទបរិស័ទមួយក្រុម ដែលកំពុងរស់នៅក្នុងនគរម៉ាសេដូន មានការយល់ដឹងអំពីសារៈសំខាន់នៃការបញ្ជាក់ អំពីសេចក្តីអ្វីដែលពួកគេកំពុងស្តាប់។ ជាក់ស្តែង ពួកអ្នកនៅក្រុងបេរ៉ា “ប្រុងប្រៀបសព្វគ្រប់នឹងទទួលព្រះបន្ទូល ក៏ពិចារណាមើលគម្ពីររាល់តែថ្ងៃ ឲ្យបានដឹងជាសេចក្តីទាំងនោះត្រូវឬមិនត្រូវ”(កិច្ចការ ១៧:១១)។ កាលនោះ ពួកគេកំពុងស្តាប់សាវ័កប៉ុលចែកចាយព្រះបន្ទូល ហើយចង់ដឹងឲ្យច្បាស់ថា ការបង្រៀនរបស់គាត់ មានភាពសមស្រមនឹងការបង្រៀន ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ឬអត់។ គាត់ប្រហែលជាកំពុងប្រាប់ពួកគេថា មានភស្តុតាងក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដែលបានបញ្ជាក់ថា ព្រះមែស៊ីនឹងរងទុក្ខ ហើយសុគត់ដើម្បីលោះបាបមនុស្ស។ បានជាពួកគេចាំបាច់ត្រូវយកបទគម្ពីរសញ្ញាចាស់មកផ្ទៀតផ្ទាត់ ឲ្យដឹងថា ការបង្រៀនរបស់គាត់ត្រឹមត្រូវឬអត់។
ពេលយើងបានទទួលការបង្រៀនខាងវិញ្ញាណដែលរំខានចិត្តយើង យើងចាំបាច់ត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ យើងអាចពិនិត្យមើលក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយខ្លួនឯងបាន ដោយស្តាប់តាមប្រភពនៃការបង្រៀនដែលអាចទុកចិត្តបាន ហើយស្វែងរកប្រាជ្ញាពីព្រះយេស៊ូវ ដ៏ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង។-Dave Branon
កូនក្មេងរៀនដើរ
ពេលកូនខ្ញុំរៀនដើរ ខ្ញុំត្រូវកាន់ដៃនាង ហើយនាងក៏បានតោងម្រាមដៃខ្ញុំជាប់ ព្រោះនាងនៅមិនទាន់ចេះទប់ខ្លួន។ នាងខ្លាចរអិលដួល តែខ្ញុំនៅចាំជួយទប់នាង ហើយមើលថែរនាងផង។ ពេលនាងដើរដោយមានជំនួយពីខ្ញុំ កែវភ្នែករបស់នាងបានបញ្ចេញពន្លឺនៃការដឹងគុណ ការសប្បាយចិត្ត និងសុវត្ថិភាព។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល នាងយំ ពេលខ្ញុំបណ្តោយឲ្យនាងដើរតាមផ្លូវដែលមានគ្រោះថ្នាក់ ដោយនាងមិនបានដឹងទេថា ខ្ញុំកំពុងការពារនាង។
យើងច្រើនតែត្រូវការនរណាម្នាក់ មើលថែរយើង ដឹកនាំ និងជួយទប់យើងមិនឲ្យដួល នៅក្នុងការដើរខាងវិញ្ញាណ គឺមិនខុសពីកូនស្រីដ៏តូចរបស់ខ្ញុំទេ។ ហើយយើងមានព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃយើង នៅចាំជួយកូនទ្រង់រៀនដើរ នាំយើងដើរម្តងមួយជំហានៗ កាន់ដៃយើង ហើយនាំឲ្យយើងដើរតាមផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវ។
យ៉ាងណាមិញ ស្តេចដាវីឌជ្រាបយ៉ាងច្បាស់ថា ទ្រង់ត្រូវការព្រះមើលថែរទ្រង់ ក្នុងការរស់នៅ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៨ ទ្រង់បានរៀបរាប់ អំពីការដែលព្រះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានកម្លាំង និងការនាំផ្លូវ ពេលយើងវង្វេង ឬភ័ន្តច្រឡំ(ខ.៣២)។ ទ្រង់បានទប់ជើងយើងឲ្យនឹង ដូចជើងសត្វក្តាន់ ដែលអាចឡើងទៅកន្លែងខ្ពស់ៗបាន ដោយមិនរអិល(ខ.៣៣)។ ហើយបើយើងរអិល នោះព្រះហស្តទ្រង់ នឹងទប់យើង(ខ.៣៥)។
ទោះយើងជាអ្នកជឿថ្មី ដែលទើបតែរៀនដើរ ក្នុងជំនឿ ឬយើងបានដើរជាមួយព្រះ ជាយូរមកហើយក្តី យើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការការដឹកនាំ និងព្រះហស្តដ៏រឹងមាំរបស់ទ្រង់។-Keila Ochoa
វីរៈបុរសដែលមិនធ្វើឲ្យយើងខកចិត្ត
សៀវភៅរឿងដែលខ្ញុំបានអានកាលពីពេលថ្មីៗនេះ និយាយបែបប្រឌិតអំពីតួអង្គ ក្នុងបរិបទនៃប្រវត្តិសាស្រ្តអាមេរិក ដែលក្នុងនោះ តួអង្គដែលជាអ្នកប្រដាប់ដោយកាំភ្លើង មានឈ្មោះវីយ៉ាត អៀប(Wyatt Earp) និងម្នាក់ទៀតជាមនុស្សខ្ជិល ឈ្មោះដក់ ហូលីដេ(Doc Holliday)។ នៅក្នុងកម្មវិធីសម្ភាសរបស់វិទ្យុជាតិសាធារណៈ អ្នកនិពន្ធបានមានប្រសាសន៍ អំពីតួអង្គឈ្មោះអៀបនោះថា “នៅក្នុងជីវិតពិត លោកអៀប មិនបានធ្វើអ្វីដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់ទាល់តែសោះ”។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលពួកគេបានក្លាយជាវីវរៈបុរសតែនៅក្នុងសៀវភៅ និងខ្សែភាពយន្តហូលីវូដប៉ុណ្ណោះ ព្រោះកំណត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រមិនបានបង្ហាញថា ពួកគេជាវីវរៈបុរសនោះឡើយ។
ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរមិនមានលក្ខណៈប្រឌិតយ៉ាងដូចនេះទេ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីមនុស្សជាច្រើន ដែលមានចំណុចខ្វះខាត ច្រើន តែបានក្លាយជាវីវរៈបុសដ៏ពិត។ ប៉ុន្តែយើងមិនត្រូវមើលរំលង ប្រភពនៃសកម្មភាពដ៏អង់អាចរបស់ពួកគេឡើយ។ ពួកគេបានជឿលើព្រះអម្ចាស់ ដែលបានជ្រើសរើសមនុស្សដែលមិនគ្រប់លក្ខណ៍ ដើម្បីបំពេញគោលបំណងដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់របស់ទ្រង់។ លោកម៉ូសេស្ថិតក្នុងចំណោមវីរៈបុរសដែលលេចធ្លោជាងគេ ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ យើងច្រើនតែភ្លេចថា គាត់ធ្លាប់សម្លាប់មនុស្ស និងជាអ្នកដឹកនាំដែលមានការស្ទាក់ស្ទើរ ដែលធ្លាប់ប្រកែកជាមួយព្រះថា “ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ធ្វើទុក្ខដល់ទូលបង្គំ ជាអ្នកបំរើទ្រង់ដូច្នេះ … គឺទ្រង់បានផ្ទុកមនុស្សទាំងនេះជាបន្ទុកលើទូលបង្គំវិញ តើទូលបង្គំជាឪពុកនៃមនុស្សទាំងនេះឬ តើទូលបង្គំបានបង្កើតគេមកឬអី?”(ជនគណនា ១១:១១-១២)។
ដូចនេះលោកម៉ូសេពិតជាមានចំណុចខ្វះខាតច្រើនណាស់! តែព្រះគម្ពីរហេព្រើបានរំឭកយើងថា “លោកម៉ូសេក៏ស្មោះត្រង់ នៅក្នុងដំណាក់នៃទ្រង់ទាំងមូលមែន ទុកដូចជាអ្នកបំរើ សំរាប់ជាទីបន្ទាល់ ពីការដែលត្រូវថ្លែងប្រាប់មកតាមក្រោយ”(ហេព្រើ ៣:៥)។ វីរបុរសដ៏ពិត នាំឲ្យយើងងាកទៅរកព្រះដ៏ជាវីវរៈបុរស ដែលមិនដែលធ្វើឲ្យយើងខកចិត្តឡើយ។ “ព្រះយេស៊ូវទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អ លើសលោកម៉ូសេទៀត”(ខ.៣)។-Tim…
គោលបំណងនៃសកម្មភាពដដែលៗ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅទស្សនានៅសារៈមន្ទីររបស់ចក្រភពអង់គ្លេស។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានឃើញនាឡិការដែលដំណើរការដោយគ្រាប់ឃ្លីដែកដែលរមាលចុះឡើងៗ ឥតឈប់ឈរ។ គ្រាប់ឃ្លីដែកនោះរមាលតាមចង្អូរ នៅលើបន្ទះដែកបះបើកមួយបន្ទះ រហូតទៅប៉ះនឹងគន្លឹះនៅចុងម្ខាងទៀត។ បន្ទះដែកនោះក៏បះឡើង នៅចុងម្ខាងទៀត ធ្វើឲ្យគ្រាប់ឃ្លីនោះរមាលធ្លាក់មកខាងនោះវិញ ហើយធ្វើឲ្យទ្រនិចនាឡិការដើរបានមួយនាទី។ រៀងរាល់ឆ្នាំ គ្រាប់ឃ្លីដែកនោះ បានធ្វើដំណើរចុះឡើងៗដដែលៗ ចម្ងាយសរុប ៤០២៣គីឡូម៉ែត្រ នៅលើបន្ទះដែកនោះដដែលៗ មិនដែលបានទៅកន្លែងណាផ្សេងឡើយ។
យើងម្នាក់ៗងាយនឹងមានអារម្មណ៍ថា ជាប់ខ្លួនទៅណាមិនរួច ដោយសារសកម្មភាពដដែលៗប្រចាំថ្ងៃ ដែលហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីប្លែក ពេលដែលយើងមិនអាចមើលឃើញគោលបំណងដែលធំជាងនោះ។ សាវ័កប៉ុលមានចិត្តប្រាថ្នាចង់មានប្រសិទ្ធិភាពក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អ នៃព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “បានជាខ្ញុំខំរត់យ៉ាងដូច្នោះ មិនមែនបែបដូចជាមិនស្គាល់ផ្លូវទេ ខ្ញុំក៏ខំប្រដាល់យ៉ាងដូច្នោះដែរ មិនមែនដូចជាដាល់ខ្យល់ទេ”(១កូរិនថូស ៩:២៦)។ កិច្ចការអ្វីក៏អាចមានភាពច្រំដែល ដូចជាការធ្វើដំណើរ ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ការបង្រៀន និងជាពិសេស គឺការនៅជាប់ក្នុងពន្ធធនាគា។ តែសាវ័កប៉ុលជឿថា គាត់អាចបម្រើព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាព្រះអម្ចាស់ នៅគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់។
ការធ្វើកិច្ចការច្រំដែលៗ អាចនាំឲ្យស្លាប់បាន នៅពេលដែលយើងមិនអាចមើលឃើញគោលបំណង នៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការនោះ។ សាវ័កប៉ុលមានទស្សនវិស័យដែលមើលឃើញគោលបំណង ដោយជម្នះកាលៈទេសៈដែលលំបាកលំបិន ព្រោះគាត់កំពុងស្ថិតក្នុងការរត់ប្រណាំងនៃក្តីជំនឿ ដែលត្រូវបន្តរហូតដល់ទី។ សាវ័កប៉ុលបានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេស៊ូវគង់នៅ ក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់រកឃើញអត្ថន័យនៃជីវិត ទោះជាត្រូវធ្វើកិច្ចការដដែលៗក៏ដោយ។ យើងក៏អាចធ្វើដូចគាត់ផងដែរ។-David McCasland