អភ័យឯកសិទ្ធិក្នុងគ្រួសារព្រះ
កាលខ្ញុំនៅរៀននៅសាលាបឋមសិក្សា នៅប្រទេសហ្កាណា ខ្ញុំត្រូវរស់នៅ ជាមួយគ្រួសារមួយដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងការមើលថែរយ៉ាងដិតដល់ នៅឆ្ងាយពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ថ្ងៃមួយ ក្មេងៗទាំងអស់ត្រូវផ្តុំគ្នា សម្រាប់ការជួបជុំប្រចាំគ្រួសារ។ ជាដំបូង យើងម្នាក់ៗ ត្រូវចែកចាយ អំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ៗខ្លួន។ តែបន្ទាប់មក គេក៏បានប្រើពាក្យគួរសម ប្រាប់ខ្ញុំឲ្យចាកចេញពីការជួបជុំនោះ ព្រោះក្នុងវគ្គទីពីរនេះ គេប្រជុំតែជាមួយ “កូនបង្កើត” ប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះក៏បានរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនមែនជា “កូនរបស់គ្រួសារនេះទេ”។ ទោះក្រុមគ្រួសារនេះ មានក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានតម្រូវឲ្យខ្ញុំនៅក្រៅការប្រជុំរបស់គ្រួសារ ព្រោះខ្ញុំគ្រាន់តែជាអ្នកស្នាក់នៅជាមួយពួកគេប៉ុណ្ណោះ និយាយរួម ខ្ញុំមិនមែនជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារគេឡើយ។
រឿងនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីបទគម្ពីរយ៉ូហាន ១:១១-១២ ដែលបានចែងថា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានយាងចុះមករករាស្រ្តទ្រង់ ហើយពួកគេមិនព្រមទទួលទ្រង់។ ហើយអ្នកដែលទទួលទ្រង់កាលពីសម័យនោះ ក៏ដូចជានៅសម័យបច្ចុប្បន្ន គឺបានទទួលសិទ្ធិធ្វើជាកូនរបស់ព្រះ។
ពេលយើងក្លាយជាកូនចិញ្ចឹមក្នុងគ្រួសារទ្រង់ “ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ធ្វើបន្ទាល់នឹងវិញ្ញាណយើងថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ”(រ៉ូម ៨:១៦)។
ព្រះយេស៊ូវមិនបានបណ្តេញនរណាម្នាក់ ដែលព្រះវរបិតាបានទទួលចិញ្ចឹមនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានទទួលស្វាគមន៍យើង ឲ្យធ្វើជាផ្នែកដ៏អស់កល្បនៃគ្រួសារទ្រង់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “អស់អ្នកណាដែលទទួលទ្រង់ គឺអស់អ្នកដែលជឿដល់ព្រះនាមទ្រង់ នោះទ្រង់បានប្រទានអំណាច ឲ្យបានត្រឡប់ជាកូនព្រះ”(យ៉ូហាន ១:១២)។-Lawrence Darmani
ប្រាជ្ញាសម្រាប់ប្រើក្នុងបណ្តាញអ៊ីនធើណិត
ពេលយើងមើលផ្នែកខាងក្រោម នៃគេហទំព័រពត៌មាន នៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត យើងនឹងឃើញផ្នែកសម្រាប់ “បញ្ចេញមតិ ឬ comment” ដែលអ្នកអាន អាចបញ្ចេញមតិយោបលផ្សេងៗបាន។ សូម្បីតែនៅក្នុងគេហទំព័រពត៌មានដ៏ល្បីល្បាញបំផុត ក៏មិនខ្វះអ្នកបញ្ចេញមតិ ដែលប្រើពាក្យអសុរោះ ការជេរប្រទិច និងហៅឈ្មោះអាក្រក់ៗ ។ល។
កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិត ត្រូវបានចងក្រងប្រហែល៣០០០ឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញាដែលមានក្នុងបទគម្ពីរនេះ អាចប្រើត្រូវគ្រប់សម័យកាល ហើយក៏ត្រូវនឹងបរិបទនៃការផ្សាយពត៌មានថ្មីៗ ប្រចាំថ្ងៃ ក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្នផងដែរ។ សុភាសិតពីរផ្សេងគ្នា ក្នុងជំពូក២៦ ហាក់ដូចជាមានន័យផ្ទុយពីគ្នា បើយើងមិនគិតឲ្យស៊ីជម្រៅទេនោះ ប៉ុន្តែ សុភាសិតទាំងពីរសុទ្ធតែអាចប្រើ ត្រូវយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់បណ្តាញសង្គមសព្វថ្ងៃ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “កុំឲ្យឆ្លើយតបនឹងមនុស្សល្ងីល្ងើ តាមសេចក្តីចំកួតរបស់វាឡើយ ក្រែងឯងក៏បានដូចជាវាដែរ”(ខ.៤)។ ហើយ “ចូរឆ្លើយតបនឹងមនុស្សល្ងីល្ងើ ឲ្យចំនឹងសេចក្តីចំកួតរបស់វាចុះ ក្រែងវាមើលខ្លួនដោយសេចក្តីអំនួតថា ជាអ្នកមានប្រាជ្ញា”(ខ.៥)។ តាមពិតសុភាសិតទាំងពីរខនេះមិនមានន័យផ្ទុយគ្នាទេ គឺគ្រាន់តែចង់បង្រៀនយើង កុំឲ្យឆ្លើយតប តាមរបៀបរបស់មនុស្សល្ងីល្ងើ។ តែចូរឆ្លើយតប ឲ្យបានសមរម្យ ដើម្បីកុំឲ្យគេគិតថា ភាពល្ងង់ល្ងើនោះ ជាប្រាជ្ញានោះឡើយ។
បញ្ហាដែលខ្ញុំមាននោះគឺថា ភាពល្ងង់ល្ងើដែលខ្ញុំជួបប្រទះ ច្រើនតែជាភាពល្ងង់ល្ងើរបស់ខ្លួនឯង។ ជួនកាល ខ្ញុំបានបញ្ចេញយោបល ឬ comment ក្នុងបណ្តាញសង្គម ដោយខ្វះការគួរសម ឬប្រើពាក្យសម្តីរបស់នរណាម្នាក់ ដើម្បីវាយប្រហារទៅអ្នកនោះវិញ។ ខ្ញុំមិនត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ…
នៅមាត់រូង
មានរូងកំអែលភ្នំភ្លើងដ៏វែងមួយ នៅក្រោមដី ភាពខាងត្បូងនៃក្រុងឃូណា រដ្ឋអីដាហូ ដែលមានភាពល្បីល្បាញ ចំពោះប្រជាជននៅក្នុងតំបន់។ ខ្ញុំដឹងថា រូងនោះ មានច្រកចូលមួយ ដែលបើកចុះទៅក្រោមដូចអណ្តូង ឆ្ពោះទៅរកភាពងងឹត។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានឈរនៅមាត់រូងនោះ ហើយក៏បានអើតមើលទៅក្រោម។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ចេះតែចង់ចូលទៅមើលឲ្យកាន់តែជិត ហើយក៏ស្ទើរតែទាប់ខ្លួនមិនជាប់ ហៀបនឹងធ្លាក់ទៅក្រោម។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បុកពោះ ដោយបេះដូងលោតខុសចង្វាក់ ហើយក៏ប្រញាប់ថយចេញពីមាត់រូងនោះយ៉ាងលឿន។
អំពើបាបមានលក្ខណៈទាក់ទាញដូចនេះឯង គឺវាអាចប្រើភាពចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់យើង ដើម្បីល្បួងយើង ឲ្យចូលទៅរកភាពងងឹត។ តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលមនុស្សទំាងប្រុសទាំងស្រី បានខំចូលទៅជិតមាត់ច្រកនៃភាពងងឹត ហើយក៏ទប់ខ្លួនលែងជាប់ ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពងងឹតនោះ? ពេលនោះពួកគេក៏បានបំផ្លាញគ្រួសារ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងអាជីពខ្លួនឯង ដោយសារអំពើកំផឹតសាហាយស្មន់ ដែលពីដំបូង “គ្រាន់តែ” ជាការឌឺដងគ្នាលេង ប៉ុន្តែ ក្រោយមក វាក៏បានប្រែក្លាយជាការគិត ហើយក៏ប្រព្រឹត្តតែម្តង។ ពេលដែលខ្លួនបានធ្វើខុសជ្រុសអស់ហើយ ពួកគេក៏បានក្រឡេកមកក្រោយ ហើយនិយាយថា “ខ្ញុំមិនដែលនឹកស្មានថា ខ្ញុំនឹងធ្វើដល់ថ្នាក់នេះសោះ”។
យើងគិតថា យើងអាចលេងសើចជាមួយការល្បួង ហើយដើរចូលទៅជិតមាត់រូងនៃភាពងងឹត រួចដើរចេញ តែនេះគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃដ៏ល្ងង់ខ្លៅប៉ុណ្ណោះ។ យើងដឹងថា ការប្រព្រឹត្តបែបនោះ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ តែយើងបែរជាលេងសើចនឹងវា។ បន្ទាប់មក យើងជៀសមិនរួចពីត្រូវវាទាញនាំចូលកាន់តែជ្រៅ ទៅក្នុងអំពើរំលងដ៏ខ្មៅងងឹត។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា…
ព្រះទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះ
លោករ៉ចជើរ(Roger) បានជួបទុក្ខលំបាកជាច្រើន។ គាត់បានឆ្លងកាត់ការវៈកាត់បើកបេះដូង ដើម្បីព្យាបាលវ៉ាល់ដែលខូច។ បន្ទាប់មក ប្រហែលពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក វេជ្ជបណ្ឌិតត្រូវធ្វើការវៈកាត់ម្តងទៀត ដោយសារបញ្ហាដ៏ស្មុគ្រស្មាញនៃជម្ងឺបេះដូងនោះ។ កាលនោះ គាត់ទើបតែចាប់ផ្តើមជាពីការព្យាបាលឆ្អឹងដងកំបិតដែលបានបាក់ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ដួលកង់។ ជាងនេះទៅទៀត លោករ៉ចជើរ ក៏បានជួបរឿងដ៏ក្រៀមក្រំថែមទៀត ដោយសារម្តាយគាត់បានលាចាកលោក ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាកនោះទៀត។ គាត់មានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ បានជាពេលដែលមិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ បានសួរគាត់ថា តើគាត់បានឃើញព្រះធ្វើការក្នុងជីវិតគាត់ តាមមធ្យោបាយដ៏តូចណាមួយ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះទេឬ? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា គាត់ពិតជាមិនមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់ធ្វើការអ្វីសោះឡើយ។
ខ្ញុំសូមកោតសរសើរភាពស្មោះត្រង់របស់លោករ៉ចជើរ។ ការមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត ឬមានការសង្ស័យ ជាផ្នែកមួយនៃជីវិតខ្ញុំផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងនៅតែអួតក្នុងកាលដែលមានទុក្ខលំបាកដែរ ដោយដឹងថា សេចក្តីទុក្ខលំបាកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីទ្រាំទ្រ សេចក្តីទ្រាំទ្របង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹក សេចក្តីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹម”(៥:៣-៤)។
ប៉ុន្តែ ការនេះមិនមានន័យថា យើងតែងតែមានអំណរ ពេលមានទុក្ខលំបាកនោះឡើយ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ យើងប្រហែលជាគ្រាន់តែត្រូវការឲ្យនរណាម្នាក់ អង្គុយស្តាប់យើងនិយាយរៀបរាប់ អំពីជម្រៅចិត្តរបស់យើង និងអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះ។ ជួនកាល ទាល់តែទុក្ខលំបាកនោះបានកន្លងផុតហើយ ទើបយើងអាចក្រឡេចមកមើលស្ថានភាពដ៏ពិបាកនោះឡើងវិញ ហើយក៏ឃើញថា សេចក្តីជំនឿរបស់យើងបានលូតលាស់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាក និងពេញដោយការសង្ស័យនោះ។
ពេលយើងដឹងថា ព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងប្រើទុក្ខលំបាកយើង ដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់យើង យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់មានព្រះទ័យដ៏ល្អសម្រាប់យើង។-Anne Cetas
សន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត
ព្រះវិហារខាមពី នៃភាពស្ងប់ស្ងាត់ ក្នុងក្រុងហេលស៊ីនគី ប្រទេសហ្វាំងឡង់ មានលក្ខណៈលេចធ្លោ នៅកណ្តាលទីប្រជុំជន។ សំណង់អគារមួយនេះ មានរាងមូលទ្រវែង ស្រោបពីលើដោយឈើ ដែលការពារសម្លេងរំខានពីទីក្រុងដ៏មមាញឹក នៅខាងក្រៅ។ អ្នករចនាមូដអគារនេះ បានសាងសង់ព្រះវិហារនេះ ធ្វើជាកន្លែងដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ និងផ្តល់នូវ “បរិកាសដ៏ស្រគត់ស្រគំ សម្រាប់ឲ្យគេសម្រួលអារម្មណ៍នៅទីនោះ”។ ព្រះវិហារនេះជាកន្លែងទទួលស្វាគមន៍អស់អ្នក ដែលចង់គេចចេញពីភាពមមាញឹក និងអ៊ូអរ នៃទីក្រុង។
មនុស្សជាច្រើនស្រេកឃ្លានសន្តិភាព ដូចនេះ ភាពស្ងប់ស្ងាត់ ដែលមានរយៈពេលតែពីរបីនាទីក៏អាចជួយសម្រួលអារម្មណ៍ពួកគេបានខ្លះដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា សន្តិភាពដ៏ពិត គឺសន្តិភាពដែលមានជាមួយព្រះ មានប្រភពមកពីព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដែលយើងរាល់គ្នាបានរាប់ជាសុចរិត ដោយការជឿ នោះឈ្មោះថាយើងបានមេត្រីនឹងព្រះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាហើយ”(រ៉ូម ៥:១)។ បើគ្មានព្រះគ្រីស្ទទេ នោះយើងនៅតែរស់នៅជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ ដោយសារអំពើបាបរបស់យើង។ តែសូមអរព្រះគុណព្រះយេស៊ូវ ដែលបានផ្សៈផ្សាឲ្យយើងជានឹងព្រះវរបិតា ហើយបញ្ចប់ការទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់(កូល៉ុស ១:១៩-២១) ដោយយើងគ្រាន់តែទទួលជឿ និងទទួលយកការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវបានថ្វាយយើងទៅព្រះវរបិតា ជាដង្វាយដ៏បរិសុទ្ធ ឥតសៅហ្មង ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន នៅចំពោះទ្រង់(ខ.២២)។
ការមានសន្តិភាពជាមួយព្រះ មិនមានន័យថា យើងនឹងរស់នៅដោយគ្មានបញ្ហានោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅតែអាចមានសន្តិភាពនោះ នៅក្នុងចិត្ត ក្នុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ថា “នៅលោកីយ៍នេះ…
ការលះបង់ដ៏ធំបំផុត
ពេលដែលលោកដេង ជីនជេ(Deng Jinjie) ឃើញមនុស្សកំពុងប្រវេប្រវា ក្នុងទឹកទន្លេស៊ុនស៊ី ក្នុងខេត្តហួរណាម ប្រទេសចិន គាត់មិនបានដើរបង្ហួសឡើយ។ គាត់បានលោតចូលទៅក្នុងទឹកដោយចិត្តក្លាហាន ហើយក៏បានជួយសង្រ្គោះមនុស្សបួននាក់ ដែលជាសមាជិកនៃគ្រួសារមួយ។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ បន្ទាប់ពីគាត់បានជួយសង្រ្គោះហើយ ក្រុមគ្រួសារនោះក៏បានចាកចេញពីកន្លែងកើតហេតុនោះ ពេលដែលគាត់កំពុងនៅក្នុងទឹកនៅឡើយ។ លោកជីនជេក៏បានខ្សោះអស់កម្លាំង ដោយសារការប្រឹងជួយសង្រ្គោះពួកគេ ហើយមិនអាចហែលទឹកទៀតបាន ក៏បានត្រូវចរន្តទឹកទន្លេគួចនាំទៅ ធ្វើឲ្យគាត់លង់ទឹកស្លាប់។
ពេលដែលយើងកំពុងលិចលង់ នៅក្នុងអំពើបាបរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើង។ យើងជាអ្នកដែលព្រះអង្គបានយាងមកជួយសង្រ្គោះ។ ព្រះអង្គបានយាងចុះមកពីស្ថានសួគ៌ ហើយបាននាំយកយើងទៅកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព។ ព្រះអង្គបានជួយសង្រ្គោះយើង ដោយទទួលទោស និងទណ្ឌកម្មនៃអំពើបាបរបស់យើង ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាង(១ពេត្រុស ២:២៤) ហើយបីថ្ងៃក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “ដោយសារសេចក្តីនេះ យើងរាល់គ្នាបានស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺដោយទ្រង់បានស៊ូប្តូរព្រះជន្មទ្រង់ជំនួសយើង ដូច្នេះ គួរឲ្យយើងប្តូរជីវិតយើងជំនួសបងប្អូនដែរ”(១យ៉ូហាន ៣:១៦)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទាន ដោយការលះបង់ចំពោះយើង អាចបណ្តាលចិត្តយើងឲ្យបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិត “ដោយការប្រព្រឹត្ត និងសេចក្តីពិត”(ខ.១៨) ចំពោះអ្នកដទៃ ដែលនៅជុំវិញយើង។
បើសិនជាយើងមើលរំលងការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលព្រះអង្គបានធ្វើជំនួសយើង នោះយើងនឹងមិនបានស្គាល់ និងពិសោធសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គឡើយ។ នៅថ្ងៃនេះ ចូរពិចារណា អំពីទំនាក់ទំនងរវាងការលះបង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះអង្គមានចំពោះអ្នកចុះ។ ព្រះអង្គបានយាងមក ដើម្បីជួយសង្រ្គោះអ្នក។-Jennifer Benson…
ការហ៊ានអនុវត្តភ្លាមៗ
ពេលដែលសត្វកំប្រុកដី បានចាប់ផ្តើមកកេរជញ្ជាំងបន្ទប់ដាក់ឡានរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានទិញអន្ទាក់មកដាក់ចាប់វាឲ្យបានទាំងរស់ ដោយមានគម្រោងយកវាទៅលែង នៅឧទ្យានជាតិណាមួយ។ ខ្ញុំក៏បានយកនំឆ្ងាញ់ៗមកធ្វើជានុយបញ្ឆោតវា ហើយបើកចំហរទ្វាអន្ទាក់។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយ ពេលបានឃើញសត្វដ៏តូចនោះ ជាប់ក្នុងទ្រុងរបស់ខ្ញុំ តែពេលចូលមើលជិត ទើបដឹងថា វាមិនមែនជាសត្វកំប្រុកដីទេ។ តាមពិត ខ្ញុំចាប់បានសត្វស្កាំង ដែលចេះបាញ់សាជាតិស្អុយដូចផោមឲ្យជាប់ខ្លួនយើង បើសិនជាយើងទៅក្បែរវាពេក។
ខ្ញុំក៏បានស្រាវជ្រាវពត៌មាននៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណែត អំពីរបៀបដោះសត្វនោះ ចេញពីអន្ទាក់ ព្រោះបើមិនចេះដោះវាទេ ខ្ញុំមុខជាត្រូវវាបាញ់ក្លិនឲ្យស្អុយជាប់ខ្លួនជាមិនខាន។ ខ្ញុំក៏បានរកឃើញដំណោះស្រាយមួយចំនួន នៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ដែលបានណែនាំឲ្យយើងមានការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់ នៅក្នុងការពារខ្លួនយើង ពេលដែលយើងដោះវាចេញពីអន្ទាក់។ គឺយើងត្រូវមានថង់ផ្លាស្ទិច ស្រោមដៃ តង់កៅស៊ូ ភួយ និងវែនតាការពារភ្នែក។ កិច្ចការនេះមើលទៅគួរឲ្យញញើត និងគ្រោះថ្នាក់ផង។
បន្ទាប់មក អេវីង កូនប្រសារប្រុសរបស់ខ្ញុំ ក៏បានចេញមកជួយខ្ញុំ។ គាត់គ្រាន់តែដើរទៅរកអន្ទាក់នោះ ដោយដៃទទេតែម្តង គាត់បើកទ្វារអន្ទាក់នោះ ហើយក៏លួងសត្វដែលមានសំបុរខ្មៅ លាយឆ្នូតពណ៌សរនោះ ឲ្យចេញទៅក្រៅ ដោយយកទុយោទឹកសម្រាប់ស្រោចផ្កា មកបាញ់ដាក់វាតែពីរបីច្រូច វាក៏ចេញទៅបាត់។
ជួនកាល ការភ័យខ្លាចរបស់យើង អាចធ្វើឲ្យយើងអសកម្ម។ យើងមានការព្រួយបារម្ភអំពីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនពេក បានជាយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត។ ពេលដែលស្តេចអេសាជ្រាបថា ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យទ្រង់ដករូបព្រះចេញពីទឹកដីអ៊ីស្រាអែល “ទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យក្លាហានឡើង”(២របាក្សត្រ ១៥:៨)។ ការបំបាត់រូបព្រះក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែល អាចនាំឲ្យមានការបះបោរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ តែទ្រង់បានអនុវត្តតាមព្រះអម្ចាស់…
កិច្ចព្រមព្រៀង
មុនពេលខ្ញុំព្រមទទួលសេវ៉ាកម្ម ពីក្រុមហ៊ុនណាមួយ តាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធើណែត ខ្ញុំកម្រអានកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ក្រុមហ៊ុននោះណាស់។ កិច្ចព្រមព្រៀងនោះមានច្រើនទំព័រ ហើយប្រើសុទ្ធតែពាក្យបច្ចេកទេសច្បាប់ ដែលភាគច្រើន ពិបាកឲ្យមនុស្សសាមញ្ញដូចខ្ញុំយល់។
ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់មកពីអាហ្រ្វិក បានឲ្យខ្ញុំអានកិច្ចព្រមព្រៀងដ៏ចម្លែក របស់សេវ៉ាកម្មលក់កម្មវិធីកំព្យូទ័រតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធើណែត។ កិច្ចព្រមព្រៀងនោះមិនបានប្រើពាក្យបច្ចេកទេសដែលពិបាកយល់នោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងនោះ អ្នកផលិតកម្មវិធីកំព្យូទ័រនោះបានជូនពរ ដោយលើកទឹកចិត្តគេឲ្យប្រើកម្មវីធីរបស់គាត់ ឲ្យមានប្រយោជន៍ យ៉ាងដូចនេះថា
“សូមលោកប្រើកម្មវិធីនេះ ដើម្បីធ្វើការល្អ មិនមែនធ្វើការអាក្រក់ឡើយ។ សូមលោកអ្នករកឃើញការអត់ទោសសម្រាប់ខ្លួនឯង និងអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ។ សូមចែករំលែក ដោយចិត្តជ្រះថ្លា ហើយមិនត្រូវចង់បានអ្វីពីអ្នកដទៃ លើសពីអ្វីដែលខ្លួនបានឲ្យគេនោះឡើយ”។
គ្រាន់តែបានមើលកិច្ចព្រមព្រៀងនោះភ្លាម ខ្ញុំក៏បាននឹកស្រមៃថា បើសិនជាកិច្ចព្រមព្រៀងនៃសេវ៉ាកម្មជាច្រើនទៀត ត្រូវបានគេសរសេរជាពាក្យជូនពរ ជាជាងធ្វើជាឯកសារផ្នែកច្បាប់ មិនដឹងជាប្រសើរយ៉ាងណាទេ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា កិច្ចព្រមព្រៀងដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាមួយយើង ក៏មានលក្ខណៈសាមញ្ញ និងល្អដូចនេះផងដែរ។ ព្រះអង្គបានយល់ព្រមប្រទានការអត់ទោសបាប ផ្សះផ្សាយើងឲ្យជានឹងព្រះ ហើយប្រទាននូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់យើង។ ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងឆ្លើយតបវិញ ដោយព្រមទទួលជឿព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ៣:១៦) ធ្វើការល្អ(កាឡាទី ៦:១០) អត់ទោសឲ្យគេ ដូចដែលព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យយើងដែរ(លូកា ៦:៣៧) និងស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដូចដែលព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យើង(យ៉ូហាន ១៣:៣៤)។
កិច្ចព្រមព្រៀង ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាមួយយើង ងាយស្រួលអាន ហើយយើងអាចធ្វើបាន ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ…
គំរូនៃការបន្ទាបខ្លួន
ក្នុងអំឡុងពេលរដូវកាល នៃពិធីបុណ្យព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ខ្ញុំបានទៅចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំរបស់ព្រះវិហារមួយកន្លែង ជាមួយភរិយាខ្ញុំ ដែលនៅទីនោះ អ្នកចូលរួមទាំងឡាយអនុវត្តតាមគំរូ ដែលព្រះយេស៊ូវ និងពួកសាវ័កបានធ្វើនៅពេលយប់ មុនពេលគេយកព្រះអង្គទៅឆ្កាង។ ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំនៅថ្ងៃនោះ មានកម្មវិធីលៀងជើង ដែលនៅក្នុងនោះ បុគ្គលិកព្រះវិហារបានលាងជើងឲ្យអ្នកស្ម័គ្រចិត្តមួយចំនួន ដែលបម្រើការក្នុងពួកជំនុំ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងមើលគេធ្វើកម្មវិធីនោះ ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា សព្វថ្ងៃនេះ តើការលាងជើងឲ្យអ្នកដទៃ និងការឲ្យគេលាងជើងយើង មួយណាមានការបន្ទាបខ្លួនជាង? អ្នកដែលកំពុងបម្រើគេ និងអ្នកដែលគេបម្រើ កំពុងតែបង្ហាញនូវអត្ថន័យនៃការបន្ទាបខ្លួនខុសពីគ្នា។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ និងពួកសាវ័កកំពុងជួបជុំគ្នាធ្វើពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់(យ៉ូហាន ១៣:១-២០) ព្រះយេស៊ូវបានលាងជើងពួកសាវ័ក ដោយការបន្ទាបខ្លួន ក្នុងភាពជាអ្នកបម្រើ។ ប៉ុន្តែ លោកស៊ីម៉ូន ពេត្រុសបានប្រកែកថា “ទ្រង់មិនត្រូវលាងជើងឲ្យទូលបង្គំសោះឡើយ”។ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលតបថា “បើខ្ញុំមិនលាងឲ្យអ្នក នោះអ្នកគ្មានចំណែកជាមួយនឹងខ្ញុំទេ”(១៣:៨)។ ការលាងជើងឲ្យពួកគេ មិនគ្រាន់តែជាការប្រតិបត្តិប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏អាចឆ្លុះបញ្ចាំង ឲ្យយើងដឹងថា យើងត្រូវការការលាងសម្អាតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺការលាងសម្អាត ដែលតម្រូវឲ្យយើងស្ម័គ្រចិត្តបន្ទាបខ្លួន នៅចំពោះព្រះអង្គសង្រ្គោះ ពុំនោះទេ យើងមិនអាចស្អាតបានឡើយ។
ព្រះគម្ពីរយ៉ាកុបបានចែងថា “ព្រះទ្រង់ទាស់ទទឹងនឹងពួកមានឫកធំ តែទ្រង់ផ្តល់ព្រះគុណមកពួករាបសាវិញ”(យ៉ាកុប ៤:៦)។ យើងទទួលព្រះគុណព្រះ ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ភាពធំឧត្តម្ភរបស់ទ្រង់ ដែលបានបន្ទាបព្រះកាយ នៅលើឈើឆ្កាង(ភីលីព ២:៥-១១)។-Bill Crowder
ពេលងងឹតបំផុតក្នុងជីវិត
លោកឆាល វិតថលស៊ី(Charles Whittlesey) ជាវីវរៈបុរសដែលល្បីល្បាញជាងគេ ក្នុងសង្រ្គាមលោកលើកទី១។ គាត់ជាអ្នកដឹកនាំ “កងវរសេនាតូចដែលបានវង្វេង” ក្នុងសង្រ្គាមដ៏ធំនោះ។ គាត់បានទទួលមេដាយកិត្តិយស សម្រាប់ភាពក្លាហាន នៅក្នុងការដឹកនាំកងទ័ពរបស់គាត់ ដែលបានជាប់នៅពីក្រោយខ្សែត្រៀមរបស់សត្រូវ។ បន្ទាប់ពីវិមានបញ្ចុះសពសម្រាប់ទាហានដែលគេមិនស្គាល់អត្តសញ្ញាណ ត្រូវបានគេសម្ភោធហើយ គេក៏បានជ្រើសរើសលោកឆាល ឲ្យបម្រើការជាអ្នកសែងមឈូសរបស់សពទាហានទីមួយ ដែលគេត្រូវបញ្ចុះនៅទីនោះ។ ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក គេបានសន្និដ្ឋានថា គាត់បានបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង ដោយលោតចុះពីលើនាវាកម្សាន្ត នៅកណ្តាលមហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច។
លោកឆាលមានភាពរឹងមាំ នៅចំពោះមហាជន គឺមិនខុសពីលោកហោរាអេលីយ៉ាទេ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១-៧) ប៉ុន្តែ គេមិនដឹងទេថា ចិត្តរបស់គាត់មានពេញដោយភាពអស់សង្ឃឹម ក្នុងពេលដែលគាត់នៅស្ងាត់ស្ងៀមម្នាក់ឯង។ មនុស្សសព្វថ្ងៃច្រើនតែជួបបញ្ហា ដែលពួកគេគិតថាខ្លួនមិនអាចដោះស្រាយបាន។ ជួនកាល ការអស់សង្ឃឹមដែលយើងមានមួយរយៈពេល នាំឲ្យមានការនឿយហត់ខ្លាំង។ ជាក់ស្តែង លោកអេលីយ៉ាធ្លាប់ជួបបញ្ហានេះ បន្ទាប់ពីគាត់បានឈ្នះពួកហោរារបស់ព្រះបាល(១៨:២០-៤០)។ គាត់មានការភ័យខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ ហើយក៏បានរត់គេចខ្លួនចូលវាលរហោស្ថាន(១៩:១-៣)។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ការអស់សង្ឃឹមមានរយៈពេលវែង ហើយនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់កាន់តែខ្លាំង។ ហេតុនេះហើយ យើងចាំបាច់ត្រូវទូលដល់ព្រះ និងចែកចាយដល់អ្នកដទៃ អំពីការអស់សង្ឃឹមរបស់យើង។
ព្រះទ្រង់ប្រទាននូវព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ ដល់យើង ក្នុងពេលដែលយើងជួបភាពងងឹតបំផុត ដើម្បីជួយកម្សាន្តចិត្តយើង ហើយដើម្បីឲ្យយើងអាចជួយអ្នកដទៃ ដែលមានការឈឺចាប់ នៅថ្ងៃក្រោយ តាមគំរូព្រះអង្គ។ ពេលដែលយើងស្រែករកជំនួយ ពីអ្នកដទៃ និងពីព្រះ អាចជាពេលដែលរឹងមាំបំផុត…