ការដើរក្នុងពន្លឺ
ភាពងងឹតបានចុះមកគ្របដណ្តប់ពីលើភូមិរបស់ខ្ញុំ នៅពេលដែលយើងមិនឃើញព្រះចន្ទបញ្ចេញពន្លឺទៀត។ ផ្លេកបន្ទោរបានពុះជ្រែកផ្ទៃមេឃ ដែលបន្ទរដោយព្យុះភ្លៀង និងសូរផ្គរលាន់កក្រើកដី។ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ស្ថិតនៅពេលបែបនេះ ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច ព្រោះខ្ញុំបានស្រមៃឃើញសត្វចម្លែកដែលគួរឲ្យខ្លាចគ្រប់ប្រភេទ ដែលហៀបនឹងសង្គ្រប់មកលើខ្ញុំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលព្រឹកស្អែកមកដល់ សម្លេងទាំងនោះក៏បានរលាយបាត់អស់ ថ្ងៃក៏បានរះឡើង ហើយភាពស្ងប់ស្ងាត់ក៏បានត្រឡប់មកវិញ ខណៈពេលដែលសត្វបក្សីកំពុងតែអរសប្បាយនឹងពន្លឺថ្ងៃ។ ភាពខុសគ្នារវាងភាពងងឹតដែលគួរឲ្យខ្លាច នៅពេលយប់ និងក្តីអំណរនៅពេលថ្ងៃ គឺងាយឲ្យយើងកត់សំគាល់ទេ។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរហេព្រើរបានរំឭក អំពីបទពិសោធន៍របស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល នៅភ្នំស៊ីណាយ ដែលមានភាពងងឹតយ៉ាងខ្លាំង បានជាពួកគេលាក់ខ្លួន ដោយការភ័យខ្លាច(និក្ខមនំ ២០:១៨-១៩)។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ងងឹត និងភ័យខ្លាច ចំពោះព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សូម្បីតែនៅពេលដែលទ្រង់ប្រទានក្រឹត្យវិន័យនៃក្តីស្រឡាញ់មកពួកគេ។ ពីព្រោះក្នុងនាមជាមនុស្សមានបាប ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនបានរស់នៅ ឲ្យដល់កំរិតនៃខ្នាតគំរូរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ អំពើបាបរបស់ពួកគេ បានបណ្តាលឲ្យពួកគេដើរក្នុងភាពងងឹត និងការភ័យខ្លាច(ហេព្រើរ ១២:១៨-២១)។
ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ជាពន្លឺ ហើយនៅក្នុងទ្រង់ គ្មានភាពងងឹតសោះឡើយ(១យ៉ូហាន ១:៥)។ ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១២ ភ្នំស៊ីណាយ ជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងជីវិតចាស់របស់យើង ដែលមិនស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ តែទន្ទឹមនឹងនោះ សម្រស់នៃភ្នំស៊ីយ៉ូន ជាតំណាងឲ្យព្រះគុណរបស់ព្រះ និងជីវិតថ្មីរបស់អ្នកដែលជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលជា “អ្នកកណ្តាលនៃសេចក្តីសញ្ញាថ្មី”(ខ.២២-២៤)។
អ្នកណាដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូវ នឹង “មិនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ”(យ៉ូហាន…
ខំប្រឹងបិទភ្នែក
គាត់ដឹងថា គាត់មិនគួរធ្វើវាទេ។ ទឹកមុខគាត់បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា គាត់ពិតជាបានដឹងថា គាត់បានធ្វើខុស។ ខ្ញុំក៏បានអង្គុយចុះ ដើម្បីពិភាក្សាជាមួយក្មួយប្រុសម្នាក់នេះ អំពីកំហុសរបស់គាត់។ តែគាត់ក៏បានប្រញាប់បិទភ្នែកយ៉ាងលឿន។ គាត់បានអង្គុយគិត តាមហេតុផល ឬឡូហ្ស៊ិករបស់គាត់ ដែលជាក្មេងអាយុ៣ឆ្នាំថា បើគាត់មិនអាចមើលឃើញខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏ច្បាស់ជាមិនអាចមើលគាត់ឃើញដែរ។ ហើយបើខ្ញុំមិនអាចមើលគាត់ឃើញ នោះគាត់អាចជៀសវាងការសន្ទនា និងទទួលលទ្ធផល ដែលគាត់បានរំពឹងទុក។
តែខ្ញុំសប្បាយចិត្ត ដែលខ្ញុំអាចមើលគាត់ឃើញ ក្នុងពេលនោះ។ ខ្ញុំមិនអាចឲ្យគាត់គេចចេញទៅ ដោយមិនបានកែតម្រង់គាត់បានឡើយ បានជាយើងត្រូវនិយាយគ្នា អំពីរឿងនោះ ដោយគ្មានអ្វីមករារាំងយើងឡើយ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យគាត់មើលមុខខ្ញុំ ហើយដឹងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់ ហើយចង់អត់ទោសឲ្យគាត់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានគិតថា តើព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលដែលអ័ដាម និងនាងអេវ៉ាមិនស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ ក្នុងសួនច្បារអេដែន។ ពេលពួកគេដឹងថាខ្លួនខុស ពួកគេក៏បានព្យាយាមលាក់ខ្លួនពីព្រះអង្គ(លោកុប្បត្តិ ៣:១០) ដែលអាចមើលឃើញពួកគេយ៉ាងច្បាស់។
ពេលណាយើងដឹងខ្លួនថា យើងបានធ្វើអ្វីខុស យើងច្រើនតែចង់គេចចេញ ដើម្បីកុំឲ្យទទួលលទ្ធផល ពីអ្វីដែលយើងបានធ្វើ។ យើងរត់គេចពីវា ឬលាក់បាំងវា ឬក៏បិទភ្នែកខ្លួនឯង មិនព្រមមើលសេចក្តីពិត។ ព្រះទ្រង់នឹងឲ្យយើងទទួលខុសត្រូវ ចំពោះកំហុសរបស់យើង ផ្អែកទៅលើខ្នាតគំរូនៃសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មើលឃើញយើង (ហើយស្វែងរកយើង!) ព្រោះទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយប្រទានការអត់ទោសបាប តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។—KIRSTEN HOLMBERG
ការសួររកទិសដៅ
ប៉ារបស់ខ្ញុំមានអំណោយទានមួយ គឺគាត់តែងតែស្គាល់ទិស ។ បើសិនជាខ្ញុំមានសមត្ថភាពដូចនេះដែរ នោះមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។ សុភាវគតិរបស់គាត់ បានឲ្យគាត់ដឹងថា ទិសខាងជើង ត្បូង លិច និងកើតនៅខាងណា។ គាត់ហាក់ដូចជាមានសមត្ថភាពនេះពីកំណើត។ ហើយគាត់តែងតែប្រាប់ទិស មិនដែលខុសឡើយ គឺលើកលែងតែនៅពេលយប់មួយ។
នៅពេលយប់នោះ ប៉ាខ្ញុំបានវង្វេងផ្លូវ។ គាត់និងម្តាយខ្ញុំ បានទៅចូលរួមកម្មវិធីមួយ ក្នុងក្រុងដែលគាត់មិនដែលធ្លាប់ទៅពីមុនមក ហើយក៏បានចាកចេញមកផ្ទះវិញ នៅពេលយប់ងងឹត។ គាត់ជឿជាក់ថា គាត់ស្គាល់ផ្លូវត្រឡប់មកផ្លូវធំវិញ ប៉ុន្តែ គាត់បានវង្វេងផ្លូវហើយ។ គាត់បានបើកឡានត្រឡប់ថយក្រោយវិញ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានច្រឡំផ្លូវ ហើយក៏មានអារម្មណ៍តប់ប្រមល់។ ម្តាយខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ថា ការស្វែងរកផ្លូវ គឺជាការពិបាក ប៉ុន្តែ គាត់គួរតែប្រើទូរស័ព្ទរបស់គាត់ ដើម្បីរកមើលទិស ដែលត្រូវធ្វើដំណើរ។
ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា លោកឪពុករបស់ខ្ញុំដែលមានអាយុ៧៦ឆ្នាំ បានសុំឲ្យគេជួយប្រាប់ទិស សម្រាប់ការធ្វើដំណើរជាលើកទីមួយ ក្នុងជីវិតគាត់ គឺគាត់បានសុំឲ្យទូរស័ព្ទរបស់គាត់ជួយប្រាប់ទិសធ្វើដំណើរ។
ស្តេចដាវីឌ គឺជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ដែលមានបទពិសោធន៍ដ៏ច្រើនសម្បូរបែប ក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែ បទទំនុកដំកើងរបស់គាត់បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា នៅពេលខ្លះ ស្តេចដាវីឌបានមានអារម្មណ៍ថា វង្វេង ទាំងខាងវិញ្ញាណ និងផ្លូវអារម្មណ៍។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៤៣ ក៏បាននិយាយអំពីពេលនោះផងដែរ។ កាលនោះ…
ឆ្នាំថ្មី អាទិភាពថ្មី
ខ្ញុំតែងតែចង់រៀនលេងវីយូឡុងធំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដែលរកបានពេល សម្រាប់ចូលរៀនឡើយ។ បើនិយាយឲ្យកាន់តែត្រូវទៀតនោះ គឺខ្ញុំមិនដែលបានញែកពេលចូលរៀន។ កាលនោះ ខ្ញុំគិតថា នៅនគរស្ថានសួគ៌ ខ្ញុំប្រហែលជាអាចចេះលេងឧបករណ៍ភ្លេងមួយនោះ យ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំចង់ផ្តោតទៅលើការប្រើប្រាស់ពេលវេលារបស់ខ្ញុំ ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលព្រះបានត្រាស់ហៅ ឲ្យខ្ញុំធ្វើថ្វាយទ្រង់ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។
ជីវិតមនុស្សខ្លីណាស់ ហើយជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា យើងត្រូវខំប្រើពេលវេលារបស់យើង នៅលើផែនដី ឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត មុនពេលវាកន្លងផុតទៅ។ ប៉ុន្តែ តើយើងយល់ច្បាស់ អំពីបញ្ហានេះទេ?
ពេលដែលស្តេចសាឡូម៉ូនពិចារណា អំពីអត្ថន័យនៃជីវិត ទ្រង់បានផ្តល់ឲ្យនូវការណែនាំពីរយ៉ាង។ ទីមួយ យើងត្រូវតែរស់នៅ តាមរបៀបដ៏មានន័យបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដែលរាប់បញ្ចូលការអរសប្បាយឲ្យបានពេញលេញ ចំពោះការល្អដែលព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យយើងពិសោធន៍ក្នុងជីវិត ដែលមានដូចជាអាហារ និងទឹក(សាស្តា ៩:៧) សំលៀកបំពាក់ និងគ្រឿងក្រអូប(ខ.៨) អាពាហ៍ពិពាហ៍(ខ.៩) និងអំណោយល្អៗទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលអាចរាប់បញ្ចូលការរៀនលេងឧបករណ៍ភ្លេង ដែលមានដូចជាវីយូឡុងធំជាដើម។
ទីពីរ យើងត្រូវខំធ្វើការ(ខ.១០)។ ជីវិតមនុស្សមានពេញទៅដោយឱកាស ហើយយើងតែងតែមានកិច្ចការបន្ថែមទៀត ដែលត្រូវធ្វើ។ យើងត្រូវទាញយកប្រយោជន៍ ពីឱកាសដែលព្រះប្រទានដល់យើង ដោយស្វែងរកប្រាជ្ញាទ្រង់ នៅក្នុងការដាក់អាទិភាពការងារ ហើយធ្វើការ ដោយប្រើអំណោយទានរបស់យើង ដើម្បីបម្រើទ្រង់។
ជីវិតជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យមកពីព្រះអម្ចាស់។ ចូរយើងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ទ្រង់ ដោយអរសប្បាយនឹងព្រះពររបស់ទ្រង់ជាប្រចាំថ្ងៃ ហើយអរសប្បាយក្នុងការបម្រើដ៏មានន័យ។—POH…
សដូចហិមៈ
កាលពីខែធ្នូ ឆ្នាំមុន ខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ បានធ្វើដំណើរកម្សាន្តនៅតំបន់ភ្នំ។ យើងបានរស់នៅក្នុងតំបន់មានអាកាសធាតុត្រូពិចពេញមួយជីវិតយើង ដូចនេះ ពេលនោះជាលើកទីមួយ ដែលយើងបានឃើញព្រឹល ក្នុងទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យ។ ពេលដែលយើងកំពុងគិតអំពីព្រឹលដែលកំពុងគ្របដណ្តប់ទីវាល ស្វាមីខ្ញុំក៏បានដកស្រង់បទគម្ពីរអេសាយ ដែលបានចែងថា “ទោះបើអំពើបាបរបស់ឯងដូចជាពណ៌ក្រហមទែងក៏ដោយ គង់តែនឹងបានសដូចហិមៈ ទោះបើក្រហមឆ្អៅក៏ដោយ គង់តែនឹងបានដូចជារោមចៀមវិញ”(អេសាយ ១:១៨)។
បន្ទាប់មក កូនស្រីអាយុបីឆ្នាំរបស់យើង ក៏បានសួរអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យពណ៌ក្រហមទែង ហើយនាងក៏បានសួរយើងថា “តើពណ៌ក្រហមជាពណ៌អាក្រក់ឬ?” នាងដឹងថា អំពើបាបជាអ្វីដែលព្រះទ្រង់មិនចូលចិត្ត តែខគម្ពីរនេះ គ្រាន់តែនិយាយអំពីពណ៍ក្នុងន័យប្រៀបធៀបប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ពាក្យពណ៌ក្រហមទែងដែលលោកអេសាយបានប្រើ គឺជាពណ៌ក្រហមដែលមានក្នុងថ្នាំសម្រាប់ជ្រលក់ក្រណាត់ ដែលគេផលិតពីពងសត្វល្អិតម្យ៉ាងនៅសម័យនោះ។ គេជ្រលក់ក្រណាត់ទៅក្នុងពណ៌ក្រហមនោះពីរដង ដើម្បីឲ្យពណ៌នោះនៅជាប់នឹងក្រណាត់បានល្អ។ ទឹកភ្លៀង ឬការបោកគក់មិនអាចធ្វើឲ្យជ្រះពណ៌ពីក្រណាត់បានឡើយ។ អំពើបាបគឺមានលក្ខណៈដូចនេះឯង។ មនុស្សមិនអាចពឹងផ្អែកទៅលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង ដើម្បីលាងជម្រះអំពើបាបរបស់ខ្លួនបានឡើយ។ អំពើបាបបានចាក់ឫសជាប់ក្នុងចិត្តមនុស្ស។
មានតែព្រះទេដែលអាចលាងជម្រះអំពើបាបចេញពីចិត្តយើងបាន។ នៅថ្ងៃនោះ ពេលដែលយើងមើលទៅភ្នំ យើងក៏បានស្ងើចសរសើរពណ៌សសុទ្ធ ដែលតំណាងឲ្យភាពបរិសុទ្ធរួចពីបាប។ ព្រះទ្រង់នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ពេលដែលយើងលន់តួបាប ប្រែចិត្តចេញពីបាប ហើយងាកបែរមករកព្រះ ដើម្បីឲ្យទ្រង់លាងសម្អាត(កិច្ចការ ៣:១៩) ព្រះទ្រង់នឹងអត់ទោសឲ្យយើង ហើយប្រទានឲ្យយើងមានជីវិតថ្មី។ មានតែតាមរយៈការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវទេ ដែលយើងអាចទទួលចិត្តបរិសុទ្ធ ដែលគ្មាននរណាអាចឲ្យយើងបាន ក្រៅពីទ្រង់។ នេះពិតជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យណាស់!-KEILA OCHOA
មានសមត្ថភាព និងនៅទំនេរ
ពេលខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា ម្តាយខ្ញុំមានជម្ងឺមហារីក ស្វាមីរបស់ខ្ញុំកំពុងនៅកន្លែងធ្វើការ។ ខ្ញុំក៏បានផ្ញើសារឲ្យគាត់ ហើយក៏បានទាក់ទងមិត្តភក្តិ និងសាច់ញាតិ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាទំនេរសោះ។ ខ្ញុំក៏បានគ្របមុខ ដោយដៃទាំងពីរកំពុងតែញ័រ ហើយក៏បានអធិស្ឋានទាំងខ្សិបខ្សួលថា “ព្រះអម្ចាស់ សូមជួយទូលបង្គំផង”។ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំព្រះបន្ទូល ដែលបានធានាដល់ខ្ញុំថា ទ្រង់គង់នៅជាមួយខ្ញុំជានិច្ច។ ការនេះក៏បានកម្សាន្តចិត្តខ្ញុំ ក្នុងពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោយ៉ាងខ្លាំង។
ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ពេលដែលស្វាមីខ្ញុំបានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយក៏បានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីមិត្តភក្តិ និងសាច់ញាតិជាបន្តបន្ទាប់។ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍កក់ក្តៅ ដែលបានពីការដឹងថា ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយ ក្នុងពេលដ៏ឯកោពីរបីម៉ោងនោះ បានផ្តល់ការបញ្ជាក់ដល់ខ្ញុំថា ព្រះទ្រង់បានត្រៀមខ្លួនជានិច្ច ដើម្បីនឹងជួយខ្ញុំ ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់ ទោះជានៅទីណា ឬនៅពេលណាក៏ដោយ។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៦ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានប្រកាសថា ព្រះទ្រង់ជាទីជ្រកកោន ជាកម្លាំង និងជាជំនួយ(ខ.១)។ ពេលយើងមានអារម្មណ៍ថា ភាពវឹកវរកំពុងហ៊ុមព័ទ្ធជុំវិញយើង ឬអ្វីៗដែលយើងបានគិត បានរំលំរលាយអស់ នោះចូរកុំខ្លាចឡើយ(ខ.២-៣)។ ព្រះទ្រង់មិនចេះទ្រេតទ្រោត(ខ.៤-៧)។ អំណាចទ្រង់ជាភស្តុតាង និងមានប្រសិទ្ធិភាពជានិច្ច(ខ.៨-៩)។ ព្រះដ៏អស់កល្បដែលជួយយើង ទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានទំនុកចិត្ត ចំពោះលក្ខណៈសម្បត្តិដែលមិនចេះប្រែប្រួលរបស់ទ្រង់(ខ.១០)។ ព្រះអម្ចាស់ដែលជាទីមាំមួននៃយើង គង់នៅជាមួយយើងជារៀងរហូត(ខ.១១)។
ព្រះទ្រង់បង្កើតសិស្សទ្រង់មក ដើម្បីឲ្យជួយគ្នា ដោយអធិស្ឋាន ហើយលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏បានបញ្ជាក់ផងដែរថា…
ដូចក្មេងតូច
នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ កាលពីច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ បន្ទាប់ពីលួអាន(Luann) ភរិយាខ្ញុំ នាំកូនស្រីអាយុពីរឆ្នាំរបស់យើង អធិស្ឋានមុនចូលគេងហើយ ក្មេងតូចម្នាក់នេះក៏បានសួរម្តាយនាងថា “ម៉ាក់ ព្រះយេស៊ូវនៅទីណា?” ពេលនោះម្តាយនាង មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ភរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ព្រះយេស៊ូវគង់នៅនគរស្ថានសួគ៌ ហើយគង់នៅគ្រប់ទិសទី និងកំពុងគង់នៅជាមួយយើងនៅទីនេះផងដែរ។ ហើយទ្រង់អាចគង់នៅក្នុងចិត្តកូន បើសិនជាកូនចង់យាងទ្រង់ចូលគង់”។ នាងក៏បានឆ្លើយថា “កូនចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងចិត្តកូន”។ ម្តាយរបស់នាងក៏បានតបថា “កូនអាចយាងទ្រង់ចូលគង់នៅពេលណាក៏បាន”។ នាងក៏បានប្រាប់ថា “កូនចង់យាងទ្រង់ចូលគង់នៅក្នុងចិត្តកូន នៅពេលឥឡូវនេះ”។ ពេលនោះ ក្មេងស្រីតូចម្នាក់នេះក៏បាននិយាយថា “ព្រះយេស៊ូវ សូមយាងចូលគង់ក្នុងចិត្តទូលបង្គំ ហើយគង់នៅជាមួយទូលបង្គំ”។ ហើយនាងក៏បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរនៃសេចក្តីជំនឿជាមួយទ្រង់ ចាប់ពីពេលនោះមក។
ពេលពួកសិស្សព្រះយេស៊ូវសួរទ្រង់ថា តើនរណាធំជាងគេ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏បានហៅក្មេងតូចម្នាក់ ឲ្យមកក្នុងកណ្តាលចំណោមពួកគេ(ម៉ាថាយ ១៨:១-២)។ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា “បើអ្នករាល់គ្នាមិនផ្លាស់គំនិត ហើយត្រឡប់ដូចជាកូនតូចនេះ នោះនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពុំបានឡើយ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន ឲ្យបានដូចកូនតូចនេះ អ្នកនោះឯងឈ្មោះថា ធំជាងគេក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ហើយ អ្នកណាដែលទទួលកូនតូចណាមួយដូចកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថា ទទួលខ្ញុំដែរ”(ខ.៣-៥)។
ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀនយើងថា ក្មេងដែលមានជំនឿលើទ្រង់ អាចធ្វើជាគំរូដ៏ល្អនៃសេចក្តីជំនឿ។ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់យើង ឲ្យស្វាគមន៍អ្នកដែលបើកចិត្តថ្វាយទ្រង់។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ទុកឲ្យកូនក្មេងមកឯខ្ញុំចុះ កុំឃាត់វាឡើយ ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌មានសុទ្ធតែមនុស្សដូចវារាល់គ្នា”(១៩:១៤)។-DAVID MCCASLAND
ក្តីអំណរ
ខ្ញុំកំពុងតែឈានទៅរករដូវកាលថ្មីយ៉ាងឆាប់រហ័ស គឺ “រដូវរងា” នៃភាពចាស់ជរា ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនទាន់ទៅដល់នៅឡើយទេ។ ទោះបីជាថ្ងៃខែឆ្នាំបានបោលទៅមុខយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយជួនកាល ខ្ញុំចង់បន្ថយល្បឿនវាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមានក្តីអំណរ ដែលបានជួយទ្រទ្រង់ខ្ញុំ ឲ្យបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ថ្ងៃថ្មីនីមួយៗ ជាថ្ងៃថ្មីដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានខ្ញុំ។ ខ្ញុំអាចថ្លែងជាមួយអ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើងថា “នេះជាការល្អហើយ គឺដែលនឹងអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា …ព្រមទាំងសំដែងពីសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់នៅពេលព្រឹក ហើយពីសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់រាល់តែយប់”(ទំនុកដំកើង ៩២:១-២)។
ទោះបីជាជីវិតខ្ញុំ មានការតស៊ូ និងការឈឺចាប់ និងទុក្ខលំបាកផ្សេងទៀត ដែលជួនកាលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ហួសសមត្ថភាពខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់ជួយឲ្យខ្ញុំអាចចូលរួមជាមួយអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង នៅក្នុងការ “បន្លឺឡើង ដោយអំណរ ចំពោះការនៃព្រះហស្តទ្រង់”(ខ.៤)។ គឺអំណរ ដោយសារព្រះពរដែលទ្រង់ប្រទាន ក្រុមគ្រួសារ មិត្តភក្តិ និងកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើដោយពេញចិត្ត។ ហើយក៏ជាក្តីអំណរ ដោយសារស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ និងព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានបណ្តាលចិត្តគេឲ្យតែង។ ក៏ដូចជាក្តីអំណរ ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់យើងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ បានជាទ្រង់សុគតជួសបាបយើង។ ហើយក៏ជាក្តីអំណរ ដោយសារទ្រង់ប្រទានព្រះវិញ្ញាណ ដែលជាប្រភពនៃក្តីអំណរដ៏ពិត(រ៉ូម ១៥:១៣)។ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ នោះអ្នកជឿទ្រង់ អាច “នឹងលូតលាស់ឡើង
ដូចជាដើមលម៉ើរ … គេនឹងនៅតែកើតផល គេនឹងមានជ័រជាបរិបូរ ហើយនៅតែខៀវស្រស់”(ទំនុកដំកើង ៩២:១២-១៤)។
តើផលផ្លែនោះជាអ្វី? ទោះយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណា ឬរដូវកាលអ្វីក៏ដោយនៃជីវិត…
ពាក្យសម្តីចុងក្រោយ
ថ្ងៃមួយ ក្នុងអំឡុងពេលម៉ោងទស្សនវិជ្ជា នៅសកលវិទ្យាល័យ មានសិស្សម្នាក់បានបញ្ចេញមតិអុជអាល មកលើទស្សនៈរបស់សាស្រ្តាចារ្យ។ សិស្សដទៃទៀតមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលលោកគ្រូអរគុណគាត់ ហើយក៏បានឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតបញ្ចេញមតិ។ ក្រោយមក ពេលគេសួរគាត់ថា ហេតុអ្វីគាត់មិនបានបញ្ចេញប្រតិកម្មចំពោះសិស្សម្នាក់នោះ? គាត់ក៏បានប្រាប់គេថា គាត់កំពុងរៀនជៀសវាងការនិយាយឥតបើគិត។
គ្រូបង្រៀនម្នាក់នេះបានស្រឡាញ់ ហើយថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ហើយគាត់ចង់ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវវិញ្ញាណនៃការបន្ទាបខ្លួន ខណៈពេលដែលគាត់បង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ ព្រះបន្ទូលទ្រង់បានរំឭកខ្ញុំ អំពីគ្រូបង្រៀនម្នាក់ទៀត ដែលបានរស់នៅកាលពីសម័យយូរណាស់មកហើយ។ គាត់ជាអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរសាស្តា។ ទោះគាត់មិនបានលើកឡើងពីរបៀបប្រឈមុខដាក់មនុស្សមានកំហឹងក៏ដោយ ក៏គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា ពេលយើងចូលទៅជិតព្រះអម្ចាស់ យើងគួរតែបោះជំហានដោយប្រយ័ត្ន ហើយ “ចូលទៅជិត ដើម្បីស្តាប់” ជាជាងប្រញាប់និយាយស្តី ហើយមានចិត្តដែលរហ័សតបត។ ការធ្វើដូចនេះ គឺមានន័យថា យើងទទួលស្គាល់ថា ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ ហើយយើងជាអ្នកដែលទ្រង់បានបង្កើត(សាស្តា ៥:១-២)។
តើអ្នកចូលទៅជិតព្រះ ដោយរបៀបណា? បើអ្នកដឹងថា អ្នកអាចកែប្រែអត្តចរិកខ្លួនឯង ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនចំណាយពេលពិចារណា អំពីភាពអស្ចារ្យ និងភាពធំប្រសើររបស់ព្រះអម្ចាស់? ពេលយើងជញ្ជឹងគិត អំពីប្រាជ្ញា អំណាច និងព្រះវត្តមានដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ទ្រង់ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ស្ញែងខ្លាច និងចង់សរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ហូរហៀរ ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង។ កាលណាយើងមានអត្តចរិកដែលបន្ទាបខ្លួនដូចនេះ យើងនឹងអាចចៀសវាងការនិយាយពាក្យឥតបើគិត។-AMY BOUCHER PYE
បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ
ពេលវេលាកន្លងផុតទៅលឿនណាស់ ពេលដែលអ្នកកំពុងសប្បាយ។ ទស្សនៈនេះមិនមានមូលដ្ឋាននៅក្នុងការពិតទេ តែបទពិសោធន៍បានបង្ហាញថា ទស្សនៈនេះហាក់ដូចជាត្រូវ។ ពេលជីវិតកំពុងតែសប្បាយរីករាយ យើងមានអារម្មណ៍ថា ពេលវេលាកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័សពេកហើយ។ យើងប្រហែលជាកំពុងធ្វើកិច្ចការដែលយើងចូលចិត្ត ឬនៅជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ តែពេលវេលាហាក់ដូចជាខ្លីពេក។
ខ្ញុំក៏មានបទពិសោធន៍ដូចនេះផងដែរ ហើយវាបាននាំឲ្យខ្ញុំមានការយល់ដឹងជាថ្មី អំពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលបានរៀបរាប់ ក្នុងបទគម្ពីរវិវរណៈ ជំពូក៤។ កាលពីមុន ពេលខ្ញុំពិចារណា អំពីសត្វទាំងបួន ដែលអង្គុយ នៅក្បែរបល្ល័ង្កព្រះ ដែលតែងតែពោលពាក្យពីរបីម៉ាត់ ដដែលៗ ខ្ញុំគិតថា សត្វទាំងនោះមានជីវិតដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ណាស់។ តែសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនគិតដូចនេះទៀតទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំគិតអំពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលពួកគេបានឃើញ ដោយភ្នែកដ៏ច្រើនរបស់ពួកគេ ដោយផ្ទាល់(ខ.៨)។ ខ្ញុំគិតអំពីទិដ្ឋភាព ដែលពួកគេបានឃើញ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងមានវត្តមាននៅជុំវិញបល្ល័ង្កព្រះ(ខ.៦)។ ខ្ញុំគិត អំពីភាពភ្ញាក់ផ្អើល ដែលពួកគេមាន ចំពោះព្រះ ដែលបានប្រកបទាក់ទងជាមួយនឹងមនុស្សមានបាប ដោយប្រាជ្ញា និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំគិតថា តើពួកគេអាចមានការឆ្លើយតបអ្វីដែលល្អជាងនេះទៀតនោះ? តើមានអ្វីដែលប្រសើរជាងការពោលសរសើរទ្រង់ថា “បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ”?
តើការនិយាយពាក្យដដែលៗ ច្រំដែលៗ ជាសកម្មភាពដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់ឬទេ? ទេ គឺមិនគួរឲ្យធុញទ្រាន់ទេ បើសិនជាអ្នកកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងវត្តមាន នៃបុគ្គលដែលអ្នកស្រឡាញ់ ឬនៅពេលដែលអ្នកកំពុងធ្វើអ្វីដែលព្រះបានបង្កើតអ្នក ឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះ។
យើងត្រូវបានព្រះបង្កើតមក…