ស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ក្នុងអំឡុងពេលដំណើរកម្សាន្តជាមួយចៅៗរបស់ខ្ញុំ យើងមានការសប្បាយរីករាយ នៅក្នុងការមើលការផ្សាយផ្ទាល់ តាមអ៊ីនធើណិត ដែលផ្តោតទៅលើសកម្មភាពរបស់សត្វឥន្ទ្រីមួយគ្រួសារ ក្នុងរដ្ឋផ្លូរីដា។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងបានបើកមើលការផ្សាយនោះ ដើម្បីទស្សនាសត្វឥន្រ្ទីមួយសំបុកនោះ ដែលមានមេ បា និងកូនតូចរបស់ពួកវាមួយក្បាល ខណៈពេលដែលពួកវាកំពុងតែចេញចូលសំបុក្ររបស់ពួកវា ដែលខ្ពស់ឆ្ងាយពីដី ដើម្បីបំពេញកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ មេឥន្រ្ទី និងឥន្រ្ទីឈ្មោល បានថែរទាំកូនឥន្រ្ទីនោះ ដោយនាំយកត្រី មកពីទន្លេនៅក្បែរនោះ ដើម្បីបំប៉នវា។
គ្រួសារដ៏តូចរបស់សត្វឥន្រ្ទីនេះ បានធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីការពិពណ៌នារបស់អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលចែងអំពីស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ (ទំនុកដំកើង ជំពូក ១០៤) ជាការពិពណ៌នាដ៏ក្បោះក្បាយ នូវរូបភាពនៃការបង្កើតរបស់ព្រះ ដោយព្រះហស្តដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ទ្រង់ ដែលមានដូចតទៅ :
យើងបានមើលឃើញភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងចក្រវាល ដែលទ្រង់បានបង្កើត(ខ.២-៤)។
យើងបានពិសោធន៍នឹងស្នាព្រះហស្តនៅលើផែនដី ដែលមានដូចជាទឹក ភ្នំ ជ្រលងភ្នំ(ខ.៥-៩)។
យើងអរសប្បាយនឹងសិរីល្អនៃអំណោយដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទាន ដូចជាសត្វទាំងឡាយ និងសត្វបក្សី ព្រមទាំងរុក្ខជាតិផង(ខ.១០-១៨)។
យើងមានការស្ងើចសរសើរ ចំពោះការដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតឲ្យមានវដ្ដ ដែលជាដំណើរវិលទៅមក ដូចជា ពេលថ្ងៃ និងពេលយប់ ភាពងងឹត និងពន្លឺ ការធ្វើការ និងការសម្រាក(ខ.១៩-២៣)។
ព្រះទ្រង់ពិតជាបានរចនា និងបង្កើតលោកិយ ឲ្យមានភាពអស្ចារ្យ ដោយព្រះហស្តទ្រង់ សម្រាប់ឲ្យយើងអរសប្បាយ…
ពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះ
មានពេលមួយគ្រូបានដាក់កិច្ចការសាលាឲ្យខេធី(Katie)ធ្វើនៅផ្ទះ ដោយសរសេរតែងសេចក្តី ក្រោមចំណងជើងថា “ពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្ញុំ”។ នាងបានសរសេរថា “ក្នុងពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្ញុំ … ខ្ញុំអាចញាំការ៉េម ដោយឥតគិតថ្លៃ នៅទីណាក៏មានស្ករមូលៗដោតឈើ ហើយផ្ទៃមេឃមានពណ៌ខៀវគ្រប់ពេល មានពពកតែបន្តិចបន្តួច ដែលមានរូបរាង្គគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍”។ បន្ទាប់មក តែងសេចក្តីរបស់នាង ក៏បានចូលដល់ចំណុចដែលមានអត្ថន័យស៊ីជម្រៅ។ នាងបានបន្តសរសេរទៀតថា “ក្នុងពិភពលោកល្អឥតខ្ចោះ គ្មាននរណាម្នាក់នាំដំណឹងអាក្រក់ ចូលផ្ទះទេ។ និយាយរួម គ្មាននរណាម្នាក់នាំដំណឹងអាក្រក់ ទៅប្រាប់អ្នកដទៃឡើយ”។
គ្មាននរណាម្នាក់នាំដំណឹងអាក្រក់ចូលផ្ទះទេ។ តើវាមិនអស្ចារ្យទេឬ ដែលគ្មាននរណាម្នាក់នាំដំណឹងអាក្រក់ចូលផ្ទះ? រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលយើងមានក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ដ្បិតទ្រង់នឹង “ធ្វើឲ្យអ្វីៗទាំងអស់ប្រែជាថ្មីឡើង” ដោយប្រោសឲ្យជា និងធ្វើឲ្យពិភពលោករបស់យើងបានផ្លាស់ប្រែឡើង(វិវរណៈ ២១:៥)។
ស្ថានសួគ៌ គឺជាកន្លែងដែល “គ្មាន” ការអាក្រក់ សេចក្តីស្លាប់ ការទួញយំ ការឈឺចាប់ និងទឹកភ្នែកទៀតឡើយ(ខ.៤)។ វាជាកន្លែងដែលយើងអាចមានការប្រកបដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដែលដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះទ្រង់បានប្រោសលោះ និងទទួលយកយើងជារាស្រ្តទ្រង់(ខ.៣)។ ក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យនេះ កំពុងតែរង់ចាំយើងហើយ។
យើងអាចអរសប្បាយចំពោះការពិតដ៏ល្អឥតខ្ចោះនេះ ចាប់ពេលនេះតទៅ។ ពេលដែលយើងមានការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអម្ចាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងនឹងបានពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរ នៃព្រះវត្តមានទ្រង់(កូល៉ុស ១:១២-១៣)។ ហើយខណៈពេលដែលយើងតយុទ្ធនឹងអំពើបាប យើងកំពុងតែពិសោធន៍នឹងជ័យជម្នះ ដែលយើងមានក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(២:១៣-១៥) ដែលទ្រង់បានឈ្នះអំពើបាប…
ព្រះទ្រង់ទតមើលជានិច្ច
កាលហ្សេវីយើរ(Xavier) មានអាយុពីរឆ្នាំ គាត់បានរត់យ៉ាងលឿន នៅតាមផ្លូវមួយ ហើយចូលផ្លូវមួយទៀត ដែលនៅចន្លោះធ្នើរដាក់អីវ៉ាន់ នៅក្នុងហាងលក់ស្បែកជើងតូចមួយ។ គាត់ក៏បានលាក់ខ្លួននៅពីក្រោយប្រអប់ដាក់ស្បែកជើង ហើយគាត់ក៏បានសើចក្អឹកៗ ពេលដែលអ័ឡិន(Alan)ស្វាមីខ្ញុំនិយាយថា “ប៉ាឃើញកូនហើយ”។
មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានឃើញស្វាមីខ្ញុំស្ទុះរត់ពីផ្លូវមួយ ទៅផ្លូវមួយទៀត ដែលនៅចន្លោះធ្នើដាក់ឥវ៉ាន់ ដោយស្រែកហៅឈ្មោះ ហ្សេវីយើរ។ យើងក៏បានប្រញាប់រត់ទៅខាងមុខហាង។ កូនរបស់យើងនៅតែសើចក្អឹកៗ ហើយរត់ទៅកាន់ទ្វារដែលបើកចំហរ ទៅរកផ្លូវដ៏មមាញឹក នៅខាងក្រៅហាង។
ភ្លាមៗនោះ ស្វាមីខ្ញុំក៏បានចាប់គាត់ពរ។ យើងក៏បានឱបគ្នា ខណៈពេលដែលយើងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ទាំងយំខ្សឹបខ្សួល ហើយក៏បានថើបថ្ពាល់ដ៏ធាត់របស់កូនប្រុសយើង។
រយៈពេលមួយឆ្នាំ មុនពេលខ្ញុំមានផ្ទៃពោះកំណើតហ្សេវីយើរ ខ្ញុំបានបាត់បង់កូនដំបូងរបស់យើង ក្នុងអំឡុងពេលមានផ្ទៃពោះ។ ពេលព្រះទ្រង់ប្រទានពរយើង ឲ្យមានកូនប្រុសម្នាក់នេះ ខ្ញុំក៏បានក្លាយជាម្តាយដែលមានការភ័យខ្លាច។ បទពិសោធន៍ដែលយើងបានជួប នៅហាងលក់ស្បែកជើង បានបង្ហាញឲ្យខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនតែងតែអាចមើលថែរ ឬការពារកូនរបស់យើងជានិច្ចឡើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានរកឃើញសន្តិភាព ខណៈពេលដែលខ្ញុំរៀនងាកទៅរក ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាជំនួយតែមួយរបស់យើង ពេលដែលខ្ញុំមានការតយុទ្ធនឹងការព្រួយបារម្ភ និងការភ័យខ្លាច។
ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ មិនដែលបែរព្រះនេត្រទ្រង់ ចេញពីកូនរបស់ទ្រង់ឡើយ(ទំនុកដំកើង ១២១:១-៤)។ យើងមិនអាចបង្ការមិនឲ្យមានទុក្ខលំបាក ការឈឺចិត្ត ឬការបាត់បង់បានឡើយ ប៉ុន្តែយើងអាចរស់នៅ ដោយជំនឿ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើព្រះ ដែលជាជំនួយ និងការពារគ្រប់ពេលវេលា ដែលមើលថែរជីវិតរបស់យើង(ខ.៥-៨)។…
ការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿ
កាលខ្ញុំកំពុងស្នាក់នៅ ក្នុងសណ្ឋាគារមួយ នៅទីក្រុងអូស្ទីន រដ្ឋតិចសាស់ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញកាតមួយសន្លឹក នៅលើតុ ក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ។ នៅលើកាតនោះ ខ្ញុំឃើញអក្សរដែលគេបានសរសេរថា :
សូមស្វាគមន៍
យើងខ្ញុំសូមអធិស្ឋាន សូមឲ្យការសម្រាករបស់អ្នក នៅទីនេះ មានពេញដោយអំណរ
ហើយសូមឲ្យការធ្វើដំណើររបស់អ្នក មានពេញដោយផលផ្លែ។
សូមព្រះអម្ចាស់ ប្រទានពរអ្នក ហើយថែរក្សាអ្នក ហើយសូមឲ្យព្រះភ័ក្រ្តទ្រង់បានបញ្ចេញពន្លឺមកលើអ្នក។
កាតនោះ ជារបស់ក្រុមហ៊ុន ដែលបានគ្រប់គ្រងសណ្ឋាគារនោះ ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចង់ដឹងចង់យល់បន្ថែមទៀត។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបើកមើលវេបសាយរបស់ពួកគេ ហើយក៏បានអានអំពីវប្បធម៌ ចំណុចខ្លាំង និងគោលតម្លៃរបស់ក្រុមហ៊ុនពួកគេ។ ពួកគេបានប្រើធម្យោបាយដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដើម្បីព្យាយាមដេញតាមភាពល្អប្រសើរ នៅក្នុងមុខជំនួញរបស់ខ្លួន ហើយក៏បានបង្ហាញសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន នៅកន្លែងរកស៊ីរបស់ខ្លួន។
ទស្សនវិជ្ជារបស់ពួកគេ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យសម្តីរបស់សាវ័កពេត្រុស ដែលបានថ្លែងទៅកាន់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយ នៅទូទាំងតំបន់អាស៊ីមីន័រ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងសង្គមដែលពួកគេរស់នៅ។ សូម្បីតែពេលដែលពួកគេបានជួបការគំរាមកំហែង និងការបៀតបៀន ក៏លោកពេត្រុសនៅតែប្រាប់ពួកគេ កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ចូរឲ្យតាំងព្រះគ្រីស្ទឡើង ជាបរិសុទ្ធ នៅក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ទុកជាព្រះអម្ចាស់ចុះ ហើយឲ្យប្រុងប្រៀបជានិច្ច ដោយសុភាព ហើយកោតខ្លាច ដើម្បីនឹងតបឆ្លើយដល់អ្នកណាដែលសួរពីហេតុនៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នករាល់គ្នា”(១ពេត្រុស ៣:១៥)។
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានហៅការរស់នៅប្រភេទនេះ ថាជា…
តើព្រះទ្រង់មានលក្ខណៈដូចម្តេចខ្លះ?
ដើម្បីអបអរឱកាសដ៏ពិសេសមួយ ស្វាមីខ្ញុំបាននាំខ្ញុំ ទៅកន្លែងដាក់តាំងស្នាដៃសិល្បៈ ហើយក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំអាចជ្រើសរើសយកផ្ទាំងគំនូរមួយផ្ទាំង ធ្វើជាអំណោយ។ ខ្ញុំក៏បានរើសយកផ្ទាំងគំនូរដ៏តូចមួយ ដែលមានរូបទឹកអូរហូរកាត់ព្រៃ។ ភាគច្រើននៃផ្ទៃរូបរបស់ផ្ទាំងគំនូរនោះ ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយរូបទឹកអូរនោះ ធ្វើឲ្យរូបផ្ទៃមេឃមួយផ្នែកធំ មិនបានរាប់បញ្ចូលនៅក្នុងរូបគំនូរនេះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ រូបដែលបានចាំងឆ្លុះនៅលើផ្ទៃទឹក បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹង អំពីទីតាំងរបស់ព្រះអាទិត្យ ចុងឈើ និងបរិយ៉ាកាសដែលព្រាលៗ។ វិធីតែមួយ ដើម្បីឲ្យយើងអាច “មើលឃើញ” ផ្ទៃមេឃ នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ គឺត្រូវមើលទៅផ្ទៃទឹក។
ក្នុងន័យប្រៀបធៀបខាងវិញ្ញាណ ព្រះយេស៊ូវប្រៀបបានទៅនឹងទឹកអូរ ក្នុងផ្ទំាងគំនូរនោះ។ ពេលដែលយើងចង់ដឹងថា ព្រះទ្រង់មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច យើងត្រូវមើលទៅព្រះយេស៊ូវ។ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើរ បានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះយេស៊ូវ “ជារូបភាពនៃអង្គព្រះ”(១:៣)។ យើងអាចរៀនសូត្រអំពីភាពពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈសេចក្តីដែលបានចែងដោយផ្ទាល់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលមានដូចជាបទគម្ពីរ ដែលចែងថា “ព្រះទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់” ជាដើម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅតែអាចមានការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅ ដោយស្វែងយល់អំពីរបៀបដែលទ្រង់ធ្វើការ ពេលដែលទ្រង់បានជួបបញ្ហា ដូចយើងដែលជាមនុស្ស កាលទ្រង់គង់នៅផែនដី ក្នុងសាច់ឈាមជាមនុស្ស។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ កាលទ្រង់ជួបការល្បួង។ ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ដោយប្រឈមមុខដាក់ភាពងងឹត ខាងវិញ្ញាណ។ ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញប្រាជ្ញារបស់ព្រះ ដោយដោះស្រាយបញ្ហា ឲ្យមនុស្សជាច្រើន។ ហើយទ្រង់ក៏បានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ តាមរយៈការសុគតរបស់ទ្រង់។
យើងមិនអាចយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យបានមួយរយភាគរយឡើយ…
ទ្រង់បានស្វែងរកខ្ញុំ
ខ្សែភាពយន្តហូលីវូដ ដែលមានចំណងជើងថា ព្រះគុណអស្ចារ្យ និយាយអំពីរឿងដែលបានកើតឡើង នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៧០០។ រឿងនេះដំណាលអំពីលោកវីលៀម វីលប៊ើហ្វ៊ស(William Wilberforce) ដែលជាអ្នកនយោបាយម្នាក់ ដែលបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ដោយសារជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកម្លាំង ដើម្បីលុបបំបាត់ការជួញដូរទាសករ ក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស នៅសម័យនោះ។ មានពេលមួយ មេការ ក្នុងផ្ទះលោកវីលៀម បានឃើញគាត់កំពុងអធិស្ឋាន។ មេការរូបនោះក៏បានសួរគាត់ថា “តើលោកបានរកឃើញព្រះទេ?” លោកវីលៀមក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំយល់ថា គឺទ្រង់ទេដែលរកឃើញខ្ញុំ”។
ព្រះគម្ពីរបានប្រៀបប្រដូចមនុស្សជាតិ ទៅនឹងសត្វចៀមដ៏រឹងចចេស ដែលដើរវង្វេងទៅតាមផ្លូវរបស់ខ្លួន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងមកថា “យើងទាំងអស់គ្នាបានទាសចេញដូចជាចៀម គឺយើងបានបែរចេញទៅតាមផ្លូវយើងរៀងខ្លួន ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានទំលាក់អំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទាំងអស់គ្នា ទៅលើទ្រង់”(អេសាយ ៥៣:៦)។ តាមពិត ភាពរឹងចចេសនេះ បានចាក់ឫសចូលយ៉ាងជ្រៅ ក្នុងយើងម្នាក់ៗ បានជាសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “គ្មានអ្នកណាសុចរិតសោះ សូម្បីតែម្នាក់ក៏គ្មានផង គ្មានអ្នកណាដែលយល់ គ្មានអ្នកណាដែលស្វែងរកព្រះ គ្រប់គ្នាបានបែរចេញ”(រ៉ូម ៣:១០-១២)។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងមក។ យើងមិនដែលទៅរកទ្រង់មុនទេ ហេតុនេះហើយជាទ្រង់យាងមកស្វែងរកយើង។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានប្រកាសបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ថា “ដ្បិតកូនមនុស្សបានមក ដើម្បីនឹងរក ហើយជួយសង្គ្រោះដល់មនុស្សបាត់បង់”(លូកា ១៩:១០)។
លោកវីលៀមពិតជានិយាយត្រូវ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមករកយើង ព្រោះយើងមិនអាចរកទ្រង់ឃើញទេ បើយើងពឹងសមត្ថភាពរបស់យើង។ ការនេះបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់…
ព្រះទ្រង់បន្តកែប្រែវិញ្ញាណថ្មីឡើងជានិច្ច
អ្នកស្រីយុននី លេហ្វេវរេ(Yoni Lefevre) ដែលជាសិល្បៈករជនជាតិហូឡង់ បានបង្កើតគម្រោងមួយ មានឈ្មោះថា “អំណាចពណ៌ប្រផេះ” ដើម្បីបង្ហាញអំពីភាពក្លៀវក្លា នៃជំនាន់មនុស្សចាស់ ក្នុងប្រទេសហូឡង់។ គាត់បានសុំឲ្យក្មេងសិស្សសាលាក្នុងតំបន់ គូរូបយាយតារបស់ខ្លួន។ អ្នកស្រីលេហ្វេវរេ ចង់បង្ហាញអំពី “ទស្សនៈដ៏ស្មោះត្រង់ និងបរិសុទ្ធ” អំពីមនុស្សចាស់ ហើយគាត់ជឿថា ក្មេងៗអាចបង្ហាញនូវទស្សនៈដ៏ស្មោះត្រង់ និងបរិសុទ្ធនេះបាន តាមរយៈការគូរូបជីដូនជីតារបស់ខ្លួន។ គំនូរបស់ក្មេងៗបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីទស្សនៈថ្មីៗ និងរស់រវើក អំពីសាច់ញាតិរបស់ខ្លួនដែលមានវ័យចំណាស់ ដូចជា ការគូរូបជីដូន ឬជីតាកំពុងលេងកីឡាវាយកូនបាល់តិន្នីស ធ្វើការក្នុងច្បារដំណាំ គូគំនូ ។ល។
នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែល កាលពីសម័យបុរាណ ពេលលោកកាលែបនៅក្មេង គាត់បានលួចចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា ដើម្បីស៊ើបការ មុនពេលពួកអ៊ីស្រាអែលចូលកាន់កាប់។ លោកកាលែបជឿថា ព្រះនឹងជួយជនជាតិគាត់ ឲ្យវាយឈ្នះសាសន៍កាណាន តែពួកស៊ើបការដទៃទៀតមានគំនិតផ្ទុយពីគាត់(យ៉ូស្វេ ១៤:៨)។ ដោយសារក្តីជំនឿរបស់លោកកាលែប ព្រះទ្រង់ក៏បានរក្សាជីវិតគាត់ ដោយការអស្ចារ្យ ឲ្យគាត់រស់នៅបាន៤៥ឆ្នាំទៀត ដើម្បីឲ្យគាត់បានរួចជីវិត ក្នុងការវិលវល់ ក្នុងវាលរហោស្ថាន ហើយចូលទឹកដីសន្យា។ ដល់ពេលដែលត្រូវចូលទឹកដីកាណាន លោកកាលែបមានអាយុ៨៥ឆ្នាំហើយ។ ពេលនោះគាត់និយាយថា “សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំនៅតែមានកំឡាំង ដូចក្នុងកាលដែលលោកម៉ូសេបានចាត់ខ្ញុំឲ្យទៅនោះនៅឡើយ កំឡាំងខ្ញុំឥឡូវនេះក៏ដូចជាកាលពីដើមដែរ”(ខ.១១)។ ដោយមានជំនួយពីព្រះ នោះលោកកាលែបក៏បានចូលកាន់កាប់ទឹកដីសន្យា ជាមួយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដោយជោគជ័យ(ជនគណនា ១៤:២៤)។…
ភាពរញេរញៃខាងវិញ្ញាណរបស់នរណា?
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដើររើសសម្បកដប នៅឆ្នេរសមុទ្រ ហើយបោះចូលទៅក្នុងធុងសំរាម ដែលនៅចម្ងាយប្រហែល៦ម៉ែត្រ។ ខ្ញុំរើសបណ្តើររអ៊ូដាក់លោកចេយ(Jay) បណ្តើរថា “ធុងសំរាមនៅក្បែរហ្នឹងសោះ ហេតុអ្វីពួកគេមិនព្រមដើរទៅបោះសំរាមចូលក្នុងធុងអញ្ចឹង? តើការធ្វើឲ្យឆ្នេរសមុទ្រមានភាពរាយប៉ាយ សម្រាប់អ្នកដទៃ ធ្វើឲ្យពួកគេកាន់តែមានអារម្មណ៍ល្អឡើងចំពោះខ្លួនឯងឬ? ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកចោលសំរាមនោះ សុទ្ធតែជាភ្ញៀវទេសចរណ៍។ ខ្ញុំមិនចង់គិតថា ប្រជាពលរដ្ឋ ដែលរស់នៅតំបន់នេះ កំពុងប្រព្រឹត្តចំពោះឆ្នេរសមុទ្ររបស់ខ្លួន ដោយគ្មានការគោរពយ៉ាងដូចនេះទេ”។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំក៏បានអានចំសេចក្តីអធិស្ឋាន ដែលខ្ញុំបានសរសេរកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន អំពីការកាត់ទោសអ្នកដទៃ។ សេចក្តីអធិស្ឋាននោះបានរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំបានធ្វើខុសហើយ ដែលបានមានអំណួត នៅក្នុងការជួយសម្អាតភាពរាយប៉ាយដែលអ្នកដទៃបានបង្ករយ៉ាងដូចនេះ។ តាមពិត ខ្ញុំបានបង្ករភាពរាយប៉ាយជាច្រើន តែខ្ញុំគ្រាន់តែមិនបានចាប់អារម្មណ៍ ជាពិសេស នៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ។
ខ្ញុំច្រើនតែឆាប់អះអាងថា ខ្ញុំមិនអាចធ្វើឲ្យជីវិតខ្លួនឯងមានសណ្តាប់ធ្នាប់ គឺដោយសារតែអ្នកដទៃធ្វើឲ្យជីវិតខ្ញុំមានភាពរញេរញៃ។ ហើយខ្ញុំក៏ឆាប់សន្និដ្ឋានថា “សំរាម” ដែលកំពុងជះក្លិនជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ជារបស់អ្នកដទៃ ជាជាងថា វាជារបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនជាការពិតទេ។ គ្មានអ្វីដែលនៅក្រៅខ្លួនខ្ញុំ អាចថ្កោលទោស ឬធ្វើឲ្យខ្លួនខ្ញុំក៏ខ្វក់ឡើយ តែគឺមានតែអ្វីដែលនៅខាងក្នុងខ្លួនខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោក និងគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់(ម៉ាថាយ ១៥:១៩-២០)។
ធាតុពិតនៃសំរាម គឺជាអាកប្បកិរិយា ដែលនាំឲ្យខ្ញុំតម្រង់ច្រមុះ ទៅតាមហឹតអំពើបាបរបស់អ្នកដទៃ ដោយមិនអើពើរចំពោះក្លឹនដ៏ស្អុយនៃអំពើបាបរបស់ខ្លួនឯង។-Julie Ackerman Link
ចិត្តដែលរឹងចចេស
ពេលខ្ញុំរៀនសរសេរអក្សរនៅថ្នាក់ទី១ គ្រូរបស់ខ្ញុំបានជំរុញឲ្យខ្ញុំកាន់ខ្មៅដៃសរសេរ ឲ្យត្រូវទំនង។ ពេលគាត់មើលខ្ញុំសរសេរ ខ្ញុំក៏បានកាន់ខ្មៅដៃ តាមរបៀបដែលគាត់ប្រាប់។ តែពេលគាត់ដើរទៅបាត់ ខ្ញុំក៏បានងាកមកកាន់ខ្មៅដៃ តាមរបៀបដែលខ្ញុំយល់ថាងាយស្រួលជាង ដោយចិត្តរឹងចចេស។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំបានឈ្នះគាត់ ដោយសម្ងាត់ ក្នុងសង្រ្គាមនៃបំណងចិត្តនេះហើយ ហើយខ្ញុំក៏នៅតែបន្តកាន់ខ្មៅដៃ តាមរបៀបឆ្គងរបស់ខ្ញុំទៀត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បួនដប់ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គ្រូបង្រៀនដ៏មានប្រាជ្ញារបស់ខ្ញុំ បានដឹងថា ទម្លាប់ដ៏រឹងចចេសរបស់ខ្ញុំ នឹងធ្វើឲ្យខ្ញុំសរសេរខុសរបៀប ជាហេតុធ្វើឲ្យខ្ញុំឆាប់រួយដៃ។
ក្មេងៗកម្រនឹងដឹងថា មានអ្វីខ្លះដែលល្អសម្រាប់ខ្លួន។ ពួកគេច្រើនតែ ធ្វើអ្វីៗតាមបំណងចិត្ត ដែលនឹកចង់បានភ្លាមៗ។ គេបានហៅ “ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល”ថា ជាដំណរមនុស្ស ដែលចេះតែងាកទៅរកការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ របស់ជាតិសាសន៍ជិតខាង តាមទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួន ជាច្រើនជំនាន់ ជាជាងថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ពិតដែលមានតែមួយ។ ទង្វើររបស់ពួកគេពិតជាបានធ្វើឲ្យព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានសេចក្តីក្រោធយ៉ាងខ្លាំង ដ្បិតទ្រង់ជ្រាបថា អ្វីជាការល្អបំផុតសម្រាប់ពួកគេ ហើយទ្រង់ក៏បានដកព្រះពរចេញពីពួកគេ(ពួកចៅហ្វាយ ២:២០-២២)។
លោកគ្រូគង្វាល រីក វរិន(Rick Warren) បានមានប្រសាសន៍ថា “ការស្តាប់បង្គាប់ និងភាពរឹងចចេស គឺប្រៀបបាននឹងមុខផ្ទុយគ្នាទាំងពីរ របស់ប្រាក់កាក់។ ការស្តាប់បង្គាប់នាំមកនូវអំណរ តែការរឹងចចេស ធ្វើឲ្យយើងវេទនា”។
បើវិញ្ញាណនៃការមិនស្តាប់បង្គាប់ ធ្វើឲ្យយើងមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ នោះយើងដល់ពេលដែលត្រូវប្រែចិត្តហើយ។ ចូរងាកបែរមករកព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតទ្រង់ប្រកបដោយព្រះគុណ និងសេចក្តីមេត្តាករុណា។-Cindy…
ពិនិត្យមើលសុខភាពខាងវិញ្ញាណ
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ខ្ញុំត្រូវទៅជួបគ្រូពេទ្យ ដើម្បីពិនិត្យសុខភាព។ ទោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍មានសុខភាពល្អ ហើយមិនមានបញ្ហាខុសភាពអ្វីក៏ដោយ ខ្ញុំដឹងថា ការពិនិត្យសុខភាពឲ្យបានទៀតទាត់ មានសារៈសំខាន់ ព្រោះវាអាចស្វែងរកបញ្ហាសុខភាពដែលបានលាក់ខ្លួន ហើយអាចវិវត្តន៍ទៅជាជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរ បើយើងមិនបានរកមើលវាទេនេះ។ ខ្ញុំដឹងថា ការអនុញ្ញាតឲ្យវេជ្ជបណ្ឌិតរបស់ខ្ញុំ រកមើល និងព្យាបាលបញ្ហាសុខភាពដែលលាក់ខ្លួន អាចនាំឲ្យខ្ញុំមានសុខភាពល្អក្នុងរយៈពេលវែង។
ជាការពិតណាស់ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងក៏យល់ថា គាត់ត្រូវការឲ្យព្រះពិនិត្យសុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួនផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះឆែកពិនិត្យមើលអំពើបាបដែលបានលាក់ខ្លួន យ៉ាងដូចនេះថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង … សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ ហើយនាំទូលបង្គំតាមផ្លូវដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤)។ គាត់បានឈប់បង្អង់ ដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យព្រះទ្រង់ ធ្វើការពិនិត្យមើលចិត្ត និងវិញ្ញាណគាត់ ទាំងស្រុង ដោយគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ ដោយគាត់ចុះចូលចំពោះផ្លូវដ៏សុចរិតរបស់ព្រះ ដែលនឹងជួយឲ្យគាត់មានខុសភាពល្អខាងវិញ្ញាណ។
ដូចនេះ ពេលនោះ ជាពេលពិនិត្យមើលសុខភាពខាងវិញ្ញាណ ទោះបីជាអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនមានបញ្ហាសុខភាពខាងវិញ្ញាណក៏ដោយ។ មានតែព្រះទេ ដែលជ្រាបច្បាស់ អំពីស្ថានភាពដ៏ពិត នៃចិត្តរបស់អ្នក ហើយមានតែទ្រង់ទេ ដែលអាចអត់ទោសបាប ប្រោសឲ្យជា និងដឹកនាំយើង ឆ្ពោះទៅរកជីវិតដែលស្អាតល្អ និងអនាគតដែលបង្កើតផលជាបរិបូរ។-Joe Stowell