ជំនួយឲ្យមើលឃើញច្បាស់

មានពេលមួយប៉ារបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា ការមើលឃើញស្លឹកឈើនៅលើដើមឈើច្បាស់ គឺប្រសើរជាងការមើលទៅដើមឈើ ឃើញតែពណ៌បៃតងព្រិលៗ។ កាលនោះ ខ្ញុំមានអាយុ១៨ឆ្នាំ ហើយមិនចង់ពាក់វែនតាមីញ៉ូបទេ ប៉ុន្តែ វាបានជួយឲ្យខ្ញុំមើលឃើញអ្វីៗបានច្បាស់ជាងមុន គឺឃើញភាពស្រស់ស្អាត មិនមែនឃើញរូបភាពព្រិលៗទៀត។
ពេលខ្ញុំអានព្រះគម្ពីរ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានខគម្ពីរខ្លះ ដែលខ្ញុំមិនអាចយល់ច្បាស់ ហើយខ្ញុំគិតថា វាគ្មានអ្វីដែលគួរឲ្យចង់មើល។ រឿងនេះគឺមិនខុសពីការដែលខ្ញុំមើលទៅដើមឈើ ដោយមិនពាក់វ៉ែនតាមីញ៉ូបនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គ្មានខគម្ពីរណាដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់ទេ អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺខ្ញុំត្រូវការជំនួយក្នុងការមើលភាពស្រស់ស្អាត ក្នុងភាពលម្អិតនៅក្នុងខគម្ពីរនោះ។
បញ្ហានេះបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំអានកណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំ។ កណ្ឌនេះនិយាយអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់រាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យសង់រោងឧបោសថ ដែលជាកន្លែងទ្រង់គង់នៅជាបណ្តោះអាសន្ន ក្នុងកណ្តាលចំណោមពួកអ៊ីស្រាអែល។ សាច់រឿងលម្អិតក្នុងបទគម្ពីរនេះ ហាក់ដូចជាមានភាពព្រិលៗ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានភាពធុញទ្រាន់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានឈប់បង្អង់នៅចុងបញ្ចប់នៃជំពូក២៥ ដែលក្នុងនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឲ្យពួកគេសង់ជើងចង្កៀង។ គេត្រូវយកមាសសុទ្ធធ្វើជាជើងចង្កៀង ឯជើងចង្កៀងនោះត្រូវឆ្លាក់ធ្វើឲ្យមានគល់ ដើម នប់ កន្សោមគ្រាប់ ហើយនឹងផ្កាភ្ជាប់ជាមួយគ្នា(ខ.៣១)។ ឯគល់ជើងចង្កៀងត្រូវមាននប់៤វិញ រាងដូចជាគ្រាប់ចំបក់(ខ.៣៤)។
ត្រង់ចំណុចនេះ បើយើងពិនិត្យមើលឲ្យបានលម្អិតបន្តិច យើងឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចូលសម្រស់នៃធម្មជាតិ ទៅក្នុងរោងឧបោសថរបស់ទ្រង់ ដែលនេះជារឿងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។
សាវ័កប៉ុលបានមានបង្រៀនថា “អ្វីៗរបស់ទ្រង់ ដែលរកមើលមិនឃើញ តាំងពីកំណើតលោកីយ៍មក ទោះទាំងព្រះចេស្តាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច និងនិស្ស័យជាព្រះរបស់ទ្រង់ នោះឃើញច្បាស់វិញ ដោយពិចារណាយល់របស់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក”(រ៉ូម…

ត្រីឆ្លាមដែលមិនខាំ

ក្នុងអំឡុងពេលវិស្សមកាល ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានទៅលេងអាងចិញ្ចឹមត្រី ដែលនៅទីនោះ គេអាចប៉ះត្រីឆ្លាមតូចៗ ដែលគេបានដាក់ក្នុងអាងពិសេសមួយ។ កូនៗរបស់ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបណាស់ដែលបានប៉ះពួកវា តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនសូវល្អប៉ុន្មានទេ។ ខ្ញុំក៏បានសួរបុគ្គលិកដែលប្រចាំការនៅទីនោះថា តើត្រីឆ្លាមនោះ ធ្លាប់ត្របាក់ម្រាមដៃគេទេ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា មុខនោះបន្តិច គេបានឲ្យចំណីវាស៊ីឲ្យឆ្អែត ហើយបន្ទាប់មក គេក៏បានឲ្យចំណីវាស៊ីបន្ថែមទៀត។ ពួកវានឹងមិនខាំដៃភ្ញៀវទេ ព្រោះពួកវាមិនទាន់ឃ្លានអាហារ។
ពេលដែលខ្ញុំដឹងថា ត្រីឆ្លាមនោះមិនខាំដៃមនុស្ស ដោយសារវាបានស៊ីចំណីឆ្អែត ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរសុភាសិតដែលបានចែងថា “អ្នកណាដែលឆ្អែតហើយ ទោះទាំងសំណុំឃ្មុំក៏ណាយចិត្តដែរ”(សុភាសិត ២៧:៧)។ ការស្រេកឃ្លាន ដែលមានក្នុងចិត្ត និងវិញ្ញាណយើង អាចធ្វើឲ្យគំនិតយើងមានភាពអន់ខ្សោយ ពេលដែលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ ការស្រេកឃ្លាននោះបាននាំឲ្យយើងជឿថា ការស្វែងរកអ្វីមួយមកចម្អែតខ្លួនឯង គឺមិនមែនជាការទាស់ខុសអ្វីទេ ទោះយើងកេងចំណេញ ឬដើរខ្សែលើនរណាម្នាក់ក៏ដោយ។

តែនេះមិនមែនជាព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរស់នៅ និងធ្វើអ្វីៗ តាមតែការស្រេកឃ្លានរបស់យើងនោះឡើយ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងបានពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យយើងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសន្តិភាព និងភាពនឹងនរ ដែលទ្រង់ប្រទាន។ ពេលដែលយើងនឹកចាំថា ទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង ដោយឥតលក្ខខ័ណ្ឌ យើងនឹងមានទំនុកចិត្ត នៅក្នុងការរស់នៅ។ ការនេះក៏ជួយឲ្យយើងអាចមានការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ ដោយយើងថ្វាយជោគជ័យ របស់ទ្រព្យ និងទំនាក់ទំនងទាំងអស់ដល់ទ្រង់។

មានតែទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ ដែលជួយឲ្យយើងមានការស្កប់ចិត្តដ៏ពិត។ សូមយើងស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង ដើម្បីឲ្យយើងបាន “ពេញ…

ការបង្វៀងផ្លូវ

យើងអាចមានការពិបាក ពេលដែលយើងឮពាក្យថា “ទេ” ឬ ប្រាប់ឲ្យរង់ចាំនៅពេលក្រោយ ជាពិសេស ពេលដែលយើងយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានបើកទ្វារឲ្យយើងបម្រើអ្នកដទៃ។ ពេលដែលខ្ញុំទើបតែចាប់ផ្តើមធ្វើការងារបម្រើព្រះ ខ្ញុំបានឃើញឱកាសការងារពីរ ដែលបានបើកឲ្យខ្ញុំបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកជំនុំ តាមរយៈអំណោយទាន និងជំនាញរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត ទ្វារទាំងនោះក៏បានបិទទៅវិញ។ ខ្ញុំក៏មានការខកចិត្ត តែក្រោយមក ខ្ញុំក៏មានឱកាសទទួលមុខតំណែងមួយទៀត ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវបានគេជ្រើសរើស។ ការត្រាសហៅនេះ ក៏បាននាំឲ្យខ្ញុំធ្វើការជាគ្រូគង្វាល ដែលបានធ្វើជាព្រះពរដល់ជីវិតមនុស្សជាច្រើន ក្នុងរយៈពេល ១៣ឆ្នំាកន្លងមកនេះ។

ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក១៦ សាវ័កប៉ុល និងក្រុមការងាររបស់គាត់បានទទួលការដឹកនាំពីព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យផ្លាស់ប្តូរទិសដៅពីរដង។ ទីមួយ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់ឃាត់ពួកគេ មិនឲ្យផ្សាយព្រះបន្ទូលនៅស្រុកអាស៊ី(ខ.៦)។ បន្ទាប់មក ពួកគេ “នាំគ្នាចុះទៅឯស្រុកមីស៊ាវិញ ហើយខំចូលទៅក្នុងស្រុកប៊ីធូនា ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះយេស៊ូវមិនអនុញ្ញាតឲ្យចូលទេ”(ខ.៧)។ កាលនោះ ពួកគេមិនទាន់បានដឹងទេថា ព្រះជាម្ចាស់មានផែនការផ្សេងទៀត ដែលត្រឹមត្រូវសម្រាប់ព្រះរាជកិច្ច និងអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានបដិសេធចំពោះផែនការដំបូងរបស់ពួកគេ តែពួកគេមិនបានបាក់ទឹកចិត្តឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានរង់ចាំស្តាប់តាមការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ដោយសេចក្តីជំនឿ(ខ.៩-១០)។

តើនរណាមិនមានការសោកស្តាយ ចំពោះការបាត់បង់ដ៏ឈឺចាប់? យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា មានរបួសក្នុងចិត្ត ពេលដែលយើងមិនបានធ្វើការងារ ដែលយើងប្រាថ្នា ឬពេលដែលក្តីស្រមៃយើងមិនក្លាយជាការពិត ឬក៏ការផ្លាស់ប្តូរការងារ មិនបានទទួលលទ្ធផលល្អ ដូចការរំពឹងទុក។ រឿងបែបនេះ…

ការស្រាយចំណង

អង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទមួយមានបេសកកម្មបង្រៀន អំពីអំណាចនៃការប្រោសឲ្យជា ដែលមាននៅក្នុងការអត់ឱនទោស។ ពួកគេបានធ្វើសកម្មភាពជាច្រើន ដែលក្នុងនោះ ពួកគេបានសម្តែងរឿងខ្លីមួយ ដោយមានតួសម្តែងពីរនាក់ ត្រូវគេចងផ្អោបឲ្យទល់ខ្នងគ្នា ដែលអ្នកទីមួយជាអ្នកធ្វើខុសមកលើអ្នកទីពីរ។ ក្នុងរឿងនេះ មានតែអ្នកដែលជាជនរងគ្រោះប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចស្រាយចំណងនោះបាន។ បើគាត់មិនស្រាយចំណងនោះទេ គាត់នឹងនៅទល់ខ្នងជាមួយអ្នកដែលបានធ្វើខុសមកលើគាត់ជានិច្ច ទោះគាត់ខំរើបម្រាស់យ៉ាងណាក្តី។ ដូចនេះ បើគ្មានការអត់ឱនទោសដោយស្រាយចំណងដែលចងរឹតនោះទេ គាត់មិនអាចមានសេរីភាពបានឡើយ។

កាលណាយើងអត់ឱនទោសឲ្យនរណាម្នាក់ ដែលចូលមករកយើង ដោយការសោកស្តាយ ចំពោះកំហុសដែលខ្លួនបានធ្វើមកលើយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែរំដោះខ្លួនយើង និងគាត់ ឲ្យរួចពីចំណងនៃភាពល្វីងជូរចត់ និងការឈឺចាប់ ដែលបានចងរឹតយើង តាមរយៈកំហុសដែលគេបានធ្វើមកលើយើង។ តាមកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិ យើងឃើញថា យ៉ាកុបបានរស់នៅឆ្ងាយពីអេសាវ ដែលជាបងប្រុសគាត់អស់២០ឆ្នំា បន្ទាប់ពីគាត់ បានលួចសិទ្ធិបងច្បងពី អេសាវ។ បន្ទាប់ពីរយៈពេលដ៏វែងនេះបានកន្លងផុតទៅ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបង្គាប់លោកយ៉ាកុប ឲ្យវិលត្រឡប់ ទៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់វិញ(លោកុប្បត្តិ ៣១:៣)។ គាត់ក៏បានស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ តែគាត់នៅមានការភ័យខ្លាច បានជាគាត់ឲ្យគេដឹកហ្វូងសត្វចេញទៅមុខគាត់ ធ្វើជាអំណោយសម្រាប់អេសាវ(៣២:១៣-១៥)។ ពេលបងប្អូនទាំងពីរជួបគ្នា យ៉ាកុបក៏បានក្រាបនៅទៀបជើងអេសាវ៧ដង ដោយការបន្ទាបខ្លួន(៣៣:៣)។ តើគាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលប៉ុណ្ណា ពេលដែលអេសាវរត់មក ឱបគាត់ ហើយអ្នកទាំងពីរក៏បានទួញយំ ក្នុងការផ្សះផ្សានោះ(ខ.៤)។ ដូចនេះ លោកយ៉ាកុបមិនជាប់ចំណងនៃអំពើបាប ដែលគាត់បានធ្វើមកលើបងប្រុសគាត់ទៀតទេ។

តើអ្នកកំពុងតែជាប់ចំណងនៃការមិនអត់ឱនទោស និងជាប់បន្ទុកនៃកំហឹង ការភ័យខ្លាច ឬក្តីអាម៉ាស់ឬទេ?…

បន្សល់ទុកនូវគំរូល្អ

ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានចូលរួមពិធីបុណ្យសពរបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ការរស់នៅរបស់គាត់មានភាពសាមញ្ញ មិនមានអ្វីដែលអស្ចារ្យទេ។ ក្រៅពីពួកជំនុំ មិត្តភក្តិ និងអ្នកជិតខាងរបស់គាត់ គឺគេមិនសូវស្គាល់គាត់ទេ។ ប៉ុន្តែ គាត់ស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ កូនទាំង៧នាក់ និងចៅទាំង២៥នាក់របស់គាត់។ គាត់សើចច្រើន និងបានបម្រើដោយចិត្តសប្បុរស ហើយអាចវាយកូនបាល់ទន់បានចម្ងាយឆ្ងាយ។

បទគម្ពីរសាស្តាបានចែងថា “ស៊ូទៅឯផ្ទះដែលមានការកាន់ទុក្ខ ជាជាងទៅឯផ្ទះដែលមានការជប់លៀង”(៧:២)។ “ចិត្តរបស់មនុស្សមានប្រាជ្ញា នោះតែងតែនៅក្នុងផ្ទះដែលមានការសោយសោក” ព្រោះនៅទីនោះ យើងអាចរៀនសូត្រអំពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុត(៧:៤)។ លោកដាវីឌ ប្រ៊ូក(David Brooks) ដែលជាអ្នកនិពន្ធរបស់កាសែតញូយ៉កថែម បានមានប្រសាសន៍ថា មានគុណធម៌ពីរប្រភេទ គឺគុណធម៌ដែលគេមើលឃើញយើងមាន នៅក្នុងពាក្យសុំធ្វើការ និងគុណធម៌ ដែលយើងចង់ឲ្យគេលើកមកនិយាយអំពីខ្លួនយើង នៅថ្ងៃបុណ្យសពរបស់យើង។ ជួនកាល អ្នកខ្លះមានគុណធម៌ទាំងពីរនេះ តែជាញឹកញាប់ គុណធម៌ទាំងពីរហាក់ដូចជាមានការប្រកួតប្រជែងគ្នា ក្នុងជីវិតមនុស្សជាទូទៅ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងគួរតែឲ្យគេនឹកចាំ អំពីគុណធម៌ល្អរបស់យើង បន្ទាប់ពីយើងបានលាចាកលោកនេះ។

ស្ត្រីដែលបានលាចាកលោកនៅថ្ងៃនោះ មិនមានប្រវត្តិរូបសង្ខេប ដែលគួរឲ្យស្ងើចសរសើរនោះទេ តែកូនៗរបស់គាត់បានឡើងធ្វើទីបន្ទាល់ថា ការរស់នៅរបស់គាត់ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីស្រ្តីដែលកោតខ្លាចព្រះ ដូចដែលបានពិពណ៌នា នៅក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៣១។ គាត់បានជំរុញចិត្តពួកគេឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ ហើយយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្នកដទៃ។ ម្តាយរបស់ពួកគេបានយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ ហើយបង្រៀនគេឲ្យយកគំរូតាមទ្រង់ផងដែរ(១កូរិនថូស ១១:១)។

តើគេនឹងនិយាយអ្វីខ្លះ…

តើត្រូវដុតបំផ្លាញរបស់ដែលនាំឲ្យប្រព្រឹត្តបាបឬ?

កាលពីខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៤៩៧ មានបុព្វជិតម្នាក់ ឈ្មោះ គីរ៉ូឡាម៉ា សាវ៉ូណារ៉ូឡា(Girolama Savonarola) បាននាំគេ ធ្វើកម្មវិធីដុតបំផ្លាញដ៏ធំមួយ។ ពីដំបូងគាត់ និងសិស្សរបស់គាត់បានចំណាយពេលរាប់ខែ ដើម្បីប្រមែលប្រមូលរបស់របរ ដែលនាំឲ្យមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើបាប ឬភ្លេចភារៈកិច្ចសាសនា។ វត្ថុទាំងនោះ រួមមាន វត្ថុសិល្បៈ គ្រឿងសម្អាង ឧបករណ៍ និងសំលៀកបំពាក់ផ្សេងៗ។ ពេលដែលថ្ងៃកំណត់បានមកដល់ របស់របររាប់ពាន់ត្រូវបានគេប្រមូលផ្តុំ នៅទីលានសាធារណៈ ក្នុងទីក្រុងផ្លូរិន ប្រទេសអ៊ីតាលី ហើយគេក៏បានដុតបំផ្លាញពួកវាចោល។ ក្រោយមក គេក៏បានហៅព្រឹត្តិការណ៍នេះថា ភ្នក់ភ្លើងនៃវត្ថុដែលនាំឲ្យមានបាប។

អ្វីដែលលោកសាវ៉ូណារ៉ូឡាបានធ្វើនោះ ប្រហែលជាមានភាពហួសហេតុបន្តិច ហើយប្រហែលមកពីគាត់ មិនបានយល់សេចក្តីអធិប្បាយរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើភ្នំ។ កាលនោះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “បើភ្នែកស្តាំអ្នកនាំឲ្យរវាតចិត្ត នោះចូរខ្វេះចេញបោះចោលទៅ ដ្បិតដែលភ្នែកអ្នក១ត្រូវវិនាស នោះមានប្រយោជន៍ ជាជាងឲ្យរូបកាយទាំងមូល ត្រូវបោះទៅក្នុងនរក។ ហើយបើដៃស្តាំអ្នកនាំឲ្យរវាតចិត្ត នោះចូរកាត់ចេញបោះចោលទៅ ដ្បិតដែលដៃអ្នកម្ខាងត្រូវវិនាស នោះមានប្រយោជន៍ ជាជាងឲ្យរូបកាយទាំងមូល ត្រូវបោះទៅក្នុងនរក”(ម៉ាថាយ ៥:២៩-៣០)។ បើយើងកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនេះ តាមន័យត្រង់ យើងនឹងមានការយល់ច្រឡំមិនខាន។ ការអធិប្បាយទាំងមូលនេះ គឺបានបង្រៀនយើង ឲ្យមុជចូលឲ្យជ្រៅ ជាជាងមើលតែផ្ទៃខាងលើនោះទេ ពោលគឺយើងត្រូវផ្តោតទៅលើសណ្ឋាននៃចិត្តរបស់យើង ជាជាងស្តីបន្ទោសថា របស់ក្រៅខ្លួនយើងដែលរំខាន និងល្បួងយើង…

ប្រកួតដោយអំណរ

កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ប្រាយអិន(Brian) គឺជាគ្រូបង្វឹកកីឡាបាល់បោះ នៅវិទ្យាល័យ។ នៅឆ្នាំមួយនោះ ខណៈពេលដែលក្រុមកីឡាកររបស់គាត់ កំពុងតែប្រកួត នៅក្នុងការប្រកួតកីឡាបាល់បោះប្រចាំរដ្ឋវ៉ាស៊ីនតោន អ្នកក្រុងជាច្រើននាក់ បានចោទសួរពួកគេដោយបំណងល្អថា តើពួកគេនឹងប្រកួតឈ្នះ នៅឆ្នាំនេះទេ? កីឡាករ និងគ្រូបង្វឹកនៅក្នុងក្រុមទាំងពីរ ដែលបានប្រកួតនៅថ្ងៃនោះ មានអារម្មណ៍តានតឹងយ៉ាងខ្លាំង បានជាប្រាយអិនប្រាប់ក្រុមរបស់គាត់ ឲ្យប្រកួតដោយអំណរ។

រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យចុងក្រោយ ដែលសាវ័កប៉ុលបាននិយាយទៅកាន់ពួកចាស់ទុំ នៅក្រុងអេភេសូរថា គាត់នឹងបង្ហើយការរត់ប្រណាំងរបស់គាត់ ដោយអំណរ(កិច្ចការ ២០:២៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គោលបំណងរបស់គាត់ គឺដើម្បីបញ្ចប់កិច្ចការ ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានមកគាត់។ គាត់បានតាំងចិត្ត និងអធិស្ឋានសូមឲ្យគាត់បានបង្ហើយការរត់ប្រណាំងនោះ ដោយអំណរ។ ចំណែកក្រុមរបស់ប្រាយអិនវិញ ពួកគេក៏បានតាំងចិត្តប្រកួតដោយអំណរ ហើយនៅឆ្នាំនោះ ក្រុមរបស់គាត់ក៏បានឈ្នះពាន់រង្វាន់ជើងឯកប្រចាំរដ្ឋ។

យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានហេតុផល នៅក្នុងការរអ៊ូរទាំ ដោយសារដំណឹងដែលធ្វើឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត និងភាពតានតឹងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឬបញ្ហាសុខភាពជាដើម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទាននូវក្តីអំណរ ដែលឈ្នះបញ្ហាទាំងអស់នេះ ឲ្យតែយើងទូលសូមទ្រង់។ និយាយរួម យើងអាចទទួលក្តីអំណររបស់ព្រះយេស៊ូវ (យ៉ូហាន ១៥:១១)។
ក្តីអំណរ ឬអំណរអរ ជាផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទាន(កាឡាទី ៥:២២)។ ដូចនេះ រៀងរាល់ពេលព្រឹក ចូរយើងកុំភ្លេចទូលសូមទ្រង់ឲ្យជួយយើង ឲ្យរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណ ដោយអំណរ។ លោករីឆាត…

ព្រះអម្ចាស់សប្បាយព្រះទ័យ

កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានផ្ញើកញ្ចប់ក្រដាស់មួយមកខ្ញុំ ដែលក្នុងនោះ មានពេញទៅដោយរូបថតចាស់ៗ ហើយពេលដែលខ្ញុំមើលរូបថតទាំងនោះម្តងមួយសន្លឹកៗ ខ្ញុំក៏បានចាប់ចិត្តនឹងរូបមួយជាងគេ។ ក្នុងរូបថតនោះ ខ្ញុំឃើញ រូបខ្ញុំកាលអាយុ២ឆ្នាំ កំពុងអង្គុយនៅចុងម្ខាងនៃជើងក្រាន សម្រាប់ដុតកម្តៅផ្ទះ។ ហើយប៉ារបស់ខ្ញុំកំពុងតែអង្គុយកៀកកម៉ាក់ខ្ញុំ នៅចុងម្ខាងទៀតនៃជើងក្រាននោះ។ អ្នកទាំងពីរមើលមកខ្ញុំ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងទឹកមុខរីករាយ។

ដោយសារខ្ញុំបានបិទវាលើទូខោអាវរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំអាចមើលឃើញវា ជារៀងរាល់ពេលព្រឹក។ វាបានរំឭកខ្ញុំ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលពួកគាត់មានចំពោះខ្ញុំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមពិតទៅ សូម្បីតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុកម្តាយក៏មិនល្អឥតខ្ចោះដែរ។ ខ្ញុំបានរក្សាទុករូបថតនោះ ព្រោះវាបានរំឭកខ្ញុំថា ទោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់មនុស្ស អាចមានចំណុចខ្វះខាតនៅពេលខ្លះក៏ដោយ ក៏សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ តែងតែល្អឥតខ្ចោះជានិច្ច ហើយព្រះគម្ពីរបានចែងថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែទតមើលមកខ្ញុំ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដូចដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំបានមើលមកខ្ញុំ នៅក្នុងរូបថតនោះដែរ។

ហោរាសេផានាបានពិពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរបៀបដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់បានពិពណ៌នាថា ព្រះជាម្ចាស់បានអរសប្បាយនឹងរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ដោយបន្លឺសម្លេងច្រៀង។ រាស្រ្តរបស់ទ្រង់មិនសក្តិសមនឹងទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់នេះទេ។ ព្រោះពួកគេមិនបានស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ ឬមិនបានប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយចិត្តអាណឹតអាសូរ។ ប៉ុន្តែ លោកសេផានាបានសន្យាថា ទីបញ្ចប់ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ក៏បានលប់ពីលើកំហុសរបស់ពួកគេ។ ទ្រង់នឹងលើកលែងទោសឲ្យពួកគេ(សេផានា ៣:១៥) ហើយទ្រង់ក៏នឹងមានសេចក្តីរីករាយចំពោះពួកគេផងដែរ(ខ.១៧)។ ទ្រង់នឹងប្រមូលរាស្រ្តទ្រង់ ដាក់នៅក្នុងរង្វង់ដៃទ្រង់ និងនាំពួកគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយស្អាងពួកគេឡើង(ខ.២០)។

នេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យខ្ញុំយកមកជញ្ជឹងគិត រៀងរាល់ពេលព្រឹក។—AMY…

កុំលេងបិទពួនជាមួយព្រះជាម្ចាស់

កាលពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តលេងបិទពួនណាស់។ ពេលខ្ញុំឮសម្លេងសំរឹបជើងរបស់បងប្អូនជីដូនមួយខ្ញុំ ដែលមានអាយុ៥ឆ្នាំ កំពុងដើរនៅកៀនជ្រុងផ្ទះ ខ្ញុំគិតថា “គាត់រកខ្ញុំឃើញឥឡូវហើយ”។ គាត់ក៏បានដើរមកជិតខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង។ នៅសល់តែ៥ជំហានទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ទីបំផុតគាត់ក៏បានរកខ្ញុំឃើញ។
មនុស្សភាគច្រើនមានអនុស្សាវរីយ៍លេងបិទពួន កាលនៅក្មេង។ តែជួនកាល ក្នុងការរស់នៅ យើងខ្លាចគេរកឃើញអ្វី ដែលយើងព្យាយាមលាក់បាំង ហើយការភ័យខ្លាចនេះ មិនសប្បាយដូចការលេងបិទពួនទេ តែវាមានឬសគុល នៅក្នុងសុភាវគតិរបស់យើង ដែលចេះតែចង់រត់គេច។ និយាយរួម យើងមិនចង់ឲ្យគេមើលឃើញអ្វី ដែលយើងបានលាក់បាំង។

ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស ក្នុងលោកិយដែលធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប យើងបានលេងល្បែង “បិទពួន” ជាមួយព្រះ ជាញឹកញាប់។ វាប្រៀបដូចជាល្បែងដែលធ្វើពុតជាលាក់ខ្លួន តែព្រះជាម្ចាស់ទតមើលឃើញអ្វីៗទាំងអស់ នៅក្នុងគំនិត និងការសម្រេចចិត្តរបស់យើង។ យើងដឹងថា គ្មានការអ្វីអាចលាក់បាំងពីទ្រង់ឡើយ តែយើងហាក់ដូចជាគិតថា ទ្រង់មិនអាចទតឃើញ។

តែព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តស្វែងរកយើង។ ទ្រង់ត្រាសហៅយើងឲ្យចេញមកក្រៅ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងទតមើលយើង ទោះយើងបានធ្វើរឿងដែលគួរឲ្យខ្មាស់អៀនយ៉ាងណាក៏ដោយ។ កាលអ័ដាមដែលជាមនុស្សដំបូង បានធ្វើបាបជាលើកទីមួយ គាត់ក៏បានលាក់ខ្លួន។ ពេលនោះ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលហៅគាត់ថា “ឯងនៅឯណា?” (លោកុប្បត្តិ ៣:៩)។ នេះជាសំណួរដែលចាក់ចុចចិត្តអ្នក និងបានត្រាសហៅយើង ដោយសម្លេងដ៏ស្រទន់ថា “កូនសំឡាញ់ ចូរកូនឈប់លាក់ខ្លួន ហើយចេញមកខាងក្រៅ ដើម្បីចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងជាមួយបិតាឡើងវិញ”។

យើងប្រហែលជាស្ទាក់ស្ទើរ មិនហ៊ានចេញមកក្រៅ ដោយសម្អាងទៅលើហេតុផលរបស់យើង។…

បញ្ចប់ការច្រណែន

លោកអេឌហ្គា ដេហ្កាស(Edgar Degas) គឺជាវិចិត្រករបារាំងដ៏ល្បីល្បាញ ដែលគេបាននឹកចាំអំពីគាត់នៅទូទាំងពិភពលោក ដោយសាររូបគំនូរអ្នករបាំបាឡេ ដែលគាត់បានគូរ។ តែកម្រនឹងមានអ្នកដឹង អំពីការច្រណែន ដែលគាត់មានចំពោះមិត្តភក្តិរបស់គាត់ គឺលោកអេដូវ៉ាដ ម៉ានែត(Édouard Manet) ដែលជាកំពូលវិចិត្រម្នាក់ទៀត និងជាគូរប្រជែងរបស់គាត់។ លោកដេហ្កាសបាននិយាយអំពីលោកម៉ានែតថា អ្វីៗដែលលោកម៉ានែតធ្វើ តែងតែមានភាពលេចធ្លោភ្លាមៗតែម្តង ខណៈពេលដែលគាត់បានជួបការឈឺចាប់ឥតឈប់ឈរ ហើយធ្វើមិនដែលត្រូវសោះ។

សាវ័កប៉ុលបានរាប់បញ្ចូលការច្រណែន នៅក្នុងចំណោមលក្ខណៈដែលអាក្រក់បំផុតរបស់មនុស្ស គឺអាក្រក់ដូច “សេចក្តីទុច្ចរិតគ្រប់យ៉ាង គឺសេចក្តីកំផិត សេចក្តីកំណាច សេចក្តីលោភ និងសេចក្តីព្យាបាទ ក៏មានសេចក្តីឈ្នានីស”(រ៉ូម ១:២៩)។ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ថា ការច្រណែននោះ គឺកើតចេញពីគំនិតចោលម្សៀត និងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ជាជាងថ្វាយបង្គំព្រះ(ខ.២៨)។

អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ គ្រីស្ទីណា ហ្វក់(Christina Fox) បានមានប្រសាសន៍ថា ការច្រណែនកើតមាន ក្នុងចំណោមអ្នកជឿព្រះ គឺដោយសារចិត្តរបស់យើងបានងាកចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិត។ គាត់ថា ពេលណាយើងមានការច្រណែន គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែដេញតាមការសប្បាយដែលគ្មានតម្លៃ របស់លោកិយនេះ ជាជាងមើលទៅព្រះយេស៊ូវ។ សរុបមក យើងបានភ្លេចថា យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ។

តែយើងមានដំណោះស្រាយមួយ គឺត្រូវវិលត្រឡប់ទៅព្រះជាម្ចាស់វិញ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្គាប់យើង ឲ្យថ្វាយផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតយើង ដាច់ដល់ព្រះជាម្ចាស់(រ៉ូម ៦:១៣)។ ការថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ ក៏រាប់បញ្ចូលការថ្វាយការងារ…