ការជំរុញចិត្តពីភ្លើង
ពេលដែលអ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យពីរនាក់ ដែលកំពុងអស់កម្លាំង និងខ្លួនប្រឡាក់ផេះ ឈប់ឡាន ចូលញាំអាហារពេលព្រឹក ក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយ អ្នកបម្រើម្នាក់បានស្គាល់បុរសទាំងពីរ តាមព័ត៌មានដែលគេបានផ្សាយក្នុងទូរទស្សន៍ ហើយបានដឹងថា ពួកគេបានប្រយុទ្ធនឹងអគ្គីភ័យ នៅក្នុងឃ្លាំងមួយ កាលពីពេលយប់។ ដើម្បីបង្ហាញនូវការគោរព នាងក៏បានសរសេរនៅលើវិក្កយបត្រគិតថ្លៃអាហារពេលព្រឹករបស់ពួកគេថា “ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមចេញថ្លៃអាហារពេលព្រឹកឲ្យពួកលោក។ សូមអរគុណពួកលោក … សម្រាប់ការបម្រើអ្នកដទៃ និងរត់ចូលទៅក្នុងកន្លែង ដែលអ្នកដទៃរត់ចេញ… ពួកលោកបានទទួលការជំរុញចិត្តពីភ្លើង និងសេចក្តីក្លាហាន ពួកលោកបានធ្វើជាគំរូល្អណាស់”។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងឃើញគំរូនៃសេចក្តីក្លាហាន នៅក្នុងសកម្មភាពរបស់យុវជនបីនាក់ ដែលមាន សាដ្រាក់ មៃសាក់ និងអ័បេឌនេកោ(ដានីយ៉ែល ៣)។ ពួកគេមិនបានស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ស្តេច ដែលបានបង្គាប់ឲ្យថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់ស្តេចបាប៊ីឡូនឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យុវជនទាំងនេះបានបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេដល់ព្រះ តាមរយៈការបដិសេធន៍មិនព្រមថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់។ ពួកគេត្រូវទទួលទោសប្រហារជីវិត ដោយបោះចូលទៅក្នុងគុកភ្លើងទាំងរស់។ តែពួកគេនៅតែនិយាយថា “បើជាយ៉ាងនោះមែន នោះព្រះនៃយើងខ្ញុំ ដែលយើងខ្ញុំគោរពប្រតិបត្តិតាម ទ្រង់អាចនឹងជួយឲ្យខ្ញុំរួចពីគុកភ្លើង ដែលឆេះយ៉ាងសន្ធៅបានហើយ … តែបើមិនជួយទេ នោះសូមទ្រង់ព្រះករុណាជ្រាបថា យើងខ្ញុំមិនព្រមគោរពតាមព្រះរបស់ទ្រង់ឡើយ”(ខ.១៧-១៨)។
ព្រះទ្រង់បានជួយសង្រ្គោះពួកគេ ហើយថែមទាំងបានដើរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងភ្លើង(ខ.២៥-២៧)។ នៅក្នុងទុក្ខលំបាក និងបញ្ហារបស់យើង ដែលប្រៀបដូចជាភ្លើងដែលឆេះសន្ធោសន្ធៅ យើងក៏អាចមានការធានាផងដែរថា ព្រះអង្គក៏គង់នៅជាមួយយើងផងដែរ។—Alyson Kieda
ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលគេមិនចូលចិត្ត
លោកម៉ៃ បឺដឹន(Mike Burden) បានរៀបចំឲ្យមានការប្រជុំដែលពេញដោយសេចក្តីសម្អប់ អស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំ ក្នុងហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍របស់គាត់ ក្នុងក្រុងតូចមួយ។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ ២០១២ ពេលដែលភរិយាគាត់ ចាប់ផ្តើមសួរគាត់ អំពីការចូលរួមរបស់គាត់ នៅក្នុងការប្រជុំនោះ គាត់ក៏បានបន្ទន់ចិត្តគាត់។ គាត់ក៏បានដឹងថា ទស្សនៈរើសអើងជាតិសាសន៍ដែលគាត់ធ្លាប់មាន ជាទស្សនៈខុសឆ្គង់យ៉ាងណា ហើយមិនចង់រស់នៅជាមនុស្សដែលប្រកាន់ពូជសាសន៍ទៀតទេ។ ក្រុមជ្រុលនិយមនោះ ក៏បានសងសឹកគាត់ ដោយបណ្តេញក្រុមគ្រួសារគាត់ ចេញពីខុនដូ ដែលគាត់បានជួលពីសមាជិកម្នាក់ របស់ក្រុមនោះ។
តើគាត់ងាកទៅរកជំនួយពីនរណា? អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់នោះគឺ គាត់បានទៅរកគ្រូគង្វាលស្បែកខ្មៅម្នាក់ នៅក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ ដែលកាលពីមុនគាត់ធ្លាប់តែរើសអើង។ គ្រូគង្វាលរូបនោះ និងពួកជំនុំរបស់គាត់ ក៏បានផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅ និងគ្រឿងទេសសម្រាប់ធ្វើម្ហូបអាហារដល់ក្រុមគ្រួសារគាត់ អស់មួយរយៈ។ ពេលដែលគេសួរលោកគ្រូគង្វាលខេនេឌី(Kennedy)ថា ហេតុអ្វីគាត់ព្រមជួយលោកម៉ៃ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏បានធ្វើនូវរឿងជាច្រើន ដែលគេមិនចូលចិត្ត។ ពេលដែលអ្នកត្រូវជួយគេ អ្នកត្រូវធ្វើអ្វី ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកធ្វើ”។ ក្រោយមក លោកម៉ៃក៏បានឡើងនិយាយ នៅក្នុងព្រះវិហាររបស់លោកគ្រូខេនេឌី ហើយក៏បានសុំទោសសហគមន៍ជនស្បែកខ្មៅ សម្រាប់ការដែលគាត់បានចូលរួមនៅក្នុងការផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីសម្អប់។
នៅក្នុងសេចក្តីបង្រៀននៅលើភ្នំ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនគេថា “ចូរឲ្យដល់អ្នកណាដែលសូម … ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្តាសា”(ម៉ាថាយ ៥:៤២,៤៤)។ ការបង្រៀននេះ គឺផ្ទុយស្រឡះនឹងការគិតរបស់មនុស្សជាទូទៅ តែជាការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើងឲ្យអនុវត្តតាម។ មនុស្សគិតថា ការធ្វើដូចនេះហាក់ដូចជាបង្ហាញភាពកម្សោយ…
អ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ
អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តបាននិយាយថា យុគសម័យអាតូមិច បានចាប់ផ្តើម នៅថ្ងៃទី១៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៤៥ គឺនៅពេលដែលអាវុធនុយក្លេអ៊ែរដំបូងបំផុត ត្រូវបានគេបំផ្ទុះ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានដាច់ស្រយាលមួយកន្លែង ក្នុងរដ្ឋញូមិចស៊ីកូ។ ប៉ុន្តែ ទស្សនវិទូជនជាតិក្រិក ឈ្មោះ ដេម៉ូគ្រីតូស(ឆ្នាំ ៤៦០ ដល់ ៣៧០ មុនគ.ស) បានរុករកវត្តមាន និងអំណាចរបស់អាតូម តាំងពីមុនពេលគេច្នៃបង្កើតឧបករណ៍ ដែលអាចមើលឃើញអាតូម ដែលជាភាពតូចល្អិតបំផុត នៃចក្រវាល។ លោកដេម៉ូគ្រីតូស បានយល់អំពីការអ្វីដែលគាត់មិនអាចមើលឃើញ ហើយជាលទ្ធផល ក៏បានបង្កើតបានទ្រឹស្តីអំពីអាតូម។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ជំនឿគឺជាការជឿទៅលើអ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរហេព្រើរ ១១:១ បានចែងថា “រីឯសេចក្តីជំនឿ នោះគឺជាចិត្តដែលដឹងជាក់ថានឹងបានដូចសង្ឃឹម ជាសំគាល់ពីការដែលមើលមិនឃើញ”។ ការដឹងច្បាស់នេះ មិនមែនកើតចេញពីការគិតដោយប្រាថ្នាចង់បាន ឬគិតបែបវិជ្ជមាននោះទេ។ តែជាការទុកចិត្តលើព្រះ ដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ តែព្រះអង្គពិតជាមានពិតមែន។ យើងអាចដឹងថា ព្រះអង្គមានពិតមែន ដោយមើលការអ្វីដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ(ទំនុកដំកើង ១៩:១) និងបានបង្ហាញចេញមក ឲ្យយើងឃើញ តាមរយៈចារិកលក្ខណៈ និងផ្លូវរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមយេស៊ូវ ដែលបានយាងមក ដើម្បីបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតា ដល់យើង(យ៉ូហាន ១:១៨)។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គឺដោយសារទ្រង់ហើយ ដែលយើងរាល់គ្នាបានរស់ កំរើក…
សណ្ឋិតនៅក្នុងចិត្តយើង
ជួនកាល ពាក្យសម្តីរបស់ក្មេងៗ អាចអង្រួនចិត្តយើង ឲ្យមានការយល់ដឹងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ កាន់តែស៊ីជម្រៅ។ នៅពេលល្ងាចមួយនោះ កាលកូនស្រីខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់គាត់ អំពីការអាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យ នៃសេចក្តីជំនឿរបស់គ្រីស្ទាន។ ការអាថ៌កំបាំងនោះគឺថា ព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងកូនទ្រង់ម្នាក់ៗ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ ខ្ញុំក៏បានឲ្យនាងចូលគេង ហើយប្រាប់នាងថា ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយនាង និងគង់នៅក្នុងនាង។ នាងក៏បានសួរខ្ញុំថា “តើព្រះអង្គគង់នៅក្នុងពោះកូនឬ?” ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “កូនមិនអាចលេបព្រះអង្គចូលក្នុងពោះបានទេ តែព្រះអង្គគង់នៅក្នុងចិត្តកូន”។
ការដែលកូនស្រីខ្ញុំកាត់ស្រាយអត្ថន័យត្រង់ៗ ដូចនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈប់បង្អង់ ហើយពិចារណា អំពីពេលដែលខ្ញុំបានយាងព្រះយេស៊ូវចូលគង់ក្នុងជីវិតខ្ញុំ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ ហើយព្រះអង្គក៏បានយាងចូលគង់ ក្នុងខ្ញុំ។
សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសំដៅទៅលើការអាថ៌កំបាំងនេះ ពេលដែលគាត់អធិស្ឋាន សូមឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចម្រើនកម្លាំងដល់អ្នកជឿ នៅទីក្រុងអេភេសូរ ដើម្បីឲ្យព្រះគ្រីស្ទបានគង់សណ្ឋិតក្នុងចិត្តពួកគេ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ(អេភេសូរ ៣:១៧)។ ដោយសារពួកមានព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងចិត្ត នោះពួកគេអាចដឹងថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់ពួកគេខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះ ក៏បានចម្រើនកម្លាំងពួកគេ ឲ្យពេញវ័យ ក្នុងជំនឿ និងក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងសេចក្តីសំឡូត ដោយនិយាយចេញនូវសេចក្តីពិត ដោយក្តីស្រឡាញ់(៤:២,២៥)។
ការដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងអ្នកដើរតាមទ្រង់ គឺមានន័យថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ នឹងមិនចាកចេញពីអ្នក ដែលបានយាងព្រះអង្គចូលគង់ក្នុងជីវិតឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដែលហួសការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស(៣:១៩) ក៏បានជួយឲ្យយើងចាក់ឫសចូលក្នុងព្រះអង្គ ដោយជួយយើងឲ្យដឹងថា…
អាហារទន់ត្រូវមកមុន
នៅសតវត្សរ៍ទី៧ ចក្រភពអង់គ្លេស ជាទឹកដី ដែលមាននគរជាច្រើន ដែលមានសង្រ្គាមជាមួយគ្នាជាញឹកញាប់។ ពេលដែលស្តេចមួយអង្គ ព្រះនាម អូស្វ៊ល នៃនគរនតសាំព្រា(Oswald of Northumbria) ក្លាយជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានអំពាវនាវ ឲ្យមានបេសកជនម្នាក់ នាំដំណឹងល្អ ចូលតំបន់របស់ទ្រង់។ គេក៏បានចាត់បុរសម្នាក់ឈ្មោះ ឃរមែន(Corman) ឲ្យទៅផ្សាយដំណឹងល្អនៅទីនោះ តែអ្វីៗមិនមានដំណើរការល្អ។ គាត់ឃើញជនជាតិអង់គ្លេសមានចិត្ត “រឹងចចេស” មានអត្តចរិត ដូចមនុស្សព្រៃ ហើយមិនចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះការបង្រៀនរបស់គាត់ ដូចនេះ គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយចិត្តនឿយណាយ។
អ្នកបម្រើព្រះម្នាក់ទៀតឈ្មោះ អេដិន(Aidan) ក៏បានប្រាប់ទៅលោកឃរមិនថា ការបង្រៀនរបស់គាត់ លើសពីកំរិត ដែលអ្នកស្តាប់របស់គាត់អាចយល់បាន។ គាត់មិនបានផ្តល់ឲ្យប្រជាជននៅនគរនតសាំព្រា នូវ “គោលលទ្ធិងាយៗ ដែលប្រៀបដូចជាទឹកដោះខាងវិញ្ញាណ”នោះទេ តែគាត់បានផ្តល់ឲ្យពួកគេ នូវការបង្រៀន ដែលពួកគេមិនទាន់អាចយល់ដល់។ លោកអេដិនក៏បានទៅនគរនតសំាព្រា ហើយក៏បានបង្រៀនប្រជាជននៅទីនោះ តាមកំរិតនៃការយល់ដឹងរបស់គេ។ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកអេដិន ធ្វើបេសកកម្ម ដោយយល់ស្ថានភាព ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសថា “ខ្ញុំបានឲ្យទឹកដោះមកអ្នករាល់គ្នាផឹក មិនបានឲ្យសាច់បរិភោគទេ ដ្បិតកាលណោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងបរិភោគបាន ហើយឥឡូវនេះ ក៏មិនទាន់បានដែរ”(១កូរិនថូស ៣:២)។ បទគម្ពីរហេព្រើរ បានចែងថា…
ធ្វើការរួមគ្នា
លោកចូ(Joe) បានធ្វើការក្នុងមួយថ្ងៃ លើស១២ម៉ោង ហើយជាញឹកញាប់ គាត់មិនមានថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ។ ការងារមនុស្សធម៌របស់គាត់ បានទាមទារពេលវេលា និងកម្លាំងជាច្រើន ពីគាត់ ជាហេតុធ្វើឲ្យគាត់ មិនសូវមានពេល និងកម្លាំង ដើម្បីនៅក្បែរប្រពន្ធកូនរបស់គាត់ ពេលគាត់នៅផ្ទះ។ បន្ទាប់ពីជម្ងឺស្ត្រេសដ៏រាំរ៉ៃបានបណ្តាលឲ្យគាត់ចូលពេទ្យ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់បានរៀបចំមនុស្សមួយក្រុម ឲ្យជួយគាត់។ គាត់មានការភ័យខ្លាច នៅក្នុងការប្រគល់ការគ្រប់គ្រងមុខជំនួញឲ្យទៅអ្នកដទៃ តែគាត់ក៏ដឹងផងដែរថា គាត់មិនអាចធ្វើការដូចមុនបានទេ។ គាត់ក៏បានព្រមទុកចិត្តព្រះ និងមិត្តភក្តិគាត់ ខណៈពេលដែលគាត់ ប្រគល់ការទទួលខុសត្រូវ ឲ្យទៅមនុស្សមួយក្រុម ដែលពួកគេបានជ្រើសរើសជាមួយគ្នា។ មួយឆ្នាំក្រោយមក លោកចូ ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ការងារមនុស្សធម៌ និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ មិនអាចមានការរីកចម្រើនបានឡើយ បើសិនជាគាត់មិនព្រមទទួលជំនួយដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានទេនោះ។
ព្រះទ្រង់មិនបានរៀបចំមនុស្ស សម្រាប់ឲ្យលូតលាស់ ដោយគ្មានជំនួយពីសហគមន៍ដែលមានក្តីស្រឡាញ់នោះឡើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរ និក្ខមនំ ១៨ លោកម៉ូសេបានដឹកនំា ពួកអ៊ីស្រាអែលកាត់វាលរហោស្ថាន។ គាត់បានព្យាយាមបម្រើរាស្រ្តរបស់ព្រះ ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន អ្នកប្រឹក្សាយោបល់ និងចៅក្រមតែម្នាក់ឯង។ ពេលដែលឪពុកក្មេកគាត់មកលេងគាត់ ក៏បានឲ្យយោបលគាត់ថា “ឯងនឹងថយកំឡាំងទៅ ព្រមទាំងកំឡាំងនៃបណ្តាជនដែលនៅជាមួយនឹងឯងផង ពីព្រោះការនេះហួសកំឡាំងឯងហើយ នឹងធ្វើតែម្នាក់ឯងមិនបានទេ”(និក្ខមនំ ១៨:១៨)។ គាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តលោកម៉ូសេ ឲ្យចែករំលែកបន្ទុកការងារដល់អ្នកដទៃទៀត ដែលស្មោះត្រង់។ លោកម៉ូសេក៏បានទទួលជំនួយពីគេ ហើយការនេះមានប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះសហគមន៍។
ពេលដែលយើងទុកចិត្តថា…
ចូលមកជិតព្រះអង្គ
មានពេលមួយកូនស្រីខ្ញុំបានសួរខ្ញុំថា “ប៉ា អានសៀវភៅរឿងឲ្យកូនស្តាប់បានទេ?” នេះមិនមែនជាសំណួរចម្លែក ដែលក្មេងសួរទៅឪពុកម្តាយ ក្នុងសង្គមបស្ចិមប្រទេសនោះទេ។ តែកូនស្រីខ្ញុំអាយុ១១ឆ្នាំហើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ ការស្នើរសុំដូចនេះ មានកាន់តែតិចទៅៗ បើប្រៀបធៀបនឹងកាលដែលនាងនៅក្មេងជាងនេះ។ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតបយ៉ាងរីករាយថា ខ្ញុំនឹងអានសៀវភៅឲ្យនាងស្តាប់ ហើយនាងក៏បានចូលមកអង្គុយក្បែរខ្ញុំនៅលើសាឡុង។
ពេលដែលខ្ញុំអានសៀវភៅរឿងឲ្យនាងស្តាប់ នាងក៏បានបង្ហាញនូវអារម្មណ៍រីករាយ ចំពោះខ្ញុំណាស់។ ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយ ពេលនោះស្ថិតក្នុងចំណោមពេលដែលរីករាយបំផុត ហើយក៏បាននឹកចាំ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដែលព្រះវរបិតា មានចំពោះយើង និងព្រះទ័យដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលចង់ឲ្យយើង ចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមាន និងក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ ដោយភាពស្និទ្ធស្នាល។
នៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំពិតជាដូចកូនស្រីរបស់ខ្ញុំណាស់។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានផ្តោតទៅលើការពឹងផ្អែកខ្លួនឯង។ ដូចនេះ ខ្ញុំពិតជាងាយនឹងភ្លេច អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់យើង ជាក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្រទន់ និងការពារយើង គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១១៦ បានពិពណ៌នាថា ព្រះអង្គ “ប្រកបដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីសុចរិត… និងសេចក្តីអាណិតអាសូរ”។ គឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលនាំឲ្យខ្ញុំចូលទៅជិតព្រះអម្ចាស់ ដោយការសព្វព្រះទ័យពីព្រះអង្គ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៦:៧ បានលើកឡើងថា យើងចាំបាច់ត្រូវរំឭកខ្លួនឯង ជាទៀងទាត់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយចូលទៅជិតព្រះអង្គ ដែលបានស្វាគមន៍យើងថា “ឱព្រលឹងខ្ញុំអើយ ចូរត្រឡប់ទៅឯទីសំរាករបស់ខ្លួនវិញ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា…
រៀនសូត្រពីទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅ
មានបុរសម្នាក់បានដើរចូលទៅក្នុងហាងលក់ទំនិញមួយ នៅទីក្រុងវ៉ូឡុនហ្គុង ប្រទេសអូស្រ្តាលី គាត់បានដាក់ក្រដាស់ប្រាក់ ២០ដុល្លា មួយសន្លឹកនៅលើតុគិតលុយ ដើម្បីសុំដូរលុយ។ ពេលដែលអ្នកគិតលុយបើកថតតុ បុរសនោះក៏បានដកកំាភ្លើងចេញមក ហើយក៏បានបង្គាប់ឲ្យគាត់ប្រគល់លុយទំាងអស់ ដែលមាននៅក្នុងថតតុ។ អ្នកគិតលុយក៏ព្រមប្រគល់ឲ្យ។ បុរសនោះក៏បានយកលុយពីអ្នកគិតលុយ ហើយរត់គេចខ្លួនបាត់ ដោយបន្សល់ទុកនូវក្រដាស់ប្រាក់២០ដុល្លា នៅលើតុ។ តាមពិត លុយក្នុងថតតុទាំងអស់ ដែលគាត់ប្លន់បាន មានតែ១៥ដុល្លា ប៉ុណ្ណោះ។
ពេលខ្លះ យើងបានប្រព្រឹត្តនូវទង្វើរដ៏ល្ងង់ខ្មៅ តែខុសពីចោរនោះ នៅត្រង់ថា យើងបានព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ តើយើងបានរៀនសូត្រអ្វីខ្លះ ពីទង្វើរដ៏ល្ងង់ខ្លៅនោះ។ បើគ្មានការកែតម្រង់ទេ ការសម្រេចចិត្តដែលខ្វះប្រាជ្ញានេះ អាចក្លាយជាទម្លាប់ ដែលនឹងក្លាយជាចរិតលក្ខណៈអវិជ្ជមានរបស់យើង។ និយាយរួម យើងនឹងក្លាយជា “មនុស្សល្ងីល្ងើ ដែលខ្វះប្រាជ្ញា”(សាស្តា ១០:៣)។
ជួនកាល យើងពិបាកទទួលស្គាល់ភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់យើង ដោយសារយើងមិនចង់គិតអំពីវាច្រើន។ យើងប្រហែលជាចាំបាច់ត្រូវគិតពិចារណា អំពីភាពខ្វះចន្លោះ នៅក្នុងចរិតលក្ខណៈរបស់យើង ទោះវាមានការពិបាកក៏ដោយ។ ពុំនោះទេ យើងចាំបាច់ត្រូវទទួលស្គាល់ថា ពេលនោះ យើងបានធ្វើការសម្រេចចិត្តលឿនពេក ហើយពេលក្រោយ យើងនឹងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ ទោះយើងធ្វើវា ដោយសារមូលហេតុអ្វីក៏ដោយ ទង្វើរល្ងង់ខ្លៅមិនដែលឲ្យយើងចំណេញឡើយ។
តែអរព្រះគុណព្រះ ដែលទ្រង់អាចប្រើភាពល្ងង់ល្ងើរបស់យើង ដើម្បីលត់ដំ និងកែប្រែយើង។ យើងប្រហែលមិនចូលចិត្តការលត់ដំទេ តែការហ្វឹកហាត់ នៅក្នុងការលត់ដំ…
ត្រង់ចំណុចដែលអាក្រក់បំផុត
“នាងមានលក្ខណៈដែលអាចឲ្យខ្ញុំទ្រាំទ្របាន តែមិនមានសម្រស់គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីល្បួងខ្ញុំទេ”។ នេះជាពាក្យសម្តីដែលលោក ដាស៊ី(Darcy) បាននិយាយចេញមក ក្នុងរឿង អំណួត និងបុរេវិន្និច្ឆ័យ ដែលអ្នកស្រីចេន អូស្ទីន(Jane Austen) បាននិពន្ធ និងជាមូលហេតុ ដែលខ្ញុំមិនដែលភ្លេចរឿងប្រលោមលោកនេះ និងឥទ្ធិពល ដែលវាមានមកលើខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអានពាក្យមួយប្រយោគនេះហើយ ខ្ញុំក៏បានគិតច្បាស់ថា ខ្ញុំមិនអាចចូលចិត្តតួអង្គឈ្មោះដាស៊ីបានទេ។
តែខ្ញុំបានគិតខុស។ ខ្ញុំក៏មានការផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់ខ្ញុំបន្តិចម្តងៗ ដោយការស្ទាក់ស្ទើរខ្លះៗ គឺមិនខុសពីតួអង្គ អេលីហ្សាប៊ែត បេននេត(Elizabeth Bennet) នោះឡើយ។ ខ្ញុំក៏ដូចគាត់នៅត្រង់ចំណុចដែលថា ខ្ញុំមិនចង់ស្គាល់ចរិកលក្ខណៈរបស់លោកដាស៊ីឲ្យបានច្បាស់ ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំចូលចិត្តបញ្ចេញប្រតិកម្ម ចំពោះចំណុចអាក្រក់បំផុតរបស់គាត់។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានរឿងនេះចប់ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមាននរណាខ្លះ ដែលបានធ្វើនូវកំហុសដូចនេះ នៅក្នុងជីវិតពិត? តើខ្ញុំបានបាត់បង់ឱកាសមានមិត្តភាពណាខ្លះ ដោយសារការចូលចិត្តថ្កោលទោសអ្នកដទៃ?
នៅក្នុងចំណុចស្នូលនៃជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ គឺមានការទតឃើញ ការស្រឡាញ់ និងការឱបក្រសោប ពីព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើង ទោះយើងមានលក្ខណៈអាក្រក់បំផុតក៏ដោយ(រ៉ូម ៥:៨ និង ១យ៉ូហាន ៤:១៩)។ យើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា យើងអាចលះចោលជីវិតចាស់ និងក្លែងក្លាយរបស់យើង ដើម្បីទទួលយកអត្តសញ្ញាណដ៏ពិត នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(អេភេសូរ ៤:២៣-២៤)។ ហើយយើងក៏មានអំណរ ពេលដែលបានដឹងថា យើងមិននៅដាច់តែឯងទៀតឡើយ តែជាផ្នែកមួយ…
ដើមឈើដែលប្រោសឲ្យជា
រថយន្ត ដែលមានយឺហោ មេកឡរិន ៧២០s ត្រូវបានគេដាក់លក់ក្នុងតម្លៃ៣០ម៉ឺនដុល្លា។ រថយន្តនេះមានទំហំម៉ាស៊ីន V8 និងមានកម្លាំង៧១០សេះ គឺលើសពីតម្រូវការរបស់អ្នក នៅក្នុងការបើកបរទៅធ្វើការ នៅពេលព្រឹក។
អ្នកប្រហែលជាចង់ប្រើវាឲ្យពេញកម្លាំង៧១០សេះនោះតែម្តង។ អ្នកបើកបរម្នាក់ នៅរដ្ឋវើជីនាបានដឹងថា ឡានមេកឡរិនរបស់គាត់ ពិតជាលឿនណាស់ ព្រោះក្នុងរយៈពេលមិនដល់២៤ម៉ោងផង វាបានចេញពីឃ្លាំងលក់ឡាន ចូលទៅកន្លែងលក់អេតចាយ។ នៅថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីគាត់បានទិញឡាននេះហើយ គាត់ក៏បានបើកបុកដើមឈើ តែអរព្រះគុណព្រះ ដែលគាត់បានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់នោះ។
ក្នុងរឿងដែលមានចែងក្នុង៣ជំពូកដំបូង នៃព្រះគម្ពីរ យើងឃើញថា ការសម្រេចចិត្តដ៏អាក្រក់ផ្សេងមួយទៀត បានធ្វើឲ្យខូចស្នាព្រះហស្តដ៏ល្អរបស់ព្រះ។ អ័ដាម និងនាងអេវ៉ាបានបរិភោគផ្លែឈើ ពីដើមឈើមួយដើម ដែលព្រះទ្រង់បានហាមមិនឲ្យប៉ះពាល់(លោកុប្បត្តិ ៣:១១)។ រឿងនេះទើបតែចាប់ផ្តើមបានបន្តិច ផែនដីដ៏សុខសប្បាយបានប្រែក្លាយជាត្រូវបណ្តាសារ(ខ.១៤-១៩)។
ក្រោយមក មានដើមឈើមួយដើមទៀត ដែលព្រះទ្រង់បានប្រើ នៅក្នុងការដោះបណ្តាសារនេះចេញ គឺដើមឈើដែលគេបានកាប់ ដើម្បីធ្វើឈើឆ្កាង សម្រាប់ឆ្កាងព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានស៊ូទ្រាំទុក្ខវេទនានៅលើឈើឆ្កាងនោះ និងសុគតជំនួសយើង (ចោទិយកថា ២១:២៣ កាឡាទី ៣:១៣)។ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គបានបើកផ្លូវឲ្យយើង ចូលទៅក្នុងការប្រកបជាមួយព្រះអង្គអស់កល្បជានិច្ច។
រឿងនេះត្រូវបិទ នៅជំពូកចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរប៊ីប។ ជំពូកនោះបានចែងថា “ដើមជីវិត” ដុះនៅក្បែរ “ទន្លេជីវិត”(វិវរណៈ ២២:១-២)។ លោកយ៉ូហានបានពិពណ៌នាថា…