អត្ថបទ ថ្ងៃទី៣: ធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចក្លាយជាមិត្តល្អ
សូមអាន សុភាសិត ២៧:៦-១៧
មែលីស្សា(Melissa)កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ មានមិត្តភក្ដិច្រើន ក្នុងអំឡុងពេលរៀននៅវិទ្យាល័យ។ ក្នុងចំណោមមិត្តល្អទាំងនោះ នាងមានមិត្តល្អម្នាក់ឈ្មោះ ខេធី(Katie)។ ក្រោយពេលដែលម៉េលីស្សាបានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរ ខេធីបានប្រាប់ខ្ញុំ អំពីរបៀបដែលពួកគេបានក្លាយជាមិត្តភក្ដិ។
កាលនោះ ខេធីគឺជាសិស្សថ្មី នៅថ្នាក់ទី៥ ដោយនាងទើបតែផ្ទេរមកពីរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ នាងមានអារម្មណ៍ឯកោ ហើយមិនទាន់ស៊ាំនឹងកន្លែងថ្មី រហូតដល់ថ្ងៃមួយ…
អត្ថបទ ថ្ងៃទី១: អត្ថប្រយោជន៍នៃមិត្តភាព
សូមអាន: សាស្ដា ៤:៩-១២
លោកស៊ីសេរ៉ូ (Cicero) ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកប្រាជ្ញ ដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ នៅចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ គាត់ជា វាគ្មិនប្រកបដោយវោហារសាស្រ្ត មេធាវី អ្នកនយោបាយ ភាសាវិទូ និងជាអ្នកនិពន្ធ ដ៏ស្ទាត់ជំនាញ។ សព្វថ្ងៃនេះ គេនៅតែដកស្រង់ពាក្យសម្តីរបស់គាត់មកប្រើ ព្រោះសំណេររបស់គាត់មានភាពសាមញ្ញ និងច្បាស់លាស់ ហើយទស្សនវិជ្ជារបស់គាត់ទៀតសោត ក៏សមស្របសម្រាប់ការរស់នៅជាក់ស្តែង។…
ចម្រើនឡើងដូចផ្កា
ចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដែលក្មេងជាងគេ ទើបតែមានអាយុ២ខែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ រៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញគាត់ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញការផ្លាស់ប្តូរតូចៗ។ ថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំធ្វើសម្លេងដូចសត្វព្រាប គាត់ក៏បានងើយឡើងលើ ហើយញញឹមដាក់ខ្ញុំ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមយំ។ ខ្ញុំប្រហែលជាយំ ដោយសារក្តីអំណរ លាយជាមួយនឹងការនឹកចាំ អំពីស្នាមញញឹមជាលើកទីមួយរបស់កូនៗខ្ញុំ ដែលខ្ញុំបានឃើញតាំងពីយូរមកហើយ តែមានអារម្មណ៍ដូចទើបតែកើតឡើងនៅថ្ងៃម្សិលមិញ។ មានអនុស្សាវរីយ៍ខ្លះធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍សប្បាយ ដែលពិបាកនឹងពន្យល់។
ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១០៣ ស្តេចដាវីឌបាននិពន្ធបទចម្រៀង ដែលសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានជញ្ជឹងគិត អំពីពេលដ៏មានអំណរក្នុងជីវិតយើង ដែលបានកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស បានជាទ្រង់សរសេរថា “ចំណែកឯមនុស្ស ថ្ងៃអាយុរបស់គេធៀបដូចជាស្មៅ គេរីកឡើងដូចជាផ្កានៅទីវាល ដ្បិតកាលណាខ្យល់បក់មកត្រូវ នោះក៏សូន្យបាត់ទៅ(ខ.១៥-១៦)។
ស្តេចដាវីឌបានទទួលស្គាល់អំពីភាពរួញខ្លីនៃជីវិតមនុស្ស តែទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានពិពណ៌នាថា ជីវិតមនុស្សដូចជាផ្កា ដែលមានពេលលូតលាស់បានល្អ ឬចេញផ្កា។ ទោះផ្កានីមួយៗបានរីក ហើយរុះរោយយ៉ាងឆាប់រហ័ស ក្លិន និងពណ៌ ព្រមទាំងសម្រស់របស់វា បាននាំមកនូវក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យ។ ហើយផ្កានីមួយៗអាចត្រូវគេបំភ្លេចចោលយ៉ាងឆាប់រហ័សក្តី ដោយ “កន្លែងនោះមិនស្គាល់វាទៀត”(ខ.១៦) តែព្រះអង្គបានធានាចំពោះយើងថា “សេចក្តីសប្បុរសនៃព្រះយេហូវ៉ាស្ថិតស្ថេរនៅ តាំងពីអស់កល្បដរាបដល់អស់កល្បជានិច្ច ចំពោះអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់”(ខ.១៧)។
យើងអាចអរសប្បាយ និងមានការចម្រើនឡើង តែមួយរយៈពេល ដូចជាផ្កា តែយើងក៏អាចអរសប្បាយនឹងសេចក្តីពិត ដែលថាព្រះអង្គនឹងនៅតែនឹកចាំ…
អរសប្បាយនឹងភាពប៉ិនប្រសប់
មានសត្វជំពុលទឹក ឬជែលីហ្វ៊ីសដ៏កម្រមួយក្បាល បានរេរាំតាមចរន្តទឹកសមុទ្ធ ក្នុងជម្រៅទឹកប្រហែល ១២០០ ម៉ែត្រ នៅក្បែរឆ្នេរបាចា រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ ខ្លួនរបស់វាបានបញ្ចេញពន្លឺផ្លេកៗ ពណ៌ខៀវ ស្វាយ និងស៊ីជម្ពូរ និងបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺ នៅក្នុងទឹកដ៏ងងឹត។ ព្រុយរបស់វាបក់ទៅមក យ៉ាងស៊ីសង្វាក់ ជាមួយនឹងរំញោចពីមួករបស់វាដែលមានរាងដូចជួង។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបានមើលវីដេអូដ៏អស្ចារ្យ ដែលបង្ហាញអំពីជីវិត សត្វជំពុលទឹក ហេលីត្រេផេស ម៉ាស៊ីមួយក្បាលនេះ នៅក្នុងកម្មវិធីផ្សាយរបស់ប៉ុស្ទនេសិននល ជីអូក្រាហ្វ៊ី ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសការរចនា សម្រាប់សត្វដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនេះ។ ទ្រង់ក៏បានរចនា និងបង្កើតសត្វជំពុលទឹក២ពាន់ប្រភេទទៀត ដែលអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញ រហូតមកដល់ខែតុលា ឆ្នាំ២០១៧។
បើយើងបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះអាទិករ តើយើងបានឈប់បង្អង់ ដើម្បីគិតអំពីសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យ ដែលមានក្នុងជំពូកទី១ នៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធឬទេ? ព្រះដ៏អស្ចារ្យរបស់យើង បាននាំមកនូវពន្លឺ និងជីវិត ចូលទៅក្នុងពិភពលោក ដែលមានពេញដោយភាវៈចម្រុះ ដោយអំណាចចេស្តានៃព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ទ្រង់បានរចនា និងបង្កើត “ឲ្យមានមច្ឆាជាតិរវើកនៅក្នុងទឹកជាបរិបូរ”(លោកុប្បត្តិ ១:២១)។ តែអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញសត្វដ៏អស្ចារ្យតែមួយផ្នែកតូច ក្នុងចំណោមសត្វទំាងអស់ដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្កើត តាំងពីដើមដំបូងមក។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានរចនាមនុស្សម្នាក់ៗ ក្នុងពិភពលោក ដោយមានបំណងព្រះទ័យ សម្រាប់ឲ្យយើងរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ តាំងពីមុនពេលយើងដកដង្ហើមជាលើកទី១(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៣-១៦)។ ខណៈពេលដែលយើងសរសើរដំកើងភាពប៉ិនប្រសប់របស់ព្រះអម្ចាស់ យើងក៏អាចអរសប្បាយនឹងជំនួយរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានជួយឲ្យយើងមានក្តីស្រមៃ និងការបង្កើតថ្មីជាមួយទ្រង់…
សញ្ញាសំគាល់នៃមិត្តភាព
កាលនៅតូច ពេលខ្ញុំកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងប្រទេសហ្កាណា ខ្ញុំចូលចិត្តកាន់ដៃឪពុករបស់ខ្ញុំ ដើរនៅក្នុងកន្លែងដែលមានមនុស្សច្រើនកុះករ។ គាត់ជាឪពុក និងជាមិត្តសំឡាញ់របស់ខ្ញុំ។ តាមវប្បធម៌នៅប្រទេសខ្ញុំ ការកាន់ដៃគ្នា គឺជាសញ្ញាសំគាល់នៃមិត្តភាព។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងដើរ យើងបានជជែកគ្នា អំពីប្រធានបទផ្សេងៗ។ ពេលណាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ឯកកោ ខ្ញុំរកបានការកម្សាន្តចិត្ត ពីឪពុករបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាឲ្យតម្លៃ ចំពោះមិត្តភាពនេះណាស់!
ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ បានហៅសិស្សទ្រង់ថា មិត្តសំឡាញ់ ហើយទ្រង់បានបង្ហាញពួកគេ នូវសញ្ញាសំគាល់នៃមិត្តភាពរបស់ទ្រង់។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា ដូចជាព្រះវរបិតា ទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំដែរ”(យ៉ូហាន ១៥:៩) ហើយថែមទាំងបានលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ សម្រាប់ពួកគេទៀតផង(ខ.១៣)។ ទ្រង់បានបង្ហាញឲ្យពួកគេស្គាល់កិច្ចការនៅនគរស្ថានសួគ៌(ខ.១៥)។ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកគេ អំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះវរបិតាបានប្រទានទ្រង់(ខ.១៥)។ ហើយទ្រង់ក៏បានប្រទានពួកគេ នូវឱកាសរួមចំណែកនៅក្នុងមហាបេសកកម្មរបស់ទ្រង់(ខ.១៦)។
ព្រះយេស៊ូវដើរជាមួយយើង ក្នុងនាមជាមិត្តសំឡាញ់អស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះអង្គស្តាប់ និងជ្រាបអំពីការឈឺចាប់ និងបំណងចិត្តរបស់យើង។ ពេលណាយើងមានភាពឯកោ និងធ្លាក់ទឹកចិត្ត ព្រះយេស៊ូវជាមិត្តសំឡាញ់ ដែលរួមដំណើរជាមួយយើងជានិច្ច។
យើងរឹតចំណងមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយព្រះយេស៊ូវ កាន់តែខ្លាំង ពេលដែលយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះរាជបញ្ជាទ្រង់(ខ.១០,១៧)។ ពេលណាយើងស្តាប់តាមព្រះរាជបញ្ជាទ្រង់ យើងនឹង “បង្កើតផលផ្លែដែលនឹងស្ថិតស្ថេរ”(ខ.១៦)។
ខណៈពេលដែលយើងដើរកាត់ផ្លូវដែលមានមនុស្សច្រើនកុះករ និងនៅតាមវិថីដ៏គ្រោះថ្នាក់ ក្នុងលោកិយដែលពេញដោយបញ្ហា យើងអាចពឹងផ្អែកលើមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយព្រះអម្ចាស់។ ការដែលព្រះអង្គដើរជាមួយយើង គឺជាសញ្ញាសំគាល់នៃមិត្តភាពរបស់ទ្រង់។—LAWRENCE DARMANI
ក្តីសង្ឃឹមមានឡើងវិញ
តើថ្ងៃរះនៅទិសខាងកើតឬ? តើផ្ទៃមេឃមានពណ៌ខៀវឬ? តើទឹកសមុទ្រមានរស់ជាតិប្រៃឬ? តើអាតូមរបស់អង្គធាតុកូបាល់ មានទម្ងន់៥៨,៩ឬ? ទោះអ្នកមានជំនាញផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត ឬគ្រាន់តែចូលចិត្តស្វែងយល់ អំពីវិទ្យាសាស្រ្ត ជាការកម្សាន្តក្តី យើងត្រូវឆ្លើយថា “បាទ ឬចាស” ចំពោះសំណួរទាំងអស់នេះ។ តាមពិត សំណួរដូចនេះ មានបង្កប់ការចម្អក ព្រោះនរណាក៏ដឹងដែរថា ថ្ងៃរះនៅទិសខាងកើត។
បើយើងមិនប្រយ័ត្នទេ ជួនកាល ត្រចៀកដ៏ទាន់សម័យរបស់យើង ប្រហែលជាស្តាប់ឮការចម្អក នៅក្នុងសំណួររបស់ព្រះយេស៊ូវដែលបានសួរបុរសម្នាក់ថា “តើអ្នកចង់បានជាឬទេ?”(យ៉ូហាន ៥:៦)។ ហើយមនុស្សសម័យទំនើប ប្រហែលជាចង់ឆ្លើយថា “តើព្រះអង្គនិយាយលេងឬ? ទូលបង្គំចង់ឲ្យព្រះអង្គជួយ ប្រហែល៣៨ឆ្នាំហើយ!” ប៉ុន្តែ សំណួររបស់ព្រះអង្គគ្មានការចម្អកទេ។ នេះជាការពិតមែន។ ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះយេស៊ូវ តែងតែមានពេញដោយការអាណឹត ហើយសំណួររបស់ទ្រង់ តែងតែបានចោទសួរយើង ដើម្បីប្រយោជន៍យើងទាំងអស់។
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា បុរសនោះ ពិតជាចង់ជាពីជម្ងឺ។ ទ្រង់ក៏ជ្រាបផងដែរថា គេមិនបានខ្វល់ពីគាត់ តាំងពីយូរមកហើយ។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវធ្វើការអស្ចារ្យមួយនេះ បំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីប្រទានក្តីសង្ឃឹមដល់គាត់ឡើងវិញ។ ទ្រង់ក៏បានប្រទានក្តីសង្ឃឹម ដោយសួរសំណួរដ៏មានន័យនោះ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ឆ្លើយតប ដោយប្រាប់គាត់ថា “ចូរក្រោកឡើង យកគ្រែអ្នកដើរទៅ”(ខ.៨)។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានផ្នែកណាមួយនៃជីវិតយើង ដែលក្តីសង្ឃឹមបានក្រៀមស្វិត ដូចបុរសពិការនោះដែរ។ តែទ្រង់បានទតឃើញយើង ហើយបានអញ្ជើញយើង ដោយព្រះទ័យអាណឹត…
តើព្រះអង្គគង់នៅទីនេះទេ?
ពេលដែលភរិយារបស់លោកមៃឃល(Michael)មានជម្ងឺ ដល់តំណាក់កាលចុងក្រោយ គាត់ចង់ឲ្យភរិយាគាត់ពិសោធនឹងសន្តិភាព ដែលគាត់បានទទួល តាមរយៈទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ គាត់ក៏បានចែកចាយអំពីជំនឿរបស់គាត់ ដល់នាង តែនាងមិនចាប់អារម្មណ៍សោះ។ ថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងដើរ ក្នុងបណ្ណាគារ ប្រចាំតំបន់ គាត់ក៏បានចាប់អារម្មណ៍ចំពោះសៀវភៅមួយក្បាល ដែលមានចំណងជើងថា ព្រះអង្គអើយ តើទ្រង់គង់នៅទីនេះទេ? គាត់មិនដឹងថា ភរិយាគាត់នឹងឆ្លើយតបយ៉ាងណា ចំពោះសៀវភៅនោះទេ បានជាគាត់ដើរចេញចូលៗ ក្នុងបណ្ណាគារនោះជាច្រើនដង ទំរាំតែគាត់សម្រេចចិត្តទិញវា នៅទីបញ្ចប់។ គាត់ក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលនាងទទួលយកសៀវភៅនោះ។
សៀវភៅនោះបានធ្វើឲ្យនាងប៉ះពាល់ចិត្ត ហើយនាងក៏បានចាប់ផ្តើមអានព្រះគម្ពីរផងដែរ។ ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក ភរិយារបស់លោកមៃឃលក៏បានលាចាកលោក ដោយមានសន្តិភាពជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានសម្រាក ក្នុងការធានាថា ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញ ឬបោះបង់ចោលនាងឡើយ។
ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាសហៅលោកម៉ូសេ ឲ្យដឹកនាំរាស្រ្តទ្រង់ ចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ ទ្រង់មិនបានសន្យាថា ទ្រង់នឹងប្រទានអំណាចចេស្តាដល់គាត់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានសន្យាថា “ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយគាត់ជានិច្ច”(និក្ខមនំ ៣:១២)។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសិស្សទ្រង់ ដោយសន្យាថា នឹងប្រទានព្រះវត្តមានដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ ដែលពួកគេអាចទទួលតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ(យ៉ូហាន ១៥:២៦)។
មានការជាច្រើនដែលព្រះអាចប្រទានយើង ដើម្បីជួយឲ្យយើងអាចឆ្លងកាត់បញ្ហាប្រឈម ក្នុងជីវិត ដែលមានដូចជា ការកម្សាន្តចិត្តផ្នែកសម្ភារៈ ការប្រោសឲ្យជា និងដំណោះស្រាយភ្លាមៗសម្រាប់បញ្ហារបស់យើងជាដើម។ ប៉ុន្តែ អំណោយល្អបំផុត គឺព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ។ យើងអាចមានការកម្សាន្តចិត្តដ៏ប្រសើរបំផុត…
ពិបាកដូចត្រូវភ្លើងឆេះ
លោកអូស ហ្គីណេស(Os Guinness) បាននិពន្ធសៀវភៅមានចំណងជើងថា ការត្រាសហៅ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីពេលដែលលោកវីនស្ទុន ឆឺឈីល(Winston Churchill) បានទៅវិស្សមកាលជាមួយមិត្តភក្តិគាត់ នៅភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសបារាំង ដោយអង្គុយនៅក្បែរកន្លែងដុតភ្លើង ដើម្បីកម្តៅខ្លួនគាត់ ក្នុងពេលយប់ដ៏រងា។ ពេលអតីតនាយករដ្ឋមន្រ្តីរូបនេះ មើលទៅភ្លើងដែលកំពុងតែឆេះ គាត់ក៏បានឃើញអង្កត់ឱសដើមស្រល់ ដែលកំពុងតែ “ប្រេះបែក ដោយបញ្ចេញសម្លេងឈីតៗ ហើយព្រោះជ័រចេញមកក្រៅ ដូចមនុស្សស្តោះទឹកមាត់។ ភ្លាមៗនោះ គាត់ក៏និយាយថា គាត់ដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាអង្កត់ឱសនោះស្តោះទឹកមាត់ ព្រោះគាត់ដឹងថា ការដែលត្រូវភ្លើងឆេះមានការពិបាកប៉ុណ្ណា”។
ទុក្ខលំបាក ភាពអសង្ឃឹម គ្រោះថ្នាក់ ទុក្ខព្រួយ និងផលវិបាកនៃការប្រព្រឹត្តខុសរបស់យើង សុទ្ធតែអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ពិបាកដូចត្រូវភ្លើងឆេះ។ កាលៈទេសៈដ៏ពិបាកធ្វើឲ្យចិត្តយើងបាត់បង់អំណរ និងសន្តិភាពបន្តិចម្តងៗ។ ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានទទួលផលវិបាក នៃអំពើបាបដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្ត ទ្រង់ក៏បានសរសេរនៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងថា “កាលទូលបង្គំបានស្ងៀមនៅ នោះឆ្អឹងទូលបង្គំបានខ្សោះទៅ ដោយសារដំងូរដែលទូលបង្គំថ្ងូរជាដរាបរាល់ថ្ងៃ… ធាតុទឹករបស់ទូលបង្គំបានត្រឡប់ទៅជារីងហួត ដូចជារដូវក្តៅ”(ទំនុកដំកើង ៣២:៣-៤)។
ក្នុងពេលដ៏ពិបាកបែបនេះ តើយើងត្រូវងាកទៅរកជំនួយ នៅទីណា? តើយើងទៅរកក្តីសង្ឃឹមនៅទីណា? សាវ័កប៉ុលបានជួបការលំបាកជាច្រើន នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ បានជាគាត់សរសេរថា “ដែលយើងខ្ញុំត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្តីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ។ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក…
ចិត្តដែលពេញដោយសន្តិភាព
លោកជើរី ក្រាមើរ(Jerry Kramer) គឺជាកីឡាករអាជីពដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់។ បន្ទាប់ពីអាជីពនេះបានបញ្ចប់ប្រហែល៤៥ឆ្នាំ គេមិនបានរាប់បញ្ចូលឈ្មោះគាត់ ក្នុងសាលដំកល់កេរ្តិ៍ឈ្មោះឡើយ(ដែលជាការទទួលស្គាល់ខ្ពស់បំផុត)។ គាត់បានអសប្បាយនឹងការផ្តល់កិត្តិយស និងស្នាដៃជាច្រើន ប៉ុន្តែ គេនៅតែមិនបានផ្តល់កិត្តិយស ឲ្យគាត់មានឈ្មោះចារនៅក្នុងសាលដំកល់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ។ ទោះគេបានឲ្យគាត់ឈរឈ្មោះ១០ដង ក្នុងការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសអ្នកដែលត្រូវទទួលកិត្តិយសមួយនេះ តែគេនៅតែមិនជ្រើសរើសគាត់ដដែល។ ទោះក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់បានរលាយជាច្រើនដងក៏ដោយ គាត់នៅតែនិយាយដោយគួរសមថា “ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា សម្ព័ន្ធបាល់ទាត់ជាតិបានផ្តល់អំណោយឲ្យខ្ញុំ ១០០ដង ក្នុងមួយជីវិតនេះ ហើយបើខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្ត ឬខឹង ដោយសារអំណោយមួយទៀត ដែលគេមិនបានឲ្យខ្ញុំ នោះខ្ញុំដូចជាឆ្កួតអញ្ចឹង”។
អ្នកដទៃប្រហែលជាមានចិត្តល្វីងជូរចត់ បន្ទាប់ពីត្រូវគេបដិសេធជាច្រើនដង ដោយគេជ្រើសរើសកីឡាករផ្សេង តែលោកក្រាម៉ាមិនបានអាក់អន់ចិត្តទេ។ អាកប្បកិរិយ៉ារបស់គាត់បានបង្ហាញថា យើងអាចការពារចិត្តយើង កុំឲ្យមានភាពល្វីងជូរចត់ដ៏ពុករលួយ ដែលធ្វើឲ្យឆ្អឺងពុកផុយ(សុភាសិត ១៤:៣០)។ ពេលដែលយើងផ្តោតទៅលើអ្វីដែលយើងមិនមាន ហើយមិនបានទទួលស្គាល់អ្វីៗជាច្រើនដែលយើងមាន នោះយើងនឹងបាត់បង់សន្តិភាព ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមាន។
បន្ទាប់ពីគេឲ្យគាត់ឈរឈ្មោះជាលើកទី១១ លោកជើរី ក្រាមើរក៏ត្រូវបានគេជ្រើសរើសឲ្យមានឈ្មោះ នៅក្នុងសាលដំកល់កេរ្តិ៍ឈ្មោះនៃសម្ព័ន្ធបាល់ទាត់ជាតិ ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៨។ បំណងចិត្តរបស់យើងប្រហែលជាមិនបានសម្រេច នៅទីបញ្ចប់ដូចគាត់ទេ។ តែយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចមាន “ចិត្តដែលពេញដោយសន្ថិភាព” ពេលដែលយើងងាកមកផ្តោតទៅលើសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានបង្ហាញមកយើង តាមមធ្យោបាយជាច្រើន។ ទោះជាយើងចង់បានអ្វី ឬមិនមានអ្វីក៏ដោយ យើងនៅតែអាចអរសប្បាយនឹងសន្តិភាព ដែលទ្រង់ប្រទានដល់ជីវិតយើង។—KIRSTEN HOLMBERG
ឆ្លងកាត់ជ្រលងភ្នំ
ហេ វូ(Hae Woo មិនមែនជាឈ្មោះពិត) ត្រូវបានគេឃុំឃែង នៅក្នុងជំរុំពលកម្មកូរេខាងជើង ដោយសារគាត់បានឆ្លងដែន ចូលប្រទេសចិន។ គាត់និយាយថា គាត់ទទួលរងទារុណកម្មជារៀងរាល់យប់ថ្ងៃ ដោយពួកអ្នកយាមដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃ និងការងារធ្ងន់ហួសកម្លាំង ហើយគាត់គេងបានតែបន្តិចបន្តួច នៅលើកម្រាលឥដ្ឋដ៏ត្រជាក់ ដែលមានទៅដោយសត្វកណ្តុរ និងចៃ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានជួយគាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយបង្ហាញឲ្យគាត់ដឹងថា មានអ្នកទោសណាខ្លះ ដែលគាត់អាចរាប់អានជាមិត្តភក្តិ ហើយចែកចាយអំពីជំនឿរបស់គាត់ដល់គេ។
បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវគេដោះលែង ហើយបានភាសខ្លួនទៅប្រទេសកូរេខាងត្បូង គាត់ក៏បានរំឭកអំពីពេលដែលគាត់ជាប់គុកនោះ ដោយនិយាយថា បទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក២៣ បានបូកសរុបបទពិសោធន៍របស់គាត់។ គាត់បានជាប់នៅក្នុងជ្រលងដ៏ងងឹត តែព្រះយេស៊ូវជាអ្នកគង្វាល ដែលបានប្រទានសន្តិភាពដល់គាត់។ គាត់ថា ទោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងតែនៅក្នុងជ្រលងនៃម្លប់នៃសេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ ក៏គាត់មិនភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានកម្សាន្តចិត្តគាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ គាត់បានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយទ្រង់បានធានាដល់គាត់ថា គាត់ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ទ្រង់។ គាត់ស្ថិតនៅក្នុងកន្លែងដ៏វេទនា តែគាត់ដឹងថា គាត់បានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយគាត់ដឹងថា គាត់នឹងបាននៅជាប់ក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ជារៀងរហូត។
យើងអាចរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត នៅក្នុងរឿងរបស់អ្នកស្រីវូ។ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈដ៏វេទនាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់គាត់ និងកំពុងដឹកនាំគាត់ ហើយទ្រង់បានទ្រទ្រង់គាត់ ព្រមទាំងដកការភ័យខ្លាចចេញពីគាត់។ បើយើងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់នឹងដឹកនាំយើង យ៉ាងសុភាព ឆ្លងកាត់ពេលដ៏ពិបាកនោះ។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិត…