ដំណឹងល្អបំផុត
មានពេលមួយខ្ញុំឃើញគេផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ដោយនិយាយថា “នេះជាស្រោមជើងដែលមានផាសុខភាពបំផុត នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជើង”។ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនេះ នាំឲ្យខ្ញុំមានទឹកមុខញញឹម។ បន្ទាប់មក អ្នកផ្សាយពាណិជ្ជកម្មក៏បានអះអាងថា នេះជាដំណឹងល្អសម្រាប់ជើងរបស់បុរសស្រ្តីទាំងឡាយ ហើយក៏បានបន្ថែមទៀតថា ដោយសារជនអនាថានៅប្រទេសត្រជាក់ ត្រូវការស្រោមជើងខ្លាំងជាងសម្លៀកបំពាក់ ដូច្នេះពេលដែលគេជាវស្រោមជើងមួយគូរ ក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់នឹងបរិច្ចាកស្រោមជើងមួយគូរដល់អ្នកទាល់ក្រ។
សូមយើងនឹកស្រមៃអំពីស្នាមញញឹមដែលកើតមាន ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រោសជើងបុរសម្នាក់ឲ្យជា បន្ទាប់ពីគាត់បានពិការមិនអាចដើរបានអស់រយៈពេល៣៨ឆ្នំា(យ៉ូហាន ៥:២-៨)។ ឥឡូវនេះ សូមយើងងាកមកស្រមៃអំពីទឹកមុខរបស់អ្នកដឹកនាំសាសនា នៅសម័យនោះ ដែលមិនមានការរំភើបចិត្ត ចំពោះការដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសជើង ឬចិត្តរបស់មនុស្ស ដែលត្រូវការជំនួយអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ពួកគេបានចោទបុរសនោះ និងព្រះយេស៊ូវថា បានបំពានច្បាប់សាសនា ដែលបានហាមមិនឲ្យធ្វើការ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក(ខ.៩-១០,១៦-១៧)។ ពួកគេមើលឃើញតែច្បាប់សាសនា ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវទតឃើញមនុស្ស ដែលត្រូវការសេចក្តីមេត្តា។
នៅពេលនោះ បុរសនោះមិនទាំងបានដឹងថា នរណាបានឲ្យគាត់មានជើងថ្មីនោះទេ។ ក្រោយមក គាត់ក៏អាចនិយាយថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសគាត់ឲ្យជា(ខ.១៣-១៥)។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យគេដំជើងទ្រង់នឹងដែកគោល ជាប់នឹងឈើឆ្កាង ដើម្បីប្រទានដំណឹងដែលល្អបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃរូបកាយ ចិត្ត និងគំនិតដែលខ្ទេចខ្ទាំ ដល់យើងរាល់គ្នា។ —MART DEHAAN
ការជប់លៀងដោយការលះបង់
នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តរបស់ប្រទេសដាណឺម៉ាក មានចំណងជើងថា ពិធីជប់លៀងរបស់បាបេត(Babette) គេឃើញមានជនភាសខ្លួនម្នាក់ឈ្មោះបាបេតបានបង្ហាញមុខក្នុងភូមិមួយ នៅមាត់សមុទ្រ។ មានបងប្អូនស្រីពីរនាក់ ដែលជាចាស់ទុំ និងអ្នកដឹកនាំខាងជំនឿ នៅក្នុងសហគមន៍នោះ បានឲ្យនាងចូលជ្រកកោននៅក្នុងភូមិរបស់ពួកគេ ហើយបាបេតក៏បានធ្វើការជាអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេអស់រយៈពេល១៤ឆ្នាំ។ ពេលគាត់សន្សំបានលុយច្រើន គាត់ក៏បានអញ្ជើញមិត្តភក្តិ និងអ្នកជិតខាងរបស់គាត់ដែលមានគ្នា១២នាក់ ឲ្យមកចូលរួមជាមួយនាង នៅក្នុងការបរិភោគម្ហូបថ្លៃៗរបស់ជនជាតិបារាំង ដែលមានពងត្រីប្រឡាក់ ក្រួចបំពងម្ស៉ៅមី និងម្ហូបជាច្រើនមុខទៀត។
ពេលដែលពួកគេញាំអាហារចប់មួយវគ្គហើយ ភ្ញៀវទាំងឡាយក៏បានសម្រាក ដោយខ្លះបានរកឃើញការអត់ទោសបាប ខ្លះរកឃើញចំណងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ឡើងវិញ ហើយខ្លះទៀតក៏បានចាប់ផ្តើមរាប់ការអស្ចារ្យដែលពួកគេឃើញ និងសេចក្តីពិតដែលពួកគេបានរៀនកាលពីក្មេង។ ពួកគេសួរថា “តើយើងនៅចាំអ្វីដែលគេបានបង្រៀនយើងទេ? ក្មេងៗទាំងឡាយអើយ ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក”។ ពេលដែលការញាំអាហារបានបញ្ចប់ បាបេតក៏បានប្រាប់បងប្អូនទាំងពីរនាក់នោះថា នាងបានចំណាយលុយទាំងអស់ដែលនាងបានសន្សំ ទៅលើអាហារទាំងនោះ។ ហើយដើម្បីឲ្យមិត្តភក្តិរបស់នាងបានញាំអាហារ ហើយបើកចំហរចិត្ត នាងបានលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងឱកាសវិលត្រឡប់ទៅរកជីវិតចាស់របស់នាង ដែលជាចុងភៅដ៏ល្បីល្បាញ នៅទីក្រុងបារីស។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ នៅលើផែនដី ក្នុងនាមជាអ្នកក្រៅ និងអ្នកបម្រើ ហើយទ្រង់បានលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ ដើម្បីចម្អែតការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន ទ្រង់បានរំឭកអ្នកស្តាប់របស់ទ្រង់ថា កាលបុព្វបុរសរបស់ពួកគេបានវិលវល់នៅក្នុងវាលរហោស្ថាន ដោយការស្រេកឃ្លាន ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានសត្វក្រួច និងនំប៉័ង ដើម្បីចម្អែតពួកគេ(និក្ខមនំ ១៦)។ អាហារនោះអាចចម្អែតពួកគេបានមួយពេល តែព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា អ្នកដែលបានទទួលទ្រង់ ជា “នំប៉័ងនៃជីវិត” និង “មានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(យ៉ូហាន ៦:៤៨,៥១)។…
មិនមែនជាសមាជិកបន្ទាប់បន្សំឡើយ
បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទី១បានបញ្ចប់ លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក វូឌ្រូ វាលសិន(Woodrow Wilson) ត្រូវបានគេរាប់បញ្ចូលក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំដែលមានអំណាចបំផុត នៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សតិចណាស់ ដែលបានដឹងថា បន្ទាប់ពីគាត់មានជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលដ៏កាចសាហាវ ក្នុងឆ្នំា១៩១៩ គឺភរិយារបស់គាត់ទេ ដែលបានចាត់ចែងការងាររបស់គាត់ស្ទើរតែទាំងអស់ ដោយកំណត់ថា មានបញ្ហាអ្វីខ្លះដែលគួរតែយកមកសួរគាត់។ តាមពិត អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តសម័យថ្មីជឿថា លោកជំទាវអេឌីត វាលសិន(Edith Wilson) បានបំពេញតួនាទីជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក ជំនួសស្វាមីរបស់គាត់ អស់មួយរយៈពេលខ្លី។
បើសិនជាគេសុំឲ្យយើងប្រាប់ឈ្មោះអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំដំបូង មនុស្សភាគច្រើននឹងលើកយកឈ្មោះរបស់លោកពេត្រុស លោកប៉ុល និងលោកធីម៉ូថេមកនិយាយ ដោយសម្អាងទៅលើកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រដែលពួកគេបានសរសេរ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ជំពូក ១៦ សាវ័កប៉ុលបានលើកយកឈ្មោះមនុស្សជិត៤០នាក់មកនិយាយ ដោយពួកគេមានសាវតាផ្សេងៗគ្នា ដែលមានបុរស ស្រ្តី ទាសករ ជនជាតិយូដា និងសាសន៍ដទៃជាដើម ដែលពួកគេសុទ្ធតែបានរួមចំណែក នៅក្នុងការបង្កើតពួកជំនុំ តាមមធ្យោបាយផ្សេងៗ។
សាវ័កប៉ុលមិនបានចាត់ទុកពួកគេជាសមាជិកពួកជំនុំបន្ទាប់បន្សំនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា សាវ័កប៉ុលបានឲ្យតម្លៃពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានពិពណ៌នាថា ពួកគេមានមនុស្សដ៏ឆ្មើម នៅក្នុងចំណោមពួកសាវ័ក(ខ.៧) គឺជាអ្នកដែលយើងត្រូវសរសើរ សម្រាប់ការបម្រើរបស់ពួកគេ ចំពោះព្រះយេស៊ូវ។
មនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមានភាពសាមញ្ញពេក គឺមិនអាចធ្វើជាអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំឡើយ។ ប៉ុន្តែ តាមការពិត យើងម្នាក់ៗមានអំណោយទានផ្សេងគ្នា ដែលយើងអាចប្រើដើម្បីបម្រើ…
រឹងមំាដូចដែកថែប ហើយស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី
លោកខាល ស៊ែនបឺក(Carl Sandburg) គឺជាអ្នកនិពន្ធកំណាព្យដ៏ល្បី ដែលបានសរសេរ អំពីលោកអ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln)ដែលជាអតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិកថា “គេកម្រនឹងបានអានរឿងនៃមនុស្សជាតិ ដែលនិយាយអំពីបុរសម្នាក់ដែលបានចាប់កំណើតនៅលើផែនដី ដោយមានចិត្តខ្លាំងដូចដែកថែប ហើយស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី … គាត់ជម្នះខ្យល់ព្យុះដ៏អាក្រក់ ដោយចិត្តដែលមានសន្តិភាព ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន ហើយក៏មានភាពឥតខ្ចោះផង”។ គេបានប្រើពាក្យ “ដែកថែប និងក្រណាត់កាំម្ញី” ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីរបៀបដែលលោកលីនខិនបានធ្វើឲ្យមានតុល្យភាព នៅក្នុងការកាន់អំណាចរបស់គាត់ ដោយមានការយោគយល់ចំពោះបុគ្គលម្នាក់ៗ ដែលស្រេកឃ្លានសេរីភាព។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានតែអង្គបុគ្គលម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលបានធ្វើឲ្យមានតុល្យភាព រវាងភាពរឹងមាំ និងភាពស្រទន់ ឬរវាងអំណាច និងការអាណឹត។ អង្គបុគ្គលនោះគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក៨ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រឈមមុខដាក់អ្នកដឹកនាំសាសនា ដែលកំពុងកាត់ទោសស្រ្តីម្នាក់ដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់ ទ្រង់បានបង្ហាញនូវភាពរឹងមាំដូចដែកថែប និងភាពស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី។ ទ្រង់បានបង្ហាញភាពរឹងមាំដូចដែក ដោយប្រឈមមុខដាក់ការទាមទារបស់ហ្វូងមនុស្សដែលស្រេកឃ្លានការបង្ហូរឈាម ដោយបង្វែរអារម្មណ៍ពួកគេ ឲ្យងាកមកមើលអំពើបាបរបស់ខ្លួនឯងវិញ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា “អ្នកណាដែលគ្មានបាបសោះ ចូរឲ្យអ្នកនោះចោលនាងនឹងថ្មជាមុនគេចុះ”(ខ.៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានបង្ហាញនូវសេចក្តីអាណឹតដ៏ស្រទន់ដូចក្រណាត់កាំម្ញី ដោយប្រាប់ស្រ្តីនោះថា “ខ្ញុំក៏មិនកាត់ទោសនាងដែរ អញ្ជើញទៅចុះ តែកុំធ្វើបាបទៀតឡើយ”(ខ.១១)។
កាលណាយើងបង្ហាញឲ្យគេឃើញភាពរឹងមាំ និងភាពស្រទន់របស់ទ្រង់ តាមរយៈការឆ្លើយតបរបស់យើងចំពោះអ្នកដទៃ នោះរឿងនេះអាចបង្ហាញថា ព្រះវរបិតាកំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងយើង ដោយកែប្រែយើងឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ។ យើងអាចបង្ហាញលោកិយ…
ពេលយើងច្រៀងសរសើរព្រះ
ពេលដែលក្មេងប្រុសអាយុ៩ឆ្នាំម្នាក់ ឈ្មោះវីលី(Willie) ត្រូវគេចាប់ជំរិត ក្នុងទីធ្លាមុខផ្ទះ កាលពីឆ្នាំ២០១៤ គាត់ក៏បានច្រៀងបទចម្រៀងដំណឹងល្អដែលគាត់ចូលចិត្ត មានចំណងជើងថា ការសរសើរដំកើងនីមួយៗ ។ គាត់ក៏បានច្រៀងបទនេះម្តងហើយម្តងទៀត។ នៅក្នុងរយៈពេលបីម៉ោងដ៏លំបាកនោះ វីលីនៅតែបន្តច្រៀង ដោយមិនខ្វល់អំពីការបញ្ជារបស់អ្នកចាប់ជំរិត ដែលបានប្រាប់គាត់ជាច្រើនដង ឲ្យឈប់ច្រៀង ខណៈពេលដែលឡានកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ។ ទីបំផុត អ្នកចាប់ជំរិតក៏បានឲ្យវីលីចេញពីក្នុងឡាន ដោយសុវត្ថិភាព។ ក្រោយមក វីលីក៏បានរៀបរាប់ អំពីរឿងដែលគាត់បានជួបប្រទះនោះថា ពេលដែលអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចរបស់គាត់ប្រែក្លាយជាសេចក្តីជំនឿ អ្នកចាប់ជំរិតហាក់ដូចជាមានការប៉ះពាលចិត្ត ដោយសារបទចម្រៀងមួយបទនោះ។
ការឆ្លើយតបរបស់វីលី ចំពោះស្ថានភាពដ៏លំបាកនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងដែលសាវ័កប៉ុលនិងលោកស៊ីឡាសបានជួបប្រទះ។ បន្ទាប់ពីពួកទាហានបានវាយដំពួកគេ ហើយដាក់ពួកគេនៅក្នុងគុក ពួកគេក៏បានឆ្លើយតប ដោយការ “អធិស្ឋាន ហើយច្រៀងសរសើរដល់ព្រះ ឯពួកអ្នកទោសក៏ស្តាប់ដែរ។ នោះស្រាប់តែកើតមានកក្រើកដីជាខ្លាំង ដល់ម៉្លេះបានជារញ្ជួយដល់ជើងជញ្ជាំងគុកផង ហើយទ្វារទាំងប៉ុន្មានរបើកចេញភ្លាម ខ្នោះក៏រហើបចេញទាំងអស់ទៅ”(កិច្ចការ ១៦:២៥-២៦)។
បន្ទាប់ពីមេភូឃុំបានឃើញអំណាចចេស្តាដ៏អសារ្យរបស់ព្រះ បង្ហាញចេញមកតាមរយៈអ្នកទាំងពីរ គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះ ហើយក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ទាំងមូលក៏បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកជាមួយគាត់ផងដែរ(ខ.២៧-៣៤)។ តាមរយៈការសរសើរដំកើងព្រះ ច្រវ៉ាក់ខាងរូបកាយ និងខាងវិញ្ញាណក៏ត្រូវបានកាត់ផ្តាច់នៅពេលយប់នោះ។
យើងកម្រនឹងបានឃើញការរំដោះដ៏អស្ចារ្យ ដូចសាវ័កប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស ឬដូចវីលី។ ប៉ុន្តែ យើងដឹងថា ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបចំពោះការសរសើរដំកើងរបស់រាស្រ្តទ្រង់! ពេលដែលទ្រង់ធ្វើការរបស់ទ្រង់ ច្រវាក់ក៏បានរបូតចេញ។ —REMI OYEDELE
តើសេចក្តីពិតមានរស់ជាតិផ្អែម ឬល្វីង?
កាលពីមុន ខ្ញុំមានស្នាមពណ៌ខ្មៅ នៅលើច្រមុះរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏បានទៅជួបគ្រូពេទ្យ។ គេក៏បានយកបំណែកជាលិការបស់ស្នាមពណ៌ខ្មៅនោះ ទៅវិភាគ ហើយប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក លទ្ធផលនៃការពិនិត្យក៏បានបង្ហាញថា ខ្ញុំមានជំងឺមហារីកស្បែក។ វាជាដំណឹងដែលខ្ញុំមិនចងឮ។ ទោះគេអាចព្យាបាលមហារីកនោះ ដោយការវះកាត់ ហើយវាមិនបានគំរាមកំហែងជីវិតខ្ញុំក្តី ក៏ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថា វាប្រៀបដូចជាគ្រាប់ថ្នាំដ៏ល្វីងដែលខ្ញុំត្រូវតែលេប។
ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់លោកអេសេគាល ឲ្យធ្វើកិច្ចការមួយ ដែលពិបាកដូចការលេបគ្រាប់ថ្នាំដ៏ល្វីង។ ទ្រង់បានឲ្យគាត់លេបក្រាំងមួយ ដែលមានកត់ទុកសុទ្ធតែពាក្យទំនួញ ពាក្យសោកសៅ និងសេចក្តីវេទនា(អេសេគាល ២:១០ ៣:១-២)។ គាត់ត្រូវលេបវាចូលទៅក្នុងពោះ ហើយថ្លែងពាក្យដែលមានក្នុងក្រាំងនោះ ដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលព្រះទ្រង់បានចាត់ទុកពួកគេជា “ពួកមនុស្សដែលរឹងចចេស និងមានចិត្តខែង”(២:៤)។ គេប្រហែលជាគិតថា ក្រាំងដែលមានកត់ទុកពាក្យសម្រាប់កែតម្រង់ មានរស់ជាតិដូចថ្នាំល្វីងដែរ។ តែលោកអេសេគាលបានពិពណ៌នាថា វាមានរស់ជាតិផ្អែមដូចទឹកឃ្មំ នៅក្នុងមាត់របស់គាត់(៣:៣)។
លោកអេសេគាលបានស្គាល់រស់ជាតិ នៃការកែតម្រង់របស់ព្រះ។ គាត់មិនបានគិតថា ពាក្យស្តីបន្ទោសរបស់ទ្រង់ មានរស់ជាតិល្វីងជូរចត់ ដែលគួរឲ្យជៀសវាងនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា អ្វីក៏ដោយដែលល្អសម្រាប់វិញ្ញាណមនុស្ស គឺមាន “រស់ជាតិផ្អែម”។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រៀនប្រដៅ និងការតម្រង់យើង ដោយសេចក្តីសប្បុរស និងក្តីស្រឡាញ់ ដោយជួយយើងឲ្យរស់នៅ តាមរបៀបដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាម និងគាប់ព្រះទ័យទ្រង់។
សេចក្តីពិតខ្លះ មានរស់ជាតិដូចថ្នាំដែលល្វីង ដែលពិបាកនឹងលេបចូល តែសេចក្តីពិតខ្លះទៀត មានរស់ជាតិផ្អែម។ បើយើងចាំថា…
ការស្វែងរកជីវិតដែលស្រគត់ស្រគំ
“តើឯងចង់ធ្វើការងារអ្វី ពេលដែលឯងធំឡើង?” នេះជាសំណួរ ដែលយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ឮគេសួរយើង កាលនៅក្មេង ហើយជួនកាល ពេលដែលយើងពេញវ័យហើយ គេក៏នៅតែសួរសំណួរនេះដែរ។ សំណួរនេះកើតឡើងពីការចង់ដឹង ហើយជាញឹកញាប់ ចម្លើយដែលគេទទួលបាន ក៏បានបង្ហាញអំពីសេចក្តីប្រាថ្នាដ៏ធំ សម្រាប់ពេលអនាគត។ ចម្លើយរបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរពីមួយឆ្នំាទៅមួយឆ្នាំ ដោយពីដំបូងខ្ញុំចាប់ផ្តើមឆ្លើយថា ខ្ញុំចង់ធ្វើជាអ្នកចិញ្ចឹមគោ បន្ទាប់មក ខ្ញុំប្រាប់គេថា ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្នកបើកឡានកុងតៃន័រ ក្រោយមក ខ្ញុំថា ខ្ញុំចង់ធ្វើទាហាន ហើយខ្ញុំក៏បានចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ក្នុងការតាំងចិត្តថា ខ្ញុំនឹងក្លាយជាវេជ្ជបណ្ឌិត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំចាំថា ខ្ញុំមិនដែលមាននរណាម្នាក់លើកទឹកចិត្ត ឲ្យខ្ញុំទៅស្វែងរកជីវិតដែលស្រគត់ស្រគំ ឬស្ងៀមស្ងាត់នោះឡើយ ហើយខ្ញុំខ្លួនឯងក៏មិនដែលគិតចង់ស្វែងរកវាដែរ។
ប៉ុន្តែ នោះជាអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកជំនុំ នៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិច។ ទីមួយ គាត់បានជំរុញពួកគេឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយស្រឡាញ់មហាគ្រួសារនៃព្រះកាន់តែខ្លាំងឡើង(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១០)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានដាស់តឿន ដោយប្រាប់ពួកគេឲ្យខំប្រឹងអស់ពីចិត្ត នៅក្នុងការស្វែងរកជីវិតដែលស្រគត់ស្រគំ ឬស្ងប់ស្ងាត់(ខ.១១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ តើសាវ័កប៉ុលចង់មានន័យដូចម្តេច? គាត់បានណែនាំពួកគេ ឲ្យផ្តោតទៅលើកិច្ចការអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើ ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង ដើម្បីឲ្យពួកគេបានប្រព្រឹត្តដោយគួរគប្បី ដល់មនុស្សខាងក្រៅ ហើយមិនធ្វើជាបន្ទុកសម្រាប់នរណាម្នាក់(ខ.១១-១២)។ យើងមិនត្រូវបំបាក់ទឹកចិត្តក្មេងៗ មិនឲ្យដេញតាមក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួន តាមអំណោយទាន ឬចិត្តឆេះឆួលរបស់ពួកគេនោះទេ តែយើងប្រហែលជាអាចលើកទឹកចិត្តពួកគេថា ទោះពួកគេសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីក៏ដោយ ពួកគេត្រូវធ្វើដោយវិញ្ញាណដែលស្រគត់ស្រគំ។
នៅក្នុងពិភពលោកដែលយើងកំពុងតែរស់នៅ ពាក្យសេចក្តីប្រាថ្នាធំ និង…
ការរួមគ្នាអធិស្ឋាន
លោកស៊ែមញួល មីលស៍(Samuel Mills) និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់បួននាក់ ច្រើនតែជួបជុំគ្នា អធិស្ឋាន សូមព្រះទ្រង់ចាត់មនុស្សឲ្យកាន់តែច្រើន ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ថ្ងៃមួយ ក្នុងឆ្នាំ១៨០៦ បន្ទាប់ពីគាត់វិលត្រឡប់មកពីការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន ពួកគេក៏បានជួបព្យុះរន្ទះ ហើយក៏បានចូលជ្រកក្នុងជង្រុកមួយ។ ការជួបជុំគ្នាប្រចាំសប្តាហ៍របស់ពួកគេនៅពេលនោះ ក៏ត្រូវបានគេហៅថា ការប្រជុំអធិស្ឋានក្នុងជង្រុក ហើយបានក្លាយជាចលនាបេសកកម្មអន្តរជាតិមួយ។ សព្វថ្ងៃនេះ វិមាននៃការប្រជុំអធិស្ឋានក្នុងជង្រុក មានទីតាំងនៅមហាវិទ្យាល័យវីលៀម នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជាការរំឭកអំពីការអស្ចារ្យដែលព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើ តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់យើង។
ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌សប្បាយព្រះទ័យ ពេលដែលកូនៗរបស់ទ្រង់ ចូលមករកទ្រង់ ដោយការទូលសូមរួមគ្នា។ ការនេះគឺដូចជាការជួបជុំគ្រួសារ ដែលក្នុងនោះពួកគេមានការចូលរួម ដោយគោលបំណងតែមួយ ដោយចែករំលែកបន្ទុកដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។
សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់បានជួយគាត់ តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់អ្នកដទៃ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរងទុក្ខដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យរួចទៅមុខទៀតដែរ ដោយអ្នករាល់គ្នាខំប្រឹងជួយអង្វរជួសយើងខ្ញុំផង”(២កូរិនថូស ១:១០-១១)។ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព្រះទ័យប្រើការអធិស្ឋានរបស់យើង ជាពិសេសការរួមគ្នាអធិស្ឋាន ដើម្បីសម្រេចព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ ក្នុងពិភពលោក។ ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា មនុស្សជាច្រើននឹងអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ការឆ្លើយតប ចំពោះការអធិស្ឋានរបស់មនុស្សជាច្រើន។
ចូរយើងរួមគ្នាអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យយើងអាចអរសប្បាយជាមួយគ្នា នៅក្នុងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះវរបិតានៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង កំពុងតែរង់ចាំយើងចូលមករកទ្រង់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចធ្វើការ តាមរយៈយើង តាមរបៀបដែលអាចឈោងចាប់ លើសការរំពឹងគិតរបស់យើងទៅទៀត។—POH FANG CHIA
មានកម្លាំងឡើង ដោយបទចម្រៀង
កាលសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ មានអ្នកភូមិជនជាតិបារំាងមួយចំនួន បានជួយលាក់បំពួកជនជាតិយូដា ឬជ្វីប ដែលកំពុងរត់គេចពីពួកណាហ្ស៊ី។ ពេលនោះ មានអ្នកខ្លះបានច្រៀងចម្រៀង នៅក្នុងព្រៃស្តុក នៅជុំវិញទីប្រជុំជនរបស់ពួកគេ ដើម្បីស៊ីញ៉ូឲ្យជនភាសខ្លួនទាំងនោះដឹងថា ពួកគេអាចចេញពីការលាក់ខ្លួន ដោយសុវត្ថិភាពហើយ។ អ្នកភូមិដ៏ក្លាហានទាំងនេះ នៅភូមិឡឺ ចាំបុង សួលីកនុង បានឆ្លើយតបការអំពាវនាវរបស់លោកអនដ្រេ ត្រូកមេ(André Trocmé) ដែលជាគ្រូគង្វាលប្រចាំតំបន់ និងភរិយារបស់គាត់ឈ្មោះ មែកដា(Magda) ឲ្យផ្តល់កន្លែងជ្រកកោនសម្រាប់ជនជាតិយូដា នៅសម័យសង្រ្គាម នៅតំបន់ខ្ពង់រាប ដែលមានឈ្មោះថា “ឡា មុងតាញេ ប្រូតេស្តង់”។ ការផ្តល់សញ្ញាដល់ជនភាសខ្លួន ដោយប្រើបទចម្រៀងនេះ បានក្លាយជាលក្ខណៈពិសេសនៃសេចក្តីក្លាហានរបស់អ្នកភូមិនោះ ដែលបានជួយសង្រ្គោះជនជាតិយូដាជិត៣ពាន់នាក់ ឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់បានច្រៀងចម្រៀង ក្នុងពេលដ៏គ្រោះថ្នាក់ គឺនៅពេលដែលស្តេចសូលបញ្ជូនឃាតករ ឲ្យចូលផ្ទះទ្រង់នៅពេលយប់។ ទ្រង់បានប្រើបទចម្រៀង មិនមែនដើម្បីស៊ីញ៉ូនរណាម្នាក់ឡើយ តែដើម្បីថ្វាយការអរព្រះគុណដល់ព្រះ ដែលជាទីជ្រកកោនរបស់ទ្រង់។ ស្តេចដាវីឌបានបន្លឺសម្លេងដ៏រីករាយថា “ចាប់តាំងពីព្រលឹមស្រាង នោះទូលបង្គំនឹងបន្លឺសំឡេងច្រៀងពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់នៃទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ៥៩:១៦)។
បទចម្រៀងប្រភេទនេះ មិនមែនជា “ការហួច ក្នុងភាពងងឹត” ដើម្បីបន្លប់ការភ័យខ្លាច ក្នុងពេលដែលមានគ្រោះថ្នាក់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការច្រៀងរបស់ស្តេចដាវីឌ បានបង្ហាញចេញនូវជំនឿដែលគាត់មាន ចំពោះព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តា។ “ឱព្រះដ៏ជាកំឡាំងនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរដល់ទ្រង់ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់នៃទូលបង្គំ”(ខ.១៧)។…
សក្តិសមនឹងឲ្យយើងរង់ចំា
នៅក្រៅស្ថានីយ៍រថភ្លើងស៊ីប៊ូយ៉ា នៅទីក្រុងតូក្យូ មានរូបចម្លាក់មួយ ដែលគេបានដាក់នៅទីនោះ ដើម្បីរឭកសត្វឆ្កែពូជអាគីតាមួយក្បាល ដែលមានឈ្មោះថា ហាឈិកូ(Hachiko)។ គេបាននឹកចាំអំពីហាឈិកូ ដោយសារវាមានភាពស្មោះត្រង់ជាពិសេស ចំពោះម្ចាស់របស់វា ជាសាស្ត្រាចារ្យសកលវិទ្យាល័យ ដែលបានធ្វើដំណើរពីស្ថានីយ៍រថភ្លើងនោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សត្វឆ្កែមួយក្បាលនេះ បានដើរជាមួយគាត់ទៅទីនោះ នៅពេលព្រឹក ហើយក៏បានវិលត្រឡប់មកទទួលគាត់វិញ នៅរៀងរាល់ពេលរសៀល ចំពេលដែលរថភ្លើងរបស់គាត់មកដល់។
ថ្ងៃមួយ លោកសាស្រ្តាចារ្យមិនបានវិលត្រឡប់មកស្ថានីយ៍រថភ្លើងនោះដូចសព្វមួយដងទេ ព្រោះគួរឲ្យសោកសៅណាស់ ដែលគាត់បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងម៉ោងធ្វើការ។ ប៉ុន្តែ សត្វឆ្កែហាឈិកុនៅតែមកទទួលគាត់ នៅពេលរសៀល ម៉ោងដដែល នៅស្ថានីយ៍រថភ្លើងនោះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អស់រយៈពេល៩ឆ្នាំ គឺអស់មួយជីវិតរបស់វា។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ សត្វឆ្កែមួយក្បាលនេះ បានរង់ចាំការវិលត្រឡប់របស់ម្ចាស់វា ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ជានិច្ច ទោះជាមានអាកាសធាតុអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។
សាវ័កប៉ុលបានសរសើរពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិច សម្រាប់ភាពស្មោះត្រង់របស់ពួកគេ ដោយលើកឡើងអំពី “ការដែលពួកគេបានធ្វើ ដោយសេចក្តីជំនឿ” និង “ការនឿយហត់ ដែលធ្វើដោយសេចក្តីស្រឡាញ់” ព្រមទាំង “ការស៊ូទ្រាំ ដោយសេចក្តីសង្ឃឹមយ៉ាងមាំមួន ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(១ថែស្សាឡូនិច ១:៣)។ ទោះពួកគេបានជួបការប្រឆាំងដ៏សាហាវក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែបោះបង់ចោលផ្លូវចាស់របស់ពួកគេ “ដើម្បីគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ ដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅនោះវិញ ហើយឲ្យបានចាំព្រះរាជបុត្រាព្រះ ទ្រង់យាងមកពីស្ថានសួគ៌”(ខ.៩-១០)។
អ្នកជឿជំនាន់ដើមទាំងនេះ មានសេចក្តីសង្ឃឹម ចំពោះព្រះអង្គសង្រ្គោះ និងចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលបានបណ្តាលចិត្តពួកគេ…