ហោះហើរទៅបាត់
លោកប៊ែងស៊ី(Banksy) ជាសីល្បៈករដែលមានភាពប៉ិនប្រសប់ណាស់។ គាត់បានបង្ហាញចេញនូវកាយវិការដែលគួរឲ្យអស់សំណើច ពេលដែលផ្ទាំងគំនូររបស់គាត់ មានចំណងជើងថា ក្មេងស្រីកាន់ប៉េងប៉ោង ត្រូវបានគេទិញក្នុងតម្លៃ១លានផោន នៅមជ្ឈមណ្ឌលដេញថ្លៃសូថេប៊ី ក្នុងទីក្រុងឡុងដ៍។ បន្ទាប់ពីគេប្រកាស់ថា ផ្ទាំងគំនូរនេះត្រូវបាន “លក់” មួយសន្ទុះក្រោយមក សម្លេងកណ្តឹងក៏បានរោទ៍ឡើង ហើយផ្ទាំងគំនូរនោះក៏បានថ្លាក់ចុះពីស៊ុមរបស់វា កាត់តាមម៉ាស៊ីនកាត់ក្រដាស់ ដែលគាត់បានបង្កប់នៅក្នុងស៊ុមនោះ ធ្វើឲ្យផ្ទៃរូបពាក់កណ្តាលខាងក្រោម ត្រូវដាច់ដោចអស់។ លោកប៊ែងស៊ីក៏បានបង្ហោះរូបថតមួយ ដែលក្នុងនោះគេឃើញអ្នកដេញថ្លៃទាំងឡាយ ដែលកំពុងតែសម្តែងកាយវិការសោកស្តាយចំពោះស្នាដៃឯករបស់គាត់ ដែលកំពុងតែត្រូវបានបំផ្លាញ ហើយគាត់ក៏បានដាក់ចំណងជើងឲ្យរូបភាពនោះថា “ទៅហើយ ទៅហើយ ហិនហោចអស់”។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកប៊ែងស៊ីកំពុងតែចម្អកឲ្យពួកអ្នកមាន ប៉ុន្តែ គាត់មិនចាំបាច់ត្រូវមានការសោកស្តាយ ចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានបាត់បង់ទៅនោះឡើយ។ នៅក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិ គឺមានបង្កប់ទៅដោយល្បិចជាច្រើន។ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា “កុំឲ្យនឿយហត់ដល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានជាអ្នកមានឡើយ ក៏កុំឲ្យប្រើប្រាជ្ញាឲ្យបានមានឡើងដែរ។ តើចង់ភ្ជាប់ភ្នែកតាមរបស់ដែលសោះសូន្យ ឬដ្បិតទ្រព្យសម្បត្តិ តែងតែដុះស្លាបជាមិនខាន ក៏នឹងហើរទៅលើមេឃ បែបដូចជាឥន្ទ្រី”(ខ.៤-៥)។
លុយជារបស់ដែលងាយបាត់បង់បំផុត។ យើងខិតខំធ្វើការ ដើម្បីរកលុយ តែវាអាចបាត់បង់ទៅវិញ ដោយសារកត្តាជាច្រើន។ ការវិនិយោគអាចខាតបង់ អតិផរណាអាចកើនឡើង យើងត្រូវបង់ថ្លៃនេះបង់ថ្លៃនោះមិនចេះចប់ ចោរអាចមកលួចប្លន់ ហើយភ្លើង និងទឹកជំនន់ក៏អាចបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិយើងផងដែរ។ ទោះយើងព្យាយាមគ្រប់គ្រងលុយយើងយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលវេលាដែលយើងនៅសល់ សម្រាប់ចាយវា ក៏សល់កាន់តែតិចទៅៗ។ ជីវិតយើងនៅផែនដី នឹងដល់ទីបញ្ចប់…
ការចម្រើនកម្លាំងដល់ជង្គង់ដែលខ្សោយ
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានស្តាប់បទចម្រៀងមួយបទមានចំណងជើងថា “ព្រះអង្គទតរំលងកំហុសខ្ញុំ ហើយទតឃើញតម្រូវការរបស់ខ្ញុំ” ដែលនិពន្ធដោយអ្នកស្រីដូធី រេមបូ(Dottie Rambo) ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៧។ តែខ្ញុំច្រឡំស្មានតែបទចម្រៀងនោះ មានចំណងជើងថា “ព្រះអង្គទតរំលងកំហុសរបស់ខ្ញុំ ហើយទតឃើញជង្គង់របស់ខ្ញុំ”។ ដោយសារខ្ញុំនៅក្មេង នោះខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះទតមើលជង្គង់របស់ខ្ញុំទៅវិញ។ តើដោយសារជង្គង់ខ្ញុំខ្សោយឬ? តែខ្ញុំដឹងថា ក្នុងភាសាអង់គ្លេស ជង្គង់ដែលខ្សោយ គឺមានន័យថា “ភ័យខ្លាច”។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិតអ្នកស្រីដូធី បាននិពន្ធបទចម្រៀងនេះ ដើម្បីរៀបរាប់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះបងប្រុសរបស់គាត់ ដែលបានជឿថា គ្មាននរណាម្នាក់ស្រឡាញ់គាត់ទេ ព្រោះគាត់បានប្រព្រឹត្តខុស។ អ្នកស្រីដូធីក៏បានប្រើបទចម្រៀងនេះ ដើម្បីធានាគាត់ថា ព្រះអង្គបានជ្រាបអំពីភាពកម្សោយរបស់គាត់ ហើយនៅតែស្រឡាញ់គាត់ជានិច្ច។
ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌរបស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងពេលដែលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល និងយូដាកំពុងជួបការភ័យខ្លាចជាច្រើនលើកច្រើនសារ។ ព្រះអង្គបានចាត់ហោរា ដូចជាលោកអេសាយជាដើម ឲ្យនាំយកព្រះរាជសារព្រះអង្គទៅប្រកាស់ ដល់រាស្រ្តដែលបានវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៣៥ លោកហោរារូបនេះប្រាប់ពួកគេឲ្យមានសង្ឃឹមឡើង ព្រោះព្រះជាម្ចាស់នឹងស្តារពួកគេឡើងវិញមិនខាន។ ការលើកទឹកចិត្តដែលនាំឲ្យមានក្តីសង្ឃឹមនោះ នឹង “ចំរើនកំឡាំងដៃដែលខ្សោយ ហើយឲ្យក្បាលជង្គង់ដែលញ័របានមាំមួនឡើង”(ខ.៣)។ តាមរយៈការលើកទឹកចិត្តដែលពួកគេបានទទួល រាស្រ្តរបស់ព្រះនឹងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅក្នុងខ.៤ លោកអេសាយបានបង្គាប់ពួកគេថា “ត្រូវឲ្យប្រាប់ដល់ពួកអ្នកដែលមានចិត្តភ័យខ្លាចថា ចូរឲ្យមានកំឡាំងចុះ កុំឲ្យខ្លាចឡើយ”។
តើអ្នកកំពុងតែមានជង្គង់ដែលខ្សោយឬទេ? ចូរទូលថ្វាយព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ចុះ។ ព្រះអង្គចម្រើនកម្លាំងដល់ជង្គង់ដែលខ្សោយ…
ជីវិតពេញបរិបូរ
កាលពីឆ្នាំ១៩១៨ ពេលដែលសង្រ្គាមលោកលើកទី១ជិតចប់ លោកអេរិក អេនស្រ្តម(Eric Enstrom) ដែលជាជាងថត បានប្រមូលរូបថតដែលគាត់បានថត ក្នុងពេលកន្លងមក។ គាត់ចង់រាប់បញ្ចូលទាំងរូបថត ដែលឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីអត្ថន័យនៃភាពពេញលេញ នៅក្នុងពេលដែលមនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថា កំពុងតែមានការខ្វះខាតយ៉ាងខ្លាំង។ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនចូលចិត្តរូបថតគាត់ណាស់។ ក្នុងរូបថតនោះ គេឃើញរូបតាចាស់ម្នាក់ដែលមានពុកមាត់ស្រម៉ូម កំពុងតែអង្គុយឈ្ងោក ហើយដៃសង្រួមចូលគ្នា ដើម្បីអធិស្ឋាន។ នៅពីមុខគាត់ គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីសៀវភៅមួយក្បាល វ៉ែនតាមួយ បបររាវៗមួយចាន នំប៉័ងមួយដុំ និងកាំបិតមួយ។ ពោលគឺគាត់មានតែប៉ុណ្ណឹងឯង។
អ្នកខ្លះប្រហែលជានិយាយថា រូបថតនេះបានបង្ហាញពីភាពខ្វះខាត។ ប៉ុន្តែ លោកអេស្រ្តមចង់បង្ហាញអត្ថន័យដែលផ្ទុយពីនេះ។ គាត់ចង់ប្រាប់គេថា បុរសនោះកំពុងតែមានជីវិតរស់នៅដ៏ពេញលេញ ដោយសារគាត់មានជីវិតដែលដឹងគុណព្រះសម្រាប់គ្រប់ការទាំងអស់។ យើងក៏អាចមានជីវិតដូចគាត់ផងដែរ ទោះយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈបែបណាក៏ដោយ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាស់ដំណឹងល្អ នៅក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១០ថា ព្រះអង្គបានយាងមកដើម្បីឲ្យយើងមានជីវិតដែលពេញបរិបូរ(ខ.១០)។ កាលណាយើងគិតថា ភាពពេញលេញនោះ គឺជាការមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន នោះមានន័យថាយើងកំពុងតែមានការយល់ខុស ចំពោះដំណឹងល្អរបស់ព្រះអង្គហើយ។ ភាពពេញលេញដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលនេះ គឺមិនអាចវាស់ តាមស្តង់ដារបស់លោកិយ ដែលមានដូចជាភាពសម្បូរសប្បាយ ឬអចលនទ្រព្យនោះឡើយ ប៉ុន្តែ ត្រូវវាស់ស្ទង់តាមផ្លូវចិត្ត គំនិត វិញ្ញាណ និងកម្លាំងដែលចម្រើនឡើង ដោយការដឹងគុណ ចំពោះព្រះដែលជាអ្នកគង្វាលដ៏ល្អ ដែលបានលះបង់ “ព្រះជន្មទ្រង់ សម្រាប់ចៀម”(ខ.១១)…
ភាជនៈពីសម័យបុរាណ
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំរកបានភាជនៈដីចាស់ៗមួយចំនួន។ ភាជនៈដីបុរាណដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ ត្រូវបានគេជីករកឃើញ នៅកន្លែងមួយ ដែលមានអាយុកាល តាំងពីសម័យលោកអ័ប្រាហាំ។ យ៉ាងហោចណាស់ មានភាជនៈបុរាណមួយ ក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ដែលមានចំណាស់ជាងនេះទៀត ។ វាមិនមានអ្វីដែលគួរឲ្យចង់មើលទេ ព្រោះវាប្រឡាក់ មានស្នាមប្រេះ ឆែប និងត្រូវការការសម្អាតឲ្យបានល្អ។ ខ្ញុំបានរក្សាវាទុកក្នុងផ្ទះខ្ញុំ ដើម្បីរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំគ្រាន់តែជាមនុស្សដែលកើតពីដីឥដ្ឋប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំជាភាជនៈ ដែលមានភាពផុយស្រួយ និងទន់ខ្សោយ តែនៅក្នុងខ្ញុំ គឺមានព្រះយេស៊ូវ ដែលជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “យើងមានទ្រព្យសម្បត្តិនេះនៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិលើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ”(២កូរិនថូស ៤:៧)។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “យើងខ្ញុំត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្តីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក តែមិនស្លាប់ទេ”(ខ.៨-៩)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ប្រៀបដូចជាភាជនៈដែលទទួលរងសម្ពាធ ដែលមានដូចជា ការសង្កត់សង្កិន សេចក្តីវិលវល់ ការដែលគេធ្វើទុក្ខ និងវាយដួលស្តូកជាដើម ។ នេះជាសម្ពាធដែលភាជនៈត្រូវតែទទួលរង។ តែដោយសារយើងបានទទួលកម្លាំងជួយទប់ទល់ពីព្រះយេស៊ូវ នោះយើង មិនទ័លផ្លូវ មិនទ័លគំនិត មិនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯង និងមិនស្លាប់ទេ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា “យើងខ្ញុំផ្ទុកសេចក្តីសុគតនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ នៅក្នុងរូបកាយយើងខ្ញុំជានិច្ច”(ខ.១០)។ បានសេចក្តីថា យើងត្រូវមានចិត្តដែលឈប់ពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯង តែត្រូវទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើភាពគ្រប់គ្រាន់ នៃព្រះដែលគង់នៅក្នុងយើង…
កៅអីមិត្តភាព
នៅប្រទេសស៊ីមបាវេ ភាពតក់ស្លត់ដោយសារសង្រ្គាម និងភាពអត់ការងារធ្វើក្នុងកំរិតដ៏ខ្ពស់ អាចធ្វើឲ្យប្រជាជនធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ ហេតុនេះហើយ គេក៏បានបង្កើតកម្មវិធីកៅអីមិត្តភាព។ ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលអស់សង្ឃឹម អាចទៅទទួលការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្ត ពី “ដូនចាស់មួយក្រុម” ដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាល។ ពួកគាត់ជាស្រ្តីចាស់ទុំ ដែលបានរៀនអង្គុយស្តាប់គេនិយាយអំពីទុក្ខលំបាកផ្សេងៗ ដែលនាំឲ្យមានជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ដែលនៅប្រទេសនេះ គេហៅជម្ងឺនេះថា “ជម្ងឺគិតច្រើនពេក”។
គេក៏បានយកកម្មវិធីកៅអីមិត្តភាពមកប្រើ នៅកន្លែងផ្សេងទៀតផងដែរ ដូចជា កោះហ្សានហ្ស៊ីបា ទីក្រុងឡុងដ៏ និងទីក្រុងញូយក។ អ្នកស្រាវជ្រាវម្នាក់នៅទីក្រុងឡុងដ៍បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងមានចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះលទ្ធផលដែលយើងទទួលបានពីកម្មវិធីនេះ”។ អ្នកប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តម្នាក់ នៅទីក្រុងញូយ៉ក ក៏យល់ដូចនេះដែរ។ គាត់ថា “អ្នកមិនគ្រាន់តែបានអង្គុយនៅលើកៅអីប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានចូលទៅក្នុងការសន្ទនាដ៏កក់ក្តៅ ជាមួយមនុស្សម្នាក់ដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នក”។
កម្មវិធីនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីភាពកក់ក្តៅ និងភាពអស្ចារ្យនៃការជជែកជាមួយព្រះដ៏មានចេស្តានៃយើង។ លោកម៉ូសេមិនបានប្រើកៅអី ដើម្បីទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែគាត់បានប្រើរោងឧបោសថ ដែលគាត់បានហៅថា ត្រសាលជំនុំ។ នៅទីនោះ “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលប្រទល់មុខនឹងម៉ូសេ ដូចជាមនុស្សនិយាយនឹងសំឡាញ់ខ្លួន(និក្ខមនំ ៣៣:១១)។” លោកយ៉ូស្វេដែលជាអ្នកជំនួយរបស់គាត់ មិនចង់ចេញពីត្រសាលនោះឡើយ គឺប្រហែលមកពីគាត់បានឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង មកលើពេលវេលាដែលគាត់ចំណាយជាមួយព្រះអង្គ(ខ.១១)។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនត្រូវការត្រសាលជំនុំនោះទៀតឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបើកផ្លូវឲ្យយើងចូលទៅរកព្រះវរបិតា ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកសិស្សថា “ខ្ញុំហៅអ្នករាល់គ្នាថាជាសំឡាញ់វិញ ពីព្រោះខ្ញុំបានឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងគ្រប់ការទាំងអស់ ដែលខ្ញុំឮពីព្រះវរបិតាខ្ញុំមក”(យ៉ូហាន ១៥:១៥)។ ជាការពិតណាស់…
ការនាំក្មេងជំនាន់ក្រោយឲ្យស្គាល់ព្រះ
មានជនល្បីឈ្មោះម្នាក់ ចូលចិត្តនិយាយវាយប្រហារត្រង់ៗ មកលើអ្នកជឿព្រះ។ គាត់មិនជឿថា ព្រះពិតជាមានមែនឡើយ ហើយក៏មិនចង់ឲ្យឪពុកម្តាយបង្រៀនកូន ឲ្យដើរតាមជំនឿ ឬសាសនារបស់ខ្លួន ព្រោះគាត់យល់ថា វាជាទង្វើរអសីលធម៌។ គាត់ថែមទាំងបានអះអាងថា ឪពុកម្តាយដែលនាំកូនឲ្យទទួលជឿព្រះ គឺកំពុងតែរំលោភសិទ្ធិកុមារ។ ទស្សនៈនេះមានភាពជ្រុលនិយម តែខ្ញុំក៏ធ្លាប់ឮឪពុកម្តាយខ្លះនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា ពួកគាត់មានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការលើកទឹកចិត្តកូនៗរបស់ខ្លួន ឲ្យទទួលជឿព្រះ។ មនុស្សភាគច្រើនចង់ជះឥទ្ធិពលមកលើកូនរបស់ខ្លួន ដោយផ្តល់ឲ្យនូវទស្សនៈ ឬចំណេះដឹងល្អៗ ទាក់ទងនឹងរឿងនយោបាយ សុខភាព ឬកីឡាជាដើម ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះយល់ថា ឪពុកម្តាយមិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយជំនឿសាសនារបស់ខ្លួន ដល់កូនឡើយ។
តែសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទវិញ ការនាំមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យស្គាល់ព្រះ គឺជាកិច្ចការដ៏ចាំបាច់។ នៅក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ គាត់បានរៀបរាប់ អំពីការដែលលោកធីម៉ូថេបានទទួលការបង្រៀនព្រះគម្ពីរ តាំងពីក្មេង ដែលនាំឲ្យគាត់មានប្រាជ្ញា ដែលនាំឲ្យគាត់ទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ តាមរយៈការទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ(២ធីម៉ូថេ ៣:១៥)។
លោកធីម៉ូថេមិនបានទទួលជឿព្រះ ក្នុងវ័យយុវជន ដោយអំណាចខ្លួនឯង ដោយមិនបានទទួលជំនួយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ម្តាយរបស់គាត់បានអប់រំចិត្តគាត់ ឲ្យស្គាល់ព្រះ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បាននៅជាប់ក្នុងការអ្វីដែលគាត់បានរៀននោះ(ខ.១៤)។ បើសិនជាព្រះជាម្ចាស់ ជាប្រភពនៃជីវិត និងប្រាជ្ញាដ៏ពិត នោះយើងចំាបាច់ត្រូវរៀនស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង។
មានប្រព័ន្ធនៃជំនឿជាច្រើន ដែលបានជិះឥទ្ធិពលមកលើក្មេងជំនាន់ក្រោយ។ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជំនឿរបស់យើងក៏បានទទួលឥទ្ធិពល ពីកម្មវិធីទូរទស្សន៍ ខ្សែភាពយន្ត…
អាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យបំផុត
មុនពេលខ្ញុំទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ខ្ញុំបានឮគេផ្សាយដំណឹងល្អ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការពិបាក នៅក្នុងការទទួលស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យព្រះអង្គអាចប្រទានការអត់ទោសបាប ឲ្យខ្ញុំ នៅពេលដែលព្រះគម្ពីរបានចែងថា មានតែព្រះទេដែលអាចអត់ទោសបាបឲ្យមនុស្សបាន? ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំបានអានសៀវភៅដែលលោក ចេ អាយ ភែកឃ័រ(J. I. Packer)បាននិព្ធ មានចំណងជើងថា ការស្គាល់ព្រះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា មិនមែនមានតែខ្ញុំទេ ដែលមានបញ្ហានេះ។ លោកភែកឃ័របានលើកឡើងថា អ្នកមិនជឿជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការអះអាងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលបានថា ព្រះយេស៊ូវមកពីស្រុកណាសារ៉ែត គឺជាព្រះដែលបានយកកំណើតជាមនុស្ស … ដែលពេញលក្ខណៈជាព្រះ និងពេញលក្ខណៈជាមនុស្ស”។ នេះជាសេចក្តីពិត ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំបានយកមកពិចារណា ហើយសម្រេចចិត្តទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះអង្គ។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ព្រះគ្រីស្ទគឺជា “រូបអង្គរបស់ព្រះ ដែលមនុស្សមើលមិនឃើញ” គឺគាត់ចង់មានន័យថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះទាំងស្រុង និងឥតខ្ចោះ ជាព្រះអាទិករ និងព្រះដែលទ្រទ្រង់ជីវិតទាំងអស់ នៅស្ថានសួគ៌ និងនៅលើផែនដី តែព្រះអង្គក៏ជាមនុស្សពេញលក្ខណៈផងដែរ(កូល៉ុស ១:១៥-១៧)។ ដោយសារសេចក្តីពិតនេះហើយ បានជាយើងអាចជឿជាក់ថា តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ របស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានទទួលយកទោសនៃអំពើបាបរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានរំដោះយើងឲ្យរួចពីនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើងផងដែរ ដើម្បីផ្សះផ្សាយើង និងអ្វីៗទំាងអស់ ឲ្យជានឹងព្រះអង្គវិញ(ខ.២០-២២)។
ព្រះវរបិតាបានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ នៅក្នុង និងតាមរយៈព្រះគម្ពីរ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…
មិនចាំបាច់តម្រង់ជួរ ដើម្បីទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់
ខ្ញុំមានឆ្កែមួយ ដែលជាពូជឆ្កែប្រម៉ាញ់ឡាប្រាឌ័រ។ ជួនកាល ពេលណាវាចង់បានការចាប់អារម្មណ៍ពីខ្ញុំ វាយករបស់អ្វីមួយ ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំ មកពាំដើរពីមុខខ្ញុំ។ ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំកំពុងតែសរសេរ នៅលើតុ នៅពេលព្រឹក វាក៏បានកញ្ឆក់កាបូបលុយខ្ញុំ ហើយរត់ទៅបាត់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលវាដឹងថា ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ចំពោះសកម្មភាពរបស់វា វាក៏បានត្រឡប់មករកខ្ញុំវិញ ដោយយកច្រមុះវាញុលនឹងជើងខ្ញុំ ដោយមានកាបូបលុយនៅក្នុងមាត់នៅឡើយ ភ្នែកក្រឡាប់ចក្រ និងកន្ទុយបក់រវិច ដើម្បីជំរុញខ្ញុំ ឲ្យលេងជាមួយវា។
ពេលខ្ញុំឃើញវាប្រើល្បិចដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានអស់សំណើច ប៉ុន្តែ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកដទៃផងដែរ។ ហេតុនេះហើយ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាមួយមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបាននៅជាប់ជាមួយអ្វីផ្សេង ហើយថ្ងៃក៏បានកន្លងផុតទៅ ដោយខ្ញុំមិនបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់ពួកគេ។
យើងពិតជាមានការកម្សាន្តចិត្តណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌មានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ ដោយព្រះអង្គអាចយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងម្នាក់ៗ តាមរបៀបដែលជិតស្និទ្ធបំផុត ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងការប្រទានខ្យល់ដង្ហើមឲ្យយើងរស់នៅ ជារៀងរាល់ថ្ងៃផងដែរ។ ព្រះអង្គបានសន្យាចំពោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គថា “គឺអញនេះពិត រហូតដល់ឯងចាស់ជរាផង អញនឹងបីឯង ដរាបដល់ឯងមានសក់ស គឺអញបានបង្កើត ហើយអញនឹងទទួលឯងជាបន្ទុក អើអញនឹងបី ហើយនឹងជួយឯងឲ្យរួចផង”(អេសាយ ៤៦:៤)។
ព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានពេលវេលា សម្រាប់យើងជានិច្ច។ ព្រះអង្គជ្រាបច្បាស់ អំពីកាលៈទេសៈរបស់យើង ទោះវាមានភាពស្មុគ្រស្មាញ ឬពិបាកយ៉ាងណាក្តី ហើយព្រះអង្គតែងតែត្រៀមខ្លួនជួយយើងជានិច្ច…
ការរង់ចំារបស់សត្វអណ្តើក
រៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ពេលដែលសត្វអណ្តើកពណ៌ដឹងថា រដូវរងាជិតមកដល់ហើយ វាក៏បានជ្រមុជទៅបាតស្រះ ដោយកប់ខ្លួនវានៅក្នុងភក់។ ជើង និងក្បាលរបស់វាក៏បានលិបចូលទៅក្នុងស្នូក ហើយវាក៏នៅស្ងៀម ដោយចង្វាក់បេះដូងរបស់វាបានថយចុះ គឺស្ទើរតែលែងដើរ។ កម្តៅក្នុងខ្លួនរបស់វាក៏បានធ្លាក់ចុះ គឺគ្រាន់តែមានសីតុណ្ហភាពត្រជាក់លើសទឹកកកតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។ វាក៏ឈប់ដកដង្ហើម ហើយក៏បាននៅរង់ចាំ។ វាក៏បាននៅកប់ក្នុងភក់អស់រយៈពេល៦ខែ ហើយរាងកាយរបស់វាក៏បានបញ្ចេញជាតិកាល់ស្យូមពីក្នុងឆ្អឹងចូលទៅក្នុងប្រព័ន្ធឈាមរបស់វា ដើម្បីឲ្យខ្លួនវាចុះស្គមយឺតៗ។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលទឹកកក្នុងស្រះរលាយ វាក៏បានអណ្តែតមកខាងលើ ហើយចាប់ផ្តើមដកដង្ហើមឡើងវិញ។ ឆ្អឹងរបស់វានឹងលូតលាស់ឡើងវិញ ហើយវានឹងទទួលកម្តៅថ្ងៃ ដែលបានចាំងមកលើស្នូករបស់វា។
ខ្ញុំបាននឹកចាំ អំពីសត្វអណ្តើកពណ៌នេះ ពេលដែលខ្ញុំអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានពិពណ៌នា អំពីការរង់ចាំព្រះ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានជាប់នៅក្នុងអន្លង់ភក់ស្អិត ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានស្តាប់ឮសម្រែករបស់គាត់(ទំនុកដំកើង ៤០:២)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានលើកគាត់ឡើង ហើយក៏បានប្រទានកន្លែងដ៏រឹងមាំ សម្រាប់ឲ្យគាត់ឈរ។ គាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ព្រះអង្គជាជំនួយ និងជាអ្នកប្រោសឲ្យទូលបង្គំរួច”(ខ.១៧)។
អ្នកប្រហែលជាកំពុងតែរង់ចាំការផ្លាស់ប្តូរ ទំាងពីយូរមកហើយ ដែលមានដូចជាទិសដៅថ្មី នៅក្នុងអាជីព ការផ្សះផ្សាទំនាក់ទំនង ការជម្នះទម្លាប់អាក្រក់ ឬរង់ចំាការរំដោះឲ្យរួចពីស្ថានភាពដ៏ពិបាកណាមួយ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានរំឭកយើងថា យើងត្រូវទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតព្រះអង្គស្តាប់ឮ ហើយព្រះអង្គនឹងរំដោះយើងឲ្យរួច។—AMY PETERSON
ខ្ញុំចង់ជឿដែរ ប៉ុន្តែ ...
សៀវភៅ : "ខ្ញុំចង់ជឿដែរ ប៉ុន្តែ … " សូមបកស្រាយនូវចម្ងល់ និងសំណួរសំខាន់ៗមួយចំនួន ដែលគេបានចោទសួរជាញឹកញាប់ ទាក់ទងនឹងជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែម សូមទាញយក ឬ download ដោយឥតគិតថ្លៃ ដោយចុចពីលើប៊ូតុង PDF