តើព្រះអង្គមិនបានត្រាស់ហៅទូលបង្គំឲ្យធ្វើការងារនេះទេឬ?
កាលពី១០ឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានរៀនចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ ហើយត្រូវត្រៀមខ្លួនចូលរៀននៅសកលវិទ្យាល័យរបស់រដ្ឋ ដែលមានទីតាំងក្នុងកណ្តាលចំការពោត ក្នុងភាគខាងលិចនៃរដ្ឋមីឈីហ្គិន។ ពេលនោះខ្ញុំមាន “គម្រោង” រៀនឲ្យចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ដោយមិនមានការពន្យាពេល រួចផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងទីក្រុងញូយ៉ក ដោយធ្វើការជាអ្នកកែសម្រួលអត្ថបទ ឲ្យក្រុមហ៊ុន Random House ដែលជាក្រុមហ៊ុនបោះពុម្ភផ្សាយដ៏ល្បីល្បាញ ហើយរស់ ដោយការដ្បិតត្បៀត ក្នុងបន្ទប់តូចខុនដូតូចមួយ ក្នុងកណ្តាលទីក្រុងនោះ។
ជាបឋម…
បានចាក់ឫសក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់
មានពេលមួយ មែហ្គិន(Megan) បានកាត់ដើមផ្កាមួយដើម ហើយជ្រលួកមុខកាត់នោះ ចូលទៅក្នុងទឹកឃ្មំ ហើយយកវាទៅដោត នៅក្នុងផើងមួយ ដែលមានពេញទៅដោយជីកំប៉ុស។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការដាំផ្កាប្រភេទនេះ មានភាពងាយស្រួលអញ្ចឹងឯង។ គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំ ពីរបៀបដាំដើមផ្កា ដោយធ្វើឲ្យដើមផ្កាមួយដើម ដែលមានសុខភាពល្អ ក្លាយជាដើមផ្កាជាច្រើន ដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានផ្កាជាច្រើនទង សម្រាប់ចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃ។ គាត់ថា ទឹកឃ្មុំជួយឲ្យដើមដែលនៅខ្ចីចេញឫស។
ពេលដែលខ្ញុំមើលគាត់ធ្វើការដាំដុះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីខ្លះ ដែលជួយឲ្យយើងចាក់ឫសខាងវិញ្ញាណ បានរឹងមាំ។ តើមានអ្វីជួយយើងឲ្យពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ដោយក្លាយជាមនុស្សនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលរឹងមាំ និងចម្រើនឡើង? តើមានអ្វីដែលការពារយើង មិនឲ្យក្រៀមស្វិត? ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះគ្រីស្ទបានសណ្ឋិតក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ដោយសារសេចក្តីជំនឿ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានចាក់ឫស ហើយតាំងមាំមួនក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់” (អេភេសូរ ៣:១៧)។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះមានប្រភពមកពីព្រះ ដែលបានចម្រើនកម្លំាងយើង ដោយប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មកយើង។ ព្រះគ្រីស្ទគង់នៅក្នុងចិត្តយើង។ ហើយខណៈពេលដែលយើង “យល់ពីទទឹង បណ្តោយ ជំរៅ និងកំពស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៨) នោះយើងអាចពិសោធនឹងព្រះវត្តមានព្រះ ដោយយើងបាន “ពេញ ដល់គ្រប់ទាំងសេចក្តីពោរពេញរបស់ផងព្រះ”(ខ.១៩)។
ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណតម្រូវឲ្យយើងចាក់ឫសចូលទៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយជញ្ជឹងគិតអំពីសេចក្តីពិត ដែលចែងថា យើងជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះ ដែលទ្រង់អាចធ្វើ “ហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម…
ការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីជំនឿ
ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ មិនមែនជាការងាយទេ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលដោយផ្ទាល់ថា ការដើរតាមព្រះអង្គនឹងជួបឧបស័គ្គជាច្រើន។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងអាចរំពឹងទុកជាមុនថា យើងនឹងជួបការបៀតបៀន ដូចជា ការសើចចម្អក និងការប្រឆាំងពីអ្នកមិនជឿ ក៏ដូចជាសមាជិកគ្រួសាររបស់យើង។ អ្នកស្រី ជែន ពេ ហ្វែន(Chen Pei Fen ) បានឆ្លងកាត់ការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃជំនឿរបស់គាត់ ហើយគាត់សូមចែកចាយទីបន្ទាល់ និងខគម្ពីរលើកទឹកចិត្ត ក្នុងសៀវភៅនេះ ជាពិសេសសម្រាប់អ្នកដែលជួបការលំបាក ឬការបៀតបៀន ដោយសារជំនឿ។ ដើម្បីអានសៀវភៅនេះ សូមទាញយកដោយឥតគិតថ្លៃ
មើលឲ្យត្រូវជ្រុង
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំទើបតែបានដឹង អំពីភាពអស្ចារ្យនៃរូបចម្លាក់អាណាម័រហ្វ៊ីក។ មើលពីដំបូង យើងឃើញផ្នែកជាច្រើនរបស់វា នៅរប៉ាត់រប៉ាយ គឺមើលមិនដឹងថា វាជារូបអ្វីទេ តែពេលដែលយើងមើលវា ចំជ្រុងដែលត្រឹមត្រូវ យើងក៏បានដឹងថា វាជារូបអ្វីពិតប្រាកដ។ នៅក្នុងរូបចម្លាក់មួយនោះ មានបង្គោលបញ្ឈរជាច្រើន បានតម្រៀបគ្នា ដើម្បីបង្កើតជារូបភាពរបស់មុខនៃអ្នកដឹកនាំដ៏ល្បីម្នាក់។ នៅក្នុងរូបចម្លាក់មួយទៀត គេបានយកខ្សែកាបជាច្រើន មកបង្កើតជាទ្រង់ទ្រាយរបស់សត្វដំរី។ ហើយក្នុងរូបមួយទៀត មានរូបចំណុចមូលខ្មៅៗរាប់រយ ដែលភ្ជាប់គ្នា ដោយខ្សែ។ ពេលដែលគេមើលឲ្យត្រូវជ្រុង គេក៏បានឃើញរូបភ្នែករបស់ស្រ្តីម្នាក់។ គន្លឹះនៅក្នុងសិល្បៈអាណាម័រហ្វ៊ីក គឺស្ថិតនៅត្រង់ការមើលវា នៅជ្រុងខុសៗគ្នា ទាល់តែអត្ថន័យរបស់វាបានបង្ហាញចេញមកឲ្យយើងដឹងថា វាជារូបអ្វី។
ជួនកាល យើងក៏ពិបាកយល់ព្រះគម្ពីរប៊ីបផងដែរ ព្រោះមានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីប្រវត្តិសាស្រ្ត កំណាព្យ ឬអ្វីៗផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើង ពីគន្លឹះដើម្បីអានឲ្យយល់អត្ថន័យ ខគម្ពីរទំាងនោះ។ យើងចាំបាច់ត្រូវមើលខគម្ពីរខ្លះ នៅតាមជ្រុងខុសៗគ្នា ដោយជញ្ជឹងគិតខគម្ពីរនោះឲ្យបានស៊ីជម្រៅ។
យើងក៏ត្រូវយល់ អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះគ្រីស្ទ តាមរបៀបនេះផងដែរ។ អ្នកដែលជញ្ជឹងគិតយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះអង្គ នឹង “មានភ្នែកដែលមើលយល់”អត្ថន័យព្រះបន្ទូល(ម៉ាថាយ ១៣:១០-១៦)។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់លោកធីម៉ូថេ ឲ្យជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គប្រទានគាត់នូវការយល់ដឹង(២ធីម៉ូថេ ២:៧)។ ហើយបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក១១៩ ក៏បានប្រាប់យើងផងដែរថា ការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូល…
នៅតែមិនគ្រប់
លោកហ្វ្រែង ប៊័រមែន(Frank Borman) គឺជាមេបញ្ជាការ នៅក្នុងបេសកកម្មអវកាសលើកទីមួយ ដែលធ្វើដំណើរតាមគន្លងជុំវិញស្ថានព្រះច័ន្ទ។ គាត់មិនមានការស្ងប់ស្ងែងអ្វីទេ។ ការធ្វើដំណើរនេះបានចំណាយពេលពីរថ្ងៃ ទំាងទៅទាំងមក។ លោកហ្វ្រែងបានពុលយាន្តអាវកាស ហើយក៏បានក្អួតចង្អោរ។ គាត់ថា ភាពគ្មានទម្ងន់ ឬគ្មានទំនាញផែនដី នៅក្នុងទីអវកាស គឺជារឿងល្អគួរសម ដែលមានរយៈពេល៣០វិនាទី គាត់ក៏បានទម្លាប់ខ្លួននឹងវា។ ពេលយាន្តអាវកាសរបស់គាត់បើកទៅជិតស្ថានព្រះច័ន្ទគាត់បានឃើញផ្ទៃដីប្រផេះស្រអាប់របស់វា ដែលមានរណ្តៅមូលៗជាច្រើន។ ក្រុមការងាររបស់គាត់ក៏បានថតរូបភាពវាលរហោស្ថានពណ៌ប្រផេះដ៏ធំល្វឹងល្វើយនោះ បន្ទាប់មក ក៏បែរជាមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់។
លោកហ្វ្រែងបានទៅដល់កន្លែងដែលពីមុនមក មិនដែលមាននរណាទៅដល់។ តែវាមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់គាត់ទេ។ បើសិនជាគាត់មានការធុញទ្រាន់យ៉ាងឆាប់រហ័ស ចំពោះបទពិសោធន៍នៅក្រៅផែនដីទៅហើយ នោះយើងប្រហែលជាគួរតែមានការរំពឹងចង់បានតិចជាងមុន ចំពោះរឿងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ គ្រូក្នុងកណ្ឌសាស្តាបានសង្កេតឃើញថា គ្មានបទពិសោធន៍ណាមួយក្នុងផែនដីនេះ ដែលនាំឲ្យយើងមានអំណរដ៏គ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ។ “ភ្នែកមើលមិនចេះឆ្អែត ហើយត្រចៀកស្តាប់ក៏មិនចេះពេញដែរ”(១:៨)។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា សប្បាយបំផុតនៅពេលណាមួយ ប៉ុន្តែ ការសប្បាយនោះក៏បានរលាយបាត់ទៅវិញ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ ហើយយើងក៏បានស្វែងរកការសប្បាយបន្ទាប់ទៀត។
លោកហ្វ្រែងបានជួបពេលដែលរំភើបបំផុត ក្នុងទីអវកាស ពេលដែលគាត់បានឃើញផែនដីលេចចេញពីភាពងងឹត នៅពីក្រោយស្រមោលស្ថានព្រះច័ន្ទ។ ផែនដីមានសណ្ឋានដូចគ្រាប់ឃ្លីពណ៌ខៀវលាយសរ ដែលចាំផ្លេកៗ ដោយសារពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ អំណរដ៏ពិតរបស់យើងក៏ចេញពីព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលបានបញ្ចេញពន្លឺមកលើយើង។ ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកប្រទានជីវិតមកយើងម្នាក់ៗ និងជាប្រភពតែមួយនៃអត្ថន័យរបស់ជីវិត សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសម្រស់។ ដូចនេះ ភាពស្កប់ចិត្តជ្រាលជ្រៅបំផុតរបស់យើង មិនមានប្រភពចេញពីលោកិយនេះឡើយ។ ទោះយើងបានទៅដល់ស្ថានព្រះច័ន្ទ ក៏យើងនៅតែមានអារម្មណ៍ថា…
វង្វេងចេញទៅឆ្ងាយ
លោកមៃឃល យ៉ាខូនេលី(Michael Yaconelli) គឺជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅរឿងកំប្លែង។ ដោយសារគាត់រស់នៅក្បែរកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមគោ នោះគាត់បានសង្កេតឃើញថា សត្វគោងាយនឹងដើរវង្វេងចេញពីហ្វូង ពេលដែលពួកវាកំពុងស៊ីស្មៅ។ ពួកវាចេះតែបន្តផ្លាស់ទីពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត ដើម្បីរកវាល ដែលសំបូរស្មៅជាង។ នៅជាយកសិដ្ឋាន សត្វគោអាចរកបានស្មៅខ្ចីៗ នៅក្រោមម្លប់ដើមឈើ។ នៅក្រៅរបងដែលដួលរលំ មានរុក្ខជាតិតូចដែលមានរស់ជាតិឈ្ងុយឆ្ងាញ់។ បន្ទាប់មក សត្វគោអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្រៅរបង ហើយក៏ចេញទៅដល់ផ្លូវថ្នល់។ ពួកវាស៊ីស្មៅពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយយឺតៗ ទាល់តែវង្វេង។
មិនមែនមានតែសត្វគោទេ ដែលមានបញ្ហាដើររហេតរហូត។ សត្វចៀមក៏ឧស្សាហ៍វង្វេងចេញពីហ្វូងផងដែរ ហើយចំណែកឯមនុស្សវិញ ទំនងជាងាយនឹងវង្វេងញឹកញាប់ជាងសត្វទាំងនេះទៀត។
ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះទ្រង់បានប្រៀបធៀបយើង នឹងសត្វចៀម។ យើងងាយនឹងផ្លាស់ទីទៅមុខបត់ចុះឡើង ហើយព្យាយាមចម្អែតខ្លួនឯង នៅតាមផ្លូវរបស់យើង ដោយការបន្ថែមបន្ថយ និងធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ដោយមិនបានកត់សម្គាល់ថា ខ្លួនឯងកំពុងតែវង្វេងចេញពីសេចក្តីពិត បានឆ្ងាយប៉ុណ្ណាហើយទេ។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកផារិស៊ី អំពីសត្វចៀមមួយក្បាលដែលបានវង្វេង។ សត្វចៀមនោះ មានតម្លៃចំពោះអ្នកគង្វាលណាស់ បានជាគាត់ទុកហ្វូងចៀមគាត់ចោលសិន ដើម្បីទៅស្វែងរកវា។ ហើយពេលដែលគាត់បានរកឃើញចៀមដែលវង្វេងនោះ គាត់ក៏បានអរសប្បាយ(លូកា ១៥:១-៧)។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានព្រះទ័យរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអ្នកដែលបានងាកបែរមករកព្រះអង្គវិញ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “លុះមកដល់ផ្ទះវិញ អ្នកនោះនឹងហៅពួកសំឡាញ់ និងពួកអ្នកជិតខាងមក ប្រាប់ថា សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដ្បិតចៀមខ្ញុំដែលបាត់ នោះឃើញវិញហើយ” (ខ.៦)។…
អ្នកធ្វើតាមពាក្យសន្យា
ពេលដែលយ៉ូណាថាន (Jonathan)ធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្ត ចំពោះឡាសូន(LaShonne) ក្នុងពិធីមង្គលការ គាត់បាននិយាយទាក់ៗ ដោយសារអារម្មណ៍របស់គាត់កំពុងតែផ្តោតទៅលើទម្ងន់ នៃការសន្យាដែលគាត់កំពុងតែធ្វើសម្រាប់នាង។ គាត់គិតថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំអាចធ្វើការសន្យានេះ បើសិនជាខ្ញុំមិនជឿថា ខ្ញុំអាចធ្វើតាមពាក្យសន្យានេះ? គាត់ក៏បាននិយាយចេញនូវពាក្យសន្យាទាំងនោះចប់សព្វគ្រប់ ប៉ុន្តែ ទម្ងន់នៃការប្តេជ្ញាចិត្ត នៅតែមានដដែល។ បន្ទាប់ពីពីធីភោជនីយហាបានបញ្ចប់ លោកយ៉ូណាថាន ក៏បាននាំភរិយាថ្មីថ្មោងរបស់ខ្លួន ទៅព្រះវិហារ ដើម្បីអធិស្ឋានជាង២ម៉ោង សូមឲ្យព្រះទ្រង់ជួយគាត់ រក្សាពាក្យសន្យាថា នឹងស្រឡាញ់ និងថែរក្សាឡាសូនជារៀងរហូត។
ការភ័យខ្លាចដែលយ៉ូណាថាន មានក្នុងថ្ងៃមង្គលការរបស់គាត់ គឺដោយសារគាត់បានទទួលស្គាល់ភាពកម្សោយរបស់គាត់ ដែលជាមនុស្ស។ ប៉ុន្តែ ព្រះដែលបានសន្យាថា នឹងប្រទានពរដល់ប្រជាជាតិទាំងឡាយ តាមរយៈកូនចៅរបស់លោកអ័ប្រាហំា(កាឡាទី ៣:១៦) ទ្រង់មិនមានភាពកម្សោយឡើយ។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានដែលជាជនជាតិយូដា ឲ្យមានការស៊ូទ្រំា ហើយអត់ធ្មត់ ក្នុងការបន្តជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏បានរំឭកពួកគេ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យាដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានលោកអ័ប្រាហំា និងការអត់ធ្មត់របស់គាត់ក្នុងការរង់ចាំ ព្រមទាំងការសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យានេះ(ហេព្រើរ ៦:១៣-១៥)។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងប្រទានពរលោកអ័ប្រាហាំ ឲ្យមានកូនចៅជាច្រើន តែវ័យចំណាស់របស់លោកអ័ប្រាហាំ និងនាងសារ៉ា មិនបានរារាំងមិនឲ្យសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យានេះឡើយ(ខ.១៤)។
តើអ្នកមានការពិបាកទុកចិត្តព្រះ ដោយសារភាពទន់ខ្សោយ ចំណុចខ្វះខាត និងភាពជាមនុស្សឬ? តើអ្នកមានការពិបាក នៅក្នុងការធ្វើតាមការប្តេជ្ញាចិត្ត ឬពិបាកធ្វើតាមការសន្យារបស់អ្នកឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរ២កូរិនថូស ១២:៩ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា…
មេសោរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឈរមើល ដោយចិត្តស្ងើច ចំពោះមេសោររាប់សែន ដែលមានឆ្លាក់អក្សរពីលើផ្តើមដោយពាក្យគូស្នេហ៍ ហើយត្រូវបានគេយកមកចាក់ជាប់នឹងផ្នែកនីមួយៗ នៃស្ពានផុន ដេស អាត នៅទីក្រុងប៉ារីស។ ស្ពាននេះត្រូវបានគេសង់ឡើង សម្រាប់អ្នកថ្មើរជើងឆ្លងកាត់ស្ទឹងសែន ហើយមានពោរពាសទៅដោយមេសោរដែលជានិមិត្តរូបនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគូស្នេហ៍ទាំងឡាយបានប្រើ ដើម្បីប្រកាស់ អំពីការប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងស្រឡាញ់គ្នារៀងរហូត។ កាលពីឆ្នាំ២០១៤ គេបានប៉ាន់ប្រម៉ានថា មេសោរទាំងនោះមានទម្ងន់ជាសរុបប្រហែល៥០តោន ហើយបានបណ្តាលឲ្យស្ពាននោះរលំអស់មួយផ្នែក ដូចនេះ គេចាំបាច់ត្រូវយកសោរទំាងនោះចេញពីស្ពាន។
វត្តមានរបស់មេសានៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ច្រើនយ៉ាងនេះ បានឆ្លុះបញ្ចំាងអំពីការស្រេកឃ្លានដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលយើងមាន ក្នុងនាមជាមនុស្ស គឺស្រេកឃ្លានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ។ កណ្ឌគម្ពីរបទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ជាកណ្គគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដែលបានពិពណ៌នា អំពីការសន្ទនា រវាងគូរស្នេហ៍ពីរនាក់ ដែលក្នុងនោះ ស្រ្តីបានបង្ហាញបំណងចិត្តរបស់ខ្លួន ដែលចង់បានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដោយនិយាយទៅកាន់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់នាងថា “សូមប្តិតនាងនិត្យនៅព្រះទ័យទ្រង់ដូចជាត្រា គឺជាស្នាមត្រានៅលើព្រះពាហុទ្រង់ផង(៨:៦)។ នាងចង់បានសុវត្ថិភាព និងភាពជាប់លាប់ នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដូចជាត្រាបោះជាប់ព្រះទ័យទ្រង់ ឬចិញ្ចៀន ដែលជាប់នឹងព្រះអង្គុលីរបស់ទ្រង់។
ការស្រេកឃ្លានចង់បានសេចក្តីស្រឡាញ់បែបរ៉ូមិនទិចដ៏ស្ថិតស្ថេរ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបទចម្រៀងសាឡ៉ូម៉ូន បានចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកសេចក្តីពិតក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេភេសូរ ដែលជាកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលបានចែងថា ទ្រង់ក៏ដៅចំណាំយើង ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ(១:១៣)។ សេចក្តីស្នេហារបស់មនុស្សអាចសាវ៉ា ហើយមេសោរក៏អាចត្រូវគេដោះចេញពីស្ពានផងដែរ ប៉ុន្តែ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះគ្រីស្ទគង់នៅក្នុងយើង ធ្វើជាត្រាអចិន្រ្តៃ ដែលបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់កូនព្រះអង្គ។—Lisa…
តើបាបអ្នកធ្ងន់ពេកឬ?
មានពេលមួយ សាស្ត្រាចារ្យអក្សរសាស្រ្តអង់គ្លេស នៅមហាវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា បើសិនជាគាត់ប៉ះព្រះគម្ពីរ ដៃរបស់គាត់នឹងត្រូវភ្លើងឆេះមិនខាន។ ខ្ញុំមានការសោកស្តាយណាស់ ដែលបានឮគាត់និយាយដូចនេះ។ រឿងប្រលោមលោក ដែលយើងកំពុងតែអាន កាលពីពេលព្រឹកនោះ មានខគម្ពីរយោងមួយ ហើយពេលដែលខ្ញុំដកព្រះគម្ពីរចេញមកក្រៅ ដើម្បីមើល គាត់ក៏បានឃើញខ្ញុំ ហើយក៏បាននិយាយពាក្យដូចនេះតែម្តង។ សាស្ត្រាចារ្យរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាគិតថា គាត់មានបាបខ្លាំងពេក មិនអាចទទួលការអត់ទោសពីព្រះបានទេ។ ខ្ញុំដឹងថា គាត់គិតខុស តែខ្ញុំគ្មានសេចក្តីក្លាហានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រាប់គាត់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ និងប្រាប់ថា ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងថា យើងតែងតែអាចស្វែងរកការអត់ទោសបាបពីព្រះជានិច្ច។
ព្រះគម្ពីរនេហេមាក៏បានចែង អំពីគំរូនៃការប្រែចិត្ត និងការអត់ទោសបាបផងដែរ។ កាលនោះ ពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវបាននិរទេសចេញពីស្រុកកំណើត ដោយសារពួកគេបានធ្វើអំពើបាប ទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ គេបានអនុញ្ញាតពួកគេឲ្យត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ពេលដែលពួកគេបានចូលតំាងទីលំនៅ ហោរ៉ាអែសរ៉ា ក៏បានអានក្រឹត្យវិន័យ ឲ្យពួកគេស្តាប់(នេហេមា ៧:៧៣-៨:៣)។ ពួកគេបានសារភាពអំពើបាបរបស់ខ្លួន ដោយនឹកចាំថា ទោះពួកគេមានអំពើបាបក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់មិនបានចាកចេញ ឬបោះបង់ពួកគេចោលឡើយ(៩:១៧,១៩)។ ព្រះអង្គបានឮពួកគេ ពេលពួកគេទួញយំ ហើយព្រះអង្គក៏មានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ចំពោះពួកគេ ដោយព្រះទ័យអាណឹត និងមេត្តា(ខ.២៧-៣១)។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ចំពោះយើងផងដែរ។ ព្រះអង្គនឹងមិនបោះបង់ចោលយើងឡើយ បើសិនជាយើងសម្រេចចិត្តសារភាពអំពើបាបរបស់យើង ហើយងាកបែរទៅរកព្រះអង្គ។ កាលនោះ ខ្ញុំស្តាយ ដែលខ្ញុំមិនបានប្រាប់សាស្រ្តាចារ្យរបស់ខ្ញុំថា ព្រះយេស៊ូវនៅតែស្រឡាញ់គាត់…
ផ្លូវនៃការនឹកចាំ ដែលព្រះទ្រង់បានសង់
ពេលដែលកូនប្រុសខ្ញុំ ដែលជាមនុស្សពេញវ័យ បានជួបប្រទះរឿងដ៏ពិបាក ខ្ញុំក៏បានរំឭកគាត់ថា ព្រះទ្រង់តែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងបំពេញតម្រូវការរបស់ខ្ញុំ ដែលជាឪពុករបស់គាត់ជានិច្ច ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំមិនអាចរកការងារធ្វើ។ ខ្ញុំក៏បានរំឭក អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់ចម្រើនកម្លាំងដល់ក្រុមគ្រួសារយើង ហើយប្រទាននូវសន្តិភាព នៅពេលដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបរាជ័យនៅក្នុងការតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីកឈាម។ ខ្ញុំក៏បានលើកឡើង អំពីរឿងនៃសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ដែលយើងបានសរសេរនៅលើក្រដាស់សៀតចូលក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយក៏បានបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គតែងតែគោរពព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គជានិច្ច។ ខ្ញុំបាននាំកូនប្រុសខ្ញុំចូលទៅក្នុងផ្លូវនៃការនឹកចាំ ដែលគ្រួសារយើងមានជាមួយព្រះអង្គ ដោយរំឭកគាត់ អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គនៅតែអាចឲ្យយើងពឹងផ្អែកបាន ពេលយើងឆ្លងកាត់ពេល ដែលពិបាកដូចការដើរកាត់ជ្រលងភ្នំ និងឡើងទៅកំពូលភ្នំ។ ទោះយើងកំពុងតែមានទុក្ខលំបាក ឬអរសប្បាយក្តី ព្រះវត្តមាន ក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ តែងតែគ្រប់គ្រាន់ជានិច្ច។
ខ្ញុំចូលចិត្តពង្រឹងជំនឿ តាមរបៀបនេះ ហើយក៏បានដឹងផងដែរថា ព្រះជាម្ចាស់បានរចនាយើងមក ឲ្យមានទម្លាប់ចែកចាយរឿង ដើម្បីលើកទឹកចិត្តមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យជឿព្រះអង្គ។ ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបាននឹកចាំ អំពីរឿងទំាងអស់ដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ កាលពីមុន នោះព្រះអង្គក៏បានតម្រៀបថ្មមូលនៃការទុកចិត្ត នៅលើផ្លូវនៃការនឹកចាំរបស់ពួកគេ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលបានឃើញព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលពួកគេដើរតាមព្រះអង្គ(ចោទិយកថា ៤:៣-៦)។ ព្រះអង្គតែងតែស្តាប់ឮ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេជានិច្ច(ខ.៧)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានអរសប្បាយ និងជជែកជាមួយអ្នកជំនាន់ក្រោយ(ខ.៩) ដោយចែកចាយ ព្រះបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធ ដែលព្រះដ៏ពិត ទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យតែង និងរក្សាទុក(ខ.១០)។
ខណៈពេលដែលយើងនិយាយប្រាប់អ្នកជំនាន់ក្រោយ អំពីព្រះចេស្តា សេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ នោះជំនឿរបស់យើង និងជំនឿរបស់អ្នកដទៃ…