ថ្មីរៀងរាល់ពេលព្រឹក
ប្អូនប្រុសខ្ញុំ ឈ្មោះ ប៉ុល(Paul) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយតយុទ្ធនឹងជម្ងឺឆ្កួតជ្រូកធ្ងន់ធ្ងរ ហើយពេលដែលគាត់ចូលដល់វ័យជំទង់ ជម្ងឺនេះកាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ពេលយប់ ជាពេលដ៏ចុកចាប់បំផុត សម្រាប់គាត់ និងឪពុកម្តាយខ្ញុំ ពេលដែលគាត់ប្រកាច់អស់ពេលជាច្រើនម៉ោង ដែលជាញឹកញាប់ គាត់ប្រកាច់ម្តងៗ លើស៦ម៉ោង។ វេជ្ជបណ្ឌិតមិនអាចរកឃើញការព្យាបាល ដែលនឹងកាត់បន្ថយរោគសញ្ញារបស់គាត់ទេ ហើយគាត់គ្រាន់តែអាចដឹងខ្លួន យ៉ាងហោចណាស់ នៅពេលថ្ងៃ។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំក៏បានស្រែករកព្រះថា “ព្រះអង្គ ព្រះអង្គអើយ សូមជួយយើងខ្ញុំផង!”
ទោះអារម្មណ៍របស់ពួកគាត់មានការឈឺចាប់ ហើយរូបកាយមានការខ្សោះអស់កម្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្អូនប្រុសខ្ញុំ និងឪពុកម្តាយខ្ញុំបានទទួលកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ពីព្រះ សម្រាប់ការរស់នៅក្នុងថ្ងៃថ្មី។ ជាងនេះទៅទៀត ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវផងដែរ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវ លោកយេរេមាបានពោលទំនួញ អំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយពួកបាប៊ីឡូន ដោយគាត់បាននឹកចាំ “សេចក្តីទុក្ខលំបាក និងពីសេចក្តីវេទនា”(៣:១៩)។ ប៉ុន្តែ លោកយេរេមាមិនអស់សង្ឃឹមឡើយ។ គាត់បាននឹកចាំ អំពីសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ ដែលសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ “នៅតែថ្មីជារៀងរាល់ពេលព្រឹក”(ខ.២៣)។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គផងដែរ។
ទោះអ្នកកំពុងតែជួបប្រទះរឿងអ្វីក៏ដោយ ចូរដឹងថា ព្រះទ្រង់តែងតែស្មោះត្រង់ជានិច្ច។ ព្រះអង្គចម្រើនកម្លាំងយើងឡើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយប្រទានយើងនូវក្តីសង្ឃឹម។ ហើយជួនកាល ព្រះអង្គប្រទានភាពធូរស្រាល ដូចដែលព្រះអង្គបានសម្រាលបន្ទុកគ្រួសារខ្ញុំដែរ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ថ្នាំពេទ្យប្រភេទថ្មីក៏មានដាក់លក់ ដែលអាចបញ្ឈប់ការប្រកាច់របស់ប្អូនប្រុសខ្ញុំ នៅពេលយប់…
មិនមែនជាខ្លួនអ្នកទៀតទេ
នៅរដូវក្តៅ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៥៩០ លោក ឆាល ប្លន់ឌីន(Charles Blondin) បានក្លាយជាមនុស្សទីមួយ ដែលបានឆ្លងកាត់ទឹកជ្រោះណាយអាការ៉ា ដោយប្រើខ្សែពួរ ទោះបីជាគេឲ្យគាត់ធ្វើដូចនេះរាប់រយដងទៀត ក៏គាត់ហ៊ានធ្វើដែរ។ មានពេលមួយ គាត់បានឆ្លងកាត់ទឹកជ្រោះនេះ ជាមួយលោកហារី ខូលឃត(Harry Colcord) ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ ដោយឲ្យលោកហារី នៅពីក្រោយគាត់។ គាត់ក៏បានប្រាប់លោកហារីថា “ហារី ចូរមើលទៅខាងលើ ឥឡូវនេះ អ្នកមិនអាចធ្វើអ្វីតាមចិត្តទៀតឡើយ បើខ្ញុំយោលខ្លួន ចូរយោលខ្លួនជាមួយខ្ញុំ។ កុំព្យាយាមទប់ខ្លួនអី។ បើអ្នកទប់ខ្លួន នោះយើងនឹងធ្លាក់ស្លាប់ទាំងអស់គ្នាមិនខាន”។
ការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ដល់ពួកជំនុំនៅក្រុងកាឡាទី គឺប្រៀបដូចជាការនិយាយប្រាប់ពួកគេថា: អ្នកមិនអាចដើរតាមផ្លូវនៃជីវិត ដែលសព្វព្រះទ័យដល់ព្រះបានឡើយ បើអ្នកមិនមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទទេនោះ។ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវដើរដោយគ្មានជំនឿនោះឡើយ។ យើងមិនអាចខំធ្វើការល្អ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនោះឡើយ។ ដូចនេះ តើយើងនឹងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះឬ? ទេ! ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យតោងព្រះគ្រីស្ទឲ្យជាប់។ ការតោងព្រះយេស៊ូវឲ្យជាប់ គឺមានន័យថា យើងសម្លាប់របៀបនៃការរស់នៅចាស់ ដែលចូលចិត្តពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង ពោលគឺជីវិតចាស់របស់យើងបានស្លាប់ហើយ។ ប៉ុន្តែ យើងនៅតែឲ្យវាបន្តរស់ទៀត។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដែលខ្ញុំរស់ក្នុងសាច់ឈាមឥឡូវនេះ នោះគឺរស់ដោយសេចក្តីជំនឿ ជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ក៏បានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសខ្ញុំហើយ”(កាឡាទី ២:២០)។…
ប្រឈមមុខដាក់ការភ័យខ្លាច
លោកវររិន(Warren) បានផ្លាស់ទីលំនៅ ទៅទីក្រុងតូចមួយ ដើម្បីដឹកនំាព្រះវិហារមួយកន្លែង។ បន្ទាប់ពីការងាររបស់គាត់ បានជោគជ័យខ្លះៗពីដំបូង គាត់ក៏បានទទួលរងការបៀតបៀន ពីមនុស្សម្នាក់ ដែលរស់នៅទីនោះ។ អ្នកនោះបានប្រឌិតរឿង ដើម្បីចោទប្រកាន់លោកវររិនថា បានប្រព្រឹត្តអំពើស្មោកគ្រោក ហើយក៏បានយករឿងនេះទៅផ្សព្វផ្សាយ ក្នុងការសែតប្រចាំតំបន់ ហើយថែមទាំងបោះពុម្ភផ្សាយខិតប័ណ្ណ ស្តីអំពីការចោទប្រកាន់របស់ខ្លួន ហើយផ្ញើខិតប័ណ្ណទាំងនោះទៅកាន់ប្រអប់សំបុត្ររបស់ពលរដ្ឋក្នុងតំបន់នោះ។ លោកវររិន និងភរិយារបស់គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត។ បើគេជឿការភូតកុហករបស់បុរសនោះ ជីវិតរបស់ពួកគេនឹងត្រូវក្រឡាប់ចក្រមិនខាន។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ជួបប្រទះរឿងស្រដៀងនេះផងដែរ។ ទ្រង់បានទទួលរងការមួលបង្កាច់របស់ពួកខ្មាំងសត្រូវ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “គេមួលបង្កាច់ពាក្យទូលបង្គំវាល់ព្រឹកវាល់ល្ងាច អស់ទាំងគំនិតរបស់គេសុទ្ធតែប៉ងអាក្រក់ដល់ទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ៥៦:៥)។ ការវាយប្រហារឥតឈប់ឈរនេះ បាននាំឲ្យទ្រង់មានការភ័យខ្លាច និងទឹកភ្នែក(ខ.៨)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលសង្រ្គាមនោះ ទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានថា “តែវេលាណាដែលទូលបង្គំភ័យ នោះទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់… តើសាច់ឈាមនឹងអាចធ្វើអ្វីដល់ទូលបង្គំបាន?”(ខ.៣-៤)។
ការអធិស្ឋានរបស់ស្តេចដាវីឌ អាចធ្វើជាគំរូសម្រាប់យើង ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃផងដែរ។ ពេលណាយើងមានការភ័យខ្លាច ក្នុងពេលដែលមានការគំរាមកំហែង ឬការចោទប្រកាន់ នោះយើងអាចងាកទៅរកព្រះ។ ចូរយើងទុកចិត្តព្រះ ដោយថ្វាយសង្រ្គាមរបស់យើង ទៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ តើមនុស្សអាចធ្វើអ្វីមកលើយើងបាន? ចូរយើងប្រឈមមុខដាក់បញ្ហារបស់យើង ជាមួយព្រះអង្គ ដោយនឹកចាំថា អំណាចដែលទាស់ប្រឆាំងយើង មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងអំណាចព្រះអង្គឡើយ។
បន្ទាប់ពីលោកវររិន និងភរិយាគាត់បានអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត កាសែតក្នុងតំបន់មិនបានយករឿងនោះមកចុះផ្សាយទេ ហើយខិតប័ណ្ណទាំងនោះក៏មិនត្រូវបានគេផ្ញើទៅពលរដ្ឋក្នុងតំបន់នោះដែរ។ តើអ្នកមានការភ័យខ្លាចចំពោះសង្រ្គាមអ្វី នៅថ្ងៃនេះ? ចូរនិយាយទៅកាន់ព្រះ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងជម្នះការភ័យខ្លាចនោះ…
អធិស្ឋានអំពីរឿងគ្រប់យ៉ាង
កូនឆ្មាមួយក្បាលមានខ្លួនកខ្វក់ បានអង្គុយយ៉ាងសុភាព នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ហើយក៏បានមើលមុខខ្ញុំ ដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់។ វារស់នៅជាមួយបងប្អូនបង្កើតរបស់វា ក្នុងចំណតឡាន នៅជាន់ក្រោមដីរបស់អគារ ដែលអតិថិជនរបស់ខ្ញុំធ្វើការ។ ខ្ញុំអាណិតពួកវាណាស់ បានជាខ្ញុំប្រគល់ចំណីឆ្មាឲ្យទៅសន្តិសុខម្នាក់ ដើម្បីឲ្យគាត់ដាក់ចំណីឲ្យពួកវា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយប្រគល់ឲ្យគាត់បន្ថែមទៀត ពេលណាចំណីនោះអស់។
ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ សន្តិសុខម្នាក់នោះត្រូវបានគេចាត់តាំង ឲ្យទៅយាមនៅកន្លែងផ្សេង។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានថា “ព្រះអង្គ កូនឆ្មាកំសត់ទាំងនេះ គឺជាសត្វដែលព្រះអង្គបានបង្កើត។ សូមព្រះអង្គប្រទានឲ្យមាននរណាម្នាក់ ដែលទូលបង្គំអាចពឹងឲ្យដាក់ចំណីឲ្យពួកវា”។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ផងដែរថា តើការទូលសូមនេះ សំខាន់ចំពោះព្រះឬទេ? ជាការពិតណាស់ មានរឿងជាច្រើនដែលសំខាន់ជាងនេះ ដែលព្រះអង្គត្រូវជួយ។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើង ក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ៤:៦ ថា “កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសេចក្តីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង”។ យើងមានព្រះវរបិតា នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងនាំការខ្វល់ខ្វាយគ្រប់យ៉ាង ថ្វាយដល់ព្រះអង្គ សូម្បីតែបញ្ហាដែលហាក់ដូចជាមិនសំខាន់ក៏ដោយ។
នៅពេលល្ងាចនោះ មានអ្នកបោសសម្អាតចាស់ទុំម្នាក់ ដែលបានធ្វើការក្នុងអគារនោះ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ បានដើរមករកខ្ញុំ។ មុនពេលខ្ញុំនិយាយអំពីរឿងនេះ បុរសដ៏សប្បុរសម្នាក់នេះ ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ដោយសារសន្តិសុខមុន មិនធ្វើការនៅទីនេះទៀតទេ ដូចនេះ គាត់អាចដាក់ចំណីឲ្យសត្វឆ្មាទំាងនោះ ចាប់ពីពេលនេះទៅ។…
យើងមិនឯកោទេ
អ្នកស្រីមែហ្គី ហ្វឺគូសិន(Maggie Fergusson) បាននិពន្ធអត្ថបទមួយ ក្នុងទស្សនាវដ្តី អ្នកសេដ្ឋកិច្ច នៃឆ្នាំ១៨៤៣ ក្រោមប្រធានបទ ភាពឯកោ។ ក្នុងអត្ថបទនោះ គាត់បានសរសេរថា “ភាពឯកោនាំមកនូវគ្រោះថ្នាក់ ជាងភាពគ្មានផ្ទះសម្បែង ភាពអត់ឃ្លាន ឬជម្ងឺទៅទៀត”។ អ្នកស្រីហ្វឺគូសិនក៏បានលើកឡើង អំពីការកើនឡើង នៃអត្រានៃភាពឯកោ ដែលមិនប្រកាន់វណ្ណៈ ឬស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចនោះឡើយ ហើយគាត់ក៏បានលើកយកឧទាហរណ៍ ធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តណាស់ ដើម្បីឲ្យគេដឹងថា ភាពឯកោមានផលអាក្រក់យ៉ាងណាខ្លះ។
ការឈឺចាប់ ក្នុងពេលឯកោ គឺមិនមែនទើបតែមានក្នុងសម័យយើងនោះឡើយ។ ជាការពិតណាស់ ការឈឺចាប់ក្នុងពេលឯកោ ក៏មានចែង នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាផងដែរ។ ជាញឹកញាប់ កណ្ឌគម្ពីរនេះបានលើកឡើង អំពីទុក្ខព្រួយរបស់អ្នក ដែលហាក់ដូចជាខ្វះទំនាក់ទំនងដ៏មានន័យមួយ(៤:៧-៨)។ អ្នកនិពន្ធនៃកណ្ឌគម្ពីរនេះបានពោលទំនួញថា មនុស្សអាចរកបានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន តែមើលមិនឃើញតម្លៃរបស់វា ព្រោះគ្មានមនុស្សសម្រាប់ចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិនោះឲ្យ។
ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធក៏បានទទួលស្គាល់សារៈសំខាន់នៃមិត្តភាព ដោយគាត់បានសរសេរថា មិត្តភក្តិជួយអ្នកឲ្យសម្រេច ការអ្វីដែលអ្នកមិនអាចធ្វើបានតែម្នាក់ឯង(ខ.៩) មិត្តភក្តិជួយជ្រោងយើងឡើង ពេលណាយើងដួល(ខ.១០) ដៃគូរនាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្ត(ខ.១១) ហើយមិត្តភក្តិអាចផ្តល់ឲ្យនូវការការពារ ក្នុងពេលដ៏ពិបាក(ខ.១២)។
ភាពឯកោ ពិតជានាំមកនូវការពិបាកច្រើនណាស់ បានជាព្រះទ្រង់បង្កើតយើងមក ដើម្បីផ្តល់ឲ្យ និងទទួលផលប្រយោជន៍នៃមិត្តភាព និងសហគមន៍។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ឯកោ នោះចូរអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ជួយអ្នក ឲ្យបង្កើតទំនាក់ទំនងដ៏មានន័យ ជាមួយអ្នកដទៃ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ចូរស្វែងរកការលើកទឹកចិត្ត…
តើជីវិតអ្នកបានសង់នៅលើថ្មដា ឬដីខ្សាច់?
តើជីវិតអ្នកបានសង់នៅលើថ្មដា ឬនៅលើដីខ្សាច់? នេះជាសំណួរ ដែលតម្រូវឲ្យយើងជីកឲ្យជ្រៅ ចូលទៅក្នុងគ្រឹះរបស់យើង ប៉ុន្តែ វានឹងមានឥទ្ធិពលដ៏អស្ចារ្យមកលើរបៀបដែលយើងជម្នះខ្យល់ព្យុះនៃជីវិត។ បទគម្ពីរម៉ាថាយ ៧:២៤-២៩ បានចែងថា អ្នកដែលសង់ជីវិតខ្លួន នៅលើថ្មដា គឺជាមនុស្សមានប្រាជ្ញា។ គឺជាជីវិតដែលដែលពឹងផ្អែកទៅលើព្រះតែប៉ុណ្ណោះ ហើយបានសង់ឡើង ដោយស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ ជីវិតដែលសង់នៅលើដីខ្សាច់ គឺជាជីវិតដែលស្វែងរកក្តីសុខ នៅក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិមិនស្ថិតស្ថេរ ការប្រឹក្សាយោបល…
បើកភ្លើងឲ្យភ្លឺឡើង
ពេលដែលខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំ បានរៀបចំខ្លួន ដើម្បីធ្វើការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ទៅរដ្ឋផ្សេង ខ្ញុំចង់ឲ្យមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយកូនប្រុសរបស់យើងដែលបានធំពេញវ័យហើយ។ ខ្ញុំក៏រកបានអំណោយពិសេសមួយ ដែលជាចង្កៀងមិត្តភាព ដែលតភ្ជាប់គ្នា ដោយបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ដែលយើងអាចបើកពីចម្ងាយ។ ពេលដែលខ្ញុំឲ្យចង្កៀងនោះ ទៅកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់ថា ចង្កៀងពួកគេនឹងភ្លឺឡើង ពេលណាខ្ញុំប៉ះចង្កៀងរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីរំឭកពួកគេថា ខ្ញុំនៅតែស្រឡាញ់ និងអធិស្ឋានឲ្យពួកគេជានិច្ច។ ទោះយើងនៅឆ្ងាយពីគ្នាយ៉ាងណាក្តី ពេលដែលពួកគេប៉ះចង្កៀងរបស់ពួកគេ ចង្កៀងនៅផ្ទះខ្ញុំក៏បានភ្លឺឡើងផងដែរ។ គ្មានការទំនាក់ទំនងអ្វី ដែលល្អជាងការទំនាក់ទំនងដោយផ្ទាល់នោះឡើយ ប៉ុន្តែ យើងអាចទទួលការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា យើងកំពុងតែទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ពេលណាភ្លើងចង្កៀងនោះភ្លឺឡើង។
កូនទាំងអស់របស់ព្រះ សុទ្ធតែមានឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការធ្វើជាអ្នកបញ្ចេញពន្លឺ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះទ្រង់បានរចនាយើងមក ដើម្បីឲ្យរស់នៅជាពន្លឺ នៃក្តីសង្ឃឹមដ៏ស្ថិតស្ថេរ និងក្តីស្រឡាញ់គ្មានលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះ។ ពេលណាយើងផ្សាយដំណឹងល្អ និងបម្រើអ្នកដទៃ ក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជាពន្លឺដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច និងជាទីបន្ទាល់ដ៏រស់។ ការល្អគ្រប់យ៉ាង ស្នាមញញឹមដ៏សប្បុរស ពាក្យលើកទឹកចិត្តដ៏ស្រទន់ និងការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត បង្កើតឲ្យមានការរំឭកដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច អំពីភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ឥតលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ(ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលណាព្រះទ្រង់ដឹកនាំយើង ហើយយើងបម្រើព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គនឹងប្រើយើង ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ ឲ្យអាចបញ្ចេញពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទាននូវពន្លឺពិតប្រាកដ…
មានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ
កាលនៅពីក្មេង លោកប្រ៊ូស វែរ(Bruce Ware) ដែលជាអ្នកទេវសាស្រ្ត មានចិត្តនឿយណាយ ពេលដែលគាត់បានអានបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ២:២១-២៣ ដែលបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងសៀវភៅ ដែលលោកវែរបាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ គាត់បានសរសេរ អំពីអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់គាត់ ក្នុងវ័យយុវជនយ៉ាងដូចនេះថា កាលនោះ គាត់គិតថា គាត់មិនអាចធ្វើតាមខគម្ពីរនេះបានទេ ជាពិសេស នៅពេលដែលខគម្ពីរនេះបានប្រាប់ឲ្យយើង ឲ្យយកគំរូតាម ព្រះដែលមិនធ្លាប់ធ្វើអំពើបាប។ គាត់ថា រឿងនេះពិតជាចម្លែកណាស់ គាត់មិនជឿថា គាត់អាចធ្វើតាមខគម្ពីរនេះបានឡើយ។
ខ្ញុំយល់អំពីមូលហេតុ ដែលលោកវែរគិតថា ការអនុត្តតាមខគម្ពីរនេះ មានការពិបាក។ គឺដូចដែលបទខ្លីមួយបទបានច្រៀងថា “ចិត្តខ្ញុំចង់ឲ្យខ្លួនខ្ញុំ មានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ”។ ជាការពិតណាស់ យើងមិនមានលទ្ធភាពធ្វើឲ្យខ្លួនយើងមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គឡើយ។ បើយើងពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង យើងមិនអាចមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គមិនបានទុកឲ្យយើងពឹងកម្លាំងខ្លួនឯងនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកកូនព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យព្រះគ្រីស្ទមានរូបរាង ក្នុងយើង(កាឡាទី ៤:១៩)។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងជំពូកដែលសាវ័កប៉ុលនិយាយអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គាត់បានសរសេរថា “ដ្បិតអ្នកណាដែលទ្រង់បានស្គាល់ជាមុន នោះទ្រង់ក៏តម្រូវទុកជាមុន ឲ្យបានត្រឡប់ដូចជារូបអង្គនៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់”(រ៉ូម ៨:២៩)។ ព្រះទ្រង់នឹងបញ្ចប់ព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ នៅក្នុងជីវិតយើង តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៃព្រះយេស៊ូវ ដែលគង់នៅក្នុងយើង។
កាលណាយើងចុះចូលនឹងកិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណធ្វើក្នុងយើង នោះយើងនឹងមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះអង្គ។…
ព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលមិននឹកស្មានដល់
ក្នុងពេលដែលយើងទទួលបរាជ័យធ្ងន់ធ្ងរបំផុត យើងងាយនឹងជឿថា អ្វីៗបានហួសពេល ហើយយើងបានបាត់បង់ឱកាសរស់នៅ ដោយមានគោលបំណង និងតម្លៃ។ លោកអេលាស(Elias) ដែលជាអតីតអ្នកទោស នៅមន្ទីរឃុំឃាំងអតិបរមា នៅទីក្រុងញ៉ូយ៉ក បានពិពណ៌នាថា គាត់ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចនេះឯង ពេលគាត់ក្លាយជាអ្នកទោស។ គាត់ថា “ខ្ញុំមិនអាចធ្វើ តាមការសន្យារបស់ខ្ញុំ គឺការសន្យាសម្រាប់ពេលអនាគត ការសន្យា អំពីការអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើ”។
ជីវិតរបស់លោកអេលាស ក៏បានចាប់ផ្តើមមានការផ្លាស់ប្តូរ តាមរយៈកម្មវិធីសិក្សាសម្រាប់អ្នកទោស កំរិតបរិញ្ញា របស់មហាវិទ្យាល័យបាដ។ ក្នុងអំឡុងពេល ដែលគាត់កំពុងចូលរួមក្នុងកម្មវិធីនេះ គាត់ក៏បានចូលរួមក្នុងក្រុមជជែកដេញដោល នៅឆ្នាំ២០១៥ ហើយក៏បានជជែកឈ្នះក្រុមនិស្សិតមកពីមហាវិទ្យាល័យហាវើត។ សម្រាប់លោកអេលាស ការចូលរួមក្នុងក្រុមនេះ បានបង្ហាញថា ការសន្យាទាំងនោះមិនទាន់បានបាត់បង់ទាំងស្រុងនោះទេ។
ការផ្លាស់ប្រែស្រដៀងនេះក៏កើតមានក្នុងចិត្តយើងផងដែរ ពេលណាយើងដឹងថា ដំណឹងល្អនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឺជាដំណឹងល្អសម្រាប់យើងផងដែរ។ ពេលនោះ យើងក៏ចាប់ផ្តើមដឹងថា អ្វីៗមិនទាន់យឺតពេលទេ។ ព្រះទ្រង់នៅតែមានពេលអនាគតសម្រាប់យើង។
ហើយវាជាពេលអនាគត ដែលយើងមិនអាចរកបានដោយកម្លាំងរបស់យើង ឬបោះបង់ចោលនោះឡើយ តែពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគុណ និងអំណាចដ៏ហូរហៀររបស់ព្រះ(២ពេត្រុស ១:២-៣)។ គឺពេលអនាគត ដែលយើងបានរួចពីភាពអស់សង្ឃឹម ក្នុងលោកិយនេះ ហើយក្នុងចិត្តយើង មានពេញដោយ “សិរីល្អ និងសេចក្តីល្អ”របស់ព្រះអង្គ(ខ.៣)។ គឺពេលអនាគត ដែលជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមិននឹកស្មានដល់(ខ.៤) និងពេលអនាគត ដែលផ្លាស់ប្រែ…
បានចម្រើនកម្លាំង ដោយព្រះគុណ
ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក ទាហានដែលរត់ចោលជួរ ត្រូវទទួលទោសប្រហារជីវិត។ ប៉ុន្តែ កងទ័ពសហព័ន្ធកម្រនឹងកាត់ទោសប្រហារជីវិតទាហានរត់ចោលជួរណាស់ ព្រោះលោកអ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ដែលជាប្រធានាធិបតី និងអគ្គបញ្ជាការកងទ័ព បានលើកលែងទោសឲ្យពួកគេស្ទើរតែគ្រប់គ្នា។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យលោក អេឌវីន ស្ទែនតុន(Edwin Stanton) ដែលជារដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការពារជាតិ មានការខឹងសម្បា ព្រោះគាត់ជឿថា ការលើកលែងទោសឲ្យមនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ គ្រាន់តែអាចនាំឲ្យមានទាហានកាន់តែច្រើនចង់រត់ចោលជួរ។ ប៉ុន្តែ លោកលីនខិន មានការអាណិតចំពោះពួកទាហាន ដែលបាក់ស្មារតី ដោយត្រូវការភ័យខ្លាចគ្របសង្កត់ ក្នុងសមរភូមិដ៏ក្តៅគគុក។ ហើយការអាណិតរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យពួកកងទ័ពស្រឡាញ់គាត់យ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេស្រឡាញ់លោកអ័ប្រាហាំ លីនខិន ដូចឪពុក ហើយក្តីស្រឡាញ់នេះបាននាំឲ្យពួកគេចង់បម្រើគាត់ កាន់តែខ្លាំង។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យ “ទ្រាំទ្រទុក្ខលំបាក ដូចជាទាហានយ៉ាងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(២ធីម៉ូថេ ២:៣) គាត់ហៅគាត់ ឲ្យបំពេញតូនាទីដ៏ពិបាក។ ទាហានត្រូវមានការប្តូរផ្តាច់ទាំងស្រុង ខិតខំធ្វើការ ហើយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ គាត់ត្រូវបម្រើព្រះយេស៊ូវដែលជាមេបញ្ជាការ ដោយអស់ពីចិត្ត។ ប៉ុន្តែ តាមពិត ជួនកាល យើងខកខានមិនបានធ្វើជាទាហានដ៏ល្អ។ យើងមិនតែងតែបម្រើព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់នោះឡើយ។ ដូចនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានកំឡាចិត្តយើងថា “ចូរមានកំឡាំងឡើងដោយសារព្រះគុណ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(ខ.១)។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើងមានពេញដោយព្រះគុណ។ ព្រះអង្គអាណិត ចំពោះសេចក្តីកម្សោយរបស់យើង ហើយក៏អត់ទោសបាបឲ្យយើង(ហេព្រើរ ៤:១៥)។…