ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់អ្នក
ចេសិន(Jason)បានស្រែកទ្រហោយំ ពេលដែលឪពុកម្តាយគាត់បានប្រគល់គាត់ ឲ្យទៅអេមី(Amy)។ នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលក្មេងអាយុ២ឆ្នាំម្នាក់នេះ បានចូលកន្លែងទទួលមើលក្មេង ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយគាត់ចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយគាត់មិនសប្បាយចិត្តសោះ។ អេមីបានធានាថា នាងនឹងមើលគាត់ឲ្យបានល្អ។ នាងបានព្យាយាមលួងគាត់ ដោយប្រើរបស់ក្មេងលេង និងសៀវភៅ ដោយដាក់គាត់ក្នុងកៅអីបាស់បើក ដើរចុះឡើង ឈរនៅទ្រឹងមួយកន្លែង និងជជែកជាមួយគាត់ អំពីការកម្សាន្តដែលគាត់ចូលចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ដំណោះស្រាយនីមួយៗសុទ្ធតែទទួលបាននូវការស្រែកយំ និងទឹកភ្នែកកាន់តែខ្លាំង។ បន្ទាប់មក នាងក៏បានខ្សិបដាក់ត្រចៀកគាត់ នូវពាក្យដ៏សាមញ្ញ៥ម៉ាត់ថា “ខ្ញុំមិនទៅណាចោលអ្នកទេ”។ សន្តិភាព និងការកម្សាន្តចិត្តក៏បានកើតមានយ៉ាងឆាប់រហ័ស ក្នុងចិត្តគាត់។
ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រទានមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ នូវពាក្យកម្សាន្តចិត្តស្រដៀងនេះផងដែរ ក្នុងអំឡុងសប្តាហ៍ នៃការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ព្រះវរបិតា …ទ្រង់នឹងប្រទានព្រះដ៏ជាជំនួយ១អង្គទៀត មកអ្នករាល់គ្នា ឲ្យបានគង់នៅជាមួយ នៅអស់កល្បរៀងទៅ គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីពិត”(យ៉ូហាន ១៤:១៦-១៧)។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រះអង្គក៏បានសន្យាថា “ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវយាងឡើងនគរស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះអង្គក៏បានចាត់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឲ្យគង់នៅក្នុងរាស្រ្តទ្រង់។
យើងអាចពិសោធន៍នឹងការកម្សាន្តចិត្ត និងសន្តិភាពនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ពេលណាទឹកភ្នែកយើងធ្លាក់ចុះមក។ យើងទទួលការដឹកនាំពីព្រះអង្គ ពេលណាយើងមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វី(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ ព្រះអង្គបើកភ្នែកយើង ឲ្យស្គាល់ព្រះកាន់តែច្បាស់(អេភេសូរ ១:១៧-២០) ហើយព្រះអង្គជួយយើង ក្នុងភាពកម្សោយរបស់យើង ហើយអធិស្ឋានឲ្យយើងផងដែរ(រ៉ូម…
មូលហេតុដែលនាំឲ្យព្រួយបារម្ភ
កាលពីឆ្នាំ២០២០ ការផ្ទុះឡើង នៃជំងឺរាតដ្បាត របស់វីរូសកូរ៉ូណា បានធ្វើឲ្យពិភពលោកទាំងមូល មានការភ័យខ្លាច។ មនុស្សជាច្រើនត្រូវធ្វើចត្តាឡីសក្តិ ប្រទេសជាច្រើនបានបិទ ជើងហោះហើររបស់យន្តហោះ និងព្រឹត្តិការណ៍ធំៗជាច្រើន ត្រូវបានលុបចោល។ អ្នកដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងតំបន់ដែលមិនធ្លាប់មានការឆ្លងវីរូសនេះ នៅតែមានការភ័យខ្លាចឆ្លងវីរូសនេះ។ លោកក្រហាំ ដេវេយ(Graham Davey) ដែលជាអ្នកជំនាញសុខភាពផ្លូវចិត្ត ផ្នែកការថប់បារម្ភ បានជឿថា ការផ្សាយពត៌មានអវិជ្ជមាន ទំនងជាធ្វើឲ្យមនុស្សពិបាកចិត្ត និងថប់បារម្ភកាន់តែខ្លាំង។ នៅតាមបណ្តាញសង្គម គេបានបង្ហោះតគ្នា នូវវីដេអូកំប្លែងមួយ ដែលនិយាយអំពីបុរសម្នាក់ កំពុងមើលពត៌មាននៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ ហើយគាត់សួរគេថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគាត់ឈប់ព្រួយបារម្ភ។ ពេលនោះ មានមនុស្សម្នាក់ទៀត នៅក្នុងបន្ទប់នោះ ក៏បានចូលមកក្បែរគាត់ ហើយក៏បានផ្កាប់ទូរទស្សន៍នៅលើតុ ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹងថា ដើម្បីឲ្យគាត់ឈប់ព្រួយបារម្ភ គាត់ត្រូវបង្វែរអារម្មណ៍របស់គាត់ ចេញពីពត៌មានអវិជ្ជមានទាំងនោះ។
បទគម្ពីរលូកា ជំពូក១២ បានប្រាប់យើង ឲ្យស្វែងរកនគរព្រះ(ខ.៣១)។ នេះជាចម្លើយ សម្រាប់ការព្រួយបារម្ភរបស់យើង។ យើងស្វែងរកនគរព្រះ ដោយផ្តោតទៅលើព្រះបន្ទូល ដែលបានសន្យាថា អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ មានមរដក ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ពេលណាយើងជួបទុក្ខលំបាក យើងអាចងាកមកផ្តោតទៅលើព្រះអង្គ ហើយចំាថា ព្រះអង្គទតឃើញយើង និងជ្រាបអំពីតម្រូវការរបស់យើង(ខ.២៤-៣០)។
ព្រះយេស៊ូវបានលើកទឹកចិត្តសិស្សទ្រង់ថា “កុំឲ្យខ្លាច ហ្វូងតូចអើយ ព្រោះព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា…
ដីរឹង និងព្រះគុណដ៏ស្រទន់
កាលលោកចេម(James) មានអាយុតែ៦ឆ្នាំ បងប្រុសគាត់ ឈ្មោះដាវីឌ បានបាត់បង់ជីវិតយ៉ាងសោកសៅ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ជិះស្គី។ នៅសល់តែមួយថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ ដាវីឌចូលដល់អាយុ១៤ឆ្នាំហើយ។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ ចេមបានព្យាយាម ខិតខំអស់ពីចិត្ត ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តម្តាយរបស់គាត់ គឺអ្នកស្រីម៉ាហ្គារេត(Margaret) ដែលកំពុងតែសោកសង្រេងយ៉ាងខ្លាំង ហើយជួនកាល បានរំឭកខ្លួនឯងថា ដោយសារដាវីឌបានលាចាកលោកហើយ នោះដាវីឌមិនបានប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា នៅក្នុងការចម្រើនវ័យធំឡើងឡើយ។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក ការគិតដូចនេះ បានបណ្តាលចិត្តលោកចេម ប៊ែរី(James Barrie) ឲ្យនិពន្ធរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយ ដែលក្នុងនោះ ភីធ័រ ភែន(Peter Pan) គឺជាតួអង្គម្នាក់ ដែលមិនចេះចាស់។ រឿងល្អៗអាចកើតចេញពីបញ្ហាដ៏ពិបាក ដែលធ្វើឲ្យឈឺក្បាល គឺមិនខុសពីដើមផ្កា ដែលខំដុះចេញតាមស្នាមប្រេះ នៅលើផ្លូវថ្នល់នោះឡើយ។
យើងអាចមានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយគិតថា ព្រះទ្រង់អាចនាំការល្អ ឲ្យកើតចេញពីកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកបំផុត តាមភាពប៉ិនប្រសប់បំផុតរបស់ទ្រង់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងនាងរស់ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ នាងណាអូមីបានបាត់បង់កូនប្រុសទាំងពីរ ហើយនាងមិនមានលទ្ធភាពចិញ្ចឹមខ្លួនឯងឡើយ។ នាងរស់ ដែលជាកូនប្រសារស្រីរបស់នាង បានសម្រេចចិត្តបន្តរស់នៅជាមួយនាងណាអូមី ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការរបស់នាង និងបម្រើព្រះរបស់នាង(នាងរស់ ១:១៦)។ នៅទីបញ្ចប់ ការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ បាននាំឲ្យពួកគេមានក្តីអំណរ ដែលមិននឹកស្មានដល់។ នាងរស់ក៏បានរៀបការ និងមានកូនម្នាក់ ហើយពួកគេក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូននោះថា អូបិឌ។…
បង្អួចសម្រាប់បើកទទួលពន្លឺ
នៅតំបន់ជើងភ្នំហិម៉ាឡៃ ភ្ញៀវទេសចរណ៍ម្នាក់បានកត់សំគាល់ឃើញផ្ទះដែលគេបានសង់ជាជួរ ហើយគ្មានបង្អួច។ អ្នកនាំផ្លូវរបស់គាត់ក៏បានពន្យល់ថា អ្នកភូមិខ្លះមានការភ័យខ្លាចវិញ្ញាណអាក្រក់លបចូលក្នុងផ្ទះសម្បែងរបស់ពួកគេ ពេលពួកគេដេកលក់ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានសង់ជញ្ជាំងផ្ទះ ដែលគ្មានបង្អួច។ ប៉ុន្តែ គេអាចដឹងថា ម្ចាស់ផ្ទះណាម្នាក់បានចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលគាត់បានចោះជញ្ជាំងធ្វើបង្អួច ដើម្បីឲ្យពន្លឺចូលផ្ទះគាត់។
រឿងស្រដៀងនេះក៏អាចកើតឡើង ក្នុងជីវិតយើងផងដែរ ទោះយើងប្រហែលជាមិនគិតថា យើងកំពុងតែរស់នៅដូចពួកគេក៏ដោយ។ តាមពិត យើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងពេលដែលមានការភ័យខ្លាច និងការបែកបាក់ខ្លាំង។ សាតាំង និងបរិវារបស់វាបានបង្ករឲ្យមានការបែកបាក់ដ៏ក្តៅក្រហាយ ដល់ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ។ បានជាញឹកញាប់ យើងមានអារម្មណ៍ថា វាហាក់ដូចជាកំពុងតែលាក់ខ្លួន នៅពីក្រោយជញ្ជាំងរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចោះជញ្ជាំងនោះធ្វើបង្អួច។
ពួកអ៊ីស្រាអែលធ្លាប់ជ្រកកោន នៅក្នុងកំផែងខ្ពស់ៗ តែព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេអាចមានសុវត្ថិភាព តែនៅក្នុងព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអង្គសោយរាជ្យពីស្ថានសួគ៌មក ហើយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់(អេសាយ ៥៥:១០-១១)។ បើសិនជាពួកអ៊ីស្រាអែលវិលត្រឡប់មកព្រះអង្គវិញ នោះព្រះអង្គនឹងមានក្តីមេត្តាចំពោះពួកគេ(ខ.៧) ហើយក៏ស្អាងពួកគេ ឲ្យធ្វើជារាស្រ្តដែលជាទីបញ្ចេញពរដល់ពិភពលោក(លោកុប្បត្តិ ១២:១-៣)។ ព្រះអង្គនឹងលើកពួកគេឡើង ដោយដឹកនាំពួកគេ ក្នុងក្បួនដង្ហែរនៃជ័យជម្នះ។ ការអបអររបស់ពួកគេ “នឹងបានសំរាប់ជាល្បីព្រះនាមដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយសំរាប់ជាទីសំគាល់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បតរៀងទៅ”(អេសាយ ៥៥:១៣)។
ជួនកាល ជញ្ជាំងមានការចាំបាច់ តែជញ្ជាំងដែលមានបង្អួចជាជញ្ជាំងល្អបំផុត។ ជញ្ជាំងនោះបង្ហាញឲ្យលោកិយដឹងថា យើងទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់កំពុងរៀបចំអនាគតឲ្យយើង។ ពេលណាយើងមានការភ័យខ្លាច…
ការអត់ឱនទោសដែលពិបាកក្រៃលែង
មានពេលមួយអ្នកស្រីប៊ីតា(Beata) បានរំឭកអំពីពេលដែលនាងបានអត់ឱនទោសឲ្យលោកម៉ាណាសេ(Manasseh) ដែលបានសម្លាប់ស្វាមី និងកូនរបស់នាង ក្នុងអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នៅប្រទេសរវ៉ាន់ដា។ នាងថា “ខ្ញុំបានអត់ឱនទោសឲ្យគេ ដោយយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានទទួលយកទោស នៃអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នា។ ឈើឆ្កាងព្រះអង្គ ជាកន្លែងដែលយើងរកឃើញជ័យជម្នះ គឺគ្មានកន្លែងណាផ្សេងឡើយ!” លោកម៉ានាសេបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើពីក្នុងគុក ជាច្រើនដង ដើម្បីសុំអង្វរនាង និងព្រះ ឲ្យអត់ទោសឲ្យគាត់ ហើយគាត់ក៏បានរៀបរាប់អំពីសុបិនអាក្រក់ ដែលបានញាំញីគាត់រៀងរាល់យប់ បន្ទាប់ពីគាត់បានប្រព្រឹត្តខុស។ ពីដំបូងនាងមិនអាចអត់ទោសឲ្យគាត់ ដោយនិយាយថា នាងស្អប់គាត់ ដោយសារគាត់បានសម្លាប់ក្រុមគ្រួសារនាង។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានធ្វើការក្នុងចិត្តនាង ហើយដោយជំនួយមកពីព្រះអង្គ ពីរឆ្នាំក្រោយមក នាងក៏បានអត់ទោសឲ្យគាត់។
ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកស្រីប៊ីតាបានអនុវត្តតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យពួកសាវ័កអត់ទោសឲ្យអ្នកដែលបានប្រែចិត្ត។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “បើគាត់ធ្វើបាបនឹងអ្នក៧ដងក្នុង១ថ្ងៃ ហើយត្រឡប់មកនិយាយនឹងអ្នក៧ដងថា ខ្ញុំប្រែចិត្តហើយ នោះត្រូវឲ្យអ្នកអត់ទោសដល់គាត់ជាកុំខាន”(លូកា ១៧:៤)។ ការអត់ទោសឲ្យគេ អាចមានការពិបាកក្រៃលែង ហេតុនេះហើយបានជាពួកសាវ័កបានឆ្លើយតបចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយទូលសូមព្រះអង្គ ចម្រើនសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ(ខ.៥)។
ជំនឿរបស់អ្នកស្រីប៊ីតាបានកើនឡើង ខណៈពេលដែលនាងខិតខំអធិស្ឋាន សូមព្រះអង្គជួយនាង ឲ្យអាចអត់ទោសឲ្យគេ។ ដូចនេះ បើយើងពិបាកអត់ទោសឲ្យគេ នោះយើងអាចទូលសូមព្រះអង្គ ឲ្យជួយយើងអត់ទោសឲ្យគេ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះអង្គជួយយើងឲ្យអត់ទោសឲ្យគេ ខណៈពេលដែលជំនឿយើងកើនឡើង។—Amy Boucher Pye
ចែករំលែកបន្ទុកគ្នា
អ្នកស្រីឃែរិន(Karen) ដែលជាគ្រូបង្រៀននៅអនុវិទ្យាល័យ បានបង្កើតនូវសកម្មភាពមួយ ដើម្បីបង្រៀនសិស្សរបស់គាត់ អំពីរបៀបយល់ចិត្តគ្នា ឲ្យកាន់តែច្រើន។ នៅក្នុង “សកម្មភាពចែករំលែកបន្ទុក” សិស្សទាំងឡាយបានសរសេរនៅលើក្រដាស់ អំពីបន្ទុកផ្លូវអារម្មណ៍មួយចំនួន ដែលពួកគេកំពុងតែមាន ដោយមិនបញ្ចេញឈ្មោះ។ រួចគេក៏បានយកក្រដាស់ទាំងនោះទៅចែកឲ្យសិស្សដទៃទៀត ដើម្បីឲ្យពួកគេយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់មិត្តរួមថ្នាក់ខ្លួន ដោយពួកគេច្រើនតែឆ្លើយតប ដោយទឹកភ្នែក។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ថ្នាក់រៀនមួយនេះមានពេញទៅដោយការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក កាន់តែស៊ីជម្រៅ ក្នុងចំណោមក្មេងជំទង់ទាំងនោះ ដែលសព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេមានការយល់អារម្មណ៍ និងចិត្តគ្នាកាន់តែខ្លាំង។
ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានជំរុញរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នា ដោយភាពថ្លៃថ្នូ និងបង្ហាញការយល់អារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃ(រ៉ូម ១២:១៥)។ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យ ព្រះទ្រង់បានបង្រៀនពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យមានការយល់អារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃ ជាពិសេសនៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយជនបរទេស។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “ត្រូវស្រឡាញ់គេដូចជាខ្លួនឯងដែរ ដ្បិតឯងរាល់គ្នាពីដើមក៏ជាអ្នកស្នាក់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទដែរ”(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។
ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងដូចជាជនបរទេស ដែលឯកោ និងគ្មានអ្នកយល់ចិត្ត សូម្បីតែក្នុងចំណោមមិត្តភក្តិ ធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងសែងបន្ទុកដ៏ធ្ងន់មួយ។ យើងមិនតែងតែមានជនបរទេស មករស់នៅក្នុងចំណោមយើង ដូចជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឡើយ។ តែយើងក៏អាចប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដែលព្រះឲ្យយើងជួប ដោយការគោរព និងការយល់ចិត្ត ដូចដែលយើងចង់ឲ្យគេប្រព្រឹត្តចំពោះយើង។ ទោះយើងជាគ្រូអនុវិទ្យាល័យ ជាជនជាតិអ៊ីស្រាលអែល ឬជានរណាក៏ដោយ ឲ្យតែយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយក្តីស្រឡាញ់ នោះគឺឈ្មោះថា យើងបានថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះហើយ។—Kirsten…
រស់នៅក្នុងពន្លឺ
ពេលណាខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ ឆ្លងកាត់ទ្វីប ខ្ញុំបានព្យាយាមប្រើវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗ ដើម្បីជៀសវាងការពិបាកសម្របខ្លួន នៅក្នុងការគេង និងញាំអាហារ ដោយសារប្រទេសផ្សេងគ្នាមានម៉ោងខុសគ្នា។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំបានសាកល្បងវិធីសាស្រ្តទាំងអស់នោះហើយ។ មានពេលមួយនោះ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តសម្របពេលញាំអាហារក្នុងយន្តហោះ ទៅតាមពេលវេលារបស់ប្រទេសដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅ។ ខ្ញុំមិនបានញាំអាហារពេលល្ងាច ជាមួយអ្នកដទៃទៀតក្នុងយន្តហោះឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានមើលខ្សែភាពយន្ត ហើយក៏បានព្យាយាមគេងឲ្យលក់។ ការអត់ទ្រាំមិនញំាអាហារអស់ជាច្រើនម៉ោង មានការពិបាក ហើយខ្ញុំក៏ស្តាយមិនបានញាំអាហារពេលព្រឹក ដែលគេបានចែកឲ្យ មុនពេលយន្តហោះចុះចត។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការសប្បាយចិត្ត ដែលខ្ញុំអាចគេង និងញាំអាហារ តាមម៉ោងពេលរបស់ប្រទេសគេ។
សាវ័កប៉ុលដឹងថា បើអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ចង់រស់នៅ ដោយនាំឲ្យគេស្គាល់ព្រះអង្គ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវរស់នៅ ខុសពីលោកិយ។ កាលពីមុន ពួកគេរស់នៅក្នុងភាពងងឹត តែបន្ទាប់ពីបានទទួលជឿព្រះអង្គហើយ ពួកគេត្រូវរស់នៅជា “កូននៃពន្លឺ”(អេភេសូរ ៥:៨)។ ហើយតើការរស់នៅជាកូនពន្លឺ មានលក្ខណៈដូចម្តេចខ្លះ? ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានបកស្រាយថា “ដ្បិតផលផ្លែនៃពន្លឺ នោះមាននៅក្នុងគ្រប់ទាំងកិរិយាល្អ សេចក្តីសុចរិត និងសេចក្តីពិត”(ខ.៩)។
ការដែលខ្ញុំគេងនៅលើយន្តហោះ ខណៈពេលដែលអ្នកដទៃទៀត នៅលើយន្តហោះ កំពុងញាំអាហារពេលល្ងាច អាចធ្វើឲ្យគេគិតថា ខ្ញុំកំពុងធ្វើរឿងដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ប៉ុន្តែ ទោះពិភពលោកកំពុងតែមានភាពងងឹតដូចពេលពាក់កណ្តាលអាធ្រាតក៏ដោយ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យរស់នៅក្នុងពន្លឺ ដូចនៅពេលព្រឹក។ ការនេះអាចនាំឲ្យគេស្អប់ខ្ពើម…
ការបង្ហាញចេញនូវជំនឿ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដឹកដៃចៅប្រុសខ្ញុំ ដើរកាត់តាមកន្លែងចតឡាន ទៅរកទិញសម្លៀកបំពាក់សិស្សសាលាឲ្យគាត់ មុនពេលគាត់ចូលរៀន។ ឥឡូវនេះគាត់ជាសិស្សសាលាមត្តេយ្យហើយ។ គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយខ្ញុំបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងបញ្ឆេះភាពសប្បាយរីករាយរបស់គាត់ ឲ្យក្លាយជាក្តីអំណរ។ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញកែវកាហ្វេមួយ មានអក្សរឆ្លាក់ពីលើថា “ជីដូនគឺជាម្តាយ ដែលដាក់ស្ករឲ្យកាន់តែផ្អែម”។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ពាក្យស្ករគឺមានន័យស្មើនឹង ភាពសប្បាយ ពន្លឺព្រិចៗ ឬក្តីអំណរ! ពាក្យនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ក្នុងនាមខ្ញុំជាជីដូន ការងាររបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវបន្ថែមក្តីអំណរ និងភាពសប្បាយរីករាយ និងលើសពីនេះទៀត គឺមិនខុសពីស្ករដែលបន្ថែមរស់ជាតិដល់នំនោះឡើយ។
ក្នុងសំបុត្រទី២ ដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាកូនខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់ គាត់បានរំឭកអំពីក្តីជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោកធីម៉ូថេ ហើយក៏បានលើកឡើងថា ជំនឿនោះបានបន្តមកពីជីដូនរបស់គាត់ឈ្មោះឡូអ៊ីស និងម្តាយរបស់គាត់ឈ្មោះអ៊ើនីស(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ស្រ្តីទាំងពីរបានបង្ហាញចេញនូវក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន ដោយទីបន្ទាល់ដ៏ល្អ ដែលនាំឲ្យលោកធីម៉ូថេបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ លោកយាយឡូអ៊ីស និងអ្នកស្រីអ៊ើនីសស្រឡាញ់លោកធីម៉ូថេ ហើយបានបំពេញតម្រូវការរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានធ្វើលើសនេះទៀត។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលក៏បានចង្អុលបង្ហាញថា ជំនឿរបស់ពួកគេ គឺជាគំរូ ដែលនាំឲ្យលោកធីម៉ូថេទទួលជឿព្រះផងដែរ។
ការងាររបស់ខ្ញុំជាជីដូន គឺរាប់បញ្ចូលការ “បន្ថែមភាពរីករាយ” ដោយទិញខោអាវ សម្រាប់ឲ្យចៅប្រុសខ្ញុំចូលរៀនជាដើម។ ប៉ុន្តែ ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំក៏បាននឹកចំាអំពីពេលដ៏មានអំណរ ដែលខ្ញុំបានបង្ហាញជំនឿរបស់ខ្ញុំដល់គាត់ ដោយនាំគាត់អធិស្ឋាន មុនពេលញាំសាច់មាន់បំពង…
ការបង្ហាញចេញនូវជំនឿ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដឹកដៃចៅប្រុសខ្ញុំ ដើរកាត់តាមកន្លែងចតឡាន ទៅរកទិញសម្លៀកបំពាក់សិស្សសាលាឲ្យគាត់ មុនពេលគាត់ចូលរៀន។ ឥឡូវនេះគាត់ជាសិស្សសាលាមត្តេយ្យហើយ។ គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយខ្ញុំបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងបញ្ឆេះភាពសប្បាយរីករាយរបស់គាត់ ឲ្យក្លាយជាក្តីអំណរ។ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញកែវកាហ្វេមួយ មានអក្សរឆ្លាក់ពីលើថា “ជីដូនគឺជាម្តាយ ដែលដាក់ស្ករឲ្យកាន់តែផ្អែម”។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ពាក្យស្ករគឺមានន័យស្មើនឹង ភាពសប្បាយ ពន្លឺព្រិចៗ ឬក្តីអំណរ! ពាក្យនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ក្នុងនាមខ្ញុំជាជីដូន ការងាររបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវបន្ថែមក្តីអំណរ និងភាពសប្បាយរីករាយ និងលើសពីនេះទៀត គឺមិនខុសពីស្ករដែលបន្ថែមរស់ជាតិដល់នំនោះឡើយ។
ក្នុងសំបុត្រទី២ ដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាកូនខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់ គាត់បានរំឭកអំពីក្តីជំនឿដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោកធីម៉ូថេ ហើយក៏បានលើកឡើងថា ជំនឿនោះបានបន្តមកពីជីដូនរបស់គាត់ឈ្មោះឡូអ៊ីស និងម្តាយរបស់គាត់ឈ្មោះអ៊ើនីស(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ស្រ្តីទាំងពីរបានបង្ហាញចេញនូវក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន ដោយទីបន្ទាល់ដ៏ល្អ ដែលនាំឲ្យលោកធីម៉ូថេបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ លោកយាយឡូអ៊ីស និងអ្នកស្រីអ៊ើនីសស្រឡាញ់លោកធីម៉ូថេ ហើយបានបំពេញតម្រូវការរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានធ្វើលើសនេះទៀត។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលក៏បានចង្អុលបង្ហាញថា ជំនឿរបស់ពួកគេ គឺជាគំរូ ដែលនាំឲ្យលោកធីម៉ូថេទទួលជឿព្រះផងដែរ។
ការងាររបស់ខ្ញុំជាជីដូន គឺរាប់បញ្ចូលការ “បន្ថែមភាពរីករាយ” ដោយទិញខោអាវ សម្រាប់ឲ្យចៅប្រុសខ្ញុំចូលរៀនជាដើម។ ប៉ុន្តែ ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំក៏បាននឹកចំាអំពីពេលដ៏មានអំណរ ដែលខ្ញុំបានបង្ហាញជំនឿរបស់ខ្ញុំដល់គាត់ ដោយនាំគាត់អធិស្ឋាន មុនពេលញាំសាច់មាន់បំពង…
បម្រើអ្នកតូចបំផុត
គាត់ឈ្មោះស្ពេនស័រ(Spencer) តែគេរាល់គ្នាហៅគាត់ថា “ស្ពេន(Spence)”។ គាត់ជាជើងឯករត់ប្រណាំងកំរិតវិទ្យាល័យ ប្រចំារដ្ឋរបស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទៅរៀននៅសកលវិទ្យាល័យដ៏ល្បីល្បាញមួយ ដោយមានអាហារូបករណ៍ពេញ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់កំពុងរស់នៅក្នុងទីក្រុងមួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមទីក្រុងធំបំផុត នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយបានទទួលការគោរពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ នៅក្នុងមុខជំនាញវិស្វករផ្នែកគីមី ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកសួរលោកស្ពេន អំពីជោគជ័យដ៏អស្ចារ្យបំផុតដែលគាត់សម្រេចបាន គាត់នឹងមិននិយាយប្រាប់អ្នក អំពីរឿងទាំងអស់នេះទេ។ គាត់នឹងប្រាប់អ្នក ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ អំពីការធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសនីការខាហ្គ័រ រៀងរាល់ពីរបីខែម្តង ដើម្បីទៅសួរសុខទុក្ខក្មេងៗ និងគ្រូបង្រៀន ក្នុងកម្មវិធីបង្រៀនមួយ ដែលគាត់បានជួយបង្កើត ក្នុងតំបន់ដែលក្រីក្របំផុត ក្នុងប្រទេសនេះ។ ហើយគាត់នឹងប្រាប់អ្នកថា ជីវិតគាត់បានចម្រើនឡើង ប៉ុណ្ណា តាមរយៈការបម្រើពួកគេ។
មនុស្សបានប្រើពាក្យ “អ្នកតូចបំផុត” តាមរបៀបផ្សេងៗគ្នា តែព្រះយេស៊ូវបានប្រើពាក្យនេះ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីអ្នកដែលមានលទ្ធភាពតិចតួច ឬគ្មានលទ្ធភាពផ្តល់អ្វីមួយឲ្យយើង ដើម្បីបង់ថ្លៃសម្រាប់ការបម្រើរបស់យើង។ ពួកគេជាបុរសស្រ្តី និងកុមារ ដែលលោកិយច្រើនតែមើលរំលង ឬបំភ្លេចចោលទាំងស្រុងតែម្តង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានលើកកម្ពស់ជីវិតពួកគេឲ្យមានភាពស្រស់ថ្លាឡើង គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់យើងដែរ”(ម៉ាថាយ ២៥:៤០)។ ដូចនេះការបម្រើ “អ្នកតូចបំផុត” ជាការបម្រើព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ អ្នកមិនចំាបាច់ត្រូវមានសញ្ញាប័ត្រពីសកលវិទ្យាល័យដ៏ល្បីល្បាញណាមួយ ដើម្បីយល់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គត្រង់ចំណុចនេះឡើយ។ ដែលសំខាន់នោះ…