ប្រភេទ  |  April

ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់អ្នក

ចេសិន(Jason)បាន​ស្រែក​ទ្រហោយំ ពេល​ដែល​ឪពុក​ម្តាយ​គាត់​បាន​ប្រគល់​គាត់ ឲ្យ​ទៅ​អេមី(Amy)។ នេះ​ជា​លើក​ទីមួយ​ហើយ ដែល​ក្មេង​អាយុ២​ឆ្នាំ​ម្នាក់​នេះ បាន​ចូល​កន្លែង​ទទួល​មើល​ក្មេង ខណៈ​ពេល​ដែល​ឪពុក​ម្តាយ​គាត់​ចូល​រួម​កម្ម​វិធី​ថ្វាយ​បង្គំព្រះ ហើយ​គាត់​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​សោះ។ អេមី​បាន​ធានា​ថា នាង​នឹង​មើល​គាត់​ឲ្យ​បាន​ល្អ។ នាង​បាន​ព្យាយាម​លួង​គាត់​ ដោយប្រើ​របស់​ក្មេង​លេង និង​សៀវ​ភៅ ដោយ​ដាក់​គាត់​ក្នុង​កៅ​អី​បាស់​បើក ដើរ​ចុះ​ឡើង ឈរ​នៅ​ទ្រឹង​មួយ​កន្លែង និង​ជជែក​ជា​មួយ​គាត់ អំពី​ការ​កម្សាន្ត​ដែល​គាត់​ចូល​ចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ដំណោះ​ស្រាយ​នី​មួយ​ៗ​សុទ្ធ​តែ​ទទួល​បាន​នូវ​ការ​ស្រែក​យំ និង​ទឹក​ភ្នែក​កាន់​តែ​ខ្លាំង។ បន្ទាប់​មក នាង​ក៏​បាន​ខ្សិប​ដាក់​ត្រចៀក​គាត់ នូវ​ពាក្យ​ដ៏​សាមញ្ញ​៥​ម៉ាត់​ថា “ខ្ញុំ​មិន​ទៅ​ណា​ចោល​អ្នក​ទេ”។ សន្តិ​ភាព និង​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ក៏​បាន​កើត​មាន​យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស ក្នុង​ចិត្ត​គាត់។

ព្រះយេស៊ូវ​ក៏​បាន​ប្រទាន​មិត្ត​សំឡាញ់​ទ្រង់ នូវ​ពាក្យ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ស្រដៀង​នេះ​ផង​ដែរ ក្នុង​អំឡុង​សប្តាហ៍ នៃ​ការ​សុគត​របស់​ព្រះអង្គ។ គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា “​ព្រះវរបិតា …ទ្រង់​នឹង​ប្រទាន​ព្រះ​ដ៏​ជា​ជំនួយ​១​អង្គ​ទៀត មក​អ្នក​រាល់​គ្នា ឲ្យ​បាន​គង់​នៅ​ជា​មួយ នៅ​អស់​កល្ប​រៀង​ទៅ គឺ​ជា​ព្រះវិញ្ញាណ​នៃ​សេចក្តី​ពិត”(យ៉ូហាន ១៤:១៦-១៧)។ បន្ទាប់​ពី​ព្រះ​អង្គ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់ឡើង​វិញ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​សន្យា​ថា “ខ្ញុំ​ក៏​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជា​រាល់​ថ្ងៃ​ដែរ ដរាប​ដល់​បំផុត​កល្ប”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ បន្ទាប់​ពី​ព្រះ​យេស៊ូវ​យាង​ឡើង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ចាត់​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ឲ្យ​គង់​នៅ​ក្នុង​រាស្រ្ត​ទ្រង់។

យើង​អាច​ពិសោធន៍​នឹង​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត និង​សន្តិ​ភាព​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ពេល​ណា​ទឹក​ភ្នែក​យើង​ធ្លាក់​ចុះ​មក។ យើង​ទទួល​ការ​ដឹក​នាំ​ពី​ព្រះ​អង្គ ពេល​ណា​យើង​មិន​ដឹង​ថា​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ ព្រះ​អង្គ​បើក​ភ្នែក​យើង ឲ្យ​ស្គាល់​ព្រះ​កាន់​តែ​ច្បាស់​(អេភេសូរ ១:១៧-២០) ហើយ​ព្រះ​អង្គ​ជួយ​យើង ក្នុង​ភាព​កម្សោយ​របស់​យើង ហើយ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​យើង​ផង​ដែរ​(រ៉ូម…

មូលហេតុដែលនាំឲ្យព្រួយបារម្ភ

កាល​ពី​ឆ្នាំ​២០២០ ការ​ផ្ទុះ​ឡើង នៃ​ជំងឺ​រាត​ដ្បាត របស់​វីរូស​កូរ៉ូណា បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល​ មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច។ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ត្រូវ​ធ្វើ​ចត្តាឡីសក្តិ ប្រទេស​ជា​ច្រើន​បាន​បិទ ជើង​ហោះ​ហើរ​របស់​យន្ត​ហោះ និង​ព្រឹត្តិការណ៍​ធំ​ៗ​ជា​ច្រើន ត្រូវ​បាន​លុប​ចោល។ អ្នក​ដែល​កំពុង​រស់​នៅ ក្នុង​តំបន់​ដែល​មិន​ធ្លាប់​មាន​ការ​ឆ្លង​វីរូស​នេះ នៅតែ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ឆ្លង​វីរូស​នេះ។ លោក​ក្រហាំ ដេវេយ(Graham Davey) ដែល​ជា​អ្នក​ជំនាញ​សុខ​ភាព​ផ្លូវ​ចិត្ត ផ្នែក​ការ​ថប់​បារម្ភ បាន​ជឿ​ថា ការ​ផ្សាយ​ពត៌​មានអវិជ្ជ​មាន ទំនង​ជា​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ពិបាក​ចិត្ត និង​ថប់​បារម្ភ​កាន់​តែ​ខ្លាំង។ នៅ​តាម​បណ្តាញ​សង្គម គេ​បាន​បង្ហោះ​តគ្នា នូវ​វីដេអូ​កំប្លែង​មួយ ដែល​និយាយ​អំពី​បុរស​ម្នាក់ កំពុង​មើល​ពត៌​មាន​នៅ​លើ​កញ្ចក់​ទូរទស្សន៍ ហើយ​គាត់​សួរ​គេ​ថា តើ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច​ឲ្យ​គាត់​ឈប់​ព្រួយ​បារម្ភ។ ពេល​នោះ មាន​មនុស្ស​ម្នាក់​ទៀត នៅ​ក្នុង​បន្ទប់​នោះ ក៏​បាន​ចូល​មក​ក្បែរ​គាត់ ហើយ​ក៏​បាន​ផ្កាប់​ទូរទស្សន៍​នៅ​លើតុ ដើម្បី​ឲ្យ​គាត់​ដឹង​ថា ដើម្បី​ឲ្យ​គាត់​ឈប់​ព្រួយ​បារម្ភ គាត់​ត្រូវ​បង្វែរ​អារម្មណ៍​របស់​គាត់ ចេញ​ពី​ពត៌​មាន​អវិជ្ជមាន​ទាំង​នោះ។

បទ​គម្ពីរ​លូកា ជំពូក១២ បាន​ប្រាប់​យើង ឲ្យ​ស្វែង​រក​នគរ​ព្រះ(ខ.៣១)។ នេះ​ជា​ចម្លើយ សម្រាប់​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​របស់​យើង។  យើង​ស្វែង​រក​នគរ​ព្រះ ដោយ​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ព្រះ​បន្ទូល ដែល​បាន​សន្យា​ថា អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​អង្គ មាន​មរដក ក្នុង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌។ ពេល​ណា​យើង​ជួប​ទុក្ខ​លំបាក យើង​អាច​ងាក​មក​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ព្រះ​អង្គ ហើយ​ចំា​ថា  ព្រះ​អង្គ​ទត​ឃើញ​យើង​ និង​ជ្រាប​អំពី​តម្រូវការ​របស់​យើង(ខ.២៤-៣០)។

ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​សិស្ស​ទ្រង់​ថា “កុំ​ឲ្យ​ខ្លាច ហ្វូង​តូច​អើយ ព្រោះ​ព្រះវរបិតា​នៃ​អ្នក​រាល់​គ្នា…

ដីរឹង និងព្រះគុណដ៏ស្រទន់

កាល​លោក​ចេម(James) មាន​អាយុ​តែ​៦​ឆ្នាំ បង​ប្រុស​គាត់ ឈ្មោះ​ដាវីឌ បាន​បាត់​បង់​ជីវិត​យ៉ាង​សោក​សៅ ក្នុង​គ្រោះ​ថ្នាក់​ជិះ​ស្គី។ នៅ​សល់​តែ​មួយ​ថ្ងៃ​ទៀត​ប៉ុណ្ណោះ ដាវីឌ​ចូល​ដល់​អាយុ​១៤​ឆ្នាំ​ហើយ។ នៅ​ឆ្នាំ​បន្ទាប់​ ចេម​បាន​ព្យាយាម ​ខិត​ខំ​អស់​ពីចិត្ត ដើម្បី​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ម្តាយ​របស់​គាត់ គឺ​អ្នក​ស្រី​ម៉ាហ្គារេត(Margaret) ដែល​កំពុង​តែ​សោក​សង្រេង​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​ជួន​កាល បាន​រំឭក​ខ្លួន​ឯង​ថា  ដោយ​សារ​ដាវីឌ​បាន​លា​ចាក​លោក​ហើយ នោះ​ដាវីឌ​មិន​បាន​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​បញ្ហា​ នៅក្នុង​ការ​ចម្រើន​វ័យ​ធំ​ឡើង​ឡើយ។ ប៉ុន្មាន​ទសវត្សរ៍​ក្រោយ​មក ការ​គិត​ដូច​នេះ បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​លោក​ចេម ប៊ែរី(James Barrie)  ឲ្យ​និពន្ធ​រឿង​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​មួយ ដែល​ក្នុង​នោះ ភីធ័រ ភែន(Peter Pan) គឺជា​តួ​អង្គ​ម្នាក់ ដែល​មិន​ចេះ​ចាស់។ រឿងល្អ​ៗ​អាច​កើត​ចេញ​ពី​បញ្ហាដ៏​ពិបាក ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ឈឺ​ក្បាល គឺ​មិន​ខុស​ពី​ដើម​ផ្កា ដែល​ខំ​ដុះ​ចេញ​តាម​ស្នាម​ប្រេះ ​នៅ​លើ​ផ្លូវ​ថ្នល់​នោះ​ឡើយ។​

យើង​អាច​មាន​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត ដោយ​គិត​ថា ព្រះ​ទ្រង់​អាច​នាំ​ការ​ល្អ ឲ្យ​កើត​ចេញ​ពី​កាលៈ​ទេសៈ​ដ៏​ពិបាក​បំផុត តាម​ភាព​ប៉ិនប្រសប់​បំផុត​របស់​ទ្រង់។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​រឿង​នាង​រស់ នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់។ នាង​ណា​អូមី​បានបាត់​បង់​កូន​ប្រុស​ទាំង​ពីរ ហើយ​នាង​មិន​មាន​លទ្ធ​ភាព​ចិញ្ចឹម​ខ្លួន​ឯង​ឡើយ។ នាង​រស់ ដែល​ជា​កូន​ប្រសារ​ស្រី​របស់​នាង បាន​សម្រេច​ចិត្ត​បន្ត​រស់​នៅ​ជា​មួយ​នាង​ណាអូមី ដើម្បី​ផ្គត់​ផ្គង់​តម្រូវ​ការ​របស់​នាង និង​បម្រើ​ព្រះ​របស់​នាង​(នាងរស់ ១:១៦)។ នៅ​ទីបញ្ចប់ ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ បាន​នាំ​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ក្តី​អំណរ ដែល​មិន​នឹក​ស្មាន​ដល់។ នាង​រស់​ក៏​បាន​រៀប​ការ និង​មាន​កូន​ម្នាក់ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​បាន​ដាក់​ឈ្មោះ​ឲ្យ​កូន​នោះ​ថា អូបិឌ។…

បង្អួចសម្រាប់បើកទទួលពន្លឺ

នៅ​តំបន់​ជើង​ភ្នំ​ហិម៉ាឡៃ ភ្ញៀវ​ទេស​ចរណ៍​ម្នាក់​បាន​កត់​សំគាល់​ឃើញ​ផ្ទះ​ដែល​គេ​បាន​សង់​ជា​ជួរ ហើយ​​គ្មាន​បង្អួច។ អ្នក​នាំ​ផ្លូវរបស់​គាត់​ក៏​បាន​ពន្យល់​ថា អ្នក​ភូមិ​ខ្លះ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​វិញ្ញាណ​អាក្រក់​លប​ចូល​ក្នុង​ផ្ទះ​សម្បែង​របស់​ពួក​គេ ពេល​ពួក​គេ​ដេកលក់ ដូច​នេះ ពួក​គេ​ក៏​បាន​សង់​ជញ្ជាំង​ផ្ទះ ដែល​គ្មាន​បង្អួច។ ប៉ុន្តែ គេ​អាច​ដឹង​ថា ម្ចាស់​ផ្ទះ​ណា​ម្នាក់​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ដើរ​តាម​ព្រះយេស៊ូវ ពេល​ដែល​គាត់​បាន​ចោះ​ជញ្ជាំង​ធ្វើ​បង្អួច ដើម្បី​ឲ្យ​ពន្លឺ​ចូល​ផ្ទះ​គាត់។

រឿង​ស្រដៀង​នេះ​ក៏​អាច​កើត​ឡើង ក្នុង​ជីវិត​យើង​ផង​ដែរ ទោះ​យើង​ប្រហែល​ជា​មិន​គិត​ថា យើង​កំពុង​តែ​រស់​នៅ​ដូច​ពួក​គេ​ក៏ដោយ។ តាម​ពិត យើង​កំពុង​តែ​រស់​នៅ ក្នុង​ពេល​ដែល​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច និង​ការ​បែក​បាក់​ខ្លាំង។ សាតាំង និង​បរិវា​របស់​វា​បានបង្ករ​ឲ្យ​មាន​ការ​បែក​បាក់​ដ៏​ក្តៅ​ក្រហាយ ដល់​​ក្រុម​គ្រួសារ និង​មិត្ត​ភក្តិ។ បាន​ជា​ញឹក​ញាប់ យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា វាហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​តែ​លាក់​ខ្លួន នៅ​ពី​ក្រោយ​ជញ្ជាំង​របស់​យើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​ចោះ​ជញ្ជាំង​នោះ​ធ្វើ​បង្អួច។

ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ធ្លាប់​ជ្រក​កោន នៅ​ក្នុង​កំផែង​ខ្ពស់​ៗ តែ​ព្រះ​ទ្រង់​មានប​ន្ទូល​ថា ពួក​គេ​អាច​មាន​សុវត្ថិភាព ​តែ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​អង្គ​ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះ​អង្គ​សោយ​រាជ្យ​ពី​ស្ថាន​សួគ៌​មក ហើយ​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អង្គ គ្រប់​គ្រង​លើ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់(អេសាយ ៥៥:១០-១១)។ បើ​សិន​ជា​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​វិល​ត្រឡប់​មក​ព្រះ​អង្គ​វិញ នោះ​ព្រះ​អង្គ​នឹង​មាន​ក្តី​មេត្តា​ចំពោះ​ពួក​គេ(ខ.៧) ហើយ​ក៏​ស្អាង​ពួក​គេ​ ឲ្យធ្វើ​ជា​រាស្រ្ត​ដែល​ជា​ទីបញ្ចេញ​ពរ​ដល់​ពិភព​លោក​(លោកុប្បត្តិ ១២:១-៣)។ ព្រះ​អង្គ​នឹង​លើក​ពួក​គេ​ឡើង ដោយ​ដឹក​នាំ​ពួកគេ ក្នុង​ក្បួន​ដង្ហែរ​នៃ​ជ័យ​ជម្នះ។​ ការ​អប​អរ​របស់​ពួក​គេ “​នឹង​បាន​សំរាប់​ជា​ល្បី​ព្រះនាម​ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា ហើយ​សំរាប់​ជា​ទី​សំគាល់​ដ៏​ស្ថិតស្ថេរ​នៅ​អស់​កល្ប​ត​រៀង​ទៅ”(អេសាយ ៥៥:១៣)។

ជួន​កាល ជញ្ជាំង​មាន​ការ​ចាំ​បាច់ តែ​ជញ្ជាំង​ដែល​មាន​បង្អួច​ជា​ជញ្ជាំង​ល្អ​បំផុត។ ជញ្ជាំង​នោះ​បង្ហាញ​ឲ្យ​លោកិយ​ដឹង​ថា យើង​ទុក​ចិត្ត​ថា ព្រះ​ទ្រង់​កំពុង​រៀប​ចំ​អនាគត​ឲ្យ​យើង។ ពេល​ណា​យើង​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច…

ការអត់ឱនទោសដែលពិបាកក្រៃលែង

មាន​ពេល​មួយ​អ្នក​ស្រី​ប៊ីតា(Beata) បាន​រំឭក​អំពី​ពេល​ដែល​នាង​បាន​អត់​ឱន​ទោស​ឲ្យ​លោក​ម៉ាណាសេ(Manasseh) ដែល​បាន​សម្លាប់​ស្វាមី​ និង​កូន​របស់​នាង​ ក្នុង​អំពើ​ប្រល័យ​ពូជ​សាសន៍​នៅ​ប្រទេស​រវ៉ាន់ដា។ នាង​ថា “ខ្ញុំ​បាន​អត់​ឱន​ទោសឲ្យ​គេ ដោយ​យក​គំរូ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ព្រះ​អង្គ​បាន​ទទួល​យក​ទោស នៃ​អំពើ​បាប​របស់​យើង​រាល់​គ្នា។ ឈើ​ឆ្កាង​ព្រះ​អង្គ​ ជា​កន្លែងដែល​យើង​រក​ឃើញ​ជ័យ​ជម្នះ គឺ​គ្មាន​កន្លែង​ណា​ផ្សេង​ឡើយ!” លោក​ម៉ានាសេ​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ពី​ក្នុង​គុក ជា​ច្រើន​ដង ដើម្បី​សុំ​អង្វរ​នាង និង​ព្រះ ឲ្យ​អត់​ទោស​ឲ្យ​គាត់ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​រៀប​រាប់​អំពី​សុបិន​អាក្រក់ ដែល​បាន​ញាំញី​គាត់​រៀង​រាល់​យប់ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ខុស។ ពី​ដំបូង​នាង​មិន​អាច​អត់​ទោស​ឲ្យ​គាត់ ដោយ​និយាយ​ថា នាង​ស្អប់​គាត់ ដោយ​សារ​គាត់​បាន​សម្លាប់​ក្រុម​គ្រួសារ​នាង។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់​មក ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ចិត្ត​នាង ហើយ​ដោយ​ជំនួយ​មក​ពី​ព្រះ​អង្គ ពីរ​ឆ្នាំ​ក្រោយមក នាង​ក៏​បាន​អត់​ទោស​ឲ្យ​គាត់។

ត្រង់​ចំណុច​នេះ អ្នក​ស្រី​ប៊ីតា​បាន​អនុវត្ត​តាម​ការ​បង្រៀន​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ឲ្យ​ពួក​សាវ័ក​អត់​ទោស​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​បាន​ប្រែ​ចិត្ត។ គឺដូច​ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា “បើ​គាត់​ធ្វើ​បាប​នឹង​អ្នក​៧​ដង​ក្នុង​១​ថ្ងៃ ហើយ​ត្រឡប់​មក​និយាយ​នឹង​អ្នក​៧​ដង​ថា ខ្ញុំ​ប្រែ​ចិត្ត​ហើយ នោះ​ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​អត់​ទោស​ដល់​គាត់​ជា​កុំ​ខាន”(លូកា ១៧:៤)។ ការ​អត់​ទោស​ឲ្យ​គេ អាច​មាន​ការ​ពិបាក​ក្រៃ​លែង ហេតុនេះ​ហើយ​បាន​ជា​ពួក​សាវ័ក​បាន​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ទូល​សូម​ព្រះ​អង្គ ចម្រើន​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ពួក​គេ​(ខ.៥)។

ជំនឿ​របស់​អ្នក​ស្រី​ប៊ីតា​បាន​កើន​ឡើង ខណៈ​ពេល​ដែល​នាង​ខិត​ខំ​អធិស្ឋាន សូម​ព្រះ​អង្គ​ជួយ​នាង ឲ្យ​អាច​អត់​ទោស​ឲ្យ​គេ។ ដូច​នេះ បើ​យើង​ពិបាក​អត់​ទោស​ឲ្យ​គេ នោះ​យើង​អាច​ទូល​សូម​ព្រះ​អង្គ ឲ្យ​ជួយ​យើង​អត់​ទោស​ឲ្យ​គេ តាម​រយៈ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​។ ព្រះ​អង្គ​ជួយ​យើង​ឲ្យ​អត់​ទោស​ឲ្យ​គេ ខណៈ​ពេល​ដែល​ជំនឿ​យើង​កើន​ឡើង។—Amy Boucher Pye

ចែករំលែកបន្ទុកគ្នា

អ្នក​ស្រី​ឃែរិន(Karen) ដែល​ជា​គ្រូ​បង្រៀន​នៅ​អនុវិទ្យា​ល័យ បាន​បង្កើត​នូវ​សកម្ម​ភាព​មួយ ដើម្បី​បង្រៀន​សិស្ស​របស់​គាត់ អំពី​របៀប​យល់​ចិត្ត​គ្នា ឲ្យ​កាន់​តែ​ច្រើន។​ នៅ​ក្នុង “សកម្ម​ភាព​ចែក​រំលែក​បន្ទុក” សិស្ស​ទាំង​ឡាយ​បាន​សរសេរ​នៅ​លើ​ក្រដាស់ អំពី​បន្ទុក​ផ្លូវ​អារម្មណ៍​មួយ​ចំនួន ដែល​ពួក​គេ​កំពុង​តែ​មាន ដោយ​មិន​បញ្ចេញ​ឈ្មោះ។ រួច​គេ​ក៏​បាន​យក​ក្រដាស់​ទាំង​នោះ​ទៅចែក​ឲ្យ​សិស្ស​ដទៃ​ទៀត ដើម្បី​ឲ្យ​ពួក​គេ​យល់​អំពី​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​មិត្ត​រួម​ថ្នាក់​ខ្លួន ដោយ​ពួក​គេ​ច្រើន​តែ​ឆ្លើយ​តប ដោយ​ទឹក​ភ្នែក​។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក ថ្នាក់​រៀន​មួយ​នេះ​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ការ​គោរព​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក កាន់​តែ​ស៊ី​ជម្រៅ ក្នុង​ចំណោម​ក្មេង​ជំទង់​ទាំង​នោះ ដែល​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ពួក​គេ​មាន​ការ​យល់​អារម្មណ៍ និង​ចិត្ត​គ្នា​កាន់​តែ​ខ្លាំង។

ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​ទាំង​មូល ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ជំរុញ​រាស្រ្ត​ទ្រង់ ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​គ្នា ដោយ​ភាព​ថ្លៃ​ថ្នូ និង​បង្ហាញ​ការ​យល់​អារម្មណ៍របស់​អ្នក​ដទៃ​(រ៉ូម ១២:១៥)។ នៅ​ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​លេវីវិន័យ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្រៀនពួក​អ៊ីស្រាអែល ឲ្យ​មាន​ការ​យល់​អារម្មណ៍​របស់​អ្នក​ដទៃ​ ជា​ពិសេស​នៅ​ក្នុង​ការ​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​ជន​បរទេស។ ព្រះ​អង្គ​បានប្រាប់​ពួក​គេ​ថា “ត្រូវ​ស្រឡាញ់​គេ​ដូច​ជា​ខ្លួន​ឯង​ដែរ ដ្បិត​ឯង​រាល់​គ្នា​ពី​ដើម​ក៏​ជា​អ្នក​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​អេស៊ីព្ទ​ដែរ”(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។

ជួន​កាល យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ យើង​ដូច​ជា​ជន​បរទេស ដែល​ឯកោ និង​គ្មាន​អ្នក​យល់​ចិត្ត សូម្បី​តែ​ក្នុង​ចំណោម​មិត្ត​ភក្តិ ធ្វើ​ឲ្យយើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា ហាក់​ដូច​ជា​កំពុង​សែង​បន្ទុក​ដ៏​ធ្ងន់​មួយ។ យើង​មិន​តែង​តែ​មាន​ជន​បរទេស មក​រស់​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​យើង ដូច​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ឡើយ។ តែ​យើង​ក៏​អាច​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​អ្នក​ដែល​ព្រះ​ឲ្យ​យើង​ជួប ដោយ​ការ​គោរព និង​ការ​យល់ចិត្ត ដូច​ដែល​យើង​ចង់​ឲ្យ​គេ​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​យើង។ ទោះ​យើង​ជា​គ្រូ​អនុវិទ្យាល័យ ជា​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាលអែល ឬ​ជា​នរណា​ក៏ដោយ ឲ្យ​តែ​យើង​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់ នោះ​គឺ​ឈ្មោះ​ថា យើង​បាន​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិ​នាម​ដល់​ព្រះ​ហើយ។—Kirsten…

រស់នៅក្នុងពន្លឺ

ពេល​ណា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​យន្ត​ហោះ ឆ្លង​កាត់​ទ្វីប ខ្ញុំ​បាន​ព្យាយាម​ប្រើ​វិធី​សាស្រ្ត​ផ្សេង​ៗ ដើម្បី​ជៀស​វាង​ការ​ពិបាក​សម្របខ្លួន នៅ​ក្នុង​ការ​គេង និង​ញាំ​អាហារ ដោយ​សារ​ប្រទេស​ផ្សេង​គ្នា​មាន​ម៉ោង​ខុស​គ្នា។ ខ្ញុំ​គិត​ថា ខ្ញុំ​បាន​សាក​ល្បង​វិធី​សាស្រ្ត​ទាំង​អស់​នោះ​ហើយ។ មាន​ពេល​មួយ​នោះ ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​សម្រប​ពេល​ញាំ​អាហារ​ក្នុង​យន្ត​ហោះ ទៅ​តាម​ពេល​វេលា​របស់​ប្រទេស​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ។ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ញាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​ក្នុង​យន្ត​ហោះ​ឡើយ តែ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ខ្ញុំ​បានមើល​ខ្សែ​ភាព​យន្ត ហើយ​ក៏​បាន​ព្យាយាម​គេង​ឲ្យ​លក់។ ការ​អត់​ទ្រាំ​មិន​ញំា​អាហារ​អស់​ជា​ច្រើន​ម៉ោង មាន​ការ​ពិបាក ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​ស្តាយ​មិន​បាន​ញាំ​អាហារ​ពេល​ព្រឹក ដែល​គេ​បាន​ចែក​ឲ្យ មុន​ពេល​យន្ត​ហោះ​ចុះ​ចត។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មាន​ការសប្បាយ​ចិត្ត ដែល​ខ្ញុំ​អាច​គេង និង​ញាំ​អាហារ តាម​ម៉ោង​ពេល​របស់​ប្រទេស​គេ។

សាវ័ក​ប៉ុល​ដឹង​ថា បើ​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ ​ចង់​រស់​នៅ ដោយ​នាំ​ឲ្យ​គេ​ស្គាល់​ព្រះ​អង្គ ពួក​គេ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​រស់​នៅ ខុស​ពី​លោកិយ។ កាល​ពី​មុន ពួក​គេ​រស់​នៅ​ក្នុង​ភាព​ងងឹត តែ​បន្ទាប់​ពី​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​អង្គ​ហើយ ពួក​គេ​ត្រូវ​រស់​នៅ​ជា “កូន​នៃ​ពន្លឺ”(អេភេសូរ ៥:៨)។ ហើយ​តើ​ការ​រស់​នៅ​ជា​កូន​ពន្លឺ មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ម្តេច​ខ្លះ? ត្រង់​ចំណុច​នេះ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​បក​ស្រាយ​ថា “ដ្បិត​ផល​ផ្លែ​នៃ​ពន្លឺ នោះ​មាន​នៅ​ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​កិរិយា​ល្អ សេចក្តី​សុចរិត និង​សេចក្តី​ពិត”(ខ.៩)។

ការ​ដែល​ខ្ញុំ​គេង​នៅ​លើ​យន្ត​ហោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្នក​ដទៃ​ទៀត នៅ​លើ​យន្ត​ហោះ កំពុង​ញាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​ អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​គេគិត​ថា ខ្ញុំ​កំពុង​ធ្វើ​រឿង​ដ៏​ល្ងង់​ខ្លៅ ប៉ុន្តែ ទោះ​ពិភព​លោក​កំពុង​តែ​មាន​ភាព​ងងឹត​ដូច​ពេល​ពាក់​កណ្តាល​អាធ្រាត​ក៏​ដោយ ក្នុង​នាម​យើង​ជា​អ្នក​ជឿ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​យើង ឲ្យ​រស់​នៅ​ក្នុង​ពន្លឺ ដូច​នៅ​ពេល​ព្រឹក។ ការ​នេះ​អាច​នាំ​ឲ្យ​គេ​ស្អប់​ខ្ពើម…

ការបង្ហាញចេញនូវជំនឿ

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ដឹក​ដៃ​ចៅ​ប្រុស​ខ្ញុំ ដើរ​កាត់​តាម​កន្លែង​ចត​ឡាន ទៅ​រក​ទិញ​សម្លៀក​បំពាក់​សិស្ស​សាលា​ឲ្យ​គាត់ មុន​ពេល​គាត់​ចូល​រៀន។ ឥឡូវ​នេះ​គាត់​ជា​សិស្ស​សាលា​មត្តេយ្យ​ហើយ។ គាត់​មាន​ចិត្ត​រំភើប​រីក​រាយ ចំពោះអ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង ហើយ​ខ្ញុំ​បានប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ថា នឹង​បញ្ឆេះ​ភាព​សប្បាយ​រីក​រាយ​របស់​គាត់ ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​ក្តី​អំណរ។ ថ្ងៃ​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឃើញ​កែវ​កាហ្វេ​មួយ មាន​អក្សរឆ្លាក់​ពី​លើ​ថា “ជី​ដូន​គឺ​ជា​ម្តាយ ដែល​ដាក់​ស្ករ​ឲ្យ​កាន់​តែ​ផ្អែម”។ នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក ពាក្យ​ស្ករ​គឺ​មាន​ន័យ​ស្មើ​នឹង​ ភាព​សប្បាយ ពន្លឺ​ព្រិច​ៗ ឬ​ក្តី​អំណរ! ពាក្យ​នេះ​បាន​ធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​ថា ក្នុង​នាម​ខ្ញុំ​ជា​ជីដូន ការងារ​របស់​ខ្ញុំ គឺ​ត្រូវ​បន្ថែម​ក្តី​អំណរ និង​ភាព​សប្បាយ​រីក​រាយ និង​លើស​ពី​នេះ​ទៀត គឺ​មិន​ខុស​ពី​ស្ករ​ដែល​បន្ថែម​រស់​ជាតិ​ដល់​នំ​នោះ​ឡើយ។​

ក្នុង​សំបុត្រ​ទី​២ ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​លោក​ធីម៉ូថេ ដែល​ជា​កូន​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​គាត់ គាត់​បាន​រំឭក​អំពី​ក្តី​ជំនឿដ៏​​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​លោក​ធីម៉ូថេ ហើយ​ក៏​បាន​លើក​ឡើង​ថា ជំនឿ​នោះ​បាន​បន្ត​មក​ពី​ជីដូន​របស់​គាត់​ឈ្មោះ​ឡូអ៊ីស និង​ម្តាយ​របស់គាត់​ឈ្មោះ​អ៊ើនីស(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ស្រ្តី​ទាំង​ពីរ​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ក្តី​ជំនឿ​របស់​ខ្លួន ដោយ​ទី​បន្ទាល់​ដ៏​ល្អ ដែល​នាំ​ឲ្យ​លោក​ធីម៉ូថេ​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ផង​ដែរ។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ លោក​យាយ​ឡូអ៊ីស និង​អ្នក​ស្រី​អ៊ើនីស​ស្រឡាញ់​លោក​ធីម៉ូថេ ហើយ​បាន​បំពេញ​តម្រូវ​ការ​របស់​គាត់។ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​បាន​ធ្វើ​លើស​នេះ​ទៀត។ ហេតុ​នេះ​ហើយ សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​ចង្អុល​បង្ហាញថា ជំនឿ​របស់​ពួក​គេ គឺ​ជា​គំរូ ដែល​នាំ​ឲ្យ​លោក​ធីម៉ូថេ​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​ផង​ដែរ។​

ការងារ​របស់​ខ្ញុំ​ជា​ជីដូន គឺ​រាប់​បញ្ចូល​ការ “បន្ថែម​ភាព​រីក​រាយ” ដោយ​ទិញ​ខោ​អាវ សម្រាប់​ឲ្យ​ចៅ​ប្រុស​ខ្ញុំ​ចូល​រៀន​ជា​ដើម។ ប៉ុន្តែ ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឹក​ចំា​អំពី​ពេល​ដ៏​មាន​អំណរ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្ហាញ​ជំនឿ​របស់​ខ្ញុំ​ដល់​គាត់ ដោយ​នាំ​គាត់​អធិស្ឋាន​ មុនពេល​ញាំ​សាច់​មាន់​បំពង…

ការបង្ហាញចេញនូវជំនឿ

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំ​បាន​ដឹក​ដៃ​ចៅ​ប្រុស​ខ្ញុំ ដើរ​កាត់​តាម​កន្លែង​ចត​ឡាន ទៅ​រក​ទិញ​សម្លៀក​បំពាក់​សិស្ស​សាលា​ឲ្យ​គាត់ មុន​ពេល​គាត់​ចូល​រៀន។ ឥឡូវ​នេះ​គាត់​ជា​សិស្ស​សាលា​មត្តេយ្យ​ហើយ។ គាត់​មាន​ចិត្ត​រំភើប​រីក​រាយ ចំពោះអ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង ហើយ​ខ្ញុំ​បានប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ថា នឹង​បញ្ឆេះ​ភាព​សប្បាយ​រីក​រាយ​របស់​គាត់ ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​ក្តី​អំណរ។ ថ្ងៃ​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឃើញ​កែវ​កាហ្វេ​មួយ មាន​អក្សរឆ្លាក់​ពី​លើ​ថា “ជី​ដូន​គឺ​ជា​ម្តាយ ដែល​ដាក់​ស្ករ​ឲ្យ​កាន់​តែ​ផ្អែម”។ នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក ពាក្យ​ស្ករ​គឺ​មាន​ន័យ​ស្មើ​នឹង​ ភាព​សប្បាយ ពន្លឺ​ព្រិច​ៗ ឬ​ក្តី​អំណរ! ពាក្យ​នេះ​បាន​ធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​ថា ក្នុង​នាម​ខ្ញុំ​ជា​ជីដូន ការងារ​របស់​ខ្ញុំ គឺ​ត្រូវ​បន្ថែម​ក្តី​អំណរ និង​ភាព​សប្បាយ​រីក​រាយ និង​លើស​ពី​នេះ​ទៀត គឺ​មិន​ខុស​ពី​ស្ករ​ដែល​បន្ថែម​រស់​ជាតិ​ដល់​នំ​នោះ​ឡើយ។​

ក្នុង​សំបុត្រ​ទី​២ ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​លោក​ធីម៉ូថេ ដែល​ជា​កូន​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​គាត់ គាត់​បាន​រំឭក​អំពី​ក្តី​ជំនឿដ៏​​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​លោក​ធីម៉ូថេ ហើយ​ក៏​បាន​លើក​ឡើង​ថា ជំនឿ​នោះ​បាន​បន្ត​មក​ពី​ជីដូន​របស់​គាត់​ឈ្មោះ​ឡូអ៊ីស និង​ម្តាយ​របស់គាត់​ឈ្មោះ​អ៊ើនីស(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ស្រ្តី​ទាំង​ពីរ​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ក្តី​ជំនឿ​របស់​ខ្លួន ដោយ​ទី​បន្ទាល់​ដ៏​ល្អ ដែល​នាំ​ឲ្យ​លោក​ធីម៉ូថេ​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ផង​ដែរ។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ លោក​យាយ​ឡូអ៊ីស និង​អ្នក​ស្រី​អ៊ើនីស​ស្រឡាញ់​លោក​ធីម៉ូថេ ហើយ​បាន​បំពេញ​តម្រូវ​ការ​របស់​គាត់។ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​បាន​ធ្វើ​លើស​នេះ​ទៀត។ ហេតុ​នេះ​ហើយ សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​ចង្អុល​បង្ហាញថា ជំនឿ​របស់​ពួក​គេ គឺ​ជា​គំរូ ដែល​នាំ​ឲ្យ​លោក​ធីម៉ូថេ​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​ផង​ដែរ។​

ការងារ​របស់​ខ្ញុំ​ជា​ជីដូន គឺ​រាប់​បញ្ចូល​ការ “បន្ថែម​ភាព​រីក​រាយ” ដោយ​ទិញ​ខោ​អាវ សម្រាប់​ឲ្យ​ចៅ​ប្រុស​ខ្ញុំ​ចូល​រៀន​ជា​ដើម។ ប៉ុន្តែ ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឹក​ចំា​អំពី​ពេល​ដ៏​មាន​អំណរ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្ហាញ​ជំនឿ​របស់​ខ្ញុំ​ដល់​គាត់ ដោយ​នាំ​គាត់​អធិស្ឋាន​ មុនពេល​ញាំ​សាច់​មាន់​បំពង…

បម្រើអ្នកតូចបំផុត

គាត់​ឈ្មោះ​ស្ពេនស័រ(Spencer) តែ​គេ​រាល់​គ្នា​ហៅ​គាត់​ថា “ស្ពេន(Spence)”។ គាត់​ជា​ជើង​ឯក​រត់​ប្រណាំង​កំរិត​វិទ្យាល័យ ប្រចំា​រដ្ឋ​របស់​គាត់ ហើយ​បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​ទៅ​រៀន​នៅ​សកល​វិទ្យាល័យ​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​មួយ ដោយ​មាន​អាហា​រូប​ករណ៍​ពេញ​។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ គាត់​កំពុង​រស់​នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​មួយ ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ទីក្រុង​ធំ​បំផុត នៅ​សហ​រដ្ឋ​អាមេរិក ហើយ​បាន​ទទួល​ការ​គោរព​ដ៏​ខ្ពង់​ខ្ពស់ នៅ​ក្នុង​មុខ​ជំនាញ​វិស្វករ​ផ្នែក​គីមី ។ ប៉ុន្តែ បើ​អ្នក​សួរ​លោក​ស្ពេន អំពី​ជោគ​ជ័យ​ដ៏​អស្ចារ្យ​បំផុត​ដែលគាត់​សម្រេច​បាន គាត់​នឹង​មិន​និយាយ​ប្រាប់​អ្នក អំពី​រឿង​ទាំង​អស់​នេះ​ទេ។ គាត់​នឹង​ប្រាប់​អ្នក ដោយ​ចិត្ត​រំភើប​រីករាយ​ អំពី​ការធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ប្រទេស​នីការខាហ្គ័រ រៀង​រាល់​ពីរបី​ខែ​ម្តង ដើម្បី​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ក្មេង​ៗ និង​គ្រូ​បង្រៀន ក្នុង​កម្ម​វិធី​បង្រៀនមួយ ដែល​គាត់​បាន​ជួយ​បង្កើត ក្នុង​តំបន់​ដែល​ក្រីក្រ​បំផុត ក្នុង​ប្រទេស​នេះ។ ហើយ​គាត់​នឹង​ប្រាប់​អ្នក​ថា ជីវិត​គាត់​បាន​ចម្រើនឡើង ប៉ុណ្ណា តាម​រយៈការ​បម្រើ​ពួក​គេ។

មនុស្ស​បាន​ប្រើ​ពាក្យ “អ្នក​តូច​បំផុត” តាម​របៀប​ផ្សេង​ៗ​គ្នា តែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រើ​ពាក្យ​នេះ ដើម្បី​ពិពណ៌​នា ​អំពី​អ្នក​ដែល​មានលទ្ធ​ភាព​តិច​តួច ឬ​គ្មាន​លទ្ធ​ភាព​ផ្តល់​អ្វី​មួយ​ឲ្យ​យើង ដើម្បី​បង់​ថ្លៃ​សម្រាប់​ការ​បម្រើ​របស់​យើង។ ពួក​គេ​ជា​បុរស​ស្រ្តី និង​កុមារ ដែល​លោកិយ​ច្រើន​តែ​មើល​រំលង  ​ឬ​បំភ្លេច​ចោល​ទាំង​ស្រុង​តែ​ម្តង។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​លើក​កម្ពស់​ជីវិត​ពួក​គេ​ឲ្យ​មាន​ភាព​ស្រស់​ថ្លា​ឡើង គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា “ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ធ្វើ​ការ​ទាំង​នោះ ដល់​អ្នក​តូច​បំផុត​ក្នុង​ពួក​បង​ប្អូន​យើង​នេះ នោះ​ឈ្មោះ​ថា បាន​ធ្វើ​ដល់​យើង​ដែរ”(ម៉ាថាយ ២៥:៤០)។ ដូចនេះ​ការ​បម្រើ “អ្នក​តូច​បំផុត” ​ជា​ការ​បម្រើ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ផង​ដែរ​។ អ្នក​មិន​ចំា​បាច់​ត្រូវ​មាន​សញ្ញា​ប័ត្រ​ពី​សកល​វិទ្យា​ល័យ​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​ណា​មួយ ដើម្បី​យល់​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អង្គ​ត្រង់​ចំណុច​នេះ​ឡើយ។ ដែល​សំខាន់​នោះ…