តើអ្នកមានលទ្ធភាពអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយគេ?
មានក្មេងប្រុសម្នាក់បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយក៏បាននិយាយដោយចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំងថា មេរៀនដែលគាត់រៀនបាននៅព្រះវិហារ និយាយអំពីក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលមាននំប៉័ង និងត្រី សម្រាប់ឲ្យគេបរិភោគពេញមួយថ្ងៃ។ ជាការពិតណាស់ គាត់កំពុងតែគិតអំពីក្មេងតូចម្នាក់ ដែលបានថ្វាយនំប៉័ង និងត្រីរបស់ខ្លួន ដល់ព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនហ្វូងមនុស្សពេញមួយថ្ងៃ ហើយពួកសាវ័កក៏បានទូលសូមទ្រង់ ឲ្យប្រាប់អ្នកទាំងនោះឲ្យទៅ ទិញនំប៉័ងបរិភោគ នៅក្នុងភូមិ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលតបថា “មិនចាំបាច់ឲ្យគេទៅទេ ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យគេបរិភោគទៅ”(ម៉ាថាយ ១៤:១៦)។ ពួកសាវ័កក៏មានការភ័ន្តភំាង ដោយមិនដឹងថា ត្រូវចែកអាហារដល់មនុស្សទំាង៥ពាន់នាក់នោះ យ៉ាងដូចម្តេច។
អ្នកប្រហែលជាដឹងអំពីសាច់រឿងបន្ទាប់ទៀត។ ក្មេងប្រុសនោះក៏បានលះបង់អាហារថ្ងៃត្រង់របស់ខ្លួន ដែលមាននំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ហើយព្រះយេស៊ូវក៏បានយកអាហារបន្តិចបន្ទួចនេះ ទៅចម្អែតមនុស្សមួយហ្វូងធំនោះ(ខ.១៣-២១)។ អ្នកវិភាគខ្លះបានយល់ថា ភាពសប្បុររបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ បានបណ្តាលចិត្តអ្នកផ្សេងទៀត នៅក្នុងហ្វូងមនុស្ស ឲ្យចែករំលែកអាហាររបស់ខ្លួនដល់អ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរម៉ាថាយ បានចែង ឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា វាជាការអស្ចារ្យ ហើយរឿងនេះ សុទ្ធតែបានចែងនៅក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អទាំងបួន។
តើរឿងនេះបានបង្រៀនអ្វីខ្លះដល់យើង? ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានក្រុមគ្រួសារ អ្នកជិតខាង មិត្តភក្តិ មិត្តរួមការងារ និងអ្នកដទៃទៀត ដែលនៅក្បែរយើង ដែលមានតម្រូវការក្នុងកំរិតខុសៗគ្នា។ តើយើងគួរតែឲ្យពួកគេទៅរកជំនួយ ពីអ្នកផ្សេង ដែលមានលទ្ធភាពជាងយើងឬ? ជាការពិតណាស់ អ្នកខ្លះមានតម្រូវការ ដែលលើសពីសមត្ថភាពរបស់យើង ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះ…
តើទីបន្ទាល់របស់អ្នកមានអំណាចឬទេ?
កាលពីដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩០០ ក្រុមហ៊ុនរថយន្តភែខាដ ម៉ូតូ បានបង្កើតពាក្យស្លោកមួយ ដើម្បីទាក់ទាញអតិថិជន។ ពាក្យស្លោកនោះបានប្រាប់អតិថិជន ឲ្យសួរអ្នកដែលបានទិញរថយន្តរបស់ក្រុមហ៊ុននេះ។ ពាក្យស្លោកនេះបានក្លាយជាពាក្យដ៏មានអំណាច ដែលបានរួមចំណែកនៅក្នុងការកសាងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ឲ្យក្រុមហ៊ុនរថយន្តមួយនេះ ដែលបានផលិតរថយន្តប្រណិតឈានមុខគេ ក្នុងសម័យនោះ។ ក្រុមហ៊ុនរថយន្តភែខាដ ហាក់ដូចជាយល់ថា ទីបន្ទាល់របស់អ្នកដែលមានបទពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ មានឥទ្ធិពលមកលើអ្នកស្តាប់ទីបន្ទាល់របស់គាត់។ បានសេចក្តីថា ពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់អ្នកពេញចិត្តនឹងផលិតផលណាមួយ ពាក្យសរសើរដែលគាត់មានសម្រាប់ផលិតផលនោះ គឺជាពាក្យដែលអាចមានឥទ្ធិពលមកលើយើង។
ការចែកចាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដែលយើងមានជាមួយនឹងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មានឥទ្ធិពលមកលើអ្នកស្តាប់របស់យើងផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យប្រកាសអំពីការដឹងគុណ និងក្តីអំណររបស់យើង ឲ្យអ្នកដទៃបានដឹងផងដែរ(ទំនុកដំកើង ៦៦:១)។ ជាក់ស្តែង អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង មានចិត្តឆេះឆួល នៅក្នុងការចែករំលែក ក្នុងបទចម្រៀងរបស់គាត់ ដែលនិយាយអំពីការអត់ទោសបាប ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមកគាត់ ពេលដែលគាត់បានងាកបែរចេញពីអំពើបាប(ខ.១៨-២០)។
ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ ដែលមានដូចជា ការញែកសមុទ្រក្រហម ឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលដើរកាត់ជាដើម(ខ.៦)។ ទ្រង់ក៏បានធ្វើការអស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតយើងផ្ទាល់ៗខ្លួនផងដែរ ដោយទ្រង់បានប្រទានយើង នូវក្តីសង្ឃឹម ក្នុងពេលដែលមានការឈឺចាប់ និងប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីជួយយើងឲ្យយល់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយបំពេញតម្រូវការរបស់យើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃជាដើម។ ពេលដែលយើងចែកចាយ ឲ្យអ្នកដទៃបានដឹង អំពីការអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើក្នុងជីវិតយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែប្រាប់គេ អំពីអ្វីដែលមានតម្លៃលើសវត្ថុដែលយើងបានទិញ និយាយរួម យើងកំពុងតែទទួលស្គាល់សេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក…
តើដើម្បីសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬដើម្បីលុយ?
កវីកំណាព្យអៀរឡង់ ឈ្មោះអូស្កា វាយ(Oscar Wilde) បានមានប្រសាសន៍ថា “កាលពីក្មេង ខ្ញុំគិតថា លុយជាវត្ថុដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។ ឥឡូវនេះ ដល់ពេលខ្ញុំមានវ័យចាស់ជាងមុន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា លុយពិតជាសំខាន់បំផុតមែន”។ តាមពិត គាត់គ្រាន់តែនិយាយលេងទេ។ គាត់រស់នៅបានតែ៤៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដូចនេះ គាត់មិនបានឆ្លងកាត់វ័យចាស់នៅឡើយទេ។ គាត់ពិតជាដឹងច្បាស់ថា មនុស្សមិនត្រូវរស់នៅ ដើម្បីលុយឡើយ។
លុយជារបស់បណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ វានៅជាមួយយើងតែមួយភ្លែត ហើយក៏ទៅចោលយើងបាត់។ ដូចនេះ យើងមិនត្រូវរស់នៅដើម្បីវា ឬដើម្បីរបស់អ្វីដែលវាអាចទិញនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនមនុស្ស នៅក្នុងជំនាន់របស់ទ្រង់ ទាំងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ឲ្យកែប្រែផ្នត់គំនិត ដែលពួកគេមានចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិ។ ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ១២:១៥ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ចូរប្រយ័ត្ន ហើយខំចៀសពីសេចក្តីលោភចេញ ដ្បិតជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរទេ”។ ក្នុងវប្បធម៌របស់យើងសព្វថ្ងៃ មនុស្សចូលចិត្តផ្តោតទៅលើការស្វែងរករបស់ទ្រព្យឲ្យកាន់តែច្រើន និងស្វែងរករបស់ថ្មីៗ និងល្អជាងមុន បានជាយើងត្រូវមានការស្កប់ចិត្ត និងត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិត ដែលយើងមានចំពោះលុយ និងទ្រព្យសម្បត្តិ។
ពេលដែលបុរសអ្នកមានម្នាក់បានជួបព្រះយេស៊ូវ គាត់បានដើរចេញពីទ្រង់ ដោយទឹកមុខក្រៀមក្រំ ព្រោះគាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលគាត់មិនចង់លះបង់(លូកា ១៨:១៨-២៥) ប៉ុន្តែ លោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធបានលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលគាត់បានខិតខំរក ពេញមួយជីវិតគាត់(លូកា ១៩:៨)។ និយាយរួម លោកសាខេបានប្រែចិត្ត…
ផ្លាស់ប្រែពីសំរាម ទៅជាកំណប់ទ្រព្យ
ក្នុងតំបន់ក្រីក្របូកូតា មានផ្លូវចោទមួយខ្សែ សម្រាប់ឲ្យគេធ្វើដំណើរឡើងទួលមួយ ដែលជាទីតាំងផ្ទះ របស់អ្នករើសសំរាមម្នាក់។ ផ្ទះនោះគ្មានអ្វីដែលមើលទៅគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ទេ។ តែក្នុងរដ្ឋធានីនៃប្រទេសកូឡំប៊ី ទីលំនៅដ៏សាមញ្ញនេះ គឺជាបណ្ណាល័យ ដែលផ្ទុកទៅដោយសៀវភៅ២៥០០០ក្បាល ដែលជាសៀវភៅរឿងដែលគេបានបោះចោល ដែលលោកចូស អាបឺតូ ហ្គូតេរេស(Jose Alberto Gutierrez) បានប្រមូលទុក សម្រាប់ចែករំលែកជាមួយក្មេងក្រីក្រ ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់។
ក្មេងៗក្នុងតំបន់តែងតែមកផ្តុំគ្នា នៅក្នុងផ្ទះនោះ ក្នុងអំឡុង “ម៉ោងបណ្ណាល័យ” រៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍។ ពួកគេបានដើររកមើលសៀវភៅក្នុងបន្ទប់នីមួយៗ ដែលមានពេញទៅដោយសៀវភៅល្អៗ ធ្វើឲ្យពួកគេទទួលស្គាល់ថា ផ្ទះដ៏តូចទៀបនោះ មិនគ្រាន់តែជាទីលំនៅរបស់លោកចូសប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជាកំណប់ទ្រព្យដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។
អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ក៏មានលក្ខណៈដូចផ្ទះរបស់លោកចូសផងដែរ។ ព្រះអង្គជាជាងស្មូន ហើយយើងជាដីឥដ្ឋដ៏តូចទៀប ដែលងាយនឹងប្រេះបែក។ តែព្រះអង្គបានសូនយើងឡើង ធ្វើជាផ្ទះសម្រាប់ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់គង់នៅ ដោយទ្រង់ប្រទានអំណាចយើងឲ្យអាចនាំដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ ចូលទៅក្នុងលោកិយដែលពេញដោយការឈឺចាប់ និងបាក់បែក។ វាជាការងារដ៏ធំ សម្រាប់មនុស្សសាមញ្ញ និងផុយស្រួយ។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនពួកជំនុំរបស់គាត់ នៅទីក្រុងកូរិនថូសថា “យើងមានទ្រព្យសម្បត្តិនេះនៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិលើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ”(២កូរិនថូស ៤:៧)។ មានប្រជាជនចំរុះជាតិសាសន៍ កំពុងរស់នៅក្នុងតំបន់នោះ បានជាមានមនុស្សជាច្រើនចង់ចេញទៅបង្រៀនអំពីខ្លួនឯង(ខ.៥)។
ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា យើងត្រូវទៅថ្លែងប្រាប់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលគង់នៅក្នុងយើងវិញ។ គឺដោយសារទ្រង់ និងអំណាចដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់ទ្រង់ ដែលបានធ្វើឲ្យជីវិតដ៏សាមញ្ញរបស់យើង…
ឆ្កែតឿ និងក្បាលបាញ់ទឹក
ភាគច្រើន នៅពេលព្រឹក ក្នុងរដូវក្តៅ រឿងដ៏រីករាយបានកើតឡើង នៅក្នុងសួនក្រោយផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ វាជារឿងរបស់សត្វឆ្កែតឿកន្ធាត់មួយក្បាល និងក្បាលបាញ់ទឹកសម្រាប់ស្រោចស្មៅ។ នៅម៉ោងប្រហែល៦កន្លះព្រឹក ក្បាលបាញ់ទឹកសម្រាប់ស្រោចស្មៅក៏បានបើកឡើង។ មិនយូរប៉ុន្មាន ឆ្កែតឿកន្ធាត់ឈ្មោះហ្វ៊ីហ្វ៊ី ក៏បានមកដល់។
គ្រាន់តែម្ចាស់របស់ហ្វ៊ីហ្វ៊ីបានព្រលែងវាភ្លាម វាក៏បានរត់ពេញទំហឹង ទៅរកក្បាលបាញ់ទឹកសម្រាប់ស្រោចស្មៅ ដែលនៅជិតបំផុត ហើយក៏បានត្របាក់ទឹកដែលបានបាញ់ត្រូវមុខវា យ៉ាងវក់វី។ ខ្ញុំគិតថា បើហ្វ៊ីហ្វ៊ីអាចស៊ីក្បាលទឹកសម្រាប់ស្រោចស្មៅនោះបាន វាមុខជាស៊ីហើយ។ ទិដ្ឋភាពនេះបានបង្ហាញចេញនូវភាពក្លៀវក្លាក្រៃលែង ដែលហ្វ៊ីហ្វ៊ីបានបង្ហាញចេញ ដោយចិត្តដែលចង់ឲ្យខ្លួនវាទទឹកជោក ដោយសារទឹក ដែលវាប្រលែងលេងជាមួយ មិនចេះឆ្អែតឆ្អន់។
ព្រះគម្ពីរមិនបាននិយាយអំពីឆ្កែតឿកន្ធាត់ ឬក្បាលទឹកសម្រាប់ស្រោចស្មៅទេ។ តែការអធិស្ឋានរបស់សាវ័កប៉ុល ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៣ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីហ្វ៊ីហ្វ៊ី។ ក្នុងបទគម្ពីរនោះ សាវ័កប៉ុលបានអធិស្ឋានសូមឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទ នៅទីក្រុងអេភេសូរ បានពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និង “ដើម្បីឲ្យអាចនឹងយល់ ជាមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់គ្នា ពីទទឹង បណ្តោយ ជំរៅ និងកំពស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ”។ គាត់បានអធិស្ឋានសូមឲ្យយើងបានពេញ ដល់គ្រប់ទាំងសេចក្តីពោរពេញរបស់ផងព្រះ(ខ.១៨-១៩)។
រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះអង្គនៅតែអញ្ជើញយើង ឲ្យចូលមកពិសោធន៍នឹងព្រះអង្គ ឲ្យដឹងថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ល្អលើសអ្វីដែលយើងអាចយល់ដឹង ដើម្បីឲ្យយើងបានជោគជាំ ជ្រួតជ្រាប និងស្កប់ស្កល់ ដោយសារសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គ។ យើងអាចចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ ដោយការលះបង់ និងភាពធូរស្បើយ ព្រមទាំងក្តីអំណរ…
ការអំពាវនាវសុំជំនួយ
កាលពីឆ្នាំ ២០១៦ មានគ្រោះថ្នាក់ក្នុងជណ្ដើរយន្ត នៅទីក្រុងញូយ៉ក បានបណ្តាលឲ្យមនុស្ស៥នាក់បាត់បង់ជីវិត និង៥១នាក់រងរបួស។ ក្រោយមក អាជ្ញាធរទីក្រុងញូយ៉កក៏បានបើកយុទ្ធនាការផ្សព្វផ្សាយ ដើម្បីអប់រំប្រជាជន អំពីរបៀបរក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់ ហើយស្វែងរកសុវត្ថិភាព។ ករណីដែលគ្រោះថ្នាក់បំផុត នៅក្នុងជណ្តើរយន្ត គឺនៅពេលដែលមនុស្សខំព្យាយាមជួយខ្លួនឯង នៅពេលដែលមានបញ្ហាកើតឡើង។ អាជ្ញាធរបានផ្តល់ការណែនាំថា ដំណោះស្រាយល្អបំផុត គឺគ្រាន់តែ “ចុកកណ្ដឹង រួចនៅឲ្យស្ងៀម ហើយរង់ចាំ”។ អាជ្ញាធរទទួលបន្ទុកផ្នែកសំណង់អគារ បានប្ដេជ្ញាថា នឹងធ្វើអន្តរាគមន៍ភ្លាមៗ ដើម្បីការពារប្រជាជន ឲ្យរួចផុតពីការរងរបួស ហើយស្រោចស្រង់ពួកគេ ពីស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរកិច្ចការ សាវ័កពេត្រុសបានអធិប្បាយព្រះបន្ទូល អំពីកំហុសឆ្គងនៃការព្យាយាមជួយសង្រ្គោះខ្លួនឯង។ លោកលូកា ដែលជាអ្នកនិពន្ធកណ្ឌកិច្ចការ បានកត់ត្រាអំពីព្រឹតិ្តការណ៍ដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយចំនួន ដែលក្នុងនោះ ពួកអ្នកជឿ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ចាប់តាំងនិយាយជាភាសា ដែលពួកគេមិនចេះនិយាយ(កិច្ចការ ២:១-១២)។ នៅពេលនោះ សាវ័កពេត្រុសក៏ក្រោកឡើង ហើយពន្យល់ដល់ពួកបងប្អូនសាសន៍យូដាថា អ្វីដែលពួកគេកំពុងតែឃើញនេះ គឺបានសម្រេចបទទំនាយ ដែលមានតាំងពីសម័យបុរាណមក (យ៉ូអែល ២:២៨-៣២) ដែលនិយាយអំពីការចាក់បង្ហូរព្រះវិញ្ញាណ និងថ្ងៃនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ។ នៅថ្ងៃនោះ មនុស្សអាចមើលឃើញ គេទទួលព្រះពរនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺបានឃើញនៅក្នុងអ្នកដែលបានទទួលជឿព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យបានសង្រ្គោះ រួចពីអំពើបាប ព្រមទាំងរួចពីលទ្ធផលនៃអំពើបាប។ បន្ទាប់មក សាវ័កពេត្រុសក៏បានប្រាប់ពួកគេថា សេចក្តីសង្រ្គោះនោះ…
ផ្ទះនៅលើថ្មដា
បន្ទាប់ពីមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួន អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ពួកគេក៏បានរកឃើញថា បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវបានស្រុត ដោយមានស្នាមប្រេះ នៅលើជញ្ជាំង ហើយបង្អួចក៏បើកលែងបានទៀត។ ក្រោយមក ពួកគេក៏បានដឹងថា កាលពីមុន គេបានសាងសង់បន្ទប់នោះបន្ថែម ដោយគ្មានគ្រឹះ។ ការកែលម្អសំណង់ដែលគេបានសង់ ដោយខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្នដូចនេះ ត្រូវការពេលវេលារាប់ខែ ព្រោះជាងត្រូវចាក់គ្រឹះថ្មី។
ពួកគេក៏បានឲ្យជាងជួសជុលរួចរាល់ ហើយពេលខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះរបស់ពួកគេ ខ្ញុំមិនឃើញបន្ទប់នោះមានភាពខុសប្លែកអ្វីច្រើនទេ ទោះស្នាមប្រេះលែងឃើញមានទៀត ហើយបង្អួចក៏អាចបិទបើកឡើងវិញក្តី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំបានយល់ឃើញថា ការមានគ្រឹះរឹងមាំ គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។
ជីវិតរបស់យើង ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជារឿងប្រៀបប្រដូច អំពីអ្នកសង់ផ្ទះដែលឈ្លាសវៃ និងអ្នកសង់ផ្ទះម្នាក់ទៀត ដែលមានភាពល្ងង់ខ្លៅ(លូកា ៦:៤៦-៤៩)។ អស់អ្នកណាដែលស្ដាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយប្រព្រឹត្តតាម គឺធៀបដូចជាមនុស្សមានប្រាជ្ញា ដែលសង់ផ្ទះរបស់ខ្លួន នៅលើគ្រឹះរឹងមាំ គឺខុសពីអ្នកណាដែលស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយមិនស្តាប់បង្គាប់តាម។ សម្រាប់អ្នកដែលស្ដាប់ទ្រង់ ហើយប្រព្រឹត្តតាម ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា កាលណាមានព្យុះភ្លៀងបោកបក់មក នោះផ្ទះរបស់ពួកគេនឹងជាប់រឹងមាំដដែល។ សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ នឹងមិនត្រូវរង្គើឡើយ។
យ៉ាងណាមិញ យើងក៏អាចរកបានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ដោយដឹងថា កាលណាយើងស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយប្រព្រឹត្តតាម ទ្រង់នឹងសង់គ្រឹះរឹងមាំសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ យើងអាចពង្រឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង ចំពោះទ្រង់ តាមរយៈការអានព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន និងការរៀនសូត្រ ពីអ្នកជឿដទៃទៀត។ ដូច្នេះហើយ…
ទ្រង់បានស្រឡាញ់ទូលបង្គំដែរទេ?
កាលពីខ្ញុំនៅវ័យជំទង់នៅឡើយ ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលនៃការរឹងចចេស ទាស់នឹងម្ដាយរបស់ខ្ញុំ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានទទួលមរណភាព តាំងពីមុនពេលដែលខ្ញុំឈានចូលវ័យជំទង់ ដូចនេះ ម្តាយរបស់ខ្ញុំត្រូវទទួលបន្ទុកដឹកនាំនាវាគ្រួសារ ឆ្លងកាត់សាគរដែលមានព្យុះភ្លៀងតែម្នាក់ឯង ដោយគ្មានជំនួយពីឪពុកខ្ញុំ។។
ខ្ញុំនៅចាំថា កាលនោះ ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ម្តាយខ្ញុំមិនចង់ឲ្យខ្ញុំមានការសប្បាយ ហើយតាមមើលទៅ គាត់ប្រហែលជាមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ។ បានជាខ្ញុំគិតដូចនេះ ព្រោះគាត់ច្រើនតែហាមខ្ញុំ ជាញឹកញាប់ មិនឲ្យធ្វើនេះ ឬធ្វើនោះ។ ក្រោយមក ទើបខ្ញុំដឹងថា គាត់បានហាមឃាត់ ចំពោះតែសកម្មភាពណា ដែលមិនល្អសម្រាប់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ព្រោះ គាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ។
ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាប់បានចោទសួរថា ព្រះទ្រង់បានស្រឡាញ់ពួកគេឬអត់ គឺដោយសារកាលនោះ ពួកគេបានជាប់ក្នុងភាពជាឈ្លើយសឹក នៅក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានឲ្យពួកគេធ្លាក់ចូលភាពជាឈ្លើយសឹកនោះ គឺដើម្បីកែតម្រង់ពួកគេ ដោយសារពួកគេបន្តបះបោរទាស់នឹងទ្រង់។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ក៏បានចាត់ហោរាម៉ាឡាគី ឲ្យមកឯពួកគេ។ ទ្រង់ក៏បានចាប់ផ្តើមមានព្រះបន្ទូល ដោយប្រាប់ពួកគេថា ទ្រង់បានស្រឡាញ់ពួកគេរាល់គ្នា (ម៉ាឡាគី ១:២)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានឆ្លើយតប ដោយចិត្តសង្ស័យ ចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ គឺហាក់ដូចជាចង់សួរថា “តើទ្រង់ពិតជាស្រឡាញ់ពួកគេមែនឬ?” ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានរំឭកពួកគេ តាមរយៈហោរាម៉ាឡាគីថា ទ្រង់បានសំដែងចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយទ្រង់បានជ្រើសរើសពួកគេ ជាជាងជ្រើសរើសពួកសាសន៍អេដំម។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលដ៏លំបាកនៃជីវិត។ ការល្បួងអាចនាំឲ្យយើងចោទសួរ ដោយការសង្ស័យថា តើព្រះទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះឬទេ។…
ការរៀនទុកចិត្ត
កាលខ្ញុំនៅវ័យជំទង់នៅឡើយ ពេលខ្លះ ខ្ញុំបានតមាត់ដាក់ម្ដាយរបស់ខ្ញុំ នៅពេលណាដែលគាត់ព្យាយាមលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យមានសេចក្តីជំនឿ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “កូនត្រូវទុកចិត្តព្រះអង្គជានិច្ច។ ទ្រង់នឹងថែរក្សាកូនជានិច្ច”។ ហើយខ្ញុំក៏តបទៅគាត់វិញថា “វាមិនងាយស្រួលដូចម៉ាក់និយាយទេ! ព្រះអង្គជួយដល់តែអស់អ្នកណា ដែលចេះជួយដល់ខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ!”
ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល គ្មានខគម្ពីរណាដែលចែងថា “ព្រះទ្រង់ជួយតែអ្នកណា ដែលជួយខ្លួនឯង” នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានបង្រៀនយើងឲ្យពឹងផ្អែកលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ទ្រង់ ជាប្រចាំថ្ងៃ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា "ចូរពិចារណាពីសត្វស្លាបនៅលើអាកាស វាមិនសាបព្រោះ មិនច្រូតកាត់ ឬប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកផង តែព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ចិញ្ចឹមវា ឯអ្នករាល់គ្នា តើគ្មានដំឡៃលើសជាងសត្វទាំងនោះទេឬអី? ចុះនៅក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា តើមានអ្នកឯណាដែលអាចនឹងបន្ថែមកំពស់ខ្លួន១ហត្ថ ដោយសារសេចក្តីខ្វល់ខ្វាយបានឬទេ?” (ម៉ាថាយ ៦:២៦-២៧)។
អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងមាន ដែលធ្វើឲ្យយើងអរសប្បាយ សូម្បីតែកម្លាំងដែលយើងមាន ក្នុងការប្រកបមុខរបរចិញ្ចឹមជីវិត និង “ជួយខ្លួនឯង” សុទ្ធតែជាអំណោយទាន ដែលមកពីព្រះវរបិតានៃយើងរាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលបានស្រឡាញ់ និងឲ្យតម្លៃយើង លើសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចយល់ដឹង។
ខណៈពេលដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំ ជិតដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់ គាត់កើតមានជំងឺភ្លេចភ្លាំង ដែលធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់គំនិតច្នៃប្រឌិត និងការចងចាំ ប៉ុន្តែ ទំនុកចិត្ត ដែលគាត់មានចំពោះព្រះ នៅតែមានដដែល។ គាត់បានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះរបស់យើងមួយរយៈ ដូច្នេះហើយខ្ញុំក៏អាចមានឱកាស…
គោរពប្រតិបត្តិព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច
លោកបេនយ៉ាមីន ប៊្លូម៏(Benjamin Bloom) ដែលជាអ្នកចិត្តសាស្រ្ត វិស័យអប់រំ ដែលបានធ្វើការស្រាវជ្រាវ អំពីរបៀបជួយយុវជន ឲ្យអភិវឌ្ឍន៍អំណោយទានរបស់ខ្លួន។ គាត់បានធ្វើការសិក្សា អំពីកុមារភាព របស់អ្នកសម្តែងល្បីៗចំនួន១២០នាក់ ដែលរួមមាន អត្តពលិក សីល្បៈករ និងអ្នកប្រាជ្ញ ហើយជាលទ្ធផល គាត់បានរកឃើញថា អ្នកទាំងនោះមានចំណុចរួមមួយដែលដូចគ្នា គឺថា ពួកគេសុទ្ធតែបានចំណាយពេលវេលាយ៉ាងយូរៗ ដើម្បីធ្វើការហ្វឹកហាត់ យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់បំផុត។
តាមការស្រាវជ្រាវរបស់ លោកប៊្លូម បានឲ្យដឹងថា ដើម្បីរីកលូតលាស់ក្នុងផ្នែកណាមួយ នៃជីវីតរបស់យើង យើងចាំបាច់ត្រូវមានការលត់ដំ។ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរនៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ យើងក៏ត្រូវមានការលត់ដំ ខាងវិញ្ញាណ ដោយចំណាយពេលប្រកប ឲ្យបានទៀងទាត់ជាមួយទ្រង់។ ការនេះនឹងជួយឲ្យយើងទុកចិត្តទ្រង់កាន់តែខ្លាំង។
លោកដានីយ៉ែល គឺជាគំរូដ៏ល្អមួយ សម្រាប់អ្នកដែលចង់ដាក់អាទិភាព ទៅលើការដើរជាមួយព្រះ ដោយការលត់ដំ។ កាលនៅក្នុងវ័យយុវជន លោកដានីយ៉ែលបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការសម្រេចចិត្តយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន និងប្រកបដោយប្រាជ្ញា(១:៨)។ លោកបានប្ដេជ្ញាចិត្ត ចំពោះការអធិស្ឋានយ៉ាងទៀងទាត់ ដើម្បី “អរព្រះគុណដល់ព្រះ” (៦:១០)។ លោកដានីយ៉ែលបានស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះជាញឹកញាប់ នៅក្នុងការរស់នៅ បានជាមនុស្សនៅជុំវិញគាត់ ងាយនឹងសម្គាល់ថា ជីវិតរបស់គាត់មានពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ។ តាមការពិត ស្ដេចដារីយុសបានហៅលោកដានីយ៉ែលថា “អ្នកបម្រើនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់” (ខ.២០) ហើយទ្រង់បានហៅលោកដានីយ៉ែល ដល់ទៅពីរដង ថាជា…