សម្រស់នៃការទទួលចិញ្ចឹម ក្នុងមហាគ្រួសារព្រះ
ខ្សែភាពយន្តមានចំណងជើងថា ចំហៀងដែលមើលមិនឃើញ ដែលគេបានចាក់បញ្ចាំង កាលពីឆ្នាំ២០០៩ បានពិពណ៌នា អំពីរឿងពិតរបស់លោកម៉ៃឃល អូហ័រ(Michael Oher) ជាក្មេងជំទង់ដែលរស់នៅអនាថា។ មានគ្រួសារមួយបានឲ្យគាត់រស់នៅជាមួយ ហើយក៏បានជួយគាត់ ឲ្យជម្នះការលំបាកនៅក្នុងការរៀនសូត្រ ហើយគាត់ក៏បានទទួលជោគជ័យដ៏ល្អប្រសើរ ក្នុងកីឡាបាល់ទាត់អាមេរិក។ ក្នុងឈុតមួយនោះ ក្រុមគ្រួសារនោះក៏បានជជែកជាមួយម៉ៃឃល អំពីលទ្ធភាពដែលពួកគេអាចទទួលគាត់ជាកូនចិញ្ចឹមជាផ្លូវការ បន្ទាប់ពីគាត់បានរស់នៅជាមួយពួកគេអស់ជាច្រើនខែហើយ។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបដោយពាក្យផ្អែមល្ហែម និងសុភាពថា គាត់គិតថាគាត់បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារនេះហើយ។
ពេលនោះជាពេលដ៏រំភើបរីករាយណាស់។ ការទទួលចិញ្ចឹមកូន ជារឿងដ៏គាប់ប្រសើរ។ សេចក្តីស្រឡាញ់បានពង្រីកកាន់តែធំទូលាយ ហើយការរាប់បញ្ចូលទាំងស្រុងក្នុងគ្រួសារក៏បានកើតមាន ខណៈពេលដែលគ្រួសារមួយបានបើកចំហ ទទួលសមាជិកថ្មី។ ការទទួលចិញ្ចឹម នាំឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្តូរ គឺដូចដែលជីវិតរបស់ម៉ៃឃលមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង។
ក្នុងព្រះយេស៊ូវ អ្នកជឿទំាងឡាយក្លាយជា “កូនព្រះ” ដោយសារជំនឿលើព្រះអង្គ(កាឡាទី ៣:២៦)។ ព្រះទ្រង់បានទទួលចិញ្ចឹមយើង ហើយយើងក្លាយជាកូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះអង្គ(៤:៥)។ ក្នុងនាមយើងជាកូនចិញ្ចឹមរបស់ព្រះ យើងបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ ហើយយើងហៅព្រះអង្គថា “ព្រះវរបិតា”(ខ.៦) ហើយយើងក៏បានក្លាយជាអ្នកស្នងមរតករបស់ព្រះអង្គ(ខ.៧) និងស្នងមរតកជាមួយព្រះគ្រីស្ទ(រ៉ូម ៨:១៧)។ យើងក៏ក្លាយជាសមាជិកពេញសិទ្ធិនៃមហាគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គ។
ពេលដែលលោកម៉ៃឃល អូហ័រ ក្លាយជាកូនចិញ្ចឹម ការផ្លាស់ប្តូរក៏បានកើតមាន ក្នុងជីវិត អត្តសញ្ញាណ និងអនាគតរបស់គាត់។ ចុះទំរាំតែយើងដែលព្រះទ្រង់បានទទួលចិញ្ចឹម តើយើងមានការផ្លាស់ប្តូរច្រើនជាងអម្បាលម៉ាន។ ជីវិតយើងផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលយើងបានដឹងថា ព្រះអង្គជាព្រះវរបិតា។ អត្តសញ្ញាណរបស់យើងផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលយើងបានក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ។…
តើនរណាខ្លះត្រូវការការគាំទ្ររបស់អ្នក?
លោកឃ្លីហ្វហ្វ៊ត វីលៀម(Clifford Williams) ត្រូវគេកាត់ទោសប្រហារជីវិត ពីបទមនុស្សឃាត ដែលគាត់មិនបានប្រព្រឹត្ត។ ខណៈពេលដែលគាត់ កំពុងស្ថិតនៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង រង់ចាំពេលទទួលទោសប្រហារជីវិត គាត់ក៏បានដាក់ពាក្យបណ្តឹងទាមទាឲ្យគេពិចារណាឡើងវិញ អំពីភស្តុតាងដែលគេបានប្រើ ក្នុងការកាត់ទោសគាត់នោះ។ ពាក្យបណ្តឹងនីមួយៗ សុទ្ធតែត្រូវគេបដិសេធ អស់រយៈពេល៤២ឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក អ្នកស្រី សេលី ធីបូដូ(Shelley Thibodeau) ដែលជាមេធាវី ក៏បានដឹង អំពីរឿងក្តីរបស់គាត់។ នាងក៏បានរកឃើញថា គេមិនគ្រាន់តែគ្មានភស្តុតាង ដើម្បីកាត់ទោសលោកវីលៀមប៉ុណ្ណោះទេ តែមានបុរសម្នាក់ទៀត បានសារភាពថា ខ្លួនជាអ្នកប្រព្រឹត្ត។ ទីបំផុត លោកវីលៀម ក៏បានរួចពីការចោទប្រកាន់ ហើយក៏ត្រូវគេដោះលែង។
ហោរាយេរេមា និងហោរាអ៊ូរីយ៉ា ក៏ជួបរឿងធំផងដែរ។ ពួកគេបានប្រកាសប្រាប់សាសន៍យូដាថា ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងជំនុំជម្រះរាស្រ្តទ្រង់ បើពួកគេមិនប្រែចិត្តទេនោះ(យេរេមា ២៦:១២-១៣,២០)។ ការប្រកាសនោះបានធ្វើឲ្យពួកបណ្តាជន និងពួកនាម៉ឺននៅនគរយូដាមានការខឹងសម្បារ ហើយក៏បានរិះរកវិធីសម្លាប់ហោរាទាំងពីរ។ ពួកគេទទួលជោគជ័យនៅក្នុងការសម្លាប់លោកអ៊ូរីយ៉ា។ គាត់បានរត់គេចទៅនគរអេស៊ីព្ទ តែត្រូវគេចាប់ខ្លួនត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីឲ្យស្តេចកាត់ទោស ហើយស្តេចក៏បានសម្រេចឲ្យគេប្រហារជីវិតគាត់ នឹងដាវ(ខ.២៣)។ ហេតុអ្វីពួកគេមិនបានសម្លាប់លោកយេរេមា? ព្រោះលោកអ័ហ៊ីកាម “ជួយខាងយេរេមា ដើម្បីមិនឲ្យគេប្រគល់លោកទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃពួកជនឲ្យគេសំឡាប់លោកឡើយ”(ខ.២៤)។
យើងប្រហែលមិនដឹងថា មាននរណាខ្លះដែលកំពុងប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ឡើយ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាដឹងថា មាននរណាខ្លះដែលកំពុងតែត្រូវការជំនួយរបស់យើង។ តើនរណាខ្លះកំពុងតែត្រូវគេជាន់ឈ្លីសិទ្ធិសេរីភាព?…
ព្រះអង្គតែងតែស្តាប់ឮជានិច្ច
នៅក្នុងសំណង់ដោមដ៏ខ្ពស់ត្រដែត នៃព្រះវិហារធំសន្តប៉ុល ភ្ញៀវទេសចរណ៍អាចឡើងតាមជណ្តើរ២៥៩កាំ ឆ្ពោះទៅរកវិចិត្រសាលខ្សិប។ នៅទីនោះ អ្នកអាចនិយាយខ្សិប ហើយមនុស្សម្នាក់ទៀតអាចស្តាប់ឮអ្នកនិយាយ ទោះគាត់ឈរនៅកន្លែងណាក៏ដោយ នៅលើផ្លូវដើរមានរាងមូលដូចវង្វង់ ក្នុងសំណង់ដោមនោះ ហើយទោះគាត់ស្ថិតនៅចម្ងាយ៣០ម៉ែត្រពីអ្នក ក្នុងលំហរដ៏ធំនៃព្រះវិហារនេះ ក៏នៅតែអាចឮសម្លេងខ្សិបរបស់អ្នក។ ពួកវិស្វករក៏បានពន្យល់ថា បាតុភូតនេះបានកើតឡើង ដោយសារសំណង់ដោមនោះមានរាងមូលដូចស្វែរ និងដោយសាររលកសម្លេងខ្សិប ដែលមានកំលាំងទាប។
ពេលខ្លះ យើងអធិស្ឋានដោយសម្លេងខ្សិបៗ ទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ដោយការឈឺចាប់ ហើយយើងចង់ដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គពិតជាបានស្តាប់ឮយើងមែនឬអត់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង មានពេញទៅដោយទីបន្ទាល់ ដែលបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គពិតជាបានស្តាប់ឮសម្លេងយើង យំ អធិស្ឋាន និងខ្សិបទៅរកព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា “ក្នុងគ្រាដែលទូលបង្គំមានសេចក្តីវេទនា នោះបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា”(ទំនុកដំកើង ១៨:៦)។ ទ្រង់ និងអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងដទៃទៀត បានទូលអង្វរម្តងហើយម្តងទៀតថា សូមព្រះអង្គស្តាប់សេចក្តីអធិស្ឋាន (៤:១) ស្តាប់សម្លេង(៥:៣) និងស្តាប់ដំងូរបស់ពួកគេ(១០២:២០)។ ជួនកាល ការអធិស្ឋាននោះ មានលក្ខណៈជាការខ្សឹប ដែលព្រះអង្គស្តាប់ឮ (៧៧:១) ដោយបានត្រិះរិះក្នុងចិត្ត ហើយវិញ្ញាណស្វែងរកការឆ្លើយតប(៧៧:៦)។
បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានឆ្លើយតបការទូលអង្វរនោះហើយ ស្តេចដាវីឌក៏បានពិពណ៌នាថា “ទ្រង់ក៏ឮសំឡេងទូលបង្គំ ពីក្នុងព្រះវិហារទ្រង់ ហើយសំរែកដែលទូលបង្គំស្រែក នៅចំពោះទ្រង់ ក៏ឮដល់ព្រះកាណ៌ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ១៨:៦)។ កាលនោះ ព្រះវិហារក្រុងយេរូសាឡិមមិនទាន់បានសាងសង់នៅឡើយទេ ដូចនេះ…
ចិត្តជាអ្នកបម្រើ
កាលនាវាទីតានិចលិច គេមិនបានបើកវិទ្យុទាក់ទងជាមួយនាវាដទៃទៀតឡើយ។ បើសិនជាគេបើក នោះនាវាដ៏ធំនេះប្រហែលជាមិនបានលិចឡើយ។ លោកស៊ីរីល អេវ៉ាន(Cyril Evans) ដែលជាអ្នកប្រតិបត្តិការវិទ្យុទាក់ទង របស់នាវាមួយទៀត បានព្យាយាមទាក់ទកលោកជែក ភីលីព(Jack Phillips) ដែលជាអ្នកប្រតិបត្តិការវិទ្យុទាក់ទងរបស់នាវាទីតានិច ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹងថា ពួកគេបានចូលដល់តំបន់ដែលមានទឹកកអណ្តែតច្រើន។ ប៉ុន្តែ លោកភីលីពកំពុងតែជាប់រវល់បញ្ជូនសារទៅអ្នកដំណើរ ហើយក៏បាននិយាយពាក្យគម្រោះគម្រើយ ប្រាប់លោកអេវ៉ាន ឲ្យឈប់និយាយទៀត។ ដូចនេះ លោកអេវ៉ានក៏បានបិទវិទ្យុរបស់គាត់ ដោយភាពស្ទាក់ស្ទើរ ហើយក៏បានចូលគេង។ ១០នាទីក្រោយមក កប៉ាល់ទីតានិចក៏បានបុកទឹកកកអណ្តែតធំមួយផ្ទាំង។ ពួកគេក៏បានបញ្ជូនសញ្ញាសង្រ្គោះបន្ទាន់ ដល់នាវាផ្សេងទៀត តែមិនបានទទួលការឆ្លើយតប ព្រោះគ្មាននរណាស្តាប់ពួកគេឡើយ។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល យើងឃើញថា ពួកសង្ឃរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលមានភាពពុករលួយ ហើយបានបាត់បង់ការមើលឃើញ និងការស្តាប់សម្លេងខាងវិញ្ញាណ ខណៈដែលប្រទេសជាតិរបស់ពួកគេបានរសាត់អណ្តែតចូលទៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់។ “ក្នុងគ្រានោះ ព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែក្រទៅ ឯការជាក់ស្តែងក៏មិនសូវមានជាញឹកញយដែរ”(១សាំយ៉ូអែល ៣:១)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មិនបានបោះបង់រាស្រ្តព្រះអង្គចោលឡើយ។ ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមមានបន្ទូល ទៅកាន់ក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះសាំយ៉ូអែល ដែលកំពុងតែទទួលការចិញ្ចឹម នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកសង្ឃ។ ឈ្មោះសាំយ៉ូអែល គឺមានន័យថា “ព្រះអម្ចាស់ស្តាប់ឮ” គឺជាការរំឭក អំពីការឆ្លើយតប ដែលព្រះទ្រង់មាន ចំពោះម្តាយរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ លោកសាំយ៉ូអែល ចាំបាច់ត្រូវរៀនស្តាប់ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះ។
គាត់ក៏បានប្រុងចិត្ត ដើម្បីស្តាប់ព្រះអង្គមានបន្ទូល(ខ.១០) ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់។…
ការត្រួតពិនិត្យមើលខ្លួនឯង
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានសំបុត្រមួយគំនរ ដែលឪពុកខ្ញុំ បានសរសេរផ្ញើឲ្យម្តាយខ្ញុំ កាលពីសម័យសង្រ្គាម លោកលើកទី២។ កាលនោះ ឪពុកខ្ញុំនៅតំបន់អាហ្វ្រិកខាងជើង ហើយម្តាយខ្ញុំនៅភាគខាងលិចនៃរដ្ឋវើជីនា សហរដ្ឋអាមេរិក។ ឪពុករបស់ខ្ញុំជានាយទាហ៊ាន ថានៈអនុសេនីយទោ ក្នុងជួរទ័ពសហរដ្ឋអាមេរិក។ គាត់មានភារៈកិច្ចពិនិត្យមើលសំបុត្ររបស់ទាហាន ដើម្បីការពារមិនឲ្យពត៌មានសំខាន់ៗ លេចឮដល់កងទ័ពសត្រូវ។ ដូចនេះ វាជារឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើច នៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញស្រោមសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅម្តាយខ្ញុំ មានត្រាមួយ ដែលមានអក្សរសរសេរថា “បានត្រួតពិនិត្យ ដោយអនុសេនីយទោ ចន ប្រ៊ែននុន(John Branon)”។ ជាការពិតណាស់ សូម្បីតែសំបុត្ររបស់គាត់ ក៏ត្រូវឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យរបស់គាត់ផងដែរ។
ការពិនិត្យមើលខ្លួនឯង គឺពិតជាគំនិតដ៏ល្អមួយ សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលបាននិយាយអំពីការឆែកពិនិត្យមើលខ្លួនឯង ដើម្បីរកមើលអ្វីដែលមិនត្រឹមត្រូវ និងមិនបានថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង ... សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤)។ លោកយេរេមា ក៏បានបង្គាប់យើងផងដែរថា “ចូរយើងពិចារណា ហើយល្បងលផ្លូវដែលយើងប្រព្រឹត្ត រួចត្រឡប់បែរទៅឯព្រះយេហូវ៉ាវិញចុះ”(បរិទេវ ៣:៤០)។ ហើយនៅក្នុងការបង្រៀនអំពីសណ្ឋាននៃចិត្តរបស់យើង ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ សាវ័កប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ត្រូវឲ្យមនុស្សល្បងខ្លួនឯងមើល រួចសឹមបរិភោគនំបុ័ង ហើយផឹកពីពែងនេះចុះ”(១កូរិនថូស ១១:២៨)។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចជួយយើងឲ្យងាកចេញពីអាកប្បកិរិយា ឬការប្រព្រឹត្តដែលព្រះមិនសព្វព្រះទ័យ។…
រលកធំបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត
មនុស្សចូលចិត្តបង្កើតឲ្យមាន “រលក”។ នៅក្នុងការប្រកួតកីឡា និងការប្រគុំតន្រ្តី នៅទូទំាងពិភពលោក ទស្សនិកជនបានចាប់ផ្តើមបង្កើតឲ្យមានរលក ដោយជាដំបូង មនុស្សពីរបីនាក់បានក្រោកឈរ ហើយលើកដៃឡើង។ ភ្លាមៗនោះមក អ្នកដែលអង្គុយនៅក្បែរពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើតាមជាបន្តបន្ទាប់។ គោលដៅរបស់ពួកគេ គឺដើម្បីបង្កើតឲ្យមានចលនាដ៏រលូនមួយ ដែលធ្វើបន្តគ្នាពីមួយទៅមួយយ៉ាងស្រុះគ្នា បង្កើតជាទឹករលក ជុំវិញពហុកីឡាស្ថាន។ ពេលណាចលនាទឹករលកនោះ បានទៅដល់ចុងបញ្ចប់ អ្នកដែលបានចាប់ផ្តើមវា ក៏បានញញឹម និងស្រែកហូរ ហើយបន្តធ្វើចលនាដដែលនោះទៀត។
គេបានសង្កេតឃើញការធ្វើទឹករលកក្នុងកន្លែងប្រកួតកីឡានេះជាលើកទីមួយ ក្នុងការប្រកួតកីឡាបេសប៊លអាជីព រវាងក្រុមអូកលែន អាត់លែតទិក និងក្រុមញូយ៉ក យែងគី នៅឆ្នាំ១៩៨១។ ខ្ញុំចូលចិត្តចូលរួមនៅក្នុងការធ្វើទឹករលកនេះ ដើម្បីជាការកម្សាន្តសប្បាយ។ ប៉ុន្តែ ភាពសប្បាយរីករាយ និងការរួបរួមគ្នា ដែលយើងមាន នៅក្នុងការធ្វើទឹករលកនេះ បានរំឭកខ្ញុំ អំពីដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានបង្រួបបង្រួមអ្នកជឿ នៅគ្រប់ទិសទី ដោយការសរសើរដំកើង និងក្តីសង្ឃឹម។ នេះជារលកដ៏ធំបំផុត ដែលបានចាប់ផ្តើមពីទីក្រុងយេរូសាឡិម កាលពី២០សតវត្សរ៍កន្លងមកហើយ។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅសមាជិកពួកជំនុំ នៅទីក្រុងកូល៉ុស គាត់បានពិពណ៌នាថា ដំណឹងល្អ “ដែលបានផ្សាយមកដល់អ្នករាល់គ្នាហើយ ដូចជាដល់លោកីយ៍ទាំងមូលដែរ ក៏កំពុងតែបង្កើតផល ហើយចំរើនឡើង ដូចក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលអ្នករាល់គ្នាបានឮ ហើយស្គាល់ព្រះគុណនៃព្រះជាប្រាកដ”(កូល៉ុស ១:៦)។ លទ្ធផលនៃការប្រកាស់ដំណឹងល្អនេះ បាននំាមកនូវក្តីសង្ឃឹម និងក្តីស្រឡាញ់…
ព្រះដែលជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ
អ្នកជួយសង្រ្គោះម្នាក់បានអុំទូកកាយ៉ាករបស់គាត់ ទៅក្នុងសមុទ្រ ដើម្បីជួយកីឡាករហែលទឹកទាំងឡាយ ដែលហត់ ហើយមានការស្លន់ស្លោ ក្នុងអំឡុងពេលប្រកួតអត្តពលិកដែលមានបីដំណាក់កាល គឺការហែលទឹក ជិះកង់ និងរត់ប្រណាំង។ គាត់បានប្រាប់អ្នកហែលទឹកទាំងនោះ កុំឲ្យតោងផ្នែកកណ្តាលរបស់ទូកគាត់ ព្រោះវាអាចធ្វើឲ្យទូកគាត់ក្រឡាប់។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ក៏បានណែនាំអ្នកហែលទឹកដែលកំពុងតែហត់ ឲ្យហែលទៅរកក្បាល ឬកន្សៃទូកគាត់ ដើម្បីចាប់តោងខ្សែ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចជួយសង្រ្គោះពួកគេ។
ពេលណាបញ្ហាក្នុងជីវិត ឬនរណាម្នាក់ចង់មកគ្របសង្កត់យើង ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងដឹងថា យើងមានព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ា ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នេះថា “មើល អញ គឺអញនេះហើយ នឹងស្វែងរកចៀមរបស់អញ ទាំងស៊ើបសួររកទាល់តែឃើញផង ឯអ្នកគង្វាល គេតែងមើលហ្វូងចៀមខ្លួន នៅថ្ងៃដែលគេនៅជាមួយនឹងហ្វូងចៀមដែលខ្ចាត់ខ្ចាយជាយ៉ាងណា នោះអញនឹងថែមើលហ្វូងចៀមរបស់អញ ហើយជួយឲ្យវារួចចេញពីគ្រប់កន្លែងដែលវាត្រូវកំចាត់កំចាយនោះ”(អេសេគាល ៣៤:១១-១២)។
នេះជាការធានាដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះ កាលពួកគេកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងការនិរទេស។ អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេមិនបានអើពើរចំពោះទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ និងបានកេងប្រវ័ញ្ចពួកគេ ហើយ គិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជាជាងខ្វល់អំពីហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ(ខ.៨)។ ហេតុនេះហើយ រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ក៏បាន “ត្រូវកំចាត់កំចាយ នៅពេញពាសលើផែនដី ឥតមានអ្នកណាទៅស៊ើបសួរ ឬស្វែងរកវាសោះ”(ខ.៦)។
ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានប្រកាស់ថា ព្រះអង្គនឹងសង្រ្គោះហ្វូងចៀមរបស់ព្រះអង្គ(ខ.១០) ហើយព្រះអង្គនៅតែគោរព តាមព្រះបន្ទូលសន្យា។
តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? យើងត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់តាមព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់។ ដ្បិតព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងស្វែងរកចៀមរបស់ព្រះអង្គ…
ជួយសង្រ្គោះអ្នកទន់ខ្សោយ
តើអ្នកនឹងជ្រើសរើសយកមួយណា? តើអ្នកនឹងជ្រើសរើសយកការជិះស្គីកម្សាន្តនៅប្រទេសស្វីស ឬទៅជួយសង្រ្គោះក្មេងៗ ឲ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់ នៅទីក្រុងប្រាក? លោកនីកូឡាស វីនតុន(Nichola Winton) គឺជាជនសាមញ្ញម្នាក់ ដែលបានជ្រើសរើសយក ជម្រើសទី២។ កាលពីឆ្នាំ១៩៣៨ សង្រ្គាមរវាងប្រទេសឆេកូស្លូវ៉ាគា និងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ហាក់ដូចជាមិនអាចជៀសរួចឡើយ។ បន្ទាប់ពីលោកនីកូឡាសបានទៅមើលជំរុំជនភាសខ្លួន នៅទីក្រុងប្រាក ដែលមានជនជាតិយូដាជាច្រើនកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងស្ថានភាពដ៏អាក្រក់ គាត់ក៏បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យរៀបផែនការជួយពួកគេ។ គាត់ក៏បានរៃអង្គាសប្រាក់ ដើម្បីដឹកជញ្ជូនក្មេងៗរាប់រយនាក់ ដោយសុវត្ថិភាព ចេញពីទីក្រុងប្រាក ទៅកាន់ប្រទេសអង់គ្លេស ដើម្បីឲ្យគ្រួសារជនជាតិអង់គ្លេសចិញ្ចឹមពួកគេ ក្នុងដើមដំបូងនៃសម័យសង្រ្គាម លោកលើកទី២។
សកម្មភាពរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៨២ ឲ្យយើង “ការពារដល់មនុស្សក្រីក្រ និងមនុស្សកំព្រា”(ខ.៣)។ ទំនុកដំកើងនេះក៏បានជំរុញយើងឲ្យ “ចូរជួយសង្គ្រោះមនុស្សក្រីក្រ និងមនុស្សកំសត់ទុគ៌តដែរ ត្រូវជួយគេឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃនៃមនុស្សអាក្រក់”(ខ.៤)។ តាមបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ យើងត្រូវការពារអ្នកដែលមិនអាចការពារខ្លួនឯងបាន គឺអ្នកទាល់ក្រ និងស្រ្តីមេម៉ាយ ដែលត្រូវការយុត្តិធម៌ និងការការពារ ដូចក្មេងៗដែលលោកនីកូឡាស់បានខិតខំជួយសង្រ្គោះយើង ដោយមិនគិតការនឿយហត់។
សព្វថ្ងៃនេះ នៅកន្លែងណាក៏មានមនុស្សត្រូវការជំនួយ ដោយសារសង្រ្គាម ខ្យល់ព្យុះ ឬទុក្ខលំបាកផ្សេងទៀត។ យើងមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់បានឡើយ តែយើងអាចអធិស្ឋាន និងគិតអំពីការអ្វីដែលយើងអាចធ្វើ ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ តាមដែលព្រះទ្រង់បណ្តាលចិត្ត។—Linda…
ការបើកបរខាងវិញ្ញាណ
នៅក្នុងថ្នាក់រៀនបើកបររថយន្ត មានមេរៀនដ៏ជាក់លាក់ជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនបានចាំអស់។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំរៀនសូត្រ តាមអក្សរកាត់មួយ ដែលបានដាក់ជាប់នៅក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំ។
អក្សរកាត់នោះ គឺចេញមកពីពាក្យ ពិនិត្យមើល សម្គាល់ ព្យាករណ៍ សម្រេចចិត្ត និងអនុវត្ត។ ពាក្យនីមួយៗគឺជាដំណាក់កាលនៃការបើកបរ ដែលគេបានបង្រៀនយើង ឲ្យអនុវត្តជាប្រចំា ពេលយើងបើកបររថយន្ត។ បានសេចក្តីថា យើងត្រូវតែពិនិត្យមើល ផ្លូវថ្នល់ឲ្យបានច្បាស់។ យើងត្រូវសម្គាល់ ឧបស័គ្គ។ យើងត្រូវ ព្យាករណ៍ អំពីរឿងដែលអាចបណ្តាលមកពីឧបស័គ្គនោះ។ យើងត្រូវ សម្រេចចិត្ត ថា យើងនឹងឆ្លើយតបដូចម្តេច ចំពោះឧបស័គ្គនោះ ហើយបន្ទាប់មក បើសិនជាចាំបាច់ យើង ត្រូវអនុវត្ត តាមការសម្រេចចិត្តនោះ។ នេះជាយុទ្ធសាស្រ្ត ដែលជួយឲ្យយើងតាំងចិត្ត ដើម្បីជៀសវាងគ្រោះថ្នាក់។
ការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណ ក៏មានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងការរៀនបើកបរផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៥ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរថា “ត្រូវប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា កុំឲ្យដើរដូចជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញាឡើយ ត្រូវតែដើរដោយមានប្រាជ្ញាវិញ”(ខ.១៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលដឹងថា មានឧបស័គ្គមួយចំនួន ដែលអាចធ្វើឲ្យពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ ដើរខុសផ្លូវ ទៅតាមផ្លូវជីវិតចាស់ ក្នុងជីវិតថ្មីក្នុងព្រះយេស៊ូវ(ខ.៨,១០-១១)។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានណែនាំពួកជំនុំដែលកំពុងលូតលាស់នេះ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។
នៅក្នុងការដើរនោះ យើងត្រូវមានការពិនិត្យមើល ដោយកត់សម្គាល់ឧបស័គ្គនៅខាងមុខ ហើយជៀសវាងការជំពប់ដួល ដែលមានដូចជាការស្រវឹងស្រា និងរស់នៅតាមចិត្តឯង(ខ.១៨)។ ផ្ទុយទៅវិញ…
រង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យ
អ្នកស្រីដូនេឡាន(Donelan) គឺជាគ្រូបង្រៀន ដែលចូលចិត្តការអានសៀវភៅ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ទម្លាប់ការអាននេះក៏បាននាំឲ្យគាត់ទទួលរង្វាន់។ គាត់កំពុងតែរៀបគម្រោងធ្វើដំណើរ ហើយក៏បានអានគោលការណ៍ធានារាប់រង សម្រាប់ការធ្វើដំណើរ ដែលមានជាច្រើនទំព័រ។ ពេលគាត់អានដល់ទំព័រទី៧ គាត់ក៏បានរកឃើញការផ្តល់រង្វាន់ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ។ ក្រុមហ៊ុននេះមានកម្មវិធីឲ្យរង្វាន់ នៅក្នុងការប្រកួតអាន ដែលក្នុងនោះ មនុស្សទីមួយ ដែលបានអានដល់ទំព័រនេះ នឹងបានទទួលប្រាក់រង្វាន់១ម៉ឺនដុល្លា។ ពួកគេក៏បានឧបត្ថម្ភប្រាក់រាប់ពាន់ដុល្លា ដល់សាលារៀន ក្នុងតំបន់ដែលអ្នកស្រីដូនេឡានរស់នៅ ដើម្បីលើកកម្ពស់ការរៀនអាន និងសរសេររបស់កុមារ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំជាមនុស្សមនុស្សចម្លែក ដែលតែងតែចូលចិត្តអានកិច្ចសន្យាវែងៗ ប៉ុន្តែ បានធ្វើឲ្យគេភ្ញាក់ផ្អើលបំផុត”។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងចង់ឲ្យភ្នែករបស់ខ្លួនបានឃើញ “សេចក្តីដ៏អស្ចារ្យ” ដែលបានចែងអំពីព្រះ(ទំនុកដំកើង ១១៩:១៨)។ គាត់ក៏ត្រូវដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់ក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យមនុស្សស្គាល់ព្រះអង្គផងដែរ ហើយព្រះអង្គក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យគេរាល់គ្នាមានការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ(ខ.២៤,៩៨)។ គាត់ក៏បានសរសេរថា “ឱទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎ ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រឹត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ”(ខ.៩៧)។
យើងក៏បានមានឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការចំណាយពេលជញ្ជឹងគិត អំពីព្រះ អំពីចរិយាសម្បត្តិ និងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីរៀនអំពីព្រះអង្គ និងប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀន ដឹកនាំយើង ហើយបើកចំហរចិត្តយើង ឲ្យដឹងថា ព្រះអង្គជានរណា។ ពេលណាយើងស្វែងរកព្រះអង្គ ព្រះអង្គនឹងប្រទានរង្វាន់មកយើង ដោយឲ្យយើងស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ ហើយបានអរសប្បាយក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ!—Anne Cetas