សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះកំពុងធ្វើការ
មានពេលមួយកំហឹងរបស់ខ្ញុំបានឡើងកម្តៅបន្តិចម្តងៗ ពេលដែលស្រ្តីម្នាក់បានធ្វើបាបខ្ញុំ ស្តីបន្ទោសឲ្យខ្ញុំ ហើយនិយាយដើមខ្ញុំ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យគេរាល់គ្នាដឹង អំពីការអាក្រក់ដែលនាងបានធ្វើ ពោលគឺចង់ឲ្យនាងរងទុក្ខវេទនា ដូចដែលខ្ញុំបានរងទុក្ខដោយសារទង្វើររបស់នាង។ ខ្ញុំមានកំហឹង និងចិត្តល្វីងជូរចត់ចំពោះនាង ទាល់តែក្បាលរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមឈឺ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ដកការឈឺចាប់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំ។ តើខ្ញុំអាចរៀបគម្រោងសងសឹកគេដោយរបៀបណា ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែទូលអង្វរសូមព្រះទ្រង់ដកការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំចេញ? បើសិនជាខ្ញុំជឿថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងដោះស្រាយបញ្ហារបស់ខ្ញុំ? ខ្ញុំដឹងថា អ្នកដែលធ្លាប់ឈឺចាប់ ច្រើនតែធ្វើឲ្យអ្នកដទៃទៀតឈឺចាប់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានទូលសូមព្រះទ្រង់ជួយខ្ញុំ ឲ្យអត់ទោសឲ្យស្រ្តីនោះ ហើយស្វែងរកការផ្សះផ្សា។
ស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានជ្រាប អំពីការលំបាក នៅក្នុងការទុកចិត្តព្រះ ខណៈពេលដែលទ្រង់ស៊ូទ្រាំនឹងអំពើអយុត្តិធម៌។ ស្តេចដាវីឌបានប្រឹងប្រែងអស់ពីចិត្ត ដើម្បីក្លាយជាអ្នកបម្រើប្រកបដោយក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ស្តេចសូល នៅតែមានការច្រណែន និងចង់សម្លាប់គាត់ចោល(១សាំយ៉ូអែល ២៤:១-២)។ ស្តេចដាវីឌបានរងទុក្ខលំបាកជាច្រើន ខណៈពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជួយដោះស្រាយបញ្ហារបស់គាត់ ហើយរៀបចំផ្លូវឲ្យគាត់ឡើងគ្រងរាជ្យជាស្តេច ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែសម្រេចចិត្តថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងសងសឹក(ខ.៣-៧)។ គាត់បានធ្វើអ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើ ដោយព្យាយាមផ្សៈផ្សាជាមួយស្តេចសូល ហើយថ្វាយលទ្ធផល ឲ្យព្រះទ្រង់ជាអ្នកសម្រេច(ខ.៨-២២)។
ពេលដែលអ្នកដទៃបានធ្វើអាក្រក់មកលើយើង ហើយមិនបានទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ យើងមានការពិបាកចិត្ត ចំពោះរឿងអយុត្តិធម៌នេះ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ធ្វើការនៅក្នុងចិត្តយើង និងចិត្តអ្នកដទៃ នោះយើងអាចអត់ឱនទោសឲ្យគេ ដូចដែលព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យយើង ហើយទទួលព្រះពរ…
សង្រ្គាមបានចប់ហើយ
បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទី២ បានបញ្ចប់ លោកហ៊ីរូ អូណូដា(Hiroo Onoda) បានបន្តលាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃ អស់រយៈពេល២០ឆ្នំា ដោយមិនព្រមជឿថា ប្រទេសរបស់គាត់ បានចុះចាញ់សង្រ្គាមនោះឡើយ។ កាលសម័យសង្រ្គាម អ្នកដឹកនាំយោធារបស់ប្រទេសជប៉ុនបានបញ្ជូនលោកអូណូដា ឲ្យទៅកោះដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ក្នុងប្រជុំកោះ(លូបាង)នៃប្រទេសភីលីពីន ដើម្បីឈ្លបមើលកងទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្ត។ បន្ទាប់ពីកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពត្រូវបានចុះហត្ថលេខា ហើយការប្រយុទ្ធគ្នាក៏បានបញ្ចប់ លោកអូណូដាបានបន្តរស់នៅក្នុងព្រៃ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៤ មេបញ្ជាការរបស់លោកអូណូដា ក៏បានធ្វើដំណើរទៅកោះនោះ ដើម្បីស្វែងរកគាត់ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា សង្រ្គាមបានចប់ហើយ។
អស់រយៈពេលបីទសវត្សរ៍នោះ លោកអូណូដាបានរស់នៅ ដោយការខ្វះខាត តែម្នាក់ឯងក្នុងព្រៃ ដោយសារគាត់មិនព្រមចុះចាញ់ ដោយមិនជឿថា សង្រ្គាមបានបញ្ចប់នោះឡើយ។ យើងក៏អាចប្រព្រឹត្តខុសដូចគាត់ផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាស់សេចក្តីដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា “យើងបានត្រូវកប់ជាមួយនឹងទ្រង់ហើយ ដោយទទួលជ្រមុជក្នុងសេចក្តីស្លាប់”(រ៉ូម ៦:៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដោយបានឈ្នះការកុហក់របស់សាតាំង ការភ័យខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ និងកាត់ផ្តាច់ចំណងនៃអំពើបាប ដោយអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ។ ទោះយើងបាន “ស្លាប់ខាងឯបាប” ហើយ “បានរស់ខាងឯព្រះ”(ខ.១១)ក៏ដោយ ក៏ជាញឹកញាប់ យើងហាក់ដូចជានៅតែបន្តរស់នៅ ក្រោមអំណាចនៃការអាក្រក់។ យើងចាញ់ការល្បួង ដោយធ្វើតាមការលួងលោមរបស់អំពើបាប។ យើងស្តាប់តាមការកុហករបស់អារក្ស ដោយមិនបានទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវចុះចាញ់ឡើយ។ យើងមិនចំាបាច់ត្រូវរស់នៅ តាមការបោកបញ្ចោតនោះទៀតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចឱបក្រសោបយករឿងដ៏ពិតនៃជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយពឹងអាងព្រះគុណព្រះអង្គ។…
ការកែតម្រង់ដ៏សប្បុរស
អាកាសធាតុ នៅដើមរដូវផ្ការីក គឺពិតជាធ្វើឲ្យស្រស់ស្រាយណាស់។ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានរួមដំណើរកម្សាន្តជាមួយខ្ញុំ ដោយ ចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ សម្រស់នៃពេលវេលា ដែលយើងមានជាមួយគ្នា អាចប្រែក្លាយជាសោកនាដកម្មភ្លាមៗ បើសិនជាខ្ញុំមិនបានឃើញផ្លាកសញ្ញាពណ៌ក្រហម លាយស ដែលបានឲ្យដំណឹងខ្ញុំថា ខ្ញុំកំពុងតែទៅតាមទិសដៅខុសហើយ។ ដោយសារខ្ញុំបានឃើញផ្លាក “ហាមចូល” នៅចំពោះមុខខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់បត់ចង្កូតឡាន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការភិតភ័យ ពេលដែលខ្ញុំគិតដល់គ្រោះថ្នាក់ ដែលខ្ញុំអាចនាំមកឲ្យភិរយាខ្ញុំ និងខ្លួនឯង ព្រមទាំងអ្នកដទៃ បើសិនជាខ្ញុំមិនអើពើរចំពោះផ្លាកសញ្ញា ដែលរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំកំពុងតែទៅតាមផ្លូវខុស។
ខចុងក្រោយនៃកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការកែតម្រង់។ ក្នុងចំណោមយើង តើមាននរណាខ្លះ ដែលមិនត្រូវការ “ការកែតម្រង់” ពីអ្នកដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង ដើម្បីឲ្យយើងងាកចេញពីសកម្មភាព ការសម្រេចចិត្ត ឬបំណងចិត្ត ដែលអាចធ្វើឲ្យឈឺចាប់? តើមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីខ្លះ ដែលអាចកើតឡើងចំពោះយើង ឬអ្នកដទៃ បើសិនជាគ្មាននរណាម្នាក់ មកជួយណែនាំយើង ឲ្យទាន់ពេលវេលាទេនោះ?
បទគម្ពីរយ៉ាកុប ៥:២០ បានចែងថា “អ្នកណាដែលនាំមនុស្សបាប ឲ្យត្រឡប់ពីផ្លូវវង្វេងមកវិញ នោះឈ្មោះថា បានជួយសង្គ្រោះព្រលឹង១ ឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់ ហើយក៏គ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្តផង”។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កយ៉ាកុបកំពុងតែនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីតម្លៃនៃការកែតម្រង់ ដោយចិត្តសប្បុរស។ ការកែតម្រង់ គឺជាការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ។…
ការប្រគំតន្រ្តីជីវិតជាមួយព្រះជាម្ចាស់
នៅក្នុងកម្មវិធីប្រគំតន្រ្តីកុមារ ខ្ញុំបានមើលគ្រូ និងសិស្សម្នាក់ កំពុងតែអង្គុយនៅពីមុខព្យាណូមួយគ្រឿង។ មុនពេលការប្រគុំតន្រ្តីជាគូចាប់ផ្តើម គ្រូក៏បានចូលទៅជិតសិស្ស ដើម្បីខ្សិបប្រាប់ការណែនាំមួយចំនួន ជាចុងក្រោយ។ នៅពេលដែលតន្រ្តីបានបន្លឺសម្លេងឡើង ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញថា សិស្សបានលេងភ្លេង តាមទំនុកភ្លេងដ៏សាមញ្ញមួយ ខណៈពេលដែលគ្រូរបស់គាត់បានលេងអមជាមួយគាត់ ដើម្បីឲ្យទំនុកភ្លេងនោះកាន់តែមានភាពស៊ីជម្រៅ និងពិរោះ។ ជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃការប្រគុំនេះ គ្រូរបស់គាត់ក៏បានងក់ក្បាល់ ដើម្បីបង្ហាញការពេញចិត្ត ចំពោះការលេងតន្រ្តីរបស់គាត់។
ជីវិតរបស់យើង ក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឺមានលក្ខណៈជាការប្រគុំជាគូ ជាជាងការប្រគុំទោល។ ជួនកាល ខ្ញុំភ្លេចថា ព្រះអង្គ “កំពុងតែអង្គុយក្បែរខ្ញុំ” ហើយខ្ញុំអាច “ប្រគុំតន្រ្តីជីវិត” ដោយអំណាច និងការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលណាខ្ញុំព្យាយាមស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះអង្គ ដោយកម្លាំងខ្លួនឯង នោះគឺមិនខុសពីការលេងភ្លេងឲ្យត្រូវណោត ដោយសមត្ថភាពខ្លួនឯងនោះឡើយ ដែលធ្វើឲ្យភ្លេងហាក់ដូចជាមិនត្រូវបទ និងមិនស៊ីជម្រៅ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហា ដោយសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំដែលមានកំណត់ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ការមិនចុះសម្រុងជាមួយអ្នកដទៃ គឺជាលទ្ធផលដែលខ្ញុំទទួលបាន។
វត្តមានរបស់ព្រះ ដែលជាគ្រូរបស់ខ្ញុំ បាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ។ ពេលដែលខ្ញុំពឹងផ្អែកទៅលើជំនួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ ការរស់នៅរបស់ខ្ញុំក៏បានថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គផងដែរ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានបម្រើដោយអំណរ ស្រឡាញ់ដោយមិនទើសទាល់ ហើយក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលព្រះទ្រង់ប្រទានពរដល់ទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំ។ ការនេះបានកើតឡើង គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសាវ័កព្រះអង្គថា “អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន ដ្បិតបើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ”(យ៉ូហាន…
មិននៅក្នុងទ្រុងទៀតទេ
មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំម្នាក់បានឲ្យឆ្កែមួយក្បាល មកក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ។ វាជាឆ្កែពូជរោមស្រម៉ូវ ដែលគេបានចុះឈ្មោះនៅកន្លែងចិញ្ចឹមសត្វ។ វាមានវ័យចាស់ណាស់ហើយ បានជាមិនអាចមានកូនបានទេ។ មិនយូរប៉ុន្មានយើងក៏បានដឹងថា ភាគច្រើននៃជីវិតរបស់សត្វឆ្កែដ៏ស្រស់ស្អាតមួយក្បាលនេះ គឺបានរស់នៅក្នុងទ្រុងតូចមួយយ៉ាងកំសត់។ វាចេះតែដើរជារង្វង់។ វាមិនអាចពាំ ឬរត់តាមខ្សែបន្ទាត់ត្រង់ឡើយ។ ហើយទោះយើងផ្តល់ឲ្យវានូវទីធ្លាដ៏ធំទូលាយ សម្រាប់ឲ្យវារត់លេងក្តី វានៅតែគិតថា វាកំពុងតែរស់នៅក្នុងទ្រុងដដែល។
នៅក្នុងពួកជំនុំដំបូង មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើន ជាជនជាតិយូដា ដែលពីមុន ពួកគេធ្លាប់តែរស់នៅ ក្នុងការហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយរបងនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះល្អ ហើយជាការប្រទានមកពីព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យពួកគេដឹងថា ខ្លួនជាមនុស្សមានបាប ហើយនាំពួកគេទៅរកព្រះយេស៊ូវ(កាឡាទី ៣:១៩-២៥) តែក្នុងគ្រាសញ្ញាថ្មី ពួកគេដល់ពេលដែលត្រូវរស់នៅ ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគុណព្រះ និងសេរីភាពដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រទាន។ កាលនោះ ពួកគេមានការស្ទាក់ស្ទើរ។ ពួកគេត្រូវដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទបានរំដោះពួកគេឲ្យមានសេរីភាព រួចពីក្រឹត្យវិន័យហើយ។
យើងប្រហែលជាមានបញ្ហាដូចពួកគេផងដែរ។ យើងប្រហែលជាបានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងកន្លែង ឬវប្បធម៌ដែលមានក្រឹត្យក្រមដ៏តឹងរឹង ដែលបានឃុំឃាំងយើង។ ពុំនោះទេ យើងប្រហែលជាបានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះដែលយើងមានសេរីភាពពេញទី ដែលធ្វើឲ្យយើងស្រេកឃ្លានចង់បានសុវត្ថិភាព ដែលអាចរកបានពីការការពាររបស់ច្បាប់ ឬបទបញ្ជា។
ទោះយើងធ្លាប់រស់នៅកន្លែងដែលមានច្បាប់តឹងរឹង ឬនៅកន្លែងដែលយើងអាចធ្វើអ្វីៗដោយសេរីក្តី ពេលនេះជាពេលដែលយើងត្រូវឱបក្រសោបយកសេរីភាព ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(កាឡាទី ៥:១)។ ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះយើង ឲ្យមានសេរីភាព ដើម្បីស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(យ៉ូហាន ១៤:២១) ហើយ…
ការដ៏អស្ចារ្យ!
កាលពីថ្ងៃទី៩ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៩ ពិភពលោកមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះដំណឹងនៃការដួលរលំនៃកំផែងក្រុងប៊ែរឡាំង។ កំផែងនោះបានចែកទីក្រុងប៊ែរឡាំង និងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ជាពីរ តែនៅថ្ងៃនោះ វាក៏បានដួលរលំ ហើយទីក្រុងដែលបានចែកជាពីរ អស់រយៈពេល២៨ឆ្នាំ មានការរួបរួមគ្នាឡើងវិញ។ ប្រទេសអាឡឺម៉ងទាំងមូលមានភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែ ពិភពលោកដែលបានតាមដានព្រឹត្តិការនេះ ក៏រំភើបរីករាយផងដែរ។ រឿងដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើងហើយ!
ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ ក្នុងឆ្នាំ៥៣៨ មុនគ្រីស្ទសករាជ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបាននិរទេសអស់រយៈពេលប្រហែល៧០ឆ្នាំ។ ពេលនោះ ពួកគេក៏មានក្តីអំណរដ៏ពោរពេញផងដែរ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២៦ បានពិពណ៌នាអំពីពេលដែលពេញដោយអំណរ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ពេលនោះ គេឮសម្លេងសើច ការច្រៀងដោយអំណរ និងការទទួលស្គាល់ជាអន្តរជាតិថា ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនូវការដ៏អស្ចារ្យ សម្រាប់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់(ខ.២)។ តើពួកគេមានការឆ្លើយតបយ៉ាងណា ពេលដែលបានទទួលសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ ដែលបានជួយសង្រ្គោះពួកគេ? ការដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ នាំឲ្យមានភាពត្រេកអរជាពន់ពេក(ខ.៣)។
ជាងនេះទៅទៀត ព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់បានធ្វើកាលពីមុន គឺជាមូលហេតុដែលយើងអធិស្ឋាន សម្រាប់ពេលបច្ចុប្បន្ន និងជាក្តីសង្ឃឹមដ៏ភ្លឺស្វាង សម្រាប់ពេលអនាគត(ខ.៤-៦)។
បើសិនជាយើងបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះហើយ យើងនឹងមិនពិបាកស្វែងរកការដ៏អស្ចារ្យពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រោះទ្រង់បានបង្រៀនការដ៏អស្ចារ្យដល់យើង ទ្រង់បានធ្វើការដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់យើង ហើយយើងមានក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យ តាមរយៈព្រះអង្គ។ សូមថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ ដ្បិតព្រះអង្គបានធ្វើនូវការដ៏អស្ចារ្យ! —ARTHUR JACKSON
សម្លេងរបស់អ្នកជាអំណោយទាន
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទទួលការអញ្ជើញឲ្យជួបអ្នកលេងព្យាណូម្នាក់ ដែលមានឈ្មោះល្បីជាអន្តរជាតិ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដែលមានឱកាសជួបគាត់ ដោយសារខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយការប្រឡូកនៅក្នុងសិល្បៈតន្រ្តី ដែលមានការលេងវីយូឡុង និងព្យាណូ និងការប្រគំតន្រ្តីទោល ក្នុងកម្មវិធីព្រះវិហារ និងកម្មវិធីផ្សេងទៀត។
ពេលខ្ញុំបានមកដល់កន្លែងដែលខ្ញុំត្រូវជួបគ្នា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់ចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេសតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលគាត់ឲ្យវីយូឡុងធំមួយគ្រឿង ឲ្យខ្ញុំលេង។ វាជាឧបករណ៍តន្រ្តីដែលខ្ញុំមិនដែលបានប៉ះពីមុនមកសោះ។ គាត់បានទទូចឲ្យខ្ញុំលេងវា ហើយគាត់នឹងលេងព្យ៉ាណូអមជាមួយ។ ខ្ញុំក៏កូតវីយូឡុងធំនោះបានពីរបីណោត តាមគំរូនៃការលេងវីយូឡុងតូចដែលខ្ញុំបានហ្វឹកហាត់។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំបានលេងខុសភ្លេង ដោយយើងបែរជាលេងបទផ្សេងពីគ្នាទៅវិញ។
ខ្ញុំក៏បានភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ហើយដឹងថា តាមពិតវាគ្រាន់តែជាការយល់សប្តិប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារទំនុកភ្លេងនៅក្នុងការយល់សប្តិនោះត្រូវបានប្រគំយ៉ាងពិរោះ ខ្ញុំក៏បានគិតថា បើសិនជាខ្ញុំអាចច្រៀង នៅក្នុងការយល់សប្តិនោះវិញ មិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។
ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យយើងមានឱកាសអភិវឌ្ឍន៍ទេពកោសល្យពីកំណើត និងអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក(១កូរិនថូស ១២:៧)។ តាមរយៈការអានព្រះគម្ពីរ ដោយការអធិស្ឋាន និងការប្រឹក្សាយោបលពីអ្នកដទៃ យើងអាចមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងមានរៀងៗខ្លួន និងពិសេសខុសៗគ្នា។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា ទោះយើងមានអំណោយទានខាងវិញាណមួយណាក៏ដោយ យើងត្រូវចំណាយពេលស្វែងរកវា ហើយប្រើវា ដោយដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រទានអំណោយទានទំាងនោះរៀងៗខ្លួន តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់(ខ.១១)។
ចូរយើងប្រើ “សម្លេង” ដែលជាអំណោយមកពីព្រះវិញ្ញាណ ដើម្បីថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះ និងបម្រើអ្នកជឿដទៃទៀត…
ការរស់នៅ ការអធិស្ឋាន និងការស្រឡាញ់
លោកចេស អូវិន(Jesse Owens) ជាកីឡាកររត់ប្រណាំងដ៏ល្បីល្បាញ ដែលបានរស់នៅជាបុរសនៃសេចក្តីជំនឿ ដ៏ក្លាហាន ដោយសារគាត់បានទទួលឥទ្ធិពលពីឪពុកម្តាយរបស់គាត់ ដែលជាអ្នកជឿដ៏រឹងមាំ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក កាលពីឆ្នាំ ១៩៣៦ លោកអូវិន ស្ថិតក្នុងចំណោមជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅមួយចំនួនតូច នៅក្នុងក្រុមកីឡាករអាមេរិក ហើយគាត់បានទទួលមេដាយមាសចំនួន៤ នៅចំពោះមុខពួកណាហ្ស៊ីដែលពេញដោយក្តីសម្អប់ និងលោកអ៊ីត្លែរ(Hitler) ដែលជាមេដឹកនាំរបស់ពួកគេ។ គាត់ក៏បានរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិជាមួយនឹងកីឡាករអាឡឺម៉ង់ម្នាក់ ឈ្មោះ លូហ្ស ឡង(Luz Long)។
នៅសម័យនោះ ជីវិតរបស់លោកលូហ្សបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយការឃោសនារបស់ពួកណាហ្ស៊ី ប៉ុន្តែ ការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿ តាមរយៈការរស់នៅដ៏សាមញ្ញរបស់លោកអូវិន បានជិះឥទ្ធិពលមកលើលោកលូហ្ស។ ក្រោយមក លោកឡងក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកអូវិនថា “នៅម៉ោង ដែលខ្ញុំបាននិយាយជាមួយអ្នកជាលើកទីមួយ នៅទីក្រុងប៊ែរឡាំង ពេលដែលអ្នកកំពុងតែលត់ជង្គង់នៅលើដី ខ្ញុំដឹងថា អ្នកកំពុងតែអធិស្ឋាន… ពេលនោះ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំចង់ទទួលជឿព្រះដែរ”។
ទីបន្ទាល់របស់លោកអូវិនបានបង្ហាញ អំពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទអាចអនុវត្តតាមការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុលឲ្យ “ស្អប់ការអាក្រក់” ហើយ “ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក”(រ៉ូម ១២:៩-១០)។ លោកអូវិនអាចឆ្លើយតប ចំពោះការអាក្រក់ដែលនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ ដោយការស្អប់ តែគាត់បានជ្រើសរើសការរស់នៅ ដោយជំនឿ និងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់លោកលូហ្ស ដែលក្រោយមកបានក្លាយជាមិត្តភក្តិគាត់ ហើយមានចិត្តចង់ទទួលជឿព្រះ។
ខណៈពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះមាន “ការខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងការអធិស្ឋាន”(ខ.១២) ទ្រង់ក៏បានចម្រើនកម្លាំងយើង ឲ្យ “រស់នៅដោយមានគំនិតដែលចុះសម្រុងគ្នា”(ខ.១៦)។
ពេលដែលយើងពឹងផ្អែកលើការអធិស្ឋាន…
ហេតុផលដែលត្រូវច្រៀងសរសើរព្រះអង្គ
ក្នុងនាមខ្ញុំជាមនុស្សដែលរស់នៅ តាមគោលការណ៍ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានទទួលបរាជ័យដ៏ធំមួយ។ តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុស? គឺខ្ញុំបានគេងលក់។ ខ្ញុំបានប្រាប់កូនៗរបស់ខ្ញុំឲ្យត្រឡប់មកផ្ទះវិញ តាមពេលដែលខ្ញុំកំណត់ នៅពេលយប់ ដែលពួកគេ ចេញទៅក្រៅ។ ពួកគេជាក្មេងល្អ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានទម្លាប់រង់ចាំពួកគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ទាល់តែខ្ញុំបានឮសម្លេងពួកគេបើកគន្លឹះទ្វារចូលផ្ទះ។ ខ្ញុំចង់ឃើញពួកគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព។ ខ្ញុំមិនចង់អង្គុយចាំពួកគេទេ តែខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តអង្គុយចាំពួកគេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយប់មួយ ខ្ញុំអង្គុយចាំទាល់តែគេងលក់ ហើយពេលខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ឃើញកូនស្រីខ្ញុំញញឹម ហើយនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា នាងបានមកដល់ផ្ទះដោយសុវត្ថិភាពហើយ ខ្ញុំគួរតែចូលគេង។ ទោះឪពុកទាំងឡាយមានបំណងល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល ពួកគេគេងលក់ នៅពេលដែលពួកគេកំពុងអង្គុយចាំកូនត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ នេះជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងមានភាពកម្សោយ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស។
ប៉ុន្តែ រឿងនេះមិនដែលកើតឡើងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១២១ ជាបទចម្រៀងដែលបានរំឭកយើងថា ព្រះអង្គជាអ្នកយាម និងការពារកូនៗរបស់ទ្រង់។ អ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើងនេះបានប្រកាស់ថា ព្រះដែលថែរក្សាយើង ទ្រង់មិនដែល “ងោកងុយឡើយ”(ខ.៣)។ គាត់ក៏បានលើកយកសេចក្តីពិតនេះមកនិយាយម្តងទៀត ក្នុងខ.៤ ដើម្បីសង្កត់ធ្ងន់ថា “ទ្រង់នឹងមិនដែលងោកងុយ ក៏មិនដែលផ្ទំលក់ឡើយ”។
អ្នកឃើញទេ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលងោកងុយឡើយ។ ទ្រង់តែងតែមើលថែយើង ដែលជាកូនប្រុសស្រីរបស់ទ្រង់ជានិច្ច។ ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យមើលថែយើង ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ នេះជាព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលយើងគួរតែយកមកច្រៀងសរសើរព្រះអង្គ។—JOHN BLASÉ
ឱកាសមួយទៀត
នៅក្បែរតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ មានហាងលក់កង់មួយ ដែលមានផ្លាកយីហោថា ហាងលក់កង់ឱកាសទីពីរ។ នៅទីនោះ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តបានជួសជុលកង់ដែលគេបោះបង់ចោល ហើយយកវាទៅចែកដល់ក្មេងទាល់ក្រ។ លោកអឺនី ក្លក(Ernie Clark) ដែលជាស្ថាបនិកនៃហាងនេះ ក៏បានបរិច្ចាកកង់ជាច្រើនដល់មនុស្សធំដែលទាល់ក្រ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងជនអនាថា ជនពិការ និងអតីតយុទ្ធជន ដែលកំពុងតែមានការពិបាក នៅក្នុងការរស់នៅជាជនស៊ីវិល។ កង់ទាំងនោះមានឱកាសទីពីរ ប៉ុន្តែ ជួនកាល អ្នកទទួលកង់ទំាងនោះ ក៏មានការចាប់ផ្តើមជាថ្មីផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ អតីតយុទ្ធជនម្នាក់បានប្រើកង់ដែលគាត់បានទទួលថ្មីៗ ដើម្បីទៅសម្ភាសការងារ។
ឱកាសទីពីរអាចកែប្រែជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ជាពិសេស នៅពេលដែលឱកាសទីពីរនោះ ជាការប្រទានរបស់ព្រះ។ ហោរាមីកាបានលើកសរសើរ អំពីព្រះគុណ ដែលនាំមកនូវឱកាសទីពីរ ក្នុងអំឡុងពេលដែលប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល កំពុងតែមានភាពពុករលួយ ដោយការស៊ីសំណូក ការកេងបន្លំ និងអំពើបាបដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមដទៃទៀត។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលទំនួញថា “មនុស្សដែលគោរពតាមព្រះ បានសូន្យបាត់ពីផែនដីទៅ គ្មានអ្នកណាដែលទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកមនុស្សលោកទេ”(មីកា ៧:២)។
លោកមីកាដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងជំនុំជម្រះការអាក្រក់។ តែដោយសារទ្រង់ជាព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់នឹងប្រទានឱកាសទីពីរដល់អ្នកដែលប្រែចិត្តចេញពីបាប។ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ហោរាមីកាក៏បានសួរថា “តើមានអ្នកណាជាព្រះឲ្យដូចទ្រង់ ដែលទ្រង់អត់ទោសចំពោះអំពើទុច្ចរិត ហើយក៏បំភ្លេចអំពើរំលងរបស់សំណល់នៃមរដកទ្រង់”(ខ.១៨)។
យើងក៏អាចអរសប្បាយ ដោយដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់មិនបោះបង់យើងចោល ដោយសារអំពើបាបរបស់យើងឡើយ ហើយយើងត្រូវទូលសូមការអត់ទោសបាបពីទ្រង់។ គឺដូចដែលលោកមីកាបានប្រកាស់អំពីព្រះអង្គថា “ទ្រង់នឹងមានសេចក្តីអាណិតអាសូរ ដល់យើងរាល់គ្នាទៀត…