សេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងពេលបែកបាក់
មានពេលមួយ ការពិភាក្សាជាសាធារណៈអំពីច្បាប់ដ៏ចម្រូងចម្រាស់របស់ប្រទេសសឹង្ហបូរី បានផ្ទុះឡើង ធ្វើឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទ មានការខ្វែងគំនិតគ្នា ដោយសា17រពួកគេមានទស្សនៈខុសៗគ្នា អំពីច្បាប់នោះ។ អ្នកខ្លះបានហៅអ្នកដទៃថា “មនុស្សគំនិតចង្អៀត” ឬចោទប្រកាន់ពួកគេថា បានបន្ទាបបន្ថោកជំនឿខ្លួនឯង។
រឿងចម្រូងចម្រាស់អាចបណ្តាលឲ្យមានការបែកបាក់ដ៏មុតស្រួច នៅក្នុងចំណោមមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ ដោយនាំមកនូវការឈឺចាប់ និងបំបាក់ទឹកចិត្តមនុស្សជាច្រើន។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងមានចំណុចខ្វះខាតច្រើនណាស់ នៅក្នុងការអនុវត្តន៍តាមការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ហើយខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំក៏មានកំហុសផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំរិះគន់អ្នកដទៃ ដែលមានទស្សនៈខុសពីខ្ញុំ។
ការបញ្ចេញទស្សនៈខុសៗគ្នា អាចនាំឲ្យមានការបែកបាក់ តែបំណងចិត្តរបស់យើងអាចជាប្រភពនៃបញ្ហានោះ។ តើយើងគ្រាន់តែមិនយល់ស្របចំពោះទស្សនៈរបស់គេ ឬយើងមានចេទនាចង់ជាន់ពន្លិចអ្នកដែលបានបញ្ចេញទស្សនៈនោះ?
តែមានពេលខ្លះ យើងចាំបាច់ត្រូវប្រាប់គេឲ្យដឹងថា អ្វីដែលគេនិយាយនោះ គឺជាការបង្រៀនខុសឆ្គងទេ។ បើសិនវាជាការបង្រៀនខុសឆ្គងមែន យើងចាំបាច់ត្រូវប្រាប់គេ អំពីគោលជំហររបស់យើង។ បទគម្ពីរអេភេសូរ ៤:២-៦ បានរំឭកយើងថា យើងត្រូវកែតម្រង់គ្នា ដោយការបន្ទាបខ្លួន ចិត្តសុភាព ការអត់ធ្មត់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ហើយដែលសំខាន់បំផុតនោះ យើងត្រូវខំប្រឹង “រក្សាសេចក្តីរួបរួមគ្នារបស់ព្រះវិញ្ញាណ”(ខ.៣)។
បញ្ហាចម្រូងចម្រាស់ខ្លះនឹងនៅបន្តកើតមាន។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះបន្ទូលព្រះបានរំឭកយើងថា គោលដៅរបស់យើងគួរតែដើម្បីស្អាងជំនឿអ្នកដទៃ គឺមិនត្រូវជាន់ពន្លិចពួកគេនោះឡើយ(ខ.២៩)។ តើយើងកំពុងតែព្យាយាមប្រកែកឲ្យឈ្នះគេ ដើម្បីបំបាក់មុខគេឬ? ឬយើងកំពុងតែអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយយើង ឲ្យយល់អំពីសេចក្តីពិតរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងពេល និងផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ ដោយនឹកចាំថា យើងមានជំនឿតែមួយ នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់តែមួយ?(ខ.៤-៦)។—LESLIE KOH
សត្វកណ្តុរដែលចេះគ្រហឹម
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំ និងកូនប្រុសខ្ញុំ បានទៅបោះជំរុំពីរបីថ្ងៃ នៅវាលរហោស្ថាន សេលវេយ ប៊ីធ័ររូត នៅភាគខាងជើងនៃរដ្ឋអ៊ីដាហូ។ នៅទីនោះជាតំបន់ដែលមានសត្វខ្លាឃ្មុំរស់នៅ តែយើងបានយកថ្នាំសម្រាប់បាញ់សត្វខ្លាឃ្មុំ និងសម្អាតកន្លែងបោះជំរុំរបស់យើង ហើយយើងមិនរំពឹងថា នឹងជួបសត្វខ្លាឃ្មុំគ្រីសលីឡើយ។
នៅពេលយប់មួយ នៅពាក់កណ្តាលអាធ្រាត ខ្ញុំបានឮសម្លេងរេនឌីកំពុងតែរើបម្រះចុះឡើង ដើម្បីចេញពីភួយរបស់គាត់។ ខ្ញុំក៏បានយកពិលរបស់ខ្ញុំមកឈួលមើល ដោយគិតថា គាត់ប្រហែលជាកំពុងតែស្ថិតក្នុងក្រញាំរបស់សត្វខ្លាឃ្មុំ ដែលកំពុងតែបញ្ចេញភាពកាចសាហាវរបស់វា។
ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញសត្វកណ្តុរវាលមួយក្បាល មានកម្ពស់ប្រហែលមួយទឹកកន្លះ កំពុងតែអង្គុយត្រង់ខ្លួនឡើងលើ គ្រវីក្រញាំរបស់វា។ វាបានខាំមួករបស់រេនឌីជាប់យ៉ាងមាំ នឹងធ្មេញរបស់វា។ សត្វដ៏តូចល្អិតនេះបានខាំទាញមួករបស់រេនឌី របូតចេញពីក្បាលគាត់។ ពេលខ្ញុំអស់សំណើច សត្វកណ្តុរក៏បានទម្លាក់មួកគាត់ចុះ ហើយក៏បានរត់ទៅបាត់។ យើងក៏បានចូលគេង នៅក្នុងភួយយើងវិញ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការភ្ញាក់ផ្អើលនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចគេងលក់ឡើងវិញ ហើយខ្ញុំក៏បានគិតអំពីអារក្សសាតាំង ដែលតែងតែក្រវែលយើងជានិច្ច។
សូមយើងគិត អំពីពេលដែលសាតាំងបានល្បួងព្រះយេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ៤:១-១១)។ ព្រះអង្គបានឆ្លើយតប ចំពោះមេល្បួង ដោយប្រើខគម្ពីរ។ ព្រះអង្គបានឆ្លើយតប ដោយនឹកចាំថា ព្រះវរបិតាបានមានបន្ទូលអំពីបញ្ហានេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដូចនេះ ព្រះអង្គនៅតែស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតាជានិច្ច។ ពេលនោះ អារក្សក៏បានរត់គេចចេញពីព្រះអង្គ។
សាតាំងតែងតែចង់លេបត្របាក់យើង តែយើងចាំបាច់ត្រូវចាំថា វាក៏ជាស្នាព្រះហស្តដែលព្រះបានបង្កើត ដូចជាសត្វកណ្តុរដ៏តូចល្អិតនោះដែរ។ លោកយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះដែលគង់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា…
ពេលដែលជីវិតមានការពិបាក
មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ ទាំងផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត និងអារម្មណ៍។ ខ្ញុំក៏បានទៅតម្រេតខ្លួនសម្រាក នៅលើកៅអីមានដៃ។ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏បានផ្លាស់ទីលំនៅ ពីរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ទៅរដ្ឋវីសខុនសីន។ ពេលយើងមកដល់ ឡានរបស់យើងក៏បានខូច ធ្វើឲ្យយើងគ្មានយានជំនិះសម្រាប់ប្រើប្រាស់អស់រយៈពេល២ខែ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការផ្លាស់ទី បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើការវះកាត់ខ្នង ដោយមិនបានរំពឹងទុក ហើយការឈឺចាប់ដ៏រាំរៃរបស់ខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យការរៀបចំរបស់របរក្នុងផ្ទះ កាន់តែមានភាពស្មុគ្រស្មាញ។ ផ្ទះដែលយើងទើបមកនៅថ្មីនោះ ជាផ្ទះចាស់មួយខ្នង ដែលនាំឲ្យយើងត្រូវដោះស្រាយបញ្ហា ហើយត្រូវចំណាយប្រាក់ជាច្រើន។ ឆ្កែរបស់យើងដែលមានវ័យចាស់ ហើយមានបញ្ហាសុខភាពទៀត។ ទោះកូនឆ្កែដែលយើងទើបយកមកចិញ្ចឹមបាននាំមកនូវក្តីអំណរជាច្រើនក្តី ការចិញ្ចឹមសត្វដែលរពឹសខ្លាំងយ៉ាងនេះ បាននាំឲ្យយើងរវល់កាន់តែខ្លាំង លើសពីការរំពឹងទុក។ អាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានប្រែជាមានភាពជូរល្វីង។ តើខ្ញុំអាចមានជំនឿដែលមិនរង្គើរដោយរបៀបណា ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនៃទុក្ខលំបាកដ៏រលាក់យ៉ាងនេះ?
ពេលខ្ញុំអធិស្ឋាន ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ទោះខ្លួនស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ស្តេចដាវីឌបានចាក់បង្ហូរអារម្មណ៍របស់ទ្រង់ចេញមក ដោយមិនខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ ហើយបានស្វែងរកការជ្រកកោន នៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ(ទំនុកដំកើង ១៦:១)។ ទ្រង់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់ និងការពារទ្រង់(ខ.៥-៦) បានជាទ្រង់សរសេរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ ហើយដើរតាមការប្រឹក្សារបស់ព្រះអង្គ(ខ.៧)។ ទ្រង់បានបញ្ជាក់ថា ទ្រង់នឹងមិនរង្គោះរង្គើរឡើយ ព្រោះទ្រង់បានមើលទៅព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច(ខ.៨)។ ដូចនេះ ទ្រង់បានអរសប្បាយ និងសម្រាកយ៉ាងសុខសាន្ត ដោយអំណរ ចំពោះព្រះវត្តមានព្រះជាម្ចាស់(ខ.៩-១១)។
យើងក៏អាចអរសប្បាយផងដែរ ដោយដឹងថា សន្តិភាពក្នុងចិត្តយើង…
បានរួចពីទ្រុងហើយ
ពេលដែលលោកម៉ាទីន លែដ(Martin Laird) ដែលជាអ្នកនិពន្ធចេញដើរលេង គាត់បានជួបបុរសម្នាក់ ដែលមានឆ្កែរពូជប្រម៉ាញ់ Blue Terriers បួនក្បាល។ ក្នុងចំណោមឆ្កែទំាងនោះ ឆ្កែបីក្បាលកំពុងតែរត់ចុះឡើង ដោយសេរីនៅក្នុងទីធ្លា តែឆ្កែមួយក្បាលទៀតចេះតែរត់ជុំវិញ ជារង្វង់តូចៗតែម្នាក់ឯង នៅកន្លែងដដែល នៅក្បែរម្ចាស់វា។ ទីបំផុត លោកលែដក៏បានសួរបុរសនោះ អំពីអត្តចរិកដ៏ចម្លែករបស់ឆ្កែនោះ។ បុរសនោះក៏បានពន្យល់គាត់ថា វាជាសត្វឆ្កែដែលគេបានរំដោះ ពីកន្លែងដែលគេបានឃុំឃាំងវានៅក្នុងទ្រុងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ សត្វឆ្កែនោះបានបន្តរត់ជុំវិញជារង្វង់ដូចនេះ ដោយសារវាធ្លាប់តែរត់ជារង្វង់នៅក្នុងទ្រុងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ពេលណាយើងជាប់អន្ទាក់ ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលអាចជួយរំដោះយើងបាន។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ចំណងនៃសេចក្តីស្លាប់បានរុំជុំវិញទូលបង្គំ ហើយជំនន់នៃសេចក្តីទុច្ចរិតបានបំភ័យទូលបង្គំ ចំណងនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ក៏រួបជុំវិញទូលបង្គំ
អន្ទាក់នៃសេចក្តីស្លាប់បានទាក់ទូលបង្គំ (ទំនុកដំកើង ១៨:៤-៥)។ ពេលដែលគាត់ស្ថិតក្នុងភាពទាល់ច្រក គាត់ក៏បានអំពាវនាវឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយ(ខ.៦)។ ហើយព្រះអង្គក៏បានចុះពីលើស្ថានដ៏ខ្ពស់មក ចាប់ស្រង់គាត់ចេញពីទឹកធំនោះ។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏អាចធ្វើដូចនេះ សម្រាប់យើងផងដែរ។ ព្រះអង្គអាចវាយបំបាក់ច្រវ៉ាក់ និងរំដោះយើង ឲ្យរួចពីទ្រុងដែលកំពុងតែឃុំឃាំងយើង។ ព្រះអង្គអាចរំដោះយើង ហើយនាំយើងចេញទៅទីធំទូលាយ(ខ.១៩)។ ពិតជាគួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ បើយើងនៅតែបន្តរស់នៅ ដូចមនុស្សដែលកំពុងតែជាប់នៅក្នុងទ្រុងទៀតនោះ។ ដោយកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ ចូរយើងកុំមានការភ័យខ្លាច ក្តីអាម៉ាស់ ឬការគាបសង្កត់នោះឡើយ។ ព្រះអង្គបានរំដោះយើង ឲ្យរួចពីទ្រុងនៃសេចក្តីស្លាប់ហើយ។ ដូចនេះ យើងអាចរត់លេងនៅខាងក្រៅទ្រុង ដោយសេរី។—WINN…
ភាពអស្ចារ្យនៃព្រិលពណ៌ស
នៅសតវត្សរ៍ទី១៧ លោកអ៊ីសាក់ ញូតុន(Isaac Newton)បានប្រើកញ្ចក់ព្រីស ដើម្បីសិក្សាអំពីរបៀបដែលពន្លឺបានជួយឲ្យយើងមើលឃើញពណ៌ខុសៗគ្នា។ គាត់បានរកឃើញថា ពេលដែលពន្លឺឆ្លងកាត់វត្ថុណាមួយ វត្ថុនោះហាក់ដូចជាមានពណ៌ដ៏ជាក់លាក់មួយ។ តែតាមពិត ព្រឹលដែលមានពណ៌សរក្បុះ បានកើតឡើងពីដុំគ្រីស្តាល់ទឹកកកតូចល្អិតជាច្រើនផ្តុំចូលគ្នា ដែលសុទ្ធតែមានពណ៌ស្រអាប់។ ពេលដែលពន្លឺបានឆ្លងកាត់ដុំគ្រីស្តាល់ទឹកកកទាំងអស់នោះ យើងឃើញថា ដុំព្រឹលហាក់ដូចជាមានពណ៌សក្បុស។
ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីអំពើបាបរបស់មនុស្ស ដោយនិយាយអំពីពណ៌របស់វាផងដែរ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសាយ ដើម្បីប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់ប្រជាជនយូដា ហើយបានប្រាប់ពួកគេថា អំពើបាបរបស់ពួកគេមានពណ៌ក្រហមទែងហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានសន្យាថា អំពើបាបរបស់ពួកគេនឹងបានសដូចហិមៈ ឬព្រិល(អេសាយ ១:១៨)។ តើប្រែជាសដូចហិមៈ ដោយរបៀបណា? ប្រជាជនយូដាចាំបាច់ត្រូវងាកចេញពីអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយស្វែងរកការអត់ទោសបាបពីព្រះជាម្ចាស់។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវ នោះយើងអាចចូលទៅទទួលការអត់ទោសបាបពីព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលណាក៏បាន។ ព្រះយេស៊ូវបានហៅព្រះអង្គទ្រង់ថា “ពន្លឺនៃលោកិយ” ហើយមានបន្ទូលថា អស់អ្នកណាដែលដើរតាមព្រះអង្គ “មិនដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ”(យ៉ូហាន ៨:១២)។ ពេលណាយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើង ព្រះជាម្ចាស់នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយពន្លឺរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ក៏បានចាំងមកកាត់វិញ្ញាណយើង។ បានសេចក្តីថា ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញយើង ដូចដែលព្រះអង្គទតឃើញព្រះយេស៊ូវ គឺល្អឥតកន្លែងបន្ទោសបាន។
យើងមិនចាំបាច់ត្រូវនៅជាប់ក្នុងកំហុស និងក្តីអាម៉ាស់ ដោយសារការអ្វីដែលយើងបានធ្វើនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីពិតនៃការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះ ដែលធ្វើឲ្យយើង “សដូចហិមៈ”។—LINDA WASHINGTON
អ្នកដែលរស់នៅជិតខាងយើង
ក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ ក៏ដូចជាតំបន់ជាច្រើនទៀត គេប្រើប្រាស់វិបសាយមួយ ដើម្បីជួយយើងតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងភ្លាមៗ ជាមួយអ្នកជិតខាង។ សមាជិកនៃសហគមន៍របស់ខ្ញុំ ក៏បានប្រើវែបសាយនោះ ដើម្បីដាស់តឿនគ្នាទៅវិញទៅមក អំពីសត្វតោភ្នំមួយក្បាល ដែលគេបានប្រទះឃើញ និងអំពីវិធីសាស្រ្តជំលាសចេញពីភ្លើងឆេះព្រៃ ក៏ដូចជាជួយមើលកូនឲ្យគ្នា ទៅវិញទៅមក តាមដែលចាំបាច់។ គេបានក៏ប្រើវា ដើម្បីស្វែងរកសត្វចិញ្ចឹមដែលបានរត់ចោលផ្ទះផងដែរ។ នៅក្នុងការប្រើប្រាស់អំណាចរបស់អ៊ីនធើណិតយ៉ាងដូចនេះ អ្នកដែលរស់នៅជិតខាងគ្នា ក៏បានមានការតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងសារឡើងវិញ តាមរបៀបថ្មីមួយ ដែលជាញឹកញាប់ ទំនាក់ទំនងប្រភេទនេះច្រើនតែបាត់បង់ ក្នុងសង្គមមនុស្សសព្វថ្ងៃ ដោយសារមនុស្សចូលចិត្តធ្វើអ្វីៗលឿនជាងមុន។
ការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកជិតខាង ក៏មានសារៈសំខាន់ នៅសម័យស្តេចសាឡូម៉ូនផងដែរ។ ទំនាក់ទំនងក្នុងគ្រួសារពិតជាសំខាន់ណាស់ ហើយអាចជាប្រភពនៃជំនួយដ៏ធំ ប៉ុន្តែ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា តួនាទីរបស់មិត្តភក្តិក៏សំខាន់ណាស់ដែរ ជាពិសេសនៅពេលដែលមានគ្រោះមហន្តរាយ(សុភាសិត ២៧:១០)។ សមាជិកគ្រួសារប្រហែលជាមានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយក៏ចង់ជួយគ្នា ពេលដែលមានគ្រោះមហន្តរាយផងដែរ។ ប៉ុន្តែ បើសិនជាពួកគេនៅឆ្ងាយពីយើង នោះពួកគេមិនអាចមកជួយយើងភ្លាមៗបានទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកជិតខាង ដែលកំពុងតែរស់នៅក្បែរយើង ទំនងជាអាចដឹងអំពីបញ្ហារបស់យើងលឿនជាង ហើយក៏ប្រហែលជាអាចជួយយើងបានឆាប់រហ័សជាងផងដែរ។
ដោយសារបច្ចេកវិទ្យាបានជួយឲ្យយើងកាន់តែមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការបន្តទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ នៅជុំវិញពិភពលោក នោះយើងងាយនឹងមើលរំលងមនុស្សដែលរស់នៅជិតខាងយើង។ ឱព្រះយេស៊ូវ សូមជួយយើងខ្ញុំឲ្យចំណាយពេលទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស ដែលព្រះអង្គបានដាក់នៅជុំវិញយើងខ្ញុំ! —KIRSTEN HOLMBER
នៅក្នុងរឿងនោះទាំងអស់គ្នា
កាលពីឆ្នាំ១៩៩៤ ក្នុងរយៈពេលតែ២ខែសោះ ជនជាតិទូតស៊ីមួយលាននាក់ ត្រូវជនជាតិហ៊ូទូសម្លាប់រង្គាលយ៉ាងសាហាវព្រៃផ្សៃ នៅប្រទេសរវ៉ាន់ដា។ បន្ទាប់ពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នេះបានបញ្ចប់ លោកអភិបាល ចូហ្វ្រ៊ី រវូប៊ូស៊ីស៊ី(Geoffrey Rwubusisi) លើកទឹកចិត្តអ្នកស្រីម៉ារី ដែលជាភរិយា ឲ្យទៅសួរសុខទុក្ខស្រ្តី ដែលបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ អ្នកស្រីម៉ារី ក៏បានឆ្លើយតបថា ក្រៅពីយំ គាត់មិនចង់ធ្វើអ្វីទាំងអស់។ គាត់ក៏បានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារផងដែរ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្លាតវ័យ និងជាស្វាមីដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះភរិយា លោកអភិបាលក៏បានប្រាប់ភរិយាគាត់ ឲ្យទៅនាំស្រ្តីទាំងឡាយ មកជួបជុំគ្នា ហើយយំជាមួយពួកគេ។ គាត់ដឹងថា ការឈឺចាប់បានជួយឲ្យភរិយាគាត់ ត្រៀមខ្លួន ដើម្បីរំលែកទុក្ខអ្នកដទៃ។
ពួកជំនុំគឺជាគ្រួសាររបស់ព្រះ ជាកន្លែងសម្រាប់ចែករំលែកទុក្ខ ក៏ដូចជាចែករំលែកក្តីអំណរ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រើពាក្យ “ទៅវិញទៅមក” ដើម្បីនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីការពឹងផ្អែកលើគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យប្តូរផ្តាច់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយក្តីស្រឡាញ់ គោរពអ្នកដទៃ ឲ្យលើសខ្លួនឯង … រស់នៅដោយសុខដុមជាមួយគ្នា”(រ៉ូម ១២:១០,១៦)។ ជាងនេះទៅទៀត យើងត្រូវរឹតចំណងទាក់ទងឲ្យកាន់តែខ្លាំង ដោយ “អរសប្បាយជាមួយអ្នកដែលអរសប្បាយ ហើយកើតទុក្ខជាមួយអ្នកកើតទុក្ខ”(ខ.១៥)។
ជម្រៅ និងទំហំនៃការឈឺចាប់របស់យើង ប្រហែលជាមិនធ្ងន់ធ្ងរដូចអ្នក ដែលរងគ្រោះដោយសារអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ឡើយ តែវាជាការឈឺចាប់ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយជារឿងពិតរបស់យើង។ ដោយសារការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង នោះយើងអាចរំលែកទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃ ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត និងដើម្បីប្រយោជន៍របស់ពួកគេ។…
យើងជាធូលីដី
មានពេលមួយ ឪពុកវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងតែបាត់បង់ភាពអត់ធ្មត់។ កូនរបស់គាត់ដែលចេះដើរតេសតាស់ចេះតែស្រែកថា “ការ៉េម! ការ៉េម!” គាត់ក៏បានបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងកូន នៅក្នុងកណ្តាលចំណោមហ្វូងមនុស្ស នៅក្នុងផ្សារទំនើប។ គាត់ក៏បានប្រាប់កូនគាត់ថា គាត់នឹងទិញការ៉េមឲ្យវាញាំ តែគាត់ត្រូវធ្វើអ្វីមួយ សម្រាប់ម្តាយរបស់វាសិន។ វាក៏ស្រែកទៀតថា “អត់ទេ! ទិញការ៉េម”។ បន្ទាប់មក រឿងនេះក៏បានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់ស្រ្តីម្នាក់ មានមាឌតូច មានសំលៀកបំពាក់ស្អាតបាត ដោយមានស្បែកជើង ដែលសមនឹងការបូបយួរដៃរបស់ខ្លួន។ នាងក៏បានចូលមកជិតពួកគេ។ ឪពុករបស់ក្មេងក៏បានប្រាប់នាងថា “កូននេះទម្រើសណាស់”។ ស្ត្រីនោះក៏បានញញឹម ហើយតបថា “ក្មេងនេះនៅតូចណាស់។ វាត្រូវការឲ្យអ្នកមានចិត្តអត់ធ្មត់ នឹងមានភាពជិតស្និទ្ធចំពោះវា”។ រឿងនេះមិនបានបញ្ចប់ភ្លាមៗទេ តែពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់ស្រ្តីនោះ គឺជាអ្វីដែលឪពុកនឹងកូននោះត្រូវការក្នុងពេលនោះ។
ពាក្យសម្តីរបស់ស្រ្តីនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៣។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ សេ្តចដាវីឌបានពិពណ៌នា អំពីព្រះអម្ចាស់ ដែល “មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ហើយនឹងអាណិតអាសូរ ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរសដ៏បរិបូរ”(ខ.៨)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលប្រៀបប្រដូចថា ព្រះអង្គ “មានព្រះទ័យអាណិតដល់អស់អ្នកដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ដូចជាឪពុកមានចិត្តអាសូរដល់កូនរបស់ខ្លួនដែរ”(ខ.១៣)។ ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃយើង “ដ្បិតទ្រង់ស្គាល់រាងកាយរបស់យើង ក៏នឹកចាំថា យើងគ្រាន់តែជាធូលីដីប៉ុណ្ណោះ”(ខ.១៤)។ ព្រះអង្គជ្រាបថា យើងតូច ហើយផុយស្រួយ។
យើងច្រើនតែជួបបរាជ័យ ហើយងាយនឹងមានអារម្មណ៍ថាពិបាកពេក ដោយសារការអ្វីដែលពិភពលោកដ៏ធំនេះបានផ្តល់ឲ្យយើង។ តែយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះវរបិតានៃយើងមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់…
នាំការសរសើរ ទៅដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី
សព្វថ្ងៃនេះ ការប្រើប្រាស់ផែនទីកាន់តែមានការពេញនិយម។ ជាទូទៅ យើងអាចដឹង អំពីទីកន្លែងដែលគេគូផែនទីនីមួយៗ ដោយមើលទៅចំណុចកណ្តាលនៃផែនទីនោះ។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែគិតថា ផ្ទះរបស់យើងស្ថិតនៅក្នុងចំណុចកណ្តាលនៃពិភពលោក ដូចនេះ យើងក៏បានគូសចំណាំទីតាំងផ្ទះរបស់យើងនៅលើផែនទី ដោយគូសចំណុចមូលខ្មៅតូចមួយពីលើវា ហើយគូសខ្សែ ឬបន្ទាត់ចេញពីចំណុចខ្មៅនោះ។ ក្រុងដែលនៅក្បែរតំបន់យើងរស់នៅ ប្រហែលជានៅខាងជើង ចម្ងាយតែ៥០គីឡូម៉ែត្រ ឬស្ថិតនៅចម្ងាយផ្លូវដែលត្រូវបើកបររយៈពេលមួយម៉ោង ប៉ុន្តែ យើងពិពណ៌នាអំពីទីតាំងទាំងនោះ ដោយធៀបនឹងទីតាំងដែលយើងកំពុងតែស្ថិតនៅ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានគូស “ផែនទី” ដោយផ្អែកទៅលើទីតាំងរបស់ព្រះវិហាររបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងសម័យសញ្ញាចាស់ ហេតុនេះហើយ គេបានយកទីតាំងរបស់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ជាចំណុចកណ្តាលនៃផែនទីភូមិសាស្រ្តនៃព្រះគម្ពីរ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៨ ស្ថិតក្នុងចំណោមបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជាច្រើន ដែលពោលសរសើរទីក្រុងយេរូសាឡិម។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ក្នុងទីក្រុងរបស់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ គឺនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធនៃទ្រង់ ឯភ្នំស៊ីយ៉ូននៅទិសខាងជើង នោះមានលំអរ ដោយនៅលើទីខ្ពស់ ជាទីរីករាយចិត្តដល់ផែនដីទាំងមូល គឺជាទីក្រុងនៃមហាក្សត្រដ៏ធំ”(ខ.១-២)។ ដោយសារ “ទ្រង់ជាទីពឹងនៅក្នុង ព្រះរាជវាំងនៃក្រុងនោះ នោះ ព្រះអង្គនឹងតាំងទីក្រុងនោះ ឲ្យនៅជាប់ជារៀងរាបដរាបទៅ(ខ.៣,៨)។ ព្រះកិត្តនាមរបស់ព្រះអង្គបានចាប់ផ្តើមឮសុះសាយ ពីព្រះវិហារនៃទីក្រុងយេរូសាឡិម ទៅដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី(ខ.៩-១០)។
ផ្ទះរបស់យើងមិនស្ថិតនៅក្នុងចំណុចកណ្តាល នៃផែនទីរបស់ព្រះគម្ពីរឡើយ បើសិនជាផ្ទះរបស់អ្នកមិនស្ថិតនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមទេនោះ។ តែតំបន់ដែលអ្នកកំពុងតែរស់នៅ ក៏សំខាន់ដូចតំបន់ដទៃទៀតផងដែរ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់ នៅតែបន្តត្រាស់ហៅយើង ឲ្យនាំការសរសើរព្រះនាមព្រះអង្គ ទៅដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី(ខ.១០)។…
តើកិច្ចការដែលយើងធ្វើសំខាន់ឬទេ?
មានពេលមួយ ខ្ញុំបាននិយាយ ទាំងដកដង្ហើមធំថា ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេចទេ បើកិច្ចការច្រើនយ៉ាងនេះ។ សម្លេងរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំបានបន្លឺឡើង ចេញពីទូរស័ព្ទថា ខ្ញុំត្រូវឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង ព្រោះខ្ញុំបានសម្រេចនូវកិច្ចការជាច្រើន។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានរៀបរាប់ អំពីកិច្ចការជាច្រើនដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ដែលមានដូចជា ការថែទាំសុខភាពបានល្អ ការសម្រេចការងារ ការបញ្ចប់ការសិក្សាបាននិទេ្ទសល្អ ការនិពន្ធសៀវភៅ និងការទៅរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរជាដើម។ ខ្ញុំចង់ធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នេះ ថ្វាយព្រះ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបែរជាផ្តោតទៅលើព្រះ តិចជាងកិច្ចការអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ ឬខ្ញុំប្រហែលជាកំពុងតែព្យាយាមធ្វើកិច្ចការច្រើនពេក។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកពួកជំនុំនៅក្រុងកូល៉ុសថា ពួកគេត្រូវរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។ ការអ្វីដែលពួកគេធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនសូវសំខាន់ដូចរបៀបដែលពួកគេធ្វើការទាំងអស់នោះឡើយ។ ពួកគេត្រូវធ្វើកិច្ចការ ដោយ “ក្តីអាណិត ចិត្តសប្បុរស ការបន្ទាបខ្លួន សេចក្តីសំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់”(កូល៉ុស ៣:១២) ដោយការអត់ឱនទោស និងសំខាន់បំផុត គឺត្រូវមានក្តីស្រឡាញ់(ខ.១៣-១៤) ហើយ “ត្រូវធ្វើការគ្រប់យ៉ាង ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ”(ខ.១៧)។ ការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ មិនត្រូវឃ្លាតចាកពីការរស់នៅ តាមគំរូព្រះគ្រីស្ទនោះឡើយ។
ការអ្វីដែលយើងធ្វើ គឺសំខាន់ តែរបៀបដែលយើងធ្វើ មូលហេតុ និងអ្នកដែលយើងធ្វើសម្រាប់ គឺកាន់តែសំខាន់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ តើយើងចង់សម្រេចចិត្តធ្វើការ ដោយចិត្តតប់ប្រម៉ល់ ឬចង់ធ្វើការតាមរបៀប ដែលថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះអង្គ ហើយស្វែងរកអត្ថន័យ…