មានសត្វរំពេរជាមិត្ត
អស់រយៈពេល១២ឆ្នាំហើយ ដែលសត្វរំពេរមួយក្បាល ឈ្មោះឆឺពី(Chirpy) បានមកលេងបុរសម្នាក់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីបុរសនោះបានជួយព្យាបាលជើងរបស់វា ដែលបានបាក់។ កាលនោះ លោកចន(John) បានប្រើនំរបស់ឆ្កែ ដើម្បីទាក់ទាញឆឺពី ឲ្យចូលមកក្បែរគាត់ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានព្យាបាលវា ឲ្យមានសុខភាពល្អឡើងវិញ។ ឆឺពីរស់នៅ តែក្នុងតំបន់ឆ្នេរអ៊ីនស្តូ នៅខេត្តដេវ៉ុន ប្រទេសអស់គ្លេសប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ នៅចន្លោះខែកញ្ញា និងខែមីនា វា និងលោកចនមិនពិបាករកគ្នាឡើយ ដោយវាហើរតម្រង់ទៅរកគាត់តែម្តង ពេលណាគាត់មកដល់ឆ្នេរ នៅថ្ងៃនីមួយៗ តែវាមិនដែលហើរទៅរកអ្នកផ្សេងឡើយ។ នេះពិតជាទំនាក់ទំនងដែលមិនធម្មតា។
ចំណងទាក់ទងរវាងលោកចន និងឆឺពី បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទំនាក់ទំនងមិនធម្មតាមួយទៀត រវាងបុរសម្នាក់ និងសត្វបក្សីមួយប្រភេទ។ ពេលលោកអេលីយ៉ា ដែលជាហោរារបស់ព្រះ បានទទួលបង្គាប់របស់ព្រះ ឲ្យចូលទៅក្នុងវាលរហោស្ថាន ដើម្បី “លាក់ខ្លួនក្នុងជ្រោះកេរីត” ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានគ្រោះរាំងស្ងួត។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់គាត់ឲ្យផឹកទឹកជ្រោះ ហើយព្រះអង្គក៏បានចាត់សត្វក្អែកឲ្យពាំអាហារមកឲ្យគាត់(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៧:៣-៤)។ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈ និងបរិយាកាសពិបាកយ៉ាងណាក្តី ព្រះជាម្ចាស់មិនឲ្យគាត់ខ្វះអាហារ និងទឹកបរិភោគឡើយ។ សត្វក្អែកមិនសមជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់មនុស្សឡើយ ព្រោះតាមធម្មតា វារកចំណីដែលមិនល្អសម្រាប់តែខ្លួនវាប៉ុណ្ណោះ តែពួកវាបាននាំអាហារដ៏សមរម្យ ឲ្យលោកអេលីយ៉ាបរិភោគ។
យើងប្រហែលជាមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេ ពេលដែលបានដឹងថា បុរសម្នាក់បានជួយសត្វបក្សីមួយក្បាល ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងដឹងថា សត្វក្អែកតែងពាំនំបុ័ង…
យឺត ដោយមានហេតុផល
ប៉ុស្ទិ៍ទូរទស្សន៍ប៊ីប៊ីសី បានចាក់ផ្សាយកម្មវិធីឯកសារសត្វមួយ ក្រោមចំណងជើងថាជីវិតរបស់ថានិកសត្វ ដែលក្នុងនោះ លោកដេវីឌ អាថេនប៉ូរូក(David Attenborough) ដែលជាពិធីករ បានឡើងដើមឈើមួយដើម ដើម្បីទស្សនាសត្វអាញីមួយប្រភេទ តាមរបៀបដែលគួរឲ្យអស់សំណើច។ គាត់បាននៅចំពោះមុខសត្វនោះ ដែលផ្លាស់ទីយឺតជាងគេ នៅក្នុងពិភពលោក ហើយជើងនីមួយៗមានម្រាមតែបីប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះ គាត់ក៏ជំរាបសួរវា ដោយនិយាយថា “ប៊ូ!” ដោយសារវាមិនឆ្លើយតបអ្វីសោះ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា អ្នកក៏នឹងផ្លាស់ទីយឺតៗផងដែរ បើសិនជាអ្នកជាសត្វអាញីដែលមានម្រាមបី ដែលរស់នៅ ដោយស៊ីស្លឹកឈើជាអាហារូបត្ថម្ភ ដែលពិបាករំលាយ និងមិនសូវមានជីវជាតិ។
នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល លោកនេហេមាបានរំឭកយើង អំពីគំរូមួយទៀត និងបានពន្យល់អំពីភាពយឺតមួយបែបទៀត(៩:៩-២១) តែវាមិនគួរឲ្យអស់សំណើចនោះឡើយ។ យោងតាមលោកនេហេមា ព្រះជាម្ចាស់ជាគំរូដ៏ល្អបំផុត នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងកំហឹង ដ្បិតព្រះអង្គតែងតែយឺតនឹងខឹង។ លោកនេហេមាបានរំឭក អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ថែរក្សារាស្រ្តព្រះអង្គ ដោយបង្គាប់ពួកគេ ឲ្យកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យដែលនាំមកនូវជីវិត ដោយទ្រទ្រង់ជីវិតពួកគេ ក្នុងដំណើរចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ ហើយប្រទានទឹកដីសន្យាឲ្យពួកគេរស់នៅ(ខ.៩-១៥)។ ទោះពួកអ៊ីស្រាអែលតែងតែបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គក៏ដោយ(ខ.១៦) ក៏ព្រះអង្គនៅតែមិនឈប់ស្រឡាញ់ពួកគេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកនេហេមាបានបកស្រាយថា ព្រះអាទិកររបស់យើង “ទ្រង់ជាព្រះដែលប្រុងនឹងអត់ទោស ទ្រង់ក៏សន្តោស ហើយមេត្តាករុណា ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរសជាបរិបូរ” (ខ.១៧)។ តើមានហេតុផលអ្វីទៀត ដែលព្រះអង្គមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់យ៉ាងនេះ ពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គរអ៊ូរទាំ ខ្វះជំនឿ និងមិនទុកចិត្តព្រះអង្គអស់៤០ឆ្នាំ? (ខ.២១)។ គឺដោយសារព្រះជាម្ចាស់មាន…
មានអំណរ នៅក្នុងការអាន
ស៊ុនដូគូ គឺជាពាក្យជាភាសាជប៉ុន ដែលខ្ញុំតែងតែត្រូវការជានិច្ច។ គេប្រើពាក្យនេះ សំដៅទៅលើសៀវភៅមួយជង់នៅលើតុ នៅចំហៀងគ្រែ ដែលកំពុងរង់ចាំឲ្យគេអាន។ សៀវភៅផ្តល់ឲ្យនូវសក្តានុពល សម្រាប់ការរៀនសូត្រ ឬគេចចេញ ទៅរកពេលវេលា ឬទីកន្លែងផ្សេង ហើយខ្ញុំចង់បានភាពសប្បាយរីករាយ និងចំណេះដឹង ដែលមានក្នុងទំព័រសៀវភៅទាំងនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំនៅតែមានសៀវភៅមួយជង់នោះ នៅក្បែរគ្រែគេងរបស់ខ្ញុំជានិច្ច។
រឿងនេះបានធ្វើខ្ញុំនឹកចាំថា យើងអាចរកឃើញក្តីអំណរ និងជំនួយដ៏ពិត នៅក្នុងសៀវភៅដែលល្អបំផុត គឺព្រះគម្ពីរប៊ីប។ ជាក់ស្តែង ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យមុជខ្លួនចូលឲ្យជ្រៅ ទៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ពេលដែលខ្ញុំអានសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់លោកយ៉ូស្វេ ដែលជាអ្នកដឹកនាំថ្មីរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលព្រះអង្គបានចាត់តាំងឲ្យដឹកនាំពួកគេ ចូលក្នុងទឹកដីសន្យា(យ៉ូស្វេ ១:៨)។
ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបថា លោកយ៉ូស្វេនឹងជួបប្រទះការលំបាកនៅពេលខាងមុខ ដូចនេះ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលធានាចំពោះគាត់ថា ព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាមួយគាត់ជានិច្ច(ខ.៥)។ ព្រះអង្គនឹងជួយគាត់តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ហើយក៏តាមរយៈការស្តាប់បង្គាប់ ដែលគាត់មានចំពោះព្រះអង្គផងដែរ។ ដូចនេះ ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់គាត់ថា “កុំឲ្យគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យនេះភ្លេចបាត់ពីមាត់ឯងឡើយ គឺត្រូវឲ្យនឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃវិញ”(ខ.៨)។ ទោះលោកយ៉ូស្វេមានព្រះគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចាំបាច់ត្រូវសិក្សាស្វែងយល់ព្រះគម្ពីរនោះ ជាទៀងទាត់ ដើម្បីទទួលបាននូវចំណេះដឹង និងដឹងថាព្រះអង្គជានរណា ហើយមានព្រះទ័យយ៉ាងណាសម្រាប់រាស្រ្តព្រះអង្គ។
តើអ្នកត្រូវការការបង្រៀន សេចក្តីពិត ឬការលើកទឹកចិត្ត នៅថ្ងៃនេះទេ? សូមយើងចំណាយពេលអានព្រះគម្ពីរ ហើយស្តាប់បង្គាប់ ព្រមទាំងចម្រើនឡើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចយល់ច្បាស់ និងចងចាំ…
រង់ចាំការកាត់ទោសប្រហារជីវិត
កាលពីឆ្នាំ ១៩៨៥ លោកអាន់ថូនី រេយ ហ៊ីនតុន(Anthony Ray Hinton) ត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថា បានសម្លាប់អ្នកគ្រប់គ្រងភោជនីយដ្ឋានពីរនាក់។ គេបានប្រឌិតរឿងនោះ ដើម្បីទម្លាក់កំហុសមកលើគាត់ ព្រោះគាត់ស្ថិតនៅចម្ងាយជាច្រើនគីឡូម៉ែត្រ ពីកន្លែងកើតហេតុ ពេលដែលឃាតកម្មនោះកើតឡើង ប៉ុន្តែ គេបានចោទថា គាត់ជាអ្នកប្រព្រឹត្ត ហើយក៏បានកាត់ទោសប្រហារជីវិតគាត់។ នៅក្នុងកន្លែងជំនុំជម្រះក្តី លោករេយបានអត់ឱនទោសឲ្យអ្នកដែលបានប្រឌិតរឿងនេះឡើង ហើយគាត់និយាយទៀតថា គាត់នៅតែមានក្តីអំណរ ទោះគាត់ទទួលរងភាពអយុត្តិធម៌យ៉ាងណាក៏ដោយ។ គាត់ប្រាប់គេថា “ពេលខ្ញុំស្លាប់ទៅ ខ្ញុំនឹងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌។ ចុះចំណែកអ្នករាល់គ្នាវិញ តើអ្នករាល់គ្នានឹងទៅទីណា?
ការរស់នៅ ក្នុងការរង់ចាំការកាត់ទោសប្រហារជីវិត នាំឲ្យលោករេយមានការពិបាក។ ភ្លើងអំពូលក្នុងពន្ធធនាគារញាក់ ពេលដែលគេប្រើកៅអីអគ្គីសនីដើម្បីប្រហារជីវិតអ្នកទោសដទៃទៀត គឺជាការរំឭកដ៏សោកសៅ អំពីរឿងដែលគាត់នឹងជួបនៅពេលខាងមុខ។ គេក៏បានប្រើម៉ាស៊ីន ដើម្បីធ្វើតេស្តឲ្យដឹងថា លោករេយនិយាយកុហកមែនឬអត់។គាត់ក៏បានជាប់តេស្តនោះ តែគេនៅតែមិនយកលទ្ធផលនៃការធ្វើតេស្តនោះជាការដដែល។ រឿងនេះស្ថិតក្នុងចំណោមរឿងអយុត្តិធម៌ជាច្រើន ដែលគាត់បានជួប ពេលកាត់ក្តីឡើងវិញ។
ទីបំផុត ក្នុងឆ្នាំ២០១៥ នៅថ្ងៃសុក្រមុនថ្ងៃបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ តុលាការកំពូលក៏បានលុបចោលសាលក្រមដ៏អយុត្តិធម៌នោះ។ គាត់ស្ថិតក្នុងការរង់ចាំការកាត់ទោសប្រហារជីវិត ជិត៣០ឆ្នាំហើយ។ ការរស់នៅរបស់គាត់ គឺជាទីបន្ទាល់ដែលបានបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានមែន។ ដោយសារជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ គាត់នៅតែមានក្តីសង្ឃឹម ទោះមានការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ(១ពេត្រុស ១:៣-៥) ហើយក៏បានពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យ នៅចំពោះមុខនៃភាពអយុត្តិធម៌(ខ.៨)។ បន្ទាប់ពីលោករេយត្រូវបានគេដោះលែងឲ្យមានសេរីភាព គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “គេមិនអាចដកក្តីអំណររបស់ខ្ញុំចេញបានឡើយ…
ព្រះអង្គជ្រាប មុនពេលអ្នកទូលសូម
លោករ៉ូបឺត(Robert) និងអ្នកស្រីខូលីន(Colleen) បានរស់នៅជាប្តីប្រពន្ធ យ៉ាងសុខសាន្តអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ។ ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តមើលមិត្តភក្តិទាំងពីរនាក់នេះទំនាក់ទំនងគ្នា។ ខ្ញុំឃើញពួកគេហុចបឺរឲ្យគ្នា ក្នុងពេលអាហារពេលល្ងាច ទាំងមុនពេលដែលពួកគេណាម្នាក់សុំបឺរនោះ។ ពួកគេក៏បានចាក់ទឹកចូលកែវឲ្យគ្នា ចំពេលដែលគូរស្នេហ៍របស់ខ្លួនត្រូវការទឹក។ ពេលពួកគេនិយាយរឿង ពួកគេក៏បានជួយបញ្ចប់ឃ្លាប្រយោគឲ្យគ្នាទៀត។ ជួនកាល ពួកគេហាក់ដូចជាដឹងថា ស្វាមីឬភរិយាខ្លួនកំពុងគិតពីអ្វី។
យើងអាចមានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាប ហើយយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង លើសលទ្ធភាពដែលមនុស្សអាចស្គាល់ និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង។ ពេលដែលហោរាអេសាយពិពណ៌នា អំពីទំនាក់ទំនងដែលព្រះជាម្ចាស់ មានជាមួយរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងនគរដែលត្រូវមកដល់ គាត់បាននិយាយថា ព្រះអង្គមានទំនាក់ទំនងដ៏ទន់ភ្លន់ និងជិតស្និទ្ធជាមួយពួកគេ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលអំពីរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គថា មុនពេលដែលពួកគេអំពាវនាវរកព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយតបរួចទៅហើយ ហើយកាលដែលពួកគេកំពុងតែនិយាយ នោះព្រះអង្គក៏ជ្រាបថា ពួកគេនឹងនិយាយពីអ្វី(អេសាយ ៦៥:២៤)។
ប៉ុន្តែ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចដឹងថា នេះជាការពិតមែន? មានការជាច្រើន ដែលខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលសូមអស់ជាច្រើនឆ្នាំ តែមិនបានទទួលការឆ្លើយតប។ តែខ្ញុំជឿថា ពេលណាយើងមានការលូតលាស់ នៅក្នុងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះ ដោយមានចិត្តដែលស្របនឹងព្រះទ័យព្រះអង្គ នោះយើងអាចរៀនទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងឆ្លើយតបតាមពេលវេលា និងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ។ ពេលនោះ យើងអាចចាប់ផ្តើមមានសេចក្តីប្រាថ្នា ដែលត្រូវតាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ ពេលយើងអធិស្ឋាន យើងអាចទូលសូមនូវសេចក្តី ដែលបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៦៥ ដែលមានដូចជា : ចុងបញ្ចប់នៃការសោកសង្រេង(ខ.១៩) គ្រួសារដ៏សុខសាន្ត…
ជំនាញដ៏អស្ចារ្យ
អ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀងមហាវិទ្យាល័យរបស់យើងបានដឹកនាំក្រុម និងបានប្រគុំបទចម្រៀងជាមួយយើង ដោយលេងព្យាណូ។ គាត់បានថ្លឹងថ្លែងការទទួលខុសត្រូវទាំងនេះ យ៉ាងប៉ិនប្រសប់។ ពេលដែលការប្រគុំតន្រ្តីមួយបានបញ្ចប់ មើលទៅគាត់ដូចជាមានភាពហត់នឿយណាស់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានសួរសុខទុក្ខគាត់។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា គាត់មិនដែលបានធ្វើដូចនេះពីមុនមកទេ។ បន្ទាប់មកគាត់ក៏បានរៀបរាប់ថា គាត់ពិបាកលេងព្យាណូនោះឲ្យត្រូវតុង ហេតុនេះហើយ ក្នុងការប្រគុំតន្រ្តីនេះទាំងមូល គាត់បានលេងព្យាណូនេះ ដោយប្រើឃីពីផ្សេងគ្នា ដោយដៃម្ខាងលេងឃីមួយ ហើយដៃម្ខាង លេងឃីមួយទៀត។ ខ្ញុំមានការស្ញើចសរសើរ ចំពោះជំនាញដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលរបស់គាត់ ហើយខ្ញុំក៏ស្ងប់ស្ងែងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានបង្កើតមនុស្ស ឲ្យមានសមត្ថភាពដូចនេះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីស្តេចដាវីឌដែលបានបង្ហាញចេញនូវព្រះទ័យស្ងប់ស្ងែងលើសនេះទៀត ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយបន្លើសំឡេងឡើងថា “ទូលបង្គំនឹងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតទូលបង្គំមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ ឯស្នាដៃនៃទ្រង់ ក៏សុទ្ធតែអស្ចារ្យទាំងអស់ ព្រលឹងទូលបង្គំក៏ដឹងច្បាស់ហើយ(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤)។ ទោះយើងមានភាពស្ងប់ស្ងែងចំពោះសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស ឬភាពអស្ចារ្យនៃធម្មជាតិក្តី សូមយើងចាំថា ភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ សុទ្ធតែបាននាំយើងឲ្យងាកទៅរកព្រះអង្គ ដែលជាព្រះអាទិកររបស់យើង។
ថ្ងៃណាមួយ ពេលណាយើងបានចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ យើងនឹងបានឃើញមនុស្សគ្រប់ជំនាន់ថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ ដោយពោលឡើងថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃយើងរាល់គ្នាអើយ ទ្រង់គួរនឹងទទួលសិរីល្អ កិត្តិនាម និងព្រះចេស្តា ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ហើយគឺដោយបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ហើយ ដែលរបស់ទាំងនោះបានកើតមក ហើយមាននៅផង”(វិវរណៈ ៤:១១)។ ជំនាញដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានយើង និងសម្រស់ដ៏អស្ចារ្យទាំងឡាយ ដែលព្រះអង្គបានបង្កើត…
គេបានបង់ថ្លៃជំនួសហើយ
មានពេលមួយ លោកហ្សៀល(Zeal) ដែលជាអ្នកធ្វើជំនួញ នៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា បានទៅសួរសុខទុក្ខយុវជនម្នាក់ ដែលកំពុងសម្រាកព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យ នៅទីក្រុងឡូហ្កូស បន្ទាប់ពីត្រូវគេបាញ់ចំភ្លៅ។ ពេលដែលយុវជនរូបនេះមានភាពធូរស្បើយល្មមនឹងវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ គេមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ចេញពីពេទ្យឡើយ ទាល់តែគាត់បានបង់ថ្លៃពេទ្យជាមុនសិន។ នេះជាគោលនយោបាយ ដែលមន្ទីរពេទ្យរដ្ឋជាច្រើន ក្នុងតំបន់នេះបានអនុវត្តតាម។ បន្ទាប់ពីលោកហ្សៀលបានប្រឹក្សាយោបលជាមួយអ្នកធ្វើការមនុស្សធម៌ម្នាក់ហើយ គាត់ក៏បានបង់ថ្លៃពេទ្យទាំងអស់ឲ្យយុវជននោះ ជាលក្ខណៈអនាមិក ដោយប្រើមូលនិធិមនុស្សធម៌ ដែលគាត់បានរៃអង្គាសបានកាលពីពេលកន្លងមក។ គាត់ធ្វើដូចនេះ គឺដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ គាត់ក៏សង្ឃឹមផងដែរថា អ្នកដែលបានទទួលអំណោយសប្បុរសធម៌នេះ នឹងជួយយកអសារអ្នកដទៃ នៅថ្ងៃក្រោយផងដែរ។
ក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល មានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលបានចែងអំពីការធ្វើអំណោយដល់អ្នកដទៃ ដោយប្រើធនធានដែលព្រះទ្រង់ប្រទាន។ ឧទាហរណ៍ កាលលោកម៉ូសេបង្រៀនពួកអ៊ីស្រាអែល អំពីរបៀបរស់នៅក្នុងទឹកដីសន្យា គាត់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ ជាទីមួយ (មើលចោទិយកថា ២៦:១-៣) ហើយត្រូវទំនុកបម្រុងដល់អ្នកខ្វះខាត ដែលជាជនបរទេស ក្មេងកំព្រា និងស្រ្តីមេម៉ាយ(ខ.១២)។ ដោយសារពួកគេកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងទឹកដីដែល “មានទឹកដោះ និងទឹកឃ្មុំហូរហៀរ”(ខ.១៥) នោះពួកគេត្រូវបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដល់អ្នកទាល់ក្រ។
យើងក៏អាចនាំឲ្យគេស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈការចែករំលែកធនធានរបស់យើង ទោះតិចឬច្រើនក្តី។ យើងប្រហែលជាមិនមានឱកាសចែករំលែកធនធានដោយផ្ទាល់ ដូចលោកហ្សៀលទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចទូលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញ ឲ្យយើងដឹង អំពីរបៀបចែករំលែក ឬដឹងថា នរណាខ្លះកំពុងត្រូវការជំនួយយើង។—AMY BOUCHER PYE
វិសេសជាងជីវិត
អ្នកស្រីម៉ារី(Mary) នៅតែស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ ទោះជីវិតមានការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ កូនប្រុសរបស់គាត់ពីរនាក់បានស្លាប់ចោលគាត់ ហើយក្រោយមក ចៅប្រុសពីរនាក់បានបាត់បង់ជីវិតទៀត។ ពួកគេសុទ្ធតែជនរងគ្រោះ នៃការបាញ់ប្រហារ។ ជាងនេះទៅទៀត អ្នកស្រីម៉ារីក៏មានជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល ដែលបានបណ្តាលឲ្យគាត់ស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលណាគាត់អាចទៅព្រះវិហារ តាមធម្មតា គាត់ខំប្រឹងបើកមាត់សរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ទាំងសំឡេងមិនច្បាស់ថា “វិញ្ញាណខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ សូមឲ្យព្រះនាមព្រះអង្គប្រកបដោយព្រះពរ!”
ការសរសើរដំកើងរបស់អ្នកស្រីម៉ារី បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យពេចន៍ ដែលស្តេចដាវីឌបានចែងក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦៣។ តាមរយៈចំណងជើងនៃទំនុកដំកើងនេះ យើងអាចដឹងថា ស្តេចដាវីឌបាននិពន្ធទំនុកមួយនេះ នៅក្នុងវាលរហោស្ថាននៃស្រុកយូដា។ ទោះទ្រង់ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពមិនល្អ ឬទាល់ច្រកយ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់មិនបានអស់សង្ឃឹមឡើយ ព្រោះទ្រង់មានសង្ឃឹម ក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ឱព្រះអង្គអើយ ទ្រង់ជាព្រះនៃទូលបង្គំ ទូលបង្គំនឹងស្វែងរកទ្រង់អស់ពីចិត្ត ព្រលឹងទូលបង្គំស្រេករកទ្រង់ រូបសាច់ទូលបង្គំរឭកចង់បានទ្រង់ នៅក្នុងស្រុករីងស្ងួត ហើយហួតហែង ដែលគ្មានទឹកសោះ”(ខ.១)។
អ្នកប្រហែលជាកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាក ដោយគ្មានទិសដៅច្បាស់លាស់ ឬធនធានគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ស្ថានភាពដែលពិបាក អាចធ្វើឲ្យយើងមានការភ័ន្តភាំង ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវបណ្តោយឲ្យវារុញច្រានយើង ឲ្យដើរតាមផ្លូវខុសឡើយ ព្រោះយើងចាំបាច់ត្រូវតោងឲ្យជាប់ ព្រះដែលស្រឡាញ់យើង(ខ.៣) ធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្ត(ខ.៥) ជួយយើង(ខ.៧) ហើយព្រះហស្តស្តាំរបស់ព្រះអង្គក៏ទ្រយើងផង(ខ.៨)។ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវិសេសជាងជីវិត នោះយើងអាចបង្ហាញចេញនូវភាពស្កប់ចិត្តរបស់យើង តាមរយៈបបូរមាត់ ដែលសរសើរដំកើង និងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ(ខ.៣-៥)។—ARTHUR JACKSON
រៀនស្កប់ចិត្ត
មានពេលមួយលោកចេសិន(Jason) ត្រូវទទួលការវះកាត់ជាបន្ទាន់។ បន្ទាប់ពីការវះកាត់ដ៏ជោគជ័យ គាត់ក៏បានទទួលវិក័យប័ត្រជាច្រើន សម្រាប់ថ្នាំសណ្តំ ការវះកាត់ បន្ទប់វះកាត់ និងការចំណាយផ្សេងទៀតនៅមន្ទីរពេទ្យ។ គាត់ក៏បានត្អូញត្អែរថា “បន្ទាប់ពីក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាបរងបានចេញថ្លៃពេទ្យហើយ យើងនៅជំពាក់លុយគេរាប់ពាន់ដុល្លាទៀត។ បើសិនជាយើងអាចបង់ថ្លៃចំណាយទាំងនោះឲ្យអស់ យើងនឹងរស់នៅបានស្រួល ហើយខ្ញុំក៏នឹងមានចិត្តស្កប់ស្កល់”។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ហាក់ដូចជាកំពុងតែលេងល្បែងវាយសត្វកំពីងដូង” ដែលក្នុងនោះ សត្វកំពីងដូងជ័រជាច្រើនក្បាល បានលេចចេញតាមរន្ធឆ្លាស់គ្នា ហើយគេត្រូវយកញញួរជ័រវាយវាឲ្យទាន់ ពេលវាអើតក្បាលចេញមកតាមរន្ធណាមួយ។
មានបញ្ហាជាច្រើនបានកើតឡើងក្នុងជីវិតយើង ដូចល្បែងកម្សាន្តមួយនេះដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ធ្លាប់ជួបការខ្វះខាត តែគាត់បានរៀនអំពីអាថ៌កំបាំងនៃការស្កប់ចិត្ត ក្នុងកាលៈទេសៈទាំងអស់(ភីលីព ៤:១២)។ អាថ៌កំបាំងនោះគឺ “ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ”(ខ.១៣)។ ពេលណាខ្ញុំជួបការខ្វះខាត ហើយត្រូវការការស្កប់ចិត្ត ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីខគម្ពីរទាំងនេះ ហើយខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា បើខ្ញុំមិនរៀនស្កប់ចិត្ត ក្នុងរឿងនេះ នៅពេលឥឡូវនេះទេ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំអាចស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងរឿងផ្សេងបាន?
តើយើងអាចរៀនសម្រាក នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដោយរបៀបណា? យើងអាចរៀនសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ ដោយផ្តោត ទៅលើការអរសប្បាយ និងការដឹងគុណ សម្រាប់ការល្អដែលព្រះអង្គប្រទាន។ ដោយស្វែងយល់បន្ថែម អំពីព្រះវរបិតា ដែលទ្រង់មានព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ ដោយលូតលាស់ នៅក្នុងការទុកចិត្ត និងការអត់ធ្មត់។ ដោយទទួលស្គាល់ថា ជីវិតរបស់យើង គឺសម្រាប់រស់នៅថ្វាយព្រះ គឺមិនមែនសម្រាប់ខ្លួនឯង។ ដោយសូមឲ្យព្រះអង្គបង្រៀនយើង ឲ្យមានចិត្តស្កប់ស្កល់…
ឱកាសនីមួយៗ
ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ការស្វែងរក និងឆក់យកឱកាសឲ្យទាន់ពេលវេលា គឺជាកត្តាដ៏សំខាន់ ដែលនាំឲ្យយើងអាចទទួលជោគជ័យ នៅក្នុងការបំពេញភារកិច្ចអ្វីមួយ។ ដើម្បីឆក់ឱកាសឲ្យទាន់ពេលវេលា យើងត្រូវមានភាពរហ័សរហួន និងឆ្លាតវ័យ តែក៏ត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាអ្នកប្រទានឱកាសនោះផងដែរ ដ្បិតព្រះអង្គជាអ្នកគ្រប់គ្រងពេលវេលា និងអ្វីៗទាំងអស់។
យើងងាយនឹងផ្តោតចិត្ត ឬថែមទាំងមានចិត្តងប់ងល់ចំពោះកិច្ចការរបស់យើង ខណៈពេលដែលយើងស្វែងរកឱកាស ឲ្យបានច្រើនជាអតិបរមា។ បញ្ហានេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចោទសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំមានចិត្តឆេះឆួលដូចនេះ នៅក្នុងការស្វែងរកឱកាសខាងវិញ្ញាណ ឲ្យច្រើនជាអតិបរមាឬទេ?
សាវ័កប៉ុលដឹងថា យើងចាំបាច់ត្រូវមានការប្រុងប្រៀបជាស្រេច ដើម្បីឆក់ឱកាសធ្វើការបម្រើព្រះ។ ក្នុងបទគម្ពីរកូល៉ុស ជំពូក៤ គាត់បានបង្រៀនឲ្យយើងអធិស្ឋានទូលសូមឱកាស សម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អ(ខ.៣)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានជំរុញចិត្តយើងថា “ចូរប្រព្រឹត្តនឹងពួកអ្នកក្រៅដោយប្រាជ្ញា ទាំងលៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង”(ខ.៥)។ គាត់មិនចង់ឲ្យយើងខកខាន មិនបានឆក់ឱកាស ដើម្បីនាំអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទនោះឡើយ ។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីនាំគេឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ យើងចាំបាច់ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះតម្រូវការរបស់ពួកគេ រួចនាំពួកគេឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ ដោយប្រើពាក្យសម្តី ប្រកបដោយព្រះគុណ(ខ.៦)។
ក្នុងពិភពលោកយើងសព្វថ្ងៃ មានរឿងជាច្រើន ដែលកំពុងដណ្តើមពេលវេលា និងការចាប់អារម្មណ៍របស់យើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើង ឲ្យចូលទៅក្នុងសង្គម ដោយស្វែងរកឱកាសជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីនាំគេឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ។—Adam Holz