ការសុំជំនួយ
មានពេលមួយមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានផ្ញើអ៊ីមែលមកខ្ញុំ នៅពេលយប់ជ្រៅ។ តាមពិត ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើការថែមម៉ោង ដើម្បីជួយសមាជិកគ្រួសារម្នាក់ ដែលកំពុងមានឈឺធ្ងន់។ ដូចនេះ ខ្ញុំមិនមានពេល សម្រាប់ការរំខានក្នុងបណ្តាញសង្គមនោះឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលព្រឹកបន្ទាប់ ខ្ញុំក៏បានបើកមើលសាររបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ ហើយក៏បានឃើញសំណួររបស់គាត់។ គាត់បានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំមានអ្វី ដែលអាចឲ្យគាត់ជួយដែរឬទេ? ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន ហើយចង់ឆ្លើយប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំមិនមានអ្វី ឲ្យគាត់ជួយទេ ពេលនេះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានដកដង្ហើមធំ ហើយក៏បានកត់សំគាល់ឃើញថា ខ្ញុំដូចជាធ្លាប់ឮសំណួរដូចនេះ កាលពីមុនមក។
ព្រះយេស៊ូវក៏ធ្លាប់សួរសំណួរនេះ កាលទ្រង់កំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចនៅលើផែនដី។ កាលទ្រង់កំពុងយាងតាមផ្លូវ ទៅកុ្រងយេរីខូ ទ្រង់ក៏បានឮបុរសពិការភ្នែកម្នាក់ ឈ្មោះបារទីមេ ស្រែកហៅឲ្យទ្រង់ជួយ។ ទ្រង់ក៏បានឈប់ ហើយសួរគាត់ នូវសំណួរស្រដៀងនឹងសំណួររបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំថា “តើចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីឲ្យអ្នក?” (ម៉ាកុស ១០:៥១)។
សំណួរនេះ គឺគួរឲ្យរំភើបចិត្តណាស់។ សំណួរនេះបានបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវ ដ៏ជាព្រះដ៏ប្រោសឲ្យជា សព្វព្រះទ័យនឹងជួយយើង។ ប៉ុន្តែ ជំហានដំបូង យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា យើងត្រូវការទ្រង់ ដែលនេះជាការបន្ទាបខ្លួន ដើម្បីទទួលជំនួយពីទ្រង់។ លោកបារទីមេ រស់ដោយសារការសុំទាន។ គាត់ទាល់ក្រឯកកោ ហើយក៏ប្រហែលជាកំពុងតែឃ្លានអាហារ ហើយអស់សង្ឃឹមផង។ ប៉ុន្តែ គាត់ចង់បានជីវិតថ្មី បានជាគាត់ទូលសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវ…
កន្ទុយឱស ដែលទ្រង់បានកញ្ឆក់ចេញពីភ្លើង
ខណៈពេលដែលផ្ទះកំពុងតែត្រូវភ្លើងឆាបឆេះ ស្រ្តីដែលជាអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះ ក៏បានប្រញាប់រត់ចេញមកក្រៅ ទាំងភ័យស្លន់ស្លោ។ នាងបានរត់ ដោយស្រែកហៅឈ្មោះជែកគី(Jacky) ដែលជាក្មេងអាយុ៤ឆ្នាំ។
ប៉ុន្តែ ជែកគីមិនបានរត់តាមគាត់ទេ។ មនុស្សម្នាក់ដែលបានឈរមើលហេតុការណ៍នេះ នៅក្រៅផ្ទះ ក៏មានប្រតិកម្មឆ្លើយតបភ្លាមៗ ដោយឡើងឈរពីលើស្មារបស់មិត្តភក្តិរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានឈោងទៅរកបង្អួច នៅជាន់លើ ហើយក៏បានទាញជែកគីចុះមកក្រោម ដោយសុវត្ថិភាព។ គ្រាន់តែបានជួយសង្រ្គោះជែកគីភ្លាម ដំបូលផ្ទះក៏បានបាក់ចុះមកក្រោម។ ម្តាយរបស់ក្មេងតូចជែកគី ក៏បាននិយាយថា ជែកគី គឺជា “កន្ទុយឧស ដែលបានកញ្ឆក់យកចេញពីភ្លើង”។ តើអ្នកដឹងទេថា ក្មេងតូចដែលជាកន្ទុយឧសនោះ គឺជាលោកចន វេសលី(ឆ្នាំ១៧០៣-១៧៩១) ដែលជាបេសកជន ដ៏ល្បីល្បាញ។
ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកស្រីស៊ូសានណា វេសលី(Susanna Wesly) ដែលជាម្តាយរបស់គាត់ កំពុងតែដកស្រង់ពាក្យសម្តីរបស់លោកសាការី ជាហោរា ដែលបានផ្តល់ឲ្យនូវការបកស្រាយដ៏មានតម្លៃ អំពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហោរាសាការីបានបកស្រាយ អំពីការបើកសម្តែងដែលខ្លួនបានទទួល យ៉ាងដូចនេះថា អារក្សសាតាំងបានឈរនៅខាងស្តាំលោកយេស៊ួ ដែលជាសម្តេចសង្ឃ ដើម្បីចោទប្រកាន់លោក(៣:១)។ នោះព្រះអម្ចាស់ក៏បានស្តីបន្ទោសសាតាំងថា តើលោកយេសួរមិនមែនជាកន្ទុយឧស ដែលបានកញ្ឆក់យកចេញពីភ្លើងទេឬ?(ខ.២)។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រាប់លោកយេសួរថា “អញបានលើកចោលអំពើទុច្ចរិតពីឯងចេញហើយ អញនឹងប្រដាប់ខ្លួនឯង ដោយសំលៀកបំពាក់ដ៏រុងរឿងវិញ” (ខ.៤)។ បន្ទាប់មក ព្រះអម្ចាស់ក៏ប្រទាននូវការជំរុញចិត្ត និងឱកាសដល់គាត់ ដោយបន្ទូលថា “បើឯងនឹងដើរតាមផ្លូវរបស់អញ ហើយរក្សាបញ្ញើររបស់អញ…
ស្រឡាញ់លើសខ្លួនឯង
នៅក្នុងរឿងប្រលោមលោក ដែលអ្នកស្រីអេមីលី ប្រុនតេ(Emily Bronte) បាននិពន្ធ លោកវូធើរីង ហាយ(Wuthering Heights) ជាបុរសម្នាក់ ដែលបានដកស្រង់ខគម្ពីរជាញឹកញាប់ ដើម្បីរិះគន់អ្នកដទៃ ហើយគេក៏បានហៅគាត់ថា “ពួកផារិស៊ីដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ ដែលតាំងខ្លួនជាអ្នកសុចរិត ដែលប្រើព្រះគម្ពីរក្នុងផ្លូវខុស ដើម្បីកោសយកព្រះបន្ទូលសន្យាសម្រាប់តែខ្លួនឯង ហើយថ្លែងនូវពាក្យបណ្តាសារដាក់អ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន”។
រឿងនេះអាចនាំឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលយើងស្គាល់។ ប៉ុន្តែ តើយើងរាល់គ្នា មានលក្ខណៈដូចគាត់ដែរឬទេ? តើយើងងាយនឹងរិះគន់អ្នកដទៃ ចំពោះបរាជ័យរបស់ពួកគេ តែដល់ពេលដែលខ្លួនឯងបរាជ័យ យើងក៏បានធ្វើការដោះសារឬ?
ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានអ្នកខ្លះបានធ្វើផ្ទុយពីនេះ។ ពួកគេសុខចិត្តលះបង់ការសន្យា ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះពួកគេ ហើយថែមទាំងសុខចិត្តត្រូវបណ្តាសារ ឲ្យតែអ្នកដទៃបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ។ សូមយើងពិចារណាអំពីលោកម៉ូសេចុះ។ គាត់បានទូលដល់ព្រះជាម្ចាស់ថា គាត់សុខចិត្តឲ្យព្រះទ្រង់លុបឈ្មោះគាត់ ចេញពីបញ្ជីរបស់ទ្រង់ ឲ្យតែទ្រង់អត់ទោសឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែល(និក្ខមនំ ៣២:៣២)។ ពុំនោះទេ យើងអាចមើលគំរូរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលសុខចិត្ត ឲ្យ “ខ្លួនគាត់ដាច់ចេញពីព្រះគ្រីស្ទ” ឲ្យតែរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ទទួលជឿទ្រង់(រ៉ូម ៩:៣)។
ការតាំងខ្លួនជាមនុស្សសុចរិត គឺជារឿងដែលតែងតែកើតមានជាធម្មតា ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីអ្នក ដែលបានស្រឡាញ់អ្នកដទៃ លើសខ្លួនឯង។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ។ ទ្រង់បានបង្រៀនថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”(យ៉ូហាន ១៥:១៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់យើង តាំងពីមុនពេលយើងស្គាល់ទ្រង់…
ត្រូវជួសជុស ឬផ្លាស់ប្ដូរ
មានពេលមួយ ខ្ញុំត្រូវជួសជុសរឹមបង្អួចផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានកោស រួចខាត់ថ្នាំរបស់រឹមបង្អួចទាំងនោះ ហើយបៀកកាវលាយជាមួយកំទេចឈើ នៅត្រង់ស្នាមប្រេះ មុននឹងចាប់ផ្តើមលាបថ្នាំថ្មីពីលើ។ ខ្ញុំបានខិតខំធ្វើអស់ពីលទ្ធភាព ដោយលាបថ្នាំទ្រនាប់ ហើយលាបថ្នាំថ្លៃៗពីលើរឹមទាំងអស់នោះហើយ ឃើញថា រឹមបង្អួចនោះ ហាក់ដូចជាស្អាតគួរសមដែរ។ ប៉ុន្តែ វាមើលទៅមិនស្អាតដូចថ្មីទេ។ មានវិធីមួយ ដើម្បីធ្វើឲ្យរឹមបង្អួចមើលទៅដូចថ្មី គឺត្រូវផ្លាស់ប្ដូររឹមចាស់ៗចោល។
រឹមបង្អួចដែលបានខូចដោយសារអាកាសធាតុ អាចប្រែជាមានសម្រស់ “ស្អាតគួរសម” ដោយសារការជួសជុល ដូចនេះ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ផ្លាស់រឹមចាស់ចោលក៏បាន។ ប៉ុន្តែ បើចិត្តគំនិតរបស់យើង ដែលត្រូវបានបំផ្លាញ ដោយសារអំពើបាបហើយ នោះការខិតខំជួសជុលចិត្តនោះឡើងវិញតែម្យ៉ាង គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងបានកើតជាថ្មីតែម្តង ដើម្បីឲ្យអ្វីៗទាំងអស់បានប្រែជាថ្មីឡើង(២កូរិនថូស ៥:១៧)។
នោះហើយជា លក្ខណៈពិសេសនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលមនុស្សអាចទទួលបានដោយសេចក្តីជំនឿ លើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ទ្រង់បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ធ្វើជាយញ្ញបូជា ជំនួសអំពើបាបរបស់យើង ហើយបានមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ ដើម្បីសម្តែងឲ្យឃើញព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ ដែលបានឈ្នះអំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់។ ព្រះទ្រង់បានទតមកឃើញថា យើងបាន“កើតជាថ្មី” បន្ទាប់ពីយើងបានប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ(២កូរិនថូស ៥:១៧) ហើយជីវិតចាស់របស់យើង ត្រូវបានជំនួសដោយ “ជីវិតថ្មី” (កិច្ចការ ៥:២០)។ ដូចនេះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវ និងព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់បានបំពេញនៅលើឈើឆ្កាង នោះព្រះវរបិតានៃយើងរាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ក៏ទតឃើញអ្នក…
ព្យុះនៃជីវិត
ព្រះគម្ពីរម៉ាកុស បានចែងអំពីព្យុះកំណាចមួយ។ មានពេលមួយ ពួកសិស្សបានជិះទូកជាមួយព្រះយេស៊ូវ ឆ្លងសមុទ្រកាលីឡេទៅត្រើយម្ខាង។ ស្រាប់តែមាន “ខ្យល់ព្យុះបក់ខ្លាំង” ធ្វើឲ្យពួកគេមានការភ័យខ្លាចបាត់បង់ជីវិត ទោះក្នុងចំណោមពួកគេ មានអ្នកខ្លះជាអ្នកនេសាទត្រីក៏ដោយ(ម៉ាកុស ៤:៣៧-៣៨)។ តើព្រះមិនខ្វល់អំពីគ្រោះភ័យរបស់ពួកគេទេឬ? តើពួកគេមិនមែនជាសិស្សដែលទ្រង់បានជ្រើសរើសដោយផ្ទាល់ដៃទេឬ? តើពួកគេមិនបានស្តាប់បង្គាប់តាមទ្រង់ ដោយធ្វើដំណើរជាមួយទ្រង់ទៅត្រើយម្ខាងហើយទេឬ?(ខ.៣៥) ចុះតើហេតុអ្វី បានជាពួកគេត្រូវជួបខ្យល់ព្យុះដ៏កំណាចនេះ?
គ្មានអ្នកណាអាចជៀសផុតពីខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតឡើយ។ ពីដំបូងពួកសិស្សមានការភ័យខ្លាចខ្យល់ព្យុះ ក្រោយមក ពួកគេមានការកោតខ្លាចព្រះយេស៊ូវជាងខ្យល់ព្យុះ ដូច្នេះ ព្យុះដែលយើងជួបប្រទះ ក៏អាចនាំឲ្យយើងស្គាល់ព្រះកាន់តែជ្រាលជ្រៅថែមទៀតផងដែរ។ ពួកសិស្សក៏បានឆ្ងល់ថា តើលោកជានរណា បានជាសូម្បីតែខ្យល់ព្យុះ និងទឹករលកក៏ស្ដាប់បង្គាប់លោកដែរ!(ម៉ាកុស ៤:៤១)។ តាមរយៈទុក្ខលំបាករបស់យើង យើងអាចរៀនបានថា គ្មានខ្យល់ព្យុះណាដែលធំ រហូតអាចរារាំងព្រះ មិនឲ្យសម្រេចបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានឡើយ(៥:១)។
យើងប្រហែលជាមិនយល់ ពីមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាត ឲ្យមានទុក្ខលំបាកចូលមកក្នុងជីវិតរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែ យើងអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលការលំបាកទាំងនោះ អាចធ្វើឲ្យយើងស្គាល់ទ្រង់កាន់តែច្បាស់ ថាទ្រង់ជានរណា។ យើងរស់នៅដើម្បីបម្រើព្រះ ព្រោះទ្រង់បានការពារជីវិតរបស់យើង។-ALBERT LEE
កុំប៉ះពាល់របងនោះឲ្យសោះ
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំបានទៅលេងយាយទួតរបស់ខ្ញុំ ជាមួយឪពុកម្ដាយខ្ញុំ។ គាត់រស់នៅក្បែរចម្ការមួយ។ ទីធ្លាផ្ទះគាត់ មានព័ទ្ធទៅដោយរបង ដែលមានដាក់ខ្សែភ្លើង ដែលបង្កាកុំឲ្យសត្វគោចូលមកស៊ីស្មៅនៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះគាត់។ នៅពេលខ្ញុំសុំឪពុកម្ដាយទៅលេងនៅខាងក្រៅ ពួកគាត់ក៏បានយល់ព្រម ប៉ុន្តែ បានហាមខ្ញុំ កុំឲ្យប៉ះពាល់ខ្សែភ្លើងនៅតាមរបងផ្ទះ ប្រយ័ត្នឆក់។
គួរឲ្យសោកស្ដាយ ខ្ញុំមិនបានខ្វល់អំពីបម្រាមរបស់ពួកគាត់ឡើយ ហើយខ្ញុំបានយកម្រាមដៃទៅប៉ះខ្សែភ្លើងនៅលើរបងនោះ ហើយក៏ត្រូវចរន្តអគី្គសនីឆក់ ដោយកម្លាំងល្មមនឹងផ្ដល់មេរៀន ឲ្យសត្វគោរាងចាលបាន ហើយខ្ញុំក៏រាងចាលដែរ។ ពេលនោះទើបខ្ញុំដឹងថា ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានហាមខ្ញុំ គឺព្រោះតែពួកគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយក៏មិនចង់ឲ្យខ្ញុំទទួលការឈឺចាប់ឡើយ។
នៅពេលដែលព្រះទតឃើញពួកអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម កាលពីសម័យបុរាណសូនឆ្លាក់រូបព្រះ ហើយនាំគ្នាថ្វាយបង្គំរូបទាំងនោះ ព្រះអង្គ “បានផ្ញើព្រះរាជសាររបស់ទ្រង់ទៅឯគេ ម្ដងជាពីរដង ពីព្រោះព្រះអង្គមានសេចក្តីអាណិតអាសូរដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់" (២របាក្សត្រ ៣៦:១៥)។ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលតាមរយៈលោកហោរាយេរេមា ប៉ុន្តែ ពួកបណ្ដាជនបានតបទៅវិញថា “យើងនឹងនៅតែបន្តធ្វើតាមផែនការរបស់យើងដដែល" (យេរេមា ១៨:១២)។ ដោយព្រោះតែការនេះ ទើបព្រះទ្រង់បានបណ្ដោយឲ្យស្ដេចនេប៊ូក្នេសារ បំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយចាប់យកមនុស្សជាច្រើនទៅធ្វើជាឈ្លើយសឹក។
ប្រហែលនៅថ្ងៃនេះ ទ្រង់កំពុងដាស់តឿនអ្នក អំពីអំពើបាបមួយចំនួន នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ បើសិនជាដូច្នោះមែន នោះចូរប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាបនោះ។ នេះជាភស្ដុតាងដែលបង្ហាញពីការអាណិត ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង (ហេព្រើរ ១២:៥-៦)។ ទ្រង់ទតឃើញអ្វីដែលនៅខាងមុខ ហើយចង់ឲ្យយើងចៀសផុត ពីបញ្ហាដែលនឹងកើតមាន។-JENNIFER BENSON SCHULD
តើខ្ញុំផ្ចង់ចិត្តលើអ្វី?
កាលពីដើមខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១១ ភ្លើយឆេះព្រៃដ៏សាហាវមួយ បានបំផ្លាញផ្ទះសម្បែងអស់៦០០ខ្នង នៅក្នុងទីក្រុងបាសស្ត្រុប (Bastrop) និងតំបន់ជិតខាង ក្នុងភូមិភាគកណ្តាលនៃរដ្ឋតិចសាស់។ ពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក ការសែត អាមើរីខិន ស្តេតស៍មិន នៃទីក្រុងអូស្ទីន បានចេញផ្សាយពត៌មាន ក្រោមចំណងជើងទំព័រមុខថា “មនុស្សដែលបានបាត់បង់ច្រើនជាងគេបំផុត បែរជាផ្ដោតសំខាន់លើអ្វីដែលមិនបានបាត់បង់”។ អត្ថបទនេះបានពណ៌នា អំពីអំណោយសប្បុរសធម៌ដែលសហគមន៍បានឧបត្ថម្ភ ព្រមទាំងបានរៀបរាប់ថា អ្នកទទួលជំនួយទាំងនោះ បានដឹងថា អ្នកជិតខាង មិត្តភក្តិ និងសហគមន៍ មានតម្លៃខ្ពស់ជាងរបស់របរដែលពួកគេបានបាត់បង់ឆ្ងាយណាស់។
អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើរ បានរំឭកដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ នៅសតវត្សរ៍ទីមួយ ឲ្យនឹកចាំអំពីការរងទុក្ខលំបាក ដោយសារការបៀតបៀន ក្នុងជីវិតនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ កាលពីដើម។ ពួកគេបានឈរយ៉ាងមាំមួន នៅចំពោះមុខនៃការប្រមាថមាក់ងាយ និងការគៀបសង្កត់ ប៉ុន្តែ នៅតែបានឈរប្រកៀកស្មាគ្នា ជាមួយនឹងអ្នកជឿឯទៀតយ៉ាងក្លាហាន(ហេព្រើរ ១០:៣២-៣៣)។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានចិត្តអាណិតអាសូរ ដល់ពួកអ្នកដែលជាប់ចំណង ក៏ទ្រាំឲ្យមនុស្សប្លន់យករបស់ទ្រព្យខ្លួនដោយអំណរ ដោយដឹងថា ខ្លួនមានទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលប្រសើរជាង ហើយក៏នៅជាប់លាប់ផង នៅឯស្ថានសួគ៌” (ខ.៣៤)។ ពួកគេមិនបានផ្ចង់ចិត្តលើអ្វីដែលពួកគេបានបាត់បង់នោះឡើយ តែបានផ្តោតទៅលើរបស់ទ្រព្យដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដែលគ្មានអ្នកណាអាចនឹងដកយកពីពួកគេបានឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា “ពីព្រោះសម្បត្តិទ្រព្យរបស់អ្នកស្ថិតនៅកន្លែងណា នោះចិត្តអ្នកក៏នឹងនៅកន្លែងនោះដែរ” (ម៉ាថាយ ៦:២១)។ នៅពេលដែលយើងផ្ចង់ចិត្តចំពោះព្រះអម្ចាស់ និងចំពោះរបស់ទាំងអស់ដែលយើងមាននៅក្នុងទ្រង់…
អ្នកបានអស់ឱកាសហើយ
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានស្តាប់ឮការជជែកគ្នា ដ៏គួរឲ្យសោកស្តាយ។ មានមនុស្សពីរនាក់ដែលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ កំពុងជជែកតទល់គ្នាអំពីរឿងមួយ ដែលពួកគេមានការខ្វែងគំនិតគ្នា។ ម្នាក់ដែលមានវ័យចាស់ជាង ហាក់ដូចជាអួតក្អេងក្អាង ខណៈដែលគាត់ប្រើបទគម្ពីរជាអាវុធ ដើម្បីកាប់កញ្ច្រាំអ្វីដែលគាត់យល់ថា ជាចំណុចខុស នៅក្នុងជីវិតរបស់បុរសម្នាក់ទៀត ដែលមានវ័យក្មេងជាង។ បុរសដែលក្មេងជាងហាក់ដូចជានឿយណាយ ចំពោះការបង្រៀនបែបនេះ ហើយក៏នឿយណាយចំពោះបុរសវ័យចាស់ជាង ព្រមទាំងមានការធ្លាក់ទឹកចិត្តផងដែរ។
នៅពេលដែលការជជែកគ្នាឈានដល់ទីបញ្ចប់ បុរសមានវ័យចាស់ជាងបានបញ្ចេញមតិ អំពីឫកពារបស់បុរសវ័យក្មេងជាង ដែលហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះការណែនាំរបស់គាត់។ គាត់ចាប់ផ្ដើមនិយាយថា “ពីដើម ឯងធ្លាប់តែចូលចិត្តទទួលការណែនាំណាស់។ តែពេលនេះ ខ្ញុំមិនដឹងថាឯងចង់យ៉ាងម៉េចទៅវិញទេ។”
បុរសក្មេងជាងបានតបវិញថា “អ្នកមិនបានស្វែងរកឱកាសបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះខ្ញុំទេ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលអ្នកបានស្គាល់ខ្ញុំមក អ្នកគិតតែពីប្រាប់ខ្ញុំពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកសួរថា តើខ្ញុំចង់យ៉ាងម៉េច? គឺខ្ញុំចង់ឃើញព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងអ្នក និងតាមរយៈអ្នក។”
ខ្ញុំក៏បានគិតថា បើពាក្យនេះត្រូវបានគេនិយាយមកកាន់ខ្ញុំវិញ នោះខ្ញុំច្បាស់ជាបាក់មុខ រកនិយាយអ្វីមិនចេញទេ។ ខណៈពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកំពុងប្រាប់ខ្ញុំថា មានមនុស្សជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនបានប្រើឱកាស ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេទេ។ ហើយខ្ញុំបានដឹងថា កាលពីមុន មានមនុស្សជាច្រើនដែលមិនបានមើលឃើញព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងខ្ញុំ។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា យើងត្រូវធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ជំរុញចិត្តយើង(១កូរិនថូស ១៣:១-៤)។ នៅពេលក្រោយ សូមយើងកុំភ្លេចឆក់ឱកាស បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់អ្នកដទៃឡើយ។-RANDY KILGORE
កត់ទុកក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំមានទម្លាប់អានទស្សនាវដ្ដីឌីជីថល តាមទូរស័ព្ទ ឬកំព្យូទ័រ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អ ដោយដឹងថា ខ្ញុំបានចូលរួមការកាត់បន្ថយការកាប់ដើមឈើរដើម្បីផលិតក្រដាស។ លើសពីនោះទៅទៀត ខ្ញុំមិនចាំបាច់រង់ចាំគេយកសៀវភៅទស្សនាវដ្ដី មកដាក់ប្រអប់សំបុត្រមុខផ្ទះខ្ញុំទៀតទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំពិតជានឹកទស្សនាវដ្ដីដែលផលិតពីក្រដាស់ ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តបើកសន្លឹករបស់វាដោយដៃខ្ញុំផ្ទាល់ ហើយខ្ញុំអាចយកកន្ត្រៃមកកាត់យកសន្លឹក ដែលមានរូបមន្តធ្វើម្ហូបដែលខ្ញុំចូលចិត្ត។
ខ្ញុំក៏មានព្រះគម្ពីរឌីជីថល នៅក្នុងទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែមានព្រះគម្ពីរបោះពុម្ពពីក្រដាស ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត គឺព្រះគម្ពីរមួយក្បាលដែលខ្ញុំបានគូសពណ៌ចំណាំនៅលើទំព័រ និងបានអានច្រើនលើកច្រើនសារមកហើយ។ យើងមិនដឹងថា តើអនាគតនៃព្រះគម្ពីរដែលបោះពុម្ភពីក្រដាស នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ តែមានការមួយដែលយើងអាចដឹងច្បាស់នោះគឺថា កន្លែងល្អបំផុតសម្រាប់ដាក់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ មិនមែននៅលើទូរស័ព្ទដៃរបស់យើង ឬនៅលើម៉ាស៊ីនអេឡិចត្រូនិចសម្រាប់អាន ឬក៏នៅក្នុងក្រដាស់សៀវភៅនោះឡើយ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១១៩ បានចែងអំពី ការទុកដាក់ព្រះបន្ទូលព្រះនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ទូលបង្គំបានកំណត់ចាំព្រះបន្ទូលទ្រង់ទុកនៅក្នុងចិត្ត”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១១)។ គ្មានអ្វីអាចប្រៀបស្មើនឹងការពិចារណាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ និងការរៀនឲ្យស្គាល់ទ្រង់កាន់តែច្បាស់ ព្រមទាំងការយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមកអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងនោះឡើយ។ កន្លែងល្អបំផុតសម្រាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គឺស្ថិតនៅក្នុងជម្រៅដួងចិត្តរបស់យើង។
យើងប្រហែលជាមានការដោះសារជាច្រើន សម្រាប់ការខកខានមិនបានអានព្រះគម្ពីរ និងជញ្ជឹងគិត ឬ ទន្ទេញឲ្យចាំមាត់ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវការព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋាន សូមព្រះអង្គជួយយើង ឲ្យអាចរក្សាទុកព្រះបន្ទូលទ្រង់ នៅក្នុងកន្លែងដែលល្អបំផុត គឺនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។-KEILA OCHOA
នៅពីក្រោយឆាក
មានពេលមួយ ព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ បានធ្វើកម្មវិធីឈោងចាប់ទ្រង់ទ្រាយធំ ក្នុងគោលដៅផ្សាយដំណឹងល្អឲ្យបានឮសុះសាយក្នុងទីក្រុង។ ក្រុមការងាររបស់យើងដែលបានរៀបចំ និងដឹកនាំព្រឹត្តិការណ៍ឈោងចាប់នោះ រួមមាន ក្រុមតន្រ្តីយុវជនរបស់យើង ក្រុមប្រឹក្សាយោបល់ផ្លូវចិត្ត និងអ្នកដឹកនាំព្រះវិហារ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃកម្មវិធី ពេលដែលពួកគេឡើងមកឈរតម្រៀបគ្នា នៅលើឆាក យើងក៏បានទះដៃអបអរសាទរពួកគេ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ និងថ្លែងអំណរគុណពួកគេ សម្រាប់ការប្រឹងប្រែងធ្វើការ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងក្រុមការងារនោះ មានបុរសម្នាក់ ដែលមិនសូវមានគេកត់សម្គាល់ប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែអ្នកនោះគឺជាប្រធានក្រុម។ នៅពេលខ្ញុំបានឃើញគាត់ ប្រហែលជាពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានអរគុណ និងអបអរសាទរគាត់ សម្រាប់ការងាររបស់គាត់ ហើយខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា “យើងមិនសូវឃើញអ្នកសោះ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធី កំពុងដំណើរការ។”
គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើការនៅពីក្រោយឆាក”។ គាត់មិនខ្វល់ពីការស្វែងរកមុខមាត់ សម្រាប់ខ្លួនឯងឡើយ ទោះគាត់បានខិតខំធ្វើការច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ គាត់ចង់ឲ្យអ្នកផ្សេងបានទទួលការសរសើរ សម្រាប់កិច្ចការដែលពួកគេបានខិតខំធ្វើ។
ភាពស្ងាត់ស្ងៀមរបស់គាត់ បានបង្រៀនខ្ញុំជាច្រើន។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំថា ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះអម្ចាស់ នោះខ្ញុំមិនត្រូវស្វែងរកមុខមាត់ ឬចង់ឲ្យគេទទួលស្គាល់នោះឡើយ។ ខ្ញុំនៅតែអាចថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ទោះគេសរសើរខ្ញុំដោយបើកចំហរ ឬមិនសរសើរក៏ដោយ។ ចិត្តដែលយកព្រះគ្រីស្ទជាទីមួយ អាចទប់ស្កាត់កុំឲ្យមានការច្រណែនខុសទំនង ឬការប្រកួតប្រជែងដែលគ្មានប្រយោជន៍។
ព្រះយេស៊ូវដែល “ខ្ពស់លើសទាំងអស់” (យ៉ូហាន ៣:៣១) “ទ្រង់ត្រូវចំរើនឡើង ហើយខ្ញុំត្រូវបន្ទាបចុះវិញ” (ខ.៣០)។ នៅពេលយើងមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះ យើងនឹងស្វែងរកការរីកចម្រើន…