បើកភ្លើងឲ្យភ្លឺឡើង
ពេលដែលខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំ បានរៀបចំខ្លួន ដើម្បីធ្វើការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ទៅរដ្ឋផ្សេង ខ្ញុំចង់ឲ្យមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយកូនប្រុសរបស់យើងដែលបានធំពេញវ័យហើយ។ ខ្ញុំក៏រកបានអំណោយពិសេសមួយ ដែលជាចង្កៀងមិត្តភាព ដែលតភ្ជាប់គ្នា ដោយបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ដែលយើងអាចបើកពីចម្ងាយ។ ពេលដែលខ្ញុំឲ្យចង្កៀងនោះ ទៅកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់ថា ចង្កៀងពួកគេនឹងភ្លឺឡើង ពេលណាខ្ញុំប៉ះចង្កៀងរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីរំឭកពួកគេថា ខ្ញុំនៅតែស្រឡាញ់ និងអធិស្ឋានឲ្យពួកគេជានិច្ច។ ទោះយើងនៅឆ្ងាយពីគ្នាយ៉ាងណាក្តី ពេលដែលពួកគេប៉ះចង្កៀងរបស់ពួកគេ ចង្កៀងនៅផ្ទះខ្ញុំក៏បានភ្លឺឡើងផងដែរ។ គ្មានការទំនាក់ទំនងអ្វី ដែលល្អជាងការទំនាក់ទំនងដោយផ្ទាល់នោះឡើយ ប៉ុន្តែ យើងអាចទទួលការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា យើងកំពុងតែទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ពេលណាភ្លើងចង្កៀងនោះភ្លឺឡើង។
កូនទាំងអស់របស់ព្រះ សុទ្ធតែមានឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការធ្វើជាអ្នកបញ្ចេញពន្លឺ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះទ្រង់បានរចនាយើងមក ដើម្បីឲ្យរស់នៅជាពន្លឺ នៃក្តីសង្ឃឹមដ៏ស្ថិតស្ថេរ និងក្តីស្រឡាញ់គ្មានលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះ។ ពេលណាយើងផ្សាយដំណឹងល្អ និងបម្រើអ្នកដទៃ ក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជាពន្លឺដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច និងជាទីបន្ទាល់ដ៏រស់។ ការល្អគ្រប់យ៉ាង ស្នាមញញឹមដ៏សប្បុរស ពាក្យលើកទឹកចិត្តដ៏ស្រទន់ និងការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត បង្កើតឲ្យមានការរំឭកដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច អំពីភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ឥតលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ(ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលណាព្រះទ្រង់ដឹកនាំយើង ហើយយើងបម្រើព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គនឹងប្រើយើង ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ ឲ្យអាចបញ្ចេញពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទាននូវពន្លឺពិតប្រាកដ…
មានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ
កាលនៅពីក្មេង លោកប្រ៊ូស វែរ(Bruce Ware) ដែលជាអ្នកទេវសាស្រ្ត មានចិត្តនឿយណាយ ពេលដែលគាត់បានអានបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ២:២១-២៣ ដែលបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងសៀវភៅ ដែលលោកវែរបាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ គាត់បានសរសេរ អំពីអារម្មណ៍នឿយណាយរបស់គាត់ ក្នុងវ័យយុវជនយ៉ាងដូចនេះថា កាលនោះ គាត់គិតថា គាត់មិនអាចធ្វើតាមខគម្ពីរនេះបានទេ ជាពិសេស នៅពេលដែលខគម្ពីរនេះបានប្រាប់ឲ្យយើង ឲ្យយកគំរូតាម ព្រះដែលមិនធ្លាប់ធ្វើអំពើបាប។ គាត់ថា រឿងនេះពិតជាចម្លែកណាស់ គាត់មិនជឿថា គាត់អាចធ្វើតាមខគម្ពីរនេះបានឡើយ។
ខ្ញុំយល់អំពីមូលហេតុ ដែលលោកវែរគិតថា ការអនុត្តតាមខគម្ពីរនេះ មានការពិបាក។ គឺដូចដែលបទខ្លីមួយបទបានច្រៀងថា “ចិត្តខ្ញុំចង់ឲ្យខ្លួនខ្ញុំ មានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ”។ ជាការពិតណាស់ យើងមិនមានលទ្ធភាពធ្វើឲ្យខ្លួនយើងមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គឡើយ។ បើយើងពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង យើងមិនអាចមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គមិនបានទុកឲ្យយើងពឹងកម្លាំងខ្លួនឯងនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកកូនព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យព្រះគ្រីស្ទមានរូបរាង ក្នុងយើង(កាឡាទី ៤:១៩)។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងជំពូកដែលសាវ័កប៉ុលនិយាយអំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គាត់បានសរសេរថា “ដ្បិតអ្នកណាដែលទ្រង់បានស្គាល់ជាមុន នោះទ្រង់ក៏តម្រូវទុកជាមុន ឲ្យបានត្រឡប់ដូចជារូបអង្គនៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់”(រ៉ូម ៨:២៩)។ ព្រះទ្រង់នឹងបញ្ចប់ព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ នៅក្នុងជីវិតយើង តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៃព្រះយេស៊ូវ ដែលគង់នៅក្នុងយើង។
កាលណាយើងចុះចូលនឹងកិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណធ្វើក្នុងយើង នោះយើងនឹងមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះអង្គ។…
ព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលមិននឹកស្មានដល់
ក្នុងពេលដែលយើងទទួលបរាជ័យធ្ងន់ធ្ងរបំផុត យើងងាយនឹងជឿថា អ្វីៗបានហួសពេល ហើយយើងបានបាត់បង់ឱកាសរស់នៅ ដោយមានគោលបំណង និងតម្លៃ។ លោកអេលាស(Elias) ដែលជាអតីតអ្នកទោស នៅមន្ទីរឃុំឃាំងអតិបរមា នៅទីក្រុងញ៉ូយ៉ក បានពិពណ៌នាថា គាត់ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចនេះឯង ពេលគាត់ក្លាយជាអ្នកទោស។ គាត់ថា “ខ្ញុំមិនអាចធ្វើ តាមការសន្យារបស់ខ្ញុំ គឺការសន្យាសម្រាប់ពេលអនាគត ការសន្យា អំពីការអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើ”។
ជីវិតរបស់លោកអេលាស ក៏បានចាប់ផ្តើមមានការផ្លាស់ប្តូរ តាមរយៈកម្មវិធីសិក្សាសម្រាប់អ្នកទោស កំរិតបរិញ្ញា របស់មហាវិទ្យាល័យបាដ។ ក្នុងអំឡុងពេល ដែលគាត់កំពុងចូលរួមក្នុងកម្មវិធីនេះ គាត់ក៏បានចូលរួមក្នុងក្រុមជជែកដេញដោល នៅឆ្នាំ២០១៥ ហើយក៏បានជជែកឈ្នះក្រុមនិស្សិតមកពីមហាវិទ្យាល័យហាវើត។ សម្រាប់លោកអេលាស ការចូលរួមក្នុងក្រុមនេះ បានបង្ហាញថា ការសន្យាទាំងនោះមិនទាន់បានបាត់បង់ទាំងស្រុងនោះទេ។
ការផ្លាស់ប្រែស្រដៀងនេះក៏កើតមានក្នុងចិត្តយើងផងដែរ ពេលណាយើងដឹងថា ដំណឹងល្អនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឺជាដំណឹងល្អសម្រាប់យើងផងដែរ។ ពេលនោះ យើងក៏ចាប់ផ្តើមដឹងថា អ្វីៗមិនទាន់យឺតពេលទេ។ ព្រះទ្រង់នៅតែមានពេលអនាគតសម្រាប់យើង។
ហើយវាជាពេលអនាគត ដែលយើងមិនអាចរកបានដោយកម្លាំងរបស់យើង ឬបោះបង់ចោលនោះឡើយ តែពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគុណ និងអំណាចដ៏ហូរហៀររបស់ព្រះ(២ពេត្រុស ១:២-៣)។ គឺពេលអនាគត ដែលយើងបានរួចពីភាពអស់សង្ឃឹម ក្នុងលោកិយនេះ ហើយក្នុងចិត្តយើង មានពេញដោយ “សិរីល្អ និងសេចក្តីល្អ”របស់ព្រះអង្គ(ខ.៣)។ គឺពេលអនាគត ដែលជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមិននឹកស្មានដល់(ខ.៤) និងពេលអនាគត ដែលផ្លាស់ប្រែ…
បានចម្រើនកម្លាំង ដោយព្រះគុណ
ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក ទាហានដែលរត់ចោលជួរ ត្រូវទទួលទោសប្រហារជីវិត។ ប៉ុន្តែ កងទ័ពសហព័ន្ធកម្រនឹងកាត់ទោសប្រហារជីវិតទាហានរត់ចោលជួរណាស់ ព្រោះលោកអ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ដែលជាប្រធានាធិបតី និងអគ្គបញ្ជាការកងទ័ព បានលើកលែងទោសឲ្យពួកគេស្ទើរតែគ្រប់គ្នា។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យលោក អេឌវីន ស្ទែនតុន(Edwin Stanton) ដែលជារដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការពារជាតិ មានការខឹងសម្បា ព្រោះគាត់ជឿថា ការលើកលែងទោសឲ្យមនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ គ្រាន់តែអាចនាំឲ្យមានទាហានកាន់តែច្រើនចង់រត់ចោលជួរ។ ប៉ុន្តែ លោកលីនខិន មានការអាណិតចំពោះពួកទាហាន ដែលបាក់ស្មារតី ដោយត្រូវការភ័យខ្លាចគ្របសង្កត់ ក្នុងសមរភូមិដ៏ក្តៅគគុក។ ហើយការអាណិតរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យពួកកងទ័ពស្រឡាញ់គាត់យ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេស្រឡាញ់លោកអ័ប្រាហាំ លីនខិន ដូចឪពុក ហើយក្តីស្រឡាញ់នេះបាននាំឲ្យពួកគេចង់បម្រើគាត់ កាន់តែខ្លាំង។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យ “ទ្រាំទ្រទុក្ខលំបាក ដូចជាទាហានយ៉ាងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(២ធីម៉ូថេ ២:៣) គាត់ហៅគាត់ ឲ្យបំពេញតូនាទីដ៏ពិបាក។ ទាហានត្រូវមានការប្តូរផ្តាច់ទាំងស្រុង ខិតខំធ្វើការ ហើយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ គាត់ត្រូវបម្រើព្រះយេស៊ូវដែលជាមេបញ្ជាការ ដោយអស់ពីចិត្ត។ ប៉ុន្តែ តាមពិត ជួនកាល យើងខកខានមិនបានធ្វើជាទាហានដ៏ល្អ។ យើងមិនតែងតែបម្រើព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់នោះឡើយ។ ដូចនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានកំឡាចិត្តយើងថា “ចូរមានកំឡាំងឡើងដោយសារព្រះគុណ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(ខ.១)។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើងមានពេញដោយព្រះគុណ។ ព្រះអង្គអាណិត ចំពោះសេចក្តីកម្សោយរបស់យើង ហើយក៏អត់ទោសបាបឲ្យយើង(ហេព្រើរ ៤:១៥)។…
ជាមនុស្សមិនមែនជាព្រះ
ក្នុងសៀវភៅដែលលោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដ គាត់បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យចោទសួរខ្លួនឯង នូវសំណួរមួយចំនួន ដើម្បីឲ្យយើងដឹងថា តើយើងពិតជាមានអំណួតឬអត់។ សំណួរទាំងនោះមានដូចជា : តើខ្ញុំមានការមិនពេញចិត្តប៉ុណ្ណា ពេលដែលអ្នកដទៃមិនអើពើរចំពោះខ្ញុំ ឬមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះខ្ញុំ … ឬគេពូកែជាងខ្ញុំ ឬក៏អួតសំញែង? លោកលូអ៊ីសបានសង្កេតឃើញថា អំណួតជាដង្កៀប “ដែលអាក្រក់បំផុត” និងជាបុព្វហេតុចម្បង នៃទុក្ខវេទនា ក្នុងគ្រួសារ និងប្រជាជាតិនានា។ គាត់បានហៅអំណួតថា “ជំងឺមហារីកខាងវិញ្ញាណ” ដែលស៊ីបំផ្លាញ សេចក្តីស្រឡាញ់ ការស្កប់ចិត្ត និងបញ្ញាផងដែរ។
អំណួតគឺជាបញ្ហា ដែលបានកើតមាន គ្រប់សម័យកាល។ ព្រះទ្រង់ធ្លាប់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសេគាល ដើម្បីព្រមានស្តេចនៃក្រុងទីរ៉ុស ដោយសារអំណួតរបស់ស្តេចអង្គនេះ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា អំណួតរបស់ស្តេចអង្គនេះ នឹងនាំមកនូវសេចក្តីអន្តរាយ ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដោយព្រោះឯងបានតាំងចិត្ត ឲ្យបានដូចជាព្រះហឫទ័យនៃព្រះ នោះមើល អញនឹងនាំសាសន៍ដទៃ គឺជាពួកអ្នកគួរស្ញែងខ្លាច នៅកណ្តាលគ្រប់ទាំងសាសន៍មកលើឯង”(អេសេគាល ២៨:៦-៧)។ ក្រោយមក ស្តេចអង្គនេះក៏បានដឹងថា ទ្រង់មិនមែនជាព្រះទេ គឺគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតាប៉ុណ្ណោះ(ខ.៩)។
ផ្ទុយនឹងអំណួត គឺការបន្ទាបខ្លួន ជាគុណធម៌ ដែលយើងទទួលបាន តាមរយៈការស្គាល់ព្រះ។ លោកលូអ៊ីសបានមានប្រសាសន៍ថា…
បទចម្រៀងដែលនាំឲ្យមានការចងចាំឡើងវិញ
អ្នកស្រីនេនស៊ី ហ្គាសតាសុន(Nancy Gustafson) ជាអ្នកចម្រៀងអូប៉េរ៉ា ដែលបានចូលនិវត្តន៍។ នាងមានការស្លុតចិត្ត ពេលដែលបានទៅលេងម្តាយគាត់ ហើយក៏បានសង្កេតឃើញសុខភាពគាត់មានការអន់ថយ ដោយសារជម្ងឺបាត់ការចងចាំ។ ម្តាយរបស់នាងមិនស្គាល់នាង ហើយស្ទើរតែមិនអាចនិយាយកើត។ បន្ទាប់ពីនាងបានទៅលេងគាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនខែក្រោយមក នាងក៏មានគំនិតមួយ។ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងឲ្យគាត់ស្តាប់។ គាត់ក៏បានបង្ហាញចេញនូវទឹកមុខរីករាយ ពេលដែលឮសម្លេងច្រៀង ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងជាមួយនាង អស់២០នាទី។ បន្ទាប់មក ម្តាយរបស់អ្នកស្រីនេនស៊ី ក៏បានសើច ដោយនិយាយកំប្លែងថា គាត់ និងកូនស្រីគាត់ គឺជា “អ្នកចម្រៀងប្រចាំគ្រួសារហ្គាសតាសុន!” អ្នកជំនាញខ្លះបានលើកឡើងថា ការនឹកចំាឡើងវិញតែបន្តិចនេះ គឺបានបង្ហាញថា អំណាចនៃបទចម្រៀង អាចជួយដាស់ការចងចាំដែលបានបាត់បង់ ឲ្យមានឡើងវិញ។ គេក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ការច្រៀង “បទចម្រៀងចាស់ៗ ដែលយើងចូលចិត្ត” ក៏ជួយឲ្យមានអារម្មណ៍រីករាយឡើង កាត់បន្ថយការធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងកាត់បន្ថយការសង្រ្គោះបន្ទាន់ ហើយកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់។
គេបានបន្តការស្រាវជ្រាវជាបន្ថែមទៀត អំពីទំនាក់ទំនងរវាងតន្រ្តី និងការចងចាំ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ក្តីអំណរ ដែលកើតចេញពីការច្រៀង គឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ ហើយនេះជាការពិតមែន។ “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតការដែលច្រៀងសរសើរ ដល់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ នោះជាការសំណំហើយ ក៏ពីរោះផង សេចក្តីសរសើរជាការគួរគប្បី”(ទំនុកដំកើង ១៤៧:១)។
តាមពិត ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានជំរុញឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គលើកសម្លេងឡើង សរសើរដំកើងព្រះអង្គ។…
ដំណោះស្រាយ បែបទាល់ច្រក
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៧ ស្តេចវីលៀម អហ្វ អូរេញ(William of Orange) មានចេតនាធ្វើឲ្យទឹកដីរបស់ទ្រង់មួយភាគធំ ត្រូវទឹកជន់លិច។ ក្សត្រនៃប្រទេសហូឡង់អង្គនេះបានសម្រេចព្រះទ័យធ្វើនូវរឿងដែលគេមិននឹកស្មានដល់នេះ ដើម្បីបណ្តេញកងទ័ពអេស្ប៉ាញដែលកំពុងឈ្លានពានទឹកដីទ្រង់។ ទ្រង់មិនបានទទួលជោគជ័យឡើយ ហើយវាលស្រែដ៏ធំល្វឹងល្វើយត្រូវបានទឹកសមុទ្រជន់លិចអស់។ គេក៏បាននិយាយថា “ពេលទាល់ច្រក នាំឲ្យមនុស្សសម្រេចចិត្តប្រើដំណោះស្រាយបែបទាល់ច្រក”។
នៅសម័យហោរាអេសាយ ទីក្រុងយេរូសាឡិមបានសម្រចចិត្តប្រើដំណោះស្រាយបែបទាល់ច្រក ពេលដែលកងទ័ពរបស់សាសន៍អាស៊ើបានគម្រាមកំហែងមកលើពួកគេ។ ពួកគេបានបង្កើតប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ទឹក ដើម្បីទប់ទល់នឹងការឡោមព័ទ្ធរបស់សត្រូវ ដោយប្រជាជនបានផ្តួលរំលំផ្ទះជាច្រើនខ្នង ដើម្បីជីកស្រះជាប់នឹងកំផែងក្រុង។ ពួកគេប្រហែលជាបានគិតដិតដល់ណាស់ មុនសម្រេចជ្រើសរើសយកផ្លូវមួយនេះ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានភ្លេចជំហានដែលសំខាន់បំផុត។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “ឯងរាល់គ្នាបានជីកស្រះទឹក នៅកណ្តាលកំផែងទាំង២ សំរាប់ទឹករបស់ស្រះចាស់ ប៉ុន្តែឯងមិនបានពឹងពាក់ដល់ព្រះដែលទ្រង់ធ្វើការទាំងនេះ ឬផ្អែកដល់ទ្រង់ដែលបានសំរេចការនេះជាយូរមកហើយ នោះទេ”(អេសាយ ២២:១១)។
យើងមិនទំនងជាមានសត្រូវ ដែលមកឡោមព័ទ្ធផ្ទះរបស់យើងឡើយ។ លោកអូស៊្វល ឆេមបឺ(Oswald Chambers) បានមានប្រសាសន៍ថា “ការវាយប្រហារតែងតែកើតមាន ជាធម្មតា និងតាមរយៈមនុស្សធម្មតា”។ ប៉ុន្តែ ការវាយប្រហារដូចនេះ គឺជាការគំរាមកំហែងពិតប្រាកដ។ តែអរគុណព្រះអង្គ ការវាយប្រហារនោះ គឺជាឱកាស សម្រាប់ឲ្យយើងងាកមករកព្រះអង្គជាទីមួយ ដើម្បីទូលសូមអ្វីដែលយើងត្រូវការ។
ពេលណាការរំខានក្នុងជីវិតកើតមានចំពោះយើង តើយើងនឹងប្រើវាជាឱកាស ដើម្បីងាកមករកព្រះឬទេ? ពុំនោះទេ តើយើងនឹងស្វែងរកដំណោះស្រាយ បែបទាល់ច្រក ដោយខ្លួនឯងឬ?—Tim Gustafson
គិតខុសពីលោកិយ
កាលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចំណោយពេលវិស្សមកាលរដូវក្តៅដ៏រីករាយ នៅប្រទេសវេនេហ្ស៊ូអេឡា។ ចំណីអាហារមានភាពឈ្ងុយឆ្ងាញ់ប្លែក ប្រជាជនមានភាពរីករាយ អាកាសធាតុ និងការស្វាគមន៍ក៏ល្អ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងអំឡុងពេលមួយថ្ងៃ ឬពីរថ្ងៃដំបូង ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំមានទស្សនៈខុសគ្នា ចំពោះការគ្រប់គ្រងពេលវេលា។ បើយើងមានគម្រោងញំាអាហារថ្ងៃត្រង់ នោះគឺមានន័យថា យើងញាំអាហារនៅចន្លោះម៉ោង ១២ ដល់ ម៉ោង១រសៀល។ ការប្រើពេលវេលា ក្នុងការជួបជុំគ្នា ឬការធ្វើដំណើរ ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ ពោលគឺចូលចិត្តប្រើពាក្យប្រហែល គឺមិនប្រើពាក្យដាច់ខាតទេ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការគិតរបស់ខ្ញុំ អំពី “ការធ្វើអ្វីឲ្យទាន់ពេលវេលា” គឺបានទទួលឥទ្ធិពលពីវប្បធម៌ លើសពីអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងទៅទៀត។
យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែបានទទួលឥទ្ធិពល ពីគោលតម្លៃនៃវប្បធម៌ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ដោយភាគច្រើន យើងបានទទួលដោយមិនដឹងខ្លួន។ សាវ័កប៉ុលបានហៅ អំណាចនៃវប្បធម៌នេះថា “លោកិយ”(រ៉ូម ១២:២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ “លោកិយ” មិនសំដៅទៅលើផែនដីនោះទេ តែគឺសំដៅទៅលើរបៀបនៃការគិត ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើជីវិតយើង។ គឺសំដៅទៅលើការសន្និដ្ឋាន និងការគិត ដែលគេបានផ្តល់ឲ្យយើង ដោយសារយើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងទីកន្លែង ឬពេលវេលាណាមួយ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន គឺ “មិនត្រូវត្រាប់តាមលោកិយនេះឡើយ”។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតែ “ផ្លាស់ប្រែ…
មុខកាត់ដូចឪពុក
ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណើរកំសាន្ត ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានជួបស្ត្រីម្នាក់ ដែលបានស្គាល់គ្រួសាររបស់ស្វាមីខ្ញុំ តាំងពីពេលគាត់នៅក្មេង។ នាងក៏បានមើលទៅស្វាមីខ្ញុំឈ្មោះ អាលែន(Alan) រួចមើលទៅកូនប្រុសយើងឈ្មោះហ្សាវីយ័រ(Xavier)។ នាងថា “កូនមុខដូចប៉ាណាស់។ ភ្នែក និងស្នាមញញឹម ពិតជាដូចគាត់ណាស់”។ ខណៈពេលដែលគាត់មានចិត្តរីករាយ ក្នុងការទទួលស្គាល់ភាពកាត់រកគ្នា រវាងឪពុក និងកូន គាត់ថែមទាំងបានកត់សំគាល់ភាពស្រដៀងគ្នា នៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ពួកគេផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមានភាពដូចគ្នាច្រើន តែកូនប្រុសខ្ញុំ មិនបានកាត់រកស្វាមីខ្ញុំទាំងស្រុងឡើយ។
មានតែព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះនាមយេស៊ូវទេ ដែលដូចព្រះវរបិតាទាំងស្រុង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា ព្រះគ្រីស្ទ “ជារូបអង្គនៃព្រះដ៏មើលមិនឃើញ ជាបងច្បងនៃគ្រប់ទាំងអស់ ដែលព្រះបានបង្កើតមក”(កូល៉ុស ១:១៥)។ ដ្បិតគឺទ្រង់ហើយ ដែលបង្កើតគ្រប់ទាំងអស់ ទាំងរបស់នៅស្ថានសួគ៌ និងនៅផែនដី ទាំងរបស់ដែលមើលឃើញ ហើយដែលមើលមិនឃើញផង(ខ.១៦)។ “ទ្រង់គង់នៅមុនទាំងអស់ ហើយរបស់ទាំងអស់ក៏ស្ថិតស្ថេរ ដោយសារទ្រង់”(ខ.១៧)។
យើងអាចចំណាយពេលអធិស្ឋាន និងសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីប ដោយស្វែងយល់អំពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះវរបិតា ដោយមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះ ដែលបានយកកំណើតជាមនុស្ស។ ព្រះអង្គអញ្ជើញយើង ឲ្យមើលទៅសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលបានបង្ហាញចេញមកតាមរយៈការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើជាមួយមនុស្ស ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ និងក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ កាលណាយើងថ្វាយជីវិតយើងដាច់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះយើងអាចចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងការស្គាល់ និងទុកចិត្តព្រះវរបិតានៃក្តីស្រឡាញ់របស់យើង។ ព្រះអង្គកែប្រែជីវិតយើង ឲ្យមានចរិកលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងអាចរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ។
តើយើងនឹងមានអំណរយ៉ាងណា…
ការស្វែងរកជំនួយ
នៅពេលដែលខ្ទមរបស់បុរសម្នាក់ដែលតាំងទីលំនៅ ក្នុងតំបន់ភ្នំ នៃរដ្ឋអាឡាស្កាត្រូវភ្លើងឆេះ គាត់ក៏បានបាត់បង់ជម្រក ហើយនៅសល់ស្បៀងអាហារបន្តិចបន្តួច ក្នុងរដ្ឋត្រជាក់បំផុត នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងរដូវរងារដែលមានភាពត្រជាក់ខ្លាំង។ បីសប្តាហ៍ក្រោយមក បុរសនោះក៏ត្រូវបានគេជួយសង្រ្គោះ នៅពេលដែលយន្តហោះមួយគ្រឿងបានហោះពីលើ បានសង្កេតឃើញអក្សរ SOS ធំៗ ដែលគាត់បានសរសេរនឹងម្រែងភ្លើង នៅលើកម្រាលព្រឹល។
មានពេលមួយ ដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដោយស្តេចសូល មានព្រះទ័យច្រណែនឈ្នានីស បានតាមសម្លាប់គាត់។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានរត់គេចទៅទីក្រុងកាថ ដែលនៅទីនោះ ទ្រង់បានធ្វើពុតជាឆ្កួត ដើម្បីរក្សាជីវិតគាត់(មើល ១សាំយ៉ូអែល ២១)។ ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ ទ្រង់ក៏បាននិពន្ធបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ៣៤ ដែលក្នុងនោះ ដាវីឌបានអធិស្ឋានស្រែករកព្រះ ហើយក៏រកឃើញសន្តិភាព(ខ.៤,៦)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានស្តាប់ឮពាក្យទូលអង្វររបស់គាត់ ហើយក៏បានរំដោះគាត់ឲ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់នោះ។
តើអ្នកកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអស់សង្ឃឹម ហើយកំពុងតែស្រែករកជំនួយឬ? សូមយើងចាំថា ព្រះទ្រង់តែងតែស្តាប់ឮ ហើយឆ្លើយតបការអធិស្ឋានទូលអង្វររបស់យើង នៅថ្ងៃនេះ។ ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះការស្រែករកជំនួយរបស់យើង ហើយក៏ដកចេញការភ័យខ្លាច(ខ.៤) ហើយជួនកាល ថែមទាំងជួយសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីបញ្ហារបស់យើង(ខ.៦)។
ព្រះគម្ពីរបានអញ្ជើញយើងថា “ចូរផ្ទេរបន្ទុករបស់អ្នកទៅលើព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់នឹងជួយទប់ទល់អ្នក ទ្រង់មិនព្រមឲ្យមនុស្សសុចរិតត្រូវរង្គើឡើយ”(ទំនុកដកើង ៥៥:២២)។
ពេលណាយើងថ្វាយស្ថានភាពដ៏លំបាករបស់យើង ដល់ព្រះ នោះយើងអាចទុកចិត្តថា…