ការរង់ចាំព្រះពរធ្លាក់ចុះមក
ភោជនីដ្ឋានដ៏ល្បីល្បាញមួយនៅទីក្រុងបាងកក មានលក់ស៊ុបម្យ៉ាង ធ្វើពីសាច់ស្ងោ ដែលគេបានរម្ងាស់អស់៤៥ឆ្នាំ ហើយគេដាក់គ្រឿងផ្សំ និងទឹកបន្ថែម ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ទឹកស៊ុបដែលនៅសល់ពីការលក់រៀងរាល់ថ្ងៃ មានរសជាតិកាន់តែឆ្ងាញ់ ក្នុងពេលពីរបីថ្ងៃក្រោយមកទៀត ដោយសារការរម្ងាស់រយៈពេលយូរធ្វើឲ្យរសជាតិចូលគ្នា ហើយបង្កើតបានរសជាតិពិសេស។ ភោជនីយដ្ឋាននេះក៏បានឈ្នះពានរង្វាន់ជាច្រើន សម្រាប់ការធ្វើទឹកស៊ុបដែលឆ្ងាញ់បំផុត ក្នុងប្រទេសថៃ។
ជាញឹកញាប់ លទ្ធផលល្អអាចកើតមាន បន្ទាប់ពីការរង់ចាំមួយរយៈពេល ប៉ុន្តែ មនុស្សច្រើនតែមានបញ្ហា នៅក្នុងការអត់ធ្មត់។ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មានតួអង្គជាច្រើនបានទូលសួរព្រះថា “តើពួកគេត្រូវរង់ចាំដល់ពេលណាទៀត?” ឧទាហរណ៍ ក្នុងដើមដំបូងនៃកណ្ឌគម្ពីរហាបាគុក ហោរារូបនេះបានទូលសួរព្រះអម្ចាស់ថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំអំពាវនាវដល់កាលណាទៀត ឥតទ្រង់ឆ្លើយតបសោះដូច្នេះ ទូលបង្គំស្រែកដល់ទ្រង់អំពីការច្រឡោត តែទ្រង់មិនជួយសង្គ្រោះឡើយ”(ហាបាគុក ១:២)។ លោកហាបាគុក(ឈ្មោះនេះមានន័យថា “អ្នកតស៊ូស្វិតស្វាញ”) បានថ្លែងទំនាយ អំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះ មកលើប្រជាជាតិរបស់គាត់(គឺយូដា) តាមរយៈការឈ្លានពាន នៃចក្រភពបាប៊ីឡូនដ៏កាចសាហាវ ហើយគាត់ក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីព្រះទ្រង់បណ្តោយឲ្យមនុស្សពុករលួយមានភាពចម្រុងចម្រើន ខណៈពេលដែលពួកគេកៀបសង្កត់ និងកេងប្រវ័ញ្ចអ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងប្រទានក្តីសង្ឃឹម និងការស្អាងឡើងវិញ ក្នុងពេលដែលទ្រង់បានកំណត់។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ត្បិតការជាក់ស្តែងនេះ ទុកសំរាប់ដល់វេលាកំណត់ ក៏កំពុងស្រូតឲ្យដល់ពេលនោះហើយ នៅគ្រានោះ នឹងមិនកុហកទេ បើសិនជាបង្អង់យូរ ក៏ចូររង់ចាំចុះ ដ្បិតនឹងមកជាពិត ឥតរារង់ឡើយ”(២:៣)។
ការជាប់ជាឈ្លើយសឹករបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូនមានរយៈពេល៧០ឆ្នាំ។…
លួសខ្នែងដើម្បីឲ្យមានផ្លែផ្កា
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានមើលសត្វឃ្មុំធំមួយក្បាលបានចុះចតយ៉ាងថ្នមៗ នៅលើដើមផ្កាពណ៌ខៀវ របស់ជនជាតិរូស្ស៊ី។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការស្ងើចសរសើរ ចំពោះពណ៌ដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលបានលេចចេញនៅលើមែកជាច្រើនស្អេកស្កះ។ ផ្កាដែលរីកពណ៌ខៀវដ៏ស្រស់ស្អាតបានទាក់ទាញទាំងភ្នែកមនុស្ស និងសត្វឃ្មុំ។ ប៉ុន្តែ ចាប់តាំងពីរដូវស្លឹកឈើជ្រុះមក ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើវានឹងមានផ្ការីកទៀតទេ។ ពេលដែលខ្ញុំឃើញឪពុកម្តាយក្មេកខ្ញុំកាត់តម្រឹមគុម្ពផ្កានេះ ឲ្យនៅសល់តែគុលមួយដើម ខ្ញុំក៏បានសន្និដ្ឋានថា ពួកគេបានសម្រេចចិត្តកាប់វាចោលហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលនេះ លទ្ធផលនៃការលួសមែកនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។
សម្រស់ដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ដែលកើតចេញពីការលួសមែកនោះ អាចជាមូលហេតុ ដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចព្រះទ័យ មានបន្ទូលប្រៀបប្រដូច អំពីការលួសខ្នែង ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីកិច្ចការដែលព្រះទ្រង់ធ្វើក្នុងចំណោមអ្នកជឿទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១៥ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាដើមទំពាំងបាយជូរដ៏ពិត ហើយព្រះវរបិតាខ្ញុំជាអ្នកដាំ អស់ទាំងខ្នែងណាដុះចេញពីខ្ញុំ ដែលមិនបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់កាត់ចោល តែអស់ទាំងខ្នែងណា ដែលបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់លួសខ្នែងនោះវិញ ដើម្បីឲ្យបានផលផ្លែជាច្រើនឡើង”(ខ.១-២)។
ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវបានរំឭកយើងថា ព្រះទ្រង់តែងតែធ្វើការក្នុងយើង ទាំងក្នុងពេលល្អ និងពេលអាក្រក់ ដើម្បីឲ្យយើងមានការកែប្រែជាថ្មីខាងវិញ្ញាណ និងបង្កើតផលផ្លែ(ខ.៥)។ ក្នុងអំឡុងរដូវកាលនៃ “ការលួសខ្នែង” ដែលមានទុក្ខលំបាក ឬភាពក្រៀមក្រោះក្នុងផ្លូវអារម្មណ៍ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើយើងនឹងបានចម្រើនឡើងសារជាថ្មីឬទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគ្រីស្ទបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យបន្ត នៅជាប់ព្រះអង្គ ព្រោះគ្មានមែកណាដែលអាចចេញផ្លែផ្កា ដោយខ្លួនឯងឡើយ។…
ផ្ទះសង់នៅលើថ្មដា
នៅអាមេរិក មានផ្ទះប្រហែល៣ម៉ឺន ៤ពាន់ខ្នង កំពុងប្រឈមមុខនឹងការដួលរលំ ដោយសារគ្រឹះមិនរឹងមាំ។ មានក្រុមហ៊ុនផលិតស៊ីម៉ង់មួយ បានដឹកជញ្ជូនថ្មចេញពីកន្លែងយកថ្ម ដោយមិនបានដឹងទេថា ថ្មទាំងនោះមានជាតិរ៉ែម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យស៊ីម៉ង់ប្រះបែក និងពុកផុយ នៅពេលក្រោយមកទៀត។ គ្រឹះរបស់ផ្ទះជិត៦រយខ្នងបានបាក់ស្រុតរួចទៅហើយ ហើយចំនួនផ្ទះបាក់ស្រុតទំនងជានឹងកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស នៅពេលខាងមុខ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីការសង់ផ្ទះ នៅលើគ្រឹះមិនរឹងមាំ ដើម្បីពន្យល់ អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៀត ដែលកើតឡើង ពេលដែលយើងសង់ជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះដែលពុកផុយ។ ព្រះអង្គពន្យល់ថា ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះសង់ផ្ទះនៅលើថ្មដាដ៏រឹងមាំ ដែលអាចធានាថា យើងនឹងអាចឈរយ៉ាងមាំមួន ពេលដែលមានខ្យល់ព្យុះដ៏កំណាចបក់បោកមក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានអ្នកខ្លះទៀតបានសង់ជីវិតខ្លួនឯង នៅលើដីខ្សាច់ ហើយពេលដែលខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក ជីវិតពួកគេក៏បានរង្គោះរង្គើរ ហើយដួលចុះ(ម៉ាថាយ ៧:២៧)។ ភាពខុសគ្នា នៃការសង់នៅលើគ្រឹះរឹងមាំ និងគ្រឹះដែលពុកផុយ គឺស្ថិតនៅត្រង់ការធ្វើតាម ឬមិនធ្វើតាមព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ(ខ.២៦)។ ការស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គគឺសំខាន់ណាស់ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវសួរថា តើយើងបានអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គឬទេ?
មានប្រាជ្ញាជាច្រើន ដែលបានផ្តល់ឲ្យយើង ក្នុងលោកិយនេះ ដោយបូករួមទាំងការប្រឹក្សាយោបល់ និងជំនួយជាច្រើន ហើយមានប្រាជ្ញា និងយោបល់ជាច្រើន ដែលល្អ ហើយមានប្រយោជន៍។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងសង់ជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះណាផ្សេង ជាជាងស្តាប់បង្គាប់តាមសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ដោយការបន្ទាបខ្លួន នោះមានន័យថា…
ចូលទៅក្នុងពេលអនាគត ដោយការអត់ឱនទោស
កាលពីឆ្នាំ១៩៩៤ ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ធ្វើការផ្លាស់ប្តូររបបនយោបាយ ពីរដ្ឋាភិបាលដែលដឹកនាំដោយគោលនយោបាយរើសអើងពូជសាសន៍ ទៅជារដ្ឋាភិបាលប្រជាធិបតេយ្យ។ ពេលនោះ ប្រទេសនេះប្រឈមមុខដាក់សំណួរដ៏ពិបាកមួយ ដែលបានចោទសួរថា តើពួកគេត្រូវលើកយកឧក្រិដ្ឋកម្ម ក្នុងសម័យបែងចែកពូជសាសន៍ មកនិយាយដោយរបៀបណា។ អ្នកដឹកនាំប្រទេសនេះមិនអាចព្រងើយកន្តើយចំពោះអតីតកាលឡើយ ប៉ុន្តែ ការដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរមកលើអ្នកដែលមានកំហុស គឺជាការប្រថុយនឹងការធ្វើឲ្យប្រទេសនេះមានរបួសកាន់តែជ្រៅ។ លោកដេសមុន ទូទូ(Desmond Tutu) ជាជនជាតិស្បែកខ្មៅទីមួយ ដែលបានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំជាន់ខ្ពស់របស់និកាយអង់គ្លីខិន នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ ក្នុងសៀវភៅ ដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា យើងមិនអាចចូលទៅក្នុងពេលអនាគត ដោយគ្មានការអត់ឱនទោស គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងអាចមានយុត្តិធម៌ គឺយុត្តិធម៌ដែលដាក់ទោស ឲ្យសមនឹងកំហុស តែប្រទេសអាហ្រ្វិកខាងត្បូងនឹងត្រូវវិនាសមិនខាន”។
តាមរយៈការបង្កើតគណៈកម្មការនៃសេចក្តីពិត និងការផ្សៈផ្សា ប្រទេសប្រជាធិប្បតេយ្យថ្មីមួយនេះ ក៏បានជ្រើសរើសយកផ្លូវដ៏ពិបាក នៅក្នុងការដេញតាមសេចក្តីពិត យុត្តិធម៌ និងសេចក្តីមេត្តា។ គេបានផ្តល់ឱកាសឲ្យអ្នកដែលមានទោសពីបទឧក្រិដ្ឋ មានផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការស្តារឡើងវិញ បើសិនជាពួកគេស្ម័គ្រចិត្តចូលមកសារភាព ហើយព្រមសងជម្ងឺចិត្ត។ ទាល់តែគេប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីពិត ដោយចិត្តក្លាហាន ទើបប្រទេសគេចាប់ផ្តើមធូរស្រាល ឡើងវិញ។
សោកនាដកម្មរបស់ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីបញ្ហាមួយ ដែលយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជួបប្រទះ។ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យដេញតាមសេចក្តីយុត្តិធម៌ និងសេចក្តីមេត្តា(មីកា ៦:៨) ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ គេច្រើនតែមានការយល់ច្រឡំថា សេចក្តីមេត្តា គឺជាការបណ្តោយឲ្យអ្នកខុសរួចខ្លួន ដោយគ្មានការទទួលខុសត្រូវ…
ក្លាហានដូចលោកអេលីយ៉ា
លោកអ៊ែនឌ្រូ(Andrew) កំពុងតែរស់នៅក្នុងប្រទេស ដែលគេបិទមិនឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ។ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើគាត់បានលាក់បាំងជំនឿរបស់គាត់ ដោយរបៀបណា គាត់ថា គាត់មិនបានលាក់បាំងជំនឿគាត់ទេ។ គាត់បានពាក់ឡេវអាវធំមួយ ដែលមានរូបភាព និងអក្សរដែលផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះវិហាររបស់គាត់ ហើយពេលណាប៉ូលីសចាប់ខ្លួនគាត់ គាត់ក៏បានប្រាប់ប៉ូលីសថា ពួកគេក៏ត្រូវការព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ លោកអ៊ែនឌ្រូមានចិត្តក្លាហាន ព្រោះគាត់ដឹងថា ព្រះកាន់ខាងគាត់។
លោកអេលីយ៉ាមិនមានការភ័យខ្លាចឡើយ ពេលដែលស្តេចអ៊ីស្រាអែលបង្គាប់ឲ្យទាហាន៥០នាក់ចាប់ខ្លួនគាត់(២ពង្សាវតាក្សត្រ ១:៩)។
លោកហោរារូបនេះដឹងថា ព្រះគង់នៅជាមួយគាត់ ហើយគាត់ក៏បានទូលសូមឲ្យទ្រង់ទម្លាក់ភ្លើងមកលើពួកទាហានមួយកងពលនោះ។ ស្តេចក៏បានចាត់ទាហានឲ្យទៅមួយកងទៀត ហើយលោកអេលីយ៉ាក៏បានទូលសូមព្រះទម្លាក់ភ្លើងមកលើពួកគេទៀត(ខ.១២)។ ស្តេចក៏បានបញ្ជូលទាហានជាលើកទីបីទៀត តែទាហានមួយកងពលនេះ បានដឹងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ចំពោះកងពលមុនៗ ដូចនេះ មេទ័ពក៏បានអង្វរលោកអេលីយ៉ា ឲ្យទុកជីវិតឲ្យទាហានរបស់គាត់។ គឺពួកគេទៅវិញទេ ដែលខ្លាចលោកអេលីយ៉ា ដូចនេះ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រាប់លោកអេលីយ៉ាថា គាត់អាចទៅជាមួយពួកគេ ដោយសុវត្ថិភាព(ខ.១៣-១៥)។
នៅគ្រាសញ្ញាថ្មី ព្រះយេស៊ូវមិនសព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងទូលសូមព្រះអង្គទម្លាក់ភ្លើង មកលើខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងឡើយ។ ពេលដែលពួកសាវ័កទូលសួរព្រះអង្គថា តើពួកគេអាចទូលសូមភ្លើងធ្លាក់មកលើភូមិរបស់សាសន៍សាំម៉ារីឬទេ ព្រះអង្គក៏បានស្តីបន្ទោសពួកគេ(លូកា ៩:៥១-៥៥)។ យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងសម័យផ្សេង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានចិត្តក្លាហាន ដូចលោកអេលីយ៉ា ដោយត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលបានសុគតជំនួយពួកគេ។
ការនេះគឺប្រៀបដូចជាមនុស្សម្នាក់ តទល់នឹងមនុស្ស៥០នាក់ ប៉ុន្តែ យើងពិតជាអាចប្រឈមមុខដាក់មនុស្សជាច្រើន ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។ ព្រះយេស៊ូវប្រទានអ្វីដែលយើងត្រូវការ…
ធ្វើការហួសកម្លាំង
នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ មានហាងលក់គ្រឿងបរិក្ខាក្នុងផ្ទះមួយ ដែលមានប៊ូតុងពណ៌បៃតងធំមួយ សម្រាប់ឲ្យភ្ញៀវមកទិញឥវ៉ាន់ចុច ពេលដែលគេមិនឃើញអ្នកលក់។ បន្ទាប់ពីអ្នកចុចបាន១នាទីហើយ នៅមិនឃើញមាននរណាម្នាក់មកសួរនាំ នោះអ្នកនឹងទទួលការបញ្ចុះតម្លៃ សម្រាប់ការទិញទំនិញនៅទីនោះ។
យើងចង់ធ្វើជាអតិថិជន ដែលបានទទួលសេវ៉ាកម្មឆាប់រហ័ស ប៉ុន្តែ តម្រូវការនូវសេវ៉ាកម្មឆាប់រហ័ស ច្រើនតែនាំឲ្យមានការលំបាកខ្លាំង ដល់អ្នកផ្តល់សេវ៉ាកម្ម។ ដូចនេះ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនមានការប្រញាប់ប្រញាល់ នៅក្នុងការធ្វើការងារ ការធ្វើការបន្ថែមម៉ោង និងការបើកមើលអ៊ីមែលជាច្រើនដង ក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយក៏ទទួលរងសម្ពាធឲ្យធ្វើការឲ្យទាន់កាលវិភាគ។ យុទ្ធសាស្រ្តសេវ៉ាកម្មទាន់ចិត្តរបស់ហាងទំនិញនោះ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីវប្បធម៌នៃភាពប្រញាប់ប្រញាល់ ដែលបានជ្រាបចូលក្នុងជីវិតយើង។
ពេលដែលព្រះទ្រង់ប្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលឲ្យរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាក ទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យនឹកចាំ អំពីពេលដែលពួកគេជាប់ជាទាសករ ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ(ចោទិយថា ៥:១៥)។ កាលនោះ គេបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការ ដោយគ្មានថ្ងៃឈប់សម្រាក តាមការកំណត់ពេលច្រើនជ្រុលរបស់ស្តេចផារ៉ោន(និក្ខមនំ ៥:៦-៩)។ បន្ទាប់ពីពួកគេមានសេរីភាពហើយ នោះពួកគេត្រូវឲ្យខ្លួនពួកគេ និងអ្នកបម្រើរបស់ពួកគេមានពេលសម្រាក មួយថ្ងៃពេញ ក្នុងសប្តាហ៍នីមួយៗ(ចោទិយកថា ៥:១៤)។ នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ គ្មាននរណាដែលត្រូវធ្វើការបាក់កម្លាំង ដោយគ្មានពេលឈប់សម្រាកទៀតឡើយ។
តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលអ្នកធ្វើការទាល់តែបាក់កម្លាំង ឬខ្វះការអត់ធ្មត់ ចំពោះអ្នកដែលធ្វើឲ្យអ្នករង់ចាំ? ចូរយើងឲ្យខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃមានពេលសម្រាក។ វប្បធម៌នៃការប្រញាប់ប្រញាល់ដោយគ្មានការសម្រាក គឺជាវប្បធម៌របស់ស្តេចផារ៉ោន គឺមិនមែនជាវប្បធម៌របស់ព្រះនោះទេ។—Sheridan Voysey
ជំនឿដ៏មានតម្លៃ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងចូលចិត្តកាត់ដេរខោអាវ។ នាងក៏បានរំឭកថា កាលពីក្មេង ជីដូនរបស់នាងបានដេររ៉ូបឲ្យនាងស្លៀក។ ពេលណានាងបានឮសម្លេងម៉ាស៊ីនដេរ នាងក៏បានគិតដោយចិត្តរីករាយ អំពីខោអាវដែលជីដូននាងកំពុងតែកាត់ដេរឲ្យនាង។
សព្វថ្ងៃនេះ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ បានកាត់ដេរខោអាវខ្លួនឯង ហើយក៏មានគម្រោងផ្ទេរជំនាញនេះ ទៅកូនស្រីរបស់នាង។ កូនស្រីនាងមានអាយុតែ៥ឆ្នាំទេ តែនាងបាននាំកូនស្រីនាងចូលទៅក្នុងឃ្លាំងដាក់ខោអាវ ដើម្បីឲ្យកូនស្រីនាងមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះការកាត់ដេរ។
ការផ្ទេរជំនាញ មុខជំនួញ ឬជំនឿពីជំនាន់មួយ ទៅជំនាន់មួយទៀត គឺជារឿងដែលកើតមានជាធម្មតា ក្នុងចំណោមវប្បធម៌ខ្លះ។ អ្វីៗដែលគេបានរៀនពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្លួន នោះគេក៏បានផ្ទេរចំណេះដឹងនោះ ទៅកូន។ ក្នុងសំបុត្រ ដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើលោកធីម៉ូថេ សាវ័កប៉ុលបាននឹកចាំអំពីជំនឿដ៏ពិតប្រាកដ របស់ជីដូនលោកធីម៉ូថេ ឈ្នោះ ឡូអ៊ីស និងម្តាយរបស់គាត់ឈ្មោះអ៊ើនីស។ គេជឿថា ស្រ្តីទាំងពីរបានបង្រៀនព្រះបន្ទូលដល់លោកធីម៉ូថេ កាលគាត់នៅក្មេង រហូតដល់ពេលដែលគាត់បានសម្រេចចិត្តទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ(២ធីម៉ូថេ ៣១៥)។
ចុះចំណែកយើងវិញ? តើយើងនឹងផ្ទេរជំនឿរបស់យើង ទៅមនុស្សជំនាន់ក្រោយ ដោយរបៀបណា? កាលណាយើងបានទទួលការបណ្តាលចិត្តពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយទទួលការចម្រើនកម្លាំងពីព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ(២ធីម៉ូថេ ១:៧) នោះយើងអាចផ្សាយដំណឹងល្អ អំពីព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលជាភស្តុតាងបង្ហាញថា យើងជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ(២ធីម៉ូថេ ២:២)។ យើងអាចផ្ទេរចំណេះដឹង ឬជំនាញ ហើយថែមទាំងសេចក្តីជំនឿដ៏មានតម្លៃរបស់យើងដល់អ្នកជំនាន់ក្រោយ។—Marlene Legaspi-Munar
មានសេរីភាពនៅទីបញ្ចប់
លោកចន មែកខាធី(John McCarthy) ជាអ្នកកាសែតជនជាតិអង់គ្លេស ដែលធ្លាប់រស់នៅជាឈ្លើយសឹកអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលនៅប្រទេសលេបាណន់។ រយៈពេល២០ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបានគេដោះលែង គាត់ក៏បានជួបលោកគានដូមែនីកូ ភីកូ(Giandomenico Picco) ដែលបានចរចារឲ្យគេដោះលែងគាត់។ ពេលដែលគាត់បានជួបបេសកជនអង្គការសហប្រជាជាតិរូបនេះ គាត់គ្រាន់តែនិយាយថា “ខ្ញុំសូមអរគុណលោក ដែលបានជួយដោះលែងខ្ញុំឲ្យមានសេរីភាព”។ ពាក្យសម្តីចេញពីចិត្តរបស់គាត់ គឺមានតម្លៃណាស់ ព្រោះលោកពភីកូ បានប្រថុយជីវិត ក្នុងអំឡុងពេលនៃការចរចារគ្នាដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីរំដោះលោកមែកខាធី និងអ្នកដទៃទៀត ឲ្យមានសេរីភាព។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងអាចយល់អំពីសេរីភាពដែលរកបានយ៉ាងលំបាក។ ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាងរបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ដើម្បីរំដោះមនុស្សទំាងអស់ឲ្យមានសេរីភាពខាងវិញ្ញាណ។ សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះអង្គ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាស់ប្រាប់យើងថា “ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ” (កាឡាទី ៥:១)។
កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន ក៏បានបង្រៀនយើង អំពីសេរីភាព ក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ដោយកត់សំគាល់ថា “បើព្រះរាជបុត្រាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច នោះនឹងបានរួចជាពិត”(យ៉ូហាន ៨:៣៦)។
ប៉ុន្តែ តើមានសេរីភាពយ៉ាងដូចម្តេច? ក្នុងព្រះយេស៊ូវ យើងពិសោធន៍នឹងសេរីភាព រួចពីបាប និងចំណងរបស់វា ហើយថែមទាំងរួចពីកំហុស ភាពអាម៉ាស់ ការព្រួយបារម្ភ ការកុហក់របស់សាតាំង ជំនឿខុសឆ្គង ការបង្រៀនខុសឆ្គង និងការស្លាប់អស់កល្បជានិច្ច។…
បញ្ហាខាងក្នុង
ពីរបីឆ្នាំមុន សត្វត្រសេះបានចាប់ផ្តើមចិកទំលុះជញ្ចាំង នៅចំហៀងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ យើងគិតថា បញ្ហាមានតែនៅខាងក្រៅផ្ទះទេ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំ និងកូនប្រុសខ្ញុំក៏បានដាក់ជណ្តើរឡើង ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ក្នុងដំបូលផ្ទះ ហើយសត្វបក្សីមួយក្បាលក៏បានស្ទុះហើរចេញកាត់មុខយើង ធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ព្រើត។ យើងក៏បានដឹងថា បញ្ហាកំពុងតែកើតមានក្នុងផ្ទះយើង គឺអាក្រក់លើសការរំពឹងគិតរបស់យើងទៀត។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ហ្វូងមនុស្សសង្ឃឹមថា ព្រះអង្គនឹងជួយដោះស្រាយបញ្ហាខាងក្រៅរបស់ពួកគេ ដែលជាការសង្កត់សង្កិនរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ ពួកគេក៏បានស្រែកឡើងថា “ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ព្រះអង្គដែលយាងមកដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះពរ ហូសាណា នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត!(ម៉ាថាយ ២១:៩)។ នេះជាពេលដែលពួកគេកំពុងរង់ចាំ។ ព្រះមហាក្សត្រដែលព្រះបានចាត់តាំង បានយាងមកហើយ។ បើសិនជាព្រះដ៏ប្រោសលោះ ត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើកំណែរទម្រង់ផ្នែកនយោបាយ សម្រាប់ពួកគេ តើព្រះអង្គនឹងចាប់ផ្តើមដោះស្រាយបញ្ហាខាងក្រៅទាំងនោះឬទេ? ប៉ុន្តែ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អភាគច្រើនបានចែងថា “ក្បួនដង្ហែរនៃជ័យជម្នះ ចូលទីក្រុងយេរូសឡិម” គឺបានកើតឡើង មុនពេលព្រះយេស៊ូវបណ្តេញពួកអ្នករកស៊ីដូរលុយ ចេញពីព្រះវិហារ(ខ.១២-១៣)។ ព្រះអង្គកំពុងតែសម្អាតផ្ទះរបស់ទ្រង់ ពីក្នុងមកក្រៅ។
ពេលដែលយើងស្វាគមន៍ព្រះយេស៊ូវ ធ្វើជាស្តេច នោះព្រះអង្គនឹងធ្វើឲ្យអ្វីៗមានការផ្លាស់ប្រែ ហើយព្រះអង្គក៏ចាប់ផ្តើមពីយើងទៅ។ ព្រះអង្គនាំយើងប្រឈមមុខដាក់ការអាក្រក់ នៅខាងក្នុង។ ព្រះយេស៊ូវយាងចូលទីក្រុង ដោយគង់នៅលើខ្នងសត្វលា គឺបានទទួលការស្វាគមន៍ ជានិមិត្តសញ្ញានៃសន្តិភាព ប៉ុន្តែ គោលដៅរបស់ព្រះអង្គ គឺដើម្បីឲ្យខ្មាំងសត្រូវព្រះអង្គចុះចាញ់ ដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ។ ព្រះយេស៊ូវដែលជាព្រះមហាក្សត្ររបស់យើង ក៏តម្រូវឲ្យយើងចុះចូលព្រះអង្គផងដែរ។—Glenn Packiam
ឥទ្ធិពលដែលឆ្លងទៅដល់ជំនាន់ក្រោយ
មហាវិទ្យាល័យព្រះគម្ពីរតូចមួយ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសហ្កាណា មិនមានលក្ខណៈដែលគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងទេ គឺគ្រាន់តែជាអគារមានដំបូលស័ង្កសី ជញ្ជាំងធ្វើពីឥដ្ឋ និងមានសិស្សតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ លោកបប់ ហេយេស(Bob Hayes) បានលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីសិស្សទំាងនោះ។ គាត់បានបណ្តុះបណ្តាលពួកគេឲ្យក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ហើយបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យផ្សាយ និងបង្រៀនព្រះបន្ទូល ទោះពួកគេមានការស្ទាក់ស្ទើរនៅពេលខ្លះក៏ដោយ។ លោកបប់បានលាចាកលោកកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែ មានព្រះវិហារ និងសាលារៀនរាប់សិបកន្លែង ហើយមានវិទ្យាសា្ថនព្រះគម្ពីរពីរកន្លែងជាបន្ថែមទៀត កំពុងរីកដុះដាល នៅទូទាំងប្រទេសហ្កាណា ដែលសុទ្ធតែបានចាប់ផ្តើម ដោយការប្រឹងប្រែងរបស់និស្សិតសាលាគម្ពីរដ៏តូចទាបនោះ។
ក្នុងសម័យស្តេចអើថាស៊ើកសេស (ឆ្នាំ ៤៦៥ ដល់ ៤២៤ មុនគ្រីស្ទសគរាជ) ហោរាអែសរ៉ាបានប្រមូលជនជាតិយូដាមួយក្រុម ដែលត្រូវគេនិរទេស ឲ្យវិលត្រឡប់ទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមជាមួយគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនឃើញមានពូជអំបូរលេវី ក្នុងចំណោមពួកគេទេ(អែសរ៉ា ៨:១៥)។ គាត់ត្រូវការពួកលេវី ឲ្យបម្រើការជាពួកសង្ឃ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានបង្គាប់អ្នកដឹកនាំ ឲ្យនាំមនុស្សសម្រាប់ធ្វើការងារ ក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា(ខ.១៧)។ ពួកគេក៏បានធ្វើតាមបង្គាប់គាត់(ខ.១៨-២០) ហើយលោកអែសរ៉ាក៏បាននាំពួកគេអធិស្ឋានតម(ខ.២១)។
ឈ្មោះរបស់លោកអែសរ៉ា គឺមានន័យថា “អ្នកជំនួយ” ជាលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលជាចំណុចស្នូលនៃភាពជាអ្នកដឹកនាំល្អ។ នៅក្រោមការណែនាំដោយការអធិស្ឋានរបស់លោកអែសរ៉ា គាត់ និងសិស្សរបស់គាត់ ក៏បាននាំឲ្យមានការភ្ញាក់រឭកខាងវិញ្ញាណ ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម(មើលជំពូក ៩-១០)។ អ្វីដែលពួកគេត្រូវការនោះ គឺការលើកទឹកចិត្ត…