របៀបនៃការរស់នៅ ដែលថ្វាយបង្គំព្រះ
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែឈរតម្រង់ជួរ ដើម្បីញាំអាហារប៊ូហ្វេ ពេលព្រឹក នៅមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទគ្រីស្ទបរិស័ទ មានស្រ្តីមួយក្រុមបានដើរចូលក្នុងសាលទទួលទានអាហារ។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ហើយនិយាយពាក្យសួស្តី ទៅកាន់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលចូលមកតម្រង់ជួរបន្ទាប់ពីខ្ញុំ។ គាត់ក៏បាននិយាយសួស្តីមកខ្ញុំវិញ រួចប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ស្គាល់ខ្ញុំ។ យើងក៏បានដួសពងទាចៀនដាក់ចូលក្នុងចានបាយរបស់យើង ហើយក៏បានដើររកកន្លែងអង្គុយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា គាត់ប្រាកដជាច្រឡំមនុស្សហើយ។
ពេលយើងត្រឡប់មករកអាហារពេលថ្ងៃត្រង់ ស្ត្រីនោះក៏បានដើរមករកខ្ញុំ ដោយសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកមានឡានពណ៌សមួយគ្រឿងមែនទេ?”
ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំធ្លាប់មានឡានពណ៌សមួយគ្រឿង កាលពីរបីឆ្នាំមុន។
គាត់សើច រួចនិយាយថា “យើងធ្លាប់ឈប់នៅកន្លែងភ្លើងស្តុប នៅក្បែរសាលាមតេយ្យមួយ ស្ទើររាល់ព្រឹក។ ខ្ញុំតែងតែឃើញអ្នកលើកដៃឡើង ច្រៀងដោយអំណរ។ ខ្ញុំគិតថា អ្នកប្រហែលជាកំពុងតែថ្វាយបង្គំព្រះហើយ។ ការនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ថ្វាយបង្គំជាមួយអ្នក សូម្បីតែនៅថ្ងៃដែលខ្ញុំមានរឿងជាច្រើន”។
យើងក៏បានសរសើរដំកើងព្រះ អធិស្ឋានជាមួយគ្នា ហើយក៏បានអោបគ្នា ហើយប្រកបអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយគ្នា ដោយអំណរ។
មិត្តភក្តិថ្មីម្នាក់នេះបានបញ្ជាក់ថា ជាញឹកញាប់មនុស្សមានការកត់សម្គាល់មកលើការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងគិតថា គ្មាននរណាម្នាក់មើលមកយើងក៏ដោយ។ កាលណាយើងឱបក្រសោបយករបៀបនៃការរស់នៅ ដោយការថ្វាយបង្គំ ដោយអំណរ នោះយើងអាចចូលមករកព្រះអាទិកររបស់យើង គ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែង។ កាលណាយើងទទួលស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពស្មោះត្រង់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ នោះយើងអាចអរសប្បាយនឹងការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ ហើយអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការបន្តថែរក្សាយើង(ទំនុកដំកើង ១០០)។ ពេលណាអ្នកដទៃឃើញយើងច្រៀងសរសើរព្រះ នៅក្នុងឡាន អធិស្ឋាននៅទីសាធារណៈ ឬផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ…
ល្បឿនរបស់ព្រះយេស៊ូវ
ថ្មីៗនេះ ឡានរបស់ខ្ញុំត្រូវការជួសជុល។ មានយានដ្ឋានជួសជុលរថយន្តមួយ ស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែល១,៦ គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះខ្ញុំ តែយានដ្ឋាននោះមិនបានបើកទ្វារទេថ្ងៃនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំត្រូវសម្រេចចិត្តដើរទៅផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែដើរនៅលើចិញ្ចើមថ្នល់ដែលមានចរាចរណ៍ដ៏មមាញឹក ខ្ញុំសង្កេតឃើញថាម្នាក់ៗបានធ្វើដំណើរលឿនៗណាស់។
គ្មានអ្វីចម្លែកទេ។ ឡានតែងតែធ្វើដំណើរលឿនជាងអ្នកថ្មើរជើងអញ្ចឹងឯង។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែដើរទៅផ្ទះ តាមសម្រួល ខ្ញុំក៏បានគិតឃើញថា សព្វថ្ងៃនេះ យើងមានទម្លាប់ធ្វើដំណើរលឿនៗ ស្ទើរតែគ្រប់ពេលទៅហើយ។ ហើយខ្ញុំក៏បានគិតឃើញថា ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំរំពឹងចង់ឲ្យព្រះទ្រង់ធ្វើការលឿន សម្រាប់ខ្ញុំ។ និយាយរួម ខ្ញុំចង់ឲ្យផែនការរបស់ព្រះអង្គ មានដំណើរឆាប់រហ័ស ដូចកាលវិភាគរបស់ខ្ញុំផងដែរ។
មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ ពេលខ្លះព្រះអង្គមានដំណើរយឺត ដែលធ្វើឲ្យមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ខ្លះមានការខកចិត្ត។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១១ នាងម៉ារា និងម៉ាថា បានឲ្យគេទៅទូលព្រះអង្គថា លោកឡាសា កំពុងមានជំងឺ។ ពួកគេដឹងថា ព្រះយេស៊ូវអាចជួយគាត់(ខ.១-៣)។ ប៉ុន្តែ បួនថ្ងៃក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានយាងមកដល់(ខ.១៧) គឺបន្ទាប់ពីលោកឡាសាស្លាប់។ នាងម៉ាថា ក៏បានទូលព្រះយេស៊ូវថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ បើសិនជាទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ”(ខ.២១)។ ពួកគេមានការខកចិត្ត ព្រោះព្រះអង្គមិនបានប្រញាប់យាងមក តាមការរំពឹងគិតរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមានផែនការធំជាងការរំពឹងគិតរបស់ពួកគេ គឺផែនការប្រោសលោកឡាសា ឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ(ខ.៣៨-៤៤)។
តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចនាងម៉ាថាទេ? ជួនកាល ខ្ញុំចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវឆាប់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ។ ជួនកាល យើងគិតថា…
ពេលដែលទឹកជំនន់មកដល់
ខ្ញុំរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ ដែលស្ថិតនៅភាពខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលសម្បូរដោយភ្នំ ដែលមានផ្ទាំងថ្មធំៗច្រើន និងមានព្រឹលធ្លាក់រៀងរាល់ឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ គ្រោះធម្មជាតិដែលអាក្រក់បំផុត ក្នុងរដ្ឋរបស់ខ្ញុំ មិនជាប់ទាក់ទងអ្វីនឹងព្រិលនោះឡើយ តែបានកើតឡើងដោយសារភ្លៀងធ្លាក់។ ទឹកជំនន់ប៊ីក ថមសិនបានកើតឡើង នៅថ្ងៃទី៣១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៦ នៅទីក្រុងអេស្តេ ផាក។ ពេលដែលទឹកស្រកទៅវិញ ចំនួនមនុស្សស្លាប់បានកើនឡើងដល់ ១៤៤នាក់ ដោយមិនរាប់បញ្ចូលការស្លាប់របស់សត្វចិញ្ចិម។ បន្ទាប់ពីគ្រោះធម្មជាតិដ៏អាក្រក់នេះបានបញ្ចប់ គេក៏បានធ្វើការសិក្សាយ៉ាងល្អិតល្អន់ ក្នុងដំបន់នោះ ជាពិសេស ទាក់ទងនឹងគ្រឹះរបស់ផ្លូវថ្នល់ទាំងតូចទាំងធំ។ គេក៏បានសាងសង់ជញ្ជាំងពីបេតុង ដើម្បីទប់ទល់នឹងខ្យល់ព្យុះ។ អាចនិយាយបានថា ផ្លូវថ្នល់ទាំងនោះមានជញ្ជាំងការពារខ្យល់ព្យុះ ដែលមានគ្រឹះដ៏រឹងមាំ។
ក្នុងជីវិតយើង យើងមិនសួរថា តើទឹកជំនន់នឹងកើតឡើងឬទេ តែយើងសួរថា តើទឹកជំនន់នឹងកើតឡើងនៅពេលណា? ជួនកាល យើងបានទទួលដំណឹងជាមុន តែតាមធម្មតា យើងមិនបានដឹងជាមុនថា ទឹកជំនន់មកដល់នៅពេលណាទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ អំពីគ្រឹះដ៏រឹងមាំ ដើម្បីត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ទឹកជំនន់នៃជីវិត គឺគ្រឹះដែលសង់ដោយការស្តាប់ឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ហើយធ្វើតាម(លូកា ៦:៤៧)។ ការស្តាប់ ហើយធ្វើតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ គឺប្រៀបបាននឹងការចាក់បេតុងដ៏រឹងមាំ ចូលទៅក្នុងគ្រឹះជីវិតយើង។ ពេលដែលទឹកជំនន់មកដល់ យើងអាចឈរយ៉ាងមំាមួន ព្រោះយើងត្រូវបានសង់នៅលើគ្រឹះដ៏រឹងមាំ(ខ.៤៨)។ បើយើងស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ហើយមិនប្រព្រឹត្តតាម ជីវិតយើងនឹងងាយរងគ្រោះ ហើយដួលរលំ…
ពេលអនាគតដែលមិនដឹងថា នឹងមានអ្វីកើតឡើង
ពេលដែលឆ្នំាថ្មីចូលមកដល់ គេក៏បានទម្លាក់បាល់តូចៗ នៅទីលានញូយ៉ក ថែម។ ហ្វូងមនុស្សបានរាប់ថយក្រោយ ស្វាគមន៍ឆ្នាំថ្មី ជាមួយនាឡិការប៊ីក ប៊ែន នៅទីក្រុងឡុង។ គេក៏បានបាញ់កាំជ្រួចអបអរឆ្នំាថ្មី នៅកំពង់ផែស៊ីដនី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទីក្រុងរបស់អ្នកក៏ប្រហែលជាមានពិធីទទួលឆ្នាំថ្មីផងដែរ ព្រោះការស្វាគមន៍ឆ្នាំថ្មី និងការចាប់ផ្តើមជាថ្មី បាននាំមកនូវភាពរំភើបរីករាយ។ នៅថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មី យើងបោះជំហានចូលទៅក្នុងពេលអនាគតដែលយើងមិនដឹងថា នឹងជួបរឿងអ្វីខ្លះ។ តើមានមិត្តភាព និងឱកាសអ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរកឃើញ?
ឆ្នាំថ្មីនាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយ តែក៏បាននាំឲ្យយើងមានការព្រួយបារម្ភផងដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងអំពីពេលអនាគត ឬដឹងថា ខ្លួននឹងជួបខ្យល់ព្យុះអ្វីខ្លះទេ។ បើយើងសិក្សាអំពីប្រវត្តិនៃឆ្នាំថ្មី យើងនឹងបានដឹងថា កាំជ្រួចត្រូវបានគេច្នៃបង្កើត នៅប្រទេសចិន ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបណ្តេញវិញ្ញាណអាក្រក់ ហើយធ្វើឲ្យឆ្នាំថ្មីមានភាពសម្បូរសប្បាយ។ ហើយជនជាតិបាប៊ីឡូនធ្លាប់មានប្រពៃណីនៃការប្តេជ្ញាចិត្ត សម្រាប់ឆ្នាំថ្មី ដោយធ្វើការស្បថសច្ចា ដើម្បីផ្គាប់ចិត្តព្រះរបស់ពួកគេ។ សកម្មភាពទាំងអស់នេះ ត្រូវបានធ្វើឡើង សុទ្ធតែដើម្បីជួយខ្លួនឯង ឲ្យមានទំនុកចិត្ត ក្នុងពេលអនាគត។
ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីបានធ្វើការស្បថសច្ចាហើយ ពួកបាប៊ីឡូនក៏បានធ្វើសង្រ្គាមយ៉ាងមមាញឹក ដើម្បីគ្រប់គ្រងទឹកដីជិតខាង ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងអ៊ីស្រាអែលផងដែរ។ នៅពេលខ្លះ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលមកជនជាតិយូដាដែលជាទាសករថា កុំឲ្យភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ... ពេលណាពួកគេឆ្លងទឹក នោះព្រះអង្គក៏នៅក្បែរពួកគេ(អេសាយ ៤៣:១-២)។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលស្រដៀងនេះ ពេលដែលទ្រង់ និងពួកសិស្សកំពុងតែជិះទូកកាត់ខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវ។ មុនពេលព្រះអង្គបង្គាប់ខ្យល់ព្យុះឲ្យស្ងប់ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា…
កាំជ្រួចនៃជីវិត
នៅពេលល្ងាចថ្ងៃចូលឆ្នាំសកល គេបានបាញ់កាំជ្រួច នៅតាមបណ្តាទីក្រុង និងទីប្រជុំជននានា នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គេមានចេតនាធ្វើឲ្យកាំជ្រួចនោះមានសម្លេងលាន់ឮខ្លាំង ព្រោះតាមធម្មជាតិរបស់កាំជ្រួច ពួកវាត្រូវបានគេផលិត ដើម្បីឲ្យផ្ទុះបំបែកបរិយាកាស។ គ្រាប់កាំជ្រួចដែលផ្ទុះពីរតង់ លាន់ឮខ្លាំងបំផុត ជាពិសេសនៅពេលដែលវាផ្ទុះ នៅក្បែរដី។
បញ្ហាក៏អាចផ្ទុះបំបែកចិត្ត គំនិត និងគ្រួសារផងដែរ។ “កំាជ្រួច”នៃជីវិត ដែលមានដូចជាបញ្ហាគ្រួសារ ទំនាក់ទំនង ការងារ និងហិរញ្ញវត្ថុ ព្រមទាំងការបាក់បែកក្នុងពួកជំនុំ ក៏អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា វាមានលក្ខណៈដូចជាបន្ទុះ ដែលធ្វើឲ្យបរិយាកាសនៃផ្លូវអារម្មណ៍របស់យើងមានភាពរង្គោះរង្គើ។
តើយើងស្គាល់ព្រះមួយអង្គ ដែលលើកយើងខ្ពស់ឡើង ឲ្យផុតភាពវឹកវរឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ២:១៤ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា ព្រះគ្រីស្ទជា “សន្តិភាពរបស់យើង”។ ពេលណាយើងនៅជាប់ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ សន្តិភាពព្រះអង្គធំជាងការរំខានញាំញី និងបានរំងាប់សម្លេងរំខាន នៅក្នុងការព្រួយបារម្ភ ការឈឺចាប់ ឬការបែកបាក់ទំាងអស់។
នេះជាការធានាដ៏មានអំណាច ដល់ជនជាតិយូដា ក៏ដូចជាសាសន៍ដទៃ។ ពួកគេធ្លាប់រស់នៅ ដោយគ្មានសង្ឃឹម និងគ្មានព្រះ ក្នុងលោកិយនេះ(ខ.១២)។ ពួកគេក៏បានជួបការគំរាមកំហែង នៃការបៀតបៀន និងការបែកបាក់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ព្រះអង្គនាំពួកគេចូលមកជិតព្រះអង្គ និងចូលមកជិតគ្នា ដោយព្រះលោហិតព្រះអង្គ។ “ដ្បិតទ្រង់ជាស្ពានមេត្រីនៃយើងរាល់គ្នា ទ្រង់បានធ្វើទាំង២រួមគ្នាតែ១ ហើយបានរុះជញ្ជាំងដែលខាន់កណ្តាលចេញ”(ខ.១៤)។
ខណៈពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមបោះជំហានចូលក្នុងឆ្នាំថ្មី ដោយមានការគំរាមកំហែង…
ជោគជ័យពិតប្រាកដ
មានពេលមួយខ្ញុំបានសំភាសភ្ញៀវដែលមានឈ្មោះល្បីម្នាក់។ គាត់បានឆ្លើយសំណួរខ្ញុំ ដោយការគួរសម។ តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីមួយកំពុងលាក់ខ្លួន នៅចន្លោះការសន្ទនារបស់យើង។ វាក៏បានបង្ហាញខ្លួន ពេលដែលគាត់និយាយបន្ថែមពីពាក្យរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំសរសើរគាត់ថា គាត់បានជំរុញចិត្តមនុស្សរាប់ពាន់នាក់។ គាត់ក៏បានរអ៊ូថា “មិនមែនរាប់ពាន់នាក់ទេ គឺរាប់លាននាក់”។
គួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ ដែលខ្ញុំគិតមិនដល់។ ភ្ញៀវរបស់ខ្ញុំបានរំឭកខ្ញុំ អំពីស្នាដៃរបស់គាត់ មុខតំណែងដែលគាត់មាន សមិទ្ធិផលដែលគាត់ទទួលបាន ព្រមទាំងទស្សនាវដ្ដីដែលគាត់បានមើល។ ពេលនោះ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានការឆ្គាំឆ្គង។
ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានជួបរឿងនេះមក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីការដែលព្រះទ្រង់បានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ដល់លោកម៉ូសេ នៅលើភ្នំស៊ីណៃ(និក្ខមនំ ៣៤:៥-៧)។ ព្រះអង្គជាអ្នកបង្កើតចក្រវាល និងជាអ្នកជំនុំជម្រះមនុស្សជាតិ តែព្រះអង្គមិនបានប្រើមុខតំណែងរបស់ព្រះអង្គ នៅចំពោះមុខលោកម៉ូសេនោះទេ។ ព្រះអង្គជាអ្នកបង្កើតកាឡាក់ស៊ីជាង១០០ពាន់លានក្នុងចក្រវាល តែព្រះអង្គក៏មិនបានយករឿងនេះមកប្រាប់លោកម៉ូសេដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានណែនាំគាត់ឲ្យដឹងថា ព្រះអង្គជា “ព្រះដែលមានព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណា ហើយទន់សន្តោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ” (និក្ខមនំ ៣៤:៦)។ ពេលដែលព្រះអង្គបង្ហាញថា ព្រះអង្គជានរណា នោះព្រះអង្គមិនបានរៀបរាប់អំពីមុខតំណែង ឬស្នាដៃនោះទេ តែព្រះអង្គបង្ហាញចរិកលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ។
រឿងនេះពិតជាមានន័យជ្រាលជ្រៅចំពោះយើង ជាមនុស្សដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើត ឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ ហើយបានត្រាស់ហៅឲ្យយកគំរូតាមព្រះអង្គ(លោកុប្បត្តិ ១:២៧ និង អេភេសូរ ៥:១-២)។ ការមានស្នាដៃ និងមុខតំណែងគឺជារឿងល្អ…
ភាពពិតដែលយើងមើលមិនឃើញ
កាលពីឆ្នំា១៨៧៦ កម្មករអណ្តូងរ៉ែបានខួងដី ដើម្បីស្វែងរកធ្យូងថ្ម ក្នុងភូមិភាគកណ្តាលនៃរដ្ឋអ៊ីនឌីអាណា ហើយក៏បានគិតស្មានថា ពួកគេបានរកឃើញច្រកទ្វារចូលស្ថាននរកហើយ។ លោកចន បាឡូ ម៉ាធីន(John Barlow Martin) ដែលជាអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្ត បានរាយការថា ពេលដែលពួកគេខួងដល់ជម្រៅ១៨០ម៉ែត្រ ពួកគេក៏បានឃើញផ្សែងបាញ់ចេញពីក្នុងដីមក ដោយសម្លេងដែលគួរឲ្យស្ញែងខ្លាច។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាចថា ពួកគេប្រហែលជាបានខួងចំដំបូលនៃរូងភ្នំរបស់អារក្សហើយ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានសន្ធប់មាត់អណ្តូងរ៉ែនោះ រួចប្រញាប់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
ជាការពិតណាស់ កម្មករអណ្តូងរ៉ែទាំងនោះមានការយល់ច្រឡំ ព្រោះប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ក្រុមផ្សេងក៏បានខួងអណ្តូងរ៉ែនោះម្តងទៀត ហើយក៏បានរកឃើញឧស្ម័នធម្មជាតិយ៉ាងច្រើនសណ្ឋឹក។ ពួកគេមានការយល់ច្រឡំ តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាច្រណែនពួកគេបន្តិច។ កម្មករអណ្តូររ៉ែទាំងនេះ បានរស់នៅ ដោយមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពិភពខាងវិញ្ញាណ ដែលជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានភ្លេចគិតដល់ ។ ខ្ញុំងាយនឹងរស់នៅ ដោយហាក់ដូចជាជឿថា ពិភពខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាមមិនមានការប្រសព្វគ្នា ហើយងាយនឹងភ្លេចថា “យើងរាល់គ្នាមិនមែនតយុទ្ធនឹងសាច់ឈាមទេ គឺ និងពួកគ្រប់គ្រង ពួកមានអំណាច និងពួកម្ចាស់នៃសេចក្តីងងឹតនៅលោកីយ៍នេះវិញ ហើយទាស់នឹងអំណាចអាក្រក់ខាងវិញ្ញាណ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ដែរ”(អេភេសូរ ៦:១២)។
ពេលណាយើងបានឃើញការអាក្រក់មានជ័យជម្នះ ក្នុងលោកិយរបស់យើង យើងមិនគួរចុះចាញ់ ឬព្យាយាមប្រយុទ្ធដោយពឹងអាងកម្លាំងខ្លួនឯងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតយុទ្ធនឹងការអាក្រក់ “ដោយពាក់គ្រឿងសឹករបស់ព្រះ”(ខ.១៣-១៨)។
យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីប និងជួបប្រជុំជាទៀងទាត់ជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយធ្វើការសម្រេចចិត្ត ដោយគិតដល់ប្រយោជន៍អ្នកដទៃ…
កសាងសំណល់បាក់បែកឡើងវិញ
កាលលោកដូវេន(Dowayne) មានអាយុ១៧ឆ្នាំ គាត់ត្រូវតែចាកចេញពីផ្ទះ ក្នុងសង្កាត់ម៉ានេនបឺក ដែលជាផ្នែកមួយនៃទីក្រុង ខេប ថោយន ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ដោយសារគាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើចោរកម្ម និងញៀនថ្នាំហេរ៉ូអ៊ីន។ គាត់មិនបានទៅណាឆ្ងាយទេ។ គាត់បានសង់ខ្ទមស័ង្កសី ក្នុងទីធ្លាខាងក្រោយផ្ទះម្តាយគាត់ ហើយមិនយូរ ប៉ុន្មានកន្លែងនោះត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា កាស៊ីណូ និងកន្លែងសេពគ្រឿងញៀន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលគាត់មានអាយុ១៩ឆ្នាំ គាត់ក៏បានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ ដោយជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ការធ្វើដំណើរចាកចេញពីការញៀនថ្នាំ មានរយៈពេលយូរ ហើយហត់នឿយណាស់ តែគាត់បានជាស្អាត ដោយសារជំនួយមកពីព្រះ ហើយដោយមានការគាំទ្រពីមិត្តភក្តិគាត់ ដែលជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ រយៈពេល១០ឆ្នំា បន្ទាប់ពីគាត់បានសង់កាស៊ីណូនោះ គាត់ និងមិត្តភក្តិគាត់ក៏បានកែប្រែខ្ទមនោះ ឲ្យក្លាយជាព្រះវិហារ។ ទីកន្លែងដ៏ងងឹតមានពេញដោយអំពើបាបនោះ ក៏បានក្លាយជាកន្លែងថ្វាយបង្គំ និងអធិស្ឋាន។
អ្នកដឹកនាំនៃព្រះវិហារមួយនេះ បានមើលបទគម្ពីរយេរេមា ជំពូក៣៣ ដែលបានចែង អំពីការដែលព្រះទ្រង់បាននាំការប្រោសឲ្យជា និងការស្អាងឡើងវិញ ដល់រាស្រ្តទ្រង់ និងទឹកដីរបស់ពួកគេ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់លោកដូវេន និងអតីតកាស៊ីណូនោះ។ ហោរាយេរេមាបាននិយាយទៅកាន់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលកំពុងរស់នៅជាឈ្លើយសង្រ្គាម ដោយប្រាប់ពួកគេថា ទោះទីក្រុងនោះបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញមែន ព្រះទ្រង់នឹងនៅតែប្រោសរាស្រ្តទ្រង់ឲ្យជា ហើយនឹង “ស្អាងពួកគេឡើងវិញ” ដោយសម្អាតពួកគេ ឲ្យស្អាតពីអស់ទាំងអំពើបាប(យេរេមា ៣៣:៧-៨)។ បន្ទាប់មក ទីក្រុងនោះនឹងថ្វាយក្តីអំណរ សេចក្តីសរសើរ និងព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ(ខ.៩)។…
បទចម្រៀងនៅពេលយប់ងងឹត
មានពេលមួយ ចរន្តអគ្គីសនីនៅផ្ទះខ្ញុំស្រាប់តែដាច់ ហើយថ្ងៃក៏បានលិចអស់ជាច្រើនម៉ោងហើយដែរ។ កាលនោះ ខ្ញុំនៅផ្ទះជាមួយក្មេងតូចៗ២នាក់ ហើយនេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលពួកគេបានជួបបញ្ហាដាច់ភ្លើង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានដឹងច្បាស់ថា ក្រុមហ៊ុនអគ្គីសនីបានដឹង អំពីការដាច់ចរន្តអគ្គីសនីនោះហើយ ខ្ញុំក៏យកទានមកដុតបំភ្លឺផ្ទះ រួចខ្ញុំ និងក្មេងៗក៏បានអង្គុយផ្តុំគ្នា នៅជុំវិញភ្លើងទៀន។ ពួកគេហាក់ដូចជាមានការព្រួយបារម្ភ និងរសាប់រសល់ ដូចនេះ យើងក៏ចាប់ផ្តើមច្រៀងចម្រៀងមួយបទ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ការព្រួយបារម្ភដែលមាននៅលើផ្ទៃមុខរបស់ពួកគេ ក៏ត្រូវបានជំនួសដោយស្នាមញញឹមវិញ។ ជួនកាល ក្នុងពេលដែលងងឹតបំផុត យើងត្រូវការបទចម្រៀងមួយបទ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៣ គឺជាសេចក្តីអធិស្ឋាន ឬបទចម្រៀងដែលត្រូវបាននិពន្ធឡើង បន្ទាប់ពីរាស្រ្តរបស់ព្រះបានវិលត្រឡប់មកពីការនិរទេស។ ស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេស្ថិតក្នុងភាពបាក់បែក។ ក្នុងពេលដែលមានវិបត្តិនោះ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវច្រៀង។ តែមិនមែនចេះតែច្រៀងនោះទេ។ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវច្រៀងថា ព្រះទ្រង់ជានរណា ហើយបានធ្វើអ្វីខ្លះ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៤ ក៏បានជួយរំឭកយើងថា ព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណិត សេចក្តីមេត្តា ភាពអត់ធ្មត់ និងមានពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់(ខ.៨)។ ហើយក្នុងករណី ដែលយើងឆ្ងល់ថា តើព្រះទ្រង់នៅតែប្រកាន់ទោសនៃអំពើបាបរបស់យើងឬទេ នោះបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប្រកាស់ថា ព្រះអង្គមិនខឹងនឹងយើងទេ។ ព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យយើង ហើយព្រះអង្គអាណិតយើងណាស់។
យើងគួរតែច្រៀងអំពីរឿងនេះ ក្នុងអំឡុងពេលយប់ងងឹត នៃជីវិតយើង។
ស្ថិតក្នុងពេលដ៏ងងឹត និងពិបាកនោះ អ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើព្រះទ្រង់ពិតជាល្អមែនឬ តើព្រះអង្គពិតជាស្រឡាញ់អ្នកឬ? បើអ្នកពិតជាមានការសង្ស័យដូចនេះមែន នោះចូរអធិស្ឋាន…
តើនរណាខ្លះត្រូវការខ្ញុំ?
នៅក្នុងការធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះនៅពេលយប់ ទៅរដ្ឋវ៉ាស៊ីតោន ឌីស៊ី លោកអាធ័រ ប្រ៊ូក(Arthur Brooks) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ បានស្តាប់ឮស្រ្តីចំណាស់ម្នាក់និយាយខ្សិបៗប្រាប់ស្វាមីរបស់ខ្លួនថា “បងកុំគិតថា គ្មាននរណាម្នាក់ត្រូវការបង។ វាមិនពិតទេ”។ បុរសនោះបានរអ៊ូរទាំថា គាត់ចង់ស្លាប់ ហើយភរិយាគាត់ក៏ប្រាប់គាត់ កុំឲ្យនិយាយអញ្ចឹងទៀត។ ពេលដែលយន្តហោះចុះចត លោកប្រ៊ូកក៏បានងាកទៅក្រោយ ហើយភ្លាមៗនោះ គាត់ក៏បានមើលស្គាល់បុរសនោះ។ គាត់ជាវិវរៈបុរស ដែលមានឈ្មោះល្បីទូទាំងពិភពលោក។ អ្នកដំណើរដទៃទៀតក៏បានចាប់ដៃគាត់ ហើយអ្នកបើកយន្តហោះក៏បានអរគុណគាត់ សម្រាប់សេចក្តីក្លាហាន ដែលគាត់បានបង្ហាញចេញមក កាលពីប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន។ តើអ្នកក្លាហានដ៏ល្បីល្បាញនេះ បានលិចលង់ទៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹមដោយរបៀបណា?
ហោរាអេលីយ៉ាធ្លាប់បានតតាំងនឹងហោរាក្លែងក្លាយទាំង៤៥០នាក់ របស់ព្រះបាល ដោយចិត្តក្លាហាន ហើយក៏បានឈ្នះពួកគេ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨)។ តែគាត់មិនបានធ្វើការនេះតែម្នាក់ឯងឡើយ។ តាមពិត ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយគាត់ជានិច្ច។ តែក្រោយមក គាត់មានអារម្មណ៍ឯកោណាស់ ហើយគាត់ក៏បានសូមឲ្យព្រះទ្រង់ដកជីវិតគាត់។
ព្រះទ្រង់ក៏បានលើកវិញ្ញាណរបស់លោកអេលីយ៉ាឡើង ដោយនាំគាត់ចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ហើយឲ្យគាត់បម្រើអ្នកផ្សេងទៀត។ គាត់ត្រូវទៅ “ចាក់ប្រេងតាំងហាសែលឡើង ឲ្យធ្វើជាស្តេចស្រុកស៊ីរី” និងចាក់ប្រេងតាំងយេហ៊ូ ឲ្យឡើងធ្វើ “ស្តេចអ៊ីស្រាអែល” ហើយចាក់ប្រេងតាំងលោកអេលីសេ “ធ្វើជាហោរាជំនួសគាត់”(១៩:១៥-១៦)។ បន្ទាប់ពីគាត់មានកម្លាំងឡើងវិញ ដោយមានគោលបំណងថ្មី គាត់ក៏បានទៅរកលោកអេលីសេ ដើម្បីបង្ហាត់បង្រៀន ឲ្យក្លាយជាអ្នកស្នងគាត់។
ជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យរបស់អ្នកអាចនៅក្រោយខ្នងអ្នក។ អ្នកប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់អ្នកបានឈានដល់ចំណុចខ្ពស់បំផុត ឬមិនដែលបានទៅដល់សោះ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ…