មិននៅក្នុងទ្រុងទៀតទេ
មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំម្នាក់បានឲ្យឆ្កែមួយក្បាល មកក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ។ វាជាឆ្កែពូជរោមស្រម៉ូវ ដែលគេបានចុះឈ្មោះនៅកន្លែងចិញ្ចឹមសត្វ។ វាមានវ័យចាស់ណាស់ហើយ បានជាមិនអាចមានកូនបានទេ។ មិនយូរប៉ុន្មានយើងក៏បានដឹងថា ភាគច្រើននៃជីវិតរបស់សត្វឆ្កែដ៏ស្រស់ស្អាតមួយក្បាលនេះ គឺបានរស់នៅក្នុងទ្រុងតូចមួយយ៉ាងកំសត់។ វាចេះតែដើរជារង្វង់។ វាមិនអាចពាំ ឬរត់តាមខ្សែបន្ទាត់ត្រង់ឡើយ។ ហើយទោះយើងផ្តល់ឲ្យវានូវទីធ្លាដ៏ធំទូលាយ សម្រាប់ឲ្យវារត់លេងក្តី វានៅតែគិតថា វាកំពុងតែរស់នៅក្នុងទ្រុងដដែល។
នៅក្នុងពួកជំនុំដំបូង មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើន ជាជនជាតិយូដា ដែលពីមុន ពួកគេធ្លាប់តែរស់នៅ ក្នុងការហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយរបងនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះល្អ ហើយជាការប្រទានមកពីព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យពួកគេដឹងថា ខ្លួនជាមនុស្សមានបាប ហើយនាំពួកគេទៅរកព្រះយេស៊ូវ(កាឡាទី ៣:១៩-២៥) តែក្នុងគ្រាសញ្ញាថ្មី ពួកគេដល់ពេលដែលត្រូវរស់នៅ ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគុណព្រះ និងសេរីភាពដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រទាន។ កាលនោះ ពួកគេមានការស្ទាក់ស្ទើរ។ ពួកគេត្រូវដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទបានរំដោះពួកគេឲ្យមានសេរីភាព រួចពីក្រឹត្យវិន័យហើយ។
យើងប្រហែលជាមានបញ្ហាដូចពួកគេផងដែរ។ យើងប្រហែលជាបានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងកន្លែង ឬវប្បធម៌ដែលមានក្រឹត្យក្រមដ៏តឹងរឹង ដែលបានឃុំឃាំងយើង។ ពុំនោះទេ យើងប្រហែលជាបានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះដែលយើងមានសេរីភាពពេញទី ដែលធ្វើឲ្យយើងស្រេកឃ្លានចង់បានសុវត្ថិភាព ដែលអាចរកបានពីការការពាររបស់ច្បាប់ ឬបទបញ្ជា។
ទោះយើងធ្លាប់រស់នៅកន្លែងដែលមានច្បាប់តឹងរឹង ឬនៅកន្លែងដែលយើងអាចធ្វើអ្វីៗដោយសេរីក្តី ពេលនេះជាពេលដែលយើងត្រូវឱបក្រសោបយកសេរីភាព ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(កាឡាទី ៥:១)។ ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះយើង ឲ្យមានសេរីភាព ដើម្បីស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(យ៉ូហាន ១៤:២១) ហើយ…
ការដ៏អស្ចារ្យ!
កាលពីថ្ងៃទី៩ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៩ ពិភពលោកមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះដំណឹងនៃការដួលរលំនៃកំផែងក្រុងប៊ែរឡាំង។ កំផែងនោះបានចែកទីក្រុងប៊ែរឡាំង និងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ជាពីរ តែនៅថ្ងៃនោះ វាក៏បានដួលរលំ ហើយទីក្រុងដែលបានចែកជាពីរ អស់រយៈពេល២៨ឆ្នាំ មានការរួបរួមគ្នាឡើងវិញ។ ប្រទេសអាឡឺម៉ងទាំងមូលមានភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែ ពិភពលោកដែលបានតាមដានព្រឹត្តិការនេះ ក៏រំភើបរីករាយផងដែរ។ រឿងដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើងហើយ!
ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ ក្នុងឆ្នាំ៥៣៨ មុនគ្រីស្ទសករាជ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបាននិរទេសអស់រយៈពេលប្រហែល៧០ឆ្នាំ។ ពេលនោះ ពួកគេក៏មានក្តីអំណរដ៏ពោរពេញផងដែរ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២៦ បានពិពណ៌នាអំពីពេលដែលពេញដោយអំណរ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ពេលនោះ គេឮសម្លេងសើច ការច្រៀងដោយអំណរ និងការទទួលស្គាល់ជាអន្តរជាតិថា ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនូវការដ៏អស្ចារ្យ សម្រាប់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់(ខ.២)។ តើពួកគេមានការឆ្លើយតបយ៉ាងណា ពេលដែលបានទទួលសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ ដែលបានជួយសង្រ្គោះពួកគេ? ការដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ នាំឲ្យមានភាពត្រេកអរជាពន់ពេក(ខ.៣)។
ជាងនេះទៅទៀត ព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់បានធ្វើកាលពីមុន គឺជាមូលហេតុដែលយើងអធិស្ឋាន សម្រាប់ពេលបច្ចុប្បន្ន និងជាក្តីសង្ឃឹមដ៏ភ្លឺស្វាង សម្រាប់ពេលអនាគត(ខ.៤-៦)។
បើសិនជាយើងបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះហើយ យើងនឹងមិនពិបាកស្វែងរកការដ៏អស្ចារ្យពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រោះទ្រង់បានបង្រៀនការដ៏អស្ចារ្យដល់យើង ទ្រង់បានធ្វើការដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់យើង ហើយយើងមានក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យ តាមរយៈព្រះអង្គ។ សូមថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ ដ្បិតព្រះអង្គបានធ្វើនូវការដ៏អស្ចារ្យ! —ARTHUR JACKSON
សម្លេងរបស់អ្នកជាអំណោយទាន
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទទួលការអញ្ជើញឲ្យជួបអ្នកលេងព្យាណូម្នាក់ ដែលមានឈ្មោះល្បីជាអន្តរជាតិ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដែលមានឱកាសជួបគាត់ ដោយសារខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយការប្រឡូកនៅក្នុងសិល្បៈតន្រ្តី ដែលមានការលេងវីយូឡុង និងព្យាណូ និងការប្រគំតន្រ្តីទោល ក្នុងកម្មវិធីព្រះវិហារ និងកម្មវិធីផ្សេងទៀត។
ពេលខ្ញុំបានមកដល់កន្លែងដែលខ្ញុំត្រូវជួបគ្នា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់ចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេសតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលគាត់ឲ្យវីយូឡុងធំមួយគ្រឿង ឲ្យខ្ញុំលេង។ វាជាឧបករណ៍តន្រ្តីដែលខ្ញុំមិនដែលបានប៉ះពីមុនមកសោះ។ គាត់បានទទូចឲ្យខ្ញុំលេងវា ហើយគាត់នឹងលេងព្យ៉ាណូអមជាមួយ។ ខ្ញុំក៏កូតវីយូឡុងធំនោះបានពីរបីណោត តាមគំរូនៃការលេងវីយូឡុងតូចដែលខ្ញុំបានហ្វឹកហាត់។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំបានលេងខុសភ្លេង ដោយយើងបែរជាលេងបទផ្សេងពីគ្នាទៅវិញ។
ខ្ញុំក៏បានភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ហើយដឹងថា តាមពិតវាគ្រាន់តែជាការយល់សប្តិប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារទំនុកភ្លេងនៅក្នុងការយល់សប្តិនោះត្រូវបានប្រគំយ៉ាងពិរោះ ខ្ញុំក៏បានគិតថា បើសិនជាខ្ញុំអាចច្រៀង នៅក្នុងការយល់សប្តិនោះវិញ មិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។
ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យយើងមានឱកាសអភិវឌ្ឍន៍ទេពកោសល្យពីកំណើត និងអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក(១កូរិនថូស ១២:៧)។ តាមរយៈការអានព្រះគម្ពីរ ដោយការអធិស្ឋាន និងការប្រឹក្សាយោបលពីអ្នកដទៃ យើងអាចមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងមានរៀងៗខ្លួន និងពិសេសខុសៗគ្នា។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា ទោះយើងមានអំណោយទានខាងវិញាណមួយណាក៏ដោយ យើងត្រូវចំណាយពេលស្វែងរកវា ហើយប្រើវា ដោយដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រទានអំណោយទានទំាងនោះរៀងៗខ្លួន តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់(ខ.១១)។
ចូរយើងប្រើ “សម្លេង” ដែលជាអំណោយមកពីព្រះវិញ្ញាណ ដើម្បីថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះ និងបម្រើអ្នកជឿដទៃទៀត…
ការរស់នៅ ការអធិស្ឋាន និងការស្រឡាញ់
លោកចេស អូវិន(Jesse Owens) ជាកីឡាកររត់ប្រណាំងដ៏ល្បីល្បាញ ដែលបានរស់នៅជាបុរសនៃសេចក្តីជំនឿ ដ៏ក្លាហាន ដោយសារគាត់បានទទួលឥទ្ធិពលពីឪពុកម្តាយរបស់គាត់ ដែលជាអ្នកជឿដ៏រឹងមាំ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក កាលពីឆ្នាំ ១៩៣៦ លោកអូវិន ស្ថិតក្នុងចំណោមជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅមួយចំនួនតូច នៅក្នុងក្រុមកីឡាករអាមេរិក ហើយគាត់បានទទួលមេដាយមាសចំនួន៤ នៅចំពោះមុខពួកណាហ្ស៊ីដែលពេញដោយក្តីសម្អប់ និងលោកអ៊ីត្លែរ(Hitler) ដែលជាមេដឹកនាំរបស់ពួកគេ។ គាត់ក៏បានរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិជាមួយនឹងកីឡាករអាឡឺម៉ង់ម្នាក់ ឈ្មោះ លូហ្ស ឡង(Luz Long)។
នៅសម័យនោះ ជីវិតរបស់លោកលូហ្សបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយការឃោសនារបស់ពួកណាហ្ស៊ី ប៉ុន្តែ ការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿ តាមរយៈការរស់នៅដ៏សាមញ្ញរបស់លោកអូវិន បានជិះឥទ្ធិពលមកលើលោកលូហ្ស។ ក្រោយមក លោកឡងក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកអូវិនថា “នៅម៉ោង ដែលខ្ញុំបាននិយាយជាមួយអ្នកជាលើកទីមួយ នៅទីក្រុងប៊ែរឡាំង ពេលដែលអ្នកកំពុងតែលត់ជង្គង់នៅលើដី ខ្ញុំដឹងថា អ្នកកំពុងតែអធិស្ឋាន… ពេលនោះ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំចង់ទទួលជឿព្រះដែរ”។
ទីបន្ទាល់របស់លោកអូវិនបានបង្ហាញ អំពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទអាចអនុវត្តតាមការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុលឲ្យ “ស្អប់ការអាក្រក់” ហើយ “ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក”(រ៉ូម ១២:៩-១០)។ លោកអូវិនអាចឆ្លើយតប ចំពោះការអាក្រក់ដែលនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ ដោយការស្អប់ តែគាត់បានជ្រើសរើសការរស់នៅ ដោយជំនឿ និងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់លោកលូហ្ស ដែលក្រោយមកបានក្លាយជាមិត្តភក្តិគាត់ ហើយមានចិត្តចង់ទទួលជឿព្រះ។
ខណៈពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះមាន “ការខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងការអធិស្ឋាន”(ខ.១២) ទ្រង់ក៏បានចម្រើនកម្លាំងយើង ឲ្យ “រស់នៅដោយមានគំនិតដែលចុះសម្រុងគ្នា”(ខ.១៦)។
ពេលដែលយើងពឹងផ្អែកលើការអធិស្ឋាន…
ហេតុអ្វីព្រះជាម្ចាស់មិនឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ?
បើសិនជាអ្នកបានអធិស្ឋានទូលសូមអ្វីមួយពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនបានទទួលការឆ្លើយតបពីព្រះអង្គ អ្នកប្រហែលជាគិតថា ព្រះអង្គមិនសូវខ្វល់ពីអ្នកទេ។ តែអ្នកនឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើលពេលដែលបានដឹងថា ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងអំពីបុគ្គលសំខាន់ៗជាច្រើន ដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់បញ្ហានេះផងដែរ។ កូនសៀវភៅ “ហេតុអ្វីព្រះជាម្ចាស់មិនឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ?” នឹងនាំលោកអ្នកស្វែងយល់អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៧៧ ដែលនិយាយអំពីការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្តរបស់លោកអេសាភ។ អ្នកនឹងរកឃើញ គោលបំណង ឯកសិទ្ធិ និងអំណាចដ៏ពិត នៃការអធិស្ឋាន! ដើម្បីទាញយក ឬdownload កូនសៀវភៅនេះដោយឥតគិតថ្លៃ ដោយចុចពីលើប៊ូតុង PDF
ហេតុផលដែលត្រូវច្រៀងសរសើរព្រះអង្គ
ក្នុងនាមខ្ញុំជាមនុស្សដែលរស់នៅ តាមគោលការណ៍ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានទទួលបរាជ័យដ៏ធំមួយ។ តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុស? គឺខ្ញុំបានគេងលក់។ ខ្ញុំបានប្រាប់កូនៗរបស់ខ្ញុំឲ្យត្រឡប់មកផ្ទះវិញ តាមពេលដែលខ្ញុំកំណត់ នៅពេលយប់ ដែលពួកគេ ចេញទៅក្រៅ។ ពួកគេជាក្មេងល្អ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានទម្លាប់រង់ចាំពួកគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ទាល់តែខ្ញុំបានឮសម្លេងពួកគេបើកគន្លឹះទ្វារចូលផ្ទះ។ ខ្ញុំចង់ឃើញពួកគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព។ ខ្ញុំមិនចង់អង្គុយចាំពួកគេទេ តែខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តអង្គុយចាំពួកគេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយប់មួយ ខ្ញុំអង្គុយចាំទាល់តែគេងលក់ ហើយពេលខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ឃើញកូនស្រីខ្ញុំញញឹម ហើយនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា នាងបានមកដល់ផ្ទះដោយសុវត្ថិភាពហើយ ខ្ញុំគួរតែចូលគេង។ ទោះឪពុកទាំងឡាយមានបំណងល្អយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល ពួកគេគេងលក់ នៅពេលដែលពួកគេកំពុងអង្គុយចាំកូនត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ នេះជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងមានភាពកម្សោយ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស។
ប៉ុន្តែ រឿងនេះមិនដែលកើតឡើងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១២១ ជាបទចម្រៀងដែលបានរំឭកយើងថា ព្រះអង្គជាអ្នកយាម និងការពារកូនៗរបស់ទ្រង់។ អ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើងនេះបានប្រកាស់ថា ព្រះដែលថែរក្សាយើង ទ្រង់មិនដែល “ងោកងុយឡើយ”(ខ.៣)។ គាត់ក៏បានលើកយកសេចក្តីពិតនេះមកនិយាយម្តងទៀត ក្នុងខ.៤ ដើម្បីសង្កត់ធ្ងន់ថា “ទ្រង់នឹងមិនដែលងោកងុយ ក៏មិនដែលផ្ទំលក់ឡើយ”។
អ្នកឃើញទេ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលងោកងុយឡើយ។ ទ្រង់តែងតែមើលថែយើង ដែលជាកូនប្រុសស្រីរបស់ទ្រង់ជានិច្ច។ ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យមើលថែយើង ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ នេះជាព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលយើងគួរតែយកមកច្រៀងសរសើរព្រះអង្គ។—JOHN BLASÉ
ឱកាសមួយទៀត
នៅក្បែរតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ មានហាងលក់កង់មួយ ដែលមានផ្លាកយីហោថា ហាងលក់កង់ឱកាសទីពីរ។ នៅទីនោះ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តបានជួសជុលកង់ដែលគេបោះបង់ចោល ហើយយកវាទៅចែកដល់ក្មេងទាល់ក្រ។ លោកអឺនី ក្លក(Ernie Clark) ដែលជាស្ថាបនិកនៃហាងនេះ ក៏បានបរិច្ចាកកង់ជាច្រើនដល់មនុស្សធំដែលទាល់ក្រ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងជនអនាថា ជនពិការ និងអតីតយុទ្ធជន ដែលកំពុងតែមានការពិបាក នៅក្នុងការរស់នៅជាជនស៊ីវិល។ កង់ទាំងនោះមានឱកាសទីពីរ ប៉ុន្តែ ជួនកាល អ្នកទទួលកង់ទំាងនោះ ក៏មានការចាប់ផ្តើមជាថ្មីផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ អតីតយុទ្ធជនម្នាក់បានប្រើកង់ដែលគាត់បានទទួលថ្មីៗ ដើម្បីទៅសម្ភាសការងារ។
ឱកាសទីពីរអាចកែប្រែជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ជាពិសេស នៅពេលដែលឱកាសទីពីរនោះ ជាការប្រទានរបស់ព្រះ។ ហោរាមីកាបានលើកសរសើរ អំពីព្រះគុណ ដែលនាំមកនូវឱកាសទីពីរ ក្នុងអំឡុងពេលដែលប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល កំពុងតែមានភាពពុករលួយ ដោយការស៊ីសំណូក ការកេងបន្លំ និងអំពើបាបដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមដទៃទៀត។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលទំនួញថា “មនុស្សដែលគោរពតាមព្រះ បានសូន្យបាត់ពីផែនដីទៅ គ្មានអ្នកណាដែលទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកមនុស្សលោកទេ”(មីកា ៧:២)។
លោកមីកាដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងជំនុំជម្រះការអាក្រក់។ តែដោយសារទ្រង់ជាព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់នឹងប្រទានឱកាសទីពីរដល់អ្នកដែលប្រែចិត្តចេញពីបាប។ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ហោរាមីកាក៏បានសួរថា “តើមានអ្នកណាជាព្រះឲ្យដូចទ្រង់ ដែលទ្រង់អត់ទោសចំពោះអំពើទុច្ចរិត ហើយក៏បំភ្លេចអំពើរំលងរបស់សំណល់នៃមរដកទ្រង់”(ខ.១៨)។
យើងក៏អាចអរសប្បាយ ដោយដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់មិនបោះបង់យើងចោល ដោយសារអំពើបាបរបស់យើងឡើយ ហើយយើងត្រូវទូលសូមការអត់ទោសបាបពីទ្រង់។ គឺដូចដែលលោកមីកាបានប្រកាស់អំពីព្រះអង្គថា “ទ្រង់នឹងមានសេចក្តីអាណិតអាសូរ ដល់យើងរាល់គ្នាទៀត…
រឿងមិននឹកស្មានដល់
មានពេលមួយកូនស្រីខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលគាត់មានវ័យកាន់តែចាស់ ខ្ញុំហាក់ដូចជាកាន់តែមានប្រាជ្ញា។ ហើយគាត់ប្រាប់ខ្ញុំទៀតថា ជួនកាល ពេលគាត់និយាយទៅកាន់កូនប្រុសគាត់ គាត់ថែមទាំងឮសម្លេងខ្ញុំ ចេញពីមាត់របស់គាត់ទៀតផង។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ចង់មានន័យថា គាត់បានប្រៀនប្រដៅកូនរបស់គាត់ ដោយប្រើពាក្យសម្តីដែលខ្ញុំធ្លាប់និយាយទៅកាន់គាត់ កាលគាត់នៅក្មេង។ គាត់បាននិយាយត្រង់ៗ តែការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំអស់សំណើច។ ខ្ញុំក៏មានមានអារម្មណ៍ដូចគាត់ផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំគិតដល់ ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ហើយជាញឹកញាប់ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ខ្ញុំបានប្រើពាក្យសម្តីរបស់ពួកគាត់ កាលខ្ញុំចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំក្លាយជាឪពុកគេ ទស្សនៈដែលខ្ញុំមានចំពោះឪពុកម្តាយខ្ញុំ ក៏មានការផ្លាស់ប្តូរ។ កាលពីមុន ខ្ញុំគិតថា ការប្រៀនប្រដៅរបស់គាត់ គឺជារឿងល្ងង់ខ្លៅ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការប្រៀនប្រដៅនោះមានពេញដោយប្រាជ្ញា លើសពីការគិតរបស់ខ្ញុំទៅទៀត។
ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងថា “សេចក្តីល្ងង់ល្ងើរបស់ព្រះ នោះមានប្រាជ្ញាលើសជាងមនុស្ស”(១កូរិនថូស ១:២៥)។ “ដ្បិតដោយព្រោះព្រះទ្រង់បានសំរេចតាមប្រាជ្ញានៃទ្រង់ថា មនុស្សលោកនឹងរកស្គាល់ព្រះដោយអាងប្រាជ្ញាខ្លួនមិនបានទេ បានជាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងជួយសង្គ្រោះអស់លោកអ្នកដែលជឿ ដោយសារសេចក្តីល្ងីល្ងើវិញ គឺជាការប្រកាសដំណឹងល្អ”(ខ.២១)។
ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនូវរឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន។ ជាក់ស្តែង ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមិនបានយាងមកធ្វើជាស្តេចដ៏មានជ័យជម្នះ ដូចការរំពឹងគិតរបស់មនុស្សទេ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានយាងមក ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើដែលរងទុក្ខ ហើយបានសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដោយការបន្ទាបខ្លួន មុនពេលទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដោយសិរីល្អដែលខ្ពស់បំផុត។
តាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការបន្ទាបខ្លួន គឺមានតម្លៃជាងអំណួត ហើយយើងអាចទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយសារសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីសប្បុរសដែលយើងមិនសមនឹងទទួល។…
តើឲ្យខ្ញុំសម្រួលអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េចនឹងកើត?
នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តគំនូរជីវចលរបស់ឌីសនី មានចំណងជើងថា អ្នកជួយសង្រ្គោះនៅខាងក្រោម គ្រូពេទ្យបានប្រាប់សត្វបក្សីវីលប័រ(Wilbur) ថា “អ្នកត្រូវសម្រួលអារម្មណ៍” ខណៈពេលដែលគាត់ កំពុងតែព្យាយាមព្យាបាលរបួសរបស់អ្នកជម្ងឺដ៏ស្ទាក់ស្ទើរម្នាក់នេះ។ វីលប័រក៏បាននិយាយថា វាបានសម្រួលអារម្មណ៍ហើយ តែតាមពិតវាមិនបានសម្រួលអារម្មណ៍សោះ ខណៈពេលដែលវាមានការតក់ស្លត់កាន់តែខ្លាំង។ វាថា បើសម្រួលអារម្មណ៍ជាងនេះទៀត វានឹងស្លាប់មិនខាន។ វាហាក់ដូចជានិយាយត្រូវ ព្រោះគ្រូពេទ្យម្នាក់នេះបានប្រើវិធីព្យាបាលដែលគួរឲ្យសង្ស័យ ដូចជាការយករណាយន្ត មកធ្វើជាឧបករណ៍វះកាត់ជាដើម។ រឿងនេះជារឿងកំប្លែង តែវាបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីអារម្មណ៍ដែលយើងមាន ពេលដែលយើងមានការតក់ស្លត់ ទោះបញ្ហាដែលយើងជួបប្រទះ ជាការគំរាមកំហែងដល់ជីវិតយើង ឬអត់ក៏ដោយ។
ពេលដែលយើងតក់ស្លត់ ការលើកទឹកចិត្តឲ្យសម្រួលអារម្មណ៍ ហាក់ដូចជាទង្វើរដែលគួរឲ្យអស់សំណើច។ ខ្ញុំដឹងថា ពេលដែលភាពភ័យរន្ធត់កំពុងតែជន់ជោរ នៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ហើយ “ចំណងនៃសេចក្តីស្លាប់”ដ៏ឈឺចាប់(ទំនុកដំកើង ១១៦:៣) បានធ្វើឲ្យខ្ញុំបុកពោះ ដោយសុភាវគតិរបស់ខ្ញុំបានព្យាយាមវាយបកទៅវិញ គឺមិនបានសម្រួលអារម្មណ៍ឡើយ។
ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ការព្យាយាមវាយបកទៅវិញដោយចិត្តតក់ស្លត់ គ្រាន់តែបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការថប់បារម្ភកាន់តែខ្លាំង ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចរកធ្វើអ្វីកើត ដោយសារការភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ រឿងដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលក៏បានកើតឡើង ពេលដែលខ្ញុំអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនឯងប្រឈមមុខនឹងការឈឺចាប់នោះ ហើយថ្វាយវាដាច់ដល់ព្រះជាម្ចាស់(ខ.៤) ទោះជាមានការស្ទាក់ស្ទើរខ្លះៗក៏ដោយ។ ភាពតានតឹងរបស់ខ្ញុំក៏បានថមថយ(ខ.៧) ហើយសន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្តក៏បានច្រាលឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំ។
ហើយខណៈពេលដែលព្រះវត្តមានដ៏កម្សាន្តចិត្តរបស់ព្រះវិញ្ញាណបានហ៊ុមព័ទ្ធខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មានការយល់ដឹងបន្ថែមទៀត អំពីសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អ ដែលថា យើងប្រយុទ្ធបានល្អបំផុត ពេលដែលយើងចុះចូលនឹងព្រះហស្តដ៏មានចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់(១ពេត្រុស ៥:៦-៧)។—MONICA BRANDS
ចិត្តជាអ្នកបម្រើ
ជាទូទៅ ស្រ្តីជាម្តាយក្នុងសម័យទំនើប មានតួនាទីជាចុងភៅ ជាអ្នករៀបចំកម្មវិធីសម្រាប់គ្រួសារ ជាអ្នកប្រឹក្សាយោបលផ្នែកចំណីអាហារ និងជាអ្នកថែទាំគ្រួសារជាដើម។ តួនាទីទាំងនេះស្ថិតក្នុងចំណោមការទទួលខុសត្រូវជាច្រើន ដែលពួកគេត្រូវបំពេញជាប្រចាំ។ កាលពីឆ្នាំ២០១៦ ការស្រាវជ្រាវមួយ បានប៉ាន់ប្រម៉ានថា ស្រ្តីជាម្តាយបានធ្វើការ ចាប់ពី៤៩ម៉ោង ទៅ៩៦ម៉ោង ក្នុងមួយសប្តាហ៍ ដែលភាគច្រើនជាកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងការចិញ្ចឹមបីបាច់កូន។
វាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ ដែលស្រ្តីជាម្តាយ តែងតែមានការអស់កម្លាំងជានិច្ច។ ការធ្វើជាម្តាយ គឺត្រូវចំណាយពេលវេលា និងកម្លាំងជាច្រើន ដើម្បីថែទាំកូន ដែលត្រូវការជំនួយជាប្រចាំ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែរៀនរកផ្លូវដើរ ក្នុងពិភពលោកនេះ។
ពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាហត់នឿយ នៅពេលថ្ងៃ ដែលហាក់ដូចជាមានរយៈពេលយូរជាងធម្មតា ហើយខ្ញុំត្រូវការការរំឭកថា ការទំនុកបម្រុងអ្នកដទៃ គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំគួរធ្វើ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏មានកម្លាំងឡើងវិញ ដោយក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យ ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវបានឲ្យតម្លៃយ៉ាងណា ចំពោះអ្នកដែលបម្រើគេ។
ក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អម៉ាកុស ពួកសាវ័កបានដណើ្តមគ្នា ធ្វើជាអ្នកធំជាងគេ នៅក្នុងចំណោមពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានគង់ចុះដោយស្ងាត់ស្ងៀម ហើយរំឭកពួកគេថា “បើអ្នកណាចង់ធ្វើលេខ១ នោះត្រូវទៅជាចុងបង្អស់វិញ ហើយត្រូវបំរើគេទាំងអស់ដែរ”(ម៉ាកុស ៩:៣៥)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានលើកក្មេងតូចម្នាក់ពរ ដើម្បីពន្យល់ពួកគេ អំពីសារៈសំខាន់នៃការបម្រើអ្នកដទៃ ជាពិសេស អ្នកដែលត្រូវការជំនួយបំផុត ក្នុងចំណោមយើង(ខ.៣៦-៣៧)។
ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រង់ចំណុចនេះ បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា នរណាជាអ្នកធំជាងគេ…