ជាមនុស្សមិនមែនជាព្រះ
ក្នុងសៀវភៅដែលលោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដ គាត់បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យចោទសួរខ្លួនឯង នូវសំណួរមួយចំនួន ដើម្បីឲ្យយើងដឹងថា តើយើងពិតជាមានអំណួតឬអត់។ សំណួរទាំងនោះមានដូចជា : តើខ្ញុំមានការមិនពេញចិត្តប៉ុណ្ណា ពេលដែលអ្នកដទៃមិនអើពើរចំពោះខ្ញុំ ឬមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះខ្ញុំ … ឬគេពូកែជាងខ្ញុំ ឬក៏អួតសំញែង? លោកលូអ៊ីសបានសង្កេតឃើញថា អំណួតជាដង្កៀប “ដែលអាក្រក់បំផុត” និងជាបុព្វហេតុចម្បង នៃទុក្ខវេទនា ក្នុងគ្រួសារ និងប្រជាជាតិនានា។ គាត់បានហៅអំណួតថា “ជំងឺមហារីកខាងវិញ្ញាណ” ដែលស៊ីបំផ្លាញ សេចក្តីស្រឡាញ់ ការស្កប់ចិត្ត និងបញ្ញាផងដែរ។
អំណួតគឺជាបញ្ហា ដែលបានកើតមាន គ្រប់សម័យកាល។ ព្រះទ្រង់ធ្លាប់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសេគាល ដើម្បីព្រមានស្តេចនៃក្រុងទីរ៉ុស ដោយសារអំណួតរបស់ស្តេចអង្គនេះ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា អំណួតរបស់ស្តេចអង្គនេះ នឹងនាំមកនូវសេចក្តីអន្តរាយ ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដោយព្រោះឯងបានតាំងចិត្ត ឲ្យបានដូចជាព្រះហឫទ័យនៃព្រះ នោះមើល អញនឹងនាំសាសន៍ដទៃ គឺជាពួកអ្នកគួរស្ញែងខ្លាច នៅកណ្តាលគ្រប់ទាំងសាសន៍មកលើឯង”(អេសេគាល ២៨:៦-៧)។ ក្រោយមក ស្តេចអង្គនេះក៏បានដឹងថា ទ្រង់មិនមែនជាព្រះទេ គឺគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតាប៉ុណ្ណោះ(ខ.៩)។
ផ្ទុយនឹងអំណួត គឺការបន្ទាបខ្លួន ជាគុណធម៌ ដែលយើងទទួលបាន តាមរយៈការស្គាល់ព្រះ។ លោកលូអ៊ីសបានមានប្រសាសន៍ថា…
បទចម្រៀងដែលនាំឲ្យមានការចងចាំឡើងវិញ
អ្នកស្រីនេនស៊ី ហ្គាសតាសុន(Nancy Gustafson) ជាអ្នកចម្រៀងអូប៉េរ៉ា ដែលបានចូលនិវត្តន៍។ នាងមានការស្លុតចិត្ត ពេលដែលបានទៅលេងម្តាយគាត់ ហើយក៏បានសង្កេតឃើញសុខភាពគាត់មានការអន់ថយ ដោយសារជម្ងឺបាត់ការចងចាំ។ ម្តាយរបស់នាងមិនស្គាល់នាង ហើយស្ទើរតែមិនអាចនិយាយកើត។ បន្ទាប់ពីនាងបានទៅលេងគាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនខែក្រោយមក នាងក៏មានគំនិតមួយ។ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងឲ្យគាត់ស្តាប់។ គាត់ក៏បានបង្ហាញចេញនូវទឹកមុខរីករាយ ពេលដែលឮសម្លេងច្រៀង ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងជាមួយនាង អស់២០នាទី។ បន្ទាប់មក ម្តាយរបស់អ្នកស្រីនេនស៊ី ក៏បានសើច ដោយនិយាយកំប្លែងថា គាត់ និងកូនស្រីគាត់ គឺជា “អ្នកចម្រៀងប្រចាំគ្រួសារហ្គាសតាសុន!” អ្នកជំនាញខ្លះបានលើកឡើងថា ការនឹកចំាឡើងវិញតែបន្តិចនេះ គឺបានបង្ហាញថា អំណាចនៃបទចម្រៀង អាចជួយដាស់ការចងចាំដែលបានបាត់បង់ ឲ្យមានឡើងវិញ។ គេក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ការច្រៀង “បទចម្រៀងចាស់ៗ ដែលយើងចូលចិត្ត” ក៏ជួយឲ្យមានអារម្មណ៍រីករាយឡើង កាត់បន្ថយការធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងកាត់បន្ថយការសង្រ្គោះបន្ទាន់ ហើយកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់។
គេបានបន្តការស្រាវជ្រាវជាបន្ថែមទៀត អំពីទំនាក់ទំនងរវាងតន្រ្តី និងការចងចាំ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ក្តីអំណរ ដែលកើតចេញពីការច្រៀង គឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ ហើយនេះជាការពិតមែន។ “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតការដែលច្រៀងសរសើរ ដល់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ នោះជាការសំណំហើយ ក៏ពីរោះផង សេចក្តីសរសើរជាការគួរគប្បី”(ទំនុកដំកើង ១៤៧:១)។
តាមពិត ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានជំរុញឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គលើកសម្លេងឡើង សរសើរដំកើងព្រះអង្គ។…
ដំណោះស្រាយ បែបទាល់ច្រក
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៧ ស្តេចវីលៀម អហ្វ អូរេញ(William of Orange) មានចេតនាធ្វើឲ្យទឹកដីរបស់ទ្រង់មួយភាគធំ ត្រូវទឹកជន់លិច។ ក្សត្រនៃប្រទេសហូឡង់អង្គនេះបានសម្រេចព្រះទ័យធ្វើនូវរឿងដែលគេមិននឹកស្មានដល់នេះ ដើម្បីបណ្តេញកងទ័ពអេស្ប៉ាញដែលកំពុងឈ្លានពានទឹកដីទ្រង់។ ទ្រង់មិនបានទទួលជោគជ័យឡើយ ហើយវាលស្រែដ៏ធំល្វឹងល្វើយត្រូវបានទឹកសមុទ្រជន់លិចអស់។ គេក៏បាននិយាយថា “ពេលទាល់ច្រក នាំឲ្យមនុស្សសម្រេចចិត្តប្រើដំណោះស្រាយបែបទាល់ច្រក”។
នៅសម័យហោរាអេសាយ ទីក្រុងយេរូសាឡិមបានសម្រចចិត្តប្រើដំណោះស្រាយបែបទាល់ច្រក ពេលដែលកងទ័ពរបស់សាសន៍អាស៊ើបានគម្រាមកំហែងមកលើពួកគេ។ ពួកគេបានបង្កើតប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ទឹក ដើម្បីទប់ទល់នឹងការឡោមព័ទ្ធរបស់សត្រូវ ដោយប្រជាជនបានផ្តួលរំលំផ្ទះជាច្រើនខ្នង ដើម្បីជីកស្រះជាប់នឹងកំផែងក្រុង។ ពួកគេប្រហែលជាបានគិតដិតដល់ណាស់ មុនសម្រេចជ្រើសរើសយកផ្លូវមួយនេះ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានភ្លេចជំហានដែលសំខាន់បំផុត។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “ឯងរាល់គ្នាបានជីកស្រះទឹក នៅកណ្តាលកំផែងទាំង២ សំរាប់ទឹករបស់ស្រះចាស់ ប៉ុន្តែឯងមិនបានពឹងពាក់ដល់ព្រះដែលទ្រង់ធ្វើការទាំងនេះ ឬផ្អែកដល់ទ្រង់ដែលបានសំរេចការនេះជាយូរមកហើយ នោះទេ”(អេសាយ ២២:១១)។
យើងមិនទំនងជាមានសត្រូវ ដែលមកឡោមព័ទ្ធផ្ទះរបស់យើងឡើយ។ លោកអូស៊្វល ឆេមបឺ(Oswald Chambers) បានមានប្រសាសន៍ថា “ការវាយប្រហារតែងតែកើតមាន ជាធម្មតា និងតាមរយៈមនុស្សធម្មតា”។ ប៉ុន្តែ ការវាយប្រហារដូចនេះ គឺជាការគំរាមកំហែងពិតប្រាកដ។ តែអរគុណព្រះអង្គ ការវាយប្រហារនោះ គឺជាឱកាស សម្រាប់ឲ្យយើងងាកមករកព្រះអង្គជាទីមួយ ដើម្បីទូលសូមអ្វីដែលយើងត្រូវការ។
ពេលណាការរំខានក្នុងជីវិតកើតមានចំពោះយើង តើយើងនឹងប្រើវាជាឱកាស ដើម្បីងាកមករកព្រះឬទេ? ពុំនោះទេ តើយើងនឹងស្វែងរកដំណោះស្រាយ បែបទាល់ច្រក ដោយខ្លួនឯងឬ?—Tim Gustafson
កម្លាំងនៅក្នុងភាពកម្សោយ
ជាញឹកញាប់ យើងបានចំណាយពេលព្យាយាមជម្នះ ឬលាក់បាំងភាពកម្សោយរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ចុះបើសិនជា ភាពកម្សោយរបស់យើង គឺជាកន្លែងដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រើ ដើម្បីបង្ហាញអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ ក្នុងជីវិតយើង តើយើងនឹងឱបក្រសោបយកភាពកម្សោយរបស់យើងឬទេ? មានតែព្រះគម្ពីរប៊ីបប៉ុណ្ណោះ ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យពិសោធន៍អំណាចចេស្តាព្រះអង្គ តាមរយៈភាពកម្សោយរបស់យើង ដោយការស្កប់ចិត្ត និងទុកចិត្តលើអំណាចចេស្តា និងកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ ដែលពិតជាអាចកែប្រែជីវិតយើង ឲ្យផ្លាស់ប្រែ កាន់តែមានលក្ខណដូចព្រះគ្រីស្ទ។ ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែម សូមទាញយក ឬdownload សៀវភៅនេះ ដោយឥតគិតថ្លៃ។
គិតខុសពីលោកិយ
កាលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចំណោយពេលវិស្សមកាលរដូវក្តៅដ៏រីករាយ នៅប្រទេសវេនេហ្ស៊ូអេឡា។ ចំណីអាហារមានភាពឈ្ងុយឆ្ងាញ់ប្លែក ប្រជាជនមានភាពរីករាយ អាកាសធាតុ និងការស្វាគមន៍ក៏ល្អ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងអំឡុងពេលមួយថ្ងៃ ឬពីរថ្ងៃដំបូង ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំមានទស្សនៈខុសគ្នា ចំពោះការគ្រប់គ្រងពេលវេលា។ បើយើងមានគម្រោងញំាអាហារថ្ងៃត្រង់ នោះគឺមានន័យថា យើងញាំអាហារនៅចន្លោះម៉ោង ១២ ដល់ ម៉ោង១រសៀល។ ការប្រើពេលវេលា ក្នុងការជួបជុំគ្នា ឬការធ្វើដំណើរ ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ ពោលគឺចូលចិត្តប្រើពាក្យប្រហែល គឺមិនប្រើពាក្យដាច់ខាតទេ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការគិតរបស់ខ្ញុំ អំពី “ការធ្វើអ្វីឲ្យទាន់ពេលវេលា” គឺបានទទួលឥទ្ធិពលពីវប្បធម៌ លើសពីអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងទៅទៀត។
យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែបានទទួលឥទ្ធិពល ពីគោលតម្លៃនៃវប្បធម៌ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ដោយភាគច្រើន យើងបានទទួលដោយមិនដឹងខ្លួន។ សាវ័កប៉ុលបានហៅ អំណាចនៃវប្បធម៌នេះថា “លោកិយ”(រ៉ូម ១២:២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ “លោកិយ” មិនសំដៅទៅលើផែនដីនោះទេ តែគឺសំដៅទៅលើរបៀបនៃការគិត ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើជីវិតយើង។ គឺសំដៅទៅលើការសន្និដ្ឋាន និងការគិត ដែលគេបានផ្តល់ឲ្យយើង ដោយសារយើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងទីកន្លែង ឬពេលវេលាណាមួយ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន គឺ “មិនត្រូវត្រាប់តាមលោកិយនេះឡើយ”។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតែ “ផ្លាស់ប្រែ…
មុខកាត់ដូចឪពុក
ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណើរកំសាន្ត ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានជួបស្ត្រីម្នាក់ ដែលបានស្គាល់គ្រួសាររបស់ស្វាមីខ្ញុំ តាំងពីពេលគាត់នៅក្មេង។ នាងក៏បានមើលទៅស្វាមីខ្ញុំឈ្មោះ អាលែន(Alan) រួចមើលទៅកូនប្រុសយើងឈ្មោះហ្សាវីយ័រ(Xavier)។ នាងថា “កូនមុខដូចប៉ាណាស់។ ភ្នែក និងស្នាមញញឹម ពិតជាដូចគាត់ណាស់”។ ខណៈពេលដែលគាត់មានចិត្តរីករាយ ក្នុងការទទួលស្គាល់ភាពកាត់រកគ្នា រវាងឪពុក និងកូន គាត់ថែមទាំងបានកត់សំគាល់ភាពស្រដៀងគ្នា នៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ពួកគេផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមានភាពដូចគ្នាច្រើន តែកូនប្រុសខ្ញុំ មិនបានកាត់រកស្វាមីខ្ញុំទាំងស្រុងឡើយ។
មានតែព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះនាមយេស៊ូវទេ ដែលដូចព្រះវរបិតាទាំងស្រុង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា ព្រះគ្រីស្ទ “ជារូបអង្គនៃព្រះដ៏មើលមិនឃើញ ជាបងច្បងនៃគ្រប់ទាំងអស់ ដែលព្រះបានបង្កើតមក”(កូល៉ុស ១:១៥)។ ដ្បិតគឺទ្រង់ហើយ ដែលបង្កើតគ្រប់ទាំងអស់ ទាំងរបស់នៅស្ថានសួគ៌ និងនៅផែនដី ទាំងរបស់ដែលមើលឃើញ ហើយដែលមើលមិនឃើញផង(ខ.១៦)។ “ទ្រង់គង់នៅមុនទាំងអស់ ហើយរបស់ទាំងអស់ក៏ស្ថិតស្ថេរ ដោយសារទ្រង់”(ខ.១៧)។
យើងអាចចំណាយពេលអធិស្ឋាន និងសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីប ដោយស្វែងយល់អំពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះវរបិតា ដោយមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះ ដែលបានយកកំណើតជាមនុស្ស។ ព្រះអង្គអញ្ជើញយើង ឲ្យមើលទៅសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលបានបង្ហាញចេញមកតាមរយៈការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើជាមួយមនុស្ស ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ និងក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ កាលណាយើងថ្វាយជីវិតយើងដាច់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះយើងអាចចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងការស្គាល់ និងទុកចិត្តព្រះវរបិតានៃក្តីស្រឡាញ់របស់យើង។ ព្រះអង្គកែប្រែជីវិតយើង ឲ្យមានចរិកលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងអាចរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ។
តើយើងនឹងមានអំណរយ៉ាងណា…
ការស្វែងរកជំនួយ
នៅពេលដែលខ្ទមរបស់បុរសម្នាក់ដែលតាំងទីលំនៅ ក្នុងតំបន់ភ្នំ នៃរដ្ឋអាឡាស្កាត្រូវភ្លើងឆេះ គាត់ក៏បានបាត់បង់ជម្រក ហើយនៅសល់ស្បៀងអាហារបន្តិចបន្តួច ក្នុងរដ្ឋត្រជាក់បំផុត នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងរដូវរងារដែលមានភាពត្រជាក់ខ្លាំង។ បីសប្តាហ៍ក្រោយមក បុរសនោះក៏ត្រូវបានគេជួយសង្រ្គោះ នៅពេលដែលយន្តហោះមួយគ្រឿងបានហោះពីលើ បានសង្កេតឃើញអក្សរ SOS ធំៗ ដែលគាត់បានសរសេរនឹងម្រែងភ្លើង នៅលើកម្រាលព្រឹល។
មានពេលមួយ ដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដោយស្តេចសូល មានព្រះទ័យច្រណែនឈ្នានីស បានតាមសម្លាប់គាត់។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានរត់គេចទៅទីក្រុងកាថ ដែលនៅទីនោះ ទ្រង់បានធ្វើពុតជាឆ្កួត ដើម្បីរក្សាជីវិតគាត់(មើល ១សាំយ៉ូអែល ២១)។ ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ ទ្រង់ក៏បាននិពន្ធបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ៣៤ ដែលក្នុងនោះ ដាវីឌបានអធិស្ឋានស្រែករកព្រះ ហើយក៏រកឃើញសន្តិភាព(ខ.៤,៦)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានស្តាប់ឮពាក្យទូលអង្វររបស់គាត់ ហើយក៏បានរំដោះគាត់ឲ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់នោះ។
តើអ្នកកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអស់សង្ឃឹម ហើយកំពុងតែស្រែករកជំនួយឬ? សូមយើងចាំថា ព្រះទ្រង់តែងតែស្តាប់ឮ ហើយឆ្លើយតបការអធិស្ឋានទូលអង្វររបស់យើង នៅថ្ងៃនេះ។ ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះការស្រែករកជំនួយរបស់យើង ហើយក៏ដកចេញការភ័យខ្លាច(ខ.៤) ហើយជួនកាល ថែមទាំងជួយសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីបញ្ហារបស់យើង(ខ.៦)។
ព្រះគម្ពីរបានអញ្ជើញយើងថា “ចូរផ្ទេរបន្ទុករបស់អ្នកទៅលើព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់នឹងជួយទប់ទល់អ្នក ទ្រង់មិនព្រមឲ្យមនុស្សសុចរិតត្រូវរង្គើឡើយ”(ទំនុកដកើង ៥៥:២២)។
ពេលណាយើងថ្វាយស្ថានភាពដ៏លំបាករបស់យើង ដល់ព្រះ នោះយើងអាចទុកចិត្តថា…
ធ្វើការថ្មីមួយ
ការដាំដុះមានការពិបាក នៅក្នុងតំបន់ដែលខ្វះខាតទឹកសាប។ ដើម្បីជួយដោះស្រាយបញ្ហានេះ ក្រុមហ៊ុន Seawater Greenhouse ក៏បានធ្វើការច្នៃបង្កើតថ្មីមួយ គឺផលិត “ផ្ទះត្រជាក់” ក្នុងប្រទេសសូម៉ាលី នៅទី្វបអាហ្វ្រិក និងក្នុងប្រទេសដទៃទៀត ដែលមានអាកាសធាតុស្រដៀងគ្នា។ ផ្ទះត្រជាក់ទាំងនោះប្រើម៉ាស៊ីនបូមទឹកសមុទ្រ ដែលប្រើថាមពលពន្លឺព្រះអាទិត្យ ដើម្បីច្រោះទឹក នឹងជញ្ជាំង ដែលផលិតពីក្រដាស់ក្រាស់ៗ ដែលត្រូវបានបត់ជាច្រើនផ្នត់។ ពេលដែលទឹកសមុទ្រឆ្លងកាត់បន្ទះចម្រោះនីមួយៗ វាក៏បានបន្សល់ទុកនូវអំបិល។ ទឹកស្អាតដែលនៅសល់ជាច្រើន ក្នុងអគារនោះ ក៏បានហួត ធ្វើឲ្យកន្លែងនោះមានសំនើមល្អ មានអំណោយផលដល់ការលូតលាស់របស់បន្លែ និងដើមឈើហូបផ្លែ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលសន្យា តាមរយៈហោរាអេសាយថា ព្រះអង្គ និងធ្វើ “ការថ្មីមួយ” ដោយប្រទាន “ទន្លេក្នុងសមុទ្រខ្សាច់” សម្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណ(អេសាយ ៤៣:១៩)។ ការថ្មីនេះ គឺខុសពីការចាស់ ដែលទ្រង់បានធ្វើ ដើម្បីសង្រ្គោះរាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យរួចពីកងទ័ពអេស៊ីព្ទ ដោយឲ្យពួកគេឆ្លងកាត់សមុទ្រក្រហម។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ នឹកចាំ អំពីពេលអតីតកាល ប៉ុន្តែ មិនឲ្យពួកគេរាប់វាជាសំខាន់ជាង ការអ្វីដែលព្រះអង្គកំពុងធ្វើ ក្នុងជីវិតពួកគេនោះឡើយ(ខ.១៨)។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “មើល អញនឹងធ្វើការ១ថ្មីវិញ ការនោះនឹងលេចឡើងឥឡូវ តើឯងរាល់គ្នានឹងមិនស្គាល់ទេឬ អញនឹងធ្វើផ្លូវ១នៅទីរហោស្ថាន ហើយទន្លេនៅសមុទ្រខ្សាច់”(ខ.១៩)។
ការក្រឡេកមើល ពេលអតីតកាល អាចជួយឲ្យយើងមានជំនឿ ចំពោះការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ…
ការអបអរ ពេញដោយអំណរ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះសារុន(Sharon) បានលាចាកលោក មុនមែលីសា(Melissa) ១ឆ្នាំ ដែលមែលីសាជាកូនស្រីរបស់លោកដេវ(Dave) ។ អ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែបានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ នៅពេលយប់មួយនោះ ខ្ញុំបានយល់សប្តិឃើញសារុន និងមែលីសា ជជែកគ្នា ដោយសម្លេងសើចក្អឹកៗ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែចងព្យួររំយោល ក្នុងសាលជប់លៀងធំមួយ ដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំ ដែលកំពុងតែបោះជំហានចូលទៅក្នុងបន្ទប់នោះ។ ខ្ញុំក៏បានឃើញតុវែងមួយ មានកម្រាលតុពណ៌ស និងមានចាន និងពែងពណ៌មាស តម្រៀបពីលើ។ ខ្ញុំសួរពួកគេ តើខ្ញុំអាចជួយតុបតែងបានទេ តែ ពួកគេហាក់ដូចជាស្តាប់ខ្ញុំមិនឮ ហើយក៏បានបន្តធ្វើការទៀត។
ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មកសារ៉ុនក៏បាននិយាយថា “នេះជាពិធីជប់លៀង សម្រាប់មង្គលការរបស់មែលីសា”។
ខ្ញុំក៏សួរថា “តើកូនកំលោះជានរណា?”
អ្នកទាំងពីរមិនបានឆ្លើយតបទេ គឺគ្រាន់តែញញឹម ហើយមើលមុខគ្នា។
ពេលដែលខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីមង្គលការរបស់កូនចៀម និងកូនក្រមុំរបស់ទ្រង់ គឺនៅពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ។ កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈបានបកស្រាយថា ពិធីជប់លៀងនោះ “ជាពិធីភោជនីហារ នៃមង្គលការរបស់កូនចៀម(១៩:៩)។ លោកយ៉ូហានបាទីស្ទ បាននាំពួកបណ្តាជនរៀបចំខ្លួន សម្រាប់ការយាងមកលើកទីមួយនៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលគាត់បានហៅព្រះអង្គថា “កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក”(យ៉ូហាន ១:២៩)។ គាត់ក៏បានហៅព្រះយេស៊ូវថា “កូនកំឡោះ” ហើយហៅខ្លួនគាត់ថា “មិត្តសំឡាញ់”របស់ទ្រង់ ដែលកំពុងរង់ចាំទ្រង់(៣:២៩)។
នៅថ្ងៃជប់លៀងដ៏ធំនោះ និងក្នុងពេលដ៏អស់កល្បជានិច្ច…
ស្ងប់ស្ងាត់ដូចសម្លេងទ្រនិចនាឡិកា
មានកម្មករមួយក្រុម កំពុងកាត់ទឹកកក នៅក្នុងបឹងមួយ ដែលកក ក្នុងរដូវរងា ហើយក៏បានយកទឹកកកនោះ ទៅរក្សាទុក ក្នុងឃ្លាំងទឹកកក។ ពេលនោះ ក្នុងចំណោមពួកគេមានម្នាក់ដឹងខ្លួនថា បានបាត់នាឡិការ ក្នុងអគារដែលគ្មានបង្អួចនោះ។ គាត់ និងមិត្តភក្តិគាត់ ក៏បានខិតខំស្វែងរក តែរកមិនឃើញ។
បន្ទាប់ពីពួកគេបោះបង់ការព្យាយាម ក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលបានឃើញពួកគេដើរចេញ ក៏បានចូលទៅក្នុងអគារនោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន វាក៏បានដើរចេញមកក្រៅវិញ ដោយមានកាន់នាឡិកានោះ។ គេក៏បានសួរវាថា តើវាបានរកឃើញនាឡិកានោះ ដោយរបៀបណា? វាក៏បានឆ្លើយថា វាគ្រាន់តែអង្គុយចុះ ហើយរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានវាក៏បានឮសម្លេងនាឡិកាដើរតឹកៗ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងជាញឹកញាប់ អំពីតម្លៃនៃការនៅស្ងៀម។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅពេលខ្លះ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូល ដោយសម្លេងតូចរហៀងៗ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១២)។ ក្នុងភាពមមាញឹកនៃជីវិត យើងអាចពិបាកស្តាប់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ បើយើងមិនប្រញាប់ប្រញាល់ ហើយងាកមកចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះអង្គ និងព្រះគម្ពីរ នោះយើងអាចស្តាប់ឮសម្លេងដ៏ស្រទន់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងចិត្តគំនិតរបស់យើង។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៣៧:១-៧ បានធានាយើងថា យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពី “ផែនការអាក្រក់” របស់មនុស្សអាក្រក់ និងប្រទានកន្លែងជ្រកកោន ហើយជួយយើងឲ្យនៅតែបន្តមានចិត្តស្មោះត្រង់។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គដោយរបៀបណា នៅពេលដែលយើងស្ថិតក្នុងភាពវឹកវរ?
ខ.៧ ចែងថា…