អាថ៌កំបាំងនៃភាពស្កប់ចិត្ត
ចូនី អៀរិកសិន ថាដា(Joni Eareckson Tada) បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីមានគ្រោះថ្នាក់ ពេលហែលទឹក ដែលធ្វើឲ្យគាត់ពិការដៃជើង។ ជីវិតនាងក៏មានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង។ ឥឡូវនេះ នាងត្រូវអង្គុយនៅលើរទេះរុញ ដែលពិបាកឆ្លងកាត់ច្រកទ្វារតូចៗ ហើយឡាបូលាងដៃក៏ខ្ពស់ពេកសម្រាប់នាង។ នាងត្រូវការឲ្យគេជួយបញ្ចុកអាហារនាង ទាល់តែនាងអាចរៀនញាំអាហារដោយខ្លួនឯង។ នាងបានរៀនលើកស្លាបព្រាពិសេសមួយ ទៅរកមាត់ខ្លួនឯង ដោយប្រើដែកអបដៃរបស់នាងជាលើកទីមួយ ហើយអាហារក៏បានជ្រុះពីស្លាបព្រាមកលើខោអាវរបស់នាង ធ្វើឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថា អន់ខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ នាងនៅតែបន្តព្យាយាម។ នាងតែងតែនិយាយថា “អាថ៌កំបាំងរបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ ហើយអធិស្ឋានថា ឱព្រះអង្គអើយ សូមជួយទូលបង្គំធ្វើកិច្ចការនេះផង!”។ សព្វថ្ងៃនេះ នាងអាចប្រើស្លាបព្រាបានល្អណាស់។
ចូនីនិយាយថា ការជាប់ខ្លួននៅលើរទេះរុញមិនអាចដើរទៅណារួច បានធ្វើឲ្យនាងមើលទៅអ្នកទោសម្នាក់ គឺសាវ័កប៉ុល ដែលបានជាប់ឃុំ ក្នុងគុករបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ហើយក៏បាននឹកចាំអំពីកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ ដែលនាងបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព។ នាងក៏បានព្យាយាមយកគំរូតាមសាវ័កប៉ុល ដែលបានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្តីសន្តោស(ឬស្កប់ចិត្ត) ក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង”(ភីលីព ៤:១១)។ ចូរកត់សំគាល់ថា សាវ័កប៉ុលត្រូវរៀនស្វែងរកសន្តិភាព ព្រោះគាត់មិនបានមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ដោយឯកឯងនោះឡើយ។ តើគាត់រកឃើញភាពស្កប់ចិត្ត ដោយរបៀបណា? គឺតាមរយៈការទុកចិត្តព្រះគ្រីស្ទ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ”(ខ.១៣)។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជួបបញ្ហាប្រឈម ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយយើងអាចមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ កម្លាំង…
អ្វីដែលអ្នកចង់បានក្នុងជីវិត
នៅពេលល្ងាច កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរកាត់តាមភ្នំ ដោយមានមិត្តភក្តិពីរនាក់រួមដំណើរជាមួយ។ ផ្លូវដើរនោះមានលក្ខណៈតូច និងបត់ចុះឡើង តាមជំរាល ដោយមានជ្រោះដ៏សែនចោទនៅម្ខាង ហើយមានជញ្ជាំងភ្នំនៅម្ខាងទៀត។
ខណៈពេលដែលយើងឡើងដល់ផ្លូវបត់ ខ្ញុំក៏ឃើញសត្វខ្លាឃ្មុំធំមួយក្បាលកំពុងដើរត្រេតត្រត គ្រវីក្បាលចុះឡើង ហើយដកដង្ហើមហឹសៗ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ ដោយសារយើងនៅក្រោមខ្យល់ នោះវាមិនបានធំក្លិនយើង ដែលនៅក្បែរនោះទេ ប៉ុន្តែ មិនយូរទេ វានឹងឃើញយើងហើយ។
មិត្តភក្តិរបស់យើងម្នាក់ចាប់ផ្តើមទំលាក់កាបូបស្ពាយចុះ ដើម្បីបើកយកកាំមីរ៉ាថតរូប។ នាងនិយាយថា “អូហ៍ ខ្ញុំត្រូវតែថតរូបវា!” តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែមិនស្រួល ចំពោះស្ថានការណ៍របស់យើង ខ្ញុំក៏និយាយថា “ទេ យើងត្រូវតែចេញពីកន្លែងនេះ”។ ដូចនេះយើងក៏បានដើរបញ្ចៀសឲ្យឆ្ងាយពីវា ទាល់តែយើងបានទៅផុត ហើយក៏បាននាំគ្នារត់តែម្តង។
រឿងនេះបានរំឭកខ្ញុំថា យើងក៏គួរតែមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ ចំពោះចិត្តដែលចង់ក្លាយជាអ្នកមាន។ លុយមិនមែនមានអ្វីអាក្រក់នោះទេ ព្រោះវាគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយសម្រាប់ការដោះដូរប៉ុណ្ណោះ។ ពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ “នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្តីល្បួង និងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើន ដែលផ្តេសផ្តាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្តីហិនវិនាស និងសេចក្តីអន្តរធានវិញ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៩)។ ការស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្តិជាកត្តាជំរុញចិត្តមនុស្ស ឲ្យលោភលន់។
ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែ “ដេញតាមសេចក្តីសុចរិត សេចក្តីគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ សេចក្តីជំនឿ សេចក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន និងសេចក្តីសំឡូតវិញ”(ខ.១១)។ ចារិកលក្ខណៈនេះលូតលាស់ ក្នុងជីវិតយើង ពេលណាយើងដេញតាមពួកវា…
ការការពាររបស់ព្រះ
នៅក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ដែលមានចំណងជើងថា លោកម៉ាំង លោក អេឌ្រាន ម៉ាំង(Adrian Monk) ដែលជាអ្នកស៊ើបអង្កេត និងជាតួឯក ជាមនុស្សដែលមានការភ័យខ្លាច ចំពោះម្ជុល ទឹកដោះគោ ផ្សិត ជណ្តើរយន្ត ការឆ្លងទន្លេ និងសត្វឃ្មុំ ក្នុងចំណោមអ្វីៗជាច្រើនទៀត ដែលគាត់ភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់ និងលោកហារ៉ូល គ្រែនស(Harold Krenshaw) ដែលជាគូរប្រជែងដ៏យូរអង្វែងរបស់គាត់ បានជាប់ខ្លួនទាំងអស់គ្នា នៅក្នុងគូទឡាន លោកម៉ាំងក៏រកបានរកឃើញដំណោះស្រាយមួយ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យគាត់អាចជម្នះការភ័យខ្លាចមួយ ក្នុងចំណោមការភ័យខ្លាចដ៏ច្រើនសន្ធឹករបស់គាត់ គឺការភ័យខ្លាចចំពោះការជាប់ឃុំក្នុងកន្លែងបិទជិត។
ខណៈពេលដែលលោកម៉ាំង និងលោកហារ៉ូលកំពុងតែមានអារម្មណ៍តក់ស្លុត លោកម៉ាំងក៏បានប្រាប់លោកហារ៉ូលថា “ខ្ញុំគិតថា យើងកំពុងតែគិតខុស ចំពោះបញ្ហានេះហើយ។ គូទឡាននេះមានជញ្ជាំងជុំជិត … វាមិនបានឃុំឃាំងយើងទេ … តែកំពុងតែការពារយើងទេតើ។ វាការពារមិនឲ្យមេរោគ សត្វពស់ និងអ្វីៗដែលគួរឲ្យខ្លាចចូលមករកយើងបាន”។ លោកហារ៉ូលក៏បានបើកភ្នែកធំៗ ដោយយល់អំពីអ្វីដែលគាត់និយាយ ហើយក៏បាននិយាយខ្សឹបៗ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា “តាមពិត គូទឡាននេះ ជាមិត្តភក្តិរបស់យើងទេតើ”។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦៣ ស្តេចដាវីឌហាក់ដូចជាកំពុងតែមានរឿងស្រដៀងនេះផងដែរ។ ទោះទ្រង់កំពុងស្ថិតក្នុង “ទឹកដីដែលរីងស្ងួត ហើយហួតហែង” ក៏ដោយ ទ្រង់បាននឹកចាំ អំពីអំណាចចេស្តា សិរីល្អ…
កេរដំណែលនៃសេចក្តីសប្បុរស
ម៉ាថា(Martha)បានធ្វើការជាជំនួយការគ្រូបង្រៀន នៅសាលាបឋមសិក្សា អស់រយៈពេលជាង៣០ឆ្នាំ។ រៀងរាល់ឆ្នាំ នាងបានសន្សំលុយទិញអាវរងា កន្សែងបង់ក និងស្រោមដៃថ្មីៗ សម្រាប់សិស្សដែលខ្វះខាត ក្នុងរដូវរងា។ បន្ទាប់ពីនាងបានបាត់បង់ជីវិត ដោយសារជម្ងឺមហារីកគ្រាប់ឈាម យើងក៏បានធ្វើពិធីរំឭកដល់ការបម្រើរបស់នាង កាលនាងនៅរស់។ ក្រៅពីផ្កាជាច្រើនដែលគេបានយកមកឲ្យ មនុស្សជាច្រើនបានបរិច្ចាគអាវរងាថ្មីៗរាប់រយអាវ ដល់សិស្សដែលនាងធ្លាប់ស្រឡាញ់ និងបម្រើអស់រយៈពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ។ មនុស្សជាច្រើនបានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកស្រីម៉ាថា ដោយនិយាយអំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលគាត់បានផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃ ដោយពាក្យសម្តីល្អៗ និងអំពើសប្បុរសធម៌ តាមរបៀបជាច្រើនរាប់មិនអស់។ គ្រូបង្រៀនដែលជាមិត្តរួមការងាររបស់នាង ក៏បានផ្តល់ការគោរពដល់នាង ដោយធ្វើកម្មវិធីចែកអាវរងាប្រចាំឆ្នាំ អស់រយៈពេល៣ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីនាងបានលាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអស់កល្បជានិច្ច។ កេរដំណែលនៃភាពសប្បុរសរបស់គាត់ បានជំរុញចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យបម្រើអ្នកដែលខ្វះខាត ដោយចិត្តសប្បុរសផងដែរ។
បទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក៩ បានចែងអំពីស្រ្តីម្នាក់ ឈ្មោះតេប៊ីថា ដែលតែងតែធ្វើការល្អ និងជួយអ្នកក្រីក្រ(ខ.៣៦)។ បន្ទាប់ពីគាត់បាត់បង់ជីវិតដោយសារជំងឺ សហគមន៍ដែលកំពុងសោកសង្រេង ក៏បានអង្វរសាវ័កពេត្រុសឲ្យមករកពួកគេ។ ក្រុមស្រ្តីមេម៉ាយក៏បានបង្ហាញលោកពេត្រុស អំពីរបៀបដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានរស់នៅ ដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃ(ខ.៣៩)។ លោកពេត្រុសក៏បានធ្វើការអស្ចារ្យ ដោយចិត្តអាណិត ហើយអ្នកស្រីតេប៊ីថាក៏បានមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ ដំណឹងអំពីការរស់ឡើងវិញរបស់អ្នកស្រីតេប៊ីថាក៏បានឮសុះសាយ ហើយមនុស្សជាច្រើនបានទទួលជឿព្រះអម្ចាស់(ខ.៤២)។ ប៉ុន្តែ គឺដោយសារការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់អ្នកស្រីតេប៊ីថា ក្នុងការបម្រើអ្នកដទៃទេ ដែលបានប៉ះពាល់ចិត្តមនុស្សជាច្រើន ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់ ហើយបានបង្ហាញអំណាចនៃសេចក្តីសប្បុរស ដែលមានពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។—Xochitl Dixon
ព្រះអង្គស្តាប់ឮយើង
លោកប្រធានាធិបតី ហ្វ្រែងគ្លីន ដឺ រូសឺវែល(Franklin D. Roosevelt) ច្រើនតែស៊ូទ្រាំ នឹងការពិបាក នៅក្នុងការស្វាគមន៍ ភ្ញៀវម្តងម្នាក់ៗ ដែលកំពុងឈររង់ចាំជាជួរ នៅសេតវិមាន។ មានរឿងមួយបានដំណាលថា គាត់បានរអ៊ូរទាំថា គ្មាននរណាម្នាក់យកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្វីដែលគាត់បាននិយាយទៅកាន់ពួកគេ ពេលគាត់ស្វាគមន៍ពួកគេម្តងម្នាក់ៗ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើការពិសោធន៍មួយ នៅក្នុងពិធីទទួលភ្ញៀវមួយ។ គាត់ក៏បានចាប់ដៃភ្ញៀវម្នាក់ៗ ដើម្បីស្វាគមន៍ពួកគេ ហើយនិយាយលេង ទៅកាន់ពួកគេម្តងម្នាក់ៗថា គាត់បានសម្លាប់ជីដូនរបស់គាត់ កាលពីពេលព្រឹកមិញ។ ភ្ញៀវទាំងឡាយក៏បានឆ្លើយតបយ៉ាងដូចនេះថា “ពិតជាគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងណាស់! សូមលោកបន្តធ្វើកិច្ចការដ៏ប្រពៃនេះទៀត។ សូមព្រះប្រទានពរលោកប្រធានាធិបតី”។ ទីបំផុតឯកអគ្គរាជទូតប្រទេសបូលីវី ដែលជាអ្នកចុងក្រោយគេ ក៏បានចាប់អារម្មណ៍ពាក្យសម្តីរបស់គាត់។ លោកឯកអគ្គរាជទូតក៏មានការភ័ន្តភាំង ហើយក៏បាននិយាយខ្សឹបៗថា “ខ្ញុំយល់ថា ជីដូនលោកប្រាកដជាមានទោសដែលសមនឹងស្លាប់ហើយ”។
តើអ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់ទេថា អ្នកដទៃពិតជាស្តាប់អ្នកនិយាយឬអត់? ពុំនោះទេ តើអ្នកមានការបារម្ភថា ព្រះមិនស្តាប់ពាក្យអ្នកអធិស្ឋានឬទេ? តែយើងអាចដឹងថា គេកំពុងតែស្តាប់យើងនិយាយឬអត់ ផ្អែកទៅលើការឆ្លើយតប ឬរបៀបដែលពួកគេមើលមកយើង។ ប៉ុន្តែ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចដឹងថា ព្រះទ្រង់ពិតជាស្តាប់យើងអធិស្ឋាន? តើយើងគួរតែពឹងផ្អែកទៅលើអារម្មណ៍របស់យើងឬ? ឬផ្អែកទៅលើការឆ្លើយតបរបស់ព្រះ ចំពោះការអធិស្ឋានរបស់យើង?
បន្ទាប់ពីរាស្រ្តរបស់ព្រះត្រូវគេនិរទេស ទៅចក្រភពបាប៊ីឡូន ព្រះទ្រង់ក៏បានសន្យាថា នឹងនាំរាស្រ្តព្រះអង្គត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ហើយធានាចំពោះពេលអនាគតរបស់ពួកគេ(យេរេមា ២៩:១០-១១)។ ពេលដែលពួកគេស្រែករកព្រះអង្គ ព្រះអង្គស្តាប់ពួកគេ(ខ.១២)។…
ឯកសិទ្ធិធ្វើជាកូនព្រះ
ខ្ញុំធ្លាប់បានឡើងចែកចាយ ក្នុងសន្និសីទរបស់អ្នកមិនជឿ សម្រាប់ប្តីប្រពន្ធដែលគ្មានកូន។ ពួកគេមានការឈឺចាប់ ដោយសារមិនអាចមានកូន ដូចនេះ អ្នកចូលរួមទាំងនោះ មានការអស់សង្ឃឹម ចំពោះពេលអនាគតរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានដើរតាមផ្លូវនៃអ្នកគ្មានកូនរួចហើយ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តពួកគេ។ ខ្ញុំប្រាប់ពួកគេថា “អ្នកអាចមានអត្តសញ្ញាណដ៏មានន័យ ទោះអ្នកបានរស់នៅជាឪពុកម្តាយក៏ដោយ។ ខ្ញុំជឿថា ព្រះបានបង្កើតអ្នកមក យ៉ាងគួរកោត និងគួរអស្ចារ្យ ហើយមានគោលបំណងថ្មីមួយ ដែលអ្នកត្រូវស្វែងរក”។
ក្រោយមក មានស្រ្តីម្នាក់បានដើរមករកខ្ញុំ ទាំងទឹកភ្នែក។ គាត់និយាយថា គាត់អរគុណខ្ញុំ។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គ្មានតម្លៃ ដោយសារគាត់គ្មានកូន ហើយគាត់មានអំណរ ពេលដែលបានឮខ្ញុំនិយាយថា គាត់ត្រូវបានព្រះបង្កើតយើងមកយ៉ាងគួរកោត និងគួរអស្ចារ្យ។ ខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា តើគាត់ធ្លាប់ជឿព្រះយេស៊ូវទេ។ គាត់ថា គាត់បានដើរចេញពីព្រះប៉ុន្មានឆ្នាំមុន តែគាត់ត្រូវការការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គឡើងវិញ។
ពេលដ៏រំភើបរីករាយនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ដំណឹងល្អមានភាពអស្ចារ្យប៉ុណ្ណា។ អត្តសញ្ញាណជា “ម្តាយ” និង “ឪពុក”គេ គឺជាអ្វីដែលអ្នកខ្លះពិបាកស្វែងរកសម្រាប់ខ្លួនឯង។ អ្នកខ្លះត្រូវគេឲ្យតម្លៃ ដោយផ្អែកទៅលើមុខនាទីក្នុងអាជីពរបស់ខ្លួន តែពួកគេនឹងលែងមានតម្លៃទៀត ពេលដែលបាត់បង់ការងារ។ តែតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជា “កូនស្ងួនភ្ងា” ជាអត្តសញ្ញាណមួយ ដែលគ្មាននរណាអាចលួចពីយើងបាន(អេភេសូរ ៥:១)។ ហើយបន្ទាប់មក យើងអាច “ដើរក្នុងផ្លូវនៃក្តីស្រឡាញ់” ជាគោលបំណងនៃជីវិត…
ចែកចាយសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក
កាលអ្នកនិពន្ធ និងអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អឈ្មោះ បេគី ភីភើត(Becky Pippert) រស់នៅក្នុងប្រទេសអៀរឡង់ គាត់ចង់ផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ ដល់អ្នកស្រីហ៊ីធ័រ(Heather) ដែលជាអ្នកធ្វើក្រចកឲ្យគាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រីហ៊ីធ័រហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍។ បេគីមានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនអាចចាប់ផ្តើមការសន្ទនាបាន ដូចនេះគាត់ក៏បានអធិស្ឋាន មុនពេលការណាត់ជួប។
ពេលដែលអ្នកស្រីហ៊ីធ័រកំពុងតែធ្វើក្រចក បេគីក៏បានបើកទស្សនាវដី្តចាស់មួយក្បាលមើល ហើយក៏បានឈប់បើកទំព័របន្ទាប់ទៀត ពេលគាត់ឃើញរូបអ្នកបង្ហាញម៉ូតម្នាក់ ក្នុងសៀវភៅនោះ។ ពេលដែលអ្នកស្រីហ៊ីធ័រសួរថា ហេតុអ្វីគាត់ជក់ចិត្តនឹងទំព័រហ្នឹងម្ល៉េះ គាត់ក៏បានប្រាប់អ្នកស្រីហ៊ីធ័រថា មនុស្សក្នុងរូបនោះជាមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់គាត់ ដែលកាលពីមុន ជាអ្នកបង្ហាញម៉ូតដ៏ពេញនិយម។ បេគីក៏បានចែកចាយទីបន្ទាល់ខ្លះៗ របស់មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់នោះ ហើយអ្នកស្រីហ៊ីធ័រក៏បានស្តាប់គាត់ចែកចាយ ដោយយកចិត្តទុកដាក់។
បេគីក៏បានធ្វើដំណើរទៅក្រៅប្រទេស ហើយក្រោយមក ពេលគាត់ត្រឡប់មកប្រទេសអៀរឡង់វិញ គាត់ក៏បានដឹងថា អ្នកស្រីហ៊ីធ័របានផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងតំបន់ថ្មីហើយ។ បេគីក៏បាននឹកចាំថា គាត់បានទូលសូមព្រះ ប្រទានឲ្យគាត់មានឱកាសផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រទានឱកាសនោះ។
បេគីងាកទៅរកព្រះ ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ ក្នុងភាពកម្សោយរបស់គាត់ តាមរយៈការលើកទឹកចិត្តរបស់សាវ័កប៉ុល។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលមានភាពកម្សោយ ហើយទូលអង្វរឲ្យព្រះទ្រង់ដកបន្លាចេញពីសាច់របស់គាត់ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកម្សោយ”(២កូរិនថូស ១២:៩)។ សាវ័កប៉ុលបានរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ទាំងការតូច និងការធំ។
ពេលណាយើងពឹងផ្អែកលើព្រះ ដើម្បីជួយយើងឲ្យស្រឡាញ់មនុស្សនៅជុំវិញយើង យើងក៏នឹងរកឃើញឱកាសផ្សាយជំនឿរបស់យើង យ៉ាងពិតប្រាកដ។—Amy Boucher Pye
ធ្វើឲ្យថ្មីឡើងវិញ
ក្នុងអំឡុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ស្តីអំពីការកែលម្អផ្ទះ ជាញឹកញាប់ ទស្សនិកជនច្រើនតែបានឮពិធីករនិយាយថា “សូមស្រមៃថា!”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបង្ហាញអំពីការផ្លាស់ប្តូរ នៅពេលដែលរបស់ចាស់ៗត្រូវគេស្តាឡើងវិញ ហើយជញ្ជាំង និងរនាបត្រូវបានគេលាបថ្នាំ ឬដាក់ពណ៌ថ្មី។ នៅក្នុងវគ្គមួយនោះ បន្ទាប់ពីការកែលម្អផ្ទះហើយ ម្ចាស់ផ្ទះមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ បានជាគាត់ពោលសរសើរបីដងថា “ផ្ទះខ្ញុំពិតជាស្អាតណាស់!” ។
សូមយើងស្រមៃអំពីការផ្លាស់ប្តូរដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេសាយ ៦៥:១៧-២៥។ បទគម្ពីរនេះនិយាយអំពីការបង្កើតឡើងវិញដ៏អស្ចារ្យ! គឺជាការផ្លាស់ប្តូររបស់ផ្ទៃមេឃ និងផែនដី នៅពេលអនាគត(ខ.១៧) គឺមិនមែនតែសម្បកក្រៅប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ជាការផ្លាស់ប្តូរស៊ីជម្រៅ និងពិតប្រាកដ ដែលនាំឲ្យផ្លាស់ប្តូរ និងរក្សាជីវិត។ “គ្រានោះមនុស្សនឹងសង់ផ្ទះ ហើយនឹងអាស្រ័យនៅផង ក៏នឹងដាំចំការទំពាំងបាយជូរ ហើយនឹងបរិភោគផលដែរ”(ខ.២១)។ អំពើហិង្សានឹងលែងមានទៀត ព្រោះគេនឹងមិនបៀតបៀន ឬបំផ្លាញអ្វីនៅគ្រប់ក្នុងស្រុកភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គទៀតឡើយ(ខ.២៥)។
ការផ្លាស់ប្តូរដែលបានបើកសម្តែង ក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ជំពូក ៦៥ នឹងក្លាយជាការពិត នៅក្នុងពេលអនាគត ប៉ុន្តែ ព្រះដែលជាអ្នករៀបចំចក្រវាលឲ្យល្អឡើងវិញ កំពុងតែបន្តព្រះរាជកិច្ចកែប្រែជីវិតមនុស្សក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា “បើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ តើអ្នកត្រូវការការស្តា ឬស្អាងឡើងវិញពីព្រះអង្គឬទេ? តើជីវិតរបស់អ្នកបានខ្ទេចខ្ទាំ ដោយសារការសង្ស័យ ការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងការឈឺចាប់ឬទេ? ជីវិតផ្លាស់ប្តូរតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ គឺពិតជាមានមែន…
ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយជានិច្ច
អូប្រ៊ីយ(Aubrey) បានទិញអាវរងាធ្វើពីរោមចៀម ឲ្យឪពុកគាត់ ដែលមានវ័យជរា ប៉ុន្តែ ឪពុកគាត់បានលាចាកលោក មុនពេលអាចពាក់អាវរងានោះ។ ដូចនេះ នាងក៏បានសរសេរពាក្យលើកទឹកចិត្តនៅលើក្រដាស ដាក់ចូលទៅក្នុងហោប៉ៅអាវនោះ ជាមួយនឹងប្រាក់២០ដុល្លា ហើយក៏បានយកអាវរងានោះ ទៅបរិច្ចាគដល់ការងារមនុស្សធម៌។
ខេលី(Kelly) ជាក្មេងអាយុ១៩ឆ្នាំ ដែលកំពុងរស់នៅ តំបន់ស្ថិតនៅចម្ងាយ១៥០គីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះរបស់អូប្រ៊ីយ។ ថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីខេលីមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់តទៅទៀតបាន គាត់ក៏បានចាកចោលផ្ទះ ដោយមិនបានពាក់អាវរងា។ គាត់ដឹងថា មានតែកន្លែងមួយប៉ុណ្ណោះដែលគាត់ត្រូវទៅ គឺផ្ទះជីដូនគាត់ ដែលតែងតែអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក គាត់ក៏បានចេញពីឡានក្រុង ហើយចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ជីដូនគាត់។ ជីដូនគាត់បានឱបគាត់ ដើម្បីការពារគាត់ ពីខ្យល់ដ៏ត្រជាក់នៅរដូវរងា។ ជីដូនគាត់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា “យើងត្រូវទៅទិញអាវរងាឲ្យចៅ!” នៅហាងទំនិញរបស់បេសកកម្មមនុស្សធម៌ ខេលីក៏បានលអាវរងាមួយ ដែលគាត់ចូលចិត្ត។ ពេលគាត់លូកដៃចូលទៅក្នុងហោប៉ៅអាវនោះ គាត់ក៏បានរកឃើញស្រោមសំបុត្រមួយ ដែលមានលុយ២០ដុល្លា និងសំបុត្ររបស់អូប្រ៊ីនៅខាងក្នុង។
លោកយ៉ាកុបបានរត់គេចពីគ្រួសារដែលបែកបាក់ ដោយការភ័យខ្លាចសេចក្តីស្លាប់(លោកុប្បត្តិ ២៧:៤១-៤៥)។ ពេលគាត់ឈប់សម្រាកនៅពេលយប់ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ឲ្យគាត់ឃើញក្នុងសបិន្ត។ ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់គាត់ថា “មើល អញនៅជាមួយនឹងឯង អញនឹងថែរក្សាឯងនៅកន្លែងណាដែលឯងទៅ”(លោកុប្បត្តិ ២៨:១៥)។ លោកយ៉ាកុបក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តថា “បើព្រះទ្រង់គង់ជាមួយនឹងទូលបង្គំ ហើយរក្សាទូលបង្គំ… នោះទូលបង្គំនឹងយកព្រះយេហូវ៉ាទុកជាព្រះនៃទូលបង្គំពិត” (២០-២១)។
លោកយ៉ាកុបក៏បានសង់អាសនាមួយ ហើយក៏ហៅកន្លែងនោះថា ដំណាក់ព្រះ(ខ.២២)។…
ព្រះអង្គនឹងប្រយុទ្ធជំនួសអ្នក
គេបានដាក់រហ័សនាមឲ្យសត្វសេះដែលត្រូវរបួសនោះថា ក្មេងវាយស្គរ។ វាស្ថិតក្នុងចំណោមសត្វសេះទាំង១១២ក្បាល ដែលទាហានអង់គ្លេសបានជិះសម្រុកចូលសមរភូមិ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការវាយសម្រុកនៃកងពលតូចដ៏ល្បីល្បាញ។ សត្វសេះនេះបានបង្ហាញចេញនូវភាពក្លាហាន និងការអត់ធន់យ៉ាងខ្លាំង បានជាលោកអនុសេនីយ៍ ដឺ សាលីស(de Salis) បានសម្រេចចិត្តថា សេះរបស់គាត់មួយក្បាលនេះសមនឹងទទួលមេដាយ ដូចកងពលដ៏ក្លាហានរបស់គាត់ផងដែរ។ គេក៏បានឲ្យមេដាយដល់សត្វសេះនេះ ទោះការប្រយុទ្ធរបស់ពួកគេបានទទួលបរាជ័យក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីក្លាហានរបស់កងទ័ពសេះនេះ បូករួមនឹងសេចក្តីក្លាហានរបស់សេះរបស់ពួកគេ បានបង្កើតឲ្យមានការប៉ះទង្គិច ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមព្រឹត្តិការណ៍សង្រ្គាមដ៏ធំបំផុតរបស់ចក្រភពអង់គ្លេស ដែលសព្វថ្ងៃនេះ គេនៅតែបន្តអបអរ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រឈមមុខនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីប្រាជ្ញាក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ដែលបានចែងថា “គេត្រៀមសេះទុកសំរាប់ថ្ងៃសឹកសង្គ្រាម តែការដែលមានជ័យជំនះ នោះស្រេចនៅព្រះយេហូវ៉ាទេ។”(សុភាសិត ២១:៣១)។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា “ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងទ្រង់យាងទៅជាមួយនឹងឯង ដើម្បីច្បាំងនឹងពួកខ្មាំងសត្រូវជំនួសឯង ហើយនឹងជួយសង្គ្រោះឯងផង”(ចោទិយកថា ២០:៤)។ ជាការពិតណាស់ សូម្បីតែនៅពេលប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “រីឯទ្រនិចនៃសេចក្តីស្លាប់ គឺជាអំពើបាប ហើយអំណាចរបស់បាប គឺជាក្រឹត្យវិន័យ តែអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ពីព្រោះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នាមានជ័យជំនះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង”(១កូរិនថូស ១៥:៥៦-៥៧)។
ហេតុនេះហើយ កិច្ចការរបស់យើង គឺត្រូវរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ការប្រឡងដ៏លំបាកនៃជីវិត។ ដើម្បីបង្កើតការងារបម្រើព្រះ យើងសិក្សា ធ្វើការ និងអធិស្ឋាន។ ដើម្បីបង្កើតស្នាដៃសិល្បៈដ៏ស្រស់ស្អាត យើងត្រូវមានជំនាញសិល្បៈនោះ។ ដើម្បីឡើងភ្នំ យើងត្រូវមានឧបករណ៍…