វាំងននរហែក
ពេលដែលយន្តហោះធ្វើដំណើរ ចូលដល់ល្បឿនមធ្យមរបស់វា អ្នកបម្រើនៅលើយន្តហោះក៏បានបើកវាំងនន ដែលបានបាំងបន្ទប់អ្នកដំណើរថ្នាក់ជាន់ខ្ពស់ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង រវាងតំបន់ផ្សេងៗនៅក្នុងយន្តហោះ។ អ្នកដំណើរខ្លះត្រូវឡើងជិះយន្តហោះមុនគេ ដោយអរសប្បាយនឹងកៅអីដែលល្អជាងគេ ដែលមានកន្លែងទ្រជើង និងសេវ៉ាកម្មផ្ទាល់ខ្លួន ដោយសារពួកគេមានលទ្ធភាពបង់ប្រាក់ច្រើនជាង ដើម្បីឲ្យបានកន្លែងអង្គុយល្អជាង។ វាំងនននោះក៏បានរំឭកខ្ញុំផងដែរ អំពីការបែងចែករវាងខ្ញុំ និងពួកគេ។
ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិទាំងមូល យើងក៏អាចរកឃើញការបែងចែកទីកន្លែង សម្រាប់ក្រុមមនុស្សផ្សេងគ្នាផងដែរ។ ជាក់ស្តែងការបែងចែកទីកន្លែង ក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ត្រូវបានអនុវត្តផងដែរ តែមិនមែនដោយសារក្រុមមួយមានលទ្ធភាពបង់ប្រាក់ច្រើនជាងក្រុមមួយទៀតនោះឡើយ។ អស់អ្នកដែលមិនមែនជាជនជាតិយូដា ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះតែនៅក្នុងទីធ្លាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មក គឺទីធ្លាសម្រាប់ស្រ្តី ដែលនៅជិតទីធ្លាដែលគេបានរៀបចំសម្រាប់តែប្រុសៗ។ ជាចុងក្រោយ ទីបរិសុទ្ធបំផុតគឺជាកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ តាមរបៀបពិសេសខុសពីកន្លែងផ្សេង។ កន្លែងនោះត្រូវបានបិទបាំងដោយវាំងននមួយ សម្រាប់ឲ្យសង្ឃតែម្នាក់ចូលទៅក្នុងនោះ មួយឆ្នាំម្តង ដោយមានការញែកជាបរិសុទ្ធជាមុន(ហេព្រើរ ៩:១-១០)។
ប៉ុន្តែ អ្វីដែលអស្ចារ្យនោះគឺ ការបែងចែកនោះលែងមានទៀតហើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានលប់បំបាត់រនាំងណាក៏ដោយ ដែលអាចរារាំងមនុស្សមិនឲ្យចូលទៅរកព្រះ ជាពិសេសអំពើបាប ដែលជារនាំងធំបំផុត(១០:១៧)។ វាំងនននៅព្រះវិហារយេរូសាឡិមបានរហែកជាពីរ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុគត(ម៉ាថាយ ២៧:៥០-៥១) គឺជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា ព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គដែលបានជាប់ឆ្កាង បានដករនាំងទាំងអស់ ដែលបានរារាំងមនុស្សមិនឲ្យចូលព្រះវត្តមានព្រះ។ គ្មានរនាំងណា ដែលចំាបាច់ត្រូវរារាំងអ្នកជឿទាំងអស់ មិនឲ្យពិសោធនឹងសិរីល្អ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះដ៏រស់ទៀតឡើយ។ —Lisa M. Samra
ការឈរយ៉ាងមាំមួន
អេទ្រាន(Adrian) និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានទទួលរងការបៀតបៀន ដោយសារពួកគេជឿព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងប្រទេសដែលពួកគេរស់នៅ។ តែក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ ពួកគេបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទដល់អ្នកដទៃ។ មានពេលមួយ គាត់បានឈរនៅក្នុងទីធ្លាព្រះវិហាររបស់គាត់ ដែលដិតដាមទៅដោយស្នាមគ្រាប់កំាភ្លើងជាច្រើនគ្រាប់ ដោយសារពួកភារវករបានប្រើប្រាស់ទីកន្លែងនោះ ជាកន្លែងហ្វឹកហាត់។ គាត់ក៏បានប្រកាស់ប្រាប់គេថា “ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសុក្រដ៏ប្រសើរ ជាថ្ងៃដែលយើងនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខជំនួយយើង នៅលើឈើឆ្កាង”។ ហើយគាត់ក៏បានបន្តរងទុក្ខវេទនា ហើយអ្នកជឿទាំងឡាយអាចយល់ អំពីបញ្ហានេះ។ ប៉ុន្តែ ក្រុមគ្រួសារគាត់បានសម្រេចចិត្តបន្តរស់នៅទីនោះ។ ពួកគេនិយាយថា “យើងបន្តរស់នៅទីនេះ យើងនៅតែឈរឲ្យមាំមួន”។
គ្រីស្ទបរិស័ទទំាងនេះ បានយកគំរូតាមអស់អ្នកដែលបានឈរមើលព្រះយេស៊ូវសុគតនៅលើឈើឆ្កាង(ម៉ាកុស ១៥:៤០)។ ស្រ្តីទាំងនោះមានដូចជា ម៉ារាពីស្រុកម៉ាក់ដាឡា១ និងម៉ារា ជាម្តាយយ៉ាកុបតូច និងយ៉ូសេ១ ហើយនិងសាឡូមេ១ ក៏មានស្ត្រីឯទៀតជាច្រើន ដែលសុទ្ធតែហ៊ានឈរនៅទីនោះ ព្រោះតាមធម្មតា មិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសាររបស់បុគ្គលដែលជាសត្រូវរបស់រដ្ឋ អាចត្រូវគេសើចចម្អក និងដាក់ទោស។ តែស្រ្តីទាំងនេះបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេស៊ូវ ដោយបន្តឈរនៅទីនោះ នៅក្បែរព្រះអង្គ។ ពួកគេបានដើរតាមព្រះអង្គ និងផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការរបស់ព្រះអង្គ នៅស្រុកកាលីឡេរួចមកហើយ (ខ.៤១) តែពួកគេនៅតែបន្តឈរ នៅក្បែរព្រះអង្គ នៅពេលដែលព្រះអង្គមានតម្រូវការដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុត។
នៅថ្ងៃនេះ ពេលដែលយើងនឹកចាំ អំពីអំណោយដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ និងការសុគតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង ចូរយើងចំណាយពេលពិចារណា អំពីរបៀបដែលយើងអាចឈរឲ្យមាំមួន ថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ខណៈពេលដែលយើងប្រឈមមុខដាក់ទុក្ខលំបាកជាច្រើនប្រភេទ(មើលយ៉ាកុប ១:២-៤)។ ចូរយើងគិតអំពីបងប្អូនរួមជំនឿនៅទូទាំងពិភពលោក…
តាមពីក្រោយយ៉ាងប្រកិត
ធូលីដីបានធ្លាក់ចុះមក ខណៈពេលដែលខ្ញុំដើរតាមលោកលី ប៉ាវ(Li Bao) ឡើងតាមផ្លូវ ដែលគេបានចោះកាត់ចំហៀងភ្នំ នៅភូមិភាគកណ្តាលនៃប្រទេសចិន។ ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនេះពីមុខមកទេ ហើយខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញផ្លូវនៅពីមុខខ្ញុំលើសពីមួយជំហាន ឬមើលដឹងថា ជ្រោះដែលនៅខាងឆ្វេងដៃយើង ចោទប៉ុណ្ណាទេ។ ខ្ញុំក៏បានលេបទឹកមាត់ ហើយតាមពីក្រោយលោកលីយ៉ាងប្រកិត។ ខ្ញុំមិនដឹងថា យើងកំពុងតែទៅទីណា ឬវានឹងត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណាទេ តែខ្ញុំបានទុកចិត្តមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់នេះ។
បទពិសោធន៍ពេលនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលោកថូម៉ាស ជាសាវ័កដែលហាក់ដូចជាត្រូវការការធានាជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សព្រះអង្គថា ព្រះអង្គត្រូវតែយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ ដើម្បីរៀបចំកន្លែងឲ្យពួកគេ ហើយពួកគេក៏បានស្គាល់ផ្លូវទៅកន្លែងដែលព្រះអង្គនឹងយាងទៅផងដែរ(យ៉ូហាន ១៤:៤)។ ពេលនោះ ថូម៉ាសក៏បានជជីកសួរ តាមហេតុផលរបស់គាត់ថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ យើងខ្ញុំមិនដឹងជាទ្រង់យាងទៅឯណាទេ ដូច្នេះ ធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងខ្ញុំស្គាល់ផ្លូវទៅបាន?”(ខ.៥)។
ព្រះយេស៊ូវមិនបានបំបាត់ការសង្ស័យរបស់លោកថូម៉ាស ដោយពន្យល់គាត់ អំពីកន្លែងដែលព្រះអង្គនឹងយកពួកគេទៅនោះទេ។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែបានធានាដល់ពួកសាវ័កថា ព្រះអង្គជាផ្លូវទៅកាន់ទីកន្លែងនោះ។ ហើយការដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលតែប៉ុណ្ណេះ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។
យើងក៏មានសំណួរ អំពីអនាគតរបស់យើងផងដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងច្បាស់ថា ខ្លួននឹងជួបរឿងអ្វីខ្លះឡើយ។ ជីវិតរបស់យើងពេញទៅដោយផ្លូវដែលបត់ចុះបត់ឡើង ដែលយើងមិនអាចមើលឃើញជាមុន។ តែវាមិនអីទេ។ ការដែលយើងបានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ នោះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ ព្រោះព្រះអង្គ “ជាផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត និងជាជីវិត”(ខ.៦)។
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបអំពីអនាគតរបស់យើង។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យដើរតាមព្រះអង្គយ៉ាងប្រកិត។ —Mike Wittmer
ព្រះជាម្ចាស់មានតម្លៃលើសអ្វីៗទាំងអស់
កាលពីមុន ម្តាយរបស់ខ្ញុំធ្លាប់ទទួលការឈឺចាប់ ដោយសារអ្នកជឿដទៃទៀត ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏ឆ្លើយតបចំពោះខ្ញុំ ដោយកំហឹង ពេលដែលបានដឹងថា ខ្ញុំបានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះអង្គ។ គាត់ក៏បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា “តើពេលនេះ កូននឹងវិនិច្ឆ័យម៉ាក់ឬ? ម៉ាក់មិនឲ្យកូនវិនិច្ឆ័យម៉ាក់ជាដាច់ខាត”។ គាត់ក៏បានបិទទូរស័ព្ទ ហើយមិនព្រមនិយាយរកខ្ញុំពេញមួយឆ្នាំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកសៅណាស់ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ទំនាក់ទំនងដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះជាម្ចាស់ សំខាន់ជាងទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដែលខ្ញុំបានឲ្យតម្លៃបំផុត។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ រៀងរាល់ពេលគាត់បដិសេធមិនព្រមលើកទូរស័ព្ទ ហើយក៏បានសូមឲ្យព្រះជួយខ្ញុំអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់។
ទីបំផុត យើងក៏បានផ្សះផ្សារគ្នា។ ពីរបីខែក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយថា “កូនមានការផ្លាស់ប្តូរច្រើនណាស់។ ម៉ាក់គិតថា ម៉ាក់ចង់ស្តាប់កូននិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ជាបន្ថែមទៀត”។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតដែលនៅសល់ ដោយស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។
ខ្ញុំក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គផងដែរ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីរឿងបុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលបានស្កាត់មកជួបព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីសួរព្រះអង្គ ពីរបៀបទទួលជីវិតអស់កល្បជាមរតក ប៉ុន្តែ បុរសនោះក៏បានដើរចេញទៅវិញ ដោយទុកព្រួយ ព្រោះគាត់មិនចង់លះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ឡើយ(ម៉ាកុស ១០:១៧-២២)។
ការលះបង់អ្វីៗ ឬមនុស្សដែលយើងគិតថាយើងអាចពឹងផ្អែក គឺមិនមែនជាការងាយស្រួលទេ(ខ.២៣-២៥)។ ប៉ុន្តែ អ្វីៗដែលយើងបានលះបង់ ឬបាត់បង់ក្នុងពិភពលោកនេះ នឹងមិនអាចមានតម្លៃលើសអំណោយនៃជីវិតអស់កល្បក្នុងព្រះយេស៊ូវឡើយ។ ព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង ស្ម័គ្រព្រះទ័យលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សទាំងអស់ឲ្យរួចពីបាប។ ព្រះអង្គបានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ដោយសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ…
បើកសម្តែងឲ្យស្គាល់ច្បាស់
ទស្សនិកជនទំាងឡាយ បានស្តាប់សម្លេងដ៏ពិរោះរបស់អ្នកស្រី អេមីលី ប្លាន់(Emily Blunt) ដែលជាតួឯក ក្នុងរឿង ដែលមានចំណងជើងថា ការវិលត្រឡប់របស់អ្នកស្រីម៉ារី ផុបភីន(Mary Poppins)។ ស្វាមីគាត់ទើបតែដឹងថា គាត់មានសម្លេងល្អយ៉ាងនេះ បន្ទាប់ពីបានរៀបការរយៈពេល៤ឆ្នាំ។ គាត់បាននិយាយនៅក្នុងការសម្ភាសថា គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឮអ្នកស្រីម៉ារីច្រៀងជាលើកដំបូង បានជាគាត់គិតថា តើដល់ពេលណាទើបភរិយាគាត់ព្រមប្រាប់គាត់ថា ខ្លួនចេះច្រៀង?
ជាញឹកញាប់ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ យើងច្រើនតែមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា ពួកគេមានអ្វីមួយ ដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាកុស ពីដំបូងពួកសាវ័កមិនទាន់ស្គាល់ព្រះយេស៊ូវច្បាស់ទេ ហើយក៏មានការពិបាកនៅក្នុងយល់ឲ្យច្បាស់ អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលពួកគេជួបព្រះយេស៊ូវ នៅលើផ្ទៃសមុទ្រកាលីឡេ ព្រះអង្គក៏បានបើកបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គបន្ថែមទៀត ដោយបញ្ចេញព្រះចេស្តា មកលើអំណាចធម្មជាតិ។
បន្ទាប់ពីបានប្រទានអាហារដល់មនុស្សជាង៥ពាន់នាក់ហើយ ព្រះអង្គក៏បានចាត់ពួកសិស្សព្រះអង្គ ឲ្យចេញទៅសមុទ្រកាលីឡេ ដែលនៅទីនោះ ពួកគេក៏បានជួបខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវ។ ជិតដល់ពេលទៀបភ្លឺ ពួកសាវ័កមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញនរណាម្នាក់កំពុងតែដើរលើទឹក។ ពេលនោះពួកគេស្គាល់សម្លេងព្រះគ្រីស្ទ ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលកម្សាន្តចិត្តថា “ចូរសង្ឃឹមឡើង គឺខ្ញុំទេតើ កុំភ័យអី”(ម៉ាកុស ៦:៥០)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យទឹកសមុទ្រដែលកំពុងតែរំជួល ប្រែជាស្ងប់វិញ។ ពេលដែលបានឃើញអំណាចចេស្តាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ពួកសាវ័កមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាពន់ពេក(៦:៥១) ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែព្យាយាមស្វែងយល់ឲ្យច្បាស់ អំពីអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គ ដែលពួកគេបានឃើញនៅពេលនោះ។
កាលណាយើងបានពិសោធនឹងអំណាចចេស្តាដែលព្រះយេស៊ូវមាន មកលើខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតយើង…
កម្លាំងនៅក្នុងទុក្ខលំបាក
កាលពីឆ្នាំ ១៩៤៨ លោកហាឡាន ប៉ូប៉ូវ(Harlan Popov) ជាគ្រូគង្វាលនៃព្រះវិហារដែលថ្វាយបង្គំលួចលាក់ ត្រូវគេនាំខ្លួនពីក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ ដើម្បី “ធ្វើការសាកសួរបន្តិចបន្តួច”។ ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក គាត់ក៏ត្រូវគេសួរចម្លើយ២៤ម៉ោង ដោយគ្មានអាហារបរិភោគ អស់រយៈពេល១០ថ្ងៃ។ រៀងរាល់ពេលដែលគាត់បដិសេធថា គាត់មិនមែនជាចារបុរស គាត់ត្រូវគេវាយដុំ។ លោកប៉ូប៉ូវមិនគ្រាន់តែបានរួចជីវិត នៅក្នុងការបៀតបៀនដ៏ព្រៃផ្សៃប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបាននាំអ្នកទោសដទៃទៀត ឲ្យជឿព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ទីបំផុត ១១ឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏ត្រូវបានគេដោះលែង ហើយក៏បានបន្តផ្សព្វផ្សាយជំនឿរបស់គាត់ ហើយ២ឆ្នាំក្រោយមក គាត់អាចចាកចេញពីប្រទេសគាត់ ដើម្បីជួបជុំគ្រួសារ។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ គាត់ក៏បានចំណាយពេលផ្សាយដំណឹងល្អ និងរៃអង្គាសប្រាក់ ដើម្បីចែកព្រះគម្ពីរ នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសដែលគេបិទមិនឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ។
លោកប៉ូប៉ូវត្រូវគេបៀតបៀន ដោយសារជំនឿរបស់គាត់ គឺមិនខុសពីអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ជាច្រើនរាប់មិនអស់ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ មុនពេលព្រះគ្រីស្ទត្រូវគេធ្វើទណ្ឌកម្ម រហូតដល់អស់ព្រះជន្ម និងមុនពេលអ្នកដើរតាមទ្រង់ជួបការបៀតបៀន ទ្រង់មានបន្ទូលថា “មានពរហើយ អស់អ្នកដែលត្រូវគេបៀតបៀន ដោយព្រោះសេចក្តីសុចរិត ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជារបស់ផងអ្នកទាំងនោះ”(ម៉ាថាយ ៥:១០)។ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា “អ្នករាល់គ្នាមានពរ ក្នុងកាលដែលគេជេរ បៀតបៀន ហើយនិយាយបង្ខុសគ្រប់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់ ពីអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រោះខ្ញុំ”(ខ.១១)។
“តើមានពរមែនឬ?” តើព្រះបន្ទូលព្រះអង្គក្នុងបទគម្ពីរនេះ មានន័យដូចម្តេច? ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គកំពុងតែមានបន្ទូលសំដៅទៅលើភាពពេញលេញ ក្តីអំណរ និងការកម្សាន្តចិត្ត…
ព្រះដែលជួយសង្រ្គោះ
គេបានចាត់ទុកលោកដេសម៉ុន(Desmond) “ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលក្លាហានបំផុត” ប៉ុន្តែ គាត់មិនដូចជាអ្វីដែលអ្នកដទៃបានរំពឹងគិតនោះទេ។ លោកដេសម៉ុនគឺជាទាហាន ដែលបានបដិសេធមិនព្រមកាន់កាំភ្លើង។ ក្នុងនាមជាពេទ្យទាហាន គាត់បានជួយសង្រ្គោះទាហាន៧៥នាក់ ដែលមានរបួស ដោយសែងពួកគេម្តងមួយៗ តែម្នាក់ឯង ចេញពីសមរភូមិដ៏ក្តៅគគុក ដែលក្នុងចំណោមនោះ ក៏មានអ្នកដែលធ្លាប់ហៅគាត់ថា ជនកំសាក និងបានសើចចម្អកឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ផងដែរ។ ខណៈពេលដែលលោកដេសម៉ុនបានរត់ចូលកន្លែងដែលកំពុងមានការបាញ់ដាក់គ្នាជាខ្លាំង គាត់ក៏បានអធិស្ឋានជាប់ជានិច្ចថា “ឱព្រះអម្ចាស់ សូមជួយទូលបង្គំ ឲ្យអាចសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សម្នាក់ទៀត”។ គាត់ក៏បានទទួលមេដាយកិត្តិយស សម្រាប់សេចក្តីក្លាហានរបស់គាត់។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា មនុស្សមានការយល់ច្រឡំយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចូលក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយជិះលើខ្នងសត្វលា ដូចដែលហោរាសាការីបានថ្លែងទំនាយ(៩:៩) ហើយហ្វូងមនុស្សក៏បានគ្រវីធាងចាក ដោយស្រែកឡើងថា “ហូសាណា!”(ដែលជាការស្រែកសរសើរដំកើង មានន័យថា “សង្រ្គោះ”!)។ ពួកគេបានដកស្រង់បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៨:២៦ ដោយស្រែកឡើងថា “ព្រះអង្គដែលយាងមកដោយព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ គឺជាស្តេចនៃអ៊ីស្រាអែល ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះពរ”(យ៉ូហាន ១២:១៣) ។ ប៉ុន្តែ ខគម្ពីរបន្ទាប់ នៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនោះ បាននិយាយសំដៅទៅលើការនាំយកដង្វាយមក “ដោយមានធាងចាកនៅដៃ” (ទំនុកដំកើង ១១៨:២៧)។ ហ្វូងមនុស្ស នៅក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១២ បានទន្ទឹងរង់ចាំ ស្តេចនៅផែនដី ដែលនឹងសង្រ្គោះពួកគេឲ្យរួចពីនឹមត្រួតត្រារបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ល្អលើសស្តេចនៅផែនដី។ ព្រះអង្គជាស្តេចលើអស់ទំាងស្តេច ហើយជាដង្វាយរបស់យើង ដែលជាព្រះយកកំណើតជាមនុស្ស ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យឱបក្រសោបយកឈើឆ្កាង…
ការស្រេកឃ្លានជ្រាលជ្រៅបំផុត
កាលលោកដាន់ខិន(Duncan) នៅក្មេង គាត់ខ្លាចមានលុយចាយមិនគ្រប់ ដូចនេះ ពេលគាត់ចូលដល់វ័យ២០ឆ្នាំ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមកសាងអនាគតខ្លួនឯង ដោយមានក្តីប្រាថ្នាដ៏ធំមួយ។ គាត់បានទៅធ្វើការ នៅក្រុមហ៊ុនស៊ីលីខិន វ៉ាលេយ ដ៏មានកិត្យានុភាព ហើយគាត់បានឡើងមុខតំណែងជាបន្តបន្ទាប់ ធ្វើឲ្យគាត់រកបានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនមហាសាល។ គាត់បានតម្កល់លុយជាច្រើនក្នុងកុងធនាគាររបស់គាត់ មានឡានស្ព័រដ៏ទំនើបមួយគ្រឿង និងមានផ្ទះតម្លៃមួយលានដុល្លាមួយខ្នង នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។
គាត់មានអ្វីៗដែលគាត់ប្រាថ្នា តែគាត់នៅតែមិនសប្បាយចិត្ត។ លោកដាន់ខិនក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំមានការថប់បារម្ភ និងមិនចេះស្កប់ចិត្ត ចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំមាន។ តាមពិត ទ្រព្យសម្បត្តិពិតជាបានធ្វើឲ្យការរស់នៅកាន់តែពិបាក”។ ទោះគាត់មានលុយប៉ុន្មានគំនរក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែមិនអាចរកបានមិត្តភាព ភាពជាសហគមន៍ ឬក្តីអំណរពិតប្រាកដ ហើយវាច្រើនតែធ្វើឲ្យគាត់ឈឺក្បាលកាន់តែខ្លាំង។
អ្នកខ្លះខំចំណាយកម្លាំង និងពេលវេលា ដើម្បីស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យបានច្រើន ដើម្បីឲ្យជីវិតមានសុវត្ថិភាព។ ប៉ុន្តែ វាគ្រាន់តែជាល្បែងរបស់មនុស្សល្ងង់ខ្លៅប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះនឹងមិនស្កប់ចិត្តដោយប្រាក់ប៉ុណ្ណោះទេ” (សាស្តា ៥:១០)។ អ្នកខ្លះបានខំធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។ ពួកគេបានតស៊ូ និងរុញច្រានខ្លួនឯងទៅមុខ ដោយប្រៀបធៀបទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនឯង និងទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ ហើយក៏បានព្យាយាមស្វែងរកឋានៈក្នុងសង្គម។ ពួកគេប្រហែលជាគិតថា ខ្លួនបានរកឃើញសេរីភាពផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុហើយ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែមិនស្កប់ចិត្តដដែល។ ពួកគេនៅតែមានអារម្មណ៍ថា មិនគ្រប់គ្រាន់។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរសាស្តាបានលើកឡើងថា “អ្នកណាដែលចូលចិត្តទ្រព្យដ៏បរិបូរ នោះក៏មិនស្កប់ចិត្តដោយផលចំរើនប៉ុណ្ណោះដែរ នេះក៏ជាការឥតប្រយោជន៍ទទេ”(ខ.១០)។
តាមពិត ការព្យាយាមស្វែងរកភាពស្កប់ចិត្ត…
រឿងដែលនឹងកើតឡើងបន្ទាប់
នៅពេលយប់ ក្នុងថ្ងៃទី៣ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៦៨ លោកបណ្ឌិត ម៉ាទីន លូស័រ ឃីង(Martin Luther King) បានថ្លែងសន្ទរកថា ជាលើកចុងក្រោយថា “ខ្ញុំបានឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំហើយ”។ ក្នុងសន្ទរកថានោះ គាត់បាននិយាយព្រលយពាក្យថា គាត់ប្រហែលជារស់មិនបានយូរទេ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “យើងនៅមានថ្ងៃដ៏ពិបាក ដែលនឹងមកដល់។ ប៉ុន្តែ ពេលនេះ ខ្ញុំមិនខ្វល់អំពីរឿងនេះទេ។ ព្រោះខ្ញុំបានឡើងដល់កំពូលភ្នំហើយ។ ហើយខ្ញុំបានមើលមកក្រោម ខ្ញុំឃើញទឹកដីសន្យា។ ខ្ញុំប្រហែលមិនបានទៅដល់ទឹកដីសន្យាជាមួយអ្នកទេ … ប៉ុន្តែ យប់នេះខ្ញុំសប្បាយចិត្ត។ ខ្ញុំមិនព្រួយបារម្ភអំពីអ្វីទាំងអស់។ ខ្ញុំមិនខ្លាចមនុស្សណាទាំងអស់។ ភ្នែកខ្ញុំបានឃើញសិរីល្អនៃព្រះអម្ចាស់ ដែលជិតយាងមកដល់”។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏ត្រូវគេលួចធ្វើឃាត។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលជិតដល់ពេលស្លាប់ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាសិស្សរបស់គាត់ ដែលក្នុងនោះគាត់បានសរសេរថា “ដ្បិតខ្ញុំកំពុងតែត្រូវច្រួចចេញ ឯពេលវេលាដែលខ្ញុំត្រូវលាទៅ ក៏បានមកដល់ហើយ… ពីនេះទៅមុខ នឹងមានមកុដនៃសេចក្តីសុចរិត បំរុងទុកឲ្យខ្ញុំ ដែលព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាចៅក្រមសុចរិត ទ្រង់នឹងប្រទានមកខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះ”(២ធីម៉ូថេ ៤:៦,៨)។ សាវ័កប៉ុលបានដឹងថា ពេលវេលារបស់គាត់នៅលើផែនដី ជិតដល់ទីបញ្ចប់ហើយ គឺមិនខុសពីលោកបណ្ឌិតឃីងឡើយ។ បុរសទាំងពីរ សុទ្ធតែបានឆ្លងកាត់ជីវិត ដែលបានបំពេញបេសកកម្មដ៏អស្ចារ្យថ្វាយព្រះអម្ចាស់ តែពួកគេមិនដែលភ្លេចផ្តោតទៅលើជីវិតដ៏ពិត ដែលកំពុងរង់ចាំពួកគេនៅនគរស្ថានសួគ៌នោះឡើយ។ ដូចនេះ អ្នកទាំងពីរបានស្វាគមន៍ការអ្វីដែលពួកគេនឹងជួបនៅពេលខាងមុខ។
សូមយើងកុំផ្តោតទៅលើអ្វីដែលមើលឃើញនោះឡើយ…
អ្នកថ្វាយដោយអំណរ
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ភរិយាខ្ញុំបានទិញទំនិញ ដោយបង់ប្រាក់លើសតម្លៃរបស់វា ហើយគេក៏បានបង្វិលលុយដែលបានបង់លើសនោះមកឲ្យ17គាត់វិញ។ គាត់មិនបានរំពឹងថា គេនឹងសងគាត់វិញទេ តែគាត់ក៏បានឃើញប្រាក់បង្វិលនោះ នៅក្នុងប្រអប់សំបុត្ររបស់គាត់។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ មិត្តល្អម្នាក់បានចែកចាយ អំពីតម្រូវការរបស់ស្រ្តី នៅប្រទេសផ្សេង ដែលជាអ្នកមានគំនិតធ្វើអាជីវកម្ម និងបានព្យាយាមធ្វើឲ្យជីវិតខ្លួនមានភាពល្អប្រសើរឡើង តាមរយៈការអប់រំ និងការរកស៊ី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជាញឹកញាប់ បញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ គឺជាឧបស័គ្គទីមួយរបស់ពួកគេ។
ភរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានយកប្រាក់បង្វិលនោះ ទៅផ្តល់ប្រាក់កម្ចីដល់អង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទមួយ ដែលបានផ្តោតទៅលើការជួយស្រ្តីទាំងនោះ។ ពេលដែលគេសងប្រាក់កម្ចីនោះមកវិញ គាត់ក៏បានយកលុយនោះទៅផ្តល់ប្រាក់កម្ចីឲ្យអ្នកផ្សេងទៀត។ គាត់ក៏បន្តធ្វើដូចនេះ ហើយរហូតមកដល់ពេលនេះ គាត់បានផ្តល់ប្រាក់កម្ចីឲ្យស្រ្តីទាល់ក្រ២៧នាក់ ដើម្បីជួយដល់ជីវិភាពរបស់ពួកគេ។ ភរិយាខ្ញុំមានរឿងជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យគាត់សប្បាយចិត្ត ប៉ុន្តែ គាត់កម្រមានទឹកមុខញញឹមខ្លាំង ដូចពេលដែលគាត់បានទទួលដំណឹងថ្មីៗ អំពីភាពរីកចម្រើន ដែលកំពុងកើតឡើង ក្នុងជីវិតរបស់ស្រ្តីទាំងនោះ ដែលគាត់មិនដែលបានជួបពីមុនមកសោះ។
បទគម្ពីរ២កូរិនថូស ៩:៧ បានចែងថា “ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់ដល់អ្នកណាដែលថ្វាយដោយអំណរ” ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែឮគេនិយាយសង្កត់ធ្ងន់អំពី អ្នកថ្វាយ ។ ប៉ុន្តែ ការថ្វាយរបស់យើង គឺត្រូវមានលក្ខណៈដ៏ជាក់លាក់របស់វា គឺគួរតែត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយ “មិនស្ទាក់ស្ទើរ ឬបង្ខំ”ឡើយ ហើយព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើងឲ្យព្រោះគ្រាប់ពូជ “ដោយសទ្ធា” (ខ.៦-៧)។ ម្យ៉ាងទៀត ការថ្វាយរបស់យើង ក៏ត្រូវធ្វើឡើងដោយ “អំណរ”។…