អ្វីដែលខ្ញុំអាចមើលឃើញ
មានពេលមួយ គ្រីស្តា(Krista)បានឈរ ក្នុងភាពត្រជាក់ស្ទើរកក នៅថ្ងៃមួយ ក្នុងរដូវរងា ដោយមើលទៅប៉មបញ្ចាំងពន្លឺ ដែលគ្របដណ្តប់ទៅដោយព្រឹល នៅមាត់បឹង។ ខណៈពេលដែលនាងដកទូរស័ព្ទចេញមក ដើម្បីថតរូប វែនតារបស់នាងក៏បានប្រែជាស្រអាប់ មិនអាចមើលអី្វឃើញច្បាស់ទេ ដូចនេះ នាងក៏បានសម្រេចចិត្តបង្វែរទូរស័ព្ទ ទៅរកប៉មបញ្ចាំងពន្លឺនោះ ហើយក៏បានចុចថតរូបបីប៉ុស្ទ នៅជ្រុងផ្សេងគ្នា។ ក្រោយមក នាងក៏បានយករូបនោះមកមើល ហើយក៏បានដឹងថា តាមពិត កាំមីរ៉ាក្នុងទូរស័ព្ទនោះ បែរជាថតស៊ែលហ្វ៊ី ជាប់រូបនាងទៅវិញ។ នាងក៏បានអស់សំណើច ហើយនិយាយថា រូបថតទាំងបីប៉ុស្ទនោះសុទ្ធតែផ្តោតទៅលើរូបរបស់នាង។ រូបថតរបស់គ្រីស្តា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំ គិតអំពីកំហុសមួយ ដែលយើងបានធ្វើស្រដៀងនឹងរឿងរបស់នាងដែរ។ យើងចង់មើលឃើញរូបភាពដែលធំជាង នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែ យើងមានការផ្តោតចិត្តទៅលើខ្លួនឯងពេក បានជាយើងមើលមិនឃើញរូបភាពនៃផែនការទ្រង់។
លោកយ៉ូហាន ដែលជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានដឹងច្បាស់ថា គាត់មិនបានផ្តោតទៅលើខ្លួនឯងឡើយ។ ចាប់តាំងពីដើមដំបូងមក គាត់ទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានតួនាទី និងត្រាសហៅគាត់ ឲ្យនាំអ្នកដទៃ ឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ពេលគាត់ឃើញព្រះយេស៊ូវ យាងមករកគាត់ និងសិស្សរបស់គាត់ គាត់ក៏បានប្រកាសឡើងថា “នុ៎ះន៍ កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក” (យ៉ូហាន ១:២៩)។ គាត់ក៏បាននិយាយទៀតថា “ខ្ញុំមកធ្វើបុណ្យជ្រមុជនេះ គឺដើម្បីនឹងសំដែង ឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានស្គាល់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៣១)។…
ត្រចៀកកើតមក សម្រាប់ស្តាប់
កញ្ញាដាយអ៊ែន គ្រូហ្គ័រ(Diane Kruger) គឺជាតារាភាពយន្ត ដែលគេបានឲ្យដើរតួរ ក្នុងរឿងមួយ ដែលបានធ្វើឲ្យនាងមានភាពល្បីល្បាញ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងរឿងនោះ នាងត្រូវដើរតួរជាភរិយា និងម្តាយវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលជួបការបាត់បង់ប្តី និងកូន ហើយនាងមិនធ្លាប់ជួបការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងនេះ ដោយផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ នាងមិនដឹងថា គេអាចជឿលើសមត្ថភាពសម្តែងរបស់នាងឬអត់ទេ។ ប៉ុន្តែ នាងបានទទួលយកការសម្តែងនេះ ហើយដើម្បីត្រៀមខ្លួនដើរតួរ ក្នុងរឿងនេះ នាងក៏បានទៅចូលរួម នៅក្នុងការជួបជុំគ្នា ដែលគេបានរៀបចំ សម្រាប់ជួយអ្នកដែលកំពុងតែឆ្លងកាត់ជ្រលង នៃការទួញសោកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។
ពីដំបូង នាងបានផ្តល់ការលើកទឹកចិត្ត និងយោបល់ ពេលដែលអ្នកនៅក្នុងក្រុមនោះ បានចែកចាយអំពីរឿងរបស់ពួកគេ។ នាងចង់ជួយលើកទឹកចិត្តពួកគេ ប៉ុន្តែ យូរៗទៅ នាងក៏បានឈប់និយាយ ហើយគ្រាន់តែស្តាប់គេនិយាយវិញ។ គឺទាល់តែដល់ពេលនោះ ទើបនាងចាប់ផ្តើមយល់ អំពីបទពិសោធន៍ ទុក្ខលំបាក និងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ហើយនាងយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ ដោយសារនាងប្រើត្រចៀកស្តាប់ពួកគេនិយាយ ។
មានពេលមួយ ហោរាយេរេមាបានចោទប្រកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថា បានបដិសេធមិនព្រមប្រើ “ត្រចៀក” ស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះអម្ចាស់។ ហោរារូបនេះមិនបានសំចៃពាក្យសម្តីឡើយ។ គាត់បានហៅពួកគេថា “ជនជាតិល្ងីល្ងើ ហើយឥតយោបល់”(យេរេមា ៥:២១)។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការក្នុងជីវិតយើងជានិច្ច ដោយមានបន្ទូលជាពាក្យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ការបង្រៀន ការលើកទឹកចិត្ត និងការដាស់តឿន។ ព្រះវរបិតាសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរៀន…
បានស្អាងឡើងវិញ
កាលពីឆ្នាំ២០០៣ ហ្វូងសត្វចង្រិតម៉រមនដ៏ច្រើនសណ្ឋឹក បានបំផ្លាញផលដំណាំ ដែលនាំឲ្យខាតបង់ទឹកប្រាក់២៥លានដុល្លាអាមេរិក។ សត្វចង្រិតនោះមានចំនួនច្រើនពាសពេញដី ធ្វើឲ្យគេស្ទើរតែរកផ្លូវដើរមិនបាន។ កាលពីមុន គេល្បីថា សត្វចង្រិតដែលមានរូបរាង្គដូចសត្វកណ្តូបនោះ បានវាយប្រហារមកលើផលដំណាំរបស់អ្នកដែលមកបោះទីលំនៅដំបូងគេ នៅរដ្ឋយូតា កាលពីឆ្នាំ ១៩៤៨ ដោយក្នុងពួកវាមួយក្បាល អាចស៊ីបំផ្លាញផលដំណាំ ប្រហែល១៧គីឡូក្រាម ក្នុងមួយជីវិតរបស់ពួកវា ទោះពួកវាមានប្រវែងខ្លួនពី៥ ទៅ៧សង់ទីម៉ែត្រក៏ដោយ។ ការរាតត្បាតនៃហ្វូងសត្វចង្រិតនោះ អាចមានផលប៉ះពាល់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ មកលើជីវភាពរបស់កសិករ និងសេដ្ឋកិច្ចទាំងមូលរបស់រដ្ឋ ឬប្រទេស។
លោកយ៉ូអែល ដែលជាហោរាសម័យសញ្ញាចាស់ បានពិពណ៌នា អំពីហ្វូងសត្វដែលស្រដៀងនឹងហ្វូងសត្វចង្រិតម៉រមន ដែលបានធ្វើឲ្យប្រជាជាតិយូដាទាំងមូលទទួលរងភាពហិនហោច ដោយសារពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ។ គាត់បានថ្លែងទំនាយ អំពីការវាយប្រហាររបស់សត្វកណ្តូប ដែលមនុស្សជំនាន់មុន មិនដែលធ្លាប់ជួបសោះឡើយ(យ៉ូអែល ១:២ អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរខ្លះជឿថា សត្វកណ្តូបជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីកងទ័ពសត្រូវ)។ ហ្វូងសត្វកណ្តូបបានស៊ីបំផ្លាញផលដំណាំទាំងអស់ ដែលនៅពីមុខពួកវា បណ្តាលឲ្យប្រជាជនជួបគ្រោះអត់ឃ្លាន និងភាពក្រីក្រ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកយ៉ូអែលក៏បានប្រាប់ពួកគេថា បើពួកគេងាកបែរចេញពីផ្លូវនៃអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់អត់ទោសបាប នោះព្រះជាម្ចាស់ នឹង “សងបំពេញឆ្នាំទាំងប៉ុន្មាន ដែលត្រូវស៊ីបង្ខូច ដោយកណ្តូបចង្រិត ដង្កូវ និងក្រា”(២:២៥)។
យើងក៏អាចរៀនសូត្រ អំពីមេរៀនដែលប្រជាជនយូដាបានទទួលផងដែរ។ អំពើបាបរបស់យើង គឺមិនខុសពីសត្វល្អិតចង្រៃទាំងនោះឡើយ។ វាស៊ីបំផ្លាញជីវិតដែលមានផលផ្លែ និងមានក្លិនដ៏ក្រអូប ដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងមាន។…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជ្រាលជ្រៅជាង
ពេលដែលលោកអេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton) បានជួបលោកអាប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ដែលជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក ជាលើកទីមួយ គាត់បានប្រមាថលោកលីនខិន ដោយផ្ទាល់ខ្លួន និងជាលក្ខណៈអាជីព ហើយថែមទាំងហៅគាត់ថា “សត្វដៃវែង”ទៀតផង។ ប៉ុន្តែ លោកលីនខិនបានឲ្យតម្លៃ ចំពោះសមត្ថភាពរបស់លោកស្តាតុន ហើយក៏បានសម្រចចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យគាត់ ព្រមទាំងតែងតាំងគាត់ ឲ្យមានមុខតំណែងដ៏សំខាន់ ក្នុងគណៈរដ្ឋមន្រ្តី ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក។ ក្រោយមក លោកស្តាតុនក៏កើតមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះលោកលីនខិន ដោយរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិ។ លោកស្តាតុន គឺជាអ្នកដែលបានអង្គុយនៅក្បែរគ្រែរបស់លោកលីនខិន ពេញមួយយប់ បន្ទាប់ពីលោកប្រធានាធិបតីរូបនេះ ត្រូវគេបាញ់សម្លាប់នៅក្នុងសាលមហោស្រព ហ្វ៊ដ ហើយក៏បាននិយាយខ្សិកខ្សួល ទាំងទឹកភ្នែក អំពីមរណៈភាពរបស់គាត់ថា “ចាប់ពីពេលនេះទៅ មនុស្សគ្រប់សម័យកាល នឹងនឹកចាំពីគាត់”។
ការផ្សះផ្សាគឺជារឿងដ៏ល្អ។ សាវ័កពេត្រុសបានចង្អុលបង្ហាញដល់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ អំពីរឿងនេះ ដោយសរសេរសំបុត្រប្រាប់ពួកគេថា “តែមុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នឹងគ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្ត”(១ពេត្រុស ៤:៨)។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានសំបុត្ររបស់លោកពេត្រុស ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំគិតថា ពេលលោកពេត្រុសកំពុងសរសេរសំបុត្រនេះ គាត់ប្រហែលជាកំពុងតែគិត អំពីកាលដែលគាត់បានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ (លូកា ២២:៥៤-៦២) និងអំពីការអត់ទោសបាប ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានដល់គាត់ ក៏ដូចជាយើងរាល់គ្នា នៅលើឈើឆ្កាង។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញចេញ…
បាត់បង់ តែបានរកឃើញ
ពេលដែលខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំដឹងថា ម្តាយក្មេកខ្ញុំ បានបាត់ខ្លួន ពេលដែលគាត់កំពុងដើរផ្សារជាមួយសាច់ញាតិម្នាក់ យើងមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង។ ម្តាយក្មេកខ្ញុំមានជម្ងឺបាត់បង់ការចងចាំ និងវង្វេងវង្វាន់ ហើយគាត់អាចធ្វើអ្វីមួយ ដោយគ្មានការពិចារណា។ តើគាត់កំពុងតែដើរវិលវល់នៅកន្លែងនោះ ឬបានឡើងជិះឡានក្រុង ដោយគិតថា គេកំពុងនាំគាត់ទៅផ្ទះ? យើងក៏បានគិតដល់ការអាក្រក់បំផុត ដែលអាចកើតឡើងចំពោះគាត់ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងស្វែងរកគាត់ ដោយស្រែករកព្រះ សូមឲ្យទ្រង់ជួយស្វែងរកគាត់។
ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក គេក៏បានឃើញម្តាយក្មេកខ្ញុំ កំពុងដើរតាមផ្លូវមួយ នៅចម្ងាយប៉ុន្មានគីឡ៉ូម៉ែត្រពីយើង។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានពរ ឲ្យយើងអាចរកគាត់ឃើញ។ ជាច្រើនខែក្រោយមក ទ្រង់ក៏បានប្រទានពរដល់គាត់ នៅអាយុ៨០ឆ្នាំ ដោយគាត់បានងាកបែរមករកព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រៀបប្រដូចមនុស្ស ទៅនឹងសត្វចៀមដែលវង្វេង។ គឺដូចដែលទ្រង់បានពិពណ៌នាថា “ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើអ្នកណាមានចៀម១រយ តែបាត់១ តើមិនទុកចៀម៩៩ឲ្យនៅទីរហោស្ថាន ដើម្បីនឹងទៅតាមរកចៀម១ដែលបាត់ ទាល់តែឃើញទេឬអី។ កាលណារកឃើញហើយ នោះក៏លើកព្រនរមក ដោយអំណរ។ លុះមកដល់ផ្ទះវិញ អ្នកនោះនឹងហៅពួកសំឡាញ់ និងពួកអ្នកជិតខាងមក ប្រាប់ថា សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដ្បិតចៀមខ្ញុំដែលបាត់ នោះឃើញវិញហើយ”(លូកា ១៥:៤-៦)។
អ្នកគង្វាលបានរាប់ចៀមរបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យដឹងប្រាកដថា ចៀមនីមួយៗ សុខសប្បាយជាទេ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានប្រដូចអង្គទ្រង់ ទៅនឹងអ្នកគង្វាល បានជាទ្រង់ឲ្យតម្លៃយើងម្នាក់ៗ ទាំងក្មេងចាស់។…
ការបំបាត់ការភ័យខ្លាច
រូបកាយរបស់យើងមានប្រតិកម្ម តាមអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចរបស់យើង។ ការបុកពោះ ទន្ទឹមនឹងបេះដូងដែលលោតញាប់ ខណៈពេលដែលយើងដកដង្ហើមដង្ហក់ សុទ្ធតែជាសញ្ញាបង្ហាញថា យើងកំពុងមានការភ័យខ្លាច ឬថប់បារម្មណ៍ហើយ។ លក្ខណៈនៃរូបកាយរបស់យើង បានរារាំងមិនឲ្យយើងព្រងើយកន្តើយ ចំពោះអារម្មណ៍ដ៏ពិបាកនេះ។
ពួកសាវ័កបានជួបការភ័យខ្លាច នៅពេលយប់មួយ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានធ្វើការអស្ចារ្យ ដោយប្រទានអាហារដល់មនុស្ស៥ពាន់នាក់ កាលពីពេលថ្ងៃ។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានចាត់ពួកគេ ឲ្យទៅក្រុងបេតសៃដា ដើម្បីឲ្យទ្រង់មានពេលអធិស្ឋានម្នាក់ឯង។ ក្នុងអំឡុងពេលយប់នោះ ពួកគេបានអុំទូកបញ្ច្រាស់ខ្យល់ ហើយភ្លាមនោះ ពួកគេក៏បានឃើញទ្រង់ដើរនៅលើទឹក។ ពួកគេស្មានថា ខ្មោចលង បានជាពួកគេមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង(ម៉ាកុស ៦:៤៩-៥០)។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលធានាដល់ពួកគេ ដោយប្រាប់ពួកគេកុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច ហើយឲ្យមានចិត្តក្លាហានឡើង។ ខណៈពេលដែលទ្រង់យាងចូលក្នុងទូក ខ្យល់ក៏បានស្ងប់ ហើយពួកគេក៏បានធ្វើដំណើរទៅដល់ច្រាំង។ ខ្ញុំយល់ថា ពេលនោះ ពួកគេក៏លែងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចទៀត ខណៈពេលដែលពួកគេបានឱបក្រសោបយកសន្តិភាព ដែលទ្រង់ប្រទាន។
ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមានដង្ហើមដង្ហក់ ដោយសារការថប់បារម្មណ៍ ឬការភ័យខ្លាច យើងអាចសម្រាក ដោយទុកចិត្តព្រះចេស្តារបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ទ្រង់អាចធ្វើឲ្យរលកនៃការភ័យខ្លាចរបស់យើងស្ងប់ ឬចម្រើនកម្លាំងយើង ឲ្យអាចប្រឈមមុខនឹងការភ័យខ្លាច ហើយជាងនេះទៅទៀត ទ្រង់នឹងប្រទានដល់យើង នូវអំណោយនៃសេចក្តីសុខសាន្ត ឬសន្តិភាពរបស់ទ្រង់ “ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត”(ភីលីព ៤:៧)។ ហើយពេលដែលទ្រង់រំដោះយើង ឲ្យរួចពីការភ័យខ្លាចរបស់យើង វិញ្ញាណ និងរូបកាយរបស់យើងអាចវិលត្រឡប់ទៅរកការសម្រាកវិញ។—AMY BOUCHER PYE
ការថ្វាយ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច
ពេលដែលហ្សាវៀរ(Xavier) កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ មានអាយុ៦ឆ្នាំ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បាននាំកូនតូចរបស់នាង ដែលនៅដើរតេសតាស់ មកលេងផ្ទះខ្ញុំ ហើយហ្សាវៀរចង់ឲ្យរបស់លេងខ្លះ ដល់កូនតូចនោះ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការសប្បាយចិត្ត ពេលឃើញកូនរបស់ខ្ញុំមានចិត្តសប្បុរស ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការទើសទាល់បន្តិច ពេលដែលវាឲ្យតុក្កតាសត្វដ៏កម្រ ដែលគេញាត់គរ ដែលស្វាមីខ្ញុំបានស្វែងរក នៅតាមហាងទំនិញជាច្រើន តាមទីក្រុងមួយចំនួន។ ពេលដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំដឹងថា វាជាតុក្កតា ដែលពិបាករកទិញ គាត់ក៏បានបដិសេធមិនព្រមទទួលយក ដោយសុភាព។ ប៉ុន្តែ ហ្សាវៀរនៅតែដាក់អំណោយមួយនោះ នៅក្នុងដៃរបស់កូនប្រុសគាត់ ហើយនិយាយថា “ប៉ារបស់ខ្ញុំ បានឲ្យខ្ញុំមានតុក្កតាជាច្រើន សម្រាប់ចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ”។
ខ្ញុំយល់ថា ហ្សាវៀរបានរៀនចែករំលែកតាមខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានខកខានមិនបានចែករំលែកធនធានខ្ញុំ ថ្វាយដល់ព្រះ និងអ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានភាពងាយស្រួលជាង នៅក្នុងការចែករំលែក ពេលដែលខ្ញុំនឹកចាំថា អ្វីៗទាំងអស់ ដែលខ្ញុំមាន និងត្រូវការ គឺជាការប្រទានរបស់ព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។
នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យទុកចិត្តទ្រង់ ដោយថ្វាយទ្រព្យសម្បត្តិមួយផ្នែក ពីចំណោមធនធានទាំងអស់ដែលព្រះទ្រង់ប្រទាន គឺចែករំលែកដល់ពួកលេវី ដែលជាសង្ឃរបស់ព្រះ ធ្វើឲ្យពួកគេមានលទ្ធភាពជួយអ្នកដែលមានការខ្វះខាតផងដែរ។ ពេលពួកបណ្តាជនបដិសេធមិនព្រមអនុវត្តតាម ហោរាម៉ាឡាគីក៏បានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគេកំពុងតែកោងយករបស់ព្រះអម្ចាស់(ម៉ាឡាគី ៣:៨-៩)។ ប៉ុន្តែ…
គ្រឹះដ៏រឹងមាំរបស់យើង
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលប្រជាជននៅក្នុងទីក្រុងរបស់ខ្ញុំ បានសាងសង់ផ្ទះ នៅក្នុងតំបន់ ដែលងាយនឹងមានគ្រោះថ្នាក់បាក់ដី។ អ្នកខ្លះបានដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលអាចកើតឡើង ពីដីដែលមិនរឹងមាំ ខណៈពេលដែលអ្នកដទៃទៀត មិនបានដឹងអំពីរឿងនេះ។ “អ្នកសិក្សាអំពីសណ្ឋានដីបានធ្វើការដាត់តឿនប្រជាជនអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំមកហើយ ហើយបទបញ្ជារបស់សាលាក្រុងក៏ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង ដើម្បីធានាការសាងសង់ឲ្យមានសុវត្ថិភាព” ប៉ុន្តែ គេមិនបានពន្យល់ប្រជាជនអំពីរឿងនេះ ហើយក៏មានអ្នកដែលមិនអើពើរនឹងរឿងនេះតែម្តង(ដកស្រង់ពីកាសែត The Gazette, Colorado Springs, ចេញថ្ងៃទី២៧ មេសា ឆ្នាំ ២០១៦)។ ដោយសារគេសង់ផ្ទះទាំងនោះ នៅលើភ្នំ នោះគេអាចទស្សនាទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត ពីផ្ទះទាំងនោះ ប៉ុន្តែ ដីដែលពួកគេបានសង់ផ្ទះពីលើនោះ អាចបាក់ស្រុតនៅពេលណាមួយ ដោយមិនឲ្យដំណឹងជាមុន។
មានមនុស្សជាច្រើន នៅនគរអ៊ីស្រាអែល សម័យបុរាណបានព្រងើយកន្តើយ ចំពោះការដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យងាកចេញពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ហើយឲ្យស្វែងរកទ្រង់ ដែលជាព្រះដ៏ពិត និងដ៏រស់។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានកត់ត្រាអំពីសោកនាដកម្ម ដែលជាលទ្ធផលនៃការមិនស្តាប់បង្គាប់នោះ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាលោកិយកំពុងរង្គោះរង្គើរនៅជុំវិញពួកគេក៏ដោយ ក៏ព្រះអម្ចាស់ នៅតែបន្តឈោងទៅរករាស្រ្តទ្រង់ ដោយព្រះបន្ទូល អំពីការអត់ទោសបាប និងក្តីសង្ឃឹម បើសិនជាពួកគេងាកបែរមករកទ្រង់ ហើយដើរតាមផ្លូវទ្រង់។
ហោរាអេសាយបានថ្លែងថា “នឹងមានសេចក្តីសុខស្រួលនៅក្នុងគ្រាឯង ព្រមទាំងសេចក្តីសង្គ្រោះប្រាជ្ញា និងដំរិះជាបរិបូរដែរ សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះនឹងបានជាឃ្លាំងរបស់ឯង”(អេសាយ ៣៣:៦)។
សព្វថ្ងៃនេះ មិនខុសពីគ្រាសញ្ញាចាស់ឡើយ…
ដុះត្រូវកន្លែង
មានពេលមួយ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានហុចចបកាប់មួយឲ្យខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា “ដើមឥតប្រយោជន៍ ជារុក្ខជាតិដែលដុះ នៅកន្លែងដែលកូនមិនចង់ឲ្យវាដុះ”។ ខ្ញុំចង់ឲ្យដើមពោតបន្តលូតលាស់ នៅកន្លែង ដែលវាបាន “ស្ម័គ្រចិត្ត” ដុះ ក្នុងចំណោមដើមសណ្តែក។ ប៉ុន្តែ ឪពុកខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើយ ក្នុងកសិដ្ឋានមួយ បានជាគាត់មានចំណេះដឹងផ្នែកដាំដុះច្រើន។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យដកដើមពោតនោះចោល។ ពោតមួយដើមនោះ គ្មានប្រយោជន៍អ្វី ក្រៅពីដណ្តើមជីវជាតិ ពីដើមសណ្តែកនោះឡើយ។
មនុស្សមិនមែនជារុក្ខជាតិទេ ហើយមានគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន ហើយមានសេរីភាពនៅក្នុងការជ្រើសរើស ដែលព្រះបានប្រទាន។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងព្យាយាមរីកដូចផ្កា នៅកន្លែងដែលព្រះមិនបានសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរីក។
ព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន ជាបុត្រារបស់ស្តេច និងជាអ្នកប្រយុទ្ធដ៏អង់អាច។ ទ្រង់ក៏អាចព្យាយាមរីកដូចផ្កា នៅកន្លែងដែលព្រះមិនសព្វព្រះទ័យ។ ទ្រង់មានហេតុផលគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីរំពឹងថា ខ្លួននឹងបានក្លាយជាស្តេច។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានឃើញព្រះអម្ចាស់ ប្រទានពរដល់ដាវីឌ ហើយក៏បានដឹងអំពីការច្រណែន និងក្តីអំណួតរបស់បីតាទ្រង់(១សាំយ៉ូអែល ១៨:១២-១៥)។ ដូចនេះ យ៉ូណាថានមិនបានព្យាយាមដណ្តើមរាជបល្ល័ង្ក ដែលមិនអាចក្លាយជារបស់ទ្រង់នោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានក្លាយជាមិត្តជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់ដាវីឌ ហើយថែមទាំងបានសង្រ្គោះជីវិតគាត់ទៀត(១៩:១-៦ ២០:១-៤)។
អ្នកខ្លះអាចគិតថា យ៉ូណាថានបានលះបង់ច្រើនពេកហើយ។ ប៉ុន្តែ បើសិនយើងជាទ្រង់វិញ តើយើងចង់ឲ្យគេនឹកចាំដូចម្តេចខ្លះ អំពីយើង? តើយើងចង់ឲ្យគេនឹកចាំ ដូចស្តេចសូល ដែលព្យាយាមការពារអំណាចរបស់ខ្លួន ហើយក៏បានបាត់បង់រាជបល្ល័ង្កនោះឬ?…
សេចក្តីមេត្តា នៅក្នុងការកាត់ទោស
ពេលកូនៗរបស់ខ្ញុំឈ្លោះប្រកែកគ្នា ហើយមករកខ្ញុំ ដោយការចោទប្រកាន់គ្នាទៅវិញទៅមក ខ្ញុំក៏បាននាំពួកគេម្នាក់ៗ ដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ដើម្បីស្តាប់ពួកគេនិយាយអំពីបញ្ហារបស់ពួកគេ។ ដោយសារទាំងពីរអ្នកខុសដូចគ្នា ពេលយើងជជែកគ្នាចប់ ខ្ញុំក៏បានសួរពួកគេម្នាក់ៗថា តើពួកគេចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្តេច ឲ្យសមនឹងទង្វើរបស់បងប្អូនរបស់ពួកគេ? អ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែសុំឲ្យខ្ញុំដាក់ទោសបងប្អូនខ្លួន ឲ្យបានឆាប់។ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលខ្ញុំឲ្យពួកគេម្នាក់ៗ ទទួលទោស ដែលពួកគេចង់ឲ្យបងប្អូនខ្លួនទទួល។ ភ្លាមៗនោះ ក្មេងទាំងពីរក៏បានរអ៊ូថា “វាមិនយុត្តធម៌ទេ” ដែលឲ្យពួកគេទទួលទោស ដែលពួកគេគិតថា បងប្អូនសមនឹងទទួលនោះ។
ក្មេងទាំងពីរបានបង្ហាញ អំពីប្រភេទ នៃ“ការកាត់ទោស ដោយគ្មានក្តីមេត្តា” ដែលព្រះទ្រង់បានដាស់តឿន មិនឲ្យប្រព្រឹត្ត(យ៉ាកុប ២:១៣)។ សាវ័កយ៉ាកុបបានរំឭកយើងថា យើងមិនត្រូវមានការលំអៀងទៅរកអ្នកមាន ឬទៅរកខ្លួនឯងឡើយ ព្រោះព្រះសព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ឲ្យដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង(ខ.៨)។ យើងមិនត្រូវប្រើអ្នកដទៃ ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ឬធ្វើព្រងើយ ចំពោះអ្នកដែលមិនមានប្រយោជន៍ចំពោះយើងនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កយ៉ាកុបបានបង្រៀនយើង ឲ្យប្រព្រឹត្ត ឲ្យសមជាមនុស្សដែលបានទទួលសេចក្តីមេត្តា និងការអត់ទោសពីព្រះ ហើយចែករំលែកសេចក្តីមេត្តានោះ ដល់អ្នកដទៃ។
ព្រះទ្រង់បានប្រទានសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ ដោយព្រះទ័យសប្បុរស។ ពេលយើងដោះស្រាយបញ្ហា ដែលយើងមានជាមួយអ្នកដទៃ ចូរយើងនឹកចាំ អំពីសេចក្តីមេត្តា ដែលទ្រង់បានបង្ហាញដល់យើង ហើយចែករំលែកសេចក្តីមេត្តានោះដល់អ្នកដទៃផង។—KIRSTEN HOLMBERG