អ្វីដែលត្រូវអួត

តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចបង្ហាញភាពពិតរបស់យើង? នេះជាសំណួរដ៏ធំមួយ ដែលត្រូវបានឆ្លើយ ក្នុងកូនសៀវភៅរឿងកុមារ ដែលមានចំណងជើងថា តុក្កតាទន្សាយដែលផលិតពីក្រណាត់កាំម្ញី ។ រឿងនេះនិយាយអំពីគ្រឿងលេងរបស់កុមារ ដែលក្នុងនោះតួអង្គតុក្កតាទន្សាយដែលគេបានផលិតពីក្រណាត់កាំម្ញី ព្យាយាមធ្វើខ្លួនវាឲ្យក្លាយជាសត្វទន្សាយពិតៗ ដោយធ្វើឲ្យក្មេងម្នាក់ស្រឡាញ់វា។ ក្នុងចំណោមគ្រឿងក្មេងលេងដទៃទៀត មានតុក្កតាសត្វសោះមួយដែលគេផលិតពីស្បែកសត្វ។ វាមានវ័យចំណាស់ ហើយមានប្រាជ្ញា។ វាបានឃើញគ្រឿងក្មេងលេង ដែលមានគ្រឿងម៉ាស៊ីននៅខាងក្នុងបានមកដល់ ហើយបានអួតអាង ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មានគ្រឿងក្មេងលេងទាំងនោះក៏បានបែកបាក់ ឬខូច ហើយគេក៏បានទិញគ្រឿងក្មេងលេងផ្សេងទៀតមកជំនួស។ ពួកវាមានរូបរាង្គ និងបញ្ចេញសម្លេងដែលគួរឲ្យស្ញើចសរសើរ ប៉ុន្តែ ការអួតក្អេងក្អាងរបស់ពួកវានឹងលែងមានប្រយោជន៍នៅទីបំផុត ដោយសារមនុស្សមិនបានស្រឡាញ់វាជារៀងរហូតនោះទេ។

ការអួតក្អេងក្អាង ពីដំបូងមើលទៅរឹងប៉ឹងណាស់ ប៉ុន្តែ នៅទីបញ្ចប់ វានឹងសាបរលាបទៅវិញ។ ព្រះគម្ពីរយេរេមាបានចែងអំពីអំណួត នៅក្នុងរឿងបីយ៉ាង ដែលមានដូចជា “ប្រាជ្ញា … កម្លាំង … និងទ្រព្យសម្បត្តិ”(យេរេមា ៩:២៣)។ ហោរាយេរេមាដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា បានរស់នៅយូរល្មមនឹងដឹង អំពីផលវិបាកនៃអំណួត ហើយគាត់ក៏បានប្រឆាំងនឹងអំណួតទាំងនោះ ដោយប្រើសេចក្តីពិតរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដូចដែលបានចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នេះថា កុំបីឲ្យអ្នកប្រាជ្ញអួតពីប្រាជ្ញារបស់ខ្លួនឡើយ ក៏កុំឲ្យមនុស្សខ្លាំងពូកែអួតពីកំឡាំងខ្លួន ឬអ្នកមាន អួតពីទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួនដែរ”(ខ.២៤)។

ចូរយើងដែលជាកូនព្រះ អួតតែអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាព្រះបិតាដ៏ល្អរបស់យើង។ នៅក្នុងរឿងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ដែលកំពុងតែបើកសម្តែង យើងចាំបាច់ត្រូវមានការលូតលាស់ ដោយការបន្ទាបខ្លួនកាន់តែខ្លាំង តាមភាពពិតជាក់ស្តែងរបស់យើង។—JOHN…

ភ្នែកនៅក្រោយក្បាល

កាលនៅតូចខ្ញុំជាក្មេងរពឹស ដូចក្មេងដទៃទៀត ហើយក៏បានព្យាយាមលាក់បាំងអាកប្បកិរិយ៉ាដ៏អាក្រក់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីកុំឲ្យមានរឿង។ តែតាមធម្មតា ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏បានដឹងអំពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនៅចាំថា ខ្ញុំមានការស្ញើចសរសើរចំពោះគាត់ ដែលឆាប់រកឃើញកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំសួរគាត់ថា គាត់បានដឹងដោយរបៀបណា គាត់តែងតែឆ្លើយថា គាត់មានភ្នែកមួយគូរទៀត នៅក្រោយក្បាលរបស់គាត់។ ជាការពិតណាស់ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខំរកមើលភ្នែកមួយគូរនោះ ពេលណាគាត់បែរខ្នងមកខ្ញុំ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើភ្នែកទំាងនោះចេះបំបាំងខ្លួន ឬគ្រាន់តែបង្កប់ពីក្រោមសក់របស់គាត់? ពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំក៏ឈប់រកមើលភ្នែករបស់គាត់ទៀត ហើយក៏បានដឹងថា គាត់មិនមានភ្នែកនៅខាងក្រោយក្បាលគាត់ទេ។ តាមពិត ការដែលគាត់តាមដានកូនៗរបស់គាត់ គឺជាភស្តុតាងបង្ហាញថា គាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនរបស់គាត់ ដោយក្តីស្រឡាញ់។

ខ្ញុំក៏មានការដឹងគុណចំពោះគាត់ ដែលបានចិញ្ចឹមបីបាច់ខ្ញុំ ដោយក្តីស្រឡាញ់(ទោះពេលខ្លះ ខ្ញុំមានការខកចិត្ត ដែលមិនអាចរួចខ្លួន ពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ)។ ខ្ញុំកាន់តែមានការដឹងគុណចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សទាំងអស់ ពេលដែលទ្រង់មើលមកយើង ពីស្ថានសួគ៌(ទំនុកដំកើង ៣៣:១៣)។ ទ្រង់បានទតឃើញ លើសពីអ្វីដែលយើងធ្វើ គឺទ្រង់ទតឃើញទុក្ខព្រួយ ក្តីអំណរ និង
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។

ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញចរិយាសម្បត្តិពិតប្រាកដរបស់យើង ហើយតែងតែជ្រាបថា យើងពិតជាត្រូវការអ្វី។ ទ្រង់ទតឃើញគ្មានកន្លែងចន្លោះ ហើយថែមទាំងទតឃើញអ្វីដែលមានក្នុងចិត្តយើងផងដែរ។ ព្រះអង្គថែរក្សាអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ហើយដាក់ក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ នៅក្នុងព្រះអង្គ(ខ.១៨)។ ព្រះអង្គជាព្រះបិតាដែលតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងស្រឡាញ់យើងជានិច្ច។—KIRSTEN HOLMBERG

ស្មោះត្រង់ ក្នុងពេលជាប់ឃុំ

លោកហារ៉ាឡាន ប៉ូប៉ូវ(Haralan Popov) មិនដឹងថា ជីវិតគាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ ពេលដែលកន្តឹងទ្វារផ្ទះគាត់បានរោទ៍ឡើង នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ កាលពីឆ្នាំ១៩៤៨។ ប៉ូលីសនៃប្រទេសប៊ុលការីក៏បានចាប់គាត់ដាក់គុក ដោយគ្មានការព្រមានជាមុន ដោយសារគាត់មានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់ក៏បានជាប់គុក១៣ឆ្នាំ តែគាត់បានអធិស្ឋានសូមកម្លាំង និងសេចក្តីក្លាហានពីព្រះជាម្ចាស់ជាប្រចាំ។ ទោះគេធ្វើបាបគាត់យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជាមួយគាត់ ហើយគាត់ក៏បានផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ ដល់អ្នកទោសដទៃទៀត ដែលក្នុងនោះ ពួកគេជាច្រើននាក់ក៏បានទទួលជឿព្រះអង្គ។

ក្នុងរឿងដែលបានកត់ទុកក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣៧ លោកយ៉ូសែបក៏មិនដឹងថា នឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះគាត់ដែរ បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបងប្អូនគាត់លក់ឲ្យទៅឈ្មួញ ដោយគ្មានក្តីមេត្តា ហើយឈ្មួញនោះក៏បាននាំគាត់ទៅនគរអេស៊ីព្ទ ហើយក៏បានលក់គាត់ឲ្យទៅលោកប៉ូទីផា ដែលជាមន្ត្រីរបស់នគរអេស៊ីព្ទ។ គាត់ក៏បានរស់នៅក្នុងវប្បធម៌ ដែលហ៊ុមព័ទ្ធដោយមនុស្ស ដែលជឿលើព្រះក្លែងក្លាយរាប់ពាន់អង្គ។ ដែលកាន់តែអាក្រក់ជាងនេះទៀតនោះ ភរិយារបស់លោកបូទីផាក៏បានចោទបង្ខូចគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាអ្នកទោស(៣៩:១៦-២០)។ តែព្រះជាម្ចាស់មិនបានបោះបង់ចោលគាត់ឡើយ។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានគង់នៅជាមួយលោកយ៉ូសែបប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ក៏បានប្រទានពរគាត់ “ឲ្យមានជោគជ័យ នៅក្នុងការអ្វីដែលគាត់ធ្វើ” ហើយ “បានបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសដល់គាត់
ហើយឲ្យពួកអ្នកកាន់អំណាចស្រឡាញ់គាត់ផងដែរ”(៣៩:៣,២១)។

តើលោកយ៉ូសែបមានការភ័យខ្លាចប៉ុណ្ណា ពេលដែលជួបប្រទះរឿងអាក្រក់ជាច្រើនដូចនេះ? ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែមានចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយរក្សាភាពសុចរិត។ ព្រះជាម្ចាស់បានគង់នៅជាមួយលោកយ៉ូសែប ក្នុងដំណើរជីវិតដ៏ពិបាករបស់គាត់ ហើយមានផែនការដ៏ធំសម្រាប់គាត់។ ទ្រង់ក៏មានផែនការដ៏ល្អសម្រាប់យើងម្នាក់ៗផងដែរ។ ចូរមានសង្ឃឹមឡើង ហើយដើរដោយជំនឿ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គទតឃើញ ហើយក៏ជ្រាបអំពីបញ្ហាដែលយើងកំពុងជួបប្រទះផងដែរ។—ESTERA PIROSCA ESCOBAR

ព្រះអង្គមិនដែលយឺតយ៉ាវ

មានពេលមួយ ម្តាយក្មេកខ្ញុំបានគំាងបេះដូង។ ពេលនោះ យើងមានការថប់បារម្ភណាស់។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គដែលគាត់បានទទួលការព្យាបាលភ្លាមៗ។ ក្រោយមក វេជ្ជបណ្ឌិតរបស់គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា បើសិនជាអ្នកជម្ងឺគាំងបេះដូង បានទទួលការព្យាបាលក្នុងអំឡុងពេល១៥នាទីដំបូង គាត់មានឱកាសរស់៣៣ភាគរយ។ ប៉ុន្តែ មានអ្នកជម្ងឺតែ៥ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ដែលមានឱកាសរស់ បន្ទាប់ពីគាំងបេះដូង លើសពី១៥នាទីហើយ។

កាលព្រះយេស៊ូវកំពុងធ្វើដំណើរទៅប្រោសជម្ងឺរបស់កូនរបស់លោកយ៉ៃរ៉ិស (ដែលពិតជាត្រូវការការសង្រ្គោះបន្ទាន់) ទ្រង់បានធ្វើនូវរឿងមួយ ដែលមិននឹកស្មានដល់ គឺទ្រង់បានឈប់ដើរទៅមុខទៀត(ម៉ាកុស ៥:៣០)។ ទ្រង់បានឈប់ ដើម្បីរកមើលនរណាប៉ះទ្រង់ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលដោយសុភាព ទៅកាន់ស្រ្តីដែលបានប៉ះទ្រង់។ អ្នកអាចស្រមៃថា តើលោកយ៉ៃរ៉ូសគិតយ៉ាងណា ពេលគាត់ឃើញទ្រង់ឈប់ដូចនេះ ខណៈពេលដែលកូនស្រីគាត់កំពុងតែឈឺជិតស្លាប់។ បន្ទាប់មក អ្វីដែលគាត់បានភ័យខ្លាចនោះ ក៏បានកើតឡើងមែន។ ព្រះយេស៊ូវបានពន្យាពេលយ៉ាងយូរ ហើយកូនស្រីគាត់ក៏បានស្លាប់(ខ.៣៥)។

ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានងាកមករកលោកយ៉ៃរ៉ុស ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តថា “កុំខ្លាចអី ឲ្យគ្រាន់តែជឿប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៣៦)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវមិនបានអើពើរចំពោះការចម្អករបស់អ្នកដែលបានឃើញហេតុការណ៍ នៅថ្ងៃនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់កូនស្រីរបស់លោកយ៉ៃរ៉ុស ហើយនាងក៏មានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទ្រង់បានបង្ហាញថា ទ្រង់មិនដែលយឺតពេលឡើយ។ ពេលវេលាមិនអាចកំណត់អ្វីដែលទ្រង់អាចធ្វើ និងមិនអាចកំណត់ពេលដែលទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យធ្វើវានោះឡើយ។

តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងមានអារម្មណ៍ដូចលោកយ៉ៃរ៉ុស ដោយគិតថា ព្រះជាម្ចាស់មានការយឺតយ៉ាវពេក នៅក្នុងការសម្រេចអ្វីដែលយើងសង្ឃឹមចង់បាន។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនដែលយឺតយ៉ាវ។ ពោលគឺទ្រង់មិនដែលយឺតពេល…

ការបង្រៀនដោយគំរូ

កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ អូវែន(Owen) អាយុ៦ឆ្នាំ។ គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ ដែលបានទទួលល្បែងកម្សាន្តថ្មីមួយ សម្រាប់លេងនៅលើសន្លឹកក្រដាស់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីគាត់បានអានក្បួនសម្រាប់លេងប្រហែលកន្លះម៉ោង គាត់ក៏មានអារម្មណ៍នឿយណាយ។ គាត់មិនដឹងថា ត្រូវលេងល្បែងកម្សាន្តនោះយ៉ាងដូចម្តេចទេ។ តែក្រោយមក មិត្តភក្តិដែលចេះលេង ក៏បានមកលេងយើង ហើយទីបំផុត អូវែនក៏បានលេងល្បែងកម្សាន្តដែលជាអំណោយរបស់គាត់ ដោយចិត្តរីករាយ។

ពេលខ្ញុំមើលពួកគេលេងល្បែងកម្សាន្តនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា យើងកាន់តែមានភាពងាយស្រួលនៅក្នុងការលេងអ្វីដែលថ្មី បើសិនជាយើងមានគ្រូបង្រៀនដែលមានបទពិសោធន៍។ យើងអាចរៀន ដោយអានក្រដាស់ ឬសៀវភៅណែនាំ ប៉ុន្តែ បើសិនជាយើងមានមិត្តភក្តិម្នាក់ ដែលអាចជួយបង្ហាត់បង្ហាញបន្ថែមទៀត គឺកាន់តែប្រសើរ។

សាវ័កប៉ុលក៏បានយល់អំពីបញ្ហានេះផងដែរ។ មានពេលមួយ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកទីតុស ដើម្បីជួយឲ្យពួកជំនុំរបស់គាត់មានការលូតលាស់ក្នុងជំនឿ។ គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់អំពីតម្លៃនៃគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានបទពិសោធន៍ ដែលអាចធ្វើជាគំរូនៃសេចក្តីជំនឿដល់អ្នកដទៃ។ ជាការពិតណាស់ “ការបង្រៀនត្រឹមត្រូវ” គឺសំខាន់ណាស់ ប៉ុន្តែ បើគ្រាន់តែបង្រៀនគេ ដោយពាក្យសម្តី នោះមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេ។ យើងក៏ត្រូវអនុវត្តតាមការបង្រៀននោះផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនផងដែរថា អ្នកចាស់ទុំត្រូវមានការដឹងខ្នាត សប្បុរស និងមានក្តីស្រឡាញ់(ទីតុស ២:២-៥)។ ហើយត្រូវធ្វើជាគំរូល្អ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដល់អ្នកដទៃ(ខ.៧)។

ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គសម្រាប់ការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ និងសៀវភៅ តែខ្ញុំក៏សូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានឲ្យមនុស្សជាច្រើនមកបង្ហាត់បង្រៀនខ្ញុំ។ ពួកគេបានបង្ហាញ និងបង្រៀនខ្ញុំ តាមរយៈគំរូនៃការរស់នៅរបស់ពួកគេ ឲ្យខ្ញុំបានដឹងអំពីរបៀបរស់នៅជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងបានជួយឲ្យខ្ញុំកាន់តែមានភាពងាយស្រួល ក្នុងការដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ផងដែរ។—AMY…

តើគាត់ជានរណា?

កាលខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំធ្វើដំណើរវិលត្រឡប់ មកពីក្រេបទឹកឃ្មំ យើងបានរង់ចាំការត្រួតពិនិត្យវ៉ាលីរបស់យើង នៅអាកាសយាន្តដ្ឋាន។ ខ្ញុំក៏បានកេះដៃគាត់ ហើយចង្អុលទៅបុរសម្នាក់ ដែលកំពុងឈរ ប្រហែលជាពីរបីម៉ែត្រពីយើង។
ស្វាមីខ្ញុំក៏បានសួរខ្ញុំថា តើគាត់ជានរណា?
ខ្ញុំក៏បាននិយាយប្រាប់ស្វាមីខ្ញុំដោយចិត្តរំភើបរីករាយថា បុរសម្នាក់នោះ គឺជាតួកុន នៅក្នុងរឿងដ៏ល្បី បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានដើរទៅរកគាត់ ហើយសុំគាត់ឲ្យថតរូបជាមួយយើង។ ២៤ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែមានចិត្តរីករាយ នៅក្នុងការនិយាយអំពីរឿង ដែលខ្ញុំបានជួបតារាភាពយន្តដ៏ល្បីនៅថ្ងៃនោះ។

បើយើងមិនបានស្គាល់តួកុនដ៏ល្បីម្នាក់ នោះមិនទាស់ខុសអ្វីទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានឲ្យខ្ញុំស្គាល់ព្រះអង្គ ដោយផ្ទាល់ខ្លួន។ ស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើងបានពោលថា “តើមហាក្សត្រដ៏មានសិរីល្អនេះជាអ្នកណា?”(ទំនុកដំកើង ២៤:៨)។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលរៀបរាប់ថា ព្រះអម្ចាស់ដ៏មានគ្រប់ចេស្តា ទ្រង់ក៏ជាព្រះអាទិករ ព្រះដ៏ទ្រទ្រង់ និងគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ផែនដី និងសារពើនៅផែនដី ជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងលោកីយ៍ និងបណ្តាអ្នកដែលនៅលោកីយ៍ផង។ ដ្បិតទ្រង់បានប្រតិស្ឋានផែនដីនៅលើសមុទ្រ ហើយបានតាំងឲ្យមាំមួននៅលើទឹកទាំងពួង”(ខ.១-២)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានប្រកាស់ ដោយចិត្តស្ញែងខ្លាចថា ព្រះជាម្ចាស់ខ្ពស់លើទាំងអស់ តែយើងអាចចូលទៅជិតទ្រង់នៅពេលណាក៏បាន(ខ.៣-៤)។ យើងអាចស្គាល់ព្រះអង្គ ទទួលកម្លាំងពីព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងប្រយុទ្ធជំនួសយើង កាលណាយើងរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ(ខ.៨)។

ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យយើងមានឱកាសប្រកាសថា ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គលដែលមានព្រះនាមល្បីល្បាញបំផុត ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងនាំអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គដែរ។ ពេលដែលយើងបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់លក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការរស់នៅរបស់យើង អ្នកដែលមិនស្គាល់ទ្រង់អាចនឹងមានហេតុនឹងសួរថា “តើព្រះអង្គជានរណា?”…

ជំនួយដ៏ឆ្លាតវ័យ

ពេលដែលខ្ញុំឃើញភ្លើងស្តុបពណ៌ក្រហម ខ្ញុំក៏បានឈប់ឡាន។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញបុរសម្នាក់ឈរនៅលើចិញ្ចើមថ្នល់ដូចកាលពីមុនទៀត។ គាត់កំពុងតែកាន់ក្រដាស់ឡាំងដែលមានសរសេរអក្សរពីលើថា ខ្ញុំត្រូវការលុយសម្រាប់ទិញអាហារ។ សូមជួយខ្ញុំផង។ ខ្ញុំក៏បានងាកមុខចេញ ហើយដកដង្ហើមធំ។ តើខ្ញុំជាប្រភេទមនុស្សដែលមិនអើពើរចំពោះអ្នកទាល់ក្រឬ?

អ្នកខ្លះធ្វើពុតជាខ្វះខាត តែតាមពិត ពួកគេជាមនុស្សបោកប្រាស់យ៉ាងជំនាញ។ អ្នកខ្លះពិតជាមានការខ្វះខាតមែន តែមានការពិបាកនៅក្នុងការជម្នះទម្លាប់ ដែលនាំឲ្យមានការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ អ្នកធ្វើការងារសង្គមបានប្រាប់យើងថា យកល្អ យើងគួរតែបរិច្ចាកប្រាក់ ទៅអង្គការមនុស្សធម៌ក្នុងទីក្រុងយើងវិញ។ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តយ៉ាងពិបាក ដោយបើកឡានបង្ហួសអ្នកសុំទាននោះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនល្អ តែខ្ញុំប្រហែលជាបានប្រព្រឹត្ត ដោយប្រាជ្ញា។

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់យើង ឲ្យ “ទូន្មានពួកអ្នកដែលគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ ហើយជួយកំសាន្តដល់ពួកអ្នកណាដែលមានសេចក្តីទន់ក្រំចិត្ត ទាំងគាំពារពួកអ្នកដែលខ្សោយ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៤)។ ដើម្បីអនុវត្តតាមព្រះរាជបញ្ជានេះ យើងត្រូវដឹងថា តើពួកគេ ស្ថិតក្នុងចំណោមក្រុមមួយណា តាមបទគម្ពីរនេះ? បើសិនជាយើងដាស់តឿនមនុស្សទន់ខ្សោយ ឬបាក់ទឹកចិត្ត យើងអាចធ្វើឲ្យគាត់បាក់ទឹកចិត្តកាន់តែខ្លាំង។ បើយើងជួយការងាររបស់មនុស្សដែលគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ យើងអាចធ្វើឲ្យពួកគេកាន់តែខ្ជិលច្រអូស។ ដូចនេះ មុននឹងជួយ យើងត្រូវស្គាល់ស្ថានភាពរបស់គេឲ្យច្បាស់ ដោយដឹងថា គេត្រូវការអ្វីពិតប្រាកដ ទើបការជួយរបស់យើងមានប្រយោជន៍។

តើព្រះអម្ចាស់បានបណ្តាលចិត្តអ្នក ឲ្យជួយនរណាម្នាក់ឬទេ? បើទ្រង់ពិតជាបណ្តាលចិត្តអ្នកមែន នោះពិតជាល្អណាស់។ អ្នកមិនត្រូវប្រញាប់សន្និដ្ឋានថា អ្នកដឹងអំពីតម្រូវការរបស់គាត់នោះឡើយ។ ចូរសុំឲ្យគាត់ចែកចាយអំពីបញ្ហារបស់គាត់ ហើយស្តាប់គាត់និយាយដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ អ្នកត្រូវអធិស្ឋាន មុននឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តបំពេញតម្រូវការគាត់ ដោយប្រាជ្ញា គឺមិនមែនដើម្បីឲ្យខ្លួនឯងមានអារម្មណ៍ល្អជាងមុននោះទេ។ កាលណា…

ក្បួនដង្ហែរនៃជ័យជម្នះ

កាលពីឆ្នាំ២០១៦ ពេលដែលក្រុមកីឡាវាយកូនបាល់ឈីកាហ្គោ ខាប់ បានឈ្មះពានរង្វាន់ពិភពលោក ជាលើកទីមួយ ក្នុងរយៈពេលជាង១សតវត្សរ៍ មនុស្ស៥លាននាក់ បានដើរដង្ហែរក្បួនជាជួរ ហើយក៏បានជួបជុំគ្នា នៅក្នុងការដើរក្បួនក្នុងទីក្រុង ដើម្បីអបអរសារទរជ័យជម្នះនេះ។

ការដង្ហែរក្បួននៃជ័យជម្នះ មិនមែនទើបតែកើតមានក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្នទេ។ នៅសម័យបុរាណ ជនជាតិរ៉ូម៉ាំងមានការដើរដង្ហែរក្បួនដ៏ល្បីល្បាញ ដែលក្នុងនោះ មេទ័ពបានដឹកនាំការដើរក្បួនរបស់កងទ័ព និងចំណាប់ខ្មាំងរបស់ខ្លួន កាត់តាមផ្លូវដែលមានមនុស្សអ៊ូអរកំពុងរង់ចាំអបអរសាទរ។

សាវ័កប៉ុលប្រហែលជាបានគិតអំពីការដើរដង្ហែរក្បួនដូចនេះ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ដោយអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ការដឹកនាំអ្នកជឿទ្រង់ ក្នុងការដង្ហែរក្បួននៃជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (២កូរិនថូស ២:១៤)។ ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានដឹងថា ក្នុងការប្រៀបប្រដូចនេះ អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទគឺជាឈ្លើយសឹក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនត្រូវបានបង្ខំឲ្យចូលរួមក្នុងក្បួនដង្ហែរនេះទេ តែយើងជាឈ្លើយសឹក ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តចូលរួម ដោយមានការដឹកនាំ ដោយព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានជ័យជម្នះ និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងអបអរសាទរជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់កំពុងតែសង់នគររបស់ទ្រង់ ហើយទ្វារនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នឹងមិនអាចឈ្នះពួកជំនុំរបស់ទ្រង់បានឡើយ(ម៉ាថាយ ១៦:១៨)។

ពេលដែលយើងនិយាយអំពីជ័យជម្នះរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង និងសេរីភាពដែលអ្នកជឿទាំងអស់បានទទួល គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែបញ្ចេញក្លិនដ៏ក្រអូប នៃការស្គាល់ទ្រង់ នៅគ្រប់ទីកន្លែង(២កូរិនថូស ២:១៤)។ ហើយទោះមនុស្សគិតថា ក្លិននោះជាការធានានូវសេចក្តីសង្រ្គោះជាទីពេញចិត្ត ឬជាក្លិននៃបរាជ័យរបស់ពួកគេក្តី តែក្លិនដ៏មានអំណាចនេះមានវត្តមាននៅគ្រប់កន្លែងដែលយើងទៅដល់។

ក្នុងនាមយើងជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងប្រកាស់ថា ការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់គឺជាជ័យជម្នះ ដែលនាំមកនូវសេចក្តីសង្រ្គោះដល់លោកិយទាំងមូល។ —LISA SAMRA

របស់ដ៏មានតម្លៃបំផុត

នៅក្នុងរឿងម្ចាស់នៃចិញ្ចៀន (Lord of the Ring) តួអង្គមនុស្សចម្លែកហ្គោលិម បានឆ្គួតវង្វេងនឹងចិញ្ចៀនដ៏មានអំណាច និងមានតម្លៃនោះណាស់ បានជាវាចេះតែនិយាយឥតឈប់ថា “ចិញ្ចៀនមានតម្លៃរបស់ខ្ញុំ…” ។ សព្វថ្ងៃនេះ ពាក្យមួយឃ្លានេះ គឺមានភាពល្បីល្បាញក្នុងចំណោមទស្សនិកជននៃរឿងនេះណាស់ ដោយវាជាតំណាងឲ្យ ភាពលោភលន់ ការងប់ងល់ ហើយថែមទាំងភាពឆ្គួតវង្វេង។

វាក៏ជារូបភាពដ៏គួរឲ្យរំខាន ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីជីវិតរបស់មនុស្សផងដែរ។ មនុស្សចម្លែកហ្គោលិមនោះបានទទួលរងទារុណកម្ម នៃទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីសម្អប់ ជាមួយនឹងចិញ្ចៀន និងខ្លួនវា ហើយសម្លេងរបស់វាទៀតសោត បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីភាពស្រេកឃ្លាននៅក្នុងចិត្តរបស់យើងម្នាក់ៗ។ ទោះយើងស្រេកឃ្លានរករបស់ដ៏ជាក់លាក់ណាមួយ ឬរករបស់ល្អច្រើនជាងនោះទៀតក្តី យើងគិតថា ឲ្យតែយើងបានរបស់ដ៏មានតម្លៃនោះហើយ យើងនឹងមានការស្កប់ចិត្តមិនខាន។ ប៉ុន្តែ របស់ទំាងនោះមិនបានធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្តទេ ផ្ទុយទៅវិញ វាបានធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍កាន់តែខ្វះចន្លោះជាងមុនទៅទៀត។

យើងមានផ្លូវដែលល្អជាងនេះ សម្រាប់រស់នៅ។ ស្តេចដាវីឌបានបង្រៀន ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៦ ថា ពេលដែលចិត្តដ៏ស្រេកឃ្លានរបស់យើង នាំឲ្យយើងស្វែងរកការស្កប់ស្កល់ សម្រាប់ចិត្តដែលអស់សង្ឃឹម និងគ្មានប្រយោជន៍(ខ.៤) យើងអាចងាកមករកព្រះ ដើម្បីជ្រកកោនក្នុងទ្រង់(ខ.១) ដោយរំឭកខ្លួនឯងថា បើយើងដាច់ចេញពីទ្រង់ នោះយើងនឹងគ្មានអ្វីទាំងអស់(ខ.២)។
ហើយកាលណាយើងឈប់ស្វែងរកការស្កប់ចិត្តក្នុងលោកិយនេះ ហើយងាកមកមើលសម្រស់របស់ព្រះជាម្ចាស់(ខ.៨) យើងនឹងស្គាល់រស់ជាតិនៃភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពិត ដែលជាជីវិតមានសេចក្តីអំណរដ៏ពោរពេញ នៅព្រះហស្តស្តាំទ្រង់ ជាដរាបតទៅ(ខ.១១)។—MONICA BRANDS

ជៀសវាងអន្ទាក់

ដើមវេនូស ជាប្រភេទរុក្ខជាតិចាប់សត្វរុយ ដែលគេបានរកឃើញលើកដំបូង នៅក្នុងតំបន់តូចមួយ នៅតំបន់ព្រៃលិចទឹកដែលមានខ្សាច់ច្រើន ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ក្នុងរដ្ឋខារ៉ូលីណាខាងជើង។ រុក្ខជាតិនេះគឺពិតជាគួរឲ្យចង់ទស្សនាណាស់ ព្រោះវាជាប្រភេទរុក្ខជាតិដែលចាប់សត្វស៊ីជាចំណី។

ដើមចាប់សត្វរុយនេះបានបញ្ចេញទឹកដមដែលមានក្លិនក្រអូប ទៅក្នុងអន្ទាក់របស់វាដែលមានពណ៌ចម្រុះ ដូចផ្កាដែលបានរីក។ ពេលដែលសត្វល្អិតវាចូលទៅខាងក្នុង ប៉ះចំគន្លឹះនៅគែមខាងក្រៅ អន្ទាក់នោះក៏បានបិទជិត ក្នុងពេលតែមួយប៉ព្រិចភ្នែក ហើយក៏បានចាប់សត្វល្អិតនោះជាប់។ អន្ទាក់នោះក៏បានបិទចូលទៅក្នុងបន្ថែមទៀត ហើយក៏បានបញ្ចេញអង់ហ្សែនដើម្បីរំលាយ និងស៊ីសត្វល្អិតនោះជាចំណី បានមួយរយៈពេល ដោយផ្តល់ឲ្យនូវជីវជាតិ ដែលដីខ្សាច់មិនអាចផ្តល់ឲ្យបាន។

ព្រះបន្ទូលព្រះបានប្រាប់យើង អំពីអន្ទាក់មួយទៀត ដែលអាចចាប់យើងជាប់ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនលោកធីម៉ូថេ ដែលជាសិស្សរបស់គាត់ថា “ឯពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្តីល្បួង និងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើន ដែលផ្តេសផ្តាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្តីហិនវិនាស និងសេចក្តីអន្តរធានវិញ ដ្បិតការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង ដែលអ្នកខ្លះបានឈោងតាម ហើយត្រូវលួងលោមឲ្យឃ្លាតចេញពីសេចក្តីជំនឿ ទាំងចាក់ទំលុះខ្លួនគេ ដោយសេចក្តីព្រួយលំបាកជាច្រើន”(១ធីម៉ូថេ ៦:៩-១០)។

មនុស្សចូលចិត្តគិតថា ខ្លួនអាចរកបានសុភមង្គល ពីលុយ និងសម្ភារៈ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកគេយករបស់ទាំងនោះជាទីមួយ ក្នុងជីវិតខ្លួនហើយ គឺមានន័យថា ពួកគេកំពុងតែដើរក្នុងផ្លូវដ៏គ្រោះថ្នាក់។ តែយើងអាចជៀសវាងអន្ទាក់នេះបាន ដោយរស់នៅ ក្នុងចិត្តដែលអរព្រះគុណ និងបន្ទាបខ្លួន ដោយផ្តោតទៅលើសេចក្តីល្អ ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ដ្បិត…