អធិស្ឋានដោយមិនរសាយចិត្ត
មានពេលមួយ លោកខេវិន(Kevin) បានជូតទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់គាត់ ខណៈពេលដែលគាត់បានដកក្រដាស់មួយសន្លឹកឲ្យភរិយាខ្ញុំអាន។ គាត់ដឹងថា ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំកំពុងតែអធិស្ឋានឲ្យកូនស្រីរបស់យើង វិលត្រឡប់មករកព្រះយេស៊ូវវិញ។ គាត់ប្រាប់យើងថា គាត់បានរកឃើញសំបុត្រនេះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ម្តាយគាត់ បន្ទាប់ពីម្តាយគាត់លាចាកលោក ហើយគាត់សង្ឃឹមថា សំបុត្រនេះនឹងបានលើកទឹកចិត្តយើង។ ក្នុងសំបុត្រនោះ យើងបានឃើញពាក្យនៅខាងលើ ដែលម្តាយគាត់បានសរសេរថា “ជូនចំពោះកូន ខេវិន”។ នៅខាងក្រោមពាក្យនេះ ម្តាយគាត់បានសរសេរសេចក្តីអធិស្ឋាន សូមឲ្យគាត់ទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ។
លោកខេវិនក៏បានពន្យល់ថា គាត់ដាក់សំបុត្រនោះជាប់ខ្លួន ក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់គាត់ នៅថ្ងៃនោះ។ ម្តាយគាត់បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ជាង៣៥ឆ្នាំ។ គាត់បានវង្វេងចេញពីព្រះ ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់មករកព្រះអង្គវិញ។ គាត់បានមើលមកយើងយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ហើយញញឹម ទាំងទឹកភ្នែក។ រួចគាត់ប្រាប់យើង កុំឲ្យឈប់អធិស្ឋានឲ្យកូនស្រីរបស់យើងឡើយ ទោះជាត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុណ្ណាក្តី។
ពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិត អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ អំពីការអធិស្ឋាន ដូចដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលូកាថា “នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូចទៅគេ ដើម្បីនឹងបង្ហាញថា ត្រូវតែអធិស្ឋានជានិច្ច ឥតរសាយចិត្តឡើយ”(លូកា ១៨:១)។
ក្នុងរឿងនោះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពី “ចៅក្រុមទុច្ចរិត”(ខ.៦) ដែលបានឆ្លើយតបចំពោះការអង្វរករបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដោយសារគាត់មិនចង់ឲ្យនាងរំខានគាត់ទៀត។ ហើយទ្រង់ក៏បាននិយាយអំពីភាពខុសគ្នាងរវាងចៅក្រុមនោះ និងព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងយ៉ាងខ្លាំង ហើយសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចូលមករកទ្រង់។ យើងនឹងមានចិត្តចង់អធិស្ឋាន ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្តាប់យើង ហើយស្វាគមន៍ការអធិស្ឋានរបស់យើងជានិច្ច។—JAMES BANKS
រូបមន្តក្នុងព្រះគម្ពីរ
លោកក្រេក(Greg) និងអ្នកស្រី អេលីហ្សាប៊ែត(Elizabeth) មានទម្លាប់ “និយាយរឿងកំប្លែងពេលយប់” ជាទៀងទាត់ ជាមួយកូនៗទាំងបួននាក់ ដែលនៅរៀននៅឡើយ។ កូនរបស់គាត់ម្នាក់ៗ បានយករឿងកំប្លែងមួយចំនួន ដែលពួកគេបានអាន ឬបានឮ(ឬប្រឌិត ដោយខ្លួនឯង) ក្នុងអំឡុងសប្តាហ៍នីមួយៗ មកនិយាយនៅតុបាយអាហារពេលល្ងាច។ ប្រពៃណីនេះបានបង្កើតឲ្យមានអនុស្សាវរីយ៍ នៃការកម្សាន្តសប្បាយ ដែលពួកគេបានចែករំលែកដល់គ្នាទៅវិញទៅមក នៅតុអាហារ។ លោកក្រេក និងអ្នកស្រីអេលីហ្សាប៊ែត ថែមទាំងបានកត់សំគាល់ឃើញថា ការសើចសប្បាយបាននាំឲ្យកូនៗរបស់ពួកគេមានសុខភាពល្អ ដោយលើកទឹកចិត្តពួកគេ នៅថ្ងៃដែលមានទុក្ខលំបាក។
លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) ដែលជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញ បានកត់សំគាល់ឃើញថា ការសន្ទនាដ៏រីករាយ នៅតុអាហារពេលល្ងាច មានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើនណាស់ បានជាគាត់សរសេរក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ថា “ការសើចសប្បាយជាមួយគ្នាក្នុងគ្រួសារ នៅតុអាហារពេលល្ងាច គឺជាទម្លាប់ដ៏ល្អ នៅក្រោយពេលថ្ងៃលិច”។
បទគម្ពីរសុភាសិត ១៧:២២ បានចែងថា “ចិត្តដែលសប្បាយជាថ្នាំយ៉ាងវិសេស តែវិញ្ញាណបាក់បែករមែងឲ្យឆ្អឹងរីងស្ងួតទៅ”។ បទគម្ពីរសុភាសិតនេះបានផ្តល់ឲ្យនូវ “រូបមន្ត” សម្រាប់បង្កើតឲ្យមានសុខភាពល្អ និងការប្រោសឲ្យជា ដោយអនុញ្ញាតឲ្យយើងមានអំណរ ដែលជាថ្នាំដែលចំណាយតិច តែទទួលលទ្ធផលល្អដ៏ច្រើនសន្ធឹក។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការរូបមន្តក្នុងព្រះគម្ពីរនេះ។ ពេលដែលយើងនាំមកនូវក្តីអំណរ ចូលទៅក្នុងការសន្ទនា វាអាចបញ្ជៀសការមិនចុះសម្រុងគ្នា។ វាអាចជួយឲ្យយើងពិសោធនឹងសន្តិភាព បន្ទាប់ពីយើងមានភាពតប់ប្រមល់ឬបន្ទាប់ពីការប្រឡងនៅសាលា ឬក៏បន្ទាប់ពីយើងជួបរឿងស្មុគ្រស្មាញនៅកន្លែងធ្វើការជាដើម។ សំណើចក្នុងគ្រួសារ…
ទំនាក់ទំនងដែលបានកាត់ផ្តាច់
សម្លេងស្រែកយំដ៏សង្វែក បានលាន់ឮខ្លាំង ពុះជ្រែកអាកាស នៅពេលរសៀល ដែលត្រូវបានគ្របដណ្តប់ ដោយភាពងងឹត។ ខ្ញុំក៏បានស្រមៃថា សម្លេងនោះបានលាន់ឮខ្លាំង ជាងសម្លេងមិត្តភក្តិ និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលនៅជុំគ្នា ក្រោមព្រះបាទទ្រង់ពេលទ្រង់កំពុងជាប់លើឈើឆ្កាង។ សម្លេងនោះក៏ប្រាកដជាបានលប់លើសម្លេងទួញថ្ងូររបស់ចោរដែលជិតស្លាប់ នៅសង្ខាងព្រះយេស៊ូវហើយ។ ជាការពិតណាស់ សម្លេងនោះបានធ្វើឲ្យអ្នកដែលបានស្តាប់ឮ មានភាពតក់ស្លត់នៅថ្ងៃនោះ។
នៅពេលរសៀលថ្ងៃនោះ ព្រះយេស៊ូវបានស្រែកឡើងថា “អេលីៗល៉ាម៉ាសាបាច់ថានី?” ជាសម្លេងស្រែក ដោយការឈឺចាប់ជាទីបំផុត ខណៈពេលដែលទ្រង់កំពុងតែជាប់នៅលើឈើឆ្កាងនៃសេចក្តីអាម៉ាស់ នៅលើភ្នំកុលកូថា ឬភ្នំរលាក្បាល(ម៉ាថាយ ២៧:៤៥-៤៦)។
ទ្រង់ស្រែកថា “ឱព្រះអង្គៗនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ចោលទូលបង្គំ?”
ខ្ញុំគិតថា គ្មានពាក្យសម្តីអ្វី ដែលធ្វើឲ្យអ្នកស្តាប់ស្លុតចិត្ត ជាងព្រះបន្ទូលនេះឡើយ។ ចាប់តាំងពីពេលអស់កល្បជានិច្ចរៀងមក ព្រះយេស៊ូវមានការប្រកបដ៏ល្អឥតខ្ចោះជាមួយព្រះវរបិតា។ ព្រះដ៏ជាព្រះត្រៃឯក បីអង្គរួមមកតែមួយ បានបង្កើតចក្រវាល ហើយក៏បានបង្កើតមនុស្សមក ឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់ ហើយក៏មានផែនការជួយសង្រ្គោះពួកគេ បន្ទាប់ពីពួកគេបានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប។ ក្នុងរយៈពេលដ៏វែងអស់កល្បជានិច្ច មុនពេលទ្រង់ជាប់ឆ្កាង គ្មានពេលណា ដែលព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា មិនបានមានការប្រកបដ៏ពេញលេញជាមួយគ្នានោះឡើយ។
តែនៅថ្ងៃនោះ ខណៈពេលដែលទារុណកម្ម នៅលើឈើឆ្កាង កំពុងតែបន្តធ្វើឲ្យព្រះយស៊ូវមានការឈឺចាប់ ទ្រង់ក៏បានដាច់ចេញពីព្រះវត្តមាននៃព្រះវរបិតា ជាលើកទីមួយ ទន្ទឹមនឹងពេលដែលទ្រង់កំពុងតែទទួលបន្ទុកនៃអំពើបាបទាំងអស់ នៅលោកិយនៅលើព្រះអង្គទ្រង់។
នេះជាផ្លូវតែមួយ។ មានតែតាមរយៈការកាត់ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតាយ៉ាងដូចនេះទេ ដែលទ្រង់អាចប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះដល់យើងរាល់គ្នា។ ហើយគឺដោយសារតែព្រះយេស៊ូវស្ម័គ្រព្រះទ័យទទួលយកបទពិសោធន៍នៃការដែលត្រូវព្រះវរបិតាបោះបង់ចោល…
ពេលដែលយើងប្រើពាក្យសម្តីខុស
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានផ្ញើរសារមួយ ទៅខារី(Cari) ភរិយារបស់ខ្ញុំ ដោយប្រើសារសម្លេង ដែលទូរស័ព្ទប្រែវាទៅជាសារអក្សរ។ ខ្ញុំកំពុងតែដើរចេញទៅក្រៅ ដើម្បីទៅទទួលគាត់ ចេញពីធ្វើការ ហើយចង់ផ្ញើរសារប្រាប់គាត់ថា “តើអូនចង់ឲ្យបងទៅទទួលអូន នៅកន្លែងណា ស្រីចាស់?”
ខារីមិនប្រកាន់ទេ ពេលដែលខ្ញុំហៅគាត់ “ស្រីចាស់” ព្រោះវាជាឈ្មោះសម្រាប់ហៅក្រៅ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងប្រើនៅក្នុងផ្ទះយើង។ ប៉ុន្តែ ទូរស័ព្ទខ្ញុំចាប់មិនបានពាក្យដែលខ្ញុំនិយាយ ហើយបែរជាផ្ញើរពាក្យ “គោចាស់” ទៅគាត់។
តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ខារីឆាប់យល់អំពីបញ្ហា ដែលទើបកើតឡើង ហើយក៏គិតថា វាជារឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើច។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានបង្ហោះសារនោះ នៅក្នុងបណ្តាញសង្គម ហើយក៏សួរគេថា តើគាត់គួរតែអន់ចិត្តឬទេ? យើងក៏បានអស់សំណើចទាំងអស់គ្នា ដោយសាររឿងនេះ។
ការឆ្លើយតបរបស់ភរិយាខ្ញុំ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះពាក្យដែលឆ្គាំឆ្គង នៅថ្ងៃនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះ ដែលទ្រង់ជ្រាបអំពីសេចក្តីកម្សោយរបស់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ពេលដែលយើងអធិស្ឋានទៅរកទ្រង់។ យើងប្រហែលជាមិនដឹងថា ត្រូវនិយាយអ្វីទេ ពេលដែលយើងអធិស្ឋាន ឬមិនដឹងថា ត្រូវទូលសូមអ្វីផង ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទហើយ ព្រះវិញ្ញាណដែលគង់នៅក្នុងយើង “ទ្រង់ជួយអង្វរជំនួសយើង ដោយដំងូរដែលរកថ្លែងពុំបានវិញ”(រ៉ូម ៨:២៦) ហើយក៏ជួយយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ឲ្យទូលថ្វាយតម្រូវការដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតរបស់យើង នៅចំពោះទ្រង់។
ពេលយើងទូលថ្វាយព្រះវរបិតានៃយើង…
មើលទៅឯនាយជើងមេឃ
ពេលដែលសាឡាងហៀបនឹងចេញដំណើរទៅមុខ កូនស្រីដ៏តូចល្អិតរបស់ខ្ញុំ បាននិយាយថា នាងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលខ្លួន។ នាងបានចាប់ផ្តើមពុលរលកហើយ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា ចង់ក្អួតផងដែរ។ ខ្ញុំក៏បានរំឭកខ្លួនឯង “ឲ្យមើលទៅឯនាយជើងមេឃ”។ អ្នកធ្វើការនៅលើកប៉ាល់ បាននិយាយថា ការធ្វើដូចនេះ អាចជួយឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយឡើងវិញ។
ព្រះដែលបានបង្កើតជើងមេឃ(យ៉ូប ២៦:១០) ជ្រាបថា ជួនកាល ក្នុងជីវិតយើង យើងអាចមានការភ័យខ្លាច និងនឿយហត់។ យើងអាចមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយឡើងវិញ ដោយផ្តោតទៅលើអ្វីមួយ ដែលនៅឆ្ងាយ តែស្ថិតស្ថេរ ដែលជាកន្លែងចុងក្រោយ ដែលយើងនឹងទៅដល់ នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតយើង នៅលើផែនដី។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ បានយល់អំពីបញ្ហានេះ។ គាត់ដឹងថា អ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់កំពុងតែមានការបាក់ទឹកចិត្ត។ ការបៀតបៀនបានធ្វើឲ្យពួកគេជាច្រើននាក់ ភាសខ្លួនចេញពីទីលំនៅ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានរំឭកពួកគេថា មនុស្សនៃសេចក្តីជំនឿដទៃទៀត ក៏បានអត់ទ្រាំនឹងទុកលំបាកក្រៃលែង ហើយក៏បាត់បង់ទីលំនៅផងដែរ។ ពួកគេបានអត់ទ្រាំនឹងការលំបាកគ្រប់យ៉ាង ព្រោះពួកគេកំពុងតែទន្ទឹងរង់ចាំ ការអ្វីដែលល្អប្រសើរជាងនោះ។
ក្នុងនាមជាជនភាសខ្លួន អ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ អាចសម្លឹងមើលទៅទីក្រុង ដែលព្រះទ្រង់ជាអ្នកសង់ គឺទីក្រុងនៃនគរស្ថានសួគ៌ ដែលព្រះទ្រង់បានត្រៀមទុកសម្រាប់ពួកគេ(ហេព្រើរ ១១:១០,១៤,១៦)។ ដូចនេះ ជាចុងក្រោយ អ្នកនិពន្ធក៏បានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានកណ្ឌសំបុត្រហេព្រើរ ឲ្យផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតនៅស្ថាននេះ យើងរាល់គ្នាគ្មានទីក្រុងណា ដែលស្ថិតនៅជាប់ជានិច្ចទេ តែយើងកំពុងតែស្វែងរកក្រុងនោះដែលត្រូវមក”(១៣:១៤)។
បញ្ហាដែលយើងមានក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន…
ឲ្យគេឃើញព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ
មានពេលមួយស្វាមីខ្ញុំបានចេញដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ រយៈពេល១ខែទើបត្រឡប់មកវិញ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា មិនអាចទ្រាំទ្ររួច ចំពោះតម្រូវការនៃការងារ ផ្ទះ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំ។ ការងារតែងនិពន្ធរបស់ខ្ញុំ ក៏ជិតហួរពេលកំណត់។ ម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅក៏ខូចទៀត។ សាលារៀនរបស់កូនខ្ញុំបានវ៉ាកងហើយ បានជាពួកគេក៏អផ្សុក ដោយសារនៅផ្ទះច្រើនពេក។ តើខ្ញុំគួរតែរាប់រងកិច្ចការទាំងអស់នេះ តែម្នាក់ឯង ដោយរបៀបណា?
មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វីៗ តែម្នាក់ឯងទេ។ មិត្តភក្តិជាច្រើនមកពីព្រះវិហារ បានមកជួយខ្ញុំ។ លោកចស(Josh) បានមកជួយជួសជុលម៉ាស៊ីនកាន់ស្មៅរបស់ខ្ញុំ។ លោកចន(John) បានយកអាហារថ្ងៃត្រង់មកឲ្យយើងញាំ។ អ្នកស្រីខាស៊ីឌី(Cassidy) បានជួយបោកខោអាវឲ្យយើងទៀត។ ចំណែកអ្នកស្រីអាប៊ី(Abi)វិញ ក៏បាននាំកូនយើង ទៅលេងជាមួយកូនគាត់ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចបញ្ចប់ការងាររបស់ខ្ញុំ។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការ តាមរយៈមិត្តភក្តិទាំងអស់នេះ ដើម្បីជួយផ្គត់ផ្គង់ខ្ញុំ។ ពួកគេបានធ្វើជាគំរូដ៏រស់ នៃសហគមន៍មួយប្រភេទ ដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ នៅក្នុង បទគម្ពីររ៉ូម ជំពូក១២។ ពួកគេបានស្រឡាញ់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់(ខ.៩) គិតអំពីតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ជាជាងគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន(ខ.១០) ហើយបានចែករំលែកដល់ខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំមានការខ្វះខាត ហើយក៏មានភាពចៅរ៉ៅចំពោះក្រុមគ្រួសារខ្ញុំផង(ខ.១៣)។
ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំបានបង្ហាញចេញដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានអរសប្បាយ ដោយមានសេចក្តីសង្ឃឹម ហើយ “អត់ធន់ នៅក្នុងសេចក្តីទុក្ខលំបាក”(ខ.១២) សូម្បីតែទុក្ខលំបាកនោះ គ្រាន់តែជាការពិបាកមើលកូនតែម្នាក់ឯងរយៈពេល១ខែក៏ដោយ។ បងប្អួនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ…
គ្មាននរណាម្នាក់ចូលចិត្តខ្ញុំទេ
កាលនៅពីក្មេង ពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកកោ ត្រូវគេបដិសេធន៍ ឬអាណឹតខ្លួនឯង ជួនកាល ម្តាយខ្ញុំបានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ដោយច្រៀងចម្រៀងខ្លីដ៏ពេញនិយមមួយបទ ដែលគេច្រៀងថា “គ្មាននរណាចូលចិត្តខ្ញុំទេ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែស្អប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនឹងទៅញាំដង្កូវហើយ”។ បន្ទាប់ពីស្នាមញញឹមបានលេចឡើង នៅលើផ្ទៃមុខដ៏ស្រពោនរបស់ខ្ញុំ គាត់ក៏បានជួយឲ្យខ្ញុំយល់ អំពីទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសជាច្រើន និងមូលហេតុដែលខ្ញុំត្រូវដឹងគុណ ដែលខ្ញុំមានស្រាប់ហើយ។
ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានអានបទគម្ពីរដែលចែងអំពីស្តេចដាវីឌ។ មានពេលមួយ ទ្រង់មានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាម្នាក់ខ្វល់ពីទ្រង់ទេ បទចម្រៀងខ្លីនោះ ក៏បានបន្លឺឡើងនៅក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌមិនបានមានបន្ទូលពន្លើស អំពីការឈឺចាប់របស់ទ្រង់សោះឡើយ។ ពេលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ឯកកោ ដែលកើតមានជាធម្មតា នៅក្នុងវ័យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ស្តេចដាវីឌមានអារម្មណ៍ឯកោ ដោយសារមូលហេតុដ៏ច្បាស់លាស់។ ទ្រង់បាននិពន្ធអំពីសេចក្តីនេះ នៅក្នុងទីងងឹត ក្នុងជម្រៅនៃរូងភ្នំ ជាកន្លែងដែលទ្រង់កំពុងលាក់ខ្លួនពីស្តេចសូល ដែលបានដេញតាមសម្លាប់ទ្រង់(១សាំយ៉ូអែល ២២:១ ២៤:៣-១០)។ ស្តេចដាវីឌបានទទួលការចាក់ប្រេងតាំង ឲ្យធ្វើជាស្តេចរបស់សាសន៍អ៊ីសា្រអែល បន្ទាប់ពីស្តេចសូល(១៦:១៣)។ ទ្រង់ធ្លាប់ធ្វើការបម្រើស្តេចសូលជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ទ្រង់ក៏បានរត់គេច ពីកន្លែងមួយ ទៅកន្លែងមួយទៀត ដើម្បីឲ្យរួចពីការតាមសម្លាប់។ ស្ថិតក្នុងពេលដ៏ឯកកោនោះ ទ្រង់ក៏បានស្រែករកព្រះ ដោយបន្លឺឡើងថា ព្រះទ្រង់ “ទីពឹងជ្រក”របស់ទ្រង់ ហើយ “គឺជាចំណែករបស់ទ្រង់ នៅក្នុងស្ថានរបស់មនុស្សរស់នេះ”(ទំនុកដំកើង…
ការអ្វីដែលចូលក្នុងគំនិតយើង
កាលពីរបីឆ្នាំមុន មានស្ត្រីម្នាក់បានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់គាត់ ឲ្យខ្ញុំស្តាប់។ គាត់ថា មានពេលមួយ គាត់ឃើញកូនប្រុសគាត់ដែលមិនទាន់ដល់វ័យជំទង់នៅឡើយ កំពុងតែមើលពត៌មានផ្សាយផ្ទាល់ អំពីហេតុការណ៍ដែលមានអំពើហឹង្សា។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានប្រញាប់ដើរទៅរកតេឡេបញ្ជាទូរទស្សន៍ ហើយក៏បានប្តូរប៉ុស្តិ៍។ គាត់ក៏បានប្រាប់កូនប្រុសគាត់ភ្លាមៗថា “កូនមើលពត៌មានអញ្ចឹង មិនល្អទេ”។ បន្ទាប់មក ការប្រកែកគ្នាក៏បានកើតឡើង ហើយទីបំផុត គាត់ក៏បានចែកចាយ អំពីការអ្វីដែលកូនប្រុសគាត់ត្រូវទទួលនៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្លួន ដែលមានដូចជា “សេចក្តីណាដែលសុចរិត សេចក្តីណាដែលបរិសុទ្ធ សេចក្តីណាដែលគួរស្រឡាញ់…”(ភីលីព ៤:៨)។ បន្ទាប់ពីអាហារពេលល្ងាចចប់ នាង និងស្វាមីរបស់នាងបានអង្គុយមើលពត៌មាន ហើយភ្លាមនោះ កូនស្រីអាយុ៥ឆ្នាំរបស់ពួកគេ ក៏បានរត់ចូលមក ហើយក៏បានបិទទូរទស្សន៍។ នាងនិយាយធ្វើសម្លេងត្រាប់តាមម្តាយរបស់នាងថា “មើលពត៌មានអញ្ចឹង មិនល្អទេ។ គួរតែគិតអំពីខគម្ពីរវិញល្អជាង”។
ក្នុងនាមជាមនុស្សពេញវ័យ យើងអាចស្រូបយក និងពិនិត្យមើលពត៌មានបានល្អជាងក្មេងៗ។ ប៉ុន្តែ កូនស្រីរបស់អ្នកទាំងពីរចេះកំប្លែងលេង ហើយឆ្លាតវ័យ ពេលដែលនាងធ្វើត្រាប់តាមសម្លេងម្តាយរបស់នាង ដែលបានស្តីប្រដៅបងប្រុសរស់នាង មុននោះ។ សូម្បីតែមនុស្សពេញវ័យដែលចេះសម្របខ្លួនបានល្អ ក៏អាចទទួលផលប៉ះពាល់ ពីភាពងងឹត ដែលស្ថិតនៅជ្រុងម្ខាងទៀតនៃជីវិត ដែលយើងចេះតែទទួលយកឥតឈប់ឈរ។ ការជញ្ជឹងគិត អំពីសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ ក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ៤:៨ គឺជាថ្នាំបន្សាបដ៏មានអំណាច ដែលអាចជម្នះភាពងងឹត ដែលជួនកាលបានគ្របសង្កត់យើង ពេលដែលយើងមើលទៅស្ថានភាពនៃពិភពលោក។
ការប្រុងប្រយ័ត្ន នៅក្នុងការសម្រេចចិត្ត…
ត្រឡប់ខ្លួនចុះឡើងៗ
តើមានអ្វី ដែលធ្វើឲ្យអ្នកគេងមិនលក់ នៅពេលយប់? ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំមានការពិបាកគេង។ ខ្ញុំបានត្រឡប់ខ្លួនចុះឡើងៗ នៅលើគ្រែរបស់ខ្ញុំ ដោយព្យាយាមគិតរកដំណោះស្រាយ សម្រាប់បញ្ហាមួយ។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមខ្លាចគេងមិនគ្រប់គ្រាន់ ដែលនឹងធ្វើឲ្យពិបាកប្រឈមមុខនឹងឧបស័គ្គនៅថ្ងៃបន្ទាប់។
តើអ្នកធ្លាប់មានបញ្ហាដូចនេះទេ? ទំនាក់ទំនងដែលប្រេះស្រាំ ពេលអនាគតដែលមិនច្បាស់លាស់ ហើយអ្វីក៏ដោយ គឺសុទ្ធតែអាចធ្វើឲ្យយើងមានការព្រួយបារម្ភ នៅពេលណាមួយ។
ស្តេចដាវីឌមានទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលទ្រង់និពន្ធបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៤។ មានមនុស្សដែលកំពុងតែបំផ្លាញកេរ្តិ៍ឈ្មោះទ្រង់(ខ.២)។ ហើយអ្នកខ្លះក៏បានចោទសួរ អំពីសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងការដឹកនាំប្រទេស(ខ.៦)។ នៅពេលនោះ ស្តេចដាវីឌអាចមានព្រះទ័យក្រោធ ដោយសារគេបានប្រព្រឹត្តចំពោះទ្រង់ ដោយអយុត្តិធម៌ ។ ជាការពិតណាស់ ទ្រង់អាចផ្ទំមិនលក់ ដោយសាររឿងនេះ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានមានបន្ទូលដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់ថា “ទូលបង្គំនឹងសំរាកកាយ ហើយដេកលក់ទៅ ដោយសេចក្តីស្ងប់”(ខ.៨)។
លោកឆាល ស្ពើជិន(Charles Spurgeon) បានបកស្រាយ ខ.៨ យ៉ាងមានន័យ យ៉ាងដូចនេះថា “ពេលស្តេចដាវីឌផ្តេកព្រះកាយចុះ … ទ្រង់ថ្វាយព្រះកាយទ្រង់ ដល់ព្រះហស្តព្រះ។ គឺទ្រង់បានថ្វាយដាច់ដល់ព្រះ ហើយទ្រង់ក៏បានផ្ទំលក់ ដោយគ្មានការខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ព្រោះទ្រង់បានទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់”។
តើមានអ្វីដែលបណ្តាលចិត្តឲ្យទ្រង់ទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់? តាំងពីដំបូងមក ស្តេចដាវីឌជឿជាក់ថា ព្រះទ្រង់នឹងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់(ខ.៣)។ ហើយទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ថា ដោយសារព្រះទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យស្រឡាញ់ទ្រង់…
នារីអាថ៌កំបាំង
នារីបាប៊ូស្កា ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអាថ៌កំបាំងជាច្រើន ជុំវិញរឿងឃាតកម្មប្រធានាធិបតីអាមេរិក លោកចន អែហ្វ ខេនេឌី(John F. Kennedy)។ នៅថ្ងៃគេធ្វើឃាតលោកខេនេឌី កាំមីរ៉ាដែលបានថតហេតុការណ៍ ចាប់បានរូបភាពស្រ្តីម្នាក់នោះ ដែលកំពុងតែកាន់កាំមីរ៉ាថតរូបលោកខេនេឌី។ គេបានព្យាយាមស្វែងរកនាង ដោយការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង។ នៅក្នុងវីដេអូនោះ គេឃើញស្រ្តីអាថ៌កំបាំងនោះ មានស្លៀកអាវវែងសម្រាប់ពាក់ពីក្រៅ និងក្បាលគ្របកន្សែង(ដែលមើលទៅដូច នារីបាប៊ូស្ការបស់ជនជាតិរូស្ស៊ី)។ គេនៅតែមិនអាចរកឃើញអត្តសញ្ញាណរបស់នាង ហើយវីដេអូដែលនាងបានថតនឹងកាំមីរ៉ារបស់នាង នៅថ្ងៃនោះ ក៏គេមិនដែលបានយកមកមើល ឬបញ្ចាំងដែរ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ ដែលអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្ត និងអ្នកឯកទេសទាំងឡាយ បានធ្វើការប៉ាន់ប្រមាណថា នារីបាប៊ូស្កានោះ ប្រហែលជាមានការភ័យខ្លាច បានជាគាត់មិនព្រមចេញមុខមកបកស្រាយរឿងរបស់នាង នៅថ្ងៃដ៏ងងឹង នៃខែវិច្ឆិការ ដែលគេបានធ្វើឃាតលោកខេនេឌី។
យ៉ាងណាមិញ គេមិនចាំបាច់ធ្វើការប្រមើលមើលថា ហេតុអ្វីបានជាពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវបានលាក់ខ្លួននោះទេ។ ពួកគេត្រូវបានការភ័យខ្លាចគ្របសង្កត់ គឺដោយសារតែពួកកាន់អំណាច បានប្រហារជីវិតគ្រូរបស់ពួកគេ(យ៉ូហាន ២០:១៩) បានជាពួកគេមិនហ៊ានចេញមុខ ធ្វើទីបន្ទាល់អំពីបទពិសោធន៍ដែលខ្លួនមានជាមួយទ្រង់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានយាងចុះមក ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក គ្មានអ្វីអាចបំភ័យពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យឈប់ផ្សាយព្រះបន្ទូលឡើយ ទោះកាលពីមុនពួកគេធ្លាប់មានភាពទន់ខ្សោយក៏ដោយ។ នៅថ្ងៃបុណ្យទី៥០ លោកពេត្រុសបានទទួលអំណាចពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយក៏បានប្រកាសឡើងថា “ចូរឲ្យពួកវង្សអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ដឹងជាប្រាកដថា ព្រះទ្រង់បានលើកព្រះយេស៊ូវនេះដែលអ្នករាល់គ្នាបានឆ្កាង ឲ្យទ្រង់ធ្វើជាព្រះអម្ចាស់ ហើយជាព្រះគ្រីស្ទផង”(កិច្ចការ ២:៣៦)។…