តើពិភពលោកមានរឿងអ្វី?
មានរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយដំណាលថា កាសែតឡុនដុនថែម បានចោទជាសំណួរមួយ ដល់ប្រិយមិត្តអ្នកអានរបស់ខ្លួន នៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ ថា តើពិភពលោកកំពុងមានរឿងអ្វី? នេះជាសំណួរដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ តើមែនទេ? គេអាចឆ្លើយតប ចំពោះសំណួរនេះភ្លាមៗថា “តើអ្នកមានពេលប៉ុន្មានម៉ោង សម្រាប់ឲ្យខ្ញុំឆ្លើយប្រាប់អ្នក អំពីរឿងទាំងនោះ?” នេះជាសំណួរដ៏ត្រឹមត្រូវ ព្រោះពិភពលោកយើងមានបញ្ហាច្រើនណាស់។ រឿងនេះក៏បានដំណាលទៀតថា ការសែតនេះបានទទួលនូវការឆ្លើយតបជាច្រើន តែមានចម្លើយដ៏ខ្លី និងឆ្លាតវ័យមួយ ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ។ លោក ជី ខេ ឆេស្ទ័រតុន(G. K. Chesterton) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ អ្នកតែងកំណាព្យ និងទស្សនវិទូអង់គ្លេស បានឆ្លើយសំណួរនេះ ដោយសរសេរពាក្យមួយឃ្លាយ៉ាងខ្លីថា “បាទ លោក ខ្ញុំនេះហើយជាបញ្ហារបស់ពិភពលោក”។
ទោះរឿងនេះ ជារឿងពិត ឬអត់ គេអាចជជែកគ្នាបាន។ ប៉ុន្តែ តើការឆ្លើយតបរបស់គាត់ មានន័យដូចម្តេច? អ្វីដែលគាត់បានឆ្លើយនោះ គឺជាការពិត។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន សាវ័កប៉ុល បានធ្វើការសារភាព អំពីចំណុចខ្វះខាតរបស់គាត់ កាលពីអតីតកាលថា “ដែលពីដើមខ្ញុំជាអ្នកប្រមាថ ធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ហើយព្រហើនឈ្លានពាន”(ខ.១៣)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានលើកឡើងថា ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកក្នុងលោកិយ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សមានបាប ហើយគាត់ក៏បានធ្វើការប្រកាសថា គាត់ជាមនុស្សមានបាបខ្លាំងជាងគេ(ខ.១៥)។ សាវ័កប៉ុលដឹងច្បាស់ថា ពិភពលោកកំពុងតែមានបញ្ហាអ្វី។…
ស្នាមសម្លាកពណ៌មាស
នៅប្រទេសហូឡង់ មានអ្នកច្នៃម៉ូតសំលៀកបំពាក់មួយក្រុម បានផ្តល់ឲ្យនូវវគ្គសិក្ខាសាលា អំពី “ការដេរភ្ជាប់ពណ៌មាស”។ វគ្គសិក្សានេះទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីវិធីសាស្រ្តឃីនសូហ្គី របស់ជប៉ុន ដែលក្នុងនោះ គេបានយកមាសមកបិទភ្ជាប់ពែងប៉សឺឡែន ដែលបានបែក ដូចនេះ អ្នកចូលរួមក៏បានរៀនដេរភ្ជាប់ក្រណាត់ដែលរហែក តាមរបៀបដែលធ្វើឲ្យបំណះខោអាវនោះលេចច្បាស់ ជាជាងព្យាយាមលាក់បាំងវា។ អ្នកដែលបានទទួលការអញ្ជើញឲ្យចូលរួមសិក្ខាសាលានេះ បាននាំយកនូវ “ខោអាវរហែក ដែលខ្លួនស្រឡាញ់ ហើយដេរភ្ជាប់ដោយអំបោះពណ៌មាស”។ ខណៈពេលដែលពួកគេបានជួសជុលខោអាវរបស់ខ្លួន ស្មាមជួសជុលនោះ ក៏បានក្លាយជាគ្រឿងលម្អ ដែលជា “បំណះពណ៌មាស”។
ដូចនេះខោអាវទាំងនោះមានការផ្លាស់ប្តូរ ឲ្យមានសម្រស់ស្អាត ដោយស្នាមបំណះរបស់ពួកវាបានលេចឡើងច្បាស់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១១:៣០ ដែលបានចែងថា បើសិនជាគួរនឹងអួតខ្លួន នោះខ្ញុំនឹងអួតពីសេចក្តីកំសោយរបស់ខ្ញុំវិញ។ ទោះគាត់បានទទួលការបើកសម្តែងដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនពីព្រះ ក៏គាត់មិនបានអួតអំពីការនោះឡើយ(២កូរិនថូស ១២:៦)។ គាត់ថា បន្លានៅក្នុងសាច់របស់គាត់(ខ.៧) បានរារាំងគាត់ មិនឲ្យមានអំណួត និងទុកចិត្តលើសមត្ថភាពខ្លួនឯងពេក។ គ្មាននរណាដឹងថា គាត់បាននិយាយអំពីបន្លាក្នុងសាច់គាត់ សំដៅទៅលើអ្វីទេ។ គាត់ប្រហែលជានិយាយអំពីទុក្ខលំបាក ជម្ងឺ ការបៀតបៀនពីខ្មំាងសត្រូវ ឬអ្វីផ្សេងទៀត។ ទោះបន្លានោះជាអ្វីក៏ដោយ គាត់បានទូលអង្វរដល់ព្រះ សូមព្រះអង្គដកវាចេញ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកំសោយ”(ខ.៩)។
ស្នាមរហែក និងដាច់…
ខ្លាំងជាងសេចក្តីសម្អប់
ក្នុងរយៈពេល២៤ម៉ោង បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីសារុនដា(Sharonda) ដែលជាម្តាយរបស់លោកគ្រីស(Chris) បានបាត់បង់ជីវិត លោកគ្រីសក៏បានទន្ទេញពាក្យដ៏មានអំណាច ប្រកបដោយព្រះគុណថា “សេចក្តីស្រឡាញ់មានអំណាចខ្លាំងជាងសេចក្តីសម្អប់”។ ម្តាយរបស់គាត់ និងមនុស្ស៨នាក់ទៀត ត្រូវបានគេសម្លាប់រង្គាល នៅក្នុងម៉ោងសិក្សាព្រះគម្ពីរ នៅពេលយប់មួយ ក្នុងក្រុងឆាលតុន រដ្ឋឃែរ៉ូឡាយណា ខាងត្បូង។ ស្ថិតក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់នេះ តើមានអ្វីដែលជួយឲ្យគាត់អាចបន្លឺពាក្យទាំងនេះ ចេញពីបបូរមាត់ និងចិត្តរបស់គាត់? តាមពិត លោកគ្រីសជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយម្តាយរបស់គាត់ “ស្រឡាញ់មនុស្សគ្រប់គ្នា អស់ពីចិត្ត”។
បទគម្ពីរលូកា ២៣:២៦-៤៩ បានពិពណ៌នា អំពីព្រឹត្តិការណ៍នៃការប្រហារជីវិតជនឧក្រិដ្ឋពីរនាក់ ជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដែលព្រះអង្គគ្មានទោសសោះ(ខ.៣២)។ គេបានឆ្កាងអ្នកទាំងបី(ខ.៣៣)។ ក្នុងពេលដែលមានការថប់ដង្ហើម និងការឈឺចាប់ជាពន់ពេកនោះ ព្រះយេស៊ូវក៏បានបន្លឺព្រះសូរសៀងថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ដ្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ”(ខ.៣៤)។ ការផ្សំគំនិតពេញដោយសេចក្តីសម្អប់ របស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា បាននាំឲ្យមានការឆ្កាងព្រះមួយអង្គ ដែលជាអង្គបុគ្គល ដែលមានក្តីស្រឡាញ់ច្រើនជាងគេ។ ទោះទ្រង់មានការឈឺចុកចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គមានជ័យជម្នះជានិច្ច។
តើអ្នក និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក បានក្លាយជាគោលដៅ នៃការស្អប់ បំណងអាក្រក់ ភាពល្វីងជូរចត់ និងការរើសអើងរបស់អ្នកដទៃ ដោយរបៀបណា? សូមឲ្យការឈឺចាប់ បណ្តាលចិត្តអ្នកឲ្យអធិស្ឋាន និងសូមឲ្យគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងមនុស្សដូចលោកគ្រីស បានលើកទឹកចិត្តអ្នក ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលបានជ្រើសរើសសេចក្តីស្រឡាញ់ ជាជាងរើសយកសេចក្តីសម្អប់។—Arthur…
ពេលស្ងាត់ស្ងៀម ដើម្បីស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះ
សូមយើងនឹកស្រមៃ អំពីការរស់នៅ ដោយគ្មាន ទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូន វ៉ាយហ្វាយ ជីភីអេស ឧបករណ៍ដែលភ្ជាប់ដោយប្ល៊ូធូត ឬទូរទស្សន៍ជាដើម។ ក្រុងគ្រីន ប៊ែង ជាក្រុងតូចមួយ នៅរដ្ឋវើជីនាខាងលិច ។ នៅទីនោះ គេរស់នៅ យ៉ាងដូចនេះឯង បានជាគេដាក់រហ័សនាមឲ្យក្រុងនេះថា “ក្រុងស្ងាត់ស្ងៀមបំផុត នៅអាមេរិក”។ ក្រុងនេះក៏ជាទីតំាងនៃមន្ទីរសង្កេតមើលផ្កាយ គ្រីន ប៊ែង ដែលបំពាក់ដោយកែវយឹតវិទ្យុសាស្រ្ត ធំជាងគេនៅលើពិភពលោក ដែលអាចបង្វែរទិសដៅបាន។ កែវយឹត ឬតេឡេស្កូបនេះ ត្រូវការ “ភាពស្ងប់ស្ងាត់” ដើម្បី “ស្តាប់” រលកវិទ្យុដែលកើតមានក្នុងធម្មជាតិ ដែលបញ្ចេញដោយចលនានៃផ្កាយ និងកាឡាក់ស៊ី ក្នុងទីអាវកាសដ៏សែនឆ្ងាយ។ មុខរបស់វាមានក្រឡាផ្ទៃធំជាងទីលានប្រកួតបាល់ទាត់ ហើយវាឈរនៅលើចំណុចកណ្តាល នៃតំបន់ស្ងប់ស្ងាត់ នៃវិទ្យុសាស្រ្តជាតិ នៅលើផ្ទៃដីជាង២ម៉ឺនគឺឡូម៉ែត្រការេ ដែលគេបានកំណត់យក ដើម្បីការពារការរំខាន់ពីឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិច មកលើកែវយឺតនោះ ដែលមានកំរិតនៃការទទួលរលកវិទ្យុខ្លាំងក្រៃលែង។
ដូចនេះភាពស្ងប់ស្ងាត់នេះ ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង ដោយចេតនា ដើម្បីឲ្យអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តអាច ស្តាប់ “តន្រ្តីនៃអាវកាស”។ រឿងនេះក៏បានរំឭកខ្ញុំផងដែរថា យើងក៏ត្រូវការភាពស្ងប់ស្ងាត់ផ្ទាល់ខ្លួន ល្មមនឹងស្តាប់ព្រះមួយអង្គ ដែលបានបង្កើតចក្រវាល។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសាយ មកកាន់រាស្រ្តដែលវង្វេងថា “ចូរឱនត្រចៀក ហើយមកឯអញ ចូរស្តាប់ចុះ…
ចិត្តដែលចូលចិត្តច្រៀងសរសើរព្រះ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឮសម្លេងច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ពីជាន់លើមក នៅម៉ោង៦:៣៣ ព្រឹក ថ្ងៃសៅរ៍។ ខ្ញុំគិតថា ក្នុងផ្ទះខ្ញុំ មិនទាន់មាននរណាម្នាក់ក្រោកពីដំណេកទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំបានឮសម្លេងច្រៀងរដិបរដុបរបស់កូនស្រីខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំគិតខុសហើយ។ នាងបានបន្លឺសម្លេងច្រៀង ទាំងមិនទាន់ស្វាងនៅឡើយ។
កូនស្រីពៅខ្ញុំ គឺជាអ្នកចម្រៀង។ តាមពិត នាងមិនអាចឈប់ច្រៀងបានឡើយ។ នាងច្រៀង ពេលណានាងក្រោកពីដំណេក។ ពេលនាងទៅសាលា។ ពេលនាងចូលគេង។ នាងបានចាប់កំណើតមក ដោយមានបទចម្រៀង ក្នុងចិត្តនាង ហើយភាគច្រើន បទចម្រៀងរបស់នាងផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវ។ នាងសរសើរព្រះ ដោយមិនរើសពេលវេលា និងទីកន្លែង។
ខ្ញុំចូលចិត្តសម្លេងរបស់កូនស្រីខ្ញុំ ដែលមានភាពសាមញ្ញ ភាពប្តូរផ្តាច់ និងភាពស្មោះអស់ពីចិត្ត។ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញនាង បន្លឺសម្លេងច្រៀងចេញពីក្នុងចិត្ត ដោយក្តីអំណរដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីការអញ្ជើញឲ្យសរសើរដំកើងព្រះ ដែលមានចែងពេញព្រះគម្ពីរប៊ីប។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៩៥ បានចែងថា “មកចុះ យើងនឹងច្រៀងថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ចូរយើងឡើងសំឡេងដោយអំណរ ដល់ថ្មដានៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់យើង”(ខ.១)។ ពេលដែលយើងអានខគម្ពីរបន្ទាប់ទៀត យើងក៏បានដឹងថា ការសរសើរដំកើងនេះ បានហូរចេញមក ពេលយើងដឹងថា ព្រះអង្គជានរណា(“ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះយ៉ាងធំ ហើយជាមហាក្សត្រយ៉ាងខ្ពស់លើអស់ទាំងព្រះ” ខ.៣) និងដឹងថា យើងជានរណា(“ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះនៃយើងខ្ញុំហើយ
យើងខ្ញុំក៏ជាហ្វូងចៀមនៅទីគង្វាលរបស់ទ្រង់…
ការលូតលាស់ដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានជួបមិត្តភក្តិចាស់ម្នាក់។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំអំពីការងាររបស់គាត់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំហាក់ដូចជាពិបាកជឿគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងរយៈពេលពីរបីខែ ក្រុមតន្រ្តីរបស់គាត់បានទៅប្រគុំតន្រ្តីនៅគ្រប់ទិសទី។ បទចម្រៀងរបស់ក្រុមគាត់បានក្លាយជាបទចម្រៀងពេញនិយមជាងគេ នៅក្នុងការចាក់ផ្សាយតាមវិទ្យុ ហើយក្រោយមក ក៏មានការពេញនិយមខ្លាំង នៅក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ផងដែរ។ អាជីពរបស់គាត់បានទទួលជោគជ័យលឿនណាស់។
មនុស្សជាច្រើនមានការងប់ងល់នឹងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងជោគជ័យ ដែលធំ ហើយរំភើបរីករាយ គឺជោគជ័យដែលរកបានឆាប់រហ័ស។ ប៉ុន្តែ រឿងប្រៀបប្រដូចអំពីគ្រាប់ពូជ និងដំបែរ បានប្រៀបប្រដូចនគរព្រះ(រាជរបស់ព្រះ នៅលើផែនដី) ទៅនឹងកិច្ចការដ៏តូច លាក់កំបាំង និងហាក់ដូចជាមិនសំខាន់ ដែលមានការលូតលាស់បន្តិចម្តងៗ។
នគរព្រះ គឺមានលក្ខណៈដូចព្រះ ដែលជាមហាក្សត្រ។ បេសកកម្មរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានសម្រេច កាលព្រះអង្គនៅគង់លើផែនដី ដោយចាប់ផ្តើមពីចំណុចតូចទៅ ដូចជាគ្រាប់ពូជ ដែលបានកប់ក្នុងដី ឬដូចដំបែរ ដែលបានបង្កប់នៅក្នុងម្សៅនំប៉័ង។ តែព្រះអង្គបានលេចឡើង ដូចជាដើមឈើដុះចេញពីដី និងរីកធំដូចនំប៉័ង ដែលត្រូវកម្តៅ។
ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យរស់នៅ តាមផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ គឺផ្លូវដែលតស៊ូ និងរីកលូតលាស់។ ផ្លូវនោះប្រឆាំងនឹងការល្បួង ដែលនាំឲ្យយើងធ្វើអ្វីតាមចិត្ត និងនាំឲ្យយើងស្រេកឃ្លានអំណាច ហើយវាយតម្លៃទៅលើការអ្វីដែលយើងធ្វើ ផ្អែកទៅលើលទ្ធផលដែលយើងទទួលបានជាដើម។ ព្រះគ្រីស្ទ(មិនមែនយើង) ប្រទានឲ្យមានលទ្ធផល ជាដើមឈើធំ ដែលមានសត្វហើរលើអាកាស មកទំនៅលើមែក(ខ.៣២) និងជានំប៉័ង ដែលនាំឲ្យមានការប្រកបអាហារដោយអំណរ។—Glenn Packiam
ទៅអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ឬទៅភ្ជួរដី
រឿងប្រចាំគ្រួសារដ៏ល្បីល្បាញមួយ បានដំណាលថា មានបងប្អូនប្រុសពីរនាក់ ម្នាក់ឈ្មោះប៊ីលី(Billy) និងម្នាក់ទៀតឈ្មោះម៉ាវីន(Melvin) បានឃើញយន្តហោះមួយគ្រឿងហោះហើរចុះឡើង បង្កើតជាតូអក្សរនៅលើមេឃ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែឈរនៅក្នុងកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមគោយកទឹកដោះ របស់គ្រួសារពួកគេ។ ក្មេងប្រុសទាំងពីរក៏ឃើញអក្សរ “GP”លេចចេញឡើង នៅលើមេឃ។
បងប្អូនទាំងពីរ ក៏បានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសយកអត្ថន័យរបស់អក្សរនោះរៀងៗខ្លួន។ ប៊ីលីគិតថា អក្សរនោះមានន័យថា “ចូរ ទៅអធិប្បាយព្រះបន្ទូល” តែម៉ាវីនគិតថា អក្សរនោះមានន័យថា “ចូរទៅភ្ជួររាស់”។ ក្រោយមក លោកប៊ីលី ក្រាហាំ(Billy Graham) បានប្តេជ្ញាចិត្តទៅផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយក៏បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ល្បីល្បាញ។ ចំណែកលោកម៉ាវីន ដែលជាបងប្រុសគាត់ ក៏បានគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋានចញ្ចឹមគោរបស់គ្រួសារពួកគេ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
យើងមិនដឹងច្បាស់ថា នេះជារឿងពិតឬយ៉ាងណាទេ ប៉ុន្តែ បើព្រះទ្រង់ពិតជាបានត្រាស់ហៅលោកប៊ីលី ឲ្យអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ហើយត្រាស់ហៅលោកម៉ាវីន ឲ្យភ្ជួររាស់ដីមែន នោះជោគជ័យរបស់លោកប៊ីលី មិនមានន័យថា ការត្រាស់ហៅដែលលោកម៉ាវីនបានទទួលមានភាពសំខាន់តិចជាង ការត្រាស់ហៅរបស់គាត់នោះឡើយ។
ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានត្រាស់ហៅ អ្នកខ្លះឲ្យធ្វើការបម្រើព្រះអង្គពេញពេល(អេភេសូរ ៤:១១-១២) តែមិនមានន័យថា អ្នកដទៃទៀត កំពុងតែធ្វើការងារដែលសំខាន់តិចជាងនោះទេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដែលរូបកាយទាំងមូលបានផ្គុំ ហើយភ្ជាប់គ្នាមកអំពីទ្រង់ ដោយសារគ្រប់ទាំងសន្លាក់ដែលផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ តាមខ្នាតការងាររបស់អវយវៈនិមួយៗ នោះរូបកាយបានបង្កើតឡើង ដើម្បីនឹងស្អាងខ្លួន ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៦)។ បានសេចក្តីថា យើងម្នាក់ៗត្រូវថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះយេស៊ូវ…
រីកចម្រើនទំាងអស់គ្នា
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ អ័ឡិន(Alan) បានឈរនៅក្រោមពន្លឺភ្លើង ដែលបញ្ចាំងពីលើបង្គោលដ៏ខ្ពស់ត្រដែត មកលើទីលានប្រកួត ខណៈពេលដែលក្រុមដែលមកប្រកួតនឹងក្រុមគាត់ បានវាយកូនបាល់ខ្ទាតទៅលើអាកាស។ គាត់ក៏បានរត់បោះពួយទៅរកផ្នែកដែលងងឹតបំផុត ក្នុងទីលានប្រកួត ដោយភ្នែកគាត់ផ្តោតទៅលើកូនបាល់នោះ ហើយក៏បានបុករបងដែលគេបានសង់ពីសំណាញ់ដែក។
ក្រោយមក នៅយប់ដដែលនោះ ខ្ញុំក៏បានហុចទឹកកកឲ្យគាត់ស្អំ។ ខ្ញុំសួរគាត់ថា តើគាត់មានឈឺកន្លែងណាទេ? គាត់ឈ្លីស្មាខ្លួនឯងហើយនិយាយថា គាត់នឹងមានអារម្មណ៍ល្អជាងនេះ បើសិនជាមិត្តរួមក្រុមគាត់ បានដាស់តឿនគាត់ កុំឲ្យរត់ទៅបុករបង។
ក្រុមកីឡាករដំណើរការបានល្អបំផុត នៅពេលដែលពួកគេធ្វើការរួមគ្នា។ គាត់អាចជៀសផុតពីរបួសនោះ បើសិនជាមិត្តរួមក្រុមតែម្នាក់ ស្រែកប្រាប់គាត់ ដើម្បីដាស់តឿនគាត់ ពេលគាត់រត់សំដៅទៅរករបង ដោយមិនដឹងខ្លួន។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានរំឭកយើងថា ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំឲ្យមានសមាជិកនៃពួកជំនុំ ដើម្បីធ្វើការរួមគ្នា ហើយជួយមើលគ្នា ដូចក្រុមកីឡាករអញ្ចឹងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់យើងថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះរបៀបដែលយើងប្រកបទាក់ទងគ្នា ព្រោះសកម្មភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ អាចនាំផលប៉ះពាល់មកលើសហគមន៍នៃអ្នកជឿទំាងមូល(កូល៉ុស ៣:១៣-១៤)។ ពេលណាយើងឱបក្រសោបយកឱកាស ដើម្បីបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក មានការប្តូរផ្តាច់ទំាងស្រុង ចំពោះការរួបរួម និងសន្តិភាព ពួកជំនុំយើងនឹងរីកច្រើន(ខ.១៥)។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “ចូរឲ្យព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទ បានសណ្ឋិតនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាជាបរិបូរ ដោយប្រាជ្ញាគ្រប់យ៉ាង ទាំងបង្រៀន ហើយទូន្មានគ្នា ដោយនូវទំនុកដំកើង ទំនុកបរិសុទ្ធ និងចំរៀងខាងឯវិញ្ញាណ”(ខ.១៦)។ ពេលណាយើងនៅជាប់នឹងព្រះបន្ទូល យើងអាចលើកទឹកចិត្ត និងការពារគ្នាទៅវិញទៅមក តាមរយៈទំនាក់ទំនងនៃក្តីស្រឡាញ់…
ព្រះអង្គទ្រយើង ក្នុងព្រះហស្តស្តាំ
លោកហ្វ្រេឌី ប្លុម(Fredie Blom) គឺជាជនជាតិអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ដែលមានអាយុ១១៤ឆ្នំា នៅឆ្នំា២០១៨ ហើយក៏ត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ថា ជាបុរសដែលអាយុវែងជាងគេ នៅសម័យនោះ។ គាត់បានកើតនៅឆ្នាំ១៩០៤ ជាឆ្នាំ ដែលបងប្អូនប្រុសត្រកូលរ៉ាយទាំងពីរនាក់(Wright Brothers) បានឆ្នៃបង្កើតយន្តហោះមុនគេក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ គាត់បានឆ្លងកាត់សង្រ្គាមលោកទាំងពីរលើក សម័យបែកចែកពូជសាសន៍នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង និងវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។ ពេលគេសួរគាត់ អំពីអាថ៌កំបាំងដែលធ្វើឲ្យគាត់មានអាយុវែងយ៉ាងនេះ លោកប្លុមគ្រាន់តែញាក់ស្មា។ គាត់មិនតែងតែជ្រើសរើសចំណីអាហារ និងការអនុវត្តន៍ដែលលើកកម្ពស់សុខមាលភាព គឺមិនខុសពីអ្នកដទៃឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកប្លុមបានប្រាប់អំពីហេតុផលមួយ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានសុខភាពល្អ គឺដោយសារព្រះអម្ចាស់ ដែលមានគ្រប់អំណាចចេស្តា ព្រះអង្គបានទ្រគាត់។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកប្លុម បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ទៅកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែល ជាជាតិសាសន៍ដែលស្ថិតក្រោមការសង្កត់សង្កិនរបស់ខ្មាំងសត្រូវដ៏កាចសាហាវ។ ព្រះអង្គសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងចំរើនកំឡាំង ហើយជួយពួកគេ ហើយនឹងទ្រពួកគេ ដោយព្រះហស្តស្តាំដ៏សុចរិត(អេសាយ ៤១:១០)។ ទោះពួកគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលអស់សង្ឃឹមយ៉ាងណា ហើយជួបទុកលំបាកខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ព្រះអង្គបានធានាពួកគេថា ព្រះអង្គបានទ្រពួកគេ ដោយថែរក្សាពួកគេយ៉ាងស្រទន់។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញនៅជាមួយនឹងឯង កុំឲ្យស្រយុតចិត្តឲ្យសោះ ពីព្រោះអញជាព្រះនៃឯង” (ខ.១០)។
ទោះយើងមានអាយុប៉ុន្មានឆ្នាំក៏ដោយ ទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិតយើង នឹងមកគោះទ្វាររបស់យើង។ ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធដែលប្រេះឆា កូនដែលចាកចោលគ្រួសារ ពត៌មានដ៏រន្ធត់ពីគ្រូពេទ្យ ឬសូម្បីតែការបៀតបៀនក៏ដោយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះនៃយើងឈោងទៅរកយើង…
ការស្វាគមន៍អ្នកខាងក្រៅ
ពេលដែលខ្ញុំផ្លាស់ទៅរស់នៅ ក្នុងប្រទេសផ្សេង ជាដំបូងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គេមិនស្វាគមន៍ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំរកបានកន្លែងអង្គុយ ក្នុងព្រះវិហារតូចមួយ នៅថ្ងៃដែលស្វាមីខ្ញុំអធិប្បាយព្រះបន្ទូលនៅទីនោះ បុរសម្នាក់ដែលមានវ័យចំណាស់ជាងខ្ញុំ បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យទៅអង្គុយកន្លែងផ្សេង ដោយខ្វះការគួរសម ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ភរិយាគាត់ក៏បានសុំទោសខ្ញុំ ហើយរៀបរាប់ថា ខ្ញុំកំពុងតែអង្គុយនៅលើកៅអីវែង ដែលពួកគេតែងតែអង្គុយជាប្រចាំ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ពួកជំនុំនៅទីនោះធ្លាប់ជួលកៅអីវែង ក្នុងព្រះវិហារ ឲ្យទៅពួកជំនុំ ដើម្បីរៃអង្គាសប្រាក់ សម្រាប់ព្រះវិហារ ហើយដើម្បីធ្វើយ៉ាងណា កុំឲ្យមានអ្នកដទៃមកអង្គុយនៅកៅអី ដែលមានម្ចាស់ហើយ។ គេជឿថា ផ្នត់គំនិតនេះបានបន្តមាន អស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោយមកទៀត។
ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យស្វាគមន៍ជនបរទេស គឺផ្ទុយពីវប្បធម៌ ដែលខ្ញុំបានជួប នៅប្រទេសនោះ។ ព្រះអង្គបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យនោះ ដើម្បីឲ្យរាស្រ្តទ្រង់មានការរីកចម្រើន ហើយព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យស្វាគមន៍ជនបរទេស ដោយរំឭកពួកគេថា ពីដើមពួកគេក៏ធ្លាប់រស់នៅជាជនបរទេស ក្នុងទឹកដីគេផងដែរ(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះជនបរទេស ដោយចិត្តសប្បុរសប៉ុណ្ណោះទេ(ខ.៣៣) តែក៏ត្រូវ “ស្រឡាញ់គេ ឲ្យដូចខ្លួនឯង”(ខ.៣៤)។ ព្រះអង្គបានរំដោះពួកគេ ឲ្យរួចពីការជិះជាន់ នៅនគរអេស៊ីព្ទ ដោយប្រទានពួកគេ នូវផ្ទះ ក្នុងទឹកដី ដែលមាន “ទឹកដោះ និងទឹកឃ្មំហូរហៀរ”(និក្ខមនំ ៣:១៧)។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដែលចូលមកស្នាក់នៅ ក្នុងទឹកដីនោះដែរ។
ពេលណាអ្នកជួបមនុស្សដែលអ្នកមិនដែលស្គាល់…