វិធីសាស្រ្តលាងជម្រះបាប
មានក្មេងតូចៗពីរនាក់បានច្រៀងបទ “រីករាយថ្ងៃកំណើត” ឲ្យបានពីរចប់ ដោយចិត្តរីករាយ ពេលដែលពួកគេកំពុងលាងដៃ នៅកន្លែងលាងដៃ។ ម្តាយរបស់ពួកគេបានប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេត្រូវចំណាយពេលឲ្យបានយូរដូចនេះ ដើម្បីលាងដៃឲ្យអស់មេរោគ។ ដូចនេះ សូម្បីតែមុនពេលជំងឺកូវីត១៩រាតត្បាតពេញពិភពលោក ពួកគេក៏បានរៀនចំណាយពេលលាងដៃឲ្យស្អាតស្រាប់ហើយ។
ការលាងអ្វីមួយឲ្យស្អាតជានិច្ច អាចនាំឲ្យមានការធុញទ្រាន់ គឺដូចដែលយើងបានរៀនរក្សាអនាម័យ ក្នុងពេលជំងឺរាតត្បាត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីលាងជម្រះអំពើបាប យើងត្រូវងាកមកផ្តោតទៅលើព្រះ។
លោកយ៉ាកុបបានជំរុញអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយពេញចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ឲ្យងាកមកផ្តោតទៅលើព្រះ។ ការដែលពួកគេឈ្លោះប្រកែកគ្នា ចង់បានមុខមាត់ ទ្រព្យសម្បត្តិ និងការសប្បាយក្នុងលោកិយ មាសប្រាក់ និងការទទួលស្គាល់ បានធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាសត្រូវរបស់ព្រះ។ ព្រះអង្គបានដាស់តឿនពួកគេថា “ត្រូវចុះចូលចំពោះព្រះ ហើយតស៊ូនឹងអារក្សវិញចុះ នោះវានឹងរត់ចេញពីអ្នករាល់គ្នាទៅ ត្រូវចូលទៅជិតព្រះ នោះទ្រង់នឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ ឱពួកមានបាបអើយ ចូរលាងដៃឲ្យស្អាតចុះ ឱពួកអ្នកមានចិត្ត២អើយ ចូរសំអាតចិត្តឡើង”(យ៉ាកុប ៤:៧-៨)។ ប៉ុន្តែ តើពួកគេលាងដៃឲ្យស្អាត ដោយរបៀបណា?
ដូចមានសេចក្តីចែងថា "ត្រូវចូលទៅជិតព្រះ នោះទ្រង់នឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ”(ខ.៨)។ នេះជាព្រះបន្ទូលដែលបានពិពណ៌នា អំពីភាពចាំបាច់នៃការងាកបែរមករកព្រះ ដើម្បីសម្អាតភាពកខ្វក់នៃអំពើបាប ចេញពីជីវិតយើង។ បន្ទាប់មក កណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុបបានប្រាប់អំពីរបៀបលាងសម្អាត យ៉ាងដូចនេះថា “ចូរឲ្យមានសេចក្តីទុក្ខ ហើយយំសោក ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកចុះ សូមឲ្យសំណើចរបស់អ្នករាល់គ្នាត្រឡប់ជាដំងូរ ហើយឲ្យសេចក្តីអំណរទៅជាសេចក្តីព្រួយវិញ។ ចូរបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងដំកើងអ្នករាល់គ្នាឡើង”(ខ.៩-១០)។…
ការសម្រេចចិត្តថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ
ក្នុងរឿងប្រលោមលោក មានចំណងជើងថា សុភមង្គលគ្រួសារ ដែលលោកលេអូ ថូលស្តូយ(Leo Tolstoy) បាននិពន្ធ តួឯកឈ្មោះ សឺជី(Sergey) និងម៉ាសា(Masha) បានជួបគ្នា ពេលដែលម៉ាសានៅក្មេង និងងាយមានចិត្តរំភើប។ លោកសឺជី ជាមនុស្សមានវ័យចំណាស់ជាង ជាអ្នកជំនួញដែលបានធ្វើដំណើរបានច្រើនកន្លែង។ គាត់យល់អំពីពិភព នៅក្រៅតំបន់ជនបទ ដែលម៉ាសាកំពុងរស់នៅ។ ក្រោយមក អ្នកទំាងពីរក៏បានស្រឡាញ់គ្នា ហើយក៏បានរៀបការ។
ពួកគេក៏បានរស់នៅ ក្នុងទីជនបទ ប៉ុន្តែ ម៉ាសាមានការធុញទ្រាន់ ចំពោះតំបន់ដែលនាងរស់នៅ។ លោកសឺជីស្រឡាញ់នាង ដូចនេះ ក៏បានរៀបចំការធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងស៊ែន ភីធ័រស្បឺក។ នៅទីនោះ សម្រស់ និងភាពទាក់ទាញរបស់ម៉ាសា បានធ្វើឲ្យនាងមានប្រជាប្រិយភាពយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ពេលដែលប្តីប្រពន្ធមួយគូរនេះហៀបនឹងធ្វើដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ មានព្រះអង្គម្ចាស់មួយអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងជួបនាង។ លោកសឺជីដឹងថា គាត់អាចបង្ខំម៉ាសាឲ្យចាកចេញទៅផ្ទះជាមួយគាត់ តែគាត់បានឲ្យនាងធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ នាងក៏បានសម្រេចចិត្តស្នាក់នៅបន្តទៀត ហើយអំពើផិតក្បត់របស់នាងបានធ្វើឲ្យគាត់ខូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
ព្រះទ្រង់ក៏មិនដែលបង្ខំយើងឲ្យមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអង្គដែរ។ ដោយសារព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង នោះព្រះអង្គអនុញ្ញាតឲ្យយើងសម្រេចចិត្តធ្វើតាម ឬប្រឆាំងព្រះអង្គ។ យើងសម្រេចចិត្តធ្វើតាមព្រះអង្គជាលើកទីមួយ នៅពេលដែលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ និងជាដង្វាយលោះបាបយើង(១យ៉ូហាន ៤:៩-១០)។ បន្ទាប់មក យើងមានពេលវេលាពេញមួយជីវិត ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តធ្វើតាមព្រះអង្គទៀត។
តើយើងនឹងសម្រេចចិត្តថា នឹងនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ តាមការដឹកនាំរបស់ព្រះវិញ្ញាណ ឬធ្វើតាមការអូសទាញរបស់លោកិយ? ការរស់នៅរបស់ស្តេចដាវីឌមិនល្អឥតខ្ចោះនោះទេ តែជាញឹកញាប់…
មិនអធិស្ឋានដោយប្រញាប់ប្រញាល់
អ្នកស្រី អាលីស ខាហូលូស៊ូណា(Alice Kaholusuna) បានដំណាលរឿងមួយ ដែលពិពណ៌នាថា ជនជាតិដើមនៅកោះហាវ៉ៃតែងតែអង្គុយ នៅខាងក្រៅព្រះវិហាររបស់ពួកគេ អស់ពេលយ៉ាងយូរ ដើម្បីរៀបចំខ្លួន មុននឹងចូលក្នុងព្រះវិហាររបស់សាសនាពួកគេ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេបានចូលក្នុងហើយ ក៏ពួកគេបានដើរយឺតៗទៅរកអាសនារបស់ពួកគេ ដើម្បីធ្វើការបួងសួង។ ក្រោយមក ពួកគេក៏បានអង្គុយនៅខាងក្រៅម្តងទៀត អស់ពេលយ៉ាងយូរ ដើម្បីធ្វើឲ្យការបួងសួងរបស់ពួកគេ “ស័ក្តិសិទ្ធិ”។ ពេលដែលបេសកជនបានមកដល់កោះនេះ ជួនកាល ជនជាតិដើមនៅកោះហាវ៉ៃបានចាត់ទុកការអធិស្ឋានរបស់បេសកជនថា ជាការបួងសួងដ៏ចម្លែក។ ពេលខ្លះ ពួកបេសកជនបានក្រោកឈរ បន្លឺសម្លេងអធិស្ឋានតែពីរបីប្រយោគ ហើយនិយាយថា អាមែន ហើយការអធិស្ឋាននោះក៏បានបញ្ចប់។ ជនជាតិដើមនៅកោះហាវ៉ៃក៏បានពិពណ៌នាថា ការអធិស្ឋានដ៏ខ្លីដូចនេះ មិនស័ក្កសិទ្ធិទេ។
រឿងដែលអ្នកស្រីអាលីសបានដំណាលនេះ បានបង្ហាញថា រាស្រ្តរបស់ព្រះ មិនតែងតែ ឈប់បង្អង់ ក្នុងការអធិស្ឋាននោះទេ(ទំនុកដំកើង ៤៦:១០)។ សូមយើងកុំច្រឡំ ព្រះទ្រង់ស្តាប់ឮពាក្យដែលយើងអធិស្ឋាន ទោះយើងអធិស្ឋានលឿន ឬយឺតៗក្តី ហើយក៏ឆ្លើយតប តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ព្រោះជាញឹកញាប់ ល្បឿននៃការរស់នៅរបស់យើង ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីល្បឿនរបស់ចិត្តយើង ដែលចង់បានអ្វីៗភ្លាមៗ ហើយយើងចាំបាច់ត្រូវថ្វាយពេលវេលារបស់យើងដល់ព្រះ ដើម្បីឲ្យទ្រង់មានបន្ទូលចូលក្នុងជីវិតយើង និងជីវិតមនុស្សដែលនៅក្បែរយើងផងដែរ។ តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងខកខានមិនបានប្រើពេលដ៏មានតម្លៃជាមួយព្រះ ដោយសារយើងប្រញាប់ប្រញាល់?
ជាញឹកញាប់ យើងខ្វះការអត់ធ្មត់ ចំពោះអ្វីៗទាំងអស់…
អាថ៌កំបាំងនៃភាពស្កប់ចិត្ត
ចូនី អៀរិកសិន ថាដា(Joni Eareckson Tada) បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីមានគ្រោះថ្នាក់ ពេលហែលទឹក ដែលធ្វើឲ្យគាត់ពិការដៃជើង។ ជីវិតនាងក៏មានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង។ ឥឡូវនេះ នាងត្រូវអង្គុយនៅលើរទេះរុញ ដែលពិបាកឆ្លងកាត់ច្រកទ្វារតូចៗ ហើយឡាបូលាងដៃក៏ខ្ពស់ពេកសម្រាប់នាង។ នាងត្រូវការឲ្យគេជួយបញ្ចុកអាហារនាង ទាល់តែនាងអាចរៀនញាំអាហារដោយខ្លួនឯង។ នាងបានរៀនលើកស្លាបព្រាពិសេសមួយ ទៅរកមាត់ខ្លួនឯង ដោយប្រើដែកអបដៃរបស់នាងជាលើកទីមួយ ហើយអាហារក៏បានជ្រុះពីស្លាបព្រាមកលើខោអាវរបស់នាង ធ្វើឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថា អន់ខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ នាងនៅតែបន្តព្យាយាម។ នាងតែងតែនិយាយថា “អាថ៌កំបាំងរបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ ហើយអធិស្ឋានថា ឱព្រះអង្គអើយ សូមជួយទូលបង្គំធ្វើកិច្ចការនេះផង!”។ សព្វថ្ងៃនេះ នាងអាចប្រើស្លាបព្រាបានល្អណាស់។
ចូនីនិយាយថា ការជាប់ខ្លួននៅលើរទេះរុញមិនអាចដើរទៅណារួច បានធ្វើឲ្យនាងមើលទៅអ្នកទោសម្នាក់ គឺសាវ័កប៉ុល ដែលបានជាប់ឃុំ ក្នុងគុករបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ហើយក៏បាននឹកចាំអំពីកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ ដែលនាងបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព។ នាងក៏បានព្យាយាមយកគំរូតាមសាវ័កប៉ុល ដែលបានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្តីសន្តោស(ឬស្កប់ចិត្ត) ក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង”(ភីលីព ៤:១១)។ ចូរកត់សំគាល់ថា សាវ័កប៉ុលត្រូវរៀនស្វែងរកសន្តិភាព ព្រោះគាត់មិនបានមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ដោយឯកឯងនោះឡើយ។ តើគាត់រកឃើញភាពស្កប់ចិត្ត ដោយរបៀបណា? គឺតាមរយៈការទុកចិត្តព្រះគ្រីស្ទ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ”(ខ.១៣)។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជួបបញ្ហាប្រឈម ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយយើងអាចមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ កម្លាំង…
អ្វីដែលអ្នកចង់បានក្នុងជីវិត
នៅពេលល្ងាច កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំនិងភរិយារបស់ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរកាត់តាមភ្នំ ដោយមានមិត្តភក្តិពីរនាក់រួមដំណើរជាមួយ។ ផ្លូវដើរនោះមានលក្ខណៈតូច និងបត់ចុះឡើង តាមជំរាល ដោយមានជ្រោះដ៏សែនចោទនៅម្ខាង ហើយមានជញ្ជាំងភ្នំនៅម្ខាងទៀត។
ខណៈពេលដែលយើងឡើងដល់ផ្លូវបត់ ខ្ញុំក៏ឃើញសត្វខ្លាឃ្មុំធំមួយក្បាលកំពុងដើរត្រេតត្រត គ្រវីក្បាលចុះឡើង ហើយដកដង្ហើមហឹសៗ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ ដោយសារយើងនៅក្រោមខ្យល់ នោះវាមិនបានធំក្លិនយើង ដែលនៅក្បែរនោះទេ ប៉ុន្តែ មិនយូរទេ វានឹងឃើញយើងហើយ។
មិត្តភក្តិរបស់យើងម្នាក់ចាប់ផ្តើមទំលាក់កាបូបស្ពាយចុះ ដើម្បីបើកយកកាំមីរ៉ាថតរូប។ នាងនិយាយថា “អូហ៍ ខ្ញុំត្រូវតែថតរូបវា!” តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែមិនស្រួល ចំពោះស្ថានការណ៍របស់យើង ខ្ញុំក៏និយាយថា “ទេ យើងត្រូវតែចេញពីកន្លែងនេះ”។ ដូចនេះយើងក៏បានដើរបញ្ចៀសឲ្យឆ្ងាយពីវា ទាល់តែយើងបានទៅផុត ហើយក៏បាននាំគ្នារត់តែម្តង។
រឿងនេះបានរំឭកខ្ញុំថា យើងក៏គួរតែមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ ចំពោះចិត្តដែលចង់ក្លាយជាអ្នកមាន។ លុយមិនមែនមានអ្វីអាក្រក់នោះទេ ព្រោះវាគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយសម្រាប់ការដោះដូរប៉ុណ្ណោះ។ ពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ “នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្តីល្បួង និងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើន ដែលផ្តេសផ្តាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្តីហិនវិនាស និងសេចក្តីអន្តរធានវិញ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៩)។ ការស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្តិជាកត្តាជំរុញចិត្តមនុស្ស ឲ្យលោភលន់។
ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែ “ដេញតាមសេចក្តីសុចរិត សេចក្តីគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ សេចក្តីជំនឿ សេចក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន និងសេចក្តីសំឡូតវិញ”(ខ.១១)។ ចារិកលក្ខណៈនេះលូតលាស់ ក្នុងជីវិតយើង ពេលណាយើងដេញតាមពួកវា…
ការការពាររបស់ព្រះ
នៅក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ដែលមានចំណងជើងថា លោកម៉ាំង លោក អេឌ្រាន ម៉ាំង(Adrian Monk) ដែលជាអ្នកស៊ើបអង្កេត និងជាតួឯក ជាមនុស្សដែលមានការភ័យខ្លាច ចំពោះម្ជុល ទឹកដោះគោ ផ្សិត ជណ្តើរយន្ត ការឆ្លងទន្លេ និងសត្វឃ្មុំ ក្នុងចំណោមអ្វីៗជាច្រើនទៀត ដែលគាត់ភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់ និងលោកហារ៉ូល គ្រែនស(Harold Krenshaw) ដែលជាគូរប្រជែងដ៏យូរអង្វែងរបស់គាត់ បានជាប់ខ្លួនទាំងអស់គ្នា នៅក្នុងគូទឡាន លោកម៉ាំងក៏រកបានរកឃើញដំណោះស្រាយមួយ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យគាត់អាចជម្នះការភ័យខ្លាចមួយ ក្នុងចំណោមការភ័យខ្លាចដ៏ច្រើនសន្ធឹករបស់គាត់ គឺការភ័យខ្លាចចំពោះការជាប់ឃុំក្នុងកន្លែងបិទជិត។
ខណៈពេលដែលលោកម៉ាំង និងលោកហារ៉ូលកំពុងតែមានអារម្មណ៍តក់ស្លុត លោកម៉ាំងក៏បានប្រាប់លោកហារ៉ូលថា “ខ្ញុំគិតថា យើងកំពុងតែគិតខុស ចំពោះបញ្ហានេះហើយ។ គូទឡាននេះមានជញ្ជាំងជុំជិត … វាមិនបានឃុំឃាំងយើងទេ … តែកំពុងតែការពារយើងទេតើ។ វាការពារមិនឲ្យមេរោគ សត្វពស់ និងអ្វីៗដែលគួរឲ្យខ្លាចចូលមករកយើងបាន”។ លោកហារ៉ូលក៏បានបើកភ្នែកធំៗ ដោយយល់អំពីអ្វីដែលគាត់និយាយ ហើយក៏បាននិយាយខ្សឹបៗ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា “តាមពិត គូទឡាននេះ ជាមិត្តភក្តិរបស់យើងទេតើ”។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦៣ ស្តេចដាវីឌហាក់ដូចជាកំពុងតែមានរឿងស្រដៀងនេះផងដែរ។ ទោះទ្រង់កំពុងស្ថិតក្នុង “ទឹកដីដែលរីងស្ងួត ហើយហួតហែង” ក៏ដោយ ទ្រង់បាននឹកចាំ អំពីអំណាចចេស្តា សិរីល្អ…
កេរដំណែលនៃសេចក្តីសប្បុរស
ម៉ាថា(Martha)បានធ្វើការជាជំនួយការគ្រូបង្រៀន នៅសាលាបឋមសិក្សា អស់រយៈពេលជាង៣០ឆ្នាំ។ រៀងរាល់ឆ្នាំ នាងបានសន្សំលុយទិញអាវរងា កន្សែងបង់ក និងស្រោមដៃថ្មីៗ សម្រាប់សិស្សដែលខ្វះខាត ក្នុងរដូវរងា។ បន្ទាប់ពីនាងបានបាត់បង់ជីវិត ដោយសារជម្ងឺមហារីកគ្រាប់ឈាម យើងក៏បានធ្វើពិធីរំឭកដល់ការបម្រើរបស់នាង កាលនាងនៅរស់។ ក្រៅពីផ្កាជាច្រើនដែលគេបានយកមកឲ្យ មនុស្សជាច្រើនបានបរិច្ចាគអាវរងាថ្មីៗរាប់រយអាវ ដល់សិស្សដែលនាងធ្លាប់ស្រឡាញ់ និងបម្រើអស់រយៈពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ។ មនុស្សជាច្រើនបានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកស្រីម៉ាថា ដោយនិយាយអំពីការលើកទឹកចិត្ត ដែលគាត់បានផ្តល់ឲ្យអ្នកដទៃ ដោយពាក្យសម្តីល្អៗ និងអំពើសប្បុរសធម៌ តាមរបៀបជាច្រើនរាប់មិនអស់។ គ្រូបង្រៀនដែលជាមិត្តរួមការងាររបស់នាង ក៏បានផ្តល់ការគោរពដល់នាង ដោយធ្វើកម្មវិធីចែកអាវរងាប្រចាំឆ្នាំ អស់រយៈពេល៣ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីនាងបានលាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអស់កល្បជានិច្ច។ កេរដំណែលនៃភាពសប្បុរសរបស់គាត់ បានជំរុញចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យបម្រើអ្នកដែលខ្វះខាត ដោយចិត្តសប្បុរសផងដែរ។
បទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក៩ បានចែងអំពីស្រ្តីម្នាក់ ឈ្មោះតេប៊ីថា ដែលតែងតែធ្វើការល្អ និងជួយអ្នកក្រីក្រ(ខ.៣៦)។ បន្ទាប់ពីគាត់បាត់បង់ជីវិតដោយសារជំងឺ សហគមន៍ដែលកំពុងសោកសង្រេង ក៏បានអង្វរសាវ័កពេត្រុសឲ្យមករកពួកគេ។ ក្រុមស្រ្តីមេម៉ាយក៏បានបង្ហាញលោកពេត្រុស អំពីរបៀបដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានរស់នៅ ដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃ(ខ.៣៩)។ លោកពេត្រុសក៏បានធ្វើការអស្ចារ្យ ដោយចិត្តអាណិត ហើយអ្នកស្រីតេប៊ីថាក៏បានមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ ដំណឹងអំពីការរស់ឡើងវិញរបស់អ្នកស្រីតេប៊ីថាក៏បានឮសុះសាយ ហើយមនុស្សជាច្រើនបានទទួលជឿព្រះអម្ចាស់(ខ.៤២)។ ប៉ុន្តែ គឺដោយសារការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់អ្នកស្រីតេប៊ីថា ក្នុងការបម្រើអ្នកដទៃទេ ដែលបានប៉ះពាល់ចិត្តមនុស្សជាច្រើន ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់ ហើយបានបង្ហាញអំណាចនៃសេចក្តីសប្បុរស ដែលមានពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។—Xochitl Dixon
ព្រះអង្គស្តាប់ឮយើង
លោកប្រធានាធិបតី ហ្វ្រែងគ្លីន ដឺ រូសឺវែល(Franklin D. Roosevelt) ច្រើនតែស៊ូទ្រាំ នឹងការពិបាក នៅក្នុងការស្វាគមន៍ ភ្ញៀវម្តងម្នាក់ៗ ដែលកំពុងឈររង់ចាំជាជួរ នៅសេតវិមាន។ មានរឿងមួយបានដំណាលថា គាត់បានរអ៊ូរទាំថា គ្មាននរណាម្នាក់យកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្វីដែលគាត់បាននិយាយទៅកាន់ពួកគេ ពេលគាត់ស្វាគមន៍ពួកគេម្តងម្នាក់ៗ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើការពិសោធន៍មួយ នៅក្នុងពិធីទទួលភ្ញៀវមួយ។ គាត់ក៏បានចាប់ដៃភ្ញៀវម្នាក់ៗ ដើម្បីស្វាគមន៍ពួកគេ ហើយនិយាយលេង ទៅកាន់ពួកគេម្តងម្នាក់ៗថា គាត់បានសម្លាប់ជីដូនរបស់គាត់ កាលពីពេលព្រឹកមិញ។ ភ្ញៀវទាំងឡាយក៏បានឆ្លើយតបយ៉ាងដូចនេះថា “ពិតជាគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងណាស់! សូមលោកបន្តធ្វើកិច្ចការដ៏ប្រពៃនេះទៀត។ សូមព្រះប្រទានពរលោកប្រធានាធិបតី”។ ទីបំផុតឯកអគ្គរាជទូតប្រទេសបូលីវី ដែលជាអ្នកចុងក្រោយគេ ក៏បានចាប់អារម្មណ៍ពាក្យសម្តីរបស់គាត់។ លោកឯកអគ្គរាជទូតក៏មានការភ័ន្តភាំង ហើយក៏បាននិយាយខ្សឹបៗថា “ខ្ញុំយល់ថា ជីដូនលោកប្រាកដជាមានទោសដែលសមនឹងស្លាប់ហើយ”។
តើអ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់ទេថា អ្នកដទៃពិតជាស្តាប់អ្នកនិយាយឬអត់? ពុំនោះទេ តើអ្នកមានការបារម្ភថា ព្រះមិនស្តាប់ពាក្យអ្នកអធិស្ឋានឬទេ? តែយើងអាចដឹងថា គេកំពុងតែស្តាប់យើងនិយាយឬអត់ ផ្អែកទៅលើការឆ្លើយតប ឬរបៀបដែលពួកគេមើលមកយើង។ ប៉ុន្តែ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចដឹងថា ព្រះទ្រង់ពិតជាស្តាប់យើងអធិស្ឋាន? តើយើងគួរតែពឹងផ្អែកទៅលើអារម្មណ៍របស់យើងឬ? ឬផ្អែកទៅលើការឆ្លើយតបរបស់ព្រះ ចំពោះការអធិស្ឋានរបស់យើង?
បន្ទាប់ពីរាស្រ្តរបស់ព្រះត្រូវគេនិរទេស ទៅចក្រភពបាប៊ីឡូន ព្រះទ្រង់ក៏បានសន្យាថា នឹងនាំរាស្រ្តព្រះអង្គត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ហើយធានាចំពោះពេលអនាគតរបស់ពួកគេ(យេរេមា ២៩:១០-១១)។ ពេលដែលពួកគេស្រែករកព្រះអង្គ ព្រះអង្គស្តាប់ពួកគេ(ខ.១២)។…
ឯកសិទ្ធិធ្វើជាកូនព្រះ
ខ្ញុំធ្លាប់បានឡើងចែកចាយ ក្នុងសន្និសីទរបស់អ្នកមិនជឿ សម្រាប់ប្តីប្រពន្ធដែលគ្មានកូន។ ពួកគេមានការឈឺចាប់ ដោយសារមិនអាចមានកូន ដូចនេះ អ្នកចូលរួមទាំងនោះ មានការអស់សង្ឃឹម ចំពោះពេលអនាគតរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានដើរតាមផ្លូវនៃអ្នកគ្មានកូនរួចហើយ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តពួកគេ។ ខ្ញុំប្រាប់ពួកគេថា “អ្នកអាចមានអត្តសញ្ញាណដ៏មានន័យ ទោះអ្នកបានរស់នៅជាឪពុកម្តាយក៏ដោយ។ ខ្ញុំជឿថា ព្រះបានបង្កើតអ្នកមក យ៉ាងគួរកោត និងគួរអស្ចារ្យ ហើយមានគោលបំណងថ្មីមួយ ដែលអ្នកត្រូវស្វែងរក”។
ក្រោយមក មានស្រ្តីម្នាក់បានដើរមករកខ្ញុំ ទាំងទឹកភ្នែក។ គាត់និយាយថា គាត់អរគុណខ្ញុំ។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គ្មានតម្លៃ ដោយសារគាត់គ្មានកូន ហើយគាត់មានអំណរ ពេលដែលបានឮខ្ញុំនិយាយថា គាត់ត្រូវបានព្រះបង្កើតយើងមកយ៉ាងគួរកោត និងគួរអស្ចារ្យ។ ខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា តើគាត់ធ្លាប់ជឿព្រះយេស៊ូវទេ។ គាត់ថា គាត់បានដើរចេញពីព្រះប៉ុន្មានឆ្នាំមុន តែគាត់ត្រូវការការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គឡើងវិញ។
ពេលដ៏រំភើបរីករាយនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ដំណឹងល្អមានភាពអស្ចារ្យប៉ុណ្ណា។ អត្តសញ្ញាណជា “ម្តាយ” និង “ឪពុក”គេ គឺជាអ្វីដែលអ្នកខ្លះពិបាកស្វែងរកសម្រាប់ខ្លួនឯង។ អ្នកខ្លះត្រូវគេឲ្យតម្លៃ ដោយផ្អែកទៅលើមុខនាទីក្នុងអាជីពរបស់ខ្លួន តែពួកគេនឹងលែងមានតម្លៃទៀត ពេលដែលបាត់បង់ការងារ។ តែតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជា “កូនស្ងួនភ្ងា” ជាអត្តសញ្ញាណមួយ ដែលគ្មាននរណាអាចលួចពីយើងបាន(អេភេសូរ ៥:១)។ ហើយបន្ទាប់មក យើងអាច “ដើរក្នុងផ្លូវនៃក្តីស្រឡាញ់” ជាគោលបំណងនៃជីវិត…
ចែកចាយសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក
កាលអ្នកនិពន្ធ និងអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អឈ្មោះ បេគី ភីភើត(Becky Pippert) រស់នៅក្នុងប្រទេសអៀរឡង់ គាត់ចង់ផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ ដល់អ្នកស្រីហ៊ីធ័រ(Heather) ដែលជាអ្នកធ្វើក្រចកឲ្យគាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រីហ៊ីធ័រហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍។ បេគីមានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនអាចចាប់ផ្តើមការសន្ទនាបាន ដូចនេះគាត់ក៏បានអធិស្ឋាន មុនពេលការណាត់ជួប។
ពេលដែលអ្នកស្រីហ៊ីធ័រកំពុងតែធ្វើក្រចក បេគីក៏បានបើកទស្សនាវដី្តចាស់មួយក្បាលមើល ហើយក៏បានឈប់បើកទំព័របន្ទាប់ទៀត ពេលគាត់ឃើញរូបអ្នកបង្ហាញម៉ូតម្នាក់ ក្នុងសៀវភៅនោះ។ ពេលដែលអ្នកស្រីហ៊ីធ័រសួរថា ហេតុអ្វីគាត់ជក់ចិត្តនឹងទំព័រហ្នឹងម្ល៉េះ គាត់ក៏បានប្រាប់អ្នកស្រីហ៊ីធ័រថា មនុស្សក្នុងរូបនោះជាមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់គាត់ ដែលកាលពីមុន ជាអ្នកបង្ហាញម៉ូតដ៏ពេញនិយម។ បេគីក៏បានចែកចាយទីបន្ទាល់ខ្លះៗ របស់មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់នោះ ហើយអ្នកស្រីហ៊ីធ័រក៏បានស្តាប់គាត់ចែកចាយ ដោយយកចិត្តទុកដាក់។
បេគីក៏បានធ្វើដំណើរទៅក្រៅប្រទេស ហើយក្រោយមក ពេលគាត់ត្រឡប់មកប្រទេសអៀរឡង់វិញ គាត់ក៏បានដឹងថា អ្នកស្រីហ៊ីធ័របានផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងតំបន់ថ្មីហើយ។ បេគីក៏បាននឹកចាំថា គាត់បានទូលសូមព្រះ ប្រទានឲ្យគាត់មានឱកាសផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រទានឱកាសនោះ។
បេគីងាកទៅរកព្រះ ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ ក្នុងភាពកម្សោយរបស់គាត់ តាមរយៈការលើកទឹកចិត្តរបស់សាវ័កប៉ុល។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលមានភាពកម្សោយ ហើយទូលអង្វរឲ្យព្រះទ្រង់ដកបន្លាចេញពីសាច់របស់គាត់ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកម្សោយ”(២កូរិនថូស ១២:៩)។ សាវ័កប៉ុលបានរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ទាំងការតូច និងការធំ។
ពេលណាយើងពឹងផ្អែកលើព្រះ ដើម្បីជួយយើងឲ្យស្រឡាញ់មនុស្សនៅជុំវិញយើង យើងក៏នឹងរកឃើញឱកាសផ្សាយជំនឿរបស់យើង យ៉ាងពិតប្រាកដ។—Amy Boucher Pye