ធ្វើឲ្យថ្មីឡើងវិញ
ក្នុងអំឡុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍ស្តីអំពីការកែលម្អផ្ទះ ជាញឹកញាប់ ទស្សនិកជនច្រើនតែបានឮពិធីករនិយាយថា “សូមស្រមៃថា!”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបង្ហាញអំពីការផ្លាស់ប្តូរ នៅពេលដែលរបស់ចាស់ៗត្រូវគេស្តាឡើងវិញ ហើយជញ្ជាំង និងរនាបត្រូវបានគេលាបថ្នាំ ឬដាក់ពណ៌ថ្មី។ នៅក្នុងវគ្គមួយនោះ បន្ទាប់ពីការកែលម្អផ្ទះហើយ ម្ចាស់ផ្ទះមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ បានជាគាត់ពោលសរសើរបីដងថា “ផ្ទះខ្ញុំពិតជាស្អាតណាស់!” ។
សូមយើងស្រមៃអំពីការផ្លាស់ប្តូរដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេសាយ ៦៥:១៧-២៥។ បទគម្ពីរនេះនិយាយអំពីការបង្កើតឡើងវិញដ៏អស្ចារ្យ! គឺជាការផ្លាស់ប្តូររបស់ផ្ទៃមេឃ និងផែនដី នៅពេលអនាគត(ខ.១៧) គឺមិនមែនតែសម្បកក្រៅប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ជាការផ្លាស់ប្តូរស៊ីជម្រៅ និងពិតប្រាកដ ដែលនាំឲ្យផ្លាស់ប្តូរ និងរក្សាជីវិត។ “គ្រានោះមនុស្សនឹងសង់ផ្ទះ ហើយនឹងអាស្រ័យនៅផង ក៏នឹងដាំចំការទំពាំងបាយជូរ ហើយនឹងបរិភោគផលដែរ”(ខ.២១)។ អំពើហិង្សានឹងលែងមានទៀត ព្រោះគេនឹងមិនបៀតបៀន ឬបំផ្លាញអ្វីនៅគ្រប់ក្នុងស្រុកភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គទៀតឡើយ(ខ.២៥)។
ការផ្លាស់ប្តូរដែលបានបើកសម្តែង ក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ជំពូក ៦៥ នឹងក្លាយជាការពិត នៅក្នុងពេលអនាគត ប៉ុន្តែ ព្រះដែលជាអ្នករៀបចំចក្រវាលឲ្យល្អឡើងវិញ កំពុងតែបន្តព្រះរាជកិច្ចកែប្រែជីវិតមនុស្សក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា “បើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ តើអ្នកត្រូវការការស្តា ឬស្អាងឡើងវិញពីព្រះអង្គឬទេ? តើជីវិតរបស់អ្នកបានខ្ទេចខ្ទាំ ដោយសារការសង្ស័យ ការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងការឈឺចាប់ឬទេ? ជីវិតផ្លាស់ប្តូរតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ គឺពិតជាមានមែន…
ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយជានិច្ច
អូប្រ៊ីយ(Aubrey) បានទិញអាវរងាធ្វើពីរោមចៀម ឲ្យឪពុកគាត់ ដែលមានវ័យជរា ប៉ុន្តែ ឪពុកគាត់បានលាចាកលោក មុនពេលអាចពាក់អាវរងានោះ។ ដូចនេះ នាងក៏បានសរសេរពាក្យលើកទឹកចិត្តនៅលើក្រដាស ដាក់ចូលទៅក្នុងហោប៉ៅអាវនោះ ជាមួយនឹងប្រាក់២០ដុល្លា ហើយក៏បានយកអាវរងានោះ ទៅបរិច្ចាគដល់ការងារមនុស្សធម៌។
ខេលី(Kelly) ជាក្មេងអាយុ១៩ឆ្នាំ ដែលកំពុងរស់នៅ តំបន់ស្ថិតនៅចម្ងាយ១៥០គីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះរបស់អូប្រ៊ីយ។ ថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីខេលីមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់តទៅទៀតបាន គាត់ក៏បានចាកចោលផ្ទះ ដោយមិនបានពាក់អាវរងា។ គាត់ដឹងថា មានតែកន្លែងមួយប៉ុណ្ណោះដែលគាត់ត្រូវទៅ គឺផ្ទះជីដូនគាត់ ដែលតែងតែអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយមក គាត់ក៏បានចេញពីឡានក្រុង ហើយចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ជីដូនគាត់។ ជីដូនគាត់បានឱបគាត់ ដើម្បីការពារគាត់ ពីខ្យល់ដ៏ត្រជាក់នៅរដូវរងា។ ជីដូនគាត់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា “យើងត្រូវទៅទិញអាវរងាឲ្យចៅ!” នៅហាងទំនិញរបស់បេសកកម្មមនុស្សធម៌ ខេលីក៏បានលអាវរងាមួយ ដែលគាត់ចូលចិត្ត។ ពេលគាត់លូកដៃចូលទៅក្នុងហោប៉ៅអាវនោះ គាត់ក៏បានរកឃើញស្រោមសំបុត្រមួយ ដែលមានលុយ២០ដុល្លា និងសំបុត្ររបស់អូប្រ៊ីនៅខាងក្នុង។
លោកយ៉ាកុបបានរត់គេចពីគ្រួសារដែលបែកបាក់ ដោយការភ័យខ្លាចសេចក្តីស្លាប់(លោកុប្បត្តិ ២៧:៤១-៤៥)។ ពេលគាត់ឈប់សម្រាកនៅពេលយប់ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ឲ្យគាត់ឃើញក្នុងសបិន្ត។ ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់គាត់ថា “មើល អញនៅជាមួយនឹងឯង អញនឹងថែរក្សាឯងនៅកន្លែងណាដែលឯងទៅ”(លោកុប្បត្តិ ២៨:១៥)។ លោកយ៉ាកុបក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តថា “បើព្រះទ្រង់គង់ជាមួយនឹងទូលបង្គំ ហើយរក្សាទូលបង្គំ… នោះទូលបង្គំនឹងយកព្រះយេហូវ៉ាទុកជាព្រះនៃទូលបង្គំពិត” (២០-២១)។
លោកយ៉ាកុបក៏បានសង់អាសនាមួយ ហើយក៏ហៅកន្លែងនោះថា ដំណាក់ព្រះ(ខ.២២)។…
ព្រះអង្គនឹងប្រយុទ្ធជំនួសអ្នក
គេបានដាក់រហ័សនាមឲ្យសត្វសេះដែលត្រូវរបួសនោះថា ក្មេងវាយស្គរ។ វាស្ថិតក្នុងចំណោមសត្វសេះទាំង១១២ក្បាល ដែលទាហានអង់គ្លេសបានជិះសម្រុកចូលសមរភូមិ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការវាយសម្រុកនៃកងពលតូចដ៏ល្បីល្បាញ។ សត្វសេះនេះបានបង្ហាញចេញនូវភាពក្លាហាន និងការអត់ធន់យ៉ាងខ្លាំង បានជាលោកអនុសេនីយ៍ ដឺ សាលីស(de Salis) បានសម្រេចចិត្តថា សេះរបស់គាត់មួយក្បាលនេះសមនឹងទទួលមេដាយ ដូចកងពលដ៏ក្លាហានរបស់គាត់ផងដែរ។ គេក៏បានឲ្យមេដាយដល់សត្វសេះនេះ ទោះការប្រយុទ្ធរបស់ពួកគេបានទទួលបរាជ័យក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីក្លាហានរបស់កងទ័ពសេះនេះ បូករួមនឹងសេចក្តីក្លាហានរបស់សេះរបស់ពួកគេ បានបង្កើតឲ្យមានការប៉ះទង្គិច ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមព្រឹត្តិការណ៍សង្រ្គាមដ៏ធំបំផុតរបស់ចក្រភពអង់គ្លេស ដែលសព្វថ្ងៃនេះ គេនៅតែបន្តអបអរ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រឈមមុខនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីប្រាជ្ញាក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ដែលបានចែងថា “គេត្រៀមសេះទុកសំរាប់ថ្ងៃសឹកសង្គ្រាម តែការដែលមានជ័យជំនះ នោះស្រេចនៅព្រះយេហូវ៉ាទេ។”(សុភាសិត ២១:៣១)។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា “ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងទ្រង់យាងទៅជាមួយនឹងឯង ដើម្បីច្បាំងនឹងពួកខ្មាំងសត្រូវជំនួសឯង ហើយនឹងជួយសង្គ្រោះឯងផង”(ចោទិយកថា ២០:៤)។ ជាការពិតណាស់ សូម្បីតែនៅពេលប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “រីឯទ្រនិចនៃសេចក្តីស្លាប់ គឺជាអំពើបាប ហើយអំណាចរបស់បាប គឺជាក្រឹត្យវិន័យ តែអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ពីព្រោះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នាមានជ័យជំនះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង”(១កូរិនថូស ១៥:៥៦-៥៧)។
ហេតុនេះហើយ កិច្ចការរបស់យើង គឺត្រូវរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ការប្រឡងដ៏លំបាកនៃជីវិត។ ដើម្បីបង្កើតការងារបម្រើព្រះ យើងសិក្សា ធ្វើការ និងអធិស្ឋាន។ ដើម្បីបង្កើតស្នាដៃសិល្បៈដ៏ស្រស់ស្អាត យើងត្រូវមានជំនាញសិល្បៈនោះ។ ដើម្បីឡើងភ្នំ យើងត្រូវមានឧបករណ៍…
ការចំណាយពេលជាមួយព្រះ
រឿងដែលមានចំណងជើងថា ទឹកទន្លេដែលហូរកាត់ ដែលលោកន័រមិន មែកឃ្លីន(Norman Maclean) បាននិពន្ធ និយាយអំពីក្មេងប្រុសពីរនាក់ ដែលកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងភាគខាងលិចនៃរដ្ឋមុនតាណា ជាមួយឪពុករបស់ពួកគេ ដែលជាគ្រូគង្វាលនៃព្រះវិហារសភាភិបាល។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ លោកន័រមិន និងប្អូនប្រុសគាត់ ឈ្មោះ ប៉ុល(Paul) បានទៅ ព្រះ វិហារ ហើយពួកគេក៏បានស្តាប់ឪពុករបស់ពួកគេអធិប្បាយព្រះបន្ទូល។ នៅពេលល្ងាច ឪពុករបស់ពួកគេត្រូវអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំពេលល្ងាច។ ប៉ុន្តែ មុនពេលនោះមកដល់ ពួកគេអាចដើរកម្សាន្តជាមួយឪពុករបស់ពួកគេ កាត់តាមភ្នំ និងទឹកស្ទឹង ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងសម្រាកលំហែ នៅចន្លោះពេល នៃកម្មវិធីថ្វាយបង្គំទាំងពីរលើក។ ឪពុករបស់ពួកគេមានបំណង ចង់ឲ្យវិញ្ញាណគាត់មានពេញដោយកម្លាំងឡើងវិញ សម្រាប់ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលនៅពេលល្ងាចនោះ។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អទាំងមូល គេបានឃើញព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពួកបណ្តាជន នៅតាមជើងភ្នំ និងទីក្រុង និងប្រោសអ្នកមានជំងឺ ដែលគេបាននាំមកឯព្រះអង្គ។ កិច្ចការដែលព្រះអង្គបានធ្វើនេះ គឺស្របទៅតាមបេសកកម្មរបស់កូនមនុស្ស ដែលយាងមក ដើម្បី “ស្វែងរក និងសង្គ្រោះមនុស្សបាត់បង់”(លូកា ១៩:១០)។ ប៉ុន្តែ គេក៏បានកត់សំគាល់ឃើញថា ជាញឹកញាប់ “ព្រះអង្គយាងទៅកន្លែងស្ងាត់ម្នាក់ឯង”(៥:១៦)។ ព្រះអង្គបានចំណាយពេលនៅទីនោះ ដើម្បីប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះវរបិតា ដោយទទួលកម្លាំងជាថ្មី ពេញលេញឡើងវិញ មុននឹងបន្តបេសកកម្មទៀត។
ពេលដែលយើងខិតខំបម្រើ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ យើងចំាបាច់ត្រូវចាំថា ព្រះយេស៊ូវច្រើនតែយាងទៅកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់…
ធំជាងបញ្ហារបស់យើង
តើអ្នកគិតថា សត្វដាយណូស័រមានរូបរាង្គដូចម្តេច កាលពួកវាមិនទាន់ផុតពូជ? មានធ្មេញធំៗ? មានស្រកាពេញខ្លួន? មានកន្ទុយវែងៗឬ? វិចិត្រករឈ្មោះ ឃែរិន ខារ(Karen Carr) បានគូរូបសត្វដែលបានផុតពូជទាំងនេះ នៅលើជញ្ជាំងធំៗ។ ក្នុងចំណោមផ្ទាំងគំនូរលើជញ្ជាំងរបស់គាត់ មានរូបមួយផ្ទាំង មានកម្ពស់ ៦ម៉ែត្រ និងប្រវែងជិត២០ម៉ែត្រ។ ដោយសាររូបនេះមានទំហំធំ នោះគេត្រូវការអ្នកជំនាញមួយក្រុម ដើម្បីផ្គុំបំបែករូបនោះចូលគ្នា នៅសារៈមន្ទីរប្រវត្តិសាស្រ្តធម្មជាតិ ក្នុងតំបន់ស៊ែម ណូប៊ល អូក្លាហូម៉ា។
រូបដាយណូស័រនៅលើជញ្ជាំងនោះធំណាស់ បានជាអ្នកដែលឈរចំពីមុខវា មានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមានរូបរាង្គតូចល្អិតណាស់។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ស្រដៀងនេះផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំបានអានការពិពណ៌នារបស់ព្រះ អំពីសត្វដ៏មានអំណាចមួយ ដែលភាសាដើមមានឈ្មោះហៅថា “ប៊ីហ៊ីមុត”(យ៉ូប ៤០:១៥)។ សត្វដ៏ធំសំបើមនេះ ស៊ីស្មៅដូចគោ មានកន្ទុយធំដូចដើមឈើ។ ឆ្អឹងវារឹងមាំដូចដែក។ វាស៊ីអាហារដែលដុះតាមភ្នំ វាឈប់សម្រាកនៅក្រោមម្លប់ឈើ ក្នុងព្រៃលិចទឹក។ ពេលដែលទឹកជន់ឡើង វាមិនដែលភ័យព្រួយឡើយ។
តើនរណាអាចផ្សាំងសត្វដ៏អស្ចារ្យនេះបាន ក្រៅពីព្រះដែលបានបង្កើតវាមក(ខ.១៩)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះទ្រង់បានរំឭកលោកយ៉ូប អំពីសេចក្តីពិតនេះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលបញ្ហារបស់គាត់ បានគ្របដណ្តប់ជីវិតគាត់។ ការសោកសង្រេង ការភ័ន្តភាំង និងភាពនឿយណាយ បានធ្វើឲ្យការគិតរបស់គាត់មានភាពស្រពិចស្រពិល ទាល់តែគាត់បានទូលសួរព្រះ។ ប៉ុន្តែ ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គបានជួយគាត់ ឲ្យដឹងអំពីទំហំពិតប្រាកដ នៃបញ្ហារបស់គាត់។ ព្រះទ្រង់ធំជាងបញ្ហារបស់គាត់…
ជីវិតដែលមានសន្តិភាព
នៅទីក្រុងភើត ប្រទេសអូស្រ្តាលី មានកន្លែងមួយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យថា ផ្ទះសាឡូម។ មនុស្សប្រុសដែលមានបញ្ហាញៀនថ្នាំ ឬញៀននឹងអ្វីមួយ អាចទៅស្វែងរកជំនួយ នៅផ្ទះនោះ។ នៅទីនោះ ពួកគេនឹងជួបបុគ្គលិកដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ ហើយណែនាំពួកគេឲ្យស្គាល់សាឡូមរបស់ព្រះ(សាឡូម ជាភាសាហេព្រើរ មានន័យថា សន្តិភាព )។ ជីវិតរបស់ពួកគេបានខ្ទេចខ្ទំា ដោយសារទម្ងន់នៃការញៀនថ្នាំ ស្រា ល្បែង និងការអ្វីផ្សេងទៀត តែពួកគេកំពុងតែទទួលការផ្លាស់ប្រែ ដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។
ព្រះរាជសារនៃដំណឹងល្អ គឺជាចំណុចស្នូល នៃការផ្លាស់ប្រែនេះ។ មនុស្សមានជីវិតប្រេះបែក ដែលបានចូលផ្ទះសាឡូម ក៏បានដឹងថា តាមរយៈការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ពួកគេអាចមានជីវិតថ្មីផងដែរ។ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងទទួលបាននូវសន្តិភាព និងការប្រោសឲ្យជាដ៏ពិត។
សន្តិភាពមិនគ្រាន់តែជាអវត្តមាន នៃជម្លោះនោះទេ តែជាព្រះវត្តមាននៃភាពពេញលេញរបស់ព្រះ។ យើងរាល់គ្នា ត្រូវការសន្តិភាពនេះ ហើយយើងអាចរកឃើញ តែនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ និងព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានចង្អុលបង្ហាញពួកជំនុំនៅទីក្រុងកាឡាទី អំពីព្រះរាជកិច្ចនៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលផ្លាស់ប្រែជីវិតមនុស្ស។ ពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ព្រះអង្គជួយយើងឲ្យបង្កើតផលផ្លែរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានដូចជា ក្តីស្រឡាញ់ ក្តីអំណរ ការអត់ធ្មត់ ជាដើម(កាឡាទី ៥:២២-២៣)។ ព្រះអង្គប្រទាននូវធាតុផ្សំដ៏សំខាន់ នៃសន្តិភាពដ៏ពិត និងស្ថិតស្ថេរ។
ខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណជួយឲ្យយើងអាចរស់នៅ ក្នុងសន្តិភាពរបស់ព្រះ យើងអាចរៀនថ្វាយការខ្វះខាត និងការបារម្ភរបស់យើង…
ផ្លូវនៃសេចក្តីជំនឿ
ក្នុងវគ្គជម្រុះ នៃការប្រកួតបាល់ទាត់ពានរង្វាន់ពិភពលោក ក្នុងឆ្នាំ២០១៧ ដែលក្នុងនោះ ក្រុមអាមេរិក ប្រកួតនឹងក្រុបទ្រីនីដាត និងតូបាហ្កូ ក្រុមអ្នកប្រយុទ្ធសូកា ក៏បានធ្វើឲ្យពិភពលោកមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយបានប្រកួតឈ្នះក្រុមបុរសជម្រើសជាតិរបស់អាមេរិក ជាក្រុមដែលមានចំណាត់ថ្នាក់ខ្ពស់ជាងក្រុមខ្លួន ដល់ទៅ៥៦ចំណាត់ថ្នាក់។ ការប្រកួតឈ្នះ ដោយពិន្ទុ ២-១ បានធ្វើឲ្យក្រុមអាមេរិកត្រូវគេដកចេញពីការប្រកួតបាល់ទាត់ពានរង្វាន់ពិភពលោក ឆ្នាំ២០១៨។
គេមិននឹកស្មានថា ក្រុមទ្រីនីដាត និងថូបាហ្កូអាចប្រកួតឈ្នះក្រុមអាមេរិកនោះទេ មូលហេតុ គឺដោយសារគេគិតថា អាមេរិកមានប្រជាជន និងធនធានច្រើនជាងប្រទេសដ៏តូចមួយនេះ នៅតំបន់ខារីបីន។ ប៉ុន្តែ ការដែលក្រុមអាមេរិកហាក់ដូចជាមានប្រៀបជាងយ៉ាងដូចនេះ គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងអាចឈ្នះក្រុមអ្នកប្រយុទ្ធសូកាដ៏ឆេះឆួលនោះឡើយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងរបស់លោកគេឌាន និងសាសន៍ម៉ាឌាន ដែលនិយាយអំពីជ័យជម្នះស្រដៀងនេះផងដែរ ដោយក្រុមតូច ឈ្នះក្រុមធំជាង។ តាមពិត កងទ័ពអ៊ីស្រាអែល មានអ្នកប្រយុទ្ធ៣ម៉ឺននាក់ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានកាត់បន្ថយចំនួនអ្នកដែលត្រូវទៅប្រយុទ្ធ ឲ្យនៅសល់តែ៣រយនាក់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឲ្យជាតិសាសន៍នេះដឹងថា ជ័យជម្នះរបស់ពួកគេ គឺបានមកពីការពឹងផ្អែកទៅលើព្រះ មិនមែនដោយសារទំហំនៃកងទ័ព បរិមាណទឹកប្រាក់នៅក្នុងឃ្លាំង ឬជំនាញរបស់អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេនោះទេ(ពួកចៅហ្វាយ ៧:១-៨)។
យើងអាចជួបការល្បួង ដែលនាំឲ្យយើងទុកចិត្តលើការអ្វី ដែលយើងអាចមើលឃើញ ឬអាចវាស់ដោយផ្ទាល់ ប៉ុន្តែ ផ្លូវនៃសេចក្តីជំនឿមិនដូច្នោះឡើយ។ ការពឹងផ្អែកលើព្រះច្រើនតែមានការពិបាក ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងស្ម័គ្រចិត្តពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ ដើម្បី “មានភាពរឹងមាំក្នុងព្រះអម្ចាស់ និងអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ”(អេភេសូរ ៦:១០)…
ការនៅជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ
ពេលដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ាជី(Marge) បានជួប តាមី(Tami) នៅក្នុងការជួបជុំរៀនព្រះគម្ពីរ នាងបានកត់សំគាល់ឃើញថា នាងហាក់ដូចជាមិនសូវមានចំណុចដែលដូចតាមីទេ។ ប៉ុន្តែ ម៉ាជីបានរាប់អាននាងជាមិត្តភក្តិ ហើយក៏ទទួលរៀនបាននូវមេរៀនដ៏មានតម្លៃ ពីមិត្តភក្តិថ្មីម្នាក់នេះ។
កាលពីមុន តាមីមិនដែលបានចូលក្រុមសិក្សាព្រះគម្ពីរទេ ហើយនាងក៏ពិបាកយល់ អំពីអ្វីដែលស្រ្តីដទៃទៀត នៅក្នុងក្រុមកំពុងតែជជែកគ្នា។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេនិយាយថា ព្រះបានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ ដែលនេះជាការអ្វីដែលនាងមិនដែលបានពិសោធន៍ពីមុនមកទេ។
នាងពិតជាមានចិត្តចង់ឮព្រះសូរសៀងព្រះណាស់ បានជានាងសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ ក្រោយមក នាងក៏បានប្រាប់ម៉ាជីថា រៀងរាល់ពេលដែលនាងសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីប នាងក៏បានទូលសូមព្រះយេស៊ូវឲ្យមានបន្ទូលមកកាន់នាង។ បន្ទាប់មក ពេលណានាងឃើញខគម្ពីរណាប៉ះពាល់ចិត្តនាង នាងក៏បានកត់ខគម្ពីរនោះ។ នាងក៏បានកត់ចំណាំខគម្ពីរជាច្រើន សម្រាប់ជញ្ជឹងគិត និងអនុវត្តតាម។ នាងក៏មានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ តាមរយៈការអធិស្ឋាន និងសិក្សាព្រះគម្ពីរ។
ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅកាន់ជនជាតិយូដា ដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គ ព្រះអង្គប្រាប់ពួកគេថា “បើអ្នករាល់គ្នានៅជាប់ក្នុងពាក្យខ្ញុំ នោះអ្នករាល់គ្នាជាសិស្សខ្ញុំមែន អ្នករាល់គ្នានឹងស្គាល់សេចក្តីពិត ហើយសេចក្តីពិតនោះនឹងប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច”(យ៉ូហាន ៨:៣១-៣២)។ ចូរយើងប្រកាន់ខ្ជាប់តាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ ទោះជាដោយការកត់ចំណាំព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ឬទន្ទេញក្តី និងក៏ព្យាយាមអនុវត្តតាមជាដើម។ សេចក្តីពិត និងប្រាជ្ញា ក្នុងព្រះរាជសាររបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជួយយើង ឲ្យលូតលាស់ ក្នុងព្រះអង្គ ហើយរំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាព។—Dave Branon
ព្រះវរបិតាយកព្រះទ័យទុកដាក់
មានពេលមួយខ្ញុំឮសម្លេងសត្វយំ “ចេប! ចេប!” ខ្ញុំក៏បានងើយទៅលើ ហើយផ្ទៀងត្រចៀកតាមស្តាប់សម្លេងនោះ។ ខ្ញុំក៏បានប្រទះឃើញសត្វតូចមួយនៅលើស៊ុមបង្អួច។ ខ្ញុំក៏បានបើកបង្អួច ហើយក៏បានឃើញបក្សីមួយក្បាល ដែលនៅមានជីវិតនៅឡើយ។ ខ្ញុំមានការអាណិតវា ហើយចង់ជួយសត្វស្លាបដ៏ទន់ខ្សោយនេះណាស់។
ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក ១០ ព្រះយេស៊ូវបានពិពណ៌នាថា ព្រះវរបិតាទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះសត្វចាប ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តពួកសាវ័ក ខណៈពេលដែលព្រះអង្គដាស់តឿនពួកគេ អំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលនឹងមកដល់។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលណែនាំដល់ពួកសាវ័កទាំង១២ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គ “ប្រទានឲ្យគេមានអំណាច អាចនឹងដេញអារក្សអសោច ហើយនិងមើលគ្រប់ទាំងជំងឺរោគា និងជរាពិការទាំងអស់ឲ្យបានជាផង”(ខ.១)។ អំណាចនៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការនោះ ហាក់ដូចជា អស្ចារ្យសម្រាប់ពួកសាវ័ក តែមនុស្សជាច្រើនបានប្រឆាំងពួកគេ ដោយបូករួមទាំងពួកអាជ្ញាធរ ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ និងអន្ទាក់របស់វិញ្ញាណអាក្រក់(ខ.១៦-២៨)។
បន្ទាប់មក ក្នុងជំពូក ១០:២៩-៣១ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់ពួកគេ កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច ចំពោះការអ្វីដែលពួកគេជួបប្រទះ ព្រោះព្រះវរបិតាតែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេជានិច្ច។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានសួរពួកគេថា “តើគេមិនលក់ចាប២ថ្លៃ១លុយទេឬអី? តែគ្មានចាបណាមួយធ្លាក់ទៅដី ឥតព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាជ្រាបឡើយ សូម្បីតែសក់ក្បាលរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏បានរាប់ទាំងអស់ដែរ យ៉ាងនោះមិនត្រូវឲ្យខ្លាចឡើយ អ្នករាល់គ្នាមានដំឡៃ លើសជាងចាបជាច្រើន”។
ខ្ញុំក៏បានត្រឡប់មកមើលសត្វបក្សីនោះជាញឹកញាប់ ក្នុងថ្ងៃនោះ ឃើញវានៅមានជីវិត តែមិនកំរើក។ បន្ទាប់មក នៅពេលល្ងាច វាក៏បានហើរទៅបាត់។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសូមឲ្យវានៅមានជីវិត។ ជាការពិតណាស់ បើខ្ញុំមានការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងនេះ…
អំណាចចេស្តាព្រះ
វេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់អ្នកស្រីរេបិកា(Rebecca) និងលោករូសស៊ែល(Russell)ថា ពួកគេមិនអាចមានកូនឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានគំនិតខុសពីនេះ ហើយ១០ឆ្នាំក្រោយមក អ្នកស្រីរេបិកាក៏មានផ្ទៃពោះ។ គរ៌របស់នាងមានសុខភាពល្អទេ ហើយពេលដែលស្បូនចាប់ផ្តើមកន្រ្តាក់ ប្តីប្រពន្ធមួយគូនេះក៏បានប្រញាប់ទៅមន្ទីរពេទ្យដោយចិត្តរំភើបរីករាយ។ ប៉ុន្តែ ការឆ្លងទន្លេក៏បានអូសបន្លាយពេលកាន់តែយូរ ហើយកាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ ហើយរូបកាយរបស់អ្នកស្រីរេបិកានៅតែមិនអាចសម្រាលបុត្របាន។ ទីបំផុត គ្រូពេទ្យក៏បានប្រាប់គាត់ ឲ្យសម្រាលបុត្រ ដោយការវះកាត់។ ដោយការភ័យខ្លាច អ្នកស្រីរេបិការយំខ្សឹកខ្សួលសម្រាប់កូន និងខ្លួនឯង។ គ្រូពេទ្យក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ដោយស្រទន់ថា “ខ្ញុំនឹងខិតខំអស់ពីលទ្ធភាព តែយើងត្រូវតែអធិស្ឋានដល់ព្រះ ព្រោះព្រះអង្គអាចធ្វើលើសខ្ញុំទៀត”។ គ្រូពេទ្យក៏បានអធិស្ឋានជាមួយអ្នកស្រីរេបិកា ហើយ១៥នាទីក្រោយមក ប្រ៊ូស(Bruce) ក៏បានចាប់កំណើតជាទារក ដែលមានសុខភាពល្អ។
គ្រូពេទ្យដឹងថា គាត់ត្រូវពឹងផ្អែកលើអំណាចចេស្តាព្រះ។ គាត់ទទួលស្គាល់ថា ទោះគាត់មានការហ្វឹកហាត់ និងជំនាញក្នុងការវះកាត់ក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែត្រូវការប្រាជ្ញា កម្លាំង និងជំនួយមកពីព្រះ នាំដៃគាត់ឲ្យវះកាត់ដោយជោគជ័យ(ទំនុកដំកើង ១២១:១-២)។
យើងមានការលើកទឹកចិត្ត ពេលដែលបានឮ អំពីមនុស្សដែលស្ទាត់ជំនាញ ឬនរណាម្នាក់ ទទួលស្គាល់ថា ពួកគេត្រូវការព្រះអង្គ ព្រោះតាមពិត យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គជាព្រះ យើងមិនមែនជាព្រះទេ។ មានតែព្រះអង្គទេ ដែល អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី (អេភេសូរ ៣:២០)។ ចូរយើងមានចិត្តដែលបន្ទាបចុះ ដើម្បីរៀនសូត្រពីព្រះអង្គ…