ស្ថានភាពប្រែជាល្អឡើង ជាមួយព្រះ
នៅក្នុងក្រុមកីឡាបាល់ទះមហាវិទ្យាល័យ ចៅស្រីរបស់ខ្ញុំបានរៀន អំពីគោលកាណ៍ ដែលនាំឲ្យមានជ័យជម្នះ។ ពេលណាបាល់កំពុងតែសំដៅមកកន្លែងរបស់នាង នាងមិនដែលឲ្យបាល់ជ្រុះដល់ដីទាន់ឡើយ។ នាងអាចលេងបាល់បោះ ដោយមិនរអ៊ូរទាំ ស្តីបន្ទោស ឬដោះសារនោះឡើយ ជាហេតុនាំឲ្យមិត្តរួមក្រុមរបស់នាង ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពល្អឡើង។ និយាយរួម នាងតែងតែព្យាយាមធ្វើឲ្យស្ថានភាពល្អឡើង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការឆ្លើយតបរបស់លោកដានីយ៉ែល នៅពេលដែលគាត់ និងមិត្តសំឡាញ់គាត់បីនាក់ រស់នៅជាឈ្លើយសឹក ក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន របស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសា។ គេបានយកឈ្មោះរបស់អ្នកមិនជឿ មកដាក់ឲ្យពួកគេ ហើយបង្គាប់ពួកគេឲ្យទៅទទួល “ការហ្វឹកហាត់” នៅក្នុងរាជវាំងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ប្រជាជនពួកគេ តែគាត់មិនដែលមានកំហឹងនោះឡើយ។
ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសុំមិនបរិភោគអាហារ និងស្រាដែលស្តេចប្រទាន ដែលធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ស្មោកគ្រោក នៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះឡើយ។ នៅក្នុងរឿងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នេះ បន្ទាប់ពីគាត់ និងពួកមិត្តសំឡាញ់គាត់ បរិភោគតែបន្លែ និងទឹក អស់រយៈពេល១០ថ្ងៃ(ដានីយ៉ែល ១:១២) ពួកគេក៏បានស្រស់បស់ជាង ហើយគេមានសាច់ល្អជាងពួកកំឡោះៗ ដែលបរិភោគអាហាររបស់ស្តេចទៅទៀត(ខ.១៥)។
នៅពេលក្រោយទៀត ស្តេចនេប៊ូក្នេសា ក៏បានគំរាមថា នឹងសម្លាប់ដានីយ៉ែល និងពួកអ្នកប្រាជ្ញក្នុងព្រះរាជវាំង បើសិនជាពួកគេមិនអាចកាត់ស្រាយសុបិនរបស់ទ្រង់។ ពេលនោះ ដានីយ៉ែលមិនមានការតក់ស្លុតឡើយ តែគាត់បានស្វែងរកសេចក្តីមេត្តា “ពីព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌” ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានបើកសម្តែងការអាថ៌កំបាំងនោះឲ្យគាត់បានដឹង(២:១៩)។ គឺដូចដែលដានីយ៉ែលបានប្រកាសថា “ប្រាជ្ញា និងតេជានុភាព ជារបស់ផងទ្រង់”(ខ.២០)។
ក្នុងអំឡុងពេល ដែលដានីយ៉ែលរស់នៅជាឈ្លើយសឹក គាត់បានស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះ…
មើលឃើញ តាមចិត្តគំនិតថ្មី
ក្នុងកម្មវីធីវីដេអូហ្គេមមួយ ដែលបានក្លាយជាបាតុភូតនៃវប្បធម៌មួយ បាននាំអ្នកលេងហ្គេម១រយនាក់ ចូលទៅក្នុងកោះសិប្បនិមិត្តមួយ នៅក្នុងហ្គេមនោះ ដើម្បីប្រកួតរហូតទាល់តែនៅសល់អ្នកលេងហ្គេមចុងក្រោយតែម្នាក់ ។ ពេលណាអ្នកលេងហ្គេមណាម្នាក់កំចាត់អ្នកចេញពីហ្គេមនោះ អ្នកអាចបន្តទស្សនាអ្នកលេងហ្គេមនោះ តាមគំហើញរបស់គាត់។ អ្នកកាសែតម្នាក់បានធ្វើការកត់សំគាល់ថា “ពេលណាអ្នកមើលអ្នកលេងហ្គេមដទៃទៀតលេង ដោយទទួលយកទស្សនៈ និងអារម្មណ៍របស់គាត់ ដោយងាកចេញពីការគិតអំពីខ្លួនឯង ហើយបែរទៅរកការយល់ចិត្តគាត់វិញ ពោលគឺអ្នកចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា យល់អំពីមនុស្សដែលអ្នកមិនដែលស្គាល់នោះ ដែលមុននោះបន្តិច បានកំចាត់អ្នកចេញពីហ្គេម”។
ការផ្លាស់ប្តូរកើតមាន ពេលណាយើងបើកចំហរចិត្តយើង ដើម្បីមើលទៅបទពិសោធន៍របស់អ្នកដទៃ ដោយមើលទៅការឈឺចាប់ ការភ័យខ្លាច ឬក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ។ ពេលណាយើងដើរតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយមិនធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ តែរាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ នោះយើងនឹងកត់សំគាល់ការអ្វីដែលយើងនឹងដឹងថា យើងបានមើលរំលង (ភីលីព ២:៣)។ យើងនឹងខ្វល់ពីអ្នកដទៃកាន់តែច្រើន។ យើងនឹងសួរសំណួរខុសពីមុន។ យើងនឹងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខមាលភាពរបស់អ្នកដទៃ ជាជាងគិតតែអំពីតម្រូវការ ឬការចង់បានរបស់យើង។ យើងនឹងគិតអំពី “ប្រយោជន៍អ្នកដទៃ” ជាជាង “គិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន”(ខ.៤)។ យើងនឹងស្វែងរកដោយអំណរ នូវអ្វីដែលជួយអ្នកដទៃ ឲ្យចម្រើនឡើង ជាជាការពារអ្វីដែលយើងគិតថា យើងត្រូវការ ដើម្បីឲ្យខ្លួនយើងចម្រើនឡើង។
តាមរយៈការផ្លាស់ប្តូរចិត្តគំនិតនេះ យើងនឹងមានក្តីអាណិតចំពោះអ្នកដទៃ។ យើងនឹងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់ក្រុមគ្រួសារយើង តាមរបៀបថ្មីៗ។ យើងថែមទាំងអាចធ្វើឲ្យសត្រូវក្លាយជាមិត្តផងដែរ!—Winn Collier
ព្រះនៃការកម្សាន្តចិត្តគ្រប់យ៉ាង
រ៉ាដាមេនេស(Radamenes) គ្រាន់តែជាកូនឆ្មាមួយក្បាល ពេលដែលម្ចាស់វា យកទៅបំបរបង់ចោល នៅកន្លែងសង្រ្គោះសត្វចិញ្ចឹម ដោយគិតថា វាឈឺធ្ងន់ពេក មិនអាចជាសះស្បើយ។ ពេទ្យសត្វក៏បានថែទាំកូនឆ្មាមួយក្បាលនេះ ឲ្យមានសុខភាពល្អឡើងវិញ ហើយក៏បានទទួលចិញ្ចឹមវា។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក វាក៏បានក្លាយជាសត្វដែលស្នាក់នៅទីនោះពេញពេល ហើយនៅពេលថ្ងៃ វាតែងតែចំណាយពេល កម្សាន្តចិត្តសត្វឆ្មា និងឆ្កែដទៃទៀត ដែលទើបតែចេញពីកន្លែងវះកាត់ ឬកំពុងតែជាសះស្បើយពីជម្ងឺ តាមរយៈការនៅកំដរដ៏កក់ក្តៅ និងការបញ្ចេញសម្លេងដ៏ស្រទន់។
រឿងដ៏តូចនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីការអ្វី ដែលព្រះនៃក្តីស្រឡាញ់ធ្វើសម្រាប់យើង និងអំពីការអ្វីដែលយើងអាចធ្វើ សម្រាប់អ្នកដទៃ ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ពេលយើងមានជំងឺ និងទុក្ខលំបាក ហើយព្រះអង្គកម្សាន្តចិត្តយើង ដោយព្រះវត្តមានព្រះអង្គ។ ក្នុងបទគម្ពីរ២កូរិនថូស សាវ័កប៉ុលបានហៅព្រះនៃយើងថា “ព្រះដ៏កំសាន្តចិត្តគ្រប់ជំពូក”(១:៣)។ ពេលណាយើងមានការបាក់ទឹកចិត្ត ធ្លាក់ទឹកចិត្ត ឬត្រូវគេធ្វើបាប នោះព្រះអង្គរង់ចាំជួយយើងជានិច្ច។ ពេលណាយើងងាកទៅរកព្រះអង្គ ដោយការអធិស្ឋាន ព្រះអង្គក៏ “កម្សាន្តចិត្តយើង ក្នុងអស់ទាំងសេចក្តីវេទនា”(ខ.៤)។
ប៉ុន្តែ ខគម្ពីរនេះមិនទាន់ចប់តែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនាជាពន់ពេក សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “ទ្រង់កំសាន្តចិត្តយើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា ប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចនឹងកំសាន្តចិត្តអ្នកឯទៀត ក្នុងអស់ទាំងសេចក្តីវេទនារបស់គេបានដែរ”។ ព្រះវរបិតានៃយើងកម្សាន្តចិត្តយើង ហើយពេលណាយើងបានពិសោធន៍នឹងការកម្សាន្តចិត្តរបស់ព្រះអង្គហើយ នោះយើងក៏អាចកម្សាន្តចិត្តអ្នកដទៃផងដែរ។
ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើងមានសេចក្តីអាណិត ហើយបានរងទុក្ខវេទនា ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គលើសពីអាចកម្សាន្តចិត្តយើង ក្នុងទុក្ខលំបាក…
មនុស្សដែលពិបាក
លូស៊ី វ័រស្ល៊ី(Lucy Worsley) ជាប្រវត្តិវិទូអង់គ្លេស និងជាពិធីករប៉ុស្តទូរទស្សន៍។ ជួនកាល គាត់បានទទួលសាររិះគន់ធ្ងន់ៗមកលើគាត់ គឺមិនខុសពីបុគ្គលសាធារណៈដទៃទៀតឡើយ។ គាត់មានបញ្ហា នៅក្នុងការបញ្ចេញសម្លេងបន្តិចបន្តួច ដោយពេលខ្លះ គាត់បញ្ចេញសម្លេងអក្សរ “រ” ដូចសម្លេងអក្សរ “វ”។ មានមនុស្សម្នាក់បានផ្ញើសារមកគាត់ថា “លូស៊ី ខ្ញុំមិនចង់គួរសមច្រើនទេ តែគ្រាន់តែចង់ប្រាប់អ្នក ឲ្យព្យាយាមនិយាយ ដោយបញ្ចេញសម្លេងអក្សរ “រ” ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ព្រោះខ្ញុំមិនអាចអង្គុយមើលកម្មវិធីទូរទស្សន៍របស់អ្នកបានទេ។ វាពិតជារំខានណាស់។ ពីខ្ញុំ ឌែរិន(Darren)”។
សម្រាប់អ្នកខ្លះ ការប្រើពាក្យសម្តីគំរោះគំរើយ ដោយមិនគិតពីអារម្មណ៍អ្នកដទៃ ដូចនេះ អាចនាំឲ្យមានការឆ្លើយតបដោយគំរោះគំរើយដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែ លូស៊ីបានឆ្លើយតបយ៉ាងដូចនេះវិញថា “អូហ៍ លោកឌែរិន ខ្ញុំគិតថា លោកបានប្រើភាពអនាមិក តាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ដើម្បីនិយាយអ្វី ដែលលោកប្រហែលមិនហ៊ាននិយាយ នៅចំពោះមុខខ្ញុំផ្ទាល់។ សូមលោកពិចារណា អំពីពាក្យសម្តីដែលលោកបាននិយាយ! ពីខ្ញុំលូស៊ី”។
ការឆ្លើយតប របស់អ្នកស្រីលូស៊ី ដោយការត្រិះរិះពិចារណា ក៏បានទទួលលទ្ធផលល្អ។ លោកឌែរិនក៏បានសុំទោសនាង ហើយបានសន្យាថា នឹងមិនផ្ញើសារប្រភេទនេះ ទៅកាន់អ្នកដទៃទៀតឡើយ។
បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្តីក្រោធទៅ តែពាក្យគំរោះគំរើយ នោះបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីកំហឹងវិញ”(១៥:១)។ មនុស្សគំរោះគំរើយ រមែងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីទាស់ទែងគ្នា…
ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវសម្រាប់អ្នក
ចេសិន(Jason)បានស្រែកទ្រហោយំ ពេលដែលឪពុកម្តាយគាត់បានប្រគល់គាត់ ឲ្យទៅអេមី(Amy)។ នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលក្មេងអាយុ២ឆ្នាំម្នាក់នេះ បានចូលកន្លែងទទួលមើលក្មេង ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយគាត់ចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយគាត់មិនសប្បាយចិត្តសោះ។ អេមីបានធានាថា នាងនឹងមើលគាត់ឲ្យបានល្អ។ នាងបានព្យាយាមលួងគាត់ ដោយប្រើរបស់ក្មេងលេង និងសៀវភៅ ដោយដាក់គាត់ក្នុងកៅអីបាស់បើក ដើរចុះឡើង ឈរនៅទ្រឹងមួយកន្លែង និងជជែកជាមួយគាត់ អំពីការកម្សាន្តដែលគាត់ចូលចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ដំណោះស្រាយនីមួយៗសុទ្ធតែទទួលបាននូវការស្រែកយំ និងទឹកភ្នែកកាន់តែខ្លាំង។ បន្ទាប់មក នាងក៏បានខ្សិបដាក់ត្រចៀកគាត់ នូវពាក្យដ៏សាមញ្ញ៥ម៉ាត់ថា “ខ្ញុំមិនទៅណាចោលអ្នកទេ”។ សន្តិភាព និងការកម្សាន្តចិត្តក៏បានកើតមានយ៉ាងឆាប់រហ័ស ក្នុងចិត្តគាត់។
ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រទានមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ នូវពាក្យកម្សាន្តចិត្តស្រដៀងនេះផងដែរ ក្នុងអំឡុងសប្តាហ៍ នៃការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ព្រះវរបិតា …ទ្រង់នឹងប្រទានព្រះដ៏ជាជំនួយ១អង្គទៀត មកអ្នករាល់គ្នា ឲ្យបានគង់នៅជាមួយ នៅអស់កល្បរៀងទៅ គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីពិត”(យ៉ូហាន ១៤:១៦-១៧)។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រះអង្គក៏បានសន្យាថា “ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវយាងឡើងនគរស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះអង្គក៏បានចាត់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឲ្យគង់នៅក្នុងរាស្រ្តទ្រង់។
យើងអាចពិសោធន៍នឹងការកម្សាន្តចិត្ត និងសន្តិភាពនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ពេលណាទឹកភ្នែកយើងធ្លាក់ចុះមក។ យើងទទួលការដឹកនាំពីព្រះអង្គ ពេលណាយើងមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វី(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ ព្រះអង្គបើកភ្នែកយើង ឲ្យស្គាល់ព្រះកាន់តែច្បាស់(អេភេសូរ ១:១៧-២០) ហើយព្រះអង្គជួយយើង ក្នុងភាពកម្សោយរបស់យើង ហើយអធិស្ឋានឲ្យយើងផងដែរ(រ៉ូម…
មូលហេតុដែលនាំឲ្យព្រួយបារម្ភ
កាលពីឆ្នាំ២០២០ ការផ្ទុះឡើង នៃជំងឺរាតដ្បាត របស់វីរូសកូរ៉ូណា បានធ្វើឲ្យពិភពលោកទាំងមូល មានការភ័យខ្លាច។ មនុស្សជាច្រើនត្រូវធ្វើចត្តាឡីសក្តិ ប្រទេសជាច្រើនបានបិទ ជើងហោះហើររបស់យន្តហោះ និងព្រឹត្តិការណ៍ធំៗជាច្រើន ត្រូវបានលុបចោល។ អ្នកដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងតំបន់ដែលមិនធ្លាប់មានការឆ្លងវីរូសនេះ នៅតែមានការភ័យខ្លាចឆ្លងវីរូសនេះ។ លោកក្រហាំ ដេវេយ(Graham Davey) ដែលជាអ្នកជំនាញសុខភាពផ្លូវចិត្ត ផ្នែកការថប់បារម្ភ បានជឿថា ការផ្សាយពត៌មានអវិជ្ជមាន ទំនងជាធ្វើឲ្យមនុស្សពិបាកចិត្ត និងថប់បារម្ភកាន់តែខ្លាំង។ នៅតាមបណ្តាញសង្គម គេបានបង្ហោះតគ្នា នូវវីដេអូកំប្លែងមួយ ដែលនិយាយអំពីបុរសម្នាក់ កំពុងមើលពត៌មាននៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ ហើយគាត់សួរគេថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគាត់ឈប់ព្រួយបារម្ភ។ ពេលនោះ មានមនុស្សម្នាក់ទៀត នៅក្នុងបន្ទប់នោះ ក៏បានចូលមកក្បែរគាត់ ហើយក៏បានផ្កាប់ទូរទស្សន៍នៅលើតុ ដើម្បីឲ្យគាត់ដឹងថា ដើម្បីឲ្យគាត់ឈប់ព្រួយបារម្ភ គាត់ត្រូវបង្វែរអារម្មណ៍របស់គាត់ ចេញពីពត៌មានអវិជ្ជមានទាំងនោះ។
បទគម្ពីរលូកា ជំពូក១២ បានប្រាប់យើង ឲ្យស្វែងរកនគរព្រះ(ខ.៣១)។ នេះជាចម្លើយ សម្រាប់ការព្រួយបារម្ភរបស់យើង។ យើងស្វែងរកនគរព្រះ ដោយផ្តោតទៅលើព្រះបន្ទូល ដែលបានសន្យាថា អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ មានមរដក ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ពេលណាយើងជួបទុក្ខលំបាក យើងអាចងាកមកផ្តោតទៅលើព្រះអង្គ ហើយចំាថា ព្រះអង្គទតឃើញយើង និងជ្រាបអំពីតម្រូវការរបស់យើង(ខ.២៤-៣០)។
ព្រះយេស៊ូវបានលើកទឹកចិត្តសិស្សទ្រង់ថា “កុំឲ្យខ្លាច ហ្វូងតូចអើយ ព្រោះព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា…
ដីរឹង និងព្រះគុណដ៏ស្រទន់
កាលលោកចេម(James) មានអាយុតែ៦ឆ្នាំ បងប្រុសគាត់ ឈ្មោះដាវីឌ បានបាត់បង់ជីវិតយ៉ាងសោកសៅ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ជិះស្គី។ នៅសល់តែមួយថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ ដាវីឌចូលដល់អាយុ១៤ឆ្នាំហើយ។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ ចេមបានព្យាយាម ខិតខំអស់ពីចិត្ត ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តម្តាយរបស់គាត់ គឺអ្នកស្រីម៉ាហ្គារេត(Margaret) ដែលកំពុងតែសោកសង្រេងយ៉ាងខ្លាំង ហើយជួនកាល បានរំឭកខ្លួនឯងថា ដោយសារដាវីឌបានលាចាកលោកហើយ នោះដាវីឌមិនបានប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា នៅក្នុងការចម្រើនវ័យធំឡើងឡើយ។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក ការគិតដូចនេះ បានបណ្តាលចិត្តលោកចេម ប៊ែរី(James Barrie) ឲ្យនិពន្ធរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយ ដែលក្នុងនោះ ភីធ័រ ភែន(Peter Pan) គឺជាតួអង្គម្នាក់ ដែលមិនចេះចាស់។ រឿងល្អៗអាចកើតចេញពីបញ្ហាដ៏ពិបាក ដែលធ្វើឲ្យឈឺក្បាល គឺមិនខុសពីដើមផ្កា ដែលខំដុះចេញតាមស្នាមប្រេះ នៅលើផ្លូវថ្នល់នោះឡើយ។
យើងអាចមានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយគិតថា ព្រះទ្រង់អាចនាំការល្អ ឲ្យកើតចេញពីកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកបំផុត តាមភាពប៉ិនប្រសប់បំផុតរបស់ទ្រង់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងនាងរស់ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ នាងណាអូមីបានបាត់បង់កូនប្រុសទាំងពីរ ហើយនាងមិនមានលទ្ធភាពចិញ្ចឹមខ្លួនឯងឡើយ។ នាងរស់ ដែលជាកូនប្រសារស្រីរបស់នាង បានសម្រេចចិត្តបន្តរស់នៅជាមួយនាងណាអូមី ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការរបស់នាង និងបម្រើព្រះរបស់នាង(នាងរស់ ១:១៦)។ នៅទីបញ្ចប់ ការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ បាននាំឲ្យពួកគេមានក្តីអំណរ ដែលមិននឹកស្មានដល់។ នាងរស់ក៏បានរៀបការ និងមានកូនម្នាក់ ហើយពួកគេក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូននោះថា អូបិឌ។…
បង្អួចសម្រាប់បើកទទួលពន្លឺ
នៅតំបន់ជើងភ្នំហិម៉ាឡៃ ភ្ញៀវទេសចរណ៍ម្នាក់បានកត់សំគាល់ឃើញផ្ទះដែលគេបានសង់ជាជួរ ហើយគ្មានបង្អួច។ អ្នកនាំផ្លូវរបស់គាត់ក៏បានពន្យល់ថា អ្នកភូមិខ្លះមានការភ័យខ្លាចវិញ្ញាណអាក្រក់លបចូលក្នុងផ្ទះសម្បែងរបស់ពួកគេ ពេលពួកគេដេកលក់ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានសង់ជញ្ជាំងផ្ទះ ដែលគ្មានបង្អួច។ ប៉ុន្តែ គេអាចដឹងថា ម្ចាស់ផ្ទះណាម្នាក់បានចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលគាត់បានចោះជញ្ជាំងធ្វើបង្អួច ដើម្បីឲ្យពន្លឺចូលផ្ទះគាត់។
រឿងស្រដៀងនេះក៏អាចកើតឡើង ក្នុងជីវិតយើងផងដែរ ទោះយើងប្រហែលជាមិនគិតថា យើងកំពុងតែរស់នៅដូចពួកគេក៏ដោយ។ តាមពិត យើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងពេលដែលមានការភ័យខ្លាច និងការបែកបាក់ខ្លាំង។ សាតាំង និងបរិវារបស់វាបានបង្ករឲ្យមានការបែកបាក់ដ៏ក្តៅក្រហាយ ដល់ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ។ បានជាញឹកញាប់ យើងមានអារម្មណ៍ថា វាហាក់ដូចជាកំពុងតែលាក់ខ្លួន នៅពីក្រោយជញ្ជាំងរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចោះជញ្ជាំងនោះធ្វើបង្អួច។
ពួកអ៊ីស្រាអែលធ្លាប់ជ្រកកោន នៅក្នុងកំផែងខ្ពស់ៗ តែព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេអាចមានសុវត្ថិភាព តែនៅក្នុងព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអង្គសោយរាជ្យពីស្ថានសួគ៌មក ហើយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់(អេសាយ ៥៥:១០-១១)។ បើសិនជាពួកអ៊ីស្រាអែលវិលត្រឡប់មកព្រះអង្គវិញ នោះព្រះអង្គនឹងមានក្តីមេត្តាចំពោះពួកគេ(ខ.៧) ហើយក៏ស្អាងពួកគេ ឲ្យធ្វើជារាស្រ្តដែលជាទីបញ្ចេញពរដល់ពិភពលោក(លោកុប្បត្តិ ១២:១-៣)។ ព្រះអង្គនឹងលើកពួកគេឡើង ដោយដឹកនាំពួកគេ ក្នុងក្បួនដង្ហែរនៃជ័យជម្នះ។ ការអបអររបស់ពួកគេ “នឹងបានសំរាប់ជាល្បីព្រះនាមដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយសំរាប់ជាទីសំគាល់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បតរៀងទៅ”(អេសាយ ៥៥:១៣)។
ជួនកាល ជញ្ជាំងមានការចាំបាច់ តែជញ្ជាំងដែលមានបង្អួចជាជញ្ជាំងល្អបំផុត។ ជញ្ជាំងនោះបង្ហាញឲ្យលោកិយដឹងថា យើងទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់កំពុងរៀបចំអនាគតឲ្យយើង។ ពេលណាយើងមានការភ័យខ្លាច…
ការអត់ឱនទោសដែលពិបាកក្រៃលែង
មានពេលមួយអ្នកស្រីប៊ីតា(Beata) បានរំឭកអំពីពេលដែលនាងបានអត់ឱនទោសឲ្យលោកម៉ាណាសេ(Manasseh) ដែលបានសម្លាប់ស្វាមី និងកូនរបស់នាង ក្នុងអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នៅប្រទេសរវ៉ាន់ដា។ នាងថា “ខ្ញុំបានអត់ឱនទោសឲ្យគេ ដោយយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានទទួលយកទោស នៃអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នា។ ឈើឆ្កាងព្រះអង្គ ជាកន្លែងដែលយើងរកឃើញជ័យជម្នះ គឺគ្មានកន្លែងណាផ្សេងឡើយ!” លោកម៉ានាសេបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើពីក្នុងគុក ជាច្រើនដង ដើម្បីសុំអង្វរនាង និងព្រះ ឲ្យអត់ទោសឲ្យគាត់ ហើយគាត់ក៏បានរៀបរាប់អំពីសុបិនអាក្រក់ ដែលបានញាំញីគាត់រៀងរាល់យប់ បន្ទាប់ពីគាត់បានប្រព្រឹត្តខុស។ ពីដំបូងនាងមិនអាចអត់ទោសឲ្យគាត់ ដោយនិយាយថា នាងស្អប់គាត់ ដោយសារគាត់បានសម្លាប់ក្រុមគ្រួសារនាង។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានធ្វើការក្នុងចិត្តនាង ហើយដោយជំនួយមកពីព្រះអង្គ ពីរឆ្នាំក្រោយមក នាងក៏បានអត់ទោសឲ្យគាត់។
ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកស្រីប៊ីតាបានអនុវត្តតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យពួកសាវ័កអត់ទោសឲ្យអ្នកដែលបានប្រែចិត្ត។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “បើគាត់ធ្វើបាបនឹងអ្នក៧ដងក្នុង១ថ្ងៃ ហើយត្រឡប់មកនិយាយនឹងអ្នក៧ដងថា ខ្ញុំប្រែចិត្តហើយ នោះត្រូវឲ្យអ្នកអត់ទោសដល់គាត់ជាកុំខាន”(លូកា ១៧:៤)។ ការអត់ទោសឲ្យគេ អាចមានការពិបាកក្រៃលែង ហេតុនេះហើយបានជាពួកសាវ័កបានឆ្លើយតបចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយទូលសូមព្រះអង្គ ចម្រើនសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ(ខ.៥)។
ជំនឿរបស់អ្នកស្រីប៊ីតាបានកើនឡើង ខណៈពេលដែលនាងខិតខំអធិស្ឋាន សូមព្រះអង្គជួយនាង ឲ្យអាចអត់ទោសឲ្យគេ។ ដូចនេះ បើយើងពិបាកអត់ទោសឲ្យគេ នោះយើងអាចទូលសូមព្រះអង្គ ឲ្យជួយយើងអត់ទោសឲ្យគេ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះអង្គជួយយើងឲ្យអត់ទោសឲ្យគេ ខណៈពេលដែលជំនឿយើងកើនឡើង។—Amy Boucher Pye
ចែករំលែកបន្ទុកគ្នា
អ្នកស្រីឃែរិន(Karen) ដែលជាគ្រូបង្រៀននៅអនុវិទ្យាល័យ បានបង្កើតនូវសកម្មភាពមួយ ដើម្បីបង្រៀនសិស្សរបស់គាត់ អំពីរបៀបយល់ចិត្តគ្នា ឲ្យកាន់តែច្រើន។ នៅក្នុង “សកម្មភាពចែករំលែកបន្ទុក” សិស្សទាំងឡាយបានសរសេរនៅលើក្រដាស់ អំពីបន្ទុកផ្លូវអារម្មណ៍មួយចំនួន ដែលពួកគេកំពុងតែមាន ដោយមិនបញ្ចេញឈ្មោះ។ រួចគេក៏បានយកក្រដាស់ទាំងនោះទៅចែកឲ្យសិស្សដទៃទៀត ដើម្បីឲ្យពួកគេយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់មិត្តរួមថ្នាក់ខ្លួន ដោយពួកគេច្រើនតែឆ្លើយតប ដោយទឹកភ្នែក។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ថ្នាក់រៀនមួយនេះមានពេញទៅដោយការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក កាន់តែស៊ីជម្រៅ ក្នុងចំណោមក្មេងជំទង់ទាំងនោះ ដែលសព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេមានការយល់អារម្មណ៍ និងចិត្តគ្នាកាន់តែខ្លាំង។
ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានជំរុញរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នា ដោយភាពថ្លៃថ្នូ និងបង្ហាញការយល់អារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃ(រ៉ូម ១២:១៥)។ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលេវីវិន័យ ព្រះទ្រង់បានបង្រៀនពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យមានការយល់អារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃ ជាពិសេសនៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយជនបរទេស។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “ត្រូវស្រឡាញ់គេដូចជាខ្លួនឯងដែរ ដ្បិតឯងរាល់គ្នាពីដើមក៏ជាអ្នកស្នាក់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទដែរ”(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។
ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងដូចជាជនបរទេស ដែលឯកោ និងគ្មានអ្នកយល់ចិត្ត សូម្បីតែក្នុងចំណោមមិត្តភក្តិ ធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងសែងបន្ទុកដ៏ធ្ងន់មួយ។ យើងមិនតែងតែមានជនបរទេស មករស់នៅក្នុងចំណោមយើង ដូចជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឡើយ។ តែយើងក៏អាចប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដែលព្រះឲ្យយើងជួប ដោយការគោរព និងការយល់ចិត្ត ដូចដែលយើងចង់ឲ្យគេប្រព្រឹត្តចំពោះយើង។ ទោះយើងជាគ្រូអនុវិទ្យាល័យ ជាជនជាតិអ៊ីស្រាលអែល ឬជានរណាក៏ដោយ ឲ្យតែយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយក្តីស្រឡាញ់ នោះគឺឈ្មោះថា យើងបានថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះហើយ។—Kirsten…