តើនរណាដឹងថា រឿងនោះពិតជារឿងល្អ?
រឿងព្រេងនិទានរបស់ចិនមួយបានដំណាលថា ពេលដែលលោកសៃ វេង(Sai Weng) បានបាត់សត្វសេះមួយក្បាល ក្នុងចំណោមសត្វសេះដែលមានតម្លៃបំផុតរបស់គាត់ អ្នកជិតខាងរបស់គាត់ ក៏បានបង្ហាញនូវការសោកស្តាយ ចំពោះការបាត់បង់របស់គាត់។ តែលោកសៃ វេង មិនបានខ្វល់ពីរឿងនេះទេ។ គាត់និយាយថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេអាចដឹងច្បាស់ថា សត្វសេះនោះពិតជាមានតម្លៃចំពោះគាត់? រឿងដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយក៏បានកើតឡើង នៅពេលដែលសត្វសេះដែលបានបាត់នោះ បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយនាំសត្វសេះមួយក្បាលទៀតមកជាមួយវា។ ពេលដែលអ្នកជិតខាងអបអរសាទរគាត់ គាត់ក៏បាននិយាយថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេអាចដឹងច្បាស់ថា រឿងនេះពិតជារឿងល្អ សម្រាប់គាត់? មិនយូរប៉ុន្មាន កូនប្រុសគាត់ក៏បានបាក់ជើង នៅពេលដែលខ្លួនជិះសេះថ្មីមួយក្បាលនោះ។ រឿងនេះហាក់ដូចជាគ្រោះកាចសម្រាប់គ្រួសារគាត់ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ កងទ័ពបានមកដល់ភូមិរបស់គាត់ ដើម្បីកេណ្ឌទ័ព ដោយជ្រើសរើសប្រុសៗដែលមានកាយសម្បទារគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រយុទ្ធក្នុងសង្រ្គាម។ តែដោយសារកូនប្រុសគាត់មានរបួស នោះគេមិនបានជ្រើសរើសឲ្យចូលធ្វើទ័ពឡើយ ដូចនេះ កូនគាត់អាចរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ នៅក្នុងសង្រ្គាម។
រឿងនេះត្រូវបាននិពន្ធឡើង ផ្អែកទៅលើសុភាសិតរបស់ចិនមួយ ដែលបង្រៀនថា ទុក្ខលំបាកអាចជាព្រះពរ ដែលបានលាក់ខ្លួន ហើយរឿងល្អ អាចជាទុក្ខលំបាកដែលមិនទាន់បង្ហាញខ្លួន។ សុភាសិតបុរាណនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរសាស្តា ៦:១២ ដែលក្នុងនោះអ្នកនិពន្ធបានចោទសួរថា “ដ្បិតតើមានអ្នកណាដឹងពីអ្វីៗដែលល្អសំរាប់មនុស្សក្នុងជីវិតនេះ?” ជាការពិតណាស់ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថា ពេលអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ ទុក្ខលំបាកអាចមានប្រយោជន៍ជាវិជ្ជមាន ហើយភាពសម្បូរសប្បាយ អាចនាំមកនូវផលអាក្រក់។
ថ្ងៃនីមួយៗ បាននាំមកនូវឱកាសថ្មីៗ ក្តីអំណរ…
ការស្គាល់ព្រះវរបិតា
គេបាននិយាយតពីមាត់មួយទៅមាត់មួយថា លោក ថូម៉ាស ប៊ីឆាម(Thomas Beecham) ដែលជាអ្នកដឹកនាំក្រុមតន្រ្តីជនជាតិអង់គ្លេស បានឃើញស្រ្តីម្នាក់ដែលមានការតុបតែងខ្លួនយ៉ាងថ្លៃថ្នូ កំពុងឈរនៅកន្លែងទទួលភ្ញៀវក្នុងសណ្ឋាគារមួយ។ គាត់ជឿថា គាត់ស្គាល់នាង តែមិនអាចចាំឈ្មោះនាង ដូចនេះ គាត់ក៏បានឈប់ដើរទៅមុខទៀត ដើម្បីជជែកជាមួយនាង។ ខណៈពេលដែលអ្នកទំាងពីរកំពុងជជែកគ្នា គាត់ក៏បាននឹកចាំ ដោយស្រពិចស្រពិលថា នាងមានបងប្រុសម្នាក់។ ដើម្បីឲ្យបានដឹងច្បាស់ថា នាងពិតជាមានបងប្រុសម្នាក់មែន គាត់ក៏បានសួរនាងថា បងប្រុសនាងសុខសប្បាយឬទេ? ហើយតើគាត់នៅតែធ្វើការងារដដែលឬ? នាងក៏បានឆ្លើយថា “អូហ៍ គាត់សុខសប្បាយណាស់។ ហើយគាត់នៅមានការងារជាមហាក្សត្រ”។
ការច្រឡំមនុស្ស អាចនាំឲ្យមានការខ្មាស់អៀន គឺមិនខុសពីលោក ប៊ីឆាមប៉ុន្មានឡើយ។ តែនៅពេលផ្សេងទៀត ការខ្មាស់អៀនអាចមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ គឺដូចដែលលោកភីលីព ដែលជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ បានជួបផ្ទាល់។ សាវ័កម្នាក់នេះ ស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ តែគាត់មិនទាន់ដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គជានរណាទេ។ គាត់ចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវបង្ហាញ “ព្រះវរបិតា ឲ្យពួកសាវ័កបានឃើញ”។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតបថា “អ្នកណាដែលឃើញខ្ញុំ នោះក៏បានឃើញព្រះវរបិតាដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:៨-៩)។ ក្នុងនាមព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់ព្រះវរបិតា យ៉ាងឥតខ្ចោះ បានជាអ្នកដែលស្គាល់ព្រះអង្គ ក៏ស្គាល់ព្រះវរបិតាផងដែរ(ខ.១០-១១)។
បើយើងឆ្ងល់ថា ព្រះមានចារិកលក្ខណៈដូចម្តេច ហើយបានយកព្រះទ័យទុកដាក់មកលើអ្នកដទៃ ដូចម្តេចខ្លះ នោះយើងគ្រាន់តែមើលទៅព្រះយេស៊ូវ នោះយើងនឹងបានដឹងហើយ។ ចារិកលក្ខណៈ ភាពសប្បុរស…
ព្រះអង្គតែងតែថែរក្សា
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែសម្អាតសួនដំណាំ ដើម្បីត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការដាំដុះ នៅរដូវផ្ការីក ខ្ញុំក៏បានទាញគុម្ពផ្កាធំមួយដើម ដែលនៅសល់ពីរដូវរងា … ហើយខ្ញុំក៏ស្ទុះលោតឡើង! សត្វពស់មានពិសមួយក្បាលកំពុងសង្ងំលាក់ខ្លួន នៅក្រោមគុម្ពផ្កា នៅក្រោមដៃខ្ញុំ។ បើខ្ញុំលូកទៅក្រោមទៀត តែពីរបីសង់ទីម៉ែត្រ នោះខ្ញុំមុខជាច្រឡំចាប់ទាញវាមិនខាន។ គ្រាន់តែខ្ញុំចាប់លើកគុម្ពផ្កានោះឡើងតែបន្តិច ខ្ញុំក៏បានឃើញសម្បុររបស់វា ដែលមានពណ៌ចម្រុះ។ ខ្លួនរបស់វាបានអង្គួញឡើងជាភ្នែន នៅក្រោមគុម្ពផ្កា នៅចន្លោះជើងខ្ញុំ។
ជើងរបស់ខ្ញុំ នៅចម្ងាយប្រហែលមួយម៉ែត្រពីវា ដូចនេះ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលវាមិនបានចឹកខ្ញុំ។ ហើយខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលព្រះអង្គបានជួយការពារខ្ញុំ ឲ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលខ្ញុំមិនបានមើលឃើញ ។
ព្រះទ្រង់មើលថែរាស្រ្តព្រះអង្គ។ មុនពេលពួកអ៊ីស្រាអែលចូលទៅក្នុងទឹកដីសន្យា លោកម៉ូសេបានប្រាប់ពួកគេថា “ព្រះយេហូវ៉ាដែលនឹងយាងនាំមុខឯងទៅ ព្រមទាំងគង់ជាមួយនឹងឯង ទ្រង់មិនដែលខាននឹងប្រោសឯងឡើយ ក៏មិនដែលលះចោលឯងដែរ ដូច្នេះកុំឲ្យខ្លាច ឬស្រយុតចិត្តឲ្យសោះ”(ចោទិយកថា ៣១:៨)។ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញព្រះអង្គ តែព្រះអង្គតែងតែគង់នៅក្បែរពួកគេជានិច្ច។
ជួនកាល រឿងពិបាកៗកើតឡើង ហើយយើងប្រហែលមិនយល់ តែយើងអាចជញ្ជឹងគិត អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានថែរក្សាយើង ជាញឹកញាប់ ដោយយើងមើលមិនដឹង។
ព្រះគម្ពីរបានរំឭកយើងថា ព្រះអង្គតែងតែថែរក្សារាស្រ្តព្រះអង្គម្នាក់ៗ យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដោយអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទំាងអស់។ ព្រះអង្គតែងតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។—James Banks
មានសុវត្ថិភាព ហើយស្ងាត់ស្ងៀម
កូនប្រុសខ្ញុំ ឈ្មោះ ហ្សាវីយ័រ(Xavier) គឺជាសិស្សសាលាមតេយ្យដ៏រពឹសណាស់ បានជាគាត់មិនចូលចិត្តពេលស្ងាត់ស្ងៀម នៅពេលរសៀល។ ភាពស្ងាត់ស្ងៀមនោះ ច្រើនតែនាំឲ្យគាត់គេងថ្ងៃ ជាអ្វីដែលគាត់ត្រូវការ តែគាត់មិនចូលចិត្ត។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានអង្គុយនៅមិនស្ងៀម នៅលើកៅអីរបស់គាត់ សម្រូតខ្លួននៅលើសាឡុង រំអិលជើងនៅលើរនាបឈើ ហើយថែមទាំងរមៀលខ្លួនពេញបន្ទប់ ដើម្បីជៀសវាងភាពស្ងាត់ស្ងៀម។ ពេលខ្លះគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ឃ្លាន ពេលខ្លះគាត់ថា គាត់ស្រេកទឹក ម្តងថាចង់ទៅបន្ទប់ទឹក ហើយម្តងចង់ឲ្យខ្ញុំឱបគាត់។
ខ្ញុំយល់អំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃភាពស្ងៀមស្ងាត់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានជួយហ្សាវីយ័រ ឲ្យសម្រួលឥរិយាបថ ដោយឱបគាត់ នៅចំហៀងខ្លួនខ្ញុំ ហើយគាត់ក៏គេងលក់។
ក្នុងដើមដំបូងនៃជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានលក្ខណៈមិនខុសពីកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដែលតែងតែចង់ធ្វើនេះធ្វើនោះជានិច្ច។ ភាពមមាញឹកបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គេទទួលស្គាល់ខ្ញុំ និងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងមានសារៈសំខាន់ និងមានម្ចាស់ការ ហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្លេចព្រួយបារម្ភ អំពីចំណុចខ្វះខាត និងទុក្ខលំបាករបស់ខ្ញុំ។ ពេលណាខ្ញុំសម្រាក ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីភាពជាមនុស្សរបស់ខ្ញុំ ដែលមិនគ្រប់លក្ខណ៍។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានជៀសវាងភាពស្ងាត់ស្ងៀម ដោយមានការសង្ស័យថា ព្រះប្រហែលមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហារបស់ខ្ញុំបានឡើយ បើសិនជាខ្ញុំមិនមានការប្រឹងប្រែងទេនោះ។
ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គជាទីជ្រកកោនរបស់យើង ទោះយើងមានបញ្ហា ឬភាពមិនច្បាស់លាស់ច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ផ្លូវនៅខាងមុខ ហាក់ដូចជាវែងឆ្ងាយ គួរឲ្យខ្លាច ឬពិបាកលើសសមត្ថភាព ប៉ុន្តែ ក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គបានហ៊ុមព័ទ្ធយើង។ ព្រះអង្គស្តាប់ឮពាក្យដែលយើងអធិស្ឋាន…
មិនបោះបង់ចោលការតស៊ូ
លោកគ្រូគង្វាល សេមី នីហ្កូ(Semi Nigo ) ជាអ្នកដឹកនាំព្រះវិហារជនជាតិខេលីកូ នៅប្រទេសស៊ូដង់ ខាងត្បូង។ គាត់បានរៀបរាប់ អំពីការលំបាករបស់ពួកជំនុំគាត់ នៅក្នុងការទទួលព្រះគម្ពីរប៊ីបជាភាសារបស់ពួកគេ។ គាត់ថា “ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ សង្រ្គាមក៏បានចូលមកដល់”។ ជាការពិតណាស់ កាលនោះ ព្រះគម្ពីរប៊ីប មិនទាន់បានបោះពុម្ពផ្សាយជាភាសាខេលីកូនៅឡើយទេ។ កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន ជីតារបស់លោកគ្រូនីហ្កូ បានចាប់ផ្តើមកម្មវិធីបកប្រែព្រះគម្ពីរប៊ីប ដោយចិត្តក្លាហាន ប៉ុន្តែ សង្រ្គាម និងភាពវឹកវរក្នុងប្រទេសគាត់ បានធ្វើឲ្យកម្មវិធីនេះត្រូវផ្អាក ។ ប៉ុន្តែ ទោះមានការវាយប្រហារម្តងហើយម្តងទៀត មកលើជំរុំភៀសខ្លួនរបស់ពួកគេ នៅក្នុងប្រទេសយូហ្កានដាខាងជើង និងនៅសាធារណៈរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គោក៏ដោយ ក៏លោកគ្រូគង្វាល និងពួកជំនុំរបស់គាត់នៅតែបន្តកម្មវីធីបកប្រែនេះ។
ការតស៊ូរបស់ពួកគេក៏ទទួលបានជោគជ័យ។ បន្ទាប់ពីការប្រឹងប្រែង ជិត៣ទសវត្សរ៍ គេក៏បានចែកព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ជាភាសាខេលីកូ ដល់ជនភាសខ្លួន ក្នុងពិធីអបអរដ៏សប្បាយរីករាយ។ អ្នកប្រឹក្សាយោបលរបស់កម្មវីធីនេះបាននិយាយថា “ជនជាតិខេលីកូ មានក្តីអំណរលើសពាក្យពណ៌នា”។
ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ជនជាតិខេលីកូ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះទ្រង់បង្គាប់លោកយ៉ូស្វេឲ្យមានការស៊ូទ្រាំ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានប្រាប់គាត់ថា “កុំឲ្យគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យនេះភ្លេចបាត់ពីមាត់ឯងឡើយ គឺត្រូវឲ្យនឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃវិញ ដើម្បីឲ្យបានកាន់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងសេចក្តី ដែលកត់ទុកក្នុងគម្ពីរនេះឯង ដ្បិតគឺយ៉ាងនោះដែលឯងនឹងបានកើតការនៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯង ហើយនឹងបានចំរើនឡើងផង”(យ៉ូស្វេ ១:៨)។
ជនជាតិខេលីកូមានចិត្តអត់ធ្មត់ នៅក្នុងការខិតខំបកប្រែព្រះគម្ពីរប៊ីប រហូតទទួលបានជោគជ័យ។ អ្នកបកប្រែម្នាក់បាននិយាយថា សព្វថ្ងៃនេះ គាត់តែងតែឃើញជនជាតិខេលីកូ…
ថ្មីរៀងរាល់ពេលព្រឹក
ប្អូនប្រុសខ្ញុំ ឈ្មោះ ប៉ុល(Paul) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយតយុទ្ធនឹងជម្ងឺឆ្កួតជ្រូកធ្ងន់ធ្ងរ ហើយពេលដែលគាត់ចូលដល់វ័យជំទង់ ជម្ងឺនេះកាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ពេលយប់ ជាពេលដ៏ចុកចាប់បំផុត សម្រាប់គាត់ និងឪពុកម្តាយខ្ញុំ ពេលដែលគាត់ប្រកាច់អស់ពេលជាច្រើនម៉ោង ដែលជាញឹកញាប់ គាត់ប្រកាច់ម្តងៗ លើស៦ម៉ោង។ វេជ្ជបណ្ឌិតមិនអាចរកឃើញការព្យាបាល ដែលនឹងកាត់បន្ថយរោគសញ្ញារបស់គាត់ទេ ហើយគាត់គ្រាន់តែអាចដឹងខ្លួន យ៉ាងហោចណាស់ នៅពេលថ្ងៃ។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំក៏បានស្រែករកព្រះថា “ព្រះអង្គ ព្រះអង្គអើយ សូមជួយយើងខ្ញុំផង!”
ទោះអារម្មណ៍របស់ពួកគាត់មានការឈឺចាប់ ហើយរូបកាយមានការខ្សោះអស់កម្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្អូនប្រុសខ្ញុំ និងឪពុកម្តាយខ្ញុំបានទទួលកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ពីព្រះ សម្រាប់ការរស់នៅក្នុងថ្ងៃថ្មី។ ជាងនេះទៅទៀត ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវផងដែរ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវ លោកយេរេមាបានពោលទំនួញ អំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយពួកបាប៊ីឡូន ដោយគាត់បាននឹកចាំ “សេចក្តីទុក្ខលំបាក និងពីសេចក្តីវេទនា”(៣:១៩)។ ប៉ុន្តែ លោកយេរេមាមិនអស់សង្ឃឹមឡើយ។ គាត់បាននឹកចាំ អំពីសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ ដែលសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ “នៅតែថ្មីជារៀងរាល់ពេលព្រឹក”(ខ.២៣)។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គផងដែរ។
ទោះអ្នកកំពុងតែជួបប្រទះរឿងអ្វីក៏ដោយ ចូរដឹងថា ព្រះទ្រង់តែងតែស្មោះត្រង់ជានិច្ច។ ព្រះអង្គចម្រើនកម្លាំងយើងឡើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយប្រទានយើងនូវក្តីសង្ឃឹម។ ហើយជួនកាល ព្រះអង្គប្រទានភាពធូរស្រាល ដូចដែលព្រះអង្គបានសម្រាលបន្ទុកគ្រួសារខ្ញុំដែរ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ថ្នាំពេទ្យប្រភេទថ្មីក៏មានដាក់លក់ ដែលអាចបញ្ឈប់ការប្រកាច់របស់ប្អូនប្រុសខ្ញុំ នៅពេលយប់…
មិនមែនជាខ្លួនអ្នកទៀតទេ
នៅរដូវក្តៅ ក្នុងឆ្នាំ ១៨៥៩០ លោក ឆាល ប្លន់ឌីន(Charles Blondin) បានក្លាយជាមនុស្សទីមួយ ដែលបានឆ្លងកាត់ទឹកជ្រោះណាយអាការ៉ា ដោយប្រើខ្សែពួរ ទោះបីជាគេឲ្យគាត់ធ្វើដូចនេះរាប់រយដងទៀត ក៏គាត់ហ៊ានធ្វើដែរ។ មានពេលមួយ គាត់បានឆ្លងកាត់ទឹកជ្រោះនេះ ជាមួយលោកហារី ខូលឃត(Harry Colcord) ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ ដោយឲ្យលោកហារី នៅពីក្រោយគាត់។ គាត់ក៏បានប្រាប់លោកហារីថា “ហារី ចូរមើលទៅខាងលើ ឥឡូវនេះ អ្នកមិនអាចធ្វើអ្វីតាមចិត្តទៀតឡើយ បើខ្ញុំយោលខ្លួន ចូរយោលខ្លួនជាមួយខ្ញុំ។ កុំព្យាយាមទប់ខ្លួនអី។ បើអ្នកទប់ខ្លួន នោះយើងនឹងធ្លាក់ស្លាប់ទាំងអស់គ្នាមិនខាន”។
ការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ដល់ពួកជំនុំនៅក្រុងកាឡាទី គឺប្រៀបដូចជាការនិយាយប្រាប់ពួកគេថា: អ្នកមិនអាចដើរតាមផ្លូវនៃជីវិត ដែលសព្វព្រះទ័យដល់ព្រះបានឡើយ បើអ្នកមិនមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទទេនោះ។ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវដើរដោយគ្មានជំនឿនោះឡើយ។ យើងមិនអាចខំធ្វើការល្អ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនោះឡើយ។ ដូចនេះ តើយើងនឹងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះឬ? ទេ! ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យតោងព្រះគ្រីស្ទឲ្យជាប់។ ការតោងព្រះយេស៊ូវឲ្យជាប់ គឺមានន័យថា យើងសម្លាប់របៀបនៃការរស់នៅចាស់ ដែលចូលចិត្តពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង ពោលគឺជីវិតចាស់របស់យើងបានស្លាប់ហើយ។ ប៉ុន្តែ យើងនៅតែឲ្យវាបន្តរស់ទៀត។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដែលខ្ញុំរស់ក្នុងសាច់ឈាមឥឡូវនេះ នោះគឺរស់ដោយសេចក្តីជំនឿ ជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ក៏បានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសខ្ញុំហើយ”(កាឡាទី ២:២០)។…
ប្រឈមមុខដាក់ការភ័យខ្លាច
លោកវររិន(Warren) បានផ្លាស់ទីលំនៅ ទៅទីក្រុងតូចមួយ ដើម្បីដឹកនំាព្រះវិហារមួយកន្លែង។ បន្ទាប់ពីការងាររបស់គាត់ បានជោគជ័យខ្លះៗពីដំបូង គាត់ក៏បានទទួលរងការបៀតបៀន ពីមនុស្សម្នាក់ ដែលរស់នៅទីនោះ។ អ្នកនោះបានប្រឌិតរឿង ដើម្បីចោទប្រកាន់លោកវររិនថា បានប្រព្រឹត្តអំពើស្មោកគ្រោក ហើយក៏បានយករឿងនេះទៅផ្សព្វផ្សាយ ក្នុងការសែតប្រចាំតំបន់ ហើយថែមទាំងបោះពុម្ភផ្សាយខិតប័ណ្ណ ស្តីអំពីការចោទប្រកាន់របស់ខ្លួន ហើយផ្ញើខិតប័ណ្ណទាំងនោះទៅកាន់ប្រអប់សំបុត្ររបស់ពលរដ្ឋក្នុងតំបន់នោះ។ លោកវររិន និងភរិយារបស់គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត។ បើគេជឿការភូតកុហករបស់បុរសនោះ ជីវិតរបស់ពួកគេនឹងត្រូវក្រឡាប់ចក្រមិនខាន។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ជួបប្រទះរឿងស្រដៀងនេះផងដែរ។ ទ្រង់បានទទួលរងការមួលបង្កាច់របស់ពួកខ្មាំងសត្រូវ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “គេមួលបង្កាច់ពាក្យទូលបង្គំវាល់ព្រឹកវាល់ល្ងាច អស់ទាំងគំនិតរបស់គេសុទ្ធតែប៉ងអាក្រក់ដល់ទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ៥៦:៥)។ ការវាយប្រហារឥតឈប់ឈរនេះ បាននាំឲ្យទ្រង់មានការភ័យខ្លាច និងទឹកភ្នែក(ខ.៨)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលសង្រ្គាមនោះ ទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានថា “តែវេលាណាដែលទូលបង្គំភ័យ នោះទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់… តើសាច់ឈាមនឹងអាចធ្វើអ្វីដល់ទូលបង្គំបាន?”(ខ.៣-៤)។
ការអធិស្ឋានរបស់ស្តេចដាវីឌ អាចធ្វើជាគំរូសម្រាប់យើង ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃផងដែរ។ ពេលណាយើងមានការភ័យខ្លាច ក្នុងពេលដែលមានការគំរាមកំហែង ឬការចោទប្រកាន់ នោះយើងអាចងាកទៅរកព្រះ។ ចូរយើងទុកចិត្តព្រះ ដោយថ្វាយសង្រ្គាមរបស់យើង ទៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គ។ តើមនុស្សអាចធ្វើអ្វីមកលើយើងបាន? ចូរយើងប្រឈមមុខដាក់បញ្ហារបស់យើង ជាមួយព្រះអង្គ ដោយនឹកចាំថា អំណាចដែលទាស់ប្រឆាំងយើង មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងអំណាចព្រះអង្គឡើយ។
បន្ទាប់ពីលោកវររិន និងភរិយាគាត់បានអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត កាសែតក្នុងតំបន់មិនបានយករឿងនោះមកចុះផ្សាយទេ ហើយខិតប័ណ្ណទាំងនោះក៏មិនត្រូវបានគេផ្ញើទៅពលរដ្ឋក្នុងតំបន់នោះដែរ។ តើអ្នកមានការភ័យខ្លាចចំពោះសង្រ្គាមអ្វី នៅថ្ងៃនេះ? ចូរនិយាយទៅកាន់ព្រះ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងជម្នះការភ័យខ្លាចនោះ…
អធិស្ឋានអំពីរឿងគ្រប់យ៉ាង
កូនឆ្មាមួយក្បាលមានខ្លួនកខ្វក់ បានអង្គុយយ៉ាងសុភាព នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ហើយក៏បានមើលមុខខ្ញុំ ដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់។ វារស់នៅជាមួយបងប្អូនបង្កើតរបស់វា ក្នុងចំណតឡាន នៅជាន់ក្រោមដីរបស់អគារ ដែលអតិថិជនរបស់ខ្ញុំធ្វើការ។ ខ្ញុំអាណិតពួកវាណាស់ បានជាខ្ញុំប្រគល់ចំណីឆ្មាឲ្យទៅសន្តិសុខម្នាក់ ដើម្បីឲ្យគាត់ដាក់ចំណីឲ្យពួកវា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយប្រគល់ឲ្យគាត់បន្ថែមទៀត ពេលណាចំណីនោះអស់។
ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ សន្តិសុខម្នាក់នោះត្រូវបានគេចាត់តាំង ឲ្យទៅយាមនៅកន្លែងផ្សេង។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានថា “ព្រះអង្គ កូនឆ្មាកំសត់ទាំងនេះ គឺជាសត្វដែលព្រះអង្គបានបង្កើត។ សូមព្រះអង្គប្រទានឲ្យមាននរណាម្នាក់ ដែលទូលបង្គំអាចពឹងឲ្យដាក់ចំណីឲ្យពួកវា”។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ផងដែរថា តើការទូលសូមនេះ សំខាន់ចំពោះព្រះឬទេ? ជាការពិតណាស់ មានរឿងជាច្រើនដែលសំខាន់ជាងនេះ ដែលព្រះអង្គត្រូវជួយ។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើង ក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ៤:៦ ថា “កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសេចក្តីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង”។ យើងមានព្រះវរបិតា នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងនាំការខ្វល់ខ្វាយគ្រប់យ៉ាង ថ្វាយដល់ព្រះអង្គ សូម្បីតែបញ្ហាដែលហាក់ដូចជាមិនសំខាន់ក៏ដោយ។
នៅពេលល្ងាចនោះ មានអ្នកបោសសម្អាតចាស់ទុំម្នាក់ ដែលបានធ្វើការក្នុងអគារនោះ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ បានដើរមករកខ្ញុំ។ មុនពេលខ្ញុំនិយាយអំពីរឿងនេះ បុរសដ៏សប្បុរសម្នាក់នេះ ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ដោយសារសន្តិសុខមុន មិនធ្វើការនៅទីនេះទៀតទេ ដូចនេះ គាត់អាចដាក់ចំណីឲ្យសត្វឆ្មាទំាងនោះ ចាប់ពីពេលនេះទៅ។…
យើងមិនឯកោទេ
អ្នកស្រីមែហ្គី ហ្វឺគូសិន(Maggie Fergusson) បាននិពន្ធអត្ថបទមួយ ក្នុងទស្សនាវដ្តី អ្នកសេដ្ឋកិច្ច នៃឆ្នាំ១៨៤៣ ក្រោមប្រធានបទ ភាពឯកោ។ ក្នុងអត្ថបទនោះ គាត់បានសរសេរថា “ភាពឯកោនាំមកនូវគ្រោះថ្នាក់ ជាងភាពគ្មានផ្ទះសម្បែង ភាពអត់ឃ្លាន ឬជម្ងឺទៅទៀត”។ អ្នកស្រីហ្វឺគូសិនក៏បានលើកឡើង អំពីការកើនឡើង នៃអត្រានៃភាពឯកោ ដែលមិនប្រកាន់វណ្ណៈ ឬស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចនោះឡើយ ហើយគាត់ក៏បានលើកយកឧទាហរណ៍ ធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តណាស់ ដើម្បីឲ្យគេដឹងថា ភាពឯកោមានផលអាក្រក់យ៉ាងណាខ្លះ។
ការឈឺចាប់ ក្នុងពេលឯកោ គឺមិនមែនទើបតែមានក្នុងសម័យយើងនោះឡើយ។ ជាការពិតណាស់ ការឈឺចាប់ក្នុងពេលឯកោ ក៏មានចែង នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាផងដែរ។ ជាញឹកញាប់ កណ្ឌគម្ពីរនេះបានលើកឡើង អំពីទុក្ខព្រួយរបស់អ្នក ដែលហាក់ដូចជាខ្វះទំនាក់ទំនងដ៏មានន័យមួយ(៤:៧-៨)។ អ្នកនិពន្ធនៃកណ្ឌគម្ពីរនេះបានពោលទំនួញថា មនុស្សអាចរកបានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន តែមើលមិនឃើញតម្លៃរបស់វា ព្រោះគ្មានមនុស្សសម្រាប់ចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិនោះឲ្យ។
ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធក៏បានទទួលស្គាល់សារៈសំខាន់នៃមិត្តភាព ដោយគាត់បានសរសេរថា មិត្តភក្តិជួយអ្នកឲ្យសម្រេច ការអ្វីដែលអ្នកមិនអាចធ្វើបានតែម្នាក់ឯង(ខ.៩) មិត្តភក្តិជួយជ្រោងយើងឡើង ពេលណាយើងដួល(ខ.១០) ដៃគូរនាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្ត(ខ.១១) ហើយមិត្តភក្តិអាចផ្តល់ឲ្យនូវការការពារ ក្នុងពេលដ៏ពិបាក(ខ.១២)។
ភាពឯកោ ពិតជានាំមកនូវការពិបាកច្រើនណាស់ បានជាព្រះទ្រង់បង្កើតយើងមក ដើម្បីផ្តល់ឲ្យ និងទទួលផលប្រយោជន៍នៃមិត្តភាព និងសហគមន៍។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ឯកោ នោះចូរអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ជួយអ្នក ឲ្យបង្កើតទំនាក់ទំនងដ៏មានន័យ ជាមួយអ្នកដទៃ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ចូរស្វែងរកការលើកទឹកចិត្ត…