បំផ្លាញផ្ទះនោះចោល
នៅទីក្រុងផុតធាក រដ្ឋមីឈឺហ្គិន មានក្រុមហ៊ុនវាយកំទេចផ្ទះមួយ បានយកគ្រឿងចក្រទៅវាយកំទេចផ្ទះមួយខ្នង ដោយការយល់ច្រឡំ។ អ្នកស្រាវជ្រាវជឿថា ម្ចាស់ផ្ទះដែលគេគ្រោងនឹងវាយកំទេចនោះ បានយកផ្លាកលេខផ្ទះគាត់ ទៅដំដែកគោលភ្ជាប់នឹងផ្ទះរបស់អ្នកជិតខាង ដើម្បីជៀសវាងកុំឲ្យគេវាយបំផ្លាញផ្ទះគាត់។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានធ្វើផ្ទុយពីម្ចាស់ផ្ទះនោះ។ ព្រះអង្គបានយាងមកបំពេញបេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យគេ “បំផ្លាញដំណាក់(ឬផ្ទះ)របស់ព្រះអង្គ” ដើម្បីជួយសង្រ្គោះជីវិតអ្នកដទៃ។ នៅសម័យនោះ គេម្នាក់ៗ បូករួមទាំងពួកសាវ័កផង មានការភ័ន្តភាំងណាស់ ហើយពួកគេប្រហែលជាមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលតបទៅពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាថា “ចូរបំផ្លាញព្រះវិហារនេះចុះ រួចក្នុងរវាង៣ថ្ងៃ ខ្ញុំនឹងសង់ឡើងវិញ”(យ៉ូហាន ២:១៩)។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនោះ ក៏បានតបវិញភ្លាមថា “គេសង់ព្រះវិហារនេះ ពេញ៤៦ឆ្នាំគត់ តែលោកនឹងសង់ឡើងវិញ ក្នុងរវាង៣ថ្ងៃឬ?”(ខ.២១)។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា ព្រះអង្គកំពុងតែមានបន្ទូលសំដៅទៅលើព្រះវិហារ ដែលជាព្រះកាយព្រះអង្គ(ខ.២១) តែពួកគេមិនយល់ទេ។
ពួកគេមិនដឹងថា ព្រះអង្គបានយាងមក ដើម្បីទទួលគ្រប់ទាំងអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នា ផ្ទុកនៅលើអង្គទ្រង់។ ព្រះអង្គបានប្រោសលោះយើងហើយ។
ព្រះជាម្ចាស់តែងតែស្គាល់ចិត្តយើង ច្បាស់ជាងយើងស្គាល់ចិត្តខ្លួនឯង។ ដូចនេះ ព្រះអង្គមិនបើកបង្ហាញផែនការរបស់ព្រះអង្គមួយរយភាគរយតែម្តង ដល់អ្នកដែលបានឃើញការអស្ចារ្យ ហើយជឿព្រះអង្គនោះទេ(ខ.២៣-២៥)។ រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះអង្គបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គបន្តិចម្តងៗ ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ។-Mart DeHaan
សម្រាក ដោយមានគោលបំណង
លោករ៉ាមេស(Ramesh) ចូលចិត្តនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បាននិយាយទៅកាន់មិត្តរួមការងាររបស់គាត់ ដោយចិត្តក្លាហាន ហើយនៅពេលចុងសប្តាហ៍ រៀងរាល់ខែ គាត់បានត្រឡប់ទៅភូមិរបស់គាត់ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អពីផ្ទះមួយ ទៅផ្ទះមួយទៀត។ ភាពក្លៀវក្លារបស់គាត់បានរីករាលដាលដល់អ្នកដទៃផងដែរ ជាពិសេស គឺដោយសារគាត់បានស្គាល់តម្លៃ នៃការចំណាយពេលសម្រាក។
លោករ៉ាមេសធ្លាប់ចំណាយពេលរៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍ និងនៅពេលល្ងាចភាគច្រើន ដើម្បីប្រកាស់ដំណងល្អ។ ប្រពន្ធកូនគាត់នឹកគាត់ ពេលគាត់ចេញទៅក្រៅ ហើយពួកគេឃើញគាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ។ គាត់បានប្រើពេលវេលាគ្រប់នាទី និងការសន្ទនានីមួយៗ ឲ្យមានតម្លៃ។ គាត់មិនអាចអរសប្បាយនឹងល្បែងកម្សាន្ត ឬការជជែកគ្នាលេងនោះឡើយ។ លោករ៉ាមេសពិតជាមានភាពតានតឹងក្នុងជីវិតណាស់។
ក្រោយមក គាត់ក៏បានភ្ញាក់ខ្លួន ដឹងថា គាត់មិនមានតុល្យភាពក្នុងការរស់នៅ ពេលដែលភរិយាគាត់ មិត្តភក្តិ និងខគម្ពីរមួយចំនួនបានផ្តល់ការប្រឹក្សាដ៏ស្មោះត្រង់។ បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៣០ បានលើកឡើង អំពីសត្វដ៏សាមញ្ញ ដូចជា ស្រមោច និងកណ្តូបជាដើម។ ខគម្ពីរនេះបានបង្ហាញនូវការស្ងើចសរសើរ អំពី “ជីងចក់១ ជាសត្វដែលចាប់ដោយដៃបាន តែវានៅក្នុងដំណាក់ស្តេចផង”(ខ.២៨)។
លោករ៉ាមេសក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីសត្វដ៏សាមញ្ញយ៉ាងនេះ ត្រូវបានព្រះគម្ពីរលើកមកនិយាយ។ គាត់ក៏បានដឹងថា គេអាចសង្កេតមើលសត្វជីងចក់នៅពេលទំនេរ។ អ្នកខ្លះមានការចាប់អារម្មណ៌ ពេលបានឃើញសត្វជីងចក់រត់ច្រវ៉ាត់ក្នុងរាជវំាង ហើយក៏បានផ្អាក់សកម្មភាពដែលពួកគេកំពុងធ្វើ ដើម្បីមើលពួកវាទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាបានមានបន្ទូលអំពីសត្វដ៏សាមញ្ញទំាងនោះ ដើម្បីរំឭកយើងថា យើងត្រូវមានតុល្យភាព ឬថ្លឹងឲ្យស្មើគ្នា រវាងការងារ…
អ្នកចេះភាសាដើមឈើ
អ្នកខ្លះហៅលោកថូនី រីណូដូ(Tony Rinaudo)ថា “មនុស្សចេះភាសាដើមឈើ”។ តាមពិត គាត់ជាអ្នកអភិរក្សព្រៃឈើ នៃអង្គការទស្សនៈពិភពលោក អូស្រ្តាលី។ គាត់ជាបេសកជន និងអ្នកជំនាញព្រៃឈើ ដែលបានចូលរួម ក្នុងការប្រឹងប្រែងអស់រយៈពេល៣០ឆ្នំា ដើម្បីផ្សាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ដោយប្រយុទ្ធប្រឆាំង និងការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ នៅតំបន់សាហ៊ែល ដែលនៅជាប់ភាគខាងត្បូងនៃសមុទ្រខ្សាច់សាហារ៉ា។
ពេលមួយគាត់បានរកឃើញថា តាមពិត ដើមគុម្ពោធព្រៃជាច្រើន នៅតំបន់នោះ គឺជាដើមឈើដែលមានការលូតលាស់យឺត។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមលួសមែក ថែទាំ និងស្រោចទឹកពួកវា។ ការងាររបស់គាត់បានបណ្តាលចិត្តកសិកររាប់សែននាក់ ឲ្យជួយសង្រ្គោះដំណាំរបស់ពួកគេ ដោយដំាដើមឈើ ក្នុងតំបន់ជិតខាងឲ្យមានព្រៃឡើងវិញ ព្រមទាំងជួយទប់ស្កាត់ការរីករិលដី។ ឧទាហរណ៍ កសិករនៅប្រទេសនីហ្សេ បានធ្វើការដាំដុះ និងរកចំណូលបានច្រើនជាងមុនទ្វេរដង ហើយបានផលិតអាហារ សម្រាប់មនុស្ស២,៥ លាននាក់ ជាបន្ថែម ក្នុងមួយឆ្នំា។
ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ១៥ ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាអ្នកបង្កើតឲ្យមានកសិកម្ម បានមានបន្ទូលសំដៅទៅលើវិធីសាស្រ្តធ្វើស្រែចំការស្រដៀងនេះដែរ ដោយមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាដើមទំពាំងបាយជូរដ៏ពិត ហើយព្រះវរបិតាខ្ញុំជាអ្នកដាំ ២ អស់ទាំងខ្នែងណាដុះចេញពីខ្ញុំ ដែលមិនបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់កាត់ចោល តែអស់ទាំងខ្នែងណា ដែលបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់លួសខ្នែងនោះវិញ ដើម្បីឲ្យបានផលផ្លែជាច្រើនឡើង”(ខ.១-២)។
បើគ្មានការថែរក្សាជាប្រចំាថ្ងៃពីព្រះទេ នោះវិញ្ញណរបស់យើងគ្មានជីវជាតិ និងក្រៀមក្រោះ។ ពេលណាយើងត្រេកអរ នឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គ…
ព្រះទ្រង់តែងតែស្តាប់ឮយើងជានិច្ច
ការពន្យាពេលនៃការផ្ញើសំបុត្រ ដែលយូរបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត គឺមានរយៈពេល៨៩ឆ្នាំ។ កាលពីឆ្នំា២០០៨ ម្ចាស់ផ្ទះម្នាក់ នៅចក្រភពអង់គ្លេស បានទទួលការអញ្ជើញ ឲ្យចូលរួមកម្មវិធីជប់លៀងមួយ ដែលគេបានផ្ញើលិខិតអញ្ជើញនេះ តាំងពីឆ្នំា១៩១៩ មកម្ចាស់ផ្ទះមុន តាមអាស័យដ្ឋានរបស់គាត់។ គេបានយកលិខិតអញ្ជើញនោះ មកដាក់ក្នុងប្រអប់សំបុត្រគាត់ តាមរយៈក្រុមហ៊ុនរ៉ូយ៉ាល់ប្រៃសណីយ៍ ប៉ុន្តែ មូលហេតុនៃការពន្យាពេលដ៏យូរនេះ នៅតែជាអាថ៌កំបាំង។
ជួនកាល សូម្បីតែការប្រឹងប្រែងដ៏ល្អបំផុតរបស់មនុស្ស នៅក្នុងការទំនាក់ទំនង ក៏អាចធ្វើឲ្យយើងខកចិត្តផងដែរ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលខកខាន នៅក្នុងការស្តាប់រាស្រ្តដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គឡើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ជំពូក ១៨ លោកអេលីយ៉ាបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ អំពីភាពខុសគ្នា រវាងព្រះបាលរបស់សាសន៍ដទៃ និងព្រះយេហូវ៉ា។ នៅក្នុងការប្រឈមមុខដាក់គ្នា ដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះអង្គមួយណា ជាព្រះពិត ហោរារបស់ព្រះបាលក៏បានបួងសួងអស់រាប់ម៉ោង បន្ទាប់មក លោកអេលីយ៉ាក៏បានចំអកឲ្យពួកគេថា “ចូរស្រែកឲ្យខ្លាំងឡើង ដ្បិតលោកជាព្រះ ប្រហែលជាកំពុងរំពឹងគិតឬបានថយចេញ១ភ្លែត ឬធ្វើដំណើរ ឬប្រហែលជាដេកលក់ទេដឹង ត្រូវដាស់លោកឡើង”(ខ.២៧)។ លោកអេលីយ៉ាក៏បានអធិស្ឋាន ដល់ព្រះយេហូវ៉ា សូមព្រះអង្គឆ្លើយតប ដើម្បីឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ ត្រឡប់មករកព្រះអង្គ ដោយជំនឿវិញ។ ពួកគេក៏បានឃើញការអស្ចារ្យ ដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញចេញមក។
ជាញឹកញាប់ ការអធិស្ឋានរបស់យើងមិនបានទទួលការឆ្លើយតបភ្លាមៗ ដូចលោកអេលីយ៉ាទេ តែយើងអាចមានទំនុកចិត្តថា…
សូម្បីតែអាហារដ៏តូច
លោកអះស្តុន(Ashton) និងអូស្ទីន ស៊ែមញួលសាន់(Austin Samuelson) បានបញ្ចប់ការសិក្សា នៅមហាវិទ្យាល័យគ្រីស្ទបរិស័ទ ដោយចិត្តឆេះឆួល ចង់បម្រើព្រះយេស៊ូវ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកទាំងពីរមិនបានគិតថា ព្រះទ្រង់ត្រាស់ហៅពួកគេឲ្យធ្វើការបម្រើព្រះអង្គ ក្នុងពួកជំនុំនោះឡើយ។ ជាការពិតណាស់ ពួកគេបានចេញទៅបម្រើព្រះអង្គ ក្នុងពិភពខាងក្រៅ។ ពួកគេក៏បានប្រើជំនាញធ្វើអាជីវកម្ម រួមផ្សំនឹងចិត្តដែលចង់បញ្ចប់ភាពអត់ឃ្លានរបស់កុមារ ហើយនៅឆ្នាំ២០១៤ ពួកគេក៏បានបើកភោជនីដ្ឋានលក់នំតាកូ។ តែវាខុសពីភោជនីយដ្ឋានដទៃ។ បងប្អូនស៊ែមញួលសាន់ទាំងពីរនាក់ ក៏បានធ្វើអាជីវកម្ម ដោយផ្អែកទៅលើគោលការណ៍ទិញមួយ បរិច្ចាកមួយ។ សម្រាប់នំតាកូដែលពួកគេលក់បានមួយដុំ ពួកគេបានបរិច្ចាកប្រាក់ ដើម្បីផ្តល់អាហារមួយពេល ដែលបានរៀបចំ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការនៃជីវជាតិរបស់ក្មេងៗ ដែលខ្វះជីវជាតិ។ សព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេបានធ្វើការបរិច្ចាកដល់កុមារក្រីក្រ ក្នុងប្រទេសជាង៦០។ គោលដៅរបស់ពួកគេ គឺដើម្បីធ្វើជាផ្នែកមួយនៃការបញ្ចប់ភាពអត់ឃ្លានរបស់កុមារ តាមរយៈការលក់តាក់កូបានមួយ ជួយបានម្នាក់។
ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ក្នុងបទគម្ពីរ ម៉ាថាយ ជំពូក១០ គ្មានអ្វីដែលពិបាកយល់ទេ។ តាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ភាពស្មោះស្ម័គ្រចំពោះព្រះអង្គ គឺមានការប្រព្រឹត្តជាភស្តុតាង គឺមិនផ្អែកទៅលើពាក្យសម្តីនោះទេ(ខ.៣៧-៤២)។ ក្នុងចំណោមការប្រព្រឹត្តនោះ គឺរាប់បញ្ចូលការឲ្យទឹកដល់ “កូនក្មេងតូច”។ សម្រាប់បងប្អូនត្រកូលស៊ែមញួលសាន់ ពួកគេបានផ្តោតទៅលើការជួយដល់កុមារក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែ យើងក៏អាចធ្វើការល្អដល់មនុស្សស្ថិតក្នុងវ័យផ្សេងផងដែរ ព្រោះក្នុងបទគម្ពីរនេះ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែសំដៅទៅលើ ក្មេងតូចប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ព្រះគ្រីស្ទកំពុងតែត្រាស់ហៅយើង ឲ្យបរិច្ចាកដល់អ្នក ដែល…
នៅសល់តែគំនរឈើ និងឥដ្ឋ
បន្ទាប់ពីលោកម៉ាក(Mark) និងអ្នកស្រីនីណា(Nina) បានអធិស្ឋាន ទូលសួរព្រះ អំពីការអ្វីដែលព្រះអង្គត្រាស់ហៅឲ្យពួកគេធ្វើ ក្នុងដំណាក់កាលបន្ទាប់នៃជីវិតពួកគេ ពួកគេក៏បានសន្និដ្ឋានថា ការផ្លាស់ទៅរស់នៅកណ្តាលទីក្រុង គឺជាអ្វីដែលពួកគេចាំបាច់ត្រូវធ្វើ។ ពួកគេក៏បានទិញផ្ទះមួយខ្នងដែលគ្មានមនុស្សរស់នៅ ហើយការជួសជុលក៏មានដំណើរការយ៉ាងល្អ។ បន្ទាប់មក ខ្យល់ព្យុះក៏បានបក់បោកមក។ លោកម៉ាកក៏បានផ្ញើសារមកខ្ញុំថា “យើងបានជួបរឿងដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលមួយ កាលពីព្រឹកមិញនេះ។ ខ្យល់កួចថូនេដូដែលបានបក់កាត់ទីក្រុងចេហ្វឺសិន បានបំផ្លាញការជួសជុលរបស់យើង ឲ្យក្លាយជាគំនរឈើ និងឥដ្ឋ។ យើងមិនដឹងថា ព្រះទ្រង់កំពុងមានផែនការអ្វីទេ”។
ខ្យល់ព្យុះដែលមនុស្សមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន មិនគ្រាន់តែជារឿង ដែលធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើល និងភាន់ភាំងក្នុងជីវិតយើងប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចឆ្លងកាត់ខ្យល់ព្យុះនោះបាន ដោយភ្នែកយើងផ្តោតទៅលើព្រះជានិច្ច។
ព្យុះនៃជីវិតរបស់លោកយ៉ូប ដែលបានបណ្តាលឲ្យគាត់បាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់(យ៉ូប ១:១៩) ស្ថិតក្នុងចំណោមរឿងដ៏តក់ស្លត់ ដែលគាត់បានជួយប្រទះ។ មុនពេលនោះ មានអ្នកនាំសារបីនាក់បានមកប្រាប់ដំណឹងអាក្រក់ជាបន្តបន្ទាប់(ខ.១៣-១៧)។
នៅថ្ងៃខ្លះ ការជប់លៀងអាចក្លាយជាការសោកសង្រេង ការអបអរថ្ងៃកំណើត ក្លាយជាការកាន់ទុក្ខ ឬទុក្ខលំបាកអ្វីផ្សេងទៀតក្នុងជីវិត។ ព្យុះនៃជីវិត អាចផ្លាស់ប្តូរការរស់នៅរបស់យើង មួយប៉ព្រិចភ្នែក ឲ្យខ្លាយទៅជា “គំនរបាក់បែក” ក្នុងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ទំនាក់ទំនង សុខភាពផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត ឬផ្លូវវិញ្ញាណជាដើម។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានអំណាចខ្លាំងជាងខ្យល់ព្យុះណាក៏ដោយ ដែលយើងអាចជួប។ ដើម្បីឆ្លយកាត់ទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិត យើងត្រូវការសេចក្តីជំនឿ ដែលផ្តោតទៅលើព្រះអង្គ គឺសេចក្តីជំនឿ ដែលជួយឲ្យយើងអាច…
មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវការអ្នកបណ្តុះបណ្តាលផ្ទាល់ខ្លួន
ខណៈពេលដែលខ្ញុំដើរចូលទៅក្នុងការិយាល័យរបស់អ្នកគ្រប់គ្រងថ្មីរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្វះទំនុកចិត្ត។ អ្នកគ្រប់គ្រងចាស់របស់ខ្ញុំ បានដឹកនាំដោយភាពតឹងរឹង និងអំណួត។ គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំ និងអ្នកដទៃទៀតទឹកភ្នែក ជាញឹកញាប់។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើចៅហ្វាយថ្មីរបស់ខ្ញុំ នឹងមានអត្តចរិតដូចម្តេចដែរ?
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបោះជំហានចូលការិយាល័យរបស់ចៅហ្វាយថ្មីរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំក៏បានថមថយ ខណៈពេលដែលគាត់បានទទួលស្វាគមន៍ខ្ញុំយ៉ាងកក់ក្តៅ ហើយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យចែកចាយ អំពីខ្លួនខ្ញុំ និងអំពីភាពនឿយណាយរបស់ខ្ញុំ។ គាត់បានស្តាប់ខ្ញុំនិយាយ ដោយយកចិត្តទុកដាក់។ តាមរយៈការបង្ហាញចេញអាកប្បកិរិយាដ៏សប្បុរស និងពាក្យសម្តីដ៏សុភាពរបស់គាត់ ខ្ញុំអាចមើលដឹងថា គាត់ពិតជាយកចិត្តទុកដាក់មែន។ គាត់ជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានក្លាយជាអ្នកណែនាំការងារ លើកទឹកចិត្ត និងជាមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ។
សាវ័កប៉ុលបានធ្វើជាគ្រូខាងវិញ្ញាណ របស់លោកទីតុស “ជាកូនពិតតាមសេចក្តីជំនឿ”(ទីតុស ១:៤)។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើលោកទីតុស គាត់បានផ្តល់ឲ្យលោកទីតុស នូវការបង្រៀន និងណែនាំដ៏មានប្រយោជន៍ សម្រាប់តួនាទីរបស់លោកទីតុសនៅព្រះវិហារ។ គាត់មិនគ្រាន់តែបានបង្រៀនប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានធ្វើជាគំរូ ក្នុងការបង្រៀន “តាមគោលលទ្ធិដែលត្រឹមត្រូវ”(២:១) ធ្វើជាគំរូល្អ ដោយធ្វើតែអ្វីដែលល្អ ហើយនិយាយអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ដែលរកចាប់ទោសមិនបាន(ខ.៧-៨)។ ហេតុនេះហើយ លោកទីតុសក៏បានក្លាយជាគូកន ប្អូនប្រុស និងមិត្តរួមការងារ(២កូរិនថូស ២:១៣ ៨:២៣) និងជាអ្នកបណ្តុះបណ្តាលដល់អ្នកដទៃ។
មនុស្សជាច្រើនបានទទួលផលប្រយោជន៍ពីអ្នកបណ្តុះបណ្តាលផ្ទាល់ខ្លួន ដែលមានដូចជាគ្រូបង្រៀន គ្រូបង្វឹក ជីដូនជីតា អ្នកដឹកនាំយុវជន ឬគ្រូគង្វាលជាដើម…
សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ តាមរយៈដៃរបស់អ្នកបើកបរ
មានពេលមួយខ្ញុំបានទទួលដំណឹងដ៏តក់ស្លត់។ ឪពុករបស់ខ្ញុំទើបតែបានរួចជីវិត ពីជំងឺមហារីកក្រពេញប្រូស្តាត តែពេលនេះ គាត់បានពិនិត្យសុខភាពរកឃើញជំងឺមហារីកលំពែងទៀត។ រឿងកាន់តែស្មុគ្រស្មាញ ព្រោះឪពុកខ្ញុំជាអ្នកមើលថែរម្តាយខ្ញុំពេញពេល ដោយសារម្តាយខ្ញុំមានជម្ងឺដ៏រាំរ៉ៃមួយចំនួន។ ដោយសារពេលនេះ ឪពុកម្តាយខ្ញុំសុទ្ធតែត្រូវការការមើលថែរដូចគ្នា នោះខ្ញុំនឹងជួបការពិបាកជាច្រើននៅថ្ងៃខាងមុខ។
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បីនៅជាមួយពួកគាត់ ខ្ញុំក៏បានទៅព្រះវិហាររបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ នៅថ្ងៃអាទិត្យ។ នៅទីនោះ មានបុរសម្នាក់ ឈ្មោះ ហ៊ែលមុត(Helmut) បានដើរមករកខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ចង់ជួយ។ ពីរថ្ងៃក្រោយមក គាត់ក៏បានមកផ្ទះខ្ញុំ ដោយនាំយកក្រដាស់បញ្ជីកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងត្រូវការអ្នកជួយរៀបចំម្ហូបអាហារ ពេលដែលឪពុកខ្ញុំចាប់ផ្តើមចាក់ថ្នាំកេម៉ូ។ គាត់នឹងរៀបចំបញ្ជីមុខម្ហូប។ គាត់ក៏បានស្ម័គ្រចិត្តជួយកាត់ស្មៅ នៅទីធ្លាមុខផ្ទះខ្ញុំទៀត។ គាត់ក៏បានសួរទៀតថា “តើគេមកប្រមូលសម្រាមនៅផ្ទះអ្នក នៅថ្ងៃណា?” លោកហ៊ែលមុត ជាអ្នកបើកឡានកុងតៃន័រ ដែលបានចូលនិវត្តន៍ ប៉ុន្តែ គាត់ប្រៀបបាននឹងទេវតាដែលព្រះទ្រង់បានចាត់មក។ យើងក៏បានដឹងថា គាត់បានជួយយកអសារអ្នកដទៃទៀតជាញឹកញាប់ ដែលមានដូចជាស្រ្តីមេម៉ាយ ជនអនាថា និងចាស់ជរា។
ព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ឲ្យជួយអ្នកដទៃ(លូកា ១០:២៥-៣៧) តែទន្ទឹមនឹងនោះ អ្នកខ្លះមានសមត្ថភាពពិសេស ដើម្បីជួយគេ។ សាវ័កប៉ុលបានហៅសមត្ថភាពនោះថា អំណោយទាននៃសេចក្តីមេត្តាករុណា(រ៉ូម ១២:៨)។ អ្នកដែលមានអំណោយទាននេះ មើលឃើញតម្រូវការអ្នកដទៃ ស្វះស្វែងរកជំនួយដែលចាំបាច់ ហើយអាចបម្រើលើសម៉ោង ដោយមិនគិតថា ពិបាកពេក។…
តើការសរសើរនោះសម្រាប់នរណា?
មានរូបថតមួយធ្វើឲ្យខ្ញុំអស់សំណើច។ ក្នុងរូបនោះ ខ្ញុំឃើញហ្វូងមនុស្សកំពុងតែឈរសងខាងផ្លូវ ជាជួរ នៅប្រទេសម៊ិចស៊ីកូ ដោយគ្រវីទង់ជាតិ និងបាចក្រដាស់តូចៗ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងរង់ចាំអ្នកដឹកនាំសាសនាម្នាក់។ មានកូនឆ្កែអនាថាមួយ កំពុងតែដើរនៅលើផ្លូវថ្នល់នោះ។ មើលទៅវា ហាក់ដូចជាមានទឹកមុខញញឹម គឺធ្វើមើលតែហ្វូងមនុស្សកំពុងតែអបអរវាអញ្ចឹង។ បាទ! សត្វឆ្កែនីមួយៗគួរតែមានថ្ងៃដ៏រីករាយរបស់ពួកវា។
កូនឆ្កែអនាថា ដែលបានដណ្តើមមុខមាត់របស់ជនល្បីឈ្មោះនោះ គឺគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់ ប៉ុន្តែ ការលួចការសរសើរពីនរណាម្នាក់ អាចបំផ្លាញខ្លួនយើង។ ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់បដិសេធមិនព្រមសោយទឹក ដែលអ្នកខ្លាំងពូកែរបស់ទ្រង់បានប្រថុយជីវិត ទៅយកមកថ្វាយទ្រង់។ មុននោះ ទ្រង់មានបន្ទូល ដោយភាពសញ្ចប់សញ្ចឹងថា បើសិនជានរណាម្នាក់អាចទៅដងទឹកពីអណ្តូង នៅបេថ្លេហិមមកថ្វាយទ្រង់ នោះមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។ ទាហានរបស់ទ្រង់បីនាក់បានគិតថា ទ្រង់ពិតជាចង់ឲ្យគេទៅដងទឹកនោះមែន។ ពួកគេក៏បានឆ្លងកាត់ខ្សែត្រៀមរបស់សត្រូវ ចូលទៅដងទឹកនោះយកមកថ្វាយទ្រង់។ ពេលនោះស្តេចដាវីឌមានព្រះទ័យភ្ញាក់ផ្អើលជាពន់ពេក ហើយមិនព្រមសោយទឹកនោះទេ តែបានចាក់ច្រួចទឹកនោះថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ធ្វើជាដង្វាយទឹកវិញ(២សាំយ៉ូអែល ២៣:១៦)។
របៀបដែលយើងឆ្លើយតប ចំពោះការសរសើរ និងការផ្តល់កិត្តិយស អាចនាំឲ្យគេដឹងថា យើងជាមនុស្សប្រភេទណា។ ពេលណាការសរសើរណាមួយ សក្តិសមនឹងឲ្យអ្នកដទៃ ជាពិសេសព្រះអម្ចាស់ទទួល នោះចូរយើងជៀសវាងការចង់បានការសរសើរនោះ សម្រាប់ខ្លួនយើង។ បើគេផ្តល់កិត្តិយស ឬការសរសើរឲ្យយើង នោះចូរអរគុណគេ ហើយពង្រីកការសរសើរនោះ ដោយថ្វាយសិរីល្អទាំងអស់ដល់ព្រះយេស៊ូវ។ ចូរយើងចាក់ច្រួចការសរសើរនោះ ដូចជាដង្វាយទឹកថ្វាយដល់ព្រះអង្គ។—Mike Wittmer
ការជ្រើសរើសយកសេចក្តីសង្ឃឹម
ខ្ញុំស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្ស១លាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោក ដែលបានរងគ្រោះ ដោយសារជម្ងឺធា្លក់ទឹកចិត្ត ដោយសារអាកាសធាតុ(សរសេរកាត់ថា SAD) ជាជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តមួយប្រភេទ ដែលកើតឡើងជាធម្មតា ក្នុងតំបន់ ដែលមិនសូវមានពន្លឺថ្ងៃ ដោយសារថ្ងៃមានរយៈពេលខ្លី នៅរដូវរងារ។ ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានការបារម្ភថា អាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំងនឹងនៅតែបន្តមិនចេះឈប់ ខ្ញុំក៏មានចិត្តអន្ទះសារចង់ឃើញភស្តុតាង ដែលបង្ហាញថា ថ្ងៃដែលមានរយៈពេលវែង និងអាកាសធាតុក្តៅ កំពុងតែជិតមកដល់ហើយ។
ផ្កាក៏បានខំប្រឹងរីកចេញពីព្រិល យ៉ាងជោគជ័យ ជាសញ្ញាដំបូងនៃរដូវផ្ការីក ជាការរំឭកដ៏មានអំណាច អំពីក្តីសង្ឃឹមរបស់ព្រះ ដែលអាចឆ្លងកាត់ពេលដែលងងឹតបំផុត។ ហោរាមីកាបានប្រកាសអំពីរឿងនេះ ក្នុងកាលដែលគាត់ស៊ូទ្រាំនឹង “រដូវរងា” ជាពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានងាកចេញពីព្រះ។ ខណៈពេលដែលលោកមីកាពិនិត្យមើលស្ថានភាពដ៏ងងឹតនេះ គាត់ក៏បានពោលទំនួញថា “គ្មាននរណាទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកមនុស្សលោកទេ”(មីកា ៧:២)។
ប៉ុន្តែ ទោះស្ថានភាពហាក់ដូចជាយ៉ាប់យ៉ឺនយ៉ាងណាក្តី លោកហោរារូបនេះមិនព្រមបោះបង់ចោលក្តីសង្ឃឹមឡើយ។ គាត់ទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការទ្រង់(ខ.៧) ទោះគាត់ឃើញតែភាពហិនហោន មិនទាន់អាចឃើញភស្តុតាងនៃក្តីសង្ឃឹមក៏ដោយ។
នៅក្នុងពេលដ៏ងងឹត ហើយជួនកាល ហាក់ដូចជា “រងារ”គ្មានទីបញ្ចប់ គឺនៅពេលដែលរដូវផ្ការីក ហាក់ដូចជាមិនចេញមក នោះយើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ពិបាកដូចលោកមីកា។ តើយើងនឹងបណ្តោយខ្លួន ឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹមឬ? ឬយើង “នឹងរង់ចំាព្រះអម្ចាស់ ដោយសង្ឃឹម”?(ខ.៧)។
ក្តីសង្ឃឹមដែលយើងមានក្នុងព្រះ គឺមិនដែលក្លាយជាអសារឥតការឡើយ(រ៉ូម ៥:៥)។ ថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងមិនមានការទួញយំ ឬឈឺចាប់ទៀត…