ការស្រេកឃ្លានរកព្រះ
ពេលដែលលោកខន័រ(Conner) និងអ្នកស្រីសារ៉ា ស្ម៊ីត(Sarah Smith) បានផ្លាស់ទៅរស់នៅ កន្លែងផ្សេង នៅចម្ងាយ៧គីឡូម៉ែត្រ ពីកន្លែងចាស់ សត្វឆ្មារបស់ពួកគេ ឈ្មោះ ស្ម័រ(S’mores) បានបង្ហាញការមិនពេញចិត្ត ដោយរត់ចេញពីផ្ទះ។ ថ្ងៃមួយ អ្នកស្រីសារ៉ាក៏បានឃើញរូបថតផ្ទះចាស់របស់គាត់ នៅកសិដ្ឋាន នៅលើបណ្តាញសង្គម ដែលគេទើបតែថតថ្មីៗ។ គាត់ក៏បានឃើញសត្វឆ្មាគាត់ ក្នុងរូបនោះ។
គ្រួសារមួយនេះក៏បានទៅយកវាមកវិញ ដោយចិត្តរីករាយ។ តែវានៅតែរត់គេចទៀត។ តើវារត់ទៅណាទៀត? លើកនេះ គ្រួសារដែលបានទិញផ្ទះចាស់របស់ពួកគេបានយល់ព្រមចិញ្ចឹមវាផងដែរ។ គ្រួសារមួយនេះ មិនអាចធ្វើឲ្យវា ឈប់វិលត្រឡប់មកផ្ទះចាស់វិញបានឡើយ។
លោកនេហេមាមានមុខនាទីធំមួយ នៅក្នុងរាជវាំងរបស់ស្តេច ប៉ុន្តែ ចិត្តរបស់គាត់មិននៅក្នុងរាជវាំងនោះទេ។ គាត់ទើបតែបានទទួលដំណឹងដ៏ក្រៀមក្រំ អំពីស្ថានភាពដ៏ដុនដាប នៃទីក្រុងដែលគេបានបញ្ចុះសពរបស់បុព្វបុរសគាត់(នេហេមា ២:៣)។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានថា “សូមទ្រង់នឹកចាំពីព្រះបន្ទូល ដែលទ្រង់បានបង្គាប់ដល់លោកម៉ូសេ ជាអ្នកបំរើទ្រង់ថា បើឯងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តរំលង នោះអញនឹងកំចាត់កំចាយឯង ឲ្យទៅនៅក្នុងអស់ទាំងសាសន៍ តែបើឯងរាល់គ្នាវិលមកឯអញ ព្រមទាំងរក្សា ហើយប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងក្រឹត្យក្រមរបស់អញវិញ នោះទោះបើពួកនិរទេសរបស់ឯងបានត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយ ទៅនៅដល់ជើងមេឃបំផុតក៏ដោយ គង់តែអញនឹងប្រមូលគេពីនោះ នាំមកឯកន្លែង ដែលអញបានរើស សំរាប់ឲ្យឈ្មោះអញសណ្ឋិតនៅវិញ”(១:៨-៩)។
គេថា ផ្ទះយើងនៅទីណា នោះចិត្តរបស់យើងនៅទីនោះដែរ។ ក្នុងករណីរបស់លោកនេហេមា ការចង់វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ មិនគ្រាន់តែដោយសារចិត្តគាត់បានចងភ្ជាប់នឹងទឹកដីកំណើតប៉ុណ្ណោះទេ។…
កំហុសរីករាលដាល
ទោះស៊ែម(Sam) មិនបានធ្វើអ្វីខុសក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែបាត់បង់ការងាររបស់គាត់ នៅក្នុងផ្នែកដំឡើងរថយន្ត។ ការធ្វេសប្រហែសរបស់ផ្នែកមួយទៀត ក្នុងផ្នែកដំឡើងរថយន្ត បាននាំឲ្យមានបញ្ហាមួយចំនួន នៅក្នុងរថយន្តដែលពួកគេបានផលិត។ បន្ទាប់ពីព័ត៌មានបានចុះផ្សាយ អំពីគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ដែលបណ្តាលមកពីឡានទាំងនោះ អតិថិជនដែលមានការព្រួយបារម្ភក៏បានឈប់ទិញឡានដែលមានផ្លាកយីហោរបស់ក្រុមហ៊ុនពួកគេ។ ក្រុមហ៊ុននោះត្រូវតែកាត់បន្ថយចំនួនបុគ្គលិក បណ្តាលឲ្យស៊ែមត្រូវបាត់បង់ការងារ។ កំហុសរបស់គេ បានរាលដាលមកដល់គាត់ រឿងនេះអយុត្តិធម៌សម្រាប់គាត់ណាស់។
កំហុសដែលរាលដាលដំបូងបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តបានកើតឡើង បន្ទាប់ពីមនុស្សដំបូងបានធ្វើបាបទាស់នឹងព្រះ។ អ័ដាម និងនាងអេវ៉ាក៏ចាប់ផ្តើមមានការខ្មាសអៀនចំពោះភាពអាក្រាតរបស់ខ្លួន ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ក៏បានយកស្បែកសត្វមកដណ្តប់កាយរបស់អ្នកទាំងពីរ(លោកុប្បត្តិ ៣:៣១)។ នេះជាទិដ្ឋភាពដ៏សែនឈឺចាប់ តែសត្វមួយចំនួន ដែលធ្លាប់តែរស់នៅ ដោយសុខសាន្តក្នុងសួនច្បារអេដែន ត្រូវបានសម្លាប់យកស្បែក ដើម្បីដណ្តប់កាយពួកគេ។
ក្រោយមក មានសត្វជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវគេសម្លាប់។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា “រាល់តែថ្ងៃ ត្រូវឲ្យរៀបកូនចៀម១ឥតខ្ចោះ អាយុ១ខួប ទុកជាដង្វាយដុតថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ា ត្រូវថ្វាយដង្វាយនេះរាល់តែព្រឹកជានិច្ច”(អេសេគាល ៤៦:១៣)។ ដោយសារគេត្រូវសម្លាប់សត្វរាល់ថ្ងៃធ្វើជាដង្វាយដល់ព្រះ នោះតើមានសត្វប៉ុន្មានពាន់ក្បាលត្រូវគេសម្លាប់ ដោយសារបាបរបស់មនុស្ស? ការស្លាប់របស់សត្វទំាងនោះ មានភាពចាំបាច់ នៅក្នុងការគ្របបាំងអំពើបាបរបស់យើង រហូតដល់ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ ជាកូនចៀមនៃព្រះសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីលោះយើងឲ្យរួចពីបាប តែម្តងជាសម្រេច(យ៉ូហាន ១:២៩)។ នេះជាការជួសជុលសម្រាប់កំហុសដែលបានរាលដាលនោះ។ ដោយសារបាបរបស់អ័ដាម មនុស្សទាំងអស់ត្រូវតែស្លាប់ ដូចនេះ ការស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទចំពោះព្រះវរបិតា បានជួយឲ្យអ្នកជឿព្រះអង្គ ផ្សះផ្សាទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះឡើងវិញ(រ៉ូម ៥:១៧-១៩)។ ព្រះយេស៊ូវគ្មានបាប…
ក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងភាពសោកសៅ
កាលអ្នកបើកឡានតាក់ស៊ីកំពុងតែជូនយើងទៅអាកាសយានដ្ឋានហ៊ីតស្រូ នៅទីក្រុងឡុងដ៍ គាត់បានយករឿងរបស់គាត់ មកនិយាយប្រាប់យើង។ គាត់មករស់នៅក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស តែម្នាក់ឯង ពេលគាត់មានអាយុ១៥ឆ្នាំ ដើម្បីរត់គេចពីសង្រ្គាម និងគ្រោះទុរភិក្ស។ មកដល់ពេលនេះ គឺ១៥ឆ្នាំហើយ។ គាត់មានគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួន និងអាចផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ តាមមធ្យោបាយដែលគាត់មិនអាចធ្វើបាន ក្នុងស្រុកកំណើតគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់បានពោលទំនួញថា គាត់នៅតែបែកខ្ញែកពីឪពុកម្តាយ និងបងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់។ គាត់ប្រាប់យើងថា គាត់មានការធ្វើដំណើរដ៏លំបាកលំបិន ដែលនឹងមិនបញ្ចប់ ទាល់តែគាត់មិនបានជួបជុំគ្រួសារគាត់វិញ។
ការបែកខ្ញែកពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ក្នុងជីវិតនេះ គឺពិតជាពិបាកណាស់ ប៉ុន្តែ ការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ដែលបានស្លាប់ គឺពិបាកលើសនេះទៀត ហើយក៏បានធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា មានការបាត់បង់ ដែលហាក់ដូចជាមិនចេះធូរស្បើយ ទាល់តែយើងបានជួបជុំជាមួយពួកគេឡើងវិញ។ ពេលដែលអ្នកជឿថ្មី នៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិចមានការងឿងឆ្ងល់ អំពីការបាត់បង់ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរតបទៅពួកគេវិញថា “បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាឥតដឹង ពីពួកអ្នកដែលដេកលក់ទៅហើយទេ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាកើតទុក្ខព្រួយ ដូចជាអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៣)។ គាត់បានពន្យល់ថា ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងរស់នៅ ដោយការរំពឹងថា នឹងបានជួបជុំគ្នាឡើងវិញ ជារៀងរហូត ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះគ្រីស្ទ(ខ.១៧)។
មានបញ្ហាតិចណាស់ ដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ខ្លាំង ដូចការបែកបាក់ ដែលយើងទទួលរង ប៉ុន្តែ ក្នុងព្រះយេស៊ូវយើងមានសង្ឃឹមថា នឹងបានជួបជុំគ្នាឡើងវិញ។ ហើយក្នុងពេលដែលយើងសោកសង្រេង…
ប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការកុហក
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដាក់ព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់ខ្ញុំ នៅលើតុអាសនា ហើយក៏បានមើលទៅទឹកមុខរបស់ហ្វូងមនុស្ស ដែលកំពុងរង់ចាំស្តាប់ ខ្ញុំចែកចាយ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋាន និងបានរៀបចំខ្លួន សម្រាប់ការចែកចាយនេះរួចហើយ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចនិយាយបាន?
ឯងគ្មានតម្លៃ។ គ្មាននរណាចង់ស្តាប់ឯងទេ ជាពិសេស បើសិនជាពួកគេដឹង អំពីអតីតកាលរបស់ឯង។ ហើយព្រះមិនសព្វព្រះទ័យនឹងប្រើឯងទេ។ នេះជាពាក្យសម្តីដែលខ្ញុំបានឮក្នុងចិត្ត និងគំនិតខ្ញុំជាញឹកញាប់ តែជាការកុហក ដែលខ្ញុំងាយនឹងជឿ តែខ្ញុំបានព្យាយាមប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងវា អស់រយៈពេលប្រហែល១ទសវត្សរ៍មកហើយ។ ខ្ញុំដឹងហើយថា ពាក្យសម្តីនេះ មិនពិតទេ តែខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនអាចគេចចេញពីភាពមិនច្បាស់លាស់ និងការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបើកព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំក៏បានបើកមើលបទគម្ពីរសុភាសិត ៣០:៥។ ខ្ញុំដកដង្ហើមចេញចូលយឺតៗ មុនពេលអានឮៗថា “គ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលនៃព្រះ សុទ្ធតែបរិសុទ្ធ ទ្រង់ជាខែល ដល់អស់អ្នកដែលពឹងជ្រកក្នុងទ្រង់”។ ខ្ញុំក៏បានបិទភ្នែក ខណៈពេលដែលចិត្តខ្ញុំមានពេញដោយសន្តិភាព ហើយខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំដល់ហ្វូងមនុស្ស។
យើងបានពិសោធន៍នឹងអំណាចរបស់ពាក្យសម្តី និងគំនិតអវិជ្ជមាន ដែលអ្នកដទៃមានចំពោះយើង ដែលធ្វើឲ្យយើងរកធ្វើអ្វីមិនកើត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះបន្ទូលព្រះល្អឥតខ្ចោះ ហើយមានន័យជ្រាលជ្រៅណាស់។ ពេលណា យើងជួបការល្បួងដែលនាំឲ្យយើងជឿពាក្យសម្តី ឬគំនិតអវិជ្ជមាន អំពីតម្លៃ និងគោលបំណងរបស់យើង ជាកូនរបស់ព្រះ នោះសេចក្តីពិតដ៏ស្ថិតស្ថេរ និងមិនប្រែប្រួលរបស់ព្រះ នឹងការពារគំនិត និងចិត្តរបស់យើង។ យើងអាចនឹកចំា បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានចែងថា…
ការលូតលាស់ក្នុងព្រះគុណព្រះ
លោកឆាល អេច ស្ព័រជិន(Charles H. Spurgeon ឆ្នាំ ១៨៣៤-១៨៩២) ជាគ្រូអធិប្បាយ ដែលមានសញ្ជាតិអង់គ្លេស។ គាត់បានរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលសកម្ម និងមានចិត្តឆេះឆួលយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានក្លាយជាគ្រូគង្វាល ពេលគាត់មានអាយុ១៩ឆ្នាំ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានគាត់ក៏បានអធិប្បាយព្រះបន្ទូលទៅកាន់ហ្វូងមនុស្ស។ គាត់បានសរសេរការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់គាត់ នៅក្នុងសៀវភៅ ហើយចងក្រងបាន៦៣ភាគ ហើយក៏បាននិពន្ធសេចក្តីពន្យល់ព្រះគម្ពីរ និងសៀវភៅអំពីការអធិស្ឋាន ព្រមទាំងសៀវភៅផ្សេងៗទៀត។ ហើយគាត់បានអានចប់សៀវភៅ៦ក្បាល ក្នុងមួយសប្តាហ៍។ ក្នុងការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលមួយនោះ លោកស្ព័រជិនបានមានប្រសាសន៍ថា “ការមិនធ្វើអ្វីសោះ គឺជាអំពើបាប ដែលស្ទើរតែធំជាងអំពើបាបដទៃទៀត ព្រោះវានាំឲ្យយើងធ្វើអំពើបាបជាច្រើនទៀត … ភាពខ្ជិលច្រអូសខាងវិញ្ញាណដ៏អាក្រក់! សូមព្រះអង្គជួយសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចផុតពីវាផង”។
លោកឆាល ស្ព័រជិន បានរស់នៅដោយភាពឧស្សាហ៍ខាងវិញ្ញាណ (២ពេត្រុស ១:៥) ដើម្បីឲ្យបានលូតលាស់ ក្នុងព្រះគុណព្រះ ហើយរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ។ បើយើងជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ នោះព្រះទ្រង់អាចបណ្តាលចិត្តយើង និងប្រទានលទ្ធភាព ឲ្យចម្រើនឡើង ឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ “ដោយមានសេចក្តីឧស្សាហ៍ដែរ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីជំនឿបានទៀងត្រង់ ឲ្យសេចក្តីទៀងត្រង់បានដំរិះ ឲ្យដំរិះបានចេះអត់សង្កត់ ឲ្យសេចក្តីអត់សង្កត់បានខ្ជាប់ខ្ជួន ឲ្យសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួនបានចេះគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ”(ខ.៥-៧)។
យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានបំណងចិត្ត សមត្ថភាព និងកម្លាំងខុសៗគ្នា គឺមិនសុទ្ធតែអាចរស់នៅ ដោយភាពឧស្សាហ៍ដូចលោកឆាល ស្ព័រជិននោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងបានយល់…
រនាំងនៃការអធិស្ឋាន
យានរុករក នៅលើភពព្រះអង្គារ ដែលមានឈ្មោះថា ឱកាស បានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត នៅមន្ទីរពិសោធន៍ នៃអង្គការណាសាអស់រយៈពេល១៤ឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីវាបានចុះចតនៅលើភពព្រះអង្គារ ក្នុងឆ្នាំ ២០០៤ វាបានធ្វើដំណើរបាន៤៥គីឡូម៉ែត្រ នៅលើផ្ទៃខាងលើនៃភពអង្គារ ដោយថតរូបរាប់ពាន់សន្លឹក ហើយបានធ្វើការវិភាគមកលើវត្ថុធាតុជាច្រើន នៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ២០១៨ ទំនាក់ទំនងរវាងយានរុករកនេះ និងអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ ដោយសារខ្យល់ព្យុះដីខ្សាច់ដ៏ធំមួយបានធ្វើឲ្យដីប្រឡាក់បន្ទះសូឡារបស់វា ជាហេតុបណ្តាលឲ្យវាអស់ថាមពល។
ពេលដែលខ្ញុំបានអានអំពីរឿងនេះ ខ្ញុំក៏បានចោទជាសំណួរថា តើយើងបានអនុញ្ញាតឲ្យមានអ្វីមករាំងខ្ទប់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ឬទេ? ពេលណាយើងអធិស្ឋាន ឬទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ មានកត្តាមួយចំនួន ដែលអាចរារាំងយើង។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា អំពើបាបអាចរារាំងទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៦៦:១៨ បានចែងថា “បើសិនជាខ្ញុំឃើញមានសេចក្តីទុច្ចរិតនៅក្នុងចិត្ត នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មិនព្រមស្តាប់ខ្ញុំទេ”។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងថា “ហើយកាលណាអ្នកឈរអធិស្ឋាន បើអ្នកមានហេតុអ្វីនឹងអ្នកណា នោះត្រូវអត់ទោសឲ្យគេសិន ដើម្បីឲ្យព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានអត់ទោសគ្រប់ទាំងសេចក្តីកំហុសរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ”(ម៉ាកុស ១១:២៥)។ ទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះ ក៏អាចបង្អាក់ ដោយសារការសង្ស័យ និងបញ្ហាក្នុងទំនាក់ទំនងផងដែរ(យ៉ាកុប ១:៥,៧ ១ពេត្រុស ៣:៧)។
ការទំនាក់ទំនងដែលយានរុករកនៅភពព្រះអង្គារ ហាក់ដូចជាត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ជារៀងរហូត។ ប៉ុន្តែ ការអធិស្ឋានរបស់យើង មិនត្រូវមានការកាត់ផ្តាច់ដូចនេះឡើយ។ តាមរយៈកិច្ចការនៃព្រះវិញ្ញាណ នោះព្រះទ្រង់នាំយើងផ្សះផ្សាទំនាក់ទំងជាមួយព្រះអង្គដោយក្តីស្រឡាញ់។
ពេលណាយើងសារភាពអំពើបាប ហើយងាកបែរមករកព្រះអង្គ នោះដោយព្រះគុណព្រះ…
ប្រាជ្ញាដែលយើងត្រូវការ
មានពេលមួយ អេលែន(Ellen) បានបើកប្រអប់សំបុត្ររបស់នាង ហើយក៏បានឃើញស្រោមសំបុត្រដែលមានរាងប៉ោង ដែលមានអាស័យដ្ឋានរបស់មិត្តភក្តិរបស់នាង។ កាលពីរបីថ្ងៃមុន នាងបានចែកចាយអំពីបញ្ហាក្នុងទំនាក់ទំនង ដល់មិត្តភក្តិនោះ។ នាងចង់ដឹងថា ក្នុងប្រអប់សំបុត្រនោះមានអ្វី ដូចនេះនាងក៏បានបើកស្រោមសំបុត្រនោះមើល ឃើញខ្សែកអង្កាំមានពណ៌ចម្រុះមួយខ្សែ។ មានកាតមួយសន្លឹកជាប់នឹងខ្សែកនោះ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “ចូរស្វែងរកផ្លូវរបស់ព្រះ”។ អេលែនក៏យកខ្សែកនោះមកពាក់ ដោយទឹកមុខញញឹម។
កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតជាការប្រមូលផ្តុំនៃពាក្យពេចន៍នៃប្រាជ្ញា ដែលភាគច្រើនត្រូវបាននិពន្ធ ដោយស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលគេបានទទួលស្គាល់ថា ជាមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញាបំផុត ក្នុងសម័យរបស់ទ្រង់(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១០:២៣)។ ជំពូកទាំង៣១របស់កណ្ឌគម្ពីរនេះ បានអំពាវនាវដល់អ្នកអាន ឲ្យស្តាប់ពាក្យនៃប្រាជ្ញា ហើយជៀសចេញពីភាពល្ងង់ខ្លៅ គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិត ១:៧ បានចែងថា “សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះជាដើមចមនៃដំរិះ”។ ប្រាជ្ញា ឬតម្រិះ គឺជាការដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វី នៅពេលណា ដែលបានមកពីការថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ដោយស្វែងរកផ្លូវរបស់ទ្រង់។ នៅខបន្ទាប់ ដែលជាសេចក្តីផ្តើម មានសេចក្តីចែងថា “នែ កូនអើយ ចូរស្តាប់ពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ឪពុកចុះ កុំឲ្យកូនបោះបង់ចោលសេចក្តីដំបូន្មានរបស់ម្តាយឯងឡើយ។ ដ្បិតសេចក្តីនោះនឹងបានជាគុណពាក់លើក្បាលឯង ទុកជាគ្រឿងលំអ ហើយជាខ្សែប្រដាប់ពាក់នៅកឯង”(ខ.៨-៩)។
មិត្តភក្តិរបស់អេលែនបាននាំនាង ឲ្យងាកទៅរកប្រភពនៃប្រាជ្ញាដែលនាងត្រូវការ គឺត្រូវស្វែងរកផ្លូវរបស់ព្រះ។ អំណោយនោះបាននាំអេលែនឲ្យផ្តោតចិត្តទៅលើកន្លែងដែលនាងអាចរកឃើញជំនួយ ដែលនាងត្រូវការ។
ពេលណាយើងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ហើយស្វែងរកផ្លូវព្រះអង្គ យើងនឹងទទួលបាននូវប្រាជ្ញា ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់បញ្ហានីមួយៗក្នុងជីវិត។—Elisa…
មិនមែនជាមនុស្សដែលគ្មានឪពុក
ក្នុងសៀវភៅ ជំនាន់មនុស្សដែលកំព្រាឪពុក ដែលលោកចន សូវ័រ(John Sowers)បាននិពន្ធ គាត់បានសរសេរថា “គ្មានជំនាន់ណា បានប្រទះឃើញភាពកំព្រាឪពុកដ៏ច្រើន ដូចជំនាន់នេះ ដែលមានក្មេង២៥លាននាក់ កំពុងតែចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងផ្ទះដែលគ្មានឪពុក”។ តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ បើខ្ញុំបានជួបឪពុកខ្ញុំ នៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំនឹងមិនស្គាល់គាត់ទេ។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានលែងលះគ្នា កាលខ្ញុំនៅតូច ហើយម្តាយខ្ញុំបានដុតរូបថតរបស់ឪពុកខ្ញុំចោលទាំងអស់។ ដូចនេះ អស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានភាពកក់ក្តៅពីឪពុក។ បន្ទាប់មក ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៣ឆ្នាំ ខ្ញុំបានស្តាប់សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់(ម៉ាថាយ ៦:៩-១៣) ហើយក៏បាននិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំមិនមានឪពុកនៅផែនដី តែខ្ញុំមានព្រះដែលជាព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។
ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៦:៩ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងឲ្យអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ”។ ខ.៧ បានប្រាប់យើង កុំឲ្យពោលពាក្យឥតប្រយោជន៍ផ្ទួនៗ ពេលយើងអធិស្ឋាន ដូចនេះ តើខគម្ពីរទាំងពីរនេះមានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នាដូចម្តេចខ្លះ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ដោយសារព្រះទ្រង់ចាំអ្វីដែលយើងទូលថ្វាយទ្រង់ នោះយើងមិនចាំបាច់និយាយដដែលៗ ក្នុងពេលតែមួយនោះទេ។ ព្រះអង្គពិតជាយល់អ្វីដែលយើងអធិស្ឋាន ដូចនេះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវពន្យល់ឡើយ។ ព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណិត ដូចនេះ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការសង្ស័យ ចំពោះសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គនោះទេ។ ហើយដោយសារព្រះអង្គជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់តាំងពីដើមដំបូង ដល់ទីបញ្ចប់ នោះយើងដឹងថា ព្រះអង្គនឹងឆ្លើយតាមបំណងព្រះទ័យ និងតាមពេលវេលាដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ។
ដោយសារព្រះជាព្រះវរបិតារបស់យើង នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវ “ពោលពាក្យច្រើន”(ខ.៧)…
មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តមនោះឡើយ
មានពេលមួយអាឡាន(Alan) បានមករកខ្ញុំ ដើម្បីសុំយោបល់ អំពីរបៀបជម្នះការភ័យខ្លាច នៅក្នុងការឡើងនិយាយជាសាធារណៈ។ គាត់មិនខុសពីសិស្សដទៃទៀតឡើយ។ ពេលណាគាត់ឡើងនិយាយ បេះដូងគាត់ចាប់ផ្តើមលោតកាន់តែញាប់ មាត់គាត់ហាក់ដូចជាស្អិត និងស្ងួត ហើយមុខគាត់ក៏ឡើងពណ៌ក្រហម។ ការភ័យខ្លាចពេលឡើងនិយាយ ស្ថិតក្នុងចំណោមការភ័យខ្លាចដែលកើតមានញឹកញាប់បំផុត ក្នុងសង្គម បានជាអ្នកខ្លះថែមទាំងនិយាយកំប្លែងថា ពួកគេខ្លាចការឡើងនិយាយ ខ្លាំងជាងសេចក្តីស្លាប់ទៅទៀត។ ដើម្បីជួយអាឡានឲ្យឈប់ខ្លាចឡើងនិយាយមិនបានល្អ ខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យផ្តោតទៅលើអ្វីដែលត្រូវនិយាយ ជាជាងផ្តោតទៅលើរបៀបនៃការនិយាយរបស់គាត់។
ការផ្តោតទៅលើអ្វីដែលត្រូវនិយាយ ជាជាងផ្តោតទៅលើសមត្ថភាពក្នុងការនិយាយ គឺស្រដៀងនឹងវិធីសាស្រ្តដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រើ ដើម្បីនាំអ្នកដទៃ ឲ្យស្គាល់ព្រះ។ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស គាត់បញ្ជាក់ថា “ពាក្យសំដី និងវោហាអធិប្បាយរបស់ខ្ញុំ ក៏មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តម ដែលពូកែបញ្ចុះបញ្ចូលនោះដែរ” (១កូរិនថូស ២:៤)។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានប្តេជ្ញាចិត្តថា គាត់នឹងផ្តោតទំាងស្រុង ទៅលើសេចក្តីពិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការសុគតរបស់ព្រះអង្គ នៅលើឈើឆ្កាង(ខ.២) ដោយទុកចិត្តលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដឹកនាំការនិយាយរបស់គាត់ គឺមិនពឹងផ្អែកលើការពូកែវោហារនោះទេ។
ពេលដែលយើងបានស្គាល់ព្រះដោយផ្ទាល់ខ្លួន យើងនឹងចង់ចែកចាយអំពីព្រះអង្គ ដល់មនុស្សជុំវិញខ្លួនយើង។ តែជួនកាល យើងមិនហ៊ានផ្សាយ ដោយសារយើងខ្លាចនិយាយមិនបានល្អ ដោយពាក្យដែលត្រឹមត្រូវ ឬពិរោះ។ចូរយើងផ្តោតទៅលើសេចក្តីពិត ដែលថា ព្រះទ្រង់ជានរណា និងទៅលើការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ នោះយើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានអំណាចដល់ពាក្យសម្តីយើង ហើយចែកចាយ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ឬស្ទាក់ស្ទើរនោះឡើយ។—Kirsten Holmberg
ព្រះដែលយើងជឿទុកចិត្ត
នៅដើមដំបូងនៃសង្រ្គាមទាមទារឯករាជ្យរបស់អាមេរិក មានការចល័តទ័ពទៅប្រយុទ្ធជាមួយកងទ័ពអង់គ្លេស នៅទីក្រុងកេបេក។ ពេលដែលកងទ័ពទាំងនោះធ្វើដំណើរកាត់តាមទីក្រុងញូប៊ែរីភត រដ្ឋម៉ាសាឈូសេត តាមផ្លូវឆ្ពោះទៅរកប្រទេសកាណាដា ពួកគេក៏បានទៅមើលផ្នូររបស់លោកចច វ៉ាយហ្វៀល(George Whitefield) ដែលជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ល្បីល្បាញ។ គេក៏បានគាស់ផ្នូរ បើកក្តារមឈូសរបស់លោកវ៉ាយហ្វៀល ហើយក៏បានដោះខ្សែក្រវ៉ាត់ក និងដៃអាវរបស់គាត់ចេញពីសាកសពគាត់។ រួចគេក៏បានកាត់អាវគាត់ជាបំណែកតូចៗចែកគ្នា ដោយយល់ច្រឡំថា បំណែកអាវនោះអាចជួយពួកគេឲ្យមានជ័យជម្នះលើសត្រូវ។
បេសកកម្មរបស់កងទ័ពនោះក៏បានបរាជ័យ។ ប៉ុន្តែ ទង្វើរដ៏ល្ងង់ខ្លៅរបស់ទាហានទាំងនោះ បានបង្ហាញអំពីការដែលមនុស្សមានទំនោរទៅរកការទុកចិត្តលើអ្វីមួយ ជាជាងទុកចិត្តព្រះ។ ឧទាហរណ៍ យើងទុកចិត្តលុយ ឬកម្លាំងមនុស្ស ឬក៏ប្រពៃណីសាសនា ដើម្បីឲ្យមានក្តីសុខក្នុងការរស់នៅ។ ព្រះទ្រង់បានដាស់តឿនរាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះបញ្ហានេះ ពេលដែលសាសន៍អាសស៊ើរគំរាមថា នឹងលើកទ័ពមកឈ្លានពានពួកគេ ហើយពួកគេក៏បានស្វែងរកជំនួយពីស្តេចផារ៉ោន ជាជាងងាកបែរចេញពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ និងងាកបែរទៅរកព្រះអង្គ ដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន។ “ដ្បិតព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ា ជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធនៃពួកអ៊ីស្រាអែល ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ឯងរាល់គ្នានឹងបានសង្គ្រោះដោយវិលមកវិញ ហើយផ្អាកសំរាក ឯងរាល់គ្នានឹងមានកំឡាំងដោយនៅតែស្ងៀម ហើយមានសេចក្តីទុកចិត្ត តែឯងរាល់គ្នាមិនចូលចិត្តទេ គឺបានសបឆ្លើយថា ទេ យើងនឹងជិះសេះរត់ទៅ ដូច្នេះ ឯងរាល់គ្នានឹងត្រូវរត់ទៅមែន ហើយឯងថា យើងនឹងជិះសត្វលឿនដែរ ដូច្នេះ គេដែលដេញតាមឯងនឹងបានលឿនដូចគ្នា”(អេសាយ ៣០:១៥-១៦)។
ការប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេក៏បានបរាជ័យផងដែរ (គឺដូចដែលព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលហើយ) ហើយនគរយូដា មិនអាចទប់សាសន៍អាសស៊ើរជាប់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រាស់រាស្រ្តព្រះអង្គថា “ទោះបើយ៉ាងនោះ…