Month: May 2021

ការស្តាប់តាមយោបល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា

ក្នុង​អំឡុង​សម័យ​សង្រ្គាម​ស៊ីវិល អាមេរិក លោក​ប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ចង់​ផ្គាប់​ចិត្ត​អ្នក​នយោបាយ​ម្នាក់ ដូច​នេះ គាត់​ក៏​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​កង​ទ័ព​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទី​តាំង ទៅ​កន្លែង​ផ្សេង។ ពេល​ដែល​លោក អេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton)  ដែល​ជា​រដ្ឋ​មន្រ្តី​ការពារ​ជាតិ បាន​ទទួល​បញ្ជា​នេះ គាត់​ក៏​បាន​បដិសេធ​មិន​ព្រម​អនុវត្ត​តាម។ គាត់​ថា លោក​ប្រធានាធិបតី​ជា​មនុស្ស​ភ្លីភ្លើ។ គេ​ក៏​បាន​ជម្រាប​លោក​លីនខិន អំពី​អ្វី​ដែល​លោក​ស្តាតុន​បាន​និយាយ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា “បើ​លោក​ស្តាតុន​ថា ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ភ្លីភ្លើ នោះ​ខ្ញុំ​ប្រាកដ​ជា​ភ្លី​ភ្លើ​មែន​ហើយ ព្រោះ​គាត់​និយាយ​ត្រូវ​ស្ទើរ​តែ​គ្រប់​ពេល។ ខ្ញុំ​យល់​ហើយ”។ ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ពិភាក្សា​គ្នា លោក​ប្រធានាធិបតី​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ការ​សម្រេច​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន គឺ​ជា​កំហុស​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ​មួយ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ដក​បទ​បញ្ជា​នោះ​ចេញ​វិញ ដោយ​គ្មាន​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើរ។ លោក​ស្តាតុន បាន​ហៅ​លោក​លីនខិន​ថា ជា​ជា​មនុស្ស​ភ្លីភ្លើ​មែន តែ​លោក​លីនខិន​ក៏​បាន​ធ្វើ​នូវ​រឿង​ដ៏​ឆ្លាត​វ័យ ដោយ​មិន​បាន​ប្រកាន់​យក​ចិត្ត​មានៈ ពេល​ដែល​លោក​ស្តាតុន​មិន​យល់​ស្រប​នឹង​គំនិត​គាត់។  ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ គាត់​បាន​ស្តាប់​យោបល់​របស់​លោក​ស្តាតុន ហើយ​ក៏​បាន​ផ្លាស់​ប្តូរ​គំនិត។​

តើ​អ្នក​ធ្លាប់​ជួប​នរណា​ម្នាក់ ដែល​មិន​ព្រម​ស្តាប់​យោបល់​គេ​ទេ?(មើល ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១២:១-១១)។ រឿង​នេះ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ខឹង តើ​មែន​ទេ? ពុំ​នោះ​ទេ តើ​អ្នក​ធ្លាប់​បដិសេធ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​យោបល់​របស់​គេ​ទេ? គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ១២:១៥ បាន​ចែង​ថា “មនុស្ស​ល្ងីល្ងើ រមែង​ឃើញ​ផ្លូវ​របស់​ខ្លួន​ជា​ត្រឹមត្រូវ​ហើយ តែ​អ្នក​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា នោះ​តែង​ស្តាប់​សេចក្តី​ដំបូន្មាន​វិញ”។ មនុស្ស​មិន​តែង​តែ​ត្រូវ​រហូត​ទេ។ មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​ដឹង​ថា នរណា​ក៏​ចេះ​ធ្វើ​ខុស​ដែរ…

ព្រះអង្គច្រៀង សម្រាប់យើង

មាន​ឪពុក​វ័យ​ក្មេង​ម្នាក់​កំពុង​តែ​បី​កូន​តូច​របស់​គាត់ ក្នុង​ដៃ​ ដោយ​ច្រៀង​ឲ្យ​កូន​គាត់​ស្តាប់ ហើយ​យោល​តិច​ៗ តាម​ចង្វាក់​ដ៏​រលូន​។ ទារក​នោះ​ពិការ​ត្រចៀក មិន​អាច​ស្តាប់​ឮ​សម្លេង​គាត់​ច្រៀង​ឡើយ។ តែ​បុរស​ជា​ឪពុក​នៅ​តែ​ច្រៀង ដោយ​សម្លេង ដ៏​ពីរោះ ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ស្រទន់ ចំពោះ​កូន​ប្រុស​គាត់។ ហើយ​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​នេះ បាន​នាំ​ឲ្យ​គាត់​ទទួល​បាន​នូវ​ស្នាម​ញញឹម​ដ៏​រីក​រាយ ពី​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់​ជា​រង្វាន់។

រឿង​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់​រវាង​ឪពុក​និង​កូន​ប្រុស​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ពាក្យ​សម្តី​របស់​លោក​សេផានា។ លោក​សេផានា ដែល​ជា​ហោរា​សម័យ​សញ្ញា​ចាស់ បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ច្រៀង​ ដោយ​អំណរ សម្រាប់​កូន​ស្រី​ទ្រង់ ដែល​ជា​ប្រជា​ជន​នៅ​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម(សេផានា ៣:១៧)។ ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​ធ្វើ​ការ​ល្អ សម្រាប់​រាស្រ្ត​ជា​ទីស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់ ដោយ​ដក​ទោស​របស់​ពួក​គេ​ចេញ ហើយ​បណ្តេញ​ខ្មាំង​សត្រូវ​របស់​ពួក​គេ​ចេញ​(ខ.១៥)។ លោក​សេផានា​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ពួក​គេ​មិន​ចំា​បាច់​ត្រូវ​ភ័យ​ខ្លាច​ទៀត​ឡើយ តែ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ពួកគេ​មាន​ហេតុ​ផល​ដែល​ត្រូវ​អរ​សប្បាយ។

យើង​ដែល​ជា​កូន​របស់​ព្រះ ដែល​បាន​ប្រោស​លោះ ដោយ​ការ​លះ​បង់​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ ជួន​កាល យើង​ពិបាក​ស្តាប់ ឬ​មិនអាច​ ឬ​ក៏​មិន​ចង់​ស្តាប់ សម្លេង​ចម្រៀង​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ។ ព្រះ​អង្គ​ស្រឡាញ់​យើង ដូច​ឪពុក​ដែល​ស្រឡាញ់​កូន ដោយ​ច្រៀង​ឲ្យ​កូន​ស្តាប់ ទោះ​កូន​មិន​អាច​ឮ​សម្លេង​គាត់​ច្រៀង​ក៏​ដោយ។ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ដក​ទោស​ចេញ​ពី​យើង​ផង​ដែរ ដោយ​ប្រទាន​ឲ្យ​យើង​នូវ​ហេតុ​ផល​ជា​ច្រើន​ទៀត ដែល​ត្រូវ​អរ​សប្បាយ។

យើង​ប្រហែល​ជា​ព្យាយាម​ស្តាប់ ដោយ​ចូល​ទៅ​រក​ព្រះ​អង្គ កាន់​តែ​ជិត​ស្និទ្ធ ដើម្បី​ឮ​សម្លេង​នៃ​ក្តី​អំណរ ក្នុង​ព្រះ​សូរ​សៀង​ព្រះ​អង្គ។ ឱ​ព្រះ​វរបិតា សូម​ព្រះ​អង្គ​ជួយ​ទូល​បង្គំ ឲ្យ​ស្តាប់​ឮ​សម្លេង​ចម្រៀង​នៃ​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​អង្គ ហើយ​ទុក​ចិត្ត​ថា ទូល​បង្គំ​កំពុង​តែ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​ហស្ត​ព្រះ​អង្គ ដោយ​សុវត្ថិ​ភាព។​—Kirsten…

ការពិចារណាអំពីធម្មជាតិ

ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំ និង​មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ​ម្នាក់​បាន​ដើរ​កម្សាន្ត​នៅ​កន្លែង ដែល​ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ទៅ។ យើង​បាន​ឡើង​ភ្នំ​ដែល​មិន​មាន​ដើម​ឈើ​ដុះ​ច្រើន យើង​ដើរ​កាត់​តាម​វាល ​ដែល​មាន​ផ្កា​ព្រៃ ហើយ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ដែល​មាន​ដើម​ស្រល់​ខ្ពស់​ៗ​ត្រដែត បន្ទាប់​មក យើង​ក៏​បាន​ចុះ​តាម​ជ្រលង​ភ្នំ​មួយ ហើយ​ក៏​បាន​ផ្អាក​ដំណើរ​មួយ​រយៈ។ យើង​ឃើញ​ពពក​អណ្តែត​យ៉ាង​ស្រទន់​ពី​លើ​យើង។ មាន​ទឹក​អូរ​មួយ​នៅ​ក្បែរ​នោះ។ យើង​ស្តាប់​ឮ​តែ​សម្លេង​សត្វ​ចាប​ច្រៀង​យ៉ាង​ពីរោះ។ ខ្ញុំ និង​ចេសិន(Jason) ក៏​បាន​ឈរ​នៅ​ទីនោះ យ៉ាង​ស្ងាត់ស្ងៀម អស់​រយៈ​ពេល​១៥​នាទី ដើម្បី​ទទួល​យក​នូវ​អ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង នៅ​ទីនោះ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្កើត​យ៉ាង​ស្រស់​ស្អាត។

យើង​ក៏​បាន​ដឹង​ថា អ្វី​ដែល​យើង​បាន​ធ្វើ​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ គឺ​ពិត​ជា​មាន​ប្រយោជន៍​ណាស់។ យោង​តាម​ការ​ស្រាវ​ជ្រាវ​នៅ​សកល​វិទ្យាល័យ ដឺប៊ី មនុស្ស​ដែល​ឈប់​បង្អង់ ដើម្បី​គយ​គន់​សម្រស់​ធម្ម​ជាតិ គឺ​បាន​ពិសោធ​នូវ​សុភមង្គល​មួយ​កំរិត​ទៀត ការ​ថប់​បារម្ភ​ក៏បាន​ថយ​ចុះ ហើយ​មាន​ការ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​កាន់​តែ​ខ្លាំង​មក​លើ​ភព​ផែន​ដី។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ បើ​គ្រាន់​តែ​ដើរ​កម្សាន្ត​កាត់​តាម​ព្រៃ​ភ្នំ នោះ​គឺ​មិន​គ្រប់​គ្រាន់​ឡើយ។ អ្នក​ត្រូវ​គយ​គន់​ពពក ស្តាប់​សម្លេង​សត្វ​បក្សី​យំ។ ដែល​សំខាន់​នោះ គឺ​យើង​បាន​កត់​សំគាល់​មក​លើ​ធម្មជាតិ គឺ​មិន​គ្រាន់​តែ​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ធម្ម​ជាតិ​នោះ​ឡើយ។

តើ​ការ​ទទួល​អត្ថ​ប្រយោជន៍​ពី​ធម្មជាតិ មាន​ហេតុ​ផល​ខាង​វិញ្ញាណ​ដែរ​ឬទេ? សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ស្នា​ព្រះ​ហស្ត​របស់​ព្រះ បង្ហាញ​ឲ្យ​គេ​ឃើញ​អំណាច និង​លក្ខណៈ​របស់​ព្រះ​អង្គ​(រ៉ូម ១:២០)។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រាប់​លោក​យ៉ូប​ឲ្យ​មើល​ទៅ​សមុទ្រ ផ្ទៃ​មេឃ និង​ផ្កាយ ដើម្បី​រក​មើល​ភស្តុតាង​នៃ​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ​អង្គ​(យ៉ូប ៣៨-៣៩)។ ព្រះ​យេស៊ូវ​មាន​បន្ទូល​ថា ការ​ជញ្ជឹងគិត​អំពី “សត្វ​បក្សី​នៅ​លើ​អាកាស” និង “ផ្កា​ដែល​ដុះ​នៅ​ទីវាល” អាច​បង្ហាញ​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ថា ព្រះ​អង្គ​ក៏​យក​ព្រះ​ទ័យ​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​យើង ហើយ​ការ​នេះ​ក៏​បាន​កាត់​បន្ថយ​ការ​ថប់​បារម្ភ​របស់​យើង​ផង​ដែរ​(ម៉ាថាយ…

ជាកូនព្រះអង្គ ដោយស្របច្បាប់

មាន​ពេល​មួយ​អ្នក​ស្រី​លីហ្ស(Liz) បាន​យំ​ដោយ​អំណរ ពេល​ដែល​គាត់ និង​ស្វាមី​គាត់ បាន​ទទួល​សំបុត្រ​កំណើត​ និង​លិខិត​ឆ្លង​ដែន សម្រាប់​កូន​ចិញ្ចឹម​របស់​ពួក​គេ ដែល​អាច​ឲ្យ​ពួក​គេ​ទទួល​ចិញ្ចឹម​កូន​នោះ ដោយ​ស្រប​ច្បាប់។ ឥឡូវ​នេះ មីលេណា(Milena) ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​កូន​ស្រី​របស់​ពួក​គេ ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​គ្រួសារ​ពួក​គេ​ជា​រៀង​រហូត។ ខណៈ​ពេល​ដែល​អ្នក​ស្រី​លីហ្ស ជញ្ជឹង​គិត អំពី​នីតិ​វិធី ដើម្បី​ទទួល​ចិញ្ចឹម​នាង គាត់​ក៏​បាន​គិត ​អំពី “ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ពិត​ប្រាកដ” ដែល​កើត​មាន​ ពេល​ដែល​យើង​ក្លាយជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​គ្រួសារ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ដោយ​យើង​មិន​ជាប់​ចំណង​នៃ​អំពើ​បាប និង​ភាព​ប្រេះ​បែក​ទៀត​ឡើយ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ​យើង​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​នគរ​ព្រះ​យ៉ាង​ពេញ​សិទ្ធិ ស្រប​តាម​ច្បាប់​របស់​ព្រះ​អង្គ ពេល​ដែល​​យើង​ត្រូវ​បាន​ទទួល​ចិញ្ចឹម ជា​កូន​របស់​ព្រះ​អង្គ។

នៅ​សម័យ​សាវ័ក​ប៉ុល ពេល​ដែល​គ្រួសារ​ជន​ជាតិ​រ៉ូម៉ាំង​ណា​មួយ ទទួល​ចិញ្ចឹម​កូន​ប្រុស​ម្នាក់ នោះ​សិទ្ធិ​ និង​ឯក​សិទ្ធិ​របស់​គាត់ នឹង​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទាំង​ស្រុង។ បាន​សេចក្តី​ថា បំណុល​ដែល​គាត់​ជាប់​ជំពាក់​ក្នុង​ជីវិត​ចាស់ នឹង​ត្រូវ​គេ​លប់​ចោល ហើយ​គាត់​នឹង​មាន​សិទ្ធិ និង​ឯក​សិទ្ធិ​ដូច​សមាជិក​នីមួយ​ៗ​នៃ​គ្រួសារ​ថ្មី​គាត់។ ដូច​នេះ សាវ័ក​ប៉ុល​ចង់​ឲ្យ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​រ៉ូម​ដឹង​ថា ពួក​គេ​ក៏​មាន​សិទ្ធិ និង​ឯក​សិទ្ធិ​ថ្មី ក្នុង​មហា​គ្រួសារ​ព្រះ​ផង​ដែរ។ ពួក​គេ​មិន​ជាប់​ចំណង​នៃ​អំពើ​បាប និង​ទោស​របស់​វា​នោះ​ឡើយ តែ​ឥឡូវ​នេះ ពួក​គេ​ដើរ​តាម​ព្រះ​វិញ្ញាណ​វិញ​(រ៉ូម ៨:៤)។ ហើយ​អ្នក​ដែល​ព្រះ​វិញ្ញាណ​ដឹក​នាំ ជា​អ្នក​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ទទួល​ចិញ្ចឹម​ជា​កូន​ទ្រង់​(ខ.១៤-១៥)។ សិទ្ធិ និង​ឯក​សិទ្ធិ​របស់​ពួក​គេ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ក្លាយ​ជា​ពលរដ្ឋ​នៃ​ស្ថាន​សួគ៌។

បើ​យើង​បាន​ទទួល​អំណោយ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ នោះ​យើង​ក៏​ជា​កូន​ព្រះ​ ទាយាទ​នៃ​នគរ​ទ្រង់ ហើយ​ក៏​រួប​រួម​ជា​មួយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ផង​ដែរ។ បំណុល​យើង​ត្រូវ​បាន​លប់…

ពាក្យដែលត្រឹមត្រូវ

កាល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន មាន​អ្នក​និពន្ធ​មួយ​ចំនួន បាន​ជំរុញ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ទាំង​ឡាយ ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ពិនិត្យ​មើល​ជា​ថ្មី​ អំពី “ពាក្យ​បច្ចេក​ទេស” នៃ​ជំនឿ។ ឧទាហរណ៍ អ្នក​និពន្ធ​ម្នាក់​បាន​និយាយ​សង្កត់​ធ្ងន់​ថា សូម្បី​តែ​ពាក្យ​បច្ចេក​ទេស​ផ្នែក​ទេវសាស្រ្ត នៃ​ជំនឿ ក៏​អាច​បាត់​បង់​ឥទ្ធិ​ពល​របស់​ខ្លួន ពេល​ដែល​យើង​មិន​និយាយ​ឲ្យ​ស៊ី​ជម្រៅ អំពី​ដំណឹង​ល្អ​ និង​ការ​ត្រូវ​ការ​ជំនួយ​របស់​ព្រះ បើ​សិន​ជា​ពាក្យ​នោះ​ច្រំ​ដែល​ពេក ឬ​ប្រើ​ច្រើន​ដង​ពេក។ គាត់​លើក​ឡើង​ថា ពេល​ដែល​មាន​រឿង​នេះ​កើត​ឡើង យើង​ប្រហែល​ជា​ចាំ​បាច់​ត្រូវ រៀន​ភាសា​នៃ​ជំនឿ “សារ​ឡើង​វិញ” ហើយ​មុន​នឹង​សន្និដ្ឋាន យើង​ត្រូវ​យល់​ដំណឹង​ល្អ​ឲ្យ​បាន​ច្បាស់​សិន។

ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ឲ្យ​រៀន “និយាយ​អំពី​ព្រះ តាម​របៀប​ដ៏​សាមញ្ញ” ក្នុង​រឿង​ខាង​លើ​នេះ​ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​ អំពី​សាវ័ក​ប៉ុល ដែល​បាន​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្លួន​គាត់ “​ត្រឡប់​ជា​គ្រប់​សណ្ឋាន​ទាំង​អស់ ដល់​មនុស្ស​ទាំង​អស់ ប្រយោជន៍​ឲ្យ​បាន​សង្គ្រោះ​ដល់​អ្នក​ខ្លះ ដោយសារ​សណ្ឋាន​ទាំង​នោះ …ដោយ​យល់​ដល់​តែ​ដំណឹង​ល្អ”(១កូរិនថូស ៩:២២-២៣)។ គាត់​មិន​ដែល​សន្និដ្ឋាន​ថា គាត់​មាន​ការ​ចេះ​ដឹង​ជាង​គេ អំពី​របៀប​ចែក​ចាយ អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ធ្វើ​នោះ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ គាត់​បាន​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​អធិស្ឋាន​ជា​ប្រចាំ ហើយ​បាន​សំណូម​ពរ​បង​ប្អូន​រួម​ជំនឿ ឲ្យ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គាត់​ផង​ដែរ  ដើម្បី​ឲ្យ​​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ “ពាក្យ​សំដី​មក​គាត់”(អេភេសូរ ៦:១៩) ដើម្បី​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ។

សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​ដឹង​ថា អ្នក​ជឿ​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែ​ត្រូវ​បន្ទាប​ខ្លួន និង​ទទួល​ស្គាល់​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​ចាក់​ឫស​កាន់​តែ​ជ្រៅ ក្នុង​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​អង្គ​(៣:១៦-១៧)។ ទាល់​តែ​យើង​បាន​ចាក់​ឫស​ចូល​ជ្រៅ ក្នុង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ ដោយ​ទទួលស្គាល់​កាន់​តែ​ច្បាស់​ថា យើង​ត្រូវ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ ទើប​យើង​អាច​ចាប់​ផ្តើម​រក​ឃើញ​ពាក្យ​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ ដើម្បី​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ…

ទុក្ខធ្ងន់ តែមានសង្ឃឹម

ក្នុង​សៀវភៅ​រឿង​ដោយ​រូប​ភាព មាន​ចំណង​ជើង​ថា សណ្ដែក​ដី  តួអង្គ ឈ្មោះ លូស៊ី(Lucy) ដែល​ចូល​ចិត្ត​ធ្វើអ្វី​ប្លែក​ៗ បាន​ផ្សាយ​ពាណិជ្ជ​កម្ម អំពី​ជំនួយ​ផ្នែក​ផ្លូវ​ចិត្ត ដែល​គេ​អាច​មក​ទទួល ដោយ​បង់​ប្រាក់​៥​សេន ក្នុង​មួយ​លើក។ ឡាញនើស(Linus) ក៏​បាន​ទៅ​កាន់​ការិយាល័យ​របស់​នាង ហើយ​ទទួល​ស្គាល់​ថា គាត់​មាន​ជំងឺ​ធ្លាក់​ទឹក​ចិត្ត។ ពេល​ដែល​គាត់​សួរ​លូស៊ី​ថា តើ​គាត់​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច ចំពោះ​ស្ថាន​ភាព​ផ្លូវ​ចិត្ត​របស់​គាត់ នាង​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​ប្រាប់​យ៉ាង​លឿន​ថា “ ចូរ​ជា​ពី​ជំងឺ​ភ្លាម! សូម​ឲ្យ​លុយ​ខ្ញុំ៥​សេន​មក​”។

សៀវភៅ​រឿង​សម្រាប់​កម្សាន្ត​សប្បាយ​នេះ នាំ​ឲ្យ​អ្នក​អាន​មាន​ទឹក​មុខ​ញញឹម​បាន​មួយ​រយៈ​ពេល ប៉ុន្តែ ភាព​ក្រៀម​ក្រំ និង​ស្រងេះ​ស្រងោច ដែល​អាច​ចង​រឹត​យើង ក្នុង​ជីវិត​ពិត គឺ​យើង​មិន​អាច​បណ្តេញ​ចេញ​យ៉ាង​ងាយ​ស្រួល​ដូច​នេះ​ឡើយ។ ការ​មាន​អារម្មណ៍​អស់​សង្ឃឹម គឺ​ជា​រឿង​ពិត ហើយ​ជួន​កាល យើង​ត្រូវ​ការ​ជំនួយ​ពី​អ្នក​ជំនាញ​ខាង​លើក​ទឹក​ចិត្ត។

ការ​ប្រឹក្សា​យោបល់​របស់​លូស៊ី គឺ​មិន​មាន​ប្រយោជន៍​ ក្នុង​ការ​បំបាត់​ការ​ឈឺ​ចាប់​ពិត​ប្រាកដ​ឡើយ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​ជំពូក​៨៨ ពិត​ជា​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង នូវ​ដំណោះ​ស្រាយ ដែល​គួរ​ជា​ទី​សង្ឃឹម។ មាន​​​​​​​​បញ្ហា​​​​​​​​​​ជា​ច្រើន​សន្ធឹក​បាន​មក​ដល់​មាត់​ទ្វារ​ផ្ទះ​គាត់។ ហើយ​គាត់​ក៏​ថ្វាយ​ចិត្ត​ខ្ទេច​ខ្ទាំ​របស់​គាត់ ដល់​ព្រះ ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​ពោល​ឡើង​ថា “ដ្បិត​ព្រលឹង​នៃ​ទូលបង្គំ​មាន​ពេញ​ដោយ​សេចក្តី​វេទនា ជីវិត​នៃ​ទូលបង្គំ​ក៏​កាន់​តែ​ជិត​ស្ថាន​ឃុំ​ព្រលឹង​មនុស្ស​ស្លាប់”(ខ.៣)។ “ទ្រង់​បាន​ផ្តេក​ទូលបង្គំ​នៅ​ក្នុង​រណ្តៅ​ជ្រៅ​បំផុត គឺ​ក្នុង​ទី​ងងឹត នៅ​ទី​ជំរៅ”(ខ.៦)។ “ពួក​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ទូលបង្គំ​ក៏​បាត់​ទៅ ក្នុង​សេចក្តី​ងងឹត​ហើយ”(ខ.១៨)។ យើង​បាន​ឮ មាន​អារម្មណ៍ ហើយ​ក៏​ប្រហែល​ធ្លាប់​មាន​បទ​ពិសោធន៍​ដូច​អ្នកនិពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​ផង​ដែរ។ ប៉ុន្តែ រឿង​របស់​គាត់​មិន​ចប់​តែ​ប៉ុណ្ណេះ​ឡើយ។ ទំនួញ​របស់​គាត់…

អ្នកដែលយើងស្គាល់

កាល​ពី​ដើម​ឆ្នាំ​២០១៩ លោក​ឆាលី វែនឌ័រមា(Charlie VanderMeer) បាន​ស្លាប់ ក្នុង​អាយុ​៨៤​ឆ្នាំ។ អស់​រយៈ​ពេល​ជាច្រើន​ទសវត្សរ៍​កន្លង​មក​នេះ មនុស្ស​រាប់​ពាន់​នាក់​បាន​ស្គាល់​គាត់ ថា​ជា​លោក​ពូ ឆាលី(Uncle Charlie) ដែល​ជា​ពិធីករ នៃ​កម្ម​វិធី​វិទ្យុ​ជាតិ ក្នុង​កម្ម​វិធី​ព្រះ​គម្ពីរ​សម្រាប់​កុមារ។ រយៈ​ពេល​មួយ​ថ្ងៃ មុន​ពេល​គាត់​លា​ចាក​លោក​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ភាព​អស់​កល្ប គាត់​បាន​ប្រាប់​មិត្ត​ល្អ​របស់​គាត់​ម្នាក់​ថា “អ្វី​ដែល​សំខាន់​នោះ គឺ​មិន​មែន​ជា​អ្វី​ដែល​អ្នក​ស្គាល់​ តែ​ជា​បុគ្គល ដែល​អ្នក​ស្គាល់។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​និយាយ​អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ”​។​

សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​កំពុង​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​ជីវិត​ ក៏​គាត់​នៅ​តែ​មិន​អាច​ឈប់​និយាយ​អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវ  និង​អំពី​ភាព​ចាំ​បាច់​ដែល​មនុស្ស​យើង​ត្រូវ​ទទួល​ព្រះ​អង្គ​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់ និង​ព្រះ​សង្រ្គោះ។​

សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​ចាត់​ទុក​ការ​ស្គាល់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ ​ជា​កិច្ចការ​ដែល​សំខាន់​បំផុត បាន​ជា​គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​រាប់​គ្រប់​ទាំង​អស់​ទុក​ដូច​ជា​ខាត​ដែរ ដោយ​ព្រោះ​សេចក្តី​ដែល​ប្រសើរ​ជាង គឺ​ដោយ​ស្គាល់​ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជា​ព្រះអម្ចាស់​នៃ​ខ្ញុំ ដែល​ដោយ​យល់​ដល់​ទ្រង់ ខ្ញុំ​បាន​ខាត​គ្រប់​ទាំង​អស់ ហើយ​បាន​រាប់​ទាំង​អស់​ទុក​ដូច​ជា​សំរាម ប្រយោជន៍​ឲ្យ​បាន​ព្រះគ្រីស្ទ​វិញ  ហើយ​ឲ្យ​គេ​បាន​ឃើញ​ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​ទ្រង់”(ភីលីព ៣:៨-៩)។ តើ​យើង​ស្គាល់​ព្រះ​យេស៊ូវ​ដោយ​របៀប​ណា? “បើ​មាត់​អ្នក​នឹង​ទទួល​ថ្លែង​ប្រាប់​ពី​ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយ​អ្នក​ជឿ​ក្នុង​ចិត្ត​ថា ព្រះ​បាន​ប្រោស​ឲ្យ​ទ្រង់​រស់​ពី​ស្លាប់​ឡើង​វិញ នោះ​អ្នក​នឹង​បាន​សង្គ្រោះ​ពិត”(រ៉ូម ១០:៩)។

យើង​អាច​ដឹង​អំពី​សេចក្តី​ពិត ដែល​ចែង​អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវ យើង​អាច​ដឹង​អំពី​ពួក​ជំនុំ ហើយ​ថែម​ទាំង​អាច​ចេះ​ព្រះ​គម្ពីរ​ទៀត​ផង។ ប៉ុន្តែ ដើម្បី​ទទួល​ព្រះ​អង្គ​ជា​ព្រះ​សង្រ្គោះ យើង​ត្រូវ​ទទួល​យក​អំណោយ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​របស់​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ឥត​គិត​ថ្លៃ។ ព្រះ​អង្គ​ជា​អង្គ​បុគ្គល ដែល​យើង​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ស្គាល់។​—Dave Branon

ការជំរុញចិត្តពីភ្លើង

ពេល​ដែល​អ្នក​ពន្លត់​អគ្គី​ភ័យ​ពីរ​នាក់ ដែល​កំពុង​អស់​កម្លាំង និង​ខ្លួន​ប្រឡាក់​ផេះ ឈប់​ឡាន ចូល​ញាំ​អាហារ​ពេល​ព្រឹក ក្នុង​ភោជនីយ​ដ្ឋាន​មួយ អ្នក​បម្រើ​ម្នាក់​បាន​ស្គាល់​បុរស​ទាំង​ពីរ តាម​ព័ត៌មាន​ដែល​គេ​បាន​ផ្សាយ​ក្នុង​ទូរទស្សន៍ ហើយ​បាន​ដឹង​ថា ពួក​គេ​បាន​ប្រយុទ្ធ​នឹង​អគ្គី​ភ័យ នៅ​ក្នុង​ឃ្លាំង​មួយ​ កាល​ពី​ពេល​យប់។ ដើម្បី​បង្ហាញ​នូវ​ការ​គោរព នាង​ក៏​បាន​សរសេរ​នៅ​លើ​វិក្កយបត្រ​គិត​ថ្លៃ​អាហារ​ពេល​ព្រឹក​របស់​ពួក​គេ​ថា “ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​សូម​ចេញ​ថ្លៃ​អាហារ​ពេល​ព្រឹក​ឲ្យ​ពួក​លោក។ សូម​អរគុណ​ពួក​លោក … សម្រាប់​ការ​បម្រើ​អ្នក​ដទៃ និង​រត់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​កន្លែង ដែល​អ្នក​ដទៃ​រត់​ចេញ… ពួក​លោក​បាន​ទទួល​ការ​ជំរុញ​ចិត្ត​ពី​ភ្លើង និង​សេចក្តី​ក្លាហាន ពួក​លោក​បាន​ធ្វើ​ជា​គំរូ​ល្អ​ណាស់”។​

ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ យើង​ឃើញ​គំរូ​នៃ​សេចក្តី​ក្លាហាន នៅ​ក្នុង​សកម្ម​ភាព​របស់​យុវជន​បី​នាក់ ដែល​មាន​ សាដ្រាក់ មៃសាក់ និង​អ័បេឌនេកោ(ដានីយ៉ែល ៣)។ ពួក​គេ​មិន​បាន​ស្តាប់​បង្គាប់​តាម​ព្រះ​រាជ​បញ្ជា​របស់​ស្តេច ដែល​បាន​បង្គាប់​ឲ្យ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ចម្លាក់​ស្តេច​បាប៊ីឡូន​ឡើយ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ យុវជន​ទាំង​នេះ​បាន​បង្ហាញ​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ពួក​គេ​ដល់​ព្រះ តាម​រយៈ​ការ​បដិសេធន៍​មិន​ព្រម​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ចម្លាក់។ ពួក​គេ​ត្រូវ​ទទួល​ទោស​ប្រហារ​ជីវិត ដោយ​បោះ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​គុក​ភ្លើង​ទាំង​រស់។ តែ​ពួក​គេ​នៅ​តែ​និយាយ​ថា “បើ​ជា​យ៉ាង​នោះ​មែន នោះ​ព្រះ​នៃ​យើង​ខ្ញុំ ដែល​យើង​ខ្ញុំ​គោរព​ប្រតិបត្តិ​តាម ទ្រង់​អាច​នឹង​ជួយ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​រួច​ពី​គុក​ភ្លើង ដែល​ឆេះ​យ៉ាង​សន្ធៅ​បាន​ហើយ … តែ​បើ​មិន​ជួយ​ទេ នោះ​សូម​ទ្រង់​ព្រះ​ករុណា​ជ្រាប​ថា យើង​ខ្ញុំ​មិន​ព្រម​គោរព​តាម​ព្រះ​របស់​ទ្រង់​ឡើយ”(ខ.១៧-១៨)។​

ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ជួយ​សង្រ្គោះ​ពួក​គេ ហើយ​ថែម​ទាំង​បាន​ដើរ​ជា​មួយ​ពួក​គេ នៅ​ក្នុង​ភ្លើង(ខ.២៥-២៧)។ នៅ​ក្នុង​ទុក្ខ​លំបាក និង​បញ្ហា​របស់​យើង ដែល​ប្រៀប​ដូច​ជា​ភ្លើង​ដែល​ឆេះ​សន្ធោ​សន្ធៅ យើង​ក៏​អាច​មាន​ការ​ធានា​ផង​ដែរ​ថា ព្រះ​អង្គ​ក៏​គង់​នៅ​ជា​មួយ​យើង​ផង​ដែរ។—Alyson Kieda

ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវដែលគេមិនចូលចិត្ត

លោក​ម៉ៃ បឺដឹន(Mike Burden) បាន​រៀប​ចំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ប្រជុំ​ដែល​ពេញ​ដោយ​សេចក្តី​សម្អប់ អស់​រយៈ​ពេល​១៥​ឆ្នាំ ក្នុង​ហាង​លក់​វត្ថុ​អនុស្សាវរីយ៍​របស់​គាត់ ក្នុង​ក្រុង​តូច​មួយ។ ប៉ុន្តែ នៅ​ឆ្នាំ​ ២០១២ ពេល​ដែល​ភរិយា​គាត់ ចាប់​ផ្តើម​សួរ​គាត់ អំពី​ការ​ចូលរួម​របស់​គាត់ នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រជុំ​នោះ គាត់​ក៏​បាន​បន្ទន់​ចិត្ត​គាត់។ គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ទស្សនៈ​រើស​អើង​ជាតិ​សាសន៍​ដែល​គាត់​ធ្លាប់​មាន​ ជា​ទស្សនៈ​ខុស​ឆ្គង់​យ៉ាង​ណា ហើយ​មិន​ចង់​រស់​នៅ​ជា​មនុស្ស​ដែល​ប្រកាន់​ពូជ​សាសន៍​ទៀត​ទេ។​ ក្រុម​ជ្រុល​និយម​នោះ ​ក៏បាន​សង​សឹក​គាត់ ដោយ​បណ្តេញ​ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់ ចេញ​ពី​ខុនដូ ដែល​គាត់​បាន​ជួល​ពី​សមាជិក​ម្នាក់ របស់​ក្រុម​នោះ។

តើ​គាត់​ងាក​ទៅ​រក​ជំនួយ​ពី​នរណា? អ្វី​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​នោះ​គឺ​ គាត់​បាន​ទៅ​រក​គ្រូ​គង្វាល​ស្បែក​ខ្មៅ​ម្នាក់ នៅ​ក្នុង​តំបន់​ដែល​គាត់​រស់​នៅ ដែល​កាល​ពី​មុន​គាត់​ធ្លាប់​តែ​រើស​អើង។ គ្រូ​គង្វាល​រូប​នោះ និង​ពួក​ជំនុំ​របស់​គាត់​ ក៏​បាន​ផ្តល់​កន្លែង​ស្នាក់​នៅ​ និង​គ្រឿងទេស​សម្រាប់​ធ្វើ​ម្ហូប​អាហារ​ដល់​ក្រុម​គ្រួសារ​គាត់ អស់​មួយ​រយៈ។ ពេល​ដែល​គេ​សួរ​លោក​គ្រូ​គង្វាល​ខេនេឌី(Kennedy)ថា ហេតុអ្វី​គាត់​ព្រម​ជួយ​លោក​ម៉ៃ គាត់​ក៏​បាន​ពន្យល់​ថា “ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​ក៏​បាន​ធ្វើ​នូវ​រឿង​ជា​ច្រើន ដែល​គេ​មិន​ចូល​ចិត្ត។ ពេល​ដែល​អ្នក​ត្រូវ​ជួយ​គេ អ្នក​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​អ្នក​ធ្វើ”។ ក្រោយ​មក លោក​ម៉ៃ​ក៏​បាន​ឡើង​និយាយ នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​របស់​លោក​គ្រូខេនេឌី ហើយ​ក៏​បាន​សុំ​ទោស​សហគមន៍​ជន​ស្បែក​ខ្មៅ សម្រាប់​ការ​ដែល​គាត់​បាន​ចូល​រួម​នៅ​ក្នុង​ការ​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​សេចក្តី​សម្អប់។

នៅ​ក្នុង​សេចក្តី​បង្រៀន​នៅ​លើ​ភ្នំ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​បង្រៀន​គេ​ថា​ “ចូរ​ឲ្យ​ដល់​អ្នក​ណា​ដែល​សូម … ត្រូវ​ស្រឡាញ់​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវ​ឲ្យ​ពរ​ដល់​អ្នក​ណា​ដែល​ប្រទេច​ផ្តាសា”(ម៉ាថាយ ៥:៤២,៤៤)។ ការ​បង្រៀន​នេះ គឺ​ផ្ទុយ​ស្រឡះ​នឹង​ការ​គិត​របស់​មនុស្ស​ជាទូទៅ តែ​ជា​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​យើង​ឲ្យ​អនុវត្ត​តាម។ មនុស្ស​គិត​ថា​ ការ​ធ្វើ​ដូច​នេះ​ហាក់​ដូច​ជា​បង្ហាញ​ភាព​កម្សោយ…

អ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ

អ្នក​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​បាន​និយាយ​ថា យុគសម័យ​អាតូមិច បាន​ចាប់​ផ្តើម នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១៦ ខែ​កក្កដា ឆ្នាំ​១៩៤៥ គឺ​នៅ​ពេល​ដែល​អាវុធ​នុយក្លេអ៊ែរ​ដំបូង​បំផុត ត្រូវ​បាន​គេ​បំផ្ទុះ នៅ​ក្នុង​វាល​រហោ​ស្ថាន​ដាច់​ស្រយាល​មួយ​កន្លែង ក្នុង​រដ្ឋ​ញូ​មិចស៊ីកូ។ ប៉ុន្តែ ទស្សនវិទូ​ជន​ជាតិ​ក្រិក ឈ្មោះ ដេម៉ូគ្រីតូស(ឆ្នាំ ៤៦០ ដល់ ៣៧០ មុនគ.ស) បាន​រុក​រក​វត្ត​មាន និង​អំណាច​របស់​អាតូម តាំង​ពីមុន​ពេល​គេ​ច្នៃ​បង្កើត​ឧបករណ៍ ដែល​អាច​មើល​ឃើញ​អាតូម ដែល​ជា​ភាព​តូច​ល្អិត​បំផុត នៃ​ចក្រ​វាល។ លោក​ដេម៉ូ​គ្រី​តូស បាន​យល់​អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​គាត់​មិន​អាច​មើល​ឃើញ ហើយ​ជា​លទ្ធ​ផល ក៏​បាន​បង្កើត​បាន​ទ្រឹស្តី​អំពី​អាតូម។

ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា ជំនឿ​គឺ​ជា​ការ​ជឿ​ទៅ​លើ​អ្វី​ដែល​យើង​មិន​អាច​មើល​ឃើញ។ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ ១១:១ បាន​ចែង​ថា “រីឯ​សេចក្តី​ជំនឿ នោះ​គឺ​ជា​ចិត្ត​ដែល​ដឹង​ជាក់​ថា​នឹង​បាន​ដូច​សង្ឃឹម ជា​សំគាល់​ពី​ការ​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ”។ ការ​ដឹង​ច្បាស់​នេះ មិន​មែន​កើត​ចេញ​ពី​ការ​គិត​ដោយ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន ឬ​គិត​បែប​វិជ្ជមាន​នោះ​ទេ។ តែ​ជា​ការ​ទុក​ចិត្ត​លើ​ព្រះ ដែល​យើង​មិន​អាច​មើល​ឃើញ តែ​ព្រះ​អង្គ​ពិត​ជា​មាន​ពិត​មែន។ យើង​អាច​ដឹង​ថា ព្រះ​អង្គ​មាន​ពិត​មែន ដោយ​មើល​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​ហស្ត​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​(ទំនុកដំកើង ១៩:១) និង​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​មក ឲ្យ​យើង​ឃើញ តាម​រយៈ​ចារិក​លក្ខណៈ និង​ផ្លូវ​របស់​ទ្រង់ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ទ្រង់ ព្រះ​នាម​យេស៊ូវ ដែល​បាន​យាង​មក ដើម្បី​បង្ហាញ​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​វរបិតា ដល់​យើង​(យ៉ូហាន ១:១៨)។

សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា គឺ​ដោយសារ​ទ្រង់​ហើយ ដែល​យើង​រាល់​គ្នា​បាន​រស់ កំរើក…