ពាក្យទំនួញរបស់ម័រស៊ី
ឪពុករបស់ម័រស៊ី(Mercy) អះអាងថា គាត់មានជំងឺ ដោយសារត្រូវអំពើអាបធ្មប់។ តែតាមពិត គាត់កើតជម្ងឺអេដស៍។ ពេលគាត់ស្លាប់ ម័រស៊ីដែលជាក្មេងស្រីអាយុ១០ឆ្នាំ កាន់តែមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយម្តាយរបស់នាង។ ប៉ុន្តែ ម្តាយរបស់នាងក៏មានជម្ងឺផងដែរ ហើយបីឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានលាចាកលោក។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក បងស្រីរបស់ម័រស៊ីក៏បានចិញ្ចឹមបងប្អូនបង្កើតទាំង៥នាក់។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលម័រស៊ីបានចាប់ផ្តើមសរសេរកំណត់ហេតុ អំពីការឈឺចាប់ដ៏ជ្រៅរបស់នាង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងរបស់ហោរាយេរេមា ដែលបានសរសេរកំណត់ហេតុ អំពីការឈឺចាប់របស់ខ្លួនផងដែរ។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវ គាត់បានកត់ទុកនូវអំពើឃោរឃៅដែលកងទ័ពរបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូន បានធ្វើមកលើជនជាតិយូដា។ ចិត្តរបស់លោកយេរេមាក៏បានសោកសង្រេង ចំពោះជនរងគ្រោះ ដែលនៅក្មេងជាងគេផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលថា “ភ្នែកខ្ញុំរលាយទៅដោយហូររហាម ចិត្តខ្ញុំក៏ទុរន់ទុរា ហើយត្រូវស្រលុងចុះដល់ដីផង ដោយព្រោះការបំផ្លាញកូនស្រីនៃសាសន៍ខ្ញុំ ហើយដោយព្រោះ កូនតូចនឹងកូនដែលនៅបៅ វាសន្លប់ទៅនៅតាមផ្លូវទីក្រុង”(២:១១)។ ប្រជាជនយូដាធ្លាប់មានប្រវត្តិបះបោរ និងមិនអើរពើរចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ កូនៗរបស់ពួកគេក៏បានទទួលផលវិបាកផងដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកយេរេមាបានសរសេរថា “វាសួរដល់ម្តាយថា តើអង្ករនឹងស្រាទំពាំងបាយជូរនៅឯណាក៏វាសន្លប់ទៅតាមផ្លូវនៃទីក្រុង ដូចជាមនុស្សរបួស វាដាច់ខ្យល់នៅលើទ្រូងម្តាយ”(ខ.១២)។
គេប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីលោកយេរេមាមិនបដិសេធព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលគាត់រងទុក្ខវេទនា? គាត់មិនបានបដិសេធព្រះអង្គឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានជំរុញអ្នកដែលនៅរស់ថា “ចូរក្រោកឡើងទាំងយប់ ហើយស្រែកនៅពេលដើរយាមចុះ ត្រូវឲ្យចាក់ចិត្តនាងចេញ ដូចជាទឹកនៅចំពោះព្រះភក្ត្រព្រះអម្ចាស់ ចូរប្រទូលដៃឡើងទៅឯទ្រង់ ដើម្បីអង្វរឲ្យបានជីវិតនៃក្មេងតូចៗរបស់នាង”(ខ.១៩)។
ពេលដែលយើងមានការឈឺចាប់ យើងចាំបាច់ត្រូវចាក់បង្ហូរចិត្តរបស់យើង…
បន្តរត់តាមផ្លូវត្រូវ
លោកដាវីឌ ប្រោន(David Brown) ជាកីឡាករជនពិការរបស់អាមេរិក ដែលបានចូលរួមការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក។ គាត់បានក្លាយជាកីឡាកររត់ប្រណាំងពិការភ្នែក ដែលរត់លឿនជាងគេ ហើយក៏បានប្រកាស់ថា គាត់បានទទួលជ័យជម្នះនៅក្នុងការប្រកួត ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ ការលើកទឹកចិត្តរបស់ម្តាយគាត់(កុំឲ្យអង្គុយមួយកន្លែង) និងអ្នករត់នាំផ្លូវគាត់ គឺលោកយេរ៉ូម អេវើរី(Jerome Avery) ដែលជាអតីតៈកីឡាកររត់ប្រណាំង។ អ្នកទាំងពីរបានរត់ទន្ទឹមគ្នា ដោយមានខ្សែតូចមួយចងភ្ជាប់ម្រាមដៃរបស់លោកប្រោន ជាមួយនឹងម្រាមដៃរបស់លោកយេរ៉ូម ហើយលោកយេរ៉ូមក៏បាននាំផ្លូវលោកប្រោន រហូតដល់បានទទួលជ័យជម្នះ ដោយប្រើពាក្យសម្តី និងការប៉ះដៃ។
លោកប្រោនបាននិយាយថា កិច្ចការសំខាន់បំផុតដែលគាត់ត្រូវធ្វើ គឺត្រូវស្តាប់សម្លេងរបស់លោកយេរ៉ូម ពុំនោះទេ គាត់មុខជារត់ចេញពីផ្លូវកោង ដែលមានចម្ងាយ២០០ម៉ែត្រនោះ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ លោកប្រោនបាននិយាយទៀតថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកទាំងពីរបានសាកល្បងយុទ្ធសាស្រ្តរត់ប្រណាំងជាច្រើន ដោយទំនាក់ទំនងគ្នា តាមរយៈការនិយាយ និងការប៉ះគ្នា។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងក៏កំពុងតែរត់ប្រណាំងផងដែរ ដោយយើងមានពរណាស់ ដែលមានព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើជាអ្នកនាំផ្លូវយើង។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលជាព្រះជំនួយរបស់យើង ដឹកនាំយើងគ្រប់ជំហាន ពេលដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គនាំផ្លូវយើង។ បទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ២:២៦-២៧ បានចែងថា “ខ្ញុំបានសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីដំណើរនៃពួកអ្នកដែលនាំអ្នករាល់គ្នាឲ្យវង្វេង។ រីឯដំណើរដែលទ្រង់ចាក់លាបឲ្យ នោះក៏នៅជាប់នឹងអ្នករាល់គ្នាពិត ហើយអ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវការ ឲ្យអ្នកណាបង្រៀនពីការអ្វីទេ ប៉ុន្តែដូចជាដំណើរចាក់លាបនោះ បានបង្រៀនពីគ្រប់ការទាំងអស់ ហើយមិនមែនជាសេចក្តីកំភូតទេ គឺជាសេចក្តីពិតវិញ នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នានៅជាប់ក្នុងទ្រង់ចុះ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅមើលតំបន់ក្រីក្រ នៅទីក្រុងសាន់តូ ដូមីហ្គោ ក្នុងសាធារណៈរដ្ឋដូមីនីខិន។ ខ្ញុំបានឃើញផ្ទះដែលគេបានសង់ពីសន្លឹកស័ង្កសី ដោយមានខ្សែភ្លើងរណេងរណោងនៅពីលើ។ នៅទីនោះ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិនៅក្នុងការសម្ភាសក្រុមគ្រួសារទាំងឡាយ ហើយក៏បានឮពួកគេប្រាប់ខ្ញុំថា មានព្រះវិហារគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនកំពុងតែជួយប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាពអត់ការងារធ្វើ ការប្រើប្រាស់ថ្នាំញៀន និងអំពើឧក្រិដ្ឋ។
នៅតាមផ្លូវដ៏តូចចង្អៀតមួយ ខ្ញុំក៏បានឡើងតាមជណ្តើរដែលទ្រេតទ្រោត ចូលទៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយ ដើម្បីសម្ភាសស្រ្តីម្នាក់ និងកូនប្រុសរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ មួយសន្ទុះក្រោយមក មានមនុស្សម្នាក់បានឡើងមករកយើងទាំងប្រញាប់ប្រញាល់ ហើយប្រាប់យើងឲ្យឆាប់ចាកចេញពីតំបន់នេះ ជាបន្ទាន់។ គេជឿថា មេជើងកាងម្នាក់ដែលចូលចិត្តដើរកាន់កាំបិតផ្គាក់ កំពុងតែប្រមូលជើងកាងមួយក្រុម ដើម្បីចាំវាយឆ្មក់យើង។
យើងក៏បានទៅមើលតំបន់ក្រីក្រមួយទៀត តែនៅទីនោះ យើងមិនមានរឿងអ្វីទេ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងពីមូលហេតុ។ តាមពិត ពេលដែលខ្ញុំទៅសួរសុខទុក្ខតាមផ្ទះនីមួយៗ អ្នកដឹកនាំក្រុមជើងកាងបានឈរនៅខាងក្រៅ ដើម្បីការពារយើង។ ព្រះវិហារក្នុងតំបន់នោះ បានផ្តល់អាហារ និងការអប់រំដល់កូនស្រីគាត់ ហើយដោយសារគ្រីស្ទបរិស័ទបានជួយទំនុកបម្រុងនាង នោះគាត់ក៏បានឈរការពារយើងផងដែរ។
នៅក្នុងការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើភ្នំ ព្រះអង្គបានបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់ស្តង់ដានៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគ្មានអ្វីអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន។ សេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ បានឱបក្រសោបយកមនុស្សល្អ ក៏ដូចជាមនុស្សអាក្រក់(ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៥) ដោយឈោងទៅរកអ្នកដែលនៅក្រៅវង្វង់គ្រួសារ និងមិត្តភាព គឺអ្នកដែលមិនស្រឡាញ់យើង(ខ.៤៦-៤៧)។ នេះជាប្រភេទនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(ខ.៤៨) គឺប្រភេទនៃក្តីស្រឡាញ់ដែលនាំមកនូវព្រះពរដល់មនុស្សម្នាក់ៗ។
ខណៈពេលដែលអ្នកជឿព្រះនៅទីក្រុងសាន់តូ ដូមីហ្គោ បានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ តំបន់ក្រីក្រទំាងនោះ ក៏បានចាប់ផ្តើមមានការផ្លាស់ប្តូរ។ មនុស្សជាច្រើនមានជីវិតផ្លាស់ប្រែ។…
ភ្លើងដែលបរិសុទ្ធ
បន្ទាប់ពីមានភាពរាំងស្ងួតអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ភ្លើងឆេះព្រៃបានកើតឡើង នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ាខាងត្បូង ហើយបានធ្វើឲ្យប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនគិតថា ព្រះបានបណ្តាលឲ្យគ្រោះមហន្តរាយនេះកើតឡើង។ ទស្សនៈដ៏រំខាននេះ កាន់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ ពេលដែលប្រភពពត៌មានខ្លះ បានចាប់ផ្តើមហៅភ្លើងឆេះព្រៃថា ភ្លើងបរិសុទ្ធ។ អ្នកដែលមិនសូវស្គាល់តំបន់នោះ មិនបានដឹងទេថា តាមពិតគេបានប្រើពាក្យនេះ សំដៅទៅលើតំបន់មួយ ដែលមានឈ្មោះថា ជ្រលងភ្នំជីមដ៏បរិសុទ្ធ។ ប៉ុន្តែ ជីមដ៏បរិសុទ្ធ ជាឈ្មោះរបស់នរណា? យោងតាមប្រវត្តិសាស្រ្តប្រចាំតំបន់នេះ បានឲ្យដឹងថា គាត់គឺជាអ្នកចិញ្ចឹមឃ្មុំនៅសតវត្សរ៍ទី១៩។ គាត់មានការទាស់ប្រឆាំងនឹងជំនឿសាសនាខ្លាំងណាស់ ហើយក៏ចូលចិត្តរអ៊ូរទាំច្រើនផង បានជាអ្នកជិតខាងគាត់បានដាក់រហ័សនាមឲ្យគាត់ថា “ជីមដ៏បរិសុទ្ធ” ក្នុងន័យចម្អកឲ្យគាត់។
ក្នុងព្រះគម្ពីរលូកា ជំពូក៣ យើងឃើញថា លោកយ៉ូហាន បាទីស្ទបានលើកឡើង អំពីពីធីបុណ្យជ្រមុជដោយ “ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងភ្លើង”។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ក៏មានមូលហេតុរបស់គាត់ផងដែរ(លូកា ៣:១៦)។ គាត់ប្រហែលជានឹកចាំ អំពីបទទំនាយរបស់ហោរាម៉ាឡាគី ដែលបានចែង អំពីព្រះមែស៊ី និងភ្លើងឆេះបន្សុទ្ធ(៣:១-៣ ៤:១)។ ប៉ុន្តែ ទាល់តែព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះបានយាងចុះមក ដូចជាខ្យល់ និងភ្លើង មកលើអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវហើយ ទើបបទទំនាយរបស់លោកម៉ាឡាគី និងលោកយ៉ូហានបានសម្រេច(កិច្ចការ ២:១-៤)។
ភ្លើងនៅក្នុងបទទំនាយ របស់លោកយ៉ូហាន មិនមែនជាអ្វីដែលគេបានរំពឹងគិតនោះទេ។ ភ្លើងនោះចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយនាំឲ្យគេមានចិត្តក្លាហាន នៅក្នុងការប្រកាស់ អំពីព្រះមែស៊ី និងភ្លើងដ៏បរិសុទ្ធ។…
ពេលដែលមានភាពស្រស់ស្អាត
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ក្នុងខែមករា ខ្ញុំបានក្រោកឡើង ដោយចិត្តរំពឹងថា ខ្ញុំនឹងបានឃើញទេសភាពដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់ នៅក្នុងពាក់កណ្តាលនៃរដូវរងា ដែលបានស្វាគមន៍ខ្ញុំអស់រយៈពេលជាច្រើនសប្តាហ៍មកហើយ។ មើលទៅទេសភាពនោះ ខ្ញុំមិនឃើញអ្វីក្រៅពីស្មៅពណ៌ត្នោតខ្ចី ដែលផុសឡើងពីស្រទាប់ព្រឹល និងផ្ទៃមេឃពណ៌ប្រផេះ ព្រមទាំងដើមឈើដែលរុះស្លឹកអស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតឃើញចំណុចដែលខុសប្លែក ដែលកើតមានថ្មីៗ ផងដែរ។ អាកាសធាតុដែលចុះត្រជាក់ខ្លាំង បានធ្វើឲ្យដើមឈើ និងស្មៅ ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយទឹកកកតូចល្អិតស្រួចៗ ដូចគ្រីស្តាល់។ ទេសភាពដ៏សោះកក្រោះ និងគួរឲ្យធុញទ្រាន់នោះ ក៏បានប្រែក្លាយជាទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត ដោយពន្លឺដែលចាំងផ្លេកៗ នៅពេលថ្ងៃ គួរឲ្យទស្សនា ដោយចិត្តស្ងប់ស្ងែង។
ជួនកាល យើងមើលទៅបញ្ហារបស់យើង ដោយមិនបានប្រើសេចក្តីជំនឿ។ យើងមើលឃើញតែការឈឺចាប់ ការភ័យខ្លាច និងភាពអស់សង្ឃឹម ដែលស្វាគមន៍យើងរៀងរាល់ពេលព្រឹក ប៉ុន្តែ យើងបានមើលរំលងលទ្ធភាព ដែលយើងអាចមើលឃើញរឿងផ្សេងពីនេះ។ ពេលនោះ យើងមើលមិនឃើញភាពធូរស្បើយ ការលូតលាស់ ឬជ័យជម្នះ តាមរយៈអំណាចចេស្តារបស់ព្រះនោះទេ។ តែព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា មានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចជួយចម្លងយើង ឲ្យផុតពេលដ៏ពិបាកនោះបាន។ ព្រះអង្គជួសជុលចិត្តដែលខ្ទេចខ្ទាំ និងរំដោះមនុស្សឲ្យរួចពីចំណង។ ព្រះអង្គកម្សាន្តចិត្តមនុស្សដែលសោកសង្រេង ដោយប្រទាន “ភួងលំអជំនួសផេះ ហើយប្រេងនៃសេចក្តីអំណរជំនួសសេចក្តីសោកសៅ”(អេសាយ ៦១:៣)។
ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែសព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងមានចិត្តរីករាយឡើងវិញ ពេលដែលយើងមានបញ្ហាប៉ុណ្ណោះឡើយ តែព្រះអង្គក៏ជាក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង ក្នុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក។ ចូរយើងងាកទៅរកព្រះជាម្ចាស់…
ការផ្តោតអារម្មណ៍ទាំងស្រុង
បច្ចេកវិទ្យាសព្វថ្ងៃ ហាក់ដូចជាកំពុងតែទាមទាចំណាប់អារម្មណ៍ពីយើងជានិច្ច។ អ៊ីនធើណិតគឺជា“ភាពអស្ចារ្យ” ក្នុងសម័យទំនើប (ដែលសព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចប្រើប្រាស់វាយ៉ាងងាយស្រួល នៅក្នុងទូរស័ព្ទទំនើប) ដែលបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវលទ្ធភាពដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងការស្វែងរកចំណេះដឹង និងពត៌មានរបស់មនុស្ស នៅក្នុងឧបករណ៍ដែលយើងអាចកាន់នៅក្នុងដៃយើងបាន។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ការចូលមើលអ៊ីនធើណិតជាប់ជានិច្ច ឬញឹកញាប់ពេក អាចនាំឲ្យមានការខាតបង់។
អ្នកស្រីលីនដា ស្តូន(Linda Stone) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបាននិយាយពីផលវិបាករបស់អ៊ីនធើណិត ដែលបានទាក់ទាញអារម្មណ៍របស់យើងជាប់ជានិច្ច។ គាត់បានពិពណ៌នាថា ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន អ៊ីនធើណិតបានជំរុញចិត្តមនុស្ស ឲ្យចេះតែចង់ដឹងចង់យល់ អំពីការអ្វីដែលកំពុងតែកើតឡើងក្នុងសង្គម គឺធ្វើយ៉ាងណា កុំឲ្យរំលងរឿងណាមួយឡើយ។ បញ្ហានេះអាចនាំឲ្យមនុស្សមានចិត្តថប់បារម្ភដ៏រាំរ៉ៃ។
សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការថប់បារម្ភ ដោយសារមូលហេតុផ្សេងៗ តែគាត់ក៏ដឹងផងដែរថា វិញ្ញាណរបស់យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែចំាបាច់ត្រូវស្វែងរកសន្តិភាព នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុនេះហើយ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅអ្នកជឿថ្មី ដែលបានជួបការបៀតបៀន(១ថែស្សាឡូនិច ២:១៤) នៅចុងសំបុត្រនោះ គាត់បានជំរុញអ្នកជឿទាំងអស់ ថា “ចូរអរសប្បាយជានិច្ច ចូរអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ ចូរអរព្រះគុណក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់” (៥:១៦-១៨)។
ការអធិស្ឋាន “ឥតឈប់ឈរ” ហាក់ដូចជាមិនងាយស្រួលទេ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើយើងបានបើកមើលទូរស័ព្ទរបស់យើង ក្នុងមួយថ្ងៃប៉ុន្មានដង? ចុះបើសិនជាយើងងាកមកជជែកជាមួយព្រះអង្គ ដើម្បីអរព្រះគុណ ទូលអង្វរ ឬសរសើរដំកើងព្រះអង្គវិញ តើជីវិតយើងនឹងល្អប្រសើរយ៉ាងណា?
ជាងនេះទៅទៀត ចុះបើសិនជាយើងផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ដែលចេះតែចង់មើលនេះមើលនោះ…
ដំណឹងដ៏អស្ចារ្យ!
មានពេលមួយខ្ញុំបានអានកាសែតប្រចាំតំបន់ ឃើញមានអត្ថបទដ៏ខ្លីមួយ តែវាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ។ អត្ថបទនោះបានពិពណ៌នាថា បន្ទាប់ពីអ្នកទោសមួយក្រុមបានចូលរួម ក្នុងកម្មវិធីរឹតចំណងគ្រួសារ ផ្អែកទៅលើសេចក្តីជំនឿលើព្រះ ពួកគេក៏បានទទួលការអនុញ្ញាតដ៏កម្រ ឲ្យជួបជុំក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន ដោយបើកចំហ។ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានអ្នកខ្លះមិនបានជួបកូនៗរបស់ខ្លួនអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ថ្ងៃនោះ ពួកគេមិនបានជួបគ្នា នៅក្នុងបន្ទប់ ដែលមានកញ្ចក់ខណ្ឌជាពីរនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេអាចប៉ះ និងឱបមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន។ ទឹកភ្នែកពួកគេក៏បានស្រក់ចុះមក ខណៈពេលដែលពួកគេមានភាពស្និទ្ធស្នាល កាន់តែខ្លាំងជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន ហើយរបួសរបស់ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមទទួលការប្រោសឲ្យជា។
សម្រាប់អ្នកអានភាគច្រើន នេះគ្រាន់តែជារឿងប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារទាំងនោះ ការឱបគ្នាជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ ហើយសម្រាប់អ្នកខ្លះទៀត ដំណើរការនៃការអត់ឱនទោស និងការផ្សះផ្សាក៏បានចាប់ផ្តើម។
ការអត់ទោសបាប ដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់យើង និងការផ្សះផ្សាដែលទ្រង់បានប្រទាន តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ គឺមិនគ្រាន់តែជាសេចក្តីពិតដ៏សាមញ្ញ នៃជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទប៉ុណ្ណោះទេ។ អត្ថបទកាសែតនៅថ្ងៃនោះ បាននិយាយអំពីការផ្សៈផ្សា ដែលបានរំឭកយើងថា ការលៈបង់របស់ព្រះយេស៊ូវ គឺជាដំណឹងដ៏អស្ចារ្យ មិនគ្រាន់តែសម្រាប់លោកិយប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏សម្រាប់អ្នក និងខ្ញុំផងដែរ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍ថា ពិបាកពេក ដោយសារកំហុសដែលយើងបានធ្វើ នោះយើងអាចតោងឲ្យជាប់សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ។ សេចក្តីមេត្តាដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ទ្រង់ គឺជាដំណឹងល្អដែលប្រកាសថា ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានសុគតជំនួសយើង នោះយើងអាចចូលមករកព្រះវរបិតា ដោយឲ្យទ្រង់លាងសម្អាតបាបរបស់យើង ឲ្យ “សដូចព្រិល”(ទំនុកដំកើង ៥១:៧)។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ ពេលដែលយើងដឹងថា…
ដោយសារមាត់កូនក្មេង
មានពេលមួយ មីសែល(Michele) ឃើញវ៉ាយអូឡា(Viola) ដែលមានអាយុ១០ឆ្នាំ កំពុងតែប្រើមែកឈើ ធ្វើជាម៉ៃក្រូហ្វូន ដើម្បីធ្វើត្រាប់តាមគ្រូអធិប្បាយ។ មីសែលក៏បានសម្រេចចិត្តឲ្យវ៉ាយអូឡាឡើងចែកចាយព្រះបន្ទូល ក្នុងអំឡុងពេលនៃកម្មវិធីឈោងចាប់ ក្នុងភូមិមួយ។ វ៉ាយអូឡាក៏បានយល់ព្រម។ មីសែល ដែលជាបេសកជន នៅប្រទេសស៊ូដានខាងត្បូង ក៏បានសរសេរថា “ហ្វូងមនុស្សមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង … ពេលដែលក្មេងស្រីតូចម្នាក់ ដែលគេបានបោះបង់ចោល បានក្រោកឈរ ដោយមានអំណាច នៅចំពោះពួកគេ ក្នុងនាមជាកូនស្រីរបស់ស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច ដោយចែកចាយ ដោយអំណាចចេស្តា អំពីភាពពិតនៃនគរព្រះ។ ហ្វូងមនុស្សប្រហែលពាក់កណ្តាល បានឡើងមកខាងមុខ ដើម្បីទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ” (Michele Perry, Love Has a Face)។
នៅថ្ងៃនោះ ហ្វូងមនុស្សមិននឹកស្មានថា នឹងបានស្តាប់ក្មេងចែកចាយព្រះបន្ទូលឡើយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យមួយឃ្លាដែលសរសេរថា “ដោយសារមាត់កូនក្មេង” ដែលមានប្រភពក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៨។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ស្តេចដាវីឌបានចែងថា “ទ្រង់បានតាំងឲ្យមានសេចក្តីសរសើរ ដោយសារមាត់កូនក្មេង និងកូនដែលនៅបៅដោះ ដោយព្រោះពួកតតាំងនឹងទ្រង់”(ខ.២)។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានដកស្រង់ខគម្ពីរនេះ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ២១:១៦ បន្ទាប់ពីពួកសង្ឃ និងពួកអាចារ្យបានរិះគន់ក្មេងៗ ដែលបានស្រែកសរសើរដំកើងព្រះយេស៊ូវ ក្នុងព្រះវិហារនៅក្រុងយេរូសាឡិម។ ក្មេងៗទាំងនោះបាននាំឲ្យមានអារម្មណ៍រំខាន ដល់អ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនោះណាស់។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានដកស្រង់ខគម្ពីរ…
ការធ្វើការផ្អែកទៅលើព័ត៌មានខុស
កាលខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរ ទៅទីក្រុងញូយ៉ក កាលពីពេលថ្មីៗនេះ យើងចង់ចេញទៅខាងក្រៅ ដោយមិនខ្លាចអាកាសធាតុត្រជាក់ ដែលមានព្រឹលធ្លាក់ខ្លាំងនៅពេលល្ងាច។ យើងក៏បានជួលឡានតាក់ស៊ី ដើម្បីធ្វើដំណើរចម្ងាយជាង៤គីឡូម៉ែត្រ ពីសណ្ឋាគារបស់យើង ទៅកាន់ភោជនីយដ្ឋានរបស់ជនជាតិគុយបា។ ពេលដែលខ្ញុំបំពេញព័ត៌មាន នៅក្នុងApp របស់តាក់ស៊ី ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលកញ្ចក់ទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំបានបង្ហាញទឹកប្រាក់ $1,547.26 ដែលខ្ញុំនឹងត្រូវបង់សម្រាប់ការធ្វើដំណើរនោះ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំសម្រួលអារម្មណ៍ឡើងវិញហើយ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិតខ្ញុំបានច្រឡំប្រើapp នោះ ដើម្បីស្នើសុំឲ្យឡានតាក់ស៊ីដឹកយើង ទៅផ្ទះរបស់យើងដែលស្ថិតនៅចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ។
បើអ្នកកំពុងតែធ្វើការងារ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើព័ត៌មានខុស អ្នកនឹងទទួលលទ្ធផលអាក្រក់មិនខាន។ ហេតុនេះហើយបានជាបទគម្ពីរសុភាសិតបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យ “ផ្ចង់ចិត្តឯងចំពោះសេចក្តីប្រៀនប្រដៅ ហើយផ្ទៀងត្រចៀកចំពោះពាក្យដែលប្រកបដោយដំរិះ”(សុភាសិត ២៣:១២)។ យើងមិនត្រូវស្វែងរកយោបល់ ពីអ្នកដែលល្ងង់ខ្លៅ ដែលតាំងខ្លួនជាអ្នកចេះ ហើយបែរខ្នងដាក់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ ពុំនោះទេ យើងនឹងមានបញ្ហាជាមិនខាន។ ពួកគេ “មើលងាយចំពោះប្រាជ្ញានៃពាក្យសម្តី” ហើយអាចនាំឲ្យយើងវង្វេង ដោយសារយោបលដែលគ្មានប្រយោជន៍ ឬនាំយើងដើរផ្លូវខុស ឬក៏បោកប្រាស់យើង(ខ.៩)។
ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាច “ផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់ពាក្យប្រកបដោយតម្រិះ”(ខ.១២)។ យើងអាចបើកចិត្តរបស់យើង ហើយទទួលការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះ ដែលជួយរំដោះយើង គឺព្រះបន្ទូលនៃភាពច្បាស់លាស់ និងក្តីសង្ឃឹម។ ពេលដែលយើងស្តាប់យោបលរបស់អ្នកដែលមានការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះ អំពីផ្លូវរបស់ព្រះ ពួកគេអាចជួយយើងឲ្យទទួល និងដើរតាមប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះអង្គ។ ហើយប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងមិនដែលនាំឲ្យយើងដើរផ្លូវខុសឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រាជ្ញាទ្រង់តែងតែលើកទឹកចិត្ត…
អត្ថន័យនៃឈ្មោះ ហ្វ៊ីកា
ក្នុងក្រុងរបស់ខ្ញុំ មានហាងកាហ្វេមួយ នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ ដែលមានឈ្មោះថា ហាងកាហ្វេហ្វ៊ីកា។ ពាក្យ ហ្វ៊ីកា គឺជាពាក្យជាភាសាស៊ុយអែត ដែលមានន័យថា សម្រាកញាំកាហ្វេ និងនំផ្សេងៗ ជាមួយក្រុមគ្រួសារ មិត្តរួមការងារ ឬមិត្តភក្តិ។ ខ្ញុំមិនមែនជាជនជាតិស៊ុយអែតទេ តែអត្ថន័យនៃពាក្យហ្វ៊ីកា បានពិពណ៌នា អំពីការអ្វីម្យ៉ាង ដែលខ្ញុំស្រឡាញ់បំផុត នៅក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវ គឺការដែលទ្រង់មានទម្លាប់ឈប់ពីការងារ ដើម្បីសោយអាហារ និងសម្រាកជាមួយអ្នកដទៃ។
អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរទាំងឡាយបានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះយេស៊ូវមិនបានសោយអាហារ ដោយចៃដន្យឡើយ។ លោកម៉ាក គ្លែនវីល(Mark Glanville) ដែលជាទេវវិទូបានហៅការសោយអាហាររបស់ព្រះអង្គថា “ការសោយអាហារតាមបែបអ៊ីស្រាអែល ដែលមានអាហារពីមុខ ដ៏រីករាយ និងជាការអបអរ តាមព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ ពេលព្រះយេស៊ូវគង់នៅតុអាហារ ព្រះអង្គបានសម្តែងចេញនូវលក្ខណៈ ដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមាន គឺធ្វើជាចំណុចកណ្តាលនៃក្តីអំណរ ការអបអរ និងយុត្តិធម៌ សម្រាប់លោកិយទាំងមូល”។
រាប់ចាប់ពីពេលដែលទ្រង់ប្រទានអាហារដល់មនុស្ស៥ពាន់នាក់ រហូតដល់ពេលដែលទ្រង់សោយអាហារជាលើកចុងក្រោយ មុនពេលទ្រង់សុគត និងសូម្បីតែនៅពេលទ្រង់សោយអាហារជាមួយអ្នកជឿពីរនាក់ បន្ទាប់ពីទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ(លូកា ២៤:៣០) ព្រះរាជកិច្ចនៃតុអាហាររបស់ព្រះអង្គ បានអញ្ជើញយើង ឲ្យផ្អាកភាពមមាញឹកមួយរយៈពេលសិន ហើយចូលក្នុងព្រះវត្តមានទ្រង់វិញ។ ជាការពិតណាស់ ទាល់តែអ្នកជឿទាំងពីរនាក់នោះបានញាំអាហារជាមួយព្រះយេស៊ូវ ទើបពួកគេមើលទ្រង់ស្គាល់ ហើយដឹងថា ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ “ទ្រង់យកនំបុ័ងមកប្រទានពរ រួចកាច់ប្រទានទៅឲ្យគេ។ នោះភ្នែកគេបានបើកភ្លឺឡើង…