ការបង្ហាញចេញនូវព្រះគុណ
ថ្មីៗនេះ ភរិយារបស់លោកគ្រូគង្វាល អេរិក ហ្វ៊ីតជើរ៉ល(Erik Fitzgerald) បានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ដែលបណ្តាលមកពីអ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យម្នាក់ងោកងុយ ដោយភាពហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង ពេលបើកបរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយតុលាការចង់ដឹងថា តើគាត់ចង់ឲ្យបុរសនោះទទួលទោសឲ្យបានធ្ងន់បំផុតឬយ៉ាងណា? លោកគ្រូគង្វាលក៏បានសម្រេចចិត្តសម្តែងចេញនូវការអត់ឱនទោស គឺដូចដែលគាត់បាននិយាយ នៅក្នុងការអធិប្បាយជាញឹកញាប់ អំពីការអត់ឱនទោស។ ពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ទីបំផុត បុរសទំាងពីរក៏បានរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “នៅពេលដែលមានសោកនាដកម្ម ឬរឿងដ៏ឈឺចាប់កើតឡើង គឺយើងមានឱកាសសម្រេចចិត្តថា យើងនឹងបង្ហាញចេញនូវព្រះគុណព្រះ ឬយើងសងសឹកគេ”។
លោកគ្រូគង្វាលអេរីក បានបង្ហាញចេញនូវព្រះគុណ ដែលគាត់បានទទួលពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានអត់ទោសអំពើបាបរបស់គាត់ទាំងអស់។ គំរូដ៏ល្អរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីពាក្យពេចន៍របស់ហោរាមីកា ដែលបានសរសើរដំកើងព្រះ សម្រាប់ការអត់ទោសបាបឲ្យយើង ពេលដែលយើងបានធ្វើខុសទាស់នឹងទ្រង់(មីកា ៧:១៨)។ ហោរាមីកាបានពាក្យប្រៀបប្រដូច ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់អត់ឱនទោសឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលថា “ទ្រង់នឹងមានសេចក្តីអាណិតអាសូរ ដល់យើងរាល់គ្នាទៀត ទ្រង់នឹងកំរាបសេចក្តីទុច្ចរិតរបស់យើង នៅក្រោមព្រះបាទ ហើយនឹងបោះអស់ទាំងអំពើបាបរបស់យើងទៅក្នុងសមុទ្រជ្រៅ”(ខ.១៩)។ នៅថ្ងៃនោះ អ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យបានទទួលសេរីភាពរួចពីទោសកំហុស ដែលគាត់បានធ្វើដោយអចេតនា គឺប្រៀបដូចជាការទទួលអំណោយដ៏ពិសេស ដែលនាំឲ្យគាត់ចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់។
ទោះយើងជួបការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់តែងតែស្វាគមន៍យើង ចូលទៅក្នុងរង្វង់ព្រះពាហុនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដែលតែងតែបើកចំហរទទួលយើងជានិច្ច។ ព្រះអង្គតែងតែសព្វព្រះទ័យ នឹងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីមេត្តាកុរណាចំពោះយើងជានិច្ច(ខ.១៨)។ កាលណាយើងទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គក៏ចម្រើនកម្លាំងយើង…
ពេលដែលយើងមានរឿងធំ
នៅភូមិភាគខាងជើងនៃប្រទេសថៃ ក្រុមបាល់ទាត់ក្មេងជំទង់ ដែលមានរហ័សនាមថា ក្រុមជ្រូកព្រៃ បានសម្រេចចិត្តនាំគ្នាចូលទស្សនារូងភ្នំមួយ។ មួយម៉ោងក្រោយមក ពួកគេក៏បាននាំគ្នាចេញមកខាងក្រៅវិញ តែក៏បានដឹងថា ច្រកចេញទៅខាងក្រៅរូងភ្នំនោះត្រូវបានទឹកជន់លិចហើយ។ ទឹកក៏បានជន់ឡើងកាន់តែខ្លាំង ធ្វើឲ្យពួកគេដកថយ ចូលទៅក្នុងរូងភ្នំកាន់តែជ្រៅ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ រហូតដល់ចម្ងាយប្រហែល៤គីឡូម៉ែត្រពីមាត់រូង។ ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក គេក៏បាននាំពួកគេចេញមកខាងក្រៅ ក្នុងប្រតិបត្តិការណ៍ជួយសង្រ្គោះដ៏ក្លាហាន។ ពេលនោះ មនុស្សជាច្រើនបានឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីបណ្តាលឲ្យពួកគេជាប់ខ្លួននៅក្នុងរូងភ្នំ ដោយភាពអស់សង្ឃឹមយ៉ាងនេះ? ចម្លើយនោះគឺ ពួកគេបានជាប់នៅក្នុងរូងភ្នំនោះ ម្តងបន្តិចៗ រហូតដល់ចេញមកក្រៅ វិញលែងរួច។
នៅនគរអ៊ីស្រាអែលកាលពីសម័យដើម មានពេលមួយលោកណាថាន់បានទៅប្រឈមមុខដាក់ស្តេចដាវីឌ ពីរឿងដែលទ្រង់បានសម្លាប់លោកអ៊ូរីដែលជាទាហានដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់។ តើមនុស្សដែល “ត្រូវនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះ”(១សំាយ៉ូអែល ១៣:១៤) បានក្លាយជាឃាតករដោយរបៀបណា? ចម្លើយនោះគឺ ទ្រង់បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងរឿងនេះបន្តិចម្តងៗរហូតដល់មិនអាចបកក្រោយបាន។ ជាការពិតណាស់ ស្តេចដាវីឌមិនបានសម្រេចផែនការសម្លាប់លោកអ៊ូរីភ្លាមៗនោះទេ។ ទំរាំតែទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យសម្លាប់គាត់ ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមពីចំណុចមួយ ចូលទៅចំណុចមួយទៀត រហូតឈានដល់ការកំចាយឈាម។ ពីដំបូងទ្រង់បានឃើញប្រពន្ធរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យទ្រង់មានតម្រេកចង់បាននាង។ ទ្រង់បានប្រើអំណាចទ្រង់ជាស្តេច ក្នុងផ្លូវខុស ដោយឲ្យគេទៅនាំនាងបាតសេបាមកជួបទ្រង់ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានព្យាយាមលាក់បាំងរឿងដែលនាងមានកូនជាមួយទ្រង់ ដោយបញ្ជាប្តីរបស់នាងឲ្យវិលត្រឡប់ពីសមរភូមិវិញជាបន្ទាន់។ ពេលដែលលោកអ៊ូរីមិនព្រមទៅរួមដំណេកជាមួយប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ខណៈពេលដែលមិត្តរួមអាវុធ កំពុងតែជាប់ដៃប្រយុទ្ធក្នុងសង្រ្គាម ស្តេចដាវីឌក៏បានសម្រេចព្រះទ័យសម្លាប់គាត់តែម្តង។
យើងប្រហែលជាមិនដែលបានសម្លាប់នរណាម្នាក់ ឬធ្លាប់ជាប់ខ្លួននៅក្នុងរូងភ្នំ ដោយសារកំហុសខ្លួនឯងនោះទេ ប៉ុន្តែ ទោះជាយើងបានធ្វើអ្វីខុសក៏ដោយ យើងត្រូវងាកទៅរកព្រះយេស៊ូវ ពុំនោះទេ…
សេចក្តីសម្អប់ដែលស៊ីបំផ្លាញ
នៅពិធីបុណ្យសពរបស់អតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិក លោក ចច អេឆ ដាប់ប៊លយូ ប៊ូស(George H. W. Bush) លោកអាឡាន ស៊ីមសិន(Alan Simpson)ដែលជាអតីតសមាជិកព្រឹទ្ធសភាអាមេរិកបានមានប្រសាសន៍ថា “សេចក្តីស្អប់ស៊ីបំផ្លាញមនុស្សណា ដែលទុកវានៅក្នុងចិត្ត”។ លោកស៊ីមសិនបានព្យាយាមពិពណ៌នា អំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់មិត្តសំឡាញ់ម្នាក់នេះ ដោយរំឭកថា លោកប្រធានាធិបតីទី៤១រូបនេះ បានឱបក្រសោបយកភាពរីករាយ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ជាជាងរក្សាទុកនូវសេចក្តីសម្អប់ នៅក្នុងអាជីពជាអ្នកដឹកនាំ និងក្នុងទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោក។
ខ្ញុំក៏គិតដូចគាត់ដែរ ចុះចំណែកអ្នកវិញ។ សេចក្តីសម្អប់ដែលខ្ញុំបានលាក់ទុកនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ បាននាំឲ្យខ្ញុំទទួលរងនូវការខូចខាតជាច្រើន។
ការស្រាវជ្រាវផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តបានបង្ហាញថា រូបកាយរបស់យើងទទួលរងនូវការខូចខាតជាច្រើន ពេលណាយើងប្រកាន់យកនូវភាពអវិជ្ជមាន ឬបញ្ចេញកំហឹង។ សម្ពាធឈាមរបស់យើងក៏បានកើនឡើង។ បេះដូងយើងលោតកាន់តែញាប់។ វិញ្ញាណរបស់យើងក៏ចុះខ្សោយ។ ដូចនេះ សេចក្តីសម្អប់ដែលយើងបានទុកក្នុងចិត្តយើង កំពុងតែស៊ីបំផ្លាញយើងហើយ។
ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ១០:១២ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានសង្កេតឃើញថា “ឯសេចក្តីសំអប់ នោះបណ្តាលឲ្យកើតមានហេតុទាស់ទែងគ្នា តែសេចក្តីស្រឡាញ់ តែងគ្របបាំងអស់ទាំងអំពើកំហុស”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ស្តេចសាឡូម៉ូនកំពុងតែមានបន្ទូលអំពីការទាស់ទែង ដែលកើតចេញពីសេចក្តីសម្អប់ រវាងកុលសម្ព័ន្ធ និងជាតិសាសន៍ទាំងឡាយ។ សេចក្តីសម្អប់នេះបានជម្រុញឲ្យមានការសងសឹក បានជាអ្នកដែលស្អប់គ្នាទៅវិញទៅមក មិនអាចភ្ជាប់ទំនាកទំនងគ្នាបានទេ។
ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ បានគ្របបាំង ឬប្រទានការអត់ឱនទោស ទោះយើងបានធ្វើអ្វីខុសក៏ដោយ។ ការនេះមិនមានន័យថា យើងត្រូវមើលរំលងកំហុស ឬចេះតែបណ្តោយគេឲ្យធ្វើខុសនោះទេ។…
ពេលដែលព្រះអម្ចាស់ការពារយើង
លោកអូម៉ាវូមី អេហ្វ៊ូយេ(Omawumi Efueye) បាននិពន្ធបទកំណាព្យដែលមានចំណងជើងថា កូននេះជាកូនស្ងួនភ្ងា ។ ក្នុងកំណាព្យនេះ គាត់បានសរសេរអំពីការដែលឪពុកម្តាយគាត់ប៉ុនប៉ងរំលូតគាត់ចោល មុនពេលគាត់ចាប់កំណើត។ បន្ទាប់ពីហេតុការណ៍ចម្លែកមួយចំនួន បានកើតឡើង ធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចរំលូតគាត់ចោល ពួកគេក៏បានសម្រេចចិត្តស្វាគមន៍កំណើតរបស់គាត់។ លោកអូម៉ាវូមីក៏បានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានការពារជីវិតគាត់ ហើយរឿងនេះក៏បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យទៅធ្វើការបម្រើព្រះអង្គពេញពេល ដោយបោះបង់ចោលអាជីពដែលអាចរកប្រាក់កំរៃបានច្រើន។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់កំពុងតែដឹកនាំព្រះវិហារទីក្រុងឡុងដ៍ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ដែលបានទទួលការការពារពីព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងពេលដ៏គ្រោះថ្នាក់ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ពួកគេ។ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើដំណើរកាត់វាលរហោស្ថាន បាឡាកដែលជាស្តេចនៃសាសន៍ម៉ូអាប់បានឃើញអស់ទាំងការដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើ។ ទ្រង់ខ្លាចសាសន៍អ៊ីស្រាអែលលើកគ្នាដ៏ច្រើនសណ្ឋឹក មកវាយយកទឹកដីទ្រង់ បានជាទ្រង់ផ្ញើសារទៅលោកបាឡាម ឲ្យដាក់បណ្តាសារ មកលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល(ជនគណនា ២២:២-៦)។
ប៉ុន្តែ ហេតុការណ៍ដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើង។ ពេលណាលោកបាឡាមបើកមាត់ ដើម្បីដាក់បណ្តាសារ គាត់បែរជាឲ្យពរពួកគេទៅវិញ។ គាត់បានប្រកាស់ថា “ទូលបង្គំបានទទួលបង្គាប់មកថា ត្រូវឲ្យពរ ព្រះទ្រង់ក៏បានឲ្យពរហើយ ដូច្នេះទូលបង្គំពុំអាចនឹងបំផ្លាស់ទៅបានទេ។ ទ្រង់មិនបានឃើញជាពួកយ៉ាកុបមានសេចក្តីទុច្ចរិតអ្វីទេ ក៏មិនឃើញជាមានសេចក្តីអាក្រក់ណានៅក្នុងពួកអ៊ីស្រាអែលដែរ ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃគេ ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងគេ ក៏មានឮសំរែកនៃស្តេចនៅកណ្តាលពួកគេ។ ព្រះទ្រង់បាននាំគេចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក គេមានកំឡាំងបែបដូចជាកំឡាំងនៃសត្វរមាស”(ជនគណនា ២៣:២០-២២)។ ព្រះជាម្ចាស់បានថែរក្សាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចផុតពីសង្រ្គាម ដែលពួកគេមិនបានដឹងសោះថា កំពុងតែឆាបឆេះ!
ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមើលថែរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គជានិច្ច ទោះយើងអាចមើលឃើញគ្រោះថ្នាក់ ដែលនៅចំពោះមុខយើងឬអត់ក៏ដោយ។ ចូរយើងថ្វាយបង្គំ…
ផ្ទុយនឹងការសងសឹក
បន្ទាប់ពីលោកជីម អេលាត(Jim Elliot) និងបេសកជនបួននាក់ទៀត ត្រូវកុលសម្ព័ន្ធហួអូរ៉ានីសម្លាប់ កាលពីឆ្នាំ១៩៥៦ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងទៀតទេ។ អ្នកស្រីអេលីហ្សាបិតដែលជាភរិយារបស់គាត់ និងកូនស្រីរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងបងប្អូនស្រី ដែលជាបេសកជនម្នាក់ទៀត បានសម្រេចចិត្តរស់នៅ ក្នុងចំណោមក្រុមមនុស្ស ដែលបានសម្លាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ ពួកគេបានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ នៅក្នុងការរស់នៅ ក្នុងសហគមន៍របស់កុលសម្ព័ន្ធហួអូរ៉ានី ដោយរៀនភាសារបស់ពួកគេ និងបកប្រែព្រះគម្ពីរ សម្រាប់ពួកគេ។ ទីបន្ទាល់នៃការអត់ទោស និងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ស្រ្តីទំាងនេះបានធ្វើឲ្យកុលសម្ព័ន្ធមួយនេះ ជឿថា ព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេ ហើយជនកុលសម្ព័ន្ធជាច្រើននាក់ ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ។
អ្វីដែលអ្នកស្រីអេលីហ្សាបិត និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់បានធ្វើ គឺជាគំរូដ៏អស្ចារ្យ នៃការធ្វើការល្អ តបស្នងការអាក្រក់ (រ៉ូម ១២:១៧)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូម ឲ្យធ្វើការល្អ ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវការផ្លាស់ប្រែ ដែលព្រះបានប្រទានក្នុងជីវិតពួកគេ។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់លើកទឹកចិត្តគេឲ្យអនុវត្តដូចនេះ? ព្រោះពួកគេត្រូវជម្នះចិត្តពីកំណើត ដែលចេះតែចង់សងសឹក ហើយផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ ដោយបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកគេ ដោយផ្តល់ឲ្យនូវអាហារ និងទឹកជាដើម។
សាវ័កប៉ុលបានដកស្រង់បទគម្ពីរសុភាសិត នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដែលបានចែងថា “បើសត្រូវឯងឃ្លាន ចូរឲ្យវាស៊ីចុះ បើវាស្រេក ត្រូវឲ្យវាផឹកផង”(ខ.២០ សុភាសិត ២៥:២១-២២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលកំពុងតែបង្ហាញថា សេចក្តីសប្បុរសដែលគ្រីស្ទបរិស័ទផ្តល់ឲ្យខ្មាំងសត្រូវរបស់ខ្លួន…
អ្នកដេញតាមខ្យល់ព្យុះ
លោកវ៉ររិន ហ្វេដលេយ(Warren Faidley) ដែលជាអ្នកថតរូបសម្រាប់សារពត៌មាន និងជាអ្នកដេញតាមខ្យល់ព្យុះបាននិយាយថា “ជាញឹកញ៉ាប់ ការដេញតាមខ្យល់កួចយក្សថូនេដូ គឺប្រៀបបាននឹងការលេងអុកដ៏ធំសម្បើមមួយ នៅលើផ្ទៃដីរាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រការេ”។ គាត់ក៏បាននិយាយបន្ថែមទៀតថា ការដេញតាមខ្យល់កួចយក្ស ឲ្យចំពេល និងចំទីកន្លែង គឺប្រៀបបាននឹងការប្រគុំបទភ្លេង ដោយការព្យាការណ៍ និងរកមើលផ្លូវ ខណៈពេលដែលគាត់ត្រូវព្យាយាមគេចដុំទឹកកកដែលធំប៉ុនកដៃ ធ្លាក់ពីលើមេឃមក និងគេចឧបករណ៍សម្រាប់ធ្វើស្រែចំការ ដែលកំពុងតែហោះយឺតៗតាមកម្លាំងខ្យល់កួច។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកហ្វេដលេយ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍បុកពោះ ដោយចង្វាក់បេះដូងលោតកាន់តែលឿន។ ខ្ញុំក៏បានស្ងើចសរសើរអ្នកដេញតាមខ្យល់កូចយក្ស ដែលមានចិត្តក្លាហាន នៅក្នុងការស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងផងដែរថា ខ្ញុំមិនចង់ចូលទៅក្នុងកណ្តាលបាតុភូតិធម្មជាតិ ដែលអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតនោះឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវដេញតាមខ្យល់ព្យុះណាមួយឡើយ ព្រោះពួកវាហាក់ដូចជាចេះតែដេញតាមខ្ញុំស្រាប់ហើយ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៧ ដែលបានពិពណ៌នា អំពីនាវិក ដែលកំពុងតែជាប់នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះ។ ពួកគេកំពុងតែទទួលផលវិបាកពីការសម្រេចចិត្តខុស ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានមានប្រសាសន៍ថា “គ្រានោះ គេអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់គេ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យរួចពីសេចក្តីលំបាកនោះ។ ទ្រង់ធ្វើឲ្យព្យុះសង្ឃរាបានស្ងាត់ឈឹងទៅវិញ ហើយឲ្យរលកស្ងប់ស្ងៀមដែរ។ នោះគេមានសេចក្តីអំណរដោយព្រោះស្ងប់ច្រៀបហើយ ទ្រង់ក៏នាំគេទៅដល់ទ្វារសមុទ្រ ដែលគេប្រាថ្នាចង់ទៅ”(ទំនុកដំកើង ១០៧:២៨-៣០)។
ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតរបស់យើងអាចកើតឡើងពីទង្វើរបស់យើង ឬដោយសារយើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងលោកិយ ដែលមានពេញដោយអំពើបាប តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះវរបិតានៃយើង ទ្រង់ធំជាងខ្យល់ព្យុះទាំងអស់ក្នុងជីវិតយើង។…
នាំយករបស់អ្វីដែលអ្នកមាន
“រឿងសម្លរថ្ម” គឺជារឿងនិទានដ៏ចំណាស់មួយ ដែលបានដំណាលថា មានបុរសម្នាក់បានចូលទៅក្នុងភូមិមួយ ដោយមានការស្រេកឃ្លានអាហារយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចចែកអាហារឲ្យគាត់ សូម្បីតែបន្តិច។ គាត់ក៏បានបង់ថ្មមួយដុំចូលទៅក្នុងទឹក នៅក្នុងឆ្នាំងមួយ ដែលគាត់បានដាក់ដាំនៅលើភ្លើង។ អ្នកភូមិក៏មានការងឿងឆ្ងល់ ហើយក៏បានមើលគាត់អង្គុយកូរសម្លរថ្មរបស់គាត់។ ទីបំផុត មានមនុស្សម្នាក់បានយកដំឡូងបារាំងពីរបីផ្លែ មកបង់ក្នុងឆ្នាំងនោះដែរ។ មនុស្សម្នាក់ទៀតក៏បានយកការ៉ុតពីរបីម៉ើមមកដាក់បន្ថែមទៀត។ បន្ទាប់មក អ្នកផ្សេងទៀតក៏បានមកបន្ថែមគ្រឿងឲ្យគាត់ ដោយខ្លះមានខ្ទឹមបារាំង និងខ្លះទៀតមានអង្ករពីរបីក្តាប់។ មានកសិករម្នាក់បានបរិច្ចាកទឹកដោះគោខ្លះៗឲ្យគាត់ផងដែរ។ ទីបំផុត “សម្លរថ្ម”របស់គាត់ ក៏បានក្លាយជាអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់។
រឿងនិទាននេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីតម្លៃនៃការចែករំលែក ប៉ុន្តែ វាក៏បានរំឭកយើងផងដែរថា យើងត្រូវនាំយកអ្វីដែលយើងមាន មកចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ ឬថ្វាយដល់ព្រះ ទោះវាហាក់ដូចជាមិនសំខាន់ក៏ដោយ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ៦:១-១៤ មានមនុស្សមួយហ្វូងធំបានដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ហើយក្នុងចំណោមពួកគេ មានក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានអាហារជាប់តាមខ្លួន។ ពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវមិនដឹងថា នឹងត្រូវយកអាហាររបស់ក្មេងប្រុសនោះ ដែលមាននំប៉័ង៥ដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ទៅចែកដល់ហ្វូងមនុស្សយ៉ាងដូចម្តេចទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលក្មេងប្រុសនោះលះបង់អាហារនោះដល់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យអាហារនោះកើនឡើងជាពហុគុណ ហើយក៏បានប្រទានដល់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ ដែលកំពុងតែឃ្លានអាហារ!
ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយថា “អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវស្វែងរកអាហារឲ្យបានច្រើន ដើម្បីចម្អែតមនុស្ស៥ពាន់នាក់ឡើយ។ អ្នកគ្រាន់តែនាំយកនំប៉័ង និងត្រីដ៏តិចតួចរបស់អ្នកមកថ្វាយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ”។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានទទួលយកអាហាររបស់មនុស្សម្នាក់ ហើយធ្វើឲ្យវាកើនឡើងជាពហុគុណ លើសពីការរំពឹងគិត ឬក្តីស្រមៃរបស់មនុស្សជាយ៉ាងណា(ខ.១១) នោះព្រះអង្គក៏នឹងទទួលយកការប្រឹងប្រែង អំណោយទាន…
ការដើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ
លោកម៉ាលខម ក្លាដវែល(Malcolm Gladwell) គឺជាអ្នកនិពន្ធ ដែលបានលើកឡើងថា មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវចំណាយពេលអនុវត្តឲ្យបាន១ម៉ឺនម៉ោង ដើម្បីចេះជំនាញណាមួយឲ្យប្រាកដ។ សូម្បីតែវិចិត្រករ និងតន្រ្តីករដែលល្បីបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តក៏អញ្ចឹងដែរ ព្រោះបើគ្រាន់តែពឹងផ្អែកលើអំណោយទានដ៏អស្ចារ្យដែលពួកគេមានពីកំណើត នោះគឺមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ពួកគេត្រូវយកជំនាញរបស់ខ្លួនមកអនុវត្តឲ្យបានច្រើនម៉ោង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
រឿងនេះហាក់ដូចជាចម្លែក ប៉ុន្តែ នៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវមានផ្នត់គំនិតស្រដៀងនេះដែរ គឺនៅពេលដែលយើងត្រូវរៀនរស់នៅ ក្នុងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកាឡាទី សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំ ឲ្យញែកខ្លួនថ្វាយព្រះ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានពន្យល់ថា ការនេះមិនអាចធ្វើទៅបាន ដោយគ្រាន់តែអនុវត្តគោលការណ៍តែម្យ៉ាងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យដើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាក្រិក តាមន័យត្រង់ ពាក្យ “ដើរ” ដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រើ ក្នុងបទគម្ពីរកាឡាទី ៥:១៦ គឺមានន័យថា ដើរជុំវិញអ្វីមួយម្តងហើយម្តងទៀត ឬ ធ្វើដំណើរ(peripateo)។ ដូចនេះសាវ័កប៉ុលចង់ប្រាប់យើងថា ការដើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណ គឺជាការធ្វើដំណើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺមិនមែនជាអ្វីដែលយើងធ្វើតែម្តងជាសម្រេចនោះឡើយ។
ចូរយើងអធិស្ឋាន សូមឲ្យពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយចុះចូលនឹងកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើនៅក្នុងយើង ដោយផ្តល់ប្រឹក្សា នាំផ្លូវ កម្សាន្តចិត្ត និងរង់ចាំជួយយើងជានិច្ច។ ហើយខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំជីវិតយើង តាមរបៀបនេះ(ខ.១៨) យើងនឹងកាន់តែមានភាពងាយស្រួលនៅក្នុងការស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះអង្គ និងដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ។ ឱព្រះអម្ចាស់ សូមឲ្យទូលបង្គំដើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គនៅថ្ងៃនេះ និងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ —PETER CHIN
អាថ៌កំបាំងនៃការគ្រប់គ្រងពេលវេលាបានល្អ
ចាប់តាំងពីពេលដែលនាឡិការអេឡិចត្រូនិចត្រូវបានគេច្នៃបង្កើត ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨៤០ អ្វីៗជាច្រើនមានការផ្លាស់ប្តូរ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចមើលម៉ោង នៅក្នុងនាឡិការទំនើប ទូរស័ព្ទទំនើប និងនៅលើកំព្យូទ័រយួរដៃជាដើម។ ជីវិតរបស់មនុស្សហាក់ដូចជាបោះជំហានកាន់តែលឿនជាងមុន ជាក់ស្តែង អ្នករស់នៅ ក្នុងទីក្រុងរបស់បណ្តាប្រទេសជឿនលឿន បានមានទំលាប់ដើរដោយបោះជំហានកាន់តែលឿនជាងមុន។ អ្នកជំនាញបានអះអាងថា ការមានទំលាប់ដើរច្រើនមានប្រយោជន៍ដល់សុខភាព តែវាក៏មានផលអវិជ្ជមាន មកលើសុខភាពរបស់យើងផងដែរ។ លោកសាស្រ្តាចារ្យ រីឆាត វាយស៍មែន(Richard Wiseman) បានសង្កេតឃើញថា “យើងកំពុងតែផ្លាស់ទីកាន់តែលឿនជាងមុន ហើយក៏ប្រញាប់ឆ្លើយតបចំពោះអ្នកដទៃ ឲ្យបានឆាប់រហ័សបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ការនេះបានជំរុញឲ្យយើងមានចិត្តអន្ទះសារចង់បានអ្វីៗភ្លាមៗ”។
លោកម៉ូសេ ជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងដែលមានចំណាស់បំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ គាត់ក៏បាននិយាយអំពីពេលវេលាផងដែរ។ គាត់បានរំឭកយើងថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងពេលវេលានៃជីវិតមនុស្សគ្រប់វិនាទី។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ដ្បិតនៅព្រះនេត្រទ្រង់ នោះ១ពាន់ឆ្នាំរាប់ដូចជាថ្ងៃម្សិល ដែលកន្លងហួសទៅហើយ ក៏ដូចជាយាម១ក្នុងវេលាយប់ប៉ុណ្ណោះ”(ទំនុកដំកើង ៩០:៤)។
ដូចនេះ អាថ៌កំបាំងនៃការគ្រប់គ្រងពេលវេលាឲ្យបានល្អ មិនស្ថិតនៅលើល្បឿននៃការបោះជំហាន ឲ្យបានលឿន ឬយឺតជាងមុននោះឡើយ។ តែដើម្បីគ្រប់គ្រងពេលវេលាបានល្អ យើងត្រូវនៅជាប់នឹងព្រះ ដោយចំណាយពេលជាមួយព្រះអង្គឲ្យកាន់តែច្រើន។ បន្ទាប់មក យើងត្រូវបោះជំហានជាមួយគ្នា តែជាដំបូងយើងត្រូវបោះជំហានជាមួយព្រះអង្គ ជាព្រះដែលបានបង្កើតយើងមក(១៣៩:១៣) ហើយជ្រាបអំពីគោលបំណង និងផែនការរបស់យើង(ខ.១៦)។
ពេលវេលាដែលយើងមាននៅលើផែនដីមិនស្ថិតស្ថេរទេ។ តែយើងអាចគ្រប់គ្រងវា ដោយប្រើប្រាជ្ញា មិនមែនដោយមើលនាឡិការជាប់ជានិច្ច តែដោយថ្វាយថ្ងៃនីមួយៗ ដល់ព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលលោកម៉ូសេបានទូលសូមព្រះអង្គថា…
មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវការក្តីអាណឹត
ពេលលោកចេហ្វ(Jeff) ទើបតែទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ និងបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ គាត់ក៏បានធ្វើការ នៅក្រុមហ៊ុនប្រេងឆៅដ៏ធំមួយ។ ដោយសារគាត់មានតួនាទីជាអ្នកលក់ គាត់បានធ្វើដំណើរទៅកាន់កន្លែងជាច្រើន ហើយក្នុងការធ្វើដំណើរបស់គាត់ គាត់បានស្តាប់រឿងកំសត់ៗរបស់មនុស្សជាច្រើន។ គាត់ក៏បានដឹងថា អ្វីដែលអតិថិជនរបស់គាត់ត្រូវការបំផុត គឺមិនមែនប្រេងឆៅនោះទេ។ ពួកគេត្រូវការក្តីអាណឹត ពួកគេត្រូវការព្រះជាម្ចាស់។ បញ្ហានេះក៏បានបណ្តាលចិត្តលោកចេហ្វ ឲ្យទៅរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរ ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែមអំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទីបំផុត ក៏បានក្លាយជាគ្រូគង្វាល។
ក្តីអាណឹតរបស់លោកចេហ្វ មានប្រភពនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ តាមបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៩:២៧-៣៣ យើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញព្រះទ័យក្តួលអាណឹត តាមរយៈការប្រទាននូវការប្រោសឲ្យជា ដល់បុរសពីរនាក់ដែលខ្វាក់ភ្នែក និងបុរសម្នាក់ដែលត្រូវអារក្សចូល។ កាលព្រះអង្គកំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ច នៅលើផែនដីនេះ ព្រះអង្គបានចេញទៅផ្សាយដំណឹងល្អ និងប្រោសជម្ងឺ នៅតាមភូមិ និងទីក្រុងជាច្រើន(ខ.៣៥)។ ហេតុអ្វី? ព្រោះពេលណាព្រះអង្គបានឃើញហ្វូងមនុស្ស ព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណឹតចំពោះពួកគេ ដោយពួកគេត្រូវគេធ្វើបាប និងគ្មានក្តីសង្ឃឹម ដូចជាសត្វចៀមដែលគ្មានអ្នកគង្វាល(ខ.៣៦)។
ពិភពលោកសព្វថ្ងៃ នៅតែមានពេញទៅដោយបញ្ហា និងមនុស្សដែលកំពុងមានការឈឺចាប់ ដែលត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់ និងអាណឹត ពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ ព្រះយេស៊ូវបង្ហាញព្រះទ័យអាណឹតដល់មនុស្សទាំងអស់ ដែលចូលមករកព្រះអង្គ គឺដូចជាអ្នកគង្វាល ដែលដឹកនាំ ការពារ និងថែទាំចៀមរបស់ខ្លួន(១១:២៨)។ ទោះយើងនៅទីណា ហើយកំពុងតែជួបរឿងអ្វីក៏ដោយ យើងអាចស្គាល់ព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ហូរហៀរ។ ហើយពេលណាយើងបានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងអាណឹតពីព្រះអង្គហើយ យើងក៏ត្រូវមានចិត្តដែលចង់នាំអ្នកដទៃ…