អំណោយដែលល្អបំផុត
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងរៀបចំឥវ៉ាន់ ដើម្បីធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ នៅទីក្រុងឡុង ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏បានដើរមករកខ្ញុំ ដោយនាំយកអំណោយមួយមកជាមួយផង គឺចិញ្ជៀនមួយវង្ស ក្នុងចំណោយចិញ្ជៀនទាំងប៉ុន្មានរបស់គាត់ ដែលខ្ញុំបានស្ងើចសរសើរជាយូរមកហើយ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ បានជាខ្ញុំសួរគាត់ថា “ម៉ាក់ឲ្យកូនធ្វើអី?” គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “ម៉ាក់ចង់ឲ្យកូនសប្បាយចិត្ត នៅពេលឥឡូវនេះ។ ម៉ាក់មិនចង់រង់ចាំ ដល់ពេលម៉ាក់ស្លាប់ទេ។ ម្យ៉ាងទៀត ចិញ្ជៀននេះលែងល្មមម្រាមដៃម៉ាក់ហើយ”។ ខ្ញុំក៏បានទទួលអំណោយដែលមិនបានរំពឹងទុកនោះ ដោយទឹកមុខញញឹម ជាកេរមរតក ដែលគាត់បានប្រគល់ឲ្យមុនពេលកំណត់ ដែលបាននាំឲ្យខ្ញុំនូវក្តីអំណរ។
ម្តាយខ្ញុំបានឲ្យអំណោយជាសម្ភារៈមកខ្ញុំ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ព្រះវរបិតាទ្រង់នឹងប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដល់អ្នកដែលទូលសូម(លូកា ១១:១៣)។ បើសិនជាឪពុកម្តាយដែលជាប់មានបាប អាចផ្តល់ឲ្យនូវរបស់ដែលចាំបាច់(ដូចជាត្រី ឬបាយ) ដល់កូនខ្លួនទៅហើយ នោះចំណងបើព្រះវរបិតា នៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់នឹងប្រទានរបស់ល្អដល់កូនទ្រង់ ជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត។ តាមរយៈអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ(យ៉ូហាន ១៦១:៣) យើងអាចពិសោធន៍នឹងសេចក្តីសង្ឃឹម សេចក្តីស្រឡាញ់ ក្តីអំណរ និងសន្តិភាព សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមានទុក្ខ ហើយយើងអាចចែករំលែកអំណោយទាំងនេះ ជាមួយអ្នកដទៃ។
នៅក្នុងការចម្រើនវ័យធំឡើង យើងប្រហែលជាមានឪពុកម្តាយ ដែលមិនអាចស្រឡាញ់ និងថែរទាំយើងបានល្អ។ ពុំនោះទេ យើងប្រហែលជាមានឪពុកម្តាយ ដែលបានធ្វើជាគំរូដ៏ចែងចាំង នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ។ បើមិនដូច្នោះទេ យើង ស្ថិតនៅចន្លោះបទពិសោធន៍ទាំងពីរប្រភេទខាងលើ។ ទោះឪពុកម្តាយនៅផែនដីមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេចក៏ដោយ…
ការលាក់បាំងការឈឺចាប់របស់យើង
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅអធិប្បាយព្រះបន្ទូលព្រះ នៅព្រះវិហារប្រចាំតំបន់មួយកន្លែង ហើយប្រធានបទរបស់ខ្ញុំ និយាយអំពីរឿងដ៏ស្មោះត្រង់មួយ ដែលបង្រៀនឲ្យយើងបើកបង្ហាញភាពប្រេះបែករបស់យើង នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយទទួលការប្រោសឲ្យជា ដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទាន។ មុនពេលបិទភ្នែក អធិស្ឋាន លោកគ្រូគង្វាលក៏បានឈរនៅលើផ្លូវដើរនៅចន្លោះជួរកៅអី ក្នុងព្រះវិហារ ហើយក៏បានមើលមុខពួកជំនុំរបស់គាត់ ដែលកំពុងជួបជុំគ្នា នៅថ្ងៃនោះ ហើយក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ក្នុងនាមជាគ្រូគង្វាលរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នា ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិ ដែលបានឃើញអ្នកទំាងអស់គ្នា មានវត្តមាននៅព្រះវិហារ នៅពេលពាក់កណ្តាលនៃសប្តាហ៍ ហើយបានស្តាប់ទីបន្ទាល់នៃភាពប្រេះបែករបស់អ្នកទាំងអស់គ្នា ដែលធ្វើឲ្យមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ បន្ទាប់មក នៅក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ នៅចុងសប្តាហ៍ ខ្ញុំមានចិត្តឈឺចាប់ ដែលបានឃើញអ្នករាល់គ្នាលាក់បាំងការឈឺចាប់របស់ខ្លួនឯង”។
ខ្ញុំឈឺចិត្ត ចំពោះការឈឺចាប់ដែលគេបានលាក់ទុក ខណៈពេលដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងយាងមកប្រោសឲ្យជា។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ បានពិពណ៌នាថា ព្រះបន្ទូលព្រះ ជាព្រះបន្ទូលដ៏រស់ និងសកម្ម។ មនុស្សជាច្រើនយល់ថា ព្រះបន្ទូលព្រះ គឺជាព្រះគម្ពីរប៊ីប ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលព្រះ គឺមិនគ្រាន់តែជាពាក្យដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរទៀត។ ព្រះយេស៊ូវជាព្រះបន្ទូលដ៏រស់ របស់ព្រះ។ ទ្រង់ពិនិត្យមើលចិត្តគំនិត និងអាកប្បករិយ៉ារបស់យើង ហើយក៏ស្រឡាញ់យើងជានិច្ច។
ព្រះយេស៊ូវបានសុគត ដើម្បីបើកផ្លូវឲ្យយើងចូលទៅរកព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានគ្រប់ពេល។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែដឹងថា យើងមិនអាចប្រាប់អ្វីៗទាំងអស់ ដល់មនុស្សរាល់គ្នាបានទេ ប៉ុន្តែ យើងក៏ដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យពួកជំនុំទ្រង់ ធ្វើជាកន្លែង ដែលយើងអាចរស់នៅ ដោយជីវិតស្អាតបរិសុទ្ធ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ…
ទ្រង់ជ្រាបអំពីយើង
តើព្រះទ្រង់ជ្រាប អំពីការធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំទេ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែបើកបរ នៅពេលយប់ ក្នុងចម្ងាយផ្លូវ១៦០គីឡូម៉ែត្រ ទៅកាន់ភូមិរបស់ខ្ញុំ? ស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំនៅពេលនោះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចឆ្លើយសំណួរនេះ តាមធម្មតាបានឡើយ។ ខ្ញុំបានក្តៅខ្លួនកាន់តែខ្លាំង ហើយឈឺក្បាលទៀត។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំដឹងថា ទ្រង់កំពុងតែគង់នៅជាមួយទូលបង្គំ តែទូលបង្គំកំពុងតែមិនស្រួលខ្លួន!”
ដោយសារការអស់កម្លាំង ហើយខ្សោយ ខ្ញុំក៏បានចតឡាន នៅលើចិញ្ចើមថ្នល់ នៅក្បែរភូមិតូចមួយ។ ១០នាទីក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានឮសម្លេងគេស្រែកសួរខ្ញុំថា “សួរស្តី តើអ្នកត្រូវការឲ្យខ្ញុំជួយទេ?” វាជាសម្លេងរបស់បុរសម្នាក់ ដែលបានមកជាមួយគ្នាគាត់ ពីក្នុងសហគមន៍ក្នុងភូមិនោះ។ វត្តមានរបស់ពួកគេ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អជាងមុន។ ពេលដែលពួកគេប្រាប់ខ្ញុំថា ភូមិរបស់ពួកគេមានឈ្មោះ ណា មី នយ៉ាឡា(Naa mi n’yala គឺមានន័យថា “ព្រះដ៏ជាស្តេច ទ្រង់ជ្រាបអំពីខ្ញុំ!”) ខ្ញុំក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរកាត់សហគមន៍មួយនេះ រាប់សិបដងហើយ មិនដែលបានឈប់ នៅទីនោះទេ។ ពេលនេះ ព្រះអម្ចាស់បានប្រើឈ្មោះភូមិនេះ ដើម្បីរំឭកខ្ញុំថា ជាការពិតណាស់ ទ្រង់ជាមហាក្សត្រ ដែលបានគង់នៅជាមួយខ្ញុំ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរម្នាក់ឯង តាមផ្លូវនេះ ទាំងមានជម្ងឺ។ ដោយមានការលើកទឹកចិត្ត ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់ទៅគ្លីនិកដែលនៅជិតបំផុត។
ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីយើង គ្មានកន្លែងចន្លោះ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែបំពេញកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ទោះយើងនៅទីណា…
យុថ្កា សម្រាប់ពេលយើងភ័យខ្លាច
តើអ្នកជាមនុស្សដែលមានការព្រួយបារម្ភច្រើនឬ? ខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានការព្រួយបារម្ភ។ ខ្ញុំតយុទ្ធនឹងការថប់បារម្ភ ស្ទើររៀងរាល់ថ្ងៃ។ ខ្ញុំព្រួយបារម្ភអំពីរឿងធំ។ ខ្ញុំព្រួយបារម្ភអំពីរឿងតូចៗ។ ជួនកាល ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានការព្រួយបារម្ភគ្រប់រឿង។ កាលខ្ញុំនៅក្នុងវ័យជំទង់ ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅរកប៉ូលីស ពេលដែលខ្ញុំបាត់មិនឃើញឪពុកម្តាយខ្ញុំ ត្រឡប់មកផ្ទះ ប្រហែលបួនម៉ោង។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងម្តងហើយម្តងទៀត កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច។ ដោយសារសេចក្តីល្អ និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ ហើយដោយសារទ្រង់បានចាត់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យមកសុគតជួសយើង ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់បានដឹកនាំយើង នោះយើងមិនត្រូវឲ្យការភ័យខ្លាចគ្រប់គ្រងជីវិតយើងឡើយ។ យើងអាចជួបការពិបាកជាច្រើន ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយយើង ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។
ពេលដែលខ្ញុំស្ថិតក្នុងពេលដែលមានការភ័យខ្លាច ខ្ញុំបានរកឃើញជំនួយដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ៥១:១២-១៦។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ព្រះទ្រង់បានរំឭករាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ដែលបានជួបទុក្ខវេទនាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរថា ទ្រង់នៅតែគង់នៅជាមួយពួកគេ ហើយព្រះវត្តមានទ្រង់ ក៏កម្សាន្តចិត្តពួកគេជានិច្ច។ ទោះអ្វីៗហាក់ដូចជាអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់ ជាអ្នកដែលកម្សាន្តចិត្តយើងរាល់គ្នា គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសាយស្រាប់(ខ.១២)។
ខ្ញុំស្រឡាញ់ ព្រះបន្ទូលសន្យាមួយនេះ។ ព្រះបន្ទូលសន្យាទ្រង់បានធ្វើជាយុថ្កាជួយឲ្យព្រលឹងខ្ញុំមានភាពនឹងនរ។ ខ្ញុំបានតោងព្រះបន្ទូលសន្យាមួយនេះ ម្តងហើយម្តងទៀត ពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មិនអាចទ្រាំទ្ររួច និងនៅពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា “កំហុសច្រំដែល”របស់ខ្ញុំ បានសង្កត់មកលើខ្ញុំ (ខ.១៣)។ តាមរយៈបទគម្ពីរនេះ ព្រះទ្រង់បានក្រើនរំឭកខ្ញុំ ឲ្យងាកចេញពីការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ ហើយបែរមកមើលទៅព្រះ ដែល “បានលាតផ្ទៃមេឃ”(ខ.១៣) ដោយសេចក្តីជំនឿ និងពឹងផ្អែកទៅលើទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះដែលបានសន្យាថា…
អ្នកស្រុកក្រៅស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ
កាលខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ទៅទីក្រុងស៊ីអេធល(Seattle) ដើម្បីឲ្យបានរស់នៅក្បែរប្អូនស្រីគាត់ យើងមិនដឹងថា យើងនឹងទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះមួយណា ឬធ្វើការនៅទីណាទេ។ ព្រះវិហារប្រចាំតំបន់នោះ ក៏បានជួយយើង រកបានផ្ទះជួលមួយកន្លែង មានបន្ទប់គេងជាច្រើនបន្ទប់។ យើងអាចប្រើបន្ទប់គេងមួយ ហើយជួលបន្ទប់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលនៅសល់ ឲ្យសិស្សមកពីក្រៅប្រទេស។ ក្នុងអំឡុងពេលបីឆ្នាំក្រោយមកទៀត យើងបានក្លាយជាអ្នកស្រុកក្រៅ ដែលបានទទួលស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ ដោយចែករំលែកផ្ទះ និងអាហាររបស់យើងជាមួយមនុស្ស ដែលមកពីតំបន់ខុសៗគ្នា ក្នុងពិភពលោក។ យើង និងអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះយើង ក៏បានស្វាគមន៍សិស្សមកពីប្រទេសក្រៅរាប់សិបនាក់ ឲ្យចូលរៀនព្រះគម្ពីរជុំគ្នា នៅក្នុងផ្ទះយើង រៀងរាល់ពេលល្ងាចថ្ងៃសុក្រ។
កាលពីសម័យដើម រាស្រ្តរបស់ព្រះ ក៏បានដឹងផងដែរថា ការរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ មានន័យយ៉ាងដូចម្តេច។ អស់រយៈពេលរាប់រយឆ្នាំ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ និងជាទាសករ នៅក្នុងនគរអេស៊ីព្ទ។ ក្នុងបទគម្ពីរ លេវីវិន័យ ជំពូក ១៩ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យ “គោរពកោតខ្លាចឪពុកម្តាយ” ហើយ “កុំឲ្យលួចរបស់ទ្រព្យអ្នកដទៃ”(ខ.៣,១១) ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានរំឭករាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យយកអសារអ្នកស្រុកក្រៅផងដែរ ព្រោះពួកគេដឹងថា ការរស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ និងមានការភ័យខ្លាច មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច(ខ.៣៣-៣៤)។
យើងរាល់គ្នា ដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះ មិនសុទ្ធតែធ្លាប់បានដកពិសោធន៍នឹងជីវិតជាជនដែលត្រូវគេនិរទេសទេ ប៉ុន្តែ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចដឹងថា ការរស់នៅជា “អ្នកប្រទេសក្រៅ” នៅលើផែនដី…
ព្រះនៃទីជម្រៅ
លោកវ៉ត អាផេលធិន(Ward Appeltans) ដែលជាជីវវិទូឯកទេសផ្នែកជីវិតសត្វនៅក្នុងទឹក បានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលដែលអ្នកមុជចុះទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ ដែលមានជម្រៅជ្រៅ រៀងរាល់ពេលដែលអ្នកយកគំរូណាមួយ ចេញពីទឹកសមុទ្រមក អ្នកនឹងរកឃើញពូជសត្វថ្មីៗជានិច្ច”។ កាលពីឆ្នាំមុន អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញជីវិតសត្វក្នុងសមុទ្រ ១៤២១ប្រភេទទៀត។ ជាការពិតណាស់ យើងនៅមិនទាន់ស្គាល់ ជីវិតសត្វពាក់កណ្តាលទៀត នៅក្នុងជម្រៅទឹកសមុទ្រដែលនៅខាងក្រោម។
ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូប ៣៨-៤០ ព្រះទ្រង់បានពិពណ៌នាអំពីស្នាព្រះហស្តដែលទ្រង់បានបង្កើត ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់លោកយ៉ូប។ នៅក្នុងជំពូកទាំងបីដែលមានលក្ខណៈកំណាព្យនេះ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ អំពីភាពអស្ចារ្យនៃអាកាសធាតុ ភាពធំទូលាយ នៃចក្រវាល និងសត្វជាច្រើនប្រភេទ នៅក្នុងជម្រករបស់ពួកវា។ មានរបស់ជាច្រើន ដែលយើងអាចសង្កេតមើល។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូល អំពីក្រពើរមួយប្រភេទ ដែលជាសត្វធំសំបើម អាថ៌កំបាំង ក្នុងមួយជំពូកទាំងមូល។ សត្វចម្លែកនោះ ខុសពីសត្វដទៃទៀត វាមានស្រការដែលរឹងមាំដូចអាវក្រោះ មិនអាចឲ្យគេចាក់នឹងស្នបានឡើយ(យ៉ូប ៤១:៧,១៣) វាមានកម្លាំងខ្លាំង(ខ.១២) ហើយក៏មាន “ធ្មេញគួរឲ្យខ្លាច”(ខ.១៤)។ “អណ្តាតភ្លើងបានចេញពីមាត់វាមក … ហើយផ្សែងក៏ហុចចេញពីរន្ធច្រមុះវា”(ខ.១៩-២០)។ “នៅលើផែនដី គ្មានសត្វណាខ្លាំងដូចវាឡើយ”(ខ.៣៣)។
ដូចនេះ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូល អំពីសត្វដ៏ធំសម្បើម ដែលយើងមិនដែលបានឃើញ។ តើនេះជាចំណុចសំខាន់ នៃបទគម្ពីរយ៉ូប ជំពូក៤១ឬ?
ទេ! បទគម្ពីរយ៉ូប ជំពូក៤១ បានជួយពង្រីកការយល់ដឹងរបស់យើង…
ចូរស្ងៀមនៅ ឲ្យព្រលឹងខ្ញុំអើយ!
ចូរយើងនឹកស្រមៃអំពីឪពុកឬម្តាយម្នាក់ ដែលឈ្ងោកមករកកូនរបស់ខ្លួន ដោយប្រើម្រាមដៃដាក់ថ្មមៗ ពីមុខច្រមុះ និងបបូរមាត់ខ្លួន ហើយនិយាយប្រាប់កូនឲ្យរំងាប់អារម្មណ៍។ ឥរិយ៉ាបថ និងពាក្យសម្តីដ៏សាមញ្ញនេះ គឺដើម្បីកម្សាន្តចិត្ត និងរំងាប់អារម្មណ៍របស់ក្មេងតូច ដែលកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងសភាពខកចិត្ត ការមិនសប្បាយចិត្ត ឬការឈឺចាប់។ ទិដ្ឋភាពដូចនេះ បានកើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ពេលវេលា ហើយមនុស្សភាគច្រើនបានធ្វើ ឬបានទទួលនូវការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងដូចនេះ។ ពេលដែលខ្ញុំជញ្ជឹងគិត អំពីបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១៣១:២ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញរឿងនេះ។
ភាសា និងភាពស៊ីសង្វាក់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ បានបង្ហាញថា ស្តេចដាវីដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកមួយនេះ បានពិសោធន៍នឹងការអ្វីមួយ ដែលនាំឲ្យគាត់មានការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះ។ តើអ្នកធ្លាប់ពិសោធន៍នឹងការខកចិត្ត ឬបរាជ័យ ដែលនាំឲ្យអ្នកមានការអធិស្ឋាន ដោយការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះដែរឬទេ? តើអ្នកធ្វើដូចម្តេច ពេលដែលអ្នកបានដួលចុះ ដោយសារកាលៈទេសៈនៃជីវិត? ពេលដែលអ្នកបានធ្លាក់ការប្រឡង ឬបាត់បង់ការងារ ឬទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកបានបញ្ចប់? សម្រាប់ស្តេចដាវីឌវិញ ទ្រង់បានបើកចំហរចិត្ត ថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏បានឆែកពិនិត្យ និងរៀបចំចិត្តខ្លួនឯងឡើងវិញ ដោយភាពស្មោះត្រង់(ទំនុកដំកើង ១៣១:១)។ ទ្រង់ក៏ទទួលបានសន្តិភាពនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាករបស់ទ្រង់ ដោយរកបានការស្កប់ចិត្ត ដូចក្មេងតូចដែលស្កប់ចិត្ត ពេលដែលបាននៅជាមួយម្តាយខ្លួន(ខ.២)។
កាលៈទេសៈនៃជីវិតមានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយជួនកាល យើងត្រូវដួលចុះ។ តែយើងនៅតែអាចមានក្តីសង្ឃឹម និងការស្កប់ចិត្ត ដោយដឹងថា មានព្រះមួយអង្គ ដែលបានសន្យាថា នឹងមិនចាកចេញពីយើង…
អំណោយទានជាច្រើន គោលបំណងតែមួយ
ពោត គឺជាអាហារដ៏សំខាន់ នៅក្នុងប្រទេសមិចស៊ីកូ ដែលជាប្រទេសកំណើតរបស់ខ្ញុំ។ នៅទីនោះ មានពោតជាច្រើនប្រភេទ។ អ្នកអាចរកបានពោតពណ៌លឿង ពណ៌ត្នោត ពណ៌ក្រហម និងពណ៌ខ្មៅ ហើយថែមទាំងមានពោតពណ៌លក្ខណ៍ ដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗដ៏ស្អាតអស្ចារ្យផងដែរ។ ប៉ុន្តែ តាមធម្មតា ប្រជាជននៅទីក្រុង មិនបរិភោគពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗឡើយ។ លោកអ័ម៉ាដូ រ៉ាមីរេស(Amado Ramirez) ដែលជាម្ចាស់ភោជ្ជនីយដ្ឋាន និងអ្នកស្រាវជ្រាវ បានពន្យល់ថា ប្រជាជននៅទីក្រុងជឿថា ពោតដែលមានពណ៌តែមួយ គឺជាតំណាងឲ្យភាពស្មើគ្នា។ ប៉ុន្តែ ពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗ មានរស់ជាតិល្អ ហើយគេអាចយកវា ទៅធ្វើនំប៉័ងបន្ទះដ៏ឈ្ហុយឆ្ងាញ់។
ពួកជំនុំព្រះគ្រីស្ទ គឺមានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះ ជាងពោតដែលមានពណ៌តែមួយ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រើរូបភាពនៃរូបកាយតែមួយ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីពួកជំនុំ ព្រោះយើងម្នាក់ៗជាអវយវៈនៃរូបកាយតែមួយ របស់ព្រះតែមួយ ដែលបានប្រទានយើងម្នាក់ៗ ឲ្យមានអំណោយទានខុសៗគ្នា។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា យើង “មានមុខងារផ្សេងៗ ពីគ្នា តែគឺជាព្រះអម្ចាស់ដដែលទេ។ ព្រមទាំងមានរបៀបធ្វើផ្សេងៗ ពីគ្នាទៀត តែគឺជាព្រះដដែលនោះឯង ដែលទ្រង់ធ្វើគ្រប់ទាំងអស់ ក្នុងមនុស្សទាំងអស់”(១កូរិនថូស ១២:៥-៦)។ កាលណាយើងជួយយកអសារគ្នា នៅក្នុងភាពចម្រុះគ្នា ដែលយើងមានក្នុងពួកជំនុំ នោះមានន័យថា យើងកំពុងបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់សេចក្តីសប្បុរស និងភាពប៉ិនប្រសប់របស់ព្រះអម្ចាស់។
ខណៈពេលដែលយើងឱបក្រសោបយកភាពចម្រុះរបស់យើង ទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ត្រូវខិតខំរក្សាការរួបរួមរបស់យើង នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ…
ការប្រកាស អំពីការពឹងផ្អែក
ម្តាយរបស់ឡរ៉ា(Laura) កំពុងតែប្រយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីក។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ឡរ៉ា និងមិត្តភក្តិរបស់នាង ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ ដែលក្លាយជាជនពិការអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ដោយសារជម្ងឺពិការខួរក្បាល បានអធិស្ឋានថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ ព្រះអង្គបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់ទូលបង្គំ។ សូមព្រះអង្គធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់ម្តាយរបស់ឡរ៉ាផងដែរ។”
ឡរ៉ាមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញមិត្តភក្តិរបស់នាង “ប្រកាស់ អំពីការពឹងផ្អែក” ទៅលើព្រះអម្ចាស់ នៅពេលនោះ។ នាងក៏បានជញ្ជឹងគិត អំពីពេលនោះ ហើយក៏បាននិយាយថា “តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំត្រូវការទ្រង់ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់? ដូចនេះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំត្រូវទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំត្រូវការទ្រង់ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់”។
ក្នុងអំឡុងពេល ដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ នៅលើផែនដីនេះ ទ្រង់បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ទ្រង់បានពឹងផ្អែកទៅលើព្រះវរបិតាទ្រង់ ជាប់ជានិច្ច។ គេប្រហែលជាគិតថា ព្រះយេស៊ូវមានភាពគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ព្រោះទ្រង់ជាព្រះ ដែលមានរូបកាយជាមនុស្ស។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនានៅសម័យនោះ បានសួរទ្រង់ អំពីមូលហេតុដែលទ្រង់ “ធ្វើការ” នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកតាមក្រឹត្យវិន័យ ដោយប្រោសគេឲ្យជាពីជម្ងឺ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយថា “ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ព្រះរាជបុត្រាពុំអាចនឹងធ្វើការអ្វី ដោយព្រះអង្គទ្រង់បានទេ ធ្វើបានតែការអ្វីដែលឃើញព្រះវរបិតាធ្វើ ដ្បិតការអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើ នោះព្រះរាជបុត្រាក៏ធ្វើដូច្នោះដែរ”(យ៉ូហាន ៥:១៩)។…
សម្រស់ដែលបានលាក់កំបាំង
ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវធ្វើការបញ្ចុះបញ្ចូលបន្តិចបន្តួច ឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំពាក់ឧបករណ៍លិបទឹក ដើម្បីទស្សនាទិដ្ឋភាពនៅក្រោមផ្ទៃទឹកសមុទ្រខារីប៊ីន នៅក្បែរឆ្នេរកោះតូបាហ្គោ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីពួកគេបានលិបទឹកហើយ ពួកគេក៏បានងើបពីទឹកវិញ ដោយចិត្តរីករាយ។ ពួកគេលាន់មាត់ថា “មានត្រីរាប់ពាន់ក្បាល តាមប្រភេទខុសៗគ្នា! ពិតជាស្រស់ស្អាតណាស់! កូនមិនដែលបានឃើញត្រីមានពណ៌ស្អាតចឹងទេ!”
ដោយសារផ្ទៃទឹកសមុទ្រខារីប៊ីន មានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងផ្ទៃបឹងទឹកសាប នៅក្បែរផ្ទះយើង នោះកូនៗរបស់ខ្ញុំអាចខកខានមិនបានគយគន់សម្រស់ ដែលបានបង្កប់ខ្លួន នៅក្រោមផ្ទៃទឹកសមុទ្រនោះ បើសិនជាពួកគេមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងការលិបទឹកសមុទ្រ នៅថ្ងៃនោះទេ។
ពេលហោរាសាំយ៉ូអែល ទៅភូមិបេថ្លេហិម ដើម្បីចាក់ប្រេងតាំងកូនប្រុសរបស់លោកយ៉ូសេ ឲ្យធ្វើជាស្តេចបន្ទាប់ សម្រាប់នគរអ៊ីស្រាអែល លោកសាំយ៉ូអែលក៏បានឃើញលោកអេលាប ដែលជាកូនច្បងរបស់លោកអ៊ីសាយ ហើយក៏បានពេញចិត្តនឹងគាត់ ដោយមើលតែសម្បកក្រៅ ។ លោកហោរាគិតថា គាត់បានរកឃើញមនុស្សត្រូវហើយ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានបដិសេធន៍មិនព្រមរើសលោកអេលាប។ ព្រះទ្រង់ក៏បានរំឭកលោកសាំយ៉ូអែលថា ទ្រង់ “មិនទតចំពោះសេចក្តី ដែលមនុស្សលោកពិចារណាមើលទេ ឯមនុស្សលោក តែងមើលតែឫកពាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ”(១សាំយ៉ូអែល ១៦:៧)។
ដូចនេះ លោកសំាយ៉ូអែលក៏បានសួររកកូនប្រុសផ្សេងទៀត។ ដាវីឌ ដែលជាកូនប្រុសពៅ មិនមានវត្តមាននៅពេលនោះទេ ព្រោះគាត់កំពុងមើលថែរចៀមរបស់គ្រួសារគាត់។ គេក៏បានទៅហៅដាវីឌឲ្យមក ហើយព្រះអម្ចាស់ក៏បានបង្គាប់លោកសាំយ៉ូអែល ឲ្យចាក់ប្រេងតាំងឲ្យគាត់។
ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែមើលមនុស្សតែសម្បកក្រៅ ហើយមិនបានចំណាយពេលពិនិត្យមើលចិត្តដែលនៅខាងក្នុងឡើយ ដែលជួនកាល វាប្រៀបបាននឹងសម្រស់ដែលបានលាក់ខ្លួន នៅក្រោមផ្ទៃទឹកសមុទ្រ។ យើងមិនតែងតែឲ្យតម្លៃ ទៅលើអ្វីដែលព្រះទ្រង់ឲ្យតម្លៃ។…