ការដកដើមដែលគ្មានប្រយោជន៍
មានពេលមួយ ចៅៗរបស់ខ្ញុំកំពុងតែរត់លេង នៅទីធ្លាក្រោយផ្ទះខ្ញុំ។ យើងក៏បាននាំគ្នាដករុក្ខជាតិតូចៗដែលគ្មានប្រយោជន៍ ចេញពីទីធ្លាក្រោយផ្ទះ ជាការកម្សាន្តសប្បាយ។ ចៅខ្ញុំដែលក្មេងជាងគេក៏បានប្រាប់យើង ឲ្យដកដើមទាំងនោះទាំងឫស ហើយគាត់ក៏បានបង្ហាញដើមដែលគាត់បានដក។ ភាពសប្បាយរីករាយរបស់នាង ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែដករុក្ខជាតិដែលគ្មានប្រយោជន៍ទាំងនោះ គឺបានបង្ហាញថា យើងមានមានភាពសប្បាយរីករាយប៉ុណ្ណា នៅក្នុងការសម្អាតទីធ្លាក្រោយផ្ទះរបស់យើង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្តីអំណរនេះគឺបានកើតចេញពីការសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយ។
ការមានចិត្តចង់ដកអំពើបាបចេញពីជីវិត គឺជាជំហានទីមួយ នៅក្នុងការសម្អាតអំពើបាបផ្ទាល់ខ្លួន។ ហេតុនេះហើយ ស្តេចដាវីឌក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង …សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤)។
ការពិនិត្យរកមើលអំពើបាបរបស់យើង ដោយបង្ហាញឲ្យព្រះទ្រង់បង្ហាញឲ្យយើងឃើញអំពើបាបនោះ គឺជាទង្វើដ៏ឆ្លាតវ័យ។ ព្រះអង្គជ្រាប អំពីយើងគ្មានកន្លែងចន្លោះ។ “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង ទ្រង់ជ្រាបការដែលទូលបង្គំអង្គុយចុះ និងការដែលទូលបង្គំក្រោកឡើងផង ទ្រង់ក៏យល់គំនិតរបស់ទូលបង្គំពីចំងាយដែរ”(ខ.១-២)។
ស្តេចដាវីឌក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា “ការដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះ ក៏អស្ចារ្យហួសល្បត់ទូលបង្គំ ហើយខ្ពស់ដល់ម៉្លេះ បានជាទូលបង្គំ ឈោងមិនដល់សោះ”(ខ.៦)។ ដូចនេះ មុនពេលដែលអំពើបាបចាក់ឫសចូលក្នុងជីវិតយើង ព្រះទ្រង់អាចដាស់តឿនយើង ឲ្យដឹង អំពីគ្រោះថ្នាក់នេះ។ ព្រះអង្គជ្រាបអំពីសណ្ឋានរបស់យើង។ ដូចនេះ ពេលណាអាកប្បកិរិយាដែលមានអំពើបាប បានដុះឡើង នោះព្រះអង្គជ្រាបមុនគេ ហើយក៏ចង្អុលបង្ហាញឲ្យយើងដឹងផង។
“តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់”(ខ.៧)។ ចូរយើងដើរតាមព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើងយ៉ាងប្រកិត ឆ្ពោះទៅរកទីទួល!—Patricia…
ព្រះក្លែងក្លាយកំបុតច្រមុះ
លោកអេដ វើត ប្លែបឺក(Edward Bleiberg) ជាអ្នកគ្រប់គ្រងការតាំងពិពណ៌ នៃសិល្បៈរបស់ជនជាតិអេស៊ីព្ទ នៅសារៈមន្ទីរប្រ៊ូគ្លីន។ ភ្ញៀវដែលចូលមកទស្សនៈសារៈមន្ទីរនេះ ភាគច្រើនសួរគាត់ថា “ហេតុអ្វីច្រមុះរបស់រូបចម្លាក់ទាំងនោះ កំបុត?”
លោកប្លេបឺកមិនអាចនិយាយថា ការបាក់បែកនោះបណ្តាលមកពីការខ្សឹករីករិល ដោយសារអាកាសធាតុនោះឡើយ។ សូម្បីតែ នៅក្នុងរូបគំនូរ2D ក៏គេគូររូបចម្លាក់នោះ ឲ្យកំបុតច្រមុះផងដែរ។ គាត់ក៏បានសន្និដ្ឋានថា គេប្រហែលជាបានធ្វើឲ្យមានការបាក់បែកនោះ ដោយចេតនា។ ពួកសត្រូវនៃនគរអេស៊ីព្ទចង់សម្លាប់ព្រះរបស់សាសន៍អេស៊ីព្ទ។ គឺពួកគេហាក់ដូចជា កំពុងតែលេងល្បែង “កាត់ច្រមុះ” ជាមួយសាសន៍អេស៊ីព្ទ។ កងទ័ពរបស់សត្រូវឈ្លានពាន បានកាត់ច្រមុះចេញពីរូបព្រះទាំងអស់នោះ ដើម្បីឲ្យពួកគេមិនអាចដកដង្ហើមរួច។
តើពិតមែនឬ? តើគ្រាន់តែកាត់ច្រមុះនោះ ធ្វើឲ្យព្រះរបស់អេស៊ីព្ទស្លាប់ឬ? ស្តេចផារ៉ោនប្រហែលជាគិតថា ទ្រង់កំពុងជួបបញ្ហាហើយពេលដែលព្រះរបស់ទ្រង់មានសណ្ឋានបែបនេះ។ ជាការពិតណាស់ ស្តេចអង្គនេះមានកងទ័ព និងប្រជាជនមួយប្រទេសដែលស្ម័គ្រស្មោះនឹងទ្រង់។ ជនជាតិហេព្រើរ គឺជាទាសករដ៏ហត់នឿយ ដែលត្រូវបានដឹកនាំ ដោយលោកម៉ូសេ ដែលគេកំពុងតាមចាប់ខ្លួន។ តែពួកអ៊ីស្រាអែល ឬសាសន៍ហេព្រើរ មានព្រះដ៏រស់គង់នៅជាមួយ ហើយព្រះរបស់ស្តេចផារោន គ្រាន់តែជាព្រះក្លែងក្លាយប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានជួបគ្រោះកាចទាំង១០ហើយ ជនជាតិអេស៊ីព្ទក៏បានដឹងថា ព្រះរបស់ខ្លួនគ្មានអំណាចជួយពួកគេទេ។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏បានអបអរជ័យជម្នះរបស់ខ្លួន ដោយប្រារព្ធបុណ្យនំប៉័ងឥតដំបែរ ដោយបរិភោគនំប៉័ងឥតដំបែរ អស់១សប្តាហ៍(និក្ខមនំ ១២:១៧ ១៣:៧-៩)។ ដំបែរជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យអំពើបាប ហើយព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តទ្រង់ នឹកចាំថា ជីវិតរបស់ពួកគេ…
កន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត
គ្រាប់បែកបានផ្ទុះឡើង នៅក្រៅផ្ទះមួយខ្នង នៅប្រទេសស្រីលង្កា ខណៈពេលដែលលោកស៊ូរី វីល្លាម(Suri Williams) ដែលជាបេសកជនវ័យក្មេង និងក្រុមគ្រួសារ កំពុងតែជ្រកក្នុងបន្ទប់ដាក់ឡាន ដើម្បីសុវត្ថិភាព។ អ្នកបម្រើព្រះដ៏ក្មេងវ័យនេះ បានលះបង់ជីវិតដ៏សុខស្រួល ក្នុងទីក្រុងកូឡំបូ ដើម្បីបម្រើព្រះ ក្នុងតំបន់ខាងជើង នៃប្រទេសស្រីលង្កា ដែលកំពុងតែមានសង្រ្គាមស៊ីវិល។ អ្នកដឹកនាំអង្គការរបស់គាត់ បានសុំឲ្យគាត់ត្រឡប់មកទីក្រុងកូឡំបូវិញ ដើម្បីសុវត្ថិភាព តែលោកស៊ូរីឆ្លើយតបថា “កន្លែងដែលសុវត្ថិភាពបំផុត គឺជាកន្លែងដែលយើងធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ”។ នេះជាពាក្យដែលគាត់បានដកស្រង់ពីអ្នកស្រី ខូរី ធែន ប៊ូន(Corrie Ten Boom) ជាគ្រីស្ទបរិស័ទជនជាតិហូឡង់ ដែលគេបានចាប់ដាក់គុក ដោយសារគាត់បានជួយជនជាតិយូដារត់គេច ពីកងទ័ពអាឡឺម៉ង់ ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។
លោកស៊ូរីបានត្រៀមខ្លួន ដើម្បីរងទុក្ខ ដោយសារការផ្សាយដំណឹង អំពីសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រទានដល់អស់អ្នកដែលជឿ ហើយគាត់ក៏បានស៊ូទ្រាំ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសស្រីលង្កា អស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំ។ យុវជនជាច្រើននាក់បានក្លាយជាសិស្សគាត់ ហើយក្រោយមក ពួកគេក៏បានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ និងគ្រូគង្វាល។ កូនស្រីគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលណាគ្រាប់បែកផ្ទុះ ពួកគេក៏បានច្រៀងសរសើរព្រះ ហើយលេងល្បែងកម្សាន្ត នៅក្នុងបន្ទប់ដាក់ឡាននោះ។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ៣:១៤-១៧ ពួកសាវ័កបានជំរុញយើង ឲ្យត្រៀមខ្លួន ដើម្បីរងទុក្ខថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ ដោយកត់សំគាល់ថា យើងនឹងមានពរ…
ផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះ
មានពេលមួយចៅស្រីអាយុ៣ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ បានរត់ចុះឡើង ក្នុងទីធ្លាផ្ទះឈើរបស់យើង ដោយទឹកមុខញញឹម ហើយស្រែកហៅខ្ញុំថា “លោកយាយ មើលនែ ខ្ញុំរាំ ដូចព្រះនាងអញ្ចឹង!” ការរាំរបស់នាង បាននាំឲ្យខ្ញុំញញឹមផងដែរ តែបងប្រុសនាងរអ៊ូថា “នាងមិនមែនរាំទេ គឺរត់លេងទេតើ”។ តែពាក្យសម្តីរបស់បងប្រុសនាង មិនបានដកចេញក្តីអំណរ ដែលនាងទទួលបាន នៅក្នុងការសម្រាកលំហែរ ជាមួយក្រុមគ្រួសារឡើយ។
នៅថ្ងៃអាទិត្យមុនពេលព្រះយេស៊ូវសុគត ជាថ្ងៃពេញដោយអំណរ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវជិះលើខ្នងសត្វលា ចូលក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម ហ្វូងមនុស្សបានស្រែកឡើង ដោយចិត្តក្លៀវក្លាថា “ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ព្រះអង្គដែលយាងមកដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះពរ ហូសាណា នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត”(ម៉ាថាយ ២១:៩)។ តែមនុស្សជាច្រើនក្នុងហ្វូងមនុស្ស កំពុងតែរំពឹងរង់ចាំ ព្រះមែស៊ីមួយអង្គ ដែលនឹងរំដោះពួកគេឲ្យរួចពីចក្រភពរ៉ូម៉ាំង គឺមិនបានរង់ចាំ ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលនឹងសុគត ដើម្បីរំដោះពួកគេឲ្យរួចពីបាប នៅអាទិត្យដដែលនោះឡើយ។
ក្រោយមក ក្នុងថ្ងៃដដែលនោះ ទោះពួកសម្តេចសង្ឃបានបង្ហាញកំហឹង និងចោទសួរ អំពីអំណាចព្រះយេស៊ូវក៏ដោយ ក៏ក្មេងៗ ក្នុងព្រះវិហារ នៅតែបង្ហាញចេញនូវក្តីអំណរ ហើយស្រែកឡើងថា “ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ”(ខ.១៥) ដោយពួកគេប្រហែលជាលោតចុះឡើង គ្រវីស្លឹកចាក ខណៈពេលដែលពួកគេរត់ពេញទីធ្លាព្រះវិហារ។ គ្មានអ្វីអាចហាមឃាត់ពួកគេ មិនឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះអង្គបានឡើយ ដូចនេះ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកដឹកនាំដែលទើសទាល់ទាំងនោះថា “ទ្រង់បានធ្វើឲ្យសេចក្តីសរសើរបានគ្រប់លក្ខណ៍…
ញាំអាហារជាមួយក្សត្រ
បន្ទាប់ពីបានជួបម្ចាស់ក្សត្រីនៃចក្រភពអង់គ្លេស នៅពិធីសមោសរ នៅប្រទេសស្កត់លែន អ្នកស្រីស៊ីលវា (Sylvia) និងស្វាមីរបស់គាត់ ក៏បានទទួលព្រះរាជសារមួយ ដែលបានប្រាប់ថា ព្រះរាជវង្សរបស់ក្សត្រីសព្វព្រះទ័យនឹងមកលេងផ្ទះរបស់ពួកគេ ដើម្បីញាំតែ។ អ្នកស្រីស៊ីលវាក៏បានចាប់ផ្តើមការរៀបចំ និងសម្អាតផ្ទះ ដោយចិត្តថប់បារម្ភ អំពីការទទួលភ្ញៀវដែលជាក្សត្រ។ មុនពេលពួកគេមកដល់ នាងក៏បានចេញទៅក្រៅបេះផ្កា ដើម្បីដាក់ក្នុងថូលើតុ ដោយបេះដូងនាងលោតកាន់តែញាប់។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់កំពុងរំឭកនាងថា ព្រះអង្គជាក្សត្រលើអស់ទាំងក្សត្រ ហើយព្រះអង្គគង់នៅជាមួយនាងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ភ្លាមៗនោះ នាងក៏មានអារម្មណ៍ថា មានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត ហើយក៏បានគិតថា “តាមពិត ម្ចាស់ក្សត្រីក៏ជាមនុស្សដែរ”។
អ្នកស្រីស៊ីលវាគិតត្រូវ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានកត់សំគាល់ថា ព្រះទ្រង់ “ជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច ហើយជាព្រះអម្ចាស់លើអស់ទាំងព្រះអម្ចាស់” (១ធីម៉ូថេ ៦:១៥) ហើយអ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គ “ជាកូនរបស់ព្រះ”(កាឡាទី ៣:២៦)។ ពេលណាយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងជាអ្នកគ្រងមរតកជាមួយលោកអ័ប្រាហាំ(ខ.២៩)។ យើងមិនមានការបែងចែក ដែលប្រកាន់ពូជសាសន៍ វណ្ណៈ ឬភេទទៀតឡើយ ដ្បិតយើងរាល់គ្នា “រួមមកតែមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(ខ.២៨)។ យើងជាកូនរបស់ព្រះដ៏ជាមហាក្សត្រ។
អ្នកស្រីស៊ីលវា និងស្វាមីរបស់គាត់ បានញាំអាហារដោយក្តីសោមនស្ស ជាមួយម្ចាស់ក្សត្រីនៅថ្ងៃនោះ តែខ្ញុំមិនរំពឹងថា នឹងបានទទួលការអញ្ជើញពីព្រះនាងឡើយ។ តែខ្ញុំចូលចិត្តនឹកចាំថា ព្រះមហាក្សត្រដែលខ្ពស់បំផុត គង់នៅជាមួយខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា។ អ្នកដែលជឿព្រះយេស៊ូវអស់ពីចិត្ត(ខ.២៧) អាចរស់នៅ…
តន្រ្តីចេញពីតំបន់អនាធិបតេយ្យ
ខាតូរ៉ា ជាតំបន់អណាធិបតេយ្យតូចមួយ នៅប្រទេសប៉ារ៉ាហ្កាយ ក្នុងតំបន់អាមេរិកខាងត្បូង។ អ្នកភូមិនៅទីនោះមានជីវភាពក្រីក្រតោកយ៉ាកណាស់ ដោយពួកគេត្រូវចិញ្ចឹមជីវិតដោយដើររើសអេតចាយ នៅកន្លែងចាក់សំរាម។ ប៉ុន្តែ មានវង់តន្រ្តីមួយ បានកើតចេញមក ចេញពីស្ថានភាពដ៏ពិបាកនេះ គឺជារឿងដ៏ប្រសើរណាស់។
វីយូឡុងថ្មីមួយគ្រឿងមានតម្លៃថ្លៃជាងខ្ទមមួយខ្នង នៅក្នុងតំបន់អនាធិបតេយ្យនេះ ដូចនេះ វង់តន្រ្តីនេះក៏បានកើតមានភាពប៉ិនប្រសប់ ដោយច្នៃបង្កើតឧបករណ៍តន្រ្តី ដោយខ្លួនឯង ចេញពីអេតចាយ។ ពួកគេបានច្នែបង្កើតវីយូឡុង ពីធុងប្រេងឆា និងសម ដែលពួកគេបានកាត់ និងបត់ ដើម្បីចងភ្ជាប់នឹងខ្សែវីយូឡុង។ ពួកគេក៏បានច្នៃបង្កើតឧបករណ៍ផ្លុំសាក់សូហ្វូន ពីទុយោទឹក ដោយប្រើគំរបដប ធ្វើជារន្ធចុច។ ពួកគេក៏បានផលិតវីយូឡុងធំ សេឡូ ពីធុងស័ង្កសី ដោយប្រើប្រអប់កិននំ ធ្វើជាឧបករណ៍រឹតខ្សែ។ ទស្សនិកជនមានអារម្មណ៍រីករាយណាស់ ពេលដែលបានស្តាប់ពួកគេប្រគុំបទភ្លេងរបស់លោកម៉ូហ្សាត ដោយប្រើឧបករណ៍កែច្នៃទាំងនេះ។ វង់ភ្លេងមួយនេះ បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសជាច្រើន ដើម្បីប្រគុំតន្រ្តី ដោយបានលើកស្ទួយជីវិតយុវជនក្នុងក្រុមតន្រ្តីនេះ ឲ្យមានក្តីសង្ឃឹមឡើង។
វីយូឡុងចេញពីកន្លែងចាក់សម្រាម។ តន្រ្តីចេញពីតំបន់អនាធិបតេយ្យ។ នោះជានិមិត្តរូប នៃការផ្លាស់ប្រែ ដែលព្រះទ្រង់តែងធ្វើ ក្នុងជីវិតមនុស្សជាច្រើន។ ពេលដែលហោរាអេសាយ បានទទួលការបើកសម្តែងពីព្រះ អំពីស្នាព្រះហស្តថ្មីរបស់ព្រះអង្គ គាត់ក៏បានមើលឃើញការផ្លាស់ប្តូរស្រដៀងគ្នា នៃភាពស្រស់ស្អាត ដែលបានកើតចេញពីភាពទុរគត ដែលមានដូចជា ដីដែលក្រៀមក្រោះគ្មានជីវជាតិ ប្រែក្លាយជាកន្លែងដែលមានផ្ការីកស្គុសស្គាយ(អេសាយ ៣៥:១-២) វាលរហោសា្ថនប្រែជាមានផ្លូវទឹក ហូរកាត់(ខ.៦-៧)…
ស្គាល់សម្លេងព្រះអង្គ
កាលលោកឃែន(Ken) នៅបង្រៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរសម្រាប់កុមារ អស់រយៈពេល១ឆ្នាំ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តនាំសត្វដែលមានជីវិត ចូលក្នុងសាលារៀន ដើម្បីពន្យល់រឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ពេលដែលគាត់មកដល់សាលា ដើម្បីជួយបង្រៀន គេក៏បានសុំឲ្យគាត់នាំសត្វចៀមមួយក្បាលចូលកន្លែងបង្រៀន។ គាត់ត្រូវទាញសត្វដែលមានរោមស្រម៉ូវនោះ នឹងខ្សែ ចូលក្នុងទីលានហាត់ប្រាណរបស់ព្រះវិហារ។ ប៉ុន្តែ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក វាមិនសូវមានភាពស្ទាក់ស្ទើរនៅក្នុងការដើរតាមគាត់ឡើយ។ នៅចុងសប្តាហ៍ គាត់មិនចាំបាច់ត្រូវដឹកវានឹងខ្សែទៀតទេ គឺគាត់គ្រាន់តែហៅវា នោះវាក៏តាមគាត់ ដោយដឹងថា វាអាចទុកចិត្តគាត់។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ព្រះយេស៊ូវបានប្រៀបធៀបអង្គទ្រង់ ទៅនឹងអ្នកគង្វាល ដោយមានបន្ទូលថា សត្វចៀម ដែលជាអ្នកជឿទ្រង់ នឹងដើរតាមទ្រង់ ព្រោះពួកគេស្គាល់សម្លេងទ្រង់(យ៉ូហាន ១០:៤)។ តែចៀមទ្រង់ នឹងគេចចេញពីមនុស្សចម្លែក ឬចោរ(ខ.៥)។ ដូចនេះ យើងដែលជាកូនព្រះ ត្រូវស្គាល់សម្លេងរបស់ព្រះដែលជាអ្នកគង្វាល តាមរយៈការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គ។ ហើយខណៈពេលដែលយើងស្គាល់សម្លេងព្រះអង្គហើយ នោះយើងស្គាល់ចារិកលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ ហើយរៀនទុកចិត្តព្រះអង្គ។
ពេលណាយើងស្គាល់ និងស្រឡាញ់ព្រះកាន់តែខ្លាំង នោះយើងនឹងស្គាល់សម្លេងព្រះអង្គ ហើយអាចគេចចេញពី “ចោរដែលមកលួច សម្លាប់ និងបំផ្លាញ”(ខ.១០) គឺគេចចេញពីអ្នកដែលព្យាយាមបោកបញ្ឆោត និងនាំយើងចេញឆ្ងាយពីព្រះអង្គ។ យើងអាចទុកចិត្តថា សម្លេងរបស់ព្រះដែលជាអ្នកគង្វាលរបស់យើង នឹងនាំយើងទៅរកកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាព គឺផ្ទុយស្រឡះពីពួកគ្រូបង្រៀនខុសឆ្គងទាំងនោះ។—Julie Schwab
ការអ្វីដែលធំជាងខ្លួនយើង
អ្នកស្ម័គ្រចិត្តជាង២០០នាក់ បានជួយរើឥវ៉ាន់ពីបណ្ណាគារតុលា នៅទីក្រុងសោតថែមតុន ប្រទេសអង់គ្លេស ទៅកាន់អស័យដ្ឋានថ្មី ស្ថិតនៅតាមបណ្តោយផ្លូវដដែល។ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តទាំងនោះ ក៏បានឈរបន្តគ្នា ជាជួរ នៅលើផ្លូវសម្រាប់មនុស្សថ្មើរជើង ហើយក៏បានហុចសៀវភៅបន្តគ្នា ពីអាស័យដ្ឋានចាស់ ទៅកាន់អាស័យដ្ឋានថ្មី។ ពេលដែលបុគ្គលិកបណ្ណាគាម្នាក់ បានឃើញអ្នកស្ម័គ្រចិត្តទាំងនោះ ធ្វើការយ៉ាងសកម្មដូចនេះ គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តណាស់ ដែលបានឃើញមនុស្សជាច្រើនមកជួយយកអសារ ដោយពួកគេចង់រួមចំណែក នៅក្នុងការអ្វីដែលធំជាងខ្លួនពួកគេ។
យើងក៏អាចមានចំណែក នៅក្នុងការអ្វី ដែលធំជាងខ្លួនយើងផងដែរ។ព្រះទ្រង់ប្រើយើង ឲ្យឈោងចាប់ពិភពលោក ដោយព្រះរាជសារនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ដោយសារមាននរណាម្នាក់បានផ្សាយព្រះរាជសារនោះមកយើង នោះយើងអាចផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជសារនោះបន្តទៅអ្នកដទៃទៀត។ សាវ័កប៉ុលបានប្រៀបធៀបការនេះ ទៅនឹងការធ្វើស្រែ។ ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះដាំ ហើយអ្នកខ្លះទៀតស្រោចទឹក។ យើងជាអ្នកធ្វើការជាមួយព្រះ(១កូរិនថូស ៣:៩)។
ការងារនីមួយៗ ដែលយើងធ្វើបម្រើព្រះ សុទ្ធតែសំខាន់ តែយើងត្រូវធ្វើ ដោយអំណាចរបស់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គ។ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ នោះព្រះទ្រង់ជួយឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ ចម្រើនឡើងខាងវិញ្ញាណ ពេលដែលពួកគេដឹងថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយចាត់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ឲ្យយាងមកសុគត ជំនួសពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេរួចពីបាប(យ៉ូហាន ៣:១៦)។
ព្រះទ្រង់ធ្វើការងារទ្រង់ នៅលើផែនដី តាមរយៈ “អ្នកស្ម័គ្រចិត្ត” ដូចអ្នក និងខ្ញុំ។ ទោះយើងជាផ្នែកមួយនៃសហគមន៍ដែលធំជាងការរួមចំណែករបស់យើង ក៏យើងនៅតែអាចជួយឲ្យសហគមន៍នោះចម្រើនឡើង ដោយធ្វើការជាមួយគ្នា ដើម្បីចែករំលែកក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ…
មូលហេតុដែលត្រូវសម្រាក
បើអ្នកចង់រស់នៅ ឲ្យបានយូរ ចូរសម្រាកលំហែរកាយ។ បន្ទាប់ពីការសិក្សាអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ មកលើពួកនាយកប្រតិបត្តិភេទប្រុស ក្នុងវ័យកណ្តាល ដែលសុទ្ធតែមានហានិភ័យ នៅក្នុងការកើតជំងឺបេះដូង អ្នកស្រាវជ្រាវ នៅទីក្រុងហេស៊ីនគី ប្រទេសហ្វាំងឡង់ ក៏បានបន្តការសិក្សា មកលើអ្នកចូលរួមទាំងនោះទៀត។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទាំងនោះក៏បានរកឃើញ អ្វីមួយ ដែលពួកគេមិនបានរកឃើញ ក្នុងការសិក្សាពីដំបូង។ គឺពួកគេរកឃើញថា អត្រានៃការស្លាប់ មានកំរិតទាបជាង ក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានចំណាយពេលសម្រាកលំហែរកាយ។
ការងារជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់នៃជីវិត ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យមនុស្សជាតិ តាំងពីមុនពេលដែលទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ បានប្រេះបែក ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា ស្តេចសាឡូម៉ូនបានចែង អំពីភាពគ្មានន័យ នៃការងាររបស់អ្នកដែលមិនបានធ្វើការថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ដោយទ្រង់ទទួលស្គាល់ថា ពួកគេបានប្រឹងប្រែង ដោយការនឿយហត់ និងទុក្ខព្រួយ(សាស្តា ២:២២-២៣)។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា សូម្បីតែនៅពេលដែលពួកគេមិនធ្វើការ គំនិតរបស់ពួកគេមិនបានសម្រាកទេ ព្រោះពួកគេនៅតែគិត អំពីការអ្វីដែលចាំបាច់ត្រូវធ្វើ(ខ.២៣)។
ពេលខ្លះ យើងក៏មានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាកំពុងតែដេញតាមខ្យល់(ខ.១៧) ហើយក៏មានចិត្តនឿយណាយ ចំពោះអសមត្ថភាពរបស់យើង នៅក្នុង “ការបញ្ចប់” កិច្ចការ ។ តែពេលណាយើងនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់ជាផ្នែកមួយនៃការងាររបស់យើង ហើយមានគោលបំណង ដែលស្របនឹងព្រះទ័យព្រះអង្គ នោះយើងអាចធ្វើការ និងចំណាយពេលសម្រាក។ យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងផ្គត់ផ្គង់យើង ដ្បិតព្រះអង្គជាអ្នកប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ស្តេចសាឡ៉ូម៉ូនបានទទួលស្គាល់ថា…
អ្វីៗដែលអ្នកត្រូវការ
នៅក្នុងការជួបជុំគ្រួសារ កាលពីពេលកន្លងមក ខ្ញុំបានអង្គុយនៅតុអាហារ ហើយមើលទៅភាពច្របូកច្របល់ដ៏រីករាយ នៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ។ ម្តាយមីង ពូ ក្មួយប្រុសស្រី និងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ កំពុងតែញាំអាហារ និងជួបជុំគ្នាយ៉ាងរីករាយ។ ខ្ញុំក៏មានអំណរផងដែរ។ ពេលនោះ ខ្ញុំស្រាប់តែនឹកឃើញថា នៅទីនោះ មានតែខ្ញុំទេ ដែលជាស្រ្តីគ្មានកូន និងគ្មានគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួន។
ស្រ្តីនៅលីវជាច្រើន មានបទពិសោធន៍ស្រដៀងនេះផងដែរ។ ក្នុងវប្បធម៌របស់ខ្ញុំ ដែលជាជនជាតិអាស៊ី យើងឲ្យតម្លៃមកលើមង្គលការ និងការមានកូន ដូចនេះ ការមិនមានគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួន អាចនាំឲ្យមានអារម្មណ៍ថា មិនពេញលក្ខណៈ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងតែខ្វះចំណុចស្នូលមួយ ដែលជាអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានភាពពេញលេញ។
ហេតុនេះហើយ សេចក្តីពិត ដែលចែងថា ព្រះទ្រង់ជា “ទីពឹងនៃចិត្តខ្ញុំ” បានកម្សាន្តចិត្តខ្ញុំណាស់(ទំនុកដំកើង ៧៣:២៦)។ ពេលដែលព្រះទ្រង់បែកចែកទឹកដីឲ្យពូជអំបូរទាំងឡាយ របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ពូជអំបូរលេវី ដែលជាពូជសង្ឃ មិនបានទទួលចំណែកនឹងគេឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា ព្រះអង្គជាទីពឹងនៃចិត្ត ហើយជាចំណែកមរដកនៃពួកគេ ជារៀងរហូត(ចោទិយកថា ១០:៩)។ ពួកគេអាចរកឃើញភាពស្កប់ចិត្តដ៏ពេញលេញ ក្នុងព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងបំពេញតម្រូវការគ្រប់យ៉ាងរបស់ពួកគេ។
អ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ខ្វះអ្វីមួយ ដែលមិនទាក់ទងនឹងគ្រួសារនោះឡើយ។ យើងប្រហែលជាកំពុងតែស្រេកឃ្លាន ចង់បានការងារដែលល្អជាងមុន ឬរៀនឲ្យបានខ្ពស់ជាងមុន។…