ទទួលទោស ដោយមិនបានប្រព្រឹត្តខុស
នៅថ្ងៃទី៣០ ខែមករា ឆ្នាំ ២០១៨ បន្ទាប់ពីលោកម៉ាខុម អាឡេកសាដឺរ(Malcolm Alexander)បានជាប់គុក៣៨ឆ្នំា គាត់ក៏បានដើរចេញពីពន្ធធនាគា ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលមានសេរីភាពឡើងវិញ។ តាមភស្តុតាងនៃការពិនិត្យឌីអិនអេ បានបញ្ជាក់ថា លោកអាឡេកសាដឺរ មិនបានប្រព្រឹត្តខុសដូចការចោទប្រកាន់នោះទេ។ គាត់បានប្រកាន់ជំហរដ៏មុតមាំ នៅក្នុងការអៈអាងថា គាត់ជាមនុស្សស្លូតត្រង់ ខណៈពេលដែលតុលាការបានសម្រេចកាត់ទោសគាត់ ដោយអយុត្តិធម៌។ ជនស្លូតត្រង់ម្នាក់នេះបានជាប់គុកដោយអយុត្តិធម៌ អស់ពេលជិត៤ទសវត្សរ៍ ដោយសារមេធាវីការពារក្តីដ៏អសមត្ថភាពរបស់គាត់(ក្រោយមក ត្រូវបានគេហាមមិនឲ្យធ្វើជាមេធាវីទៀត) ភស្តុតាងដែលគេប្រមូលបាន ដោយខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន និងវិធីសាស្រ្តស៊ើបអង្កេតដែលមិនប្រាកដប្រជា។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលគេដោះលែងគាត់ឲ្យមានសេរីភាព គាត់ក៏បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តប្រកបដោយគុណរបស់ព្រះ ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់ក៏បានប្រាប់គេថា គាត់មិនអាចខឹងបានទេ។ គាត់គ្មានពេលគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីខឹងទៀតឡើយ។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកអាឡេកសានដឺរ បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តប្រកបដោយព្រះគុណព្រះដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ បើការកាត់ក្តីដ៏អយុត្តិធម៌ បានធ្វើឲ្យយើងខាតបង់ពេលវេលាអស់៣៨ឆ្នាំ ហើយបានបំផ្លាញកេរឈ្មោះរបស់យើង នោះយើងទំនងជាខឹងសម្បា ចំពោះគេ។ គាត់បានអត់ទ្រាំអស់ជាច្រើនឆ្នាំ នៅក្នុងគុក ដោយចិត្តខ្លោចផ្សា ដោយបន្ទុកនៃភាពអយុត្តិធម៌ ដែលគាត់បានទទួលរង ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានស្នងការអាក្រក់ ដោយការអាក្រក់ឡើយ។ គាត់មិនបានបម្រើកម្លាំងរបស់គាត់ ដើម្បីសងសឹក តែបានបង្ហាញចេញនូវឥរិយ៉ាបថ ដូចដែលសាវ័កពេត្រុសបានបង្គាប់ថា ចូរកុំ “ធ្វើការអាក្រក់ស្នងនឹងការអាក្រក់ ឬពាក្យប្រមាថស្នងនឹងពាក្យប្រមាថឡើយ”(១ពេត្រុស ៣:៩)។
ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើង ឲ្យធ្វើល្អថែមមួយកំរិតទៀត គឺដូចដែលសាវ័កពេត្រុសបានប្រាប់យើងថា យើងមិនត្រូវសងសឹកមកលើគេវិញឡើយ…
ស្នាព្រះហស្តសម្រាប់អ្នក
ជីដូនរបស់ខ្ញុំជាជាងកាត់ដេរដ៏ស្ទាត់ជំនាញ ដែលបានឈ្នះការប្រកួត នៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់គាត់ នៅរដ្ឋតិចសាស់។ ពេញមួយជីវិតគាត់ គាត់បានអបអរឱកាស ឬព្រឹត្តិការពិសេសៗ ដោយប្រើអំណោយទានកាត់ដេរដោយផ្ទាល់ដៃ។ ឧទាហរណ៍ គាត់បានចាក់អាវរងាពណ៌ឈាមជ្រូក ធ្វើជាអំណោយសម្រាប់ថ្ងៃបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ខ្ញុំនៅវិទ្យាល័យ។ ហើយគាត់ក៏បានដេរភួយពណ៌បៃតងខ្ចី សម្រាប់ថ្ងៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំមើលទៅជាយអាវ និងភួយទាំងនោះ ខ្ញុំក៏បានរកឃើញហត្ថលេខារបស់គាត់ ដែលបានសរសេរថា “ផលិតដោយជីដូនរបស់អ្នក”។ ពាក្យដែលគាត់បានប៉ាក់ពីលើក្រណាត់ទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគាត់មានចំពោះខ្ញុំ ហើយបានបង្ហាញក្តីជំនឿរបស់គាត់ផងដែរ។
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ ដោយបញ្ជាក់អំពីគោលបំណងនៃជីវិតរបស់ពួកគេ ក្នុងពិភពលោកនេះ។ គឺដូចដែលគាត់បានពិពណ៌នាថា ពួកគេគឺជា “ស្នាដៃ ដែលទ្រង់បង្កើតក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវសំរាប់ការល្អ ដែលព្រះបានរៀបចំជាមុន ឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាម”(២:១០)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ពាក្យ “ស្នាដៃ” គឺមានន័យថា ស្នាដៃសីល្បៈ ឬស្នាដៃឯក។ បន្ទាប់មក សាវ័កប៉ុលក៏បានពិពណ៌នាថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើង ឲ្យធ្វើជាស្នាព្រះហស្តទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងធ្វើការល្អ ឬបង្ហាញចេញនូវទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ ក្នុងលោកិយនេះ។ យើងមិនអាចជួយសង្រ្គោះខ្លួនឯង ដោយការប្រព្រឹត្តល្អបានទេ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះបានបង្កើតយើងមក ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏អាចប្រើយើង ដើម្បីនាំអ្នកដទៃ ឲ្យស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ផងដែរ។
ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានឈ្ងោកទៅរកម្ជុលរបស់គាត់ ដើម្បីដេរអាវ និងភួយ ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគាត់មានចំពោះខ្ញុំ និងបង្ហាញចិត្តដែលចង់ឲ្យខ្ញុំរកឃើញគោលបំណងនៃជីវិត នៅលើផែនដីនេះ។…
ពីការទួញយំ ក្លាយជាការថ្វាយបង្គំ
អ្នកស្រីគីមចាប់ផ្តើមប្រយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីកដោះ ក្នុងឆ្នាំ ២០១៣។ បន្ទាប់ពីការព្យាបាលរបស់គាត់បានបញ្ចប់ បានរយៈពេល៤ថ្ងៃ វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានរកឃើញថា គាត់មានជម្ងឺសួតដែលកំពុងតែរីករាលដាល ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់អាចរស់នៅបានតែ៣ទៅ៥ឆ្នាំទៀតប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ក៏បានសោកសង្រេង ដោយអធិស្ឋានទាំងខ្សឹកខ្សួល ខណៈពេលដែលគាត់បង្ហាញចេញនូវអារម្មណ៍របស់គាត់ នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងឆ្នាំដំបូង។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំបានជួបអ្នកស្រីគីម នៅឆ្នាំ២០១៥ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់បានថ្វាយទុក្ខលំបាករបស់គាត់ ដាច់ដល់ទ្រង់ ហើយក៏បានបង្ហាញចេញនូវក្តីអំណរ និងសន្តិភាព ដែលគាត់មានក្នុងចិត្ត។ ទោះនៅថ្ងៃខ្លះ គាត់នៅតែមានការពិបាក ព្រះជាម្ចាស់បានបន្តកែប្រែទុក្ខលំបាកដែលធ្វើឲ្យចិត្តរីករៃ ឲ្យក្លាយទៅជាទីបន្ទាល់ដ៏ថ្លៃថា្ល នៃការសរសើរដំកើង ពេញដោយសង្ឃឹម ខណៈពេលដែលគាត់លើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ។
សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ អាចកែប្រែការទួញយំរបស់យើង ឲ្យក្លាយជាការលោតរាំ។ ទោះការប្រោសឲ្យជារបស់ទ្រង់ មិនតែងតែដូចអ្វីដែលយើងសង្ឃឹមចង់បានក្តី ក៏យើងអាចទុកចិត្តថា ផ្លូវរបស់ទ្រង់តែងតែល្អជានិច្ច(ទំនុកដំកើត ៣០:១-៣)។ ទោះដំណើរជីវិតយើងបានប្រឡាក់ទៅដោយទឹកភ្នែកយ៉ាងណាក្តី ក៏យើងនៅតែមានហេតុផលជាច្រើនរាប់មិនអស់ ដើម្បីនឹងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ(ខ.៤)។ យើងអាចអរសប្បាយក្នុងព្រះជាម្ចាស់ ខណៈពេលដែលទ្រង់ជួយឲ្យជំនឿយើងមានភាពរឹងមាំ(ខ.៥-៧)។ យើងអាចស្រែករកសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់(ខ.៨-១០) ដោយអបអរចំពោះសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលទ្រង់បានប្រទាន ដល់អ្នកថ្វាយបង្គំជាច្រើនដែលទួញយំ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលអាចកែប្រែទំនួញនៃភាពអស់សង្ឃឹម ឲ្យក្លាយជាក្តីអំណរដ៏រស់រវើក ដែលមិនពឹងផ្អែកលើកាលៈទេសៈ(ខ.១១-១២)។
ខណៈពេលដែលព្រះនៃយើងដែលប្រកបដោយសេចក្តីមេត្តា កម្សាន្តចិត្តយើង ពេលដែលយើងមានទុក្ខព្រួយ ទ្រង់ក៏បានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ដោយសន្តិភាព ហើយប្រទានកម្លាំង ឲ្យយើងអាចចែករំលែកសេចក្តីអាណឹត ទៅដល់អ្នកដទៃ…
កេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿ
ឈ្មោះរបស់អ្នកស្រីម៉ាដេលីន ហារេត អរ ជែកសិន វីលាម(Madeline Harriet Orr Jackson Williams) ជាឈ្មោះដ៏វែង តែមិនវែងដូចអាយុរបស់គាត់ទេ។ គាត់បានរស់ដល់អាយុ១០១ឆ្នាំ ដោយមានស្វាមីពីរនាក់ ដែលបានស្លាប់មុនគាត់។ ស្វាមីគាត់សុទ្ធតែជាគ្រូអធិប្បាយ។ អ្នកស្រីម៉ាដេលីន គឺជាយាយរបស់ខ្ញុំ ហើយយើងបានហៅគាត់ថា ម៉ាំម៉ា(Momma)។ ខ្ញុំ និងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំត្រូវតែស្គាល់គាត់ឲ្យបានជិតដិត ព្រោះយើងបានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះគាត់ រហូតដល់ពេលដែលស្វាមីទីពីររបស់គាត់ បានលាចាកលោកចោលគាត់។ ក្រោយមក យើងក៏បានផ្លាស់ទៅរស់នៅ ចម្ងាយប្រហែល៧០គីឡូម៉ែត្រពីគាត់។ យាយរបស់យើង គឺជាស្រ្តីដែលចូលចិត្តច្រៀងបទទំនុកដំកើង សូត្រខគម្ពីរ និងលេងព្យាណូ ហើយគាត់ក៏កោតខ្លាចព្រះផងដែរ។ ខ្ញុំនិងបងប្អូនខ្ញុំមានការនឹកចាំអំពីគាត់ ដោយសារជំនឿរបស់គាត់។
តាមបទគម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ១:៣-៧ អ្នកស្រីឡូអ៊ីស ដែលជាជីដូនរបស់លោកធីម៉ូថេ និងអ្នកស្រីយូនិច ដែលជាម្តាយរបស់គាត់មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំង មកលើជីវិតគាត់។ ការរស់នៅ និងការបង្រៀនរបស់ពួកគេ បានចាក់ឬសចូលក្នុងដីដ៏មានជីជាតិនៃព្រះគម្ពីរ(ខ.៥ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៤-១៦) ហើយទីបំផុត សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេបានរីកឡើង នៅក្នុងចិត្តរបស់លោកធីម៉ូថេ។ អ្នកទាំងពីរបានអប់រំគាត់ ផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរ ដែលមិនគ្រាន់តែបានធ្វើជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃទំនាក់ទំនង ដែលគាត់មានជាមួយព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែក៏ជាកត្តាដ៏សំខាន់ ដែលនាំឲ្យគាត់ក្លាយជាមនុស្សដ៏មានប្រយោជន៍ នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ(១:៦-៧)។
សព្វថ្ងៃនេះ ក៏ដូចជានៅសម័យលោកធីម៉ូថេ…
អំណរនៅកន្លែងដែលពិបាក
មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានផ្ញើសារជាសម្លេង សុំឲ្យខ្ញុំផ្ញើសារឲ្យនាង ពេលណានាងមិនអាចលើកទូរស័ព្ទនិយាយជាមួយខ្ញុំ។ ក្នុងសារនោះ គាត់បាននិយាយបញ្ចប់ ដោយភាពរីករាយថា “សូមឲ្យមានថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ!” ខណៈពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីពាក្យនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា យើងគ្មានអំណាចអ្វី ដើម្បីធ្វើឲ្យថ្ងៃនីមួយៗ ក្លាយជា “ថ្ងៃដ៏អស្ចារ្យ”ឡើយ ព្រោះយើងត្រូវជួបឧបស័គ្គជាច្រើន ដែលតែងតែរំខានការរស់នៅរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំពិនិត្យមើលជីវិតប្រចំាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំឲ្យបានស៊ីជម្រៅ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា មានកក្តាមួយចំនួន ដែលធ្វើឲ្យការរស់នៅរបស់ខ្ញុំមានភាពល្អប្រសើរឡើង ទោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំបានជួបរឿងល្អ ឬអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។
មានពេលមួយ ហោរាហាបាគុកកំពុងតែជួបរឿងដ៏ពិបាកជាច្រើន។ ព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្តែងឲ្យគាត់ដឹងថា នៅថ្ងៃមួយ ផលដំណាំ និងហ្វូងសត្វចិញ្ចឹម ដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះពឹងផ្អែក នឹងមិនបង្កើតផលឡើយ(ហាបាគុក ៣:១៧)។ ដើម្បីអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក ពួកគេមិនអាចពឹងផ្អែកលើគំនិតវិជ្ជមានតែម្យ៉ាងឡើយ។ នៅសម័យនោះ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលនឹងត្រូវជួបភាពទីទាល់ក្រយ៉ាងខ្លាំង។ ពោះលោកហាបាគុកក៏ញ័រប៉ផុក បបូរមាត់គាត់ក៏ញ័រទទាក់ ដោយឮសំឡេងនោះ មានសេចក្តីពុករលួយចូលក្នុងឆ្អឹងរបស់គាត់ គាត់ក៏ភ័យញ័រនៅក្នុងខ្លួន(ខ.១៦)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកហាបាគុកនិយាយថា គាត់នឹងនៅតែរីករាយ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ ហើយអរសប្បាយក្នុងព្រះសង្រ្គោះ(ខ.១៨)។ គាត់ក៏បានប្រកាស់ថា គាត់មានសេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ ដែលប្រទានកម្លាំង ឲ្យគាត់ដើរក្នុងកន្លែងដែលពិបាក(ខ.១៩)។
ជួនកាល យើងឆ្លងកាត់រដូវកាលនៃការឈឺចាប់ និងទុក្ខលំបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ប៉ុន្តែ ទោះយើងបាត់បង់ ឬខ្វះខាតអ្វីក៏ដោយ ក៏យើងអាចអរសប្បាយ ក្នុងទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដូចលោកហាបាគុកផងដែរ។…
ឈរដោយចិត្តក្លាហាន
នៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ខណៈពេលដែលអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំអាឡឺម៉ង់ភាគច្រើន ចុះចូលនឹងលោកអ៊ីត្លែ ដែលជាមេដឹកនាំផ្តាច់ការរបស់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ លោកម៉ាទីន នេម៉ូល័រ(Martin Niemöller) ដែលជាទេវវិទូ និងជាគ្រូគង្វាល ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកក្លាហានមួយចំនួន ដែលបានប្រឆាំងនឹងអំពើអាក្រក់របស់របបណាហ្ស៊ី។ ខ្ញុំបានអានរឿងមួយ ដែលពិពណ៌នា អំពីជនជាតិអាឡឺម៉ង់វ័យចំណាស់មួយក្រុម កំពុងឈរនៅខាងក្រៅសណ្ឋាគារធំមួយ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ ហើយក្នុងចំណោមពួកគេមានបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងតែជញ្ជូនវ៉ាលីរបស់ក្រុមនោះ យ៉ាងញាប់ដៃញាប់ជើង។ មានមនុស្សម្នាក់បានសួរថា តើមនុស្សមួយក្រុមនេះជានរណា? គេក៏បានឆ្លើយថា “ពួកគេជាគ្រូគង្វាលអាឡឺម៉ង់”។ “ចុះចំណែកឯបុរសវ័យក្មេងនោះ ជានរណាដែរ?” “គាត់គឺលោកម៉ាទីន នេម៉ូល័រ។ គាត់មានអាយុ៨០ឆ្នាំហើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់ក្មេងជាងវ័យ ដោយសារគាត់ មិនចេះភ័យខ្លាច ”។ លោកនេម៉ូល័រអាចជម្នះការភ័យខ្លាច មិនមែនដោយសារគាត់មានហ្សែនជាមនុស្សអស្ចារ្យពីកំណើត ដែលមិនចេះភ័យខ្លាចនេះឡើយ ប៉ុន្តែ គឺដោយសារតែព្រះគុណរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត កាលពីមុន គាត់ធ្លាប់មានទស្សនៈប្រឆាំងនឹងជនជាតិយូដា ឬជ្វីប។ ប៉ុន្តែ គាត់បានលន់តួរបាប ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានស្អាងគាត់ឡើងវិញ ហើយជួយឲ្យគាត់និយាយ និងរស់នៅតាមសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់។
លោកម៉ូសេលើកទឹកចិត្តប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ឲ្យជម្នះការភ័យខ្លាច ហើយដើរតាមព្រះ ក្នុងសេចក្តីពិត។ ពេលដែលពួកគេបានទទួលដំណឹងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងដកលោកម៉ូសេចេញពីពួកគេ ពួកគេក៏មានការភ័យខ្លាច បានជាអ្នកដឹកនាំរូបនេះកំឡាចិត្តពួកគេ ដោយពាក្យសម្តីដ៏មុតមាំថា “ចូរមានកំឡាំងហើយចិត្តក្លាហានឡើង កុំឲ្យខ្លាច ឬមានសេចក្តីភ័យញ័រចំពោះគេឡើយ ដ្បិតគឺព្រះយេហូវ៉ា…
លើសពីនិមិត្តរូប
មានពេលមួយ លោកយ័រដិន បូហានុន(Jordan Bohannon) ដែលជាតារាបាល់បោះនៃសកលវិទ្យាល័យ រដ្ឋអាយូវ៉ា មានចេតនាបោះបាល់ មិនឲ្យចូលកន្រ្តក។ បើគាត់បោះបាល់ចូលកន្ត្រកនៅពេលនោះ គាត់អាចបំបែកឯកត្តកម្មរបស់សាលាគាត់ ដែលកំណត់ត្រាមុន ត្រូវបានគេបង្កើតកាលពី២៥ឆ្នាំមុន។ កាលនេះ គាត់ហៀបនឹងបង្កើតប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់ក្រុមគាត់។ តើហេតុអ្វីបានជាគាត់មិនចង់បោះបាល់មួយគ្រាប់នោះ ឲ្យចូលកន្ត្រក? កាលពីឆ្នាំ១៩៩៣ បន្ទាប់ពីលោកគ្រីស ស្រ្ទីត(Chris Street) ដែលជាជើងឯកប្រចាំសាលានោះ បានបោះបាល់បញ្ចូលកន្ត្រកជាបន្តបន្ទាប់បាន៣៤គ្រាប់ គាត់ក៏បានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់រថយន្តបុកគ្នា។ ហេតុនេះហើយ លោកយ័រដិនក៏បានសម្រេចចិត្តផ្តល់ការគោរព និងការរំឭកដល់លោកស្រ្ទីត ដោយមិនព្រមបំបែកឯកត្តកម្មរបស់គាត់។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកបូហានុនមិនបានយកការលើកដំកើងខ្លួនឯង ជាសំខាន់ឡើយ។ យើងអាចមើលឃើញគុណតម្លៃដូចនេះ នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកប្រយុទ្ធវ័យក្មេងម្នាក់ ឈ្មោះដាវីឌ។ មានពេលមួយ ស្តេចដាវីឌបានលាក់ខ្លួនក្នុងរូងភ្នំជាមួយនឹងកងទ័ពរបស់ទ្រង់ ដែលកំពុងចុះខ្សោយ។ ពេលនោះ ទ្រង់ចង់សោយទឹកអណ្តូង នៅភូមិបេថ្លេហិម ដែលជាស្រុកកំណើតណាស់ ប៉ុន្តែ ពួកសាសន៍ភីលីស្ទីនដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច កំពុងតែគ្រប់គ្រងតំបន់នោះ(២សាំយ៉ូអែល ២៣:១៤-១៥)។
ពួកអ្នកខ្លាំងពូកែទាំង៣នាក់របស់ទ្រង់នោះ ក៏បំបែកពួកទ័ពភីលីស្ទីន កាត់ចូលទៅដងទឹកអណ្តូង នៅមាត់ទ្វារបេថ្លេហិមយកមកថ្វាយដាវីឌ តែទ្រង់មិនព្រមសោយទេ គឺទ្រង់ចាក់ច្រួចថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ ដោយទូលថ្វាយថា “រួចទូលថា ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមឲ្យការយ៉ាងនេះនៅឆ្ងាយពីទូលបង្គំទៅ កុំឲ្យទូលបង្គំធ្វើឡើយ តើគួរឲ្យទូលបង្គំផឹកឈាមរបស់មនុស្ស ដែលទៅទាំងប្រថុយជីវិតដូច្នេះឬអី?”(ខ.១៦-១៧)។
ក្នុងលោកិយ ដែលមនុស្សច្រើនតែឲ្យរង្វាន់…
បន្តដំណើរទៅមុខទៀត
កាលខ្ញុំធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុន ខ្ញុំមានឱកាសទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាច្រើន ដែលមានអំណោយទាន និងស្លូតបូត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានពេលមួយ គម្រោងរបស់យើងត្រូវបានដឹកនាំ ដោយអ្នកគ្រប់គ្រងដែលមកពីក្រៅក្រុង។ ទោះបីជាក្រុមការងារយើងបាននំាឲ្យមានការរីកចម្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ រៀងរាល់សប្តាហ៍ អ្នកគ្រប់គ្រងរូបនេះបានទូរស័ព្ទមកយើង ដោយរិះគន់ការងារយើង ដោយមិនសំចៃដៃ ហើយបានទាមទាឲ្យយើង មានការប្រឹងប្រែងបន្ថែមទៀត។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការបាក់ទឹកចិត្ត និងភ័យខ្លាច។ ជួនកាល ខ្ញុំចង់លាឈប់ពីការងារ។
លោកម៉ូសេក៏ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ចង់បោះបង់ការតស៊ូផងដែរ ពេលដែលគាត់ទៅជួបស្តេចផារ៉ោន ក្នុងអំឡុងពេលដែលគ្រោះចង្រៃនៃភាពងងឹត បានកើតមាននៅស្រុកអេស៊ីព្ទ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានទម្លាក់គ្រោះចង្រៃ៨ប្រភេទទៀត មកលើស្រុកអេស៊ីព្ទ ហើយទីបំផុតស្តេចផារ៉ោនក៏បានផ្ទុះកំហឹងដាក់គាត់ ដោយបន្ទូលថា “ថយចេញពីអញទៅ ចូរប្រយ័ត្ន កុំឲ្យមកនៅមុខអញទៀតឡើយ ដ្បិតបើថ្ងៃណាដែលឯងមកនៅមុខអញ នោះឯងនឹងត្រូវស្លាប់”(និក្ខមនំ ១០:២៨)។
ទោះបីជាលោកម៉ូសេបានទទួលការគំរាមបែបនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តប្រើគាត់ ដើម្បីរំដោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចពីការគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចផារ៉ោន។ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ នោះលោកម៉ូសេក៏ចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទទៅ ឥតកោតខ្លាចដល់សេចក្តីកំហឹងនៃស្តេចឡើយ ដ្បិតលោកបានកាន់យ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ហាក់ដូចជាឃើញព្រះដ៏មើលមិនឃើញដែរ(ហេព្រើរ ១១:២៧)។ លោកម៉ូសេបានយកឈ្នះស្តេចផារ៉ោន ដោយជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងរំដោះរាស្រ្តទ្រង់ តាមព្រះបន្ទូលសន្យា(និក្ខមនំ ៣:១៧)។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏អាចពឹងផ្អែកលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានសន្យាថា ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយយើងគ្រប់ពេលវេលា ដោយទ្រទ្រង់យើង តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គជួយយើង ឲ្យជម្នៈសម្ពាធនៃការគំរាមកំហែង និងការឆ្លើយតបខុស ដោយប្រទានយើង នូវអំណាច…
តម្លៃដ៏ពិតនៃជីវិត
កម្មវិធីទូរទស្សន៍មួយបានចាក់បញ្ចាំង អំពីយុវជនវ័យក្មេង ដែលស្លៀកឯកសណ្ឋានសិស្សវិទ្យាល័យ ដើម្បីស្វែងយល់ អំពីជីវិតរបស់ក្មេងជំទង់។ ពួកគេបានរកឃើញថា ក្មេងជំទង់បានប្រើបណ្តាញសង្គម ដើម្បីវាស់ស្ទង់តម្លៃរបស់ខ្លួនឯង។ ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍នោះ អ្នកចូលរួមម្នាក់បានធ្វើការសង្កេតឃើញថា “សិស្សសាលា បានឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង ដោយផ្អែកទៅលើបណ្តាញសង្គម ដោយរាប់ចំនួន ឡែក(like) ដែលពួកគេបានទទួល សម្រាប់រូបថត ដែលពួកគេបានបង្ហោះ ក្នុងហ្វេសប៊ុក”។ ពួកគេត្រូវការការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ ដែលអាចជំរុញពួកគេ ឲ្យបង្ហាញចេញនូវអាកប្បកិរិយ៉ាដែលហួសហេតុ។
ការស្រេកឃ្លានការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ គឺកើតមានតាំងពីដើមមក។ ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក ២៩ នាងលេអាស្រេកឃ្លានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកយ៉ាកុប ដែលជាស្វាមី។ នាងបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីបញ្ហានេះ នៅក្នុងការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនបីនាក់ដំបូងរបស់នាង ដែលសុទ្ធតែបង្ហាញអំពីភាពឯកោរបស់នាង(ខ.៣១-៣៤)។ ប៉ុន្តែ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលលោកយ៉ាកុបមិនបានបង្ហាញចេញនូវការទទួលស្គាល់ ដែលនាងត្រូវការឡើយ។
នៅកំណើតកូនទី៤ នាងលេអាក៏បានងាកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងងាកទៅរកប្តីរបស់នាង ដោយដាក់ឈ្មោះកូនទី៤របស់នាងថា យូដា ដែលមានន័យថា “ការសរសើរដំកើង”(ខ.៣៥)។ ទីបំផុត នាងលេអាបានរកឃើញតម្លៃរបស់នាង នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ នាងក៏បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃរឿងនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះ ដោយលោកយូដា ដែលជាកូនរបស់នាង បានធ្វើជាបុព្វបុរសរបស់ស្តេចដាវីឌ ហើយក្រោយមក ក៏បានធ្វើជាបុព្វបុរសរបស់ព្រះយេស៊ូវទៀត។
យើងអាចព្យាយាមស្វែងរកតម្លៃរបស់យើង តាមមធ្យោបាយជាច្រើន តែមានតែក្នុងព្រះយេស៊ូវទេ ដែលយើងអាចរកឃើញអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ដែលជាកូនរបស់ព្រះ ជាអ្នកស្នងមរតកជាមួយព្រះគ្រីស្ទ និងជាអ្នកដែលនឹងបានទៅនៅជាមួយព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អស់កល្បជានិច្ច។…
ការសម្រេចចិត្តរស់នៅអនាថា
លោកខេត វ៉ាស័រមែន(Keith Wasserman) ដែលជានាយកប្រតិបត្តិ នៃក្រុមហ៊ុន ហ្គ៊ូត វើក បានសម្រេចចិត្តរស់នៅ ជាជនអនាថា រយៈពេលពីរបីថ្ងៃ មួយឆ្នាំម្តង ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩៨៩ ដើម្បីឲ្យខ្លួនគាត់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីអាណឹតកាន់តែខ្លាំង ចំពោះអ្នកដទៃ។ គាត់និយាយថា គាត់ទៅរស់នៅ តាមចិញ្ចើមថ្នល់ ដើម្បីពង្រីកទស្សនៈ និងការយល់ដឹងរបស់គាត់ អំពីមនុស្ស ដែលគ្មានផ្ទះនៅ។
ក្នុងរឿងនេះ លោកខេតបានដាក់ខ្លួន ធ្វើជាមនុស្សអនាថា ដើម្បីបម្រើជនអនាថាទាំងឡាយ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង។ ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាអ្នកបង្កើតចក្រវាលទាំងមូល បានសម្រេចព្រះទ័យបន្ទាបព្រះកាយទ្រង់ យាងចុះមកយកកំណើតជាទារក ដែលងាយនឹងរងគ្រោះ ដើម្បីរស់នៅជាមនុស្ស ដើម្បីទទួលបទពិសោធន៍ ដែលយើងគ្រប់គ្នាបានជួប ហើយដើម្បីសុគត នៅក្រោមដៃរបស់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យយើងអាចពិសោធន៍នឹងទំនាក់ទំនង ជាមួយព្រះជាម្ចាស់។
អ្នកនិពន្ធនៃបទគម្ពីរហេព្រើរបានលើកឡើងថា ព្រះយេស៊ូវ “ទ្រង់ក៏ទទួលចំណែកជាសាច់ឈាមដូច្នោះដែរ ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានបំផ្លាញអានោះ ដែលមានអំណាចលើសេចក្តីស្លាប់ គឺជាអារក្ស ដោយទ្រង់សុគត”(២:១៤)។ ព្រះយេស៊ូវបានបន្ទាបព្រះកាយ ឲ្យទាបជាងពួកទេវតា ទោះទ្រង់ជាព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកគេក៏ដោយ(ខ.៩)។ ទ្រង់បានយកកំណើតជាមនុស្ស ហើយបានសុគត ហើយទ្រង់បានរងទុក្ខជួសយើង ទោះទ្រង់ជាព្រះដែលមានគ្រប់ចេស្តាក៏ដោយ។ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ ធ្វើដូចនេះ? ព្រោះការនេះបាន ផ្សៈផ្សាទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស…