ធ្វើតាមសម្រួល
ខ្ញុំ និងឪពុកខ្ញុំធ្លាប់កាប់រំលំដើមឈើ ហើយកាត់ដើមឈើទាំងនោះជាកំណាត់ៗ ដោយប្រើរណាវែងមួយ ដែលត្រូវប្រើកម្លាំងមនុស្សពីរនាក់។ កាលនោះ ដោយសារខ្ញុំនៅក្មេងពេញកម្លាំង ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមសង្កត់រណា ឲ្យកាត់ចូលទៅក្នុងសាច់ឈើទាំងបង្ខំ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យ “ធ្វើតាមសម្រួល ដោយអនុញ្ញាឲ្យរណាបំពេញតួនាទីរបស់វា ដោយគ្មានការបង្ខំ”។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរភីលីព ដែលបានចែងថា “ដ្បិតគឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យមានទាំងចំណងចង់ធ្វើ ហើយឲ្យបានប្រព្រឹត្តតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ”(ភីលីព ២:១៣)។ ដូចនេះ ចូរយើងធ្វើតាមសម្រួល ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីកែប្រែយើង។
លោកស៊ី អែស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានមានប្រសាសន៍ថា ការលូតលាស់ គឺលើសពីការអានព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ និងអនុវត្តតាម។ គាត់ពន្យល់ថា “ព្រះគ្រីស្ទកំពុងតែធ្វើការក្នុងជីវិតអ្នក ដោយកែប្រែអ្នកបន្តិចម្តងៗ ឲ្យក្លាយទៅជាមនុស្សថ្មី ដែលមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ ដោយទទួលអំណាចចេស្តា ក្តីអំណរ ប្រាជ្ញា និងភាពអស់កល្បជានិច្ចពីព្រះអង្គ”។
ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើការ ក្នុងជីវិតយើង ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ។ ចូរអង្គុយនៅទាបព្រះបាទព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួល ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ទុកក្នុងចិត្ត។ ចូរអធិស្ឋាន។ ចូរនៅជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(យ៉ាកុប ១:២០) ដោយរំឭកខ្លួនឯង ពេញមួយថ្ងៃថា អ្នកជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ។ ចូរសម្រាក ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គកំពុងតែកែប្រែជីវិតអ្នកបន្តិចម្តងៗ។
ប៉ុន្តែ…
ធ្វើអ្វីក៏ដោយ
ក្នុងខ្សែភាពយន្តដែលបានចាក់បញ្ចាំង កាលពីពេលថ្មីៗនេះ បុរសម្នាក់ដែលបានតាំងខ្លួនជា “អ្នកប្រាជ្ញ” បានស្រែកឡូឡា នៅពីមុខកាំមីរ៉ា អំពី “រឿងអាក្រក់ៗ អំពើពុករលួយ ភាពល្ងង់ខ្លៅ និងភាពក្រីក្រ” ក្នុងពិភពលោកនេះ ដោយប្រកាស់ថា ការអាក្រក់ទាំងនោះ គឺបណ្តាលមកពីការរស់នៅក្នុងជីវិតដែលគ្មានព្រះ និងគ្មានហេតុផល។ នៅក្នុងសាច់រឿងរបស់ខ្សែភាពយន្តសម័យទំនើប ការគិតដូចនេះ គឺមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ តែអ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះ តើការគិតដូចនេះបានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ? នៅទីបញ្ចប់ តួឯកក្នុងរឿងនេះ ក៏បានងាកមករកទស្សនិកជនទាំងឡាយ ដោយអង្វរពួកគេឲ្យធ្វើអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែរកបានសុភមង្គល។ សម្រាប់គាត់ ការស្វែងរកសុភមង្គល គឺរាប់បញ្ចូលការបោះបង់ចោលក្រមសីលធម៌ នៅក្នុងប្រពៃណី។
ប៉ុន្តែ តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែបានសុភមង្គលឬ? អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាបានសាកល្បងវិធីសាស្ត្រនេះ តាំងពីយូរមកហើយ ពេលដែលគាត់កំពុងតែជួបប្រទះភាពអស់សង្ឃឹម ដោយសាររឿងអាក្រក់ជាច្រើន ក្នុងជីវិត។ គាត់បានព្យាយាមស្វែងរកសុភមង្គល តាមរយៈការសប្បាយ(សាស្តា ២:១,១០) គម្រោងធំៗ(ខ.៤-៦) ទ្រព្យសម្បត្តិ(ខ.៧-៩) និងការស្វែងរកចំណេះដឹងក្នុងទស្សនវិជ្ជា(ខ.១២-១៦)។ ប៉ុន្តែ ទីបំផុតគាត់ក៏បានរកឃើញថា “ការទាំងអស់សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ ហើយជាអសារឥតការទទេ”(ខ.១៧)។ របស់ទាំងអស់នេះមិនអាចធន់នឹងសេចក្តីស្លាប់ គ្រោះមហន្តរាយ ឬភាពអយុត្តិធម៌ឡើយ(៥:១៣-១៧)។
មានតែដំណោះស្រាយមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចនាំអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរសាស្តា ចេញពីភាពអស់សង្ឃឹម។ ពេលដែលជីវិតមានទុក្ខលំបាក យើងអាចរកឃើញភាពស្កប់ចិត្ត ពេលដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើជាផ្នែកមួយនៃការរស់នៅ និងការងាររបស់យើង។…
អ្នកបង្កើតស្ថានព្រះច័ន្ទ
បន្ទាប់ពីពួកអវកាសយានិកបានចុះចតយាន្តអវកាសអ៊ីហ្គល នៅលើដីស្ថានព្រះច័ន្ទ លោកនេល អាមស្រ្តង(Neil Armstrong) ក៏បានប្រកាស់ថា “នេះជាការបោះជំហានដ៏តូចមួយសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ តែជាការបោះជំហានយក្សសម្រាប់មនុស្សជាតិ”។ គាត់ជាមនុស្សទីមួយ ដែលបានដើរនៅលើស្ថានព្រះច័ន្ទ។ ក្រោយមក មានអវកាសយានិកដទៃទៀត ក៏បានឡើងដល់ស្ថានព្រះច័ន្ទផងដែរ ដែលរាប់បញ្ចូលទំាងលោកជីន ឃ័រណាន(Gene Cernan) ដែលជាមេបញ្ជាការ នៃបេសកកម្មអាប៉ូឡូចុងក្រោយ។ លោកឃ័រណានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលខ្ញុំបានឈរនៅលើស្ថានព្រះច័ន្ទ ហើយអ្នកទាំងអស់គ្នា កំពុងតែនៅលើភពផែនដី ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្ងប់ស្ងែងយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំបានជួប … ភពនេះពិតជាស្រស់ស្អាតណាស់ គឺមិនអាចកើតមានដោយឯកឯងឡើយ។ ខ្ញុំជឿថា ប្រាកដជាមាននរណាម្នាក់ ដែលធំជាងអ្នក និងធំជាងខ្ញុំ ដែលបានរៀបចំឲ្យមានស្ថាននេះឡើង”។ តាមទស្សនៈរបស់ពួកគេនៅក្នុងទីអវកាសដ៏សែនជ្រៅ ពួកគេបានយល់ឃើញថា ពួកគេមានភាពតូចល្អិតណាស់ បើធៀបនឹងវិសាលភាពនៃចក្រវាលទាំងមូល។
លោកហោរាយេរេមា ក៏បានពិចារណា អំពីភាពធំឧត្តម្ភនៃព្រះ ដែលជាព្រះអាទិករ និងព្រះដែលទ្រទ្រង់ផែនដី និងអ្វីៗដែលនៅក្រៅផែនដី។ ព្រះដែលបានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់បានសន្យាថា នឹងបើកបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ តាមរបៀបដែលជិតស្និទ្ធ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គប្រទានរាស្រ្តព្រះអង្គ នូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ការអត់ទោស និងក្តីសង្ឃឹម(យេរេមា ៣១:៣៣-៣៤)។ លោកយេរេមាក៏បានបញ្ជាក់ អំពីភាពធំឧត្តមរបស់ព្រះ ដោយពិពណ៌នាថា “ឯព្រះ ដែលប្រទានព្រះអាទិត្យ សំរាប់ជាពន្លឺនៅពេលថ្ងៃ ហើយតាំងរបៀបនៃព្រះចន្ទ និងតារាទាំងប៉ុន្មានសំរាប់បំភ្លឺនៅពេលយប់”(ខ.៣៥)។ ព្រះអាទិករ និងព្រះដ៏មានចេស្តានៃយើង…
រង្វាល់ដ៏ល្អ
មានពេលមួយ ស្តាស៊ី(Staci) បានទៅស្ថានីយ៍ចាក់ប្រេង ហើយក៏បានជួបស្រ្តីម្នាក់ ដែលបានភ្លេចយកកាតធនាគារដាក់តាមខ្លួន។ ដោយសារគាត់ និងកូនតូចរបស់គាត់មិនអាចទៅណារួច គាត់ក៏បានសុំជំនួយពីមនុស្សដែលធ្វើដំណើរកាត់តាមនោះ។ កាលនោះ ស្តាស៊ីមិនទាន់មានការងារធ្វើនៅឡើយទេ តែនាងបានជួយចេញថ្លៃសាំងឲ្យគាត់ ១៥ដុល្លា ទោះនាងមិនដែលស្គាល់គាត់ក៏ដោយ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ពេលស្តាស៊ីវិលមកដល់ផ្ទះ នាងក៏បានឃើញអំណោយដែលជារបស់ក្មេងលេងមួយកញ្ច្រែង និងអំណោយដទៃទៀត កំពុងតែរង់ចាំនាង នៅមុខទ្វារចូលផ្ទះ។ មិត្តភក្តិរបស់ស្រ្តីនោះ បានតបស្នងអំពើសប្បុរសធម៌របស់ស្តាស៊ីវិញ ដោយធ្វើឲ្យលុយ១៥ដុល្លារបស់នាងដែលជាព្រះពរមកពីព្រះ ក្លាយជាអំណោយថ្ងៃណូអែលដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារនាង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលទ្រង់បានបង្រៀនគេថា “ចូរឲ្យទៅគេ នោះនឹងបានមកអ្នកដែរ គេនឹងវាល់ឲ្យអ្នកយ៉ាងល្អ ទាំងញាត់ ទាំងរលាក់ ហើយដាក់ឲ្យហៀរ នឹងយកមកដាក់បំពេញចិត្តអ្នកផង ដ្បិតគេនឹងវាល់ឲ្យអ្នក តាមរង្វាល់ណាដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេ”(លូកា ៦:៣៨)។
ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវត្រង់ចំណុចនេះ មិនបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យផ្តោតទៅលើការតបស្នង ឬចង់បានការតបស្នងពីគេវិញនោះឡើយ។ ព្រោះមុននោះ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលផងដែរថា “ចូរស្រឡាញ់ដល់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា ឲ្យប្រព្រឹត្តល្អនឹងគេ ហើយឲ្យគេខ្ចី ដោយឥតសង្ឃឹមនឹងបានអ្វីមកវិញចុះ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានរង្វាន់ជាយ៉ាងធំ ហើយនិងធ្វើជាកូននៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ដ្បិតទ្រង់តែងល្អ ដល់ទាំងមនុស្សអកត្តញ្ញូ និងមនុស្សអាក្រក់ដែរ”(ខ.៣៥)។
យើងមិនត្រូវឲ្យអ្វីទៅនរណាម្នាក់ ដើម្បីឲ្យបានការតបស្នងមកវិញនោះឡើយ។ យើងឲ្យទៅគេ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានចិត្តសប្បុរសធម៌ និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះអ្នកដទៃ នឹងឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង។—Remi Oyedele
ហេតុអ្វីខ្ញុំជួបទុក្ខលំបាក
សៀវភៅកំណត់ត្រាប្លែកៗ បានលើកឡើងថា ជាមធ្យម មនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោមមនុស្ស១លាននាក់ បានជួបគ្រោះថ្នាក់រន្ទះបាញ់។ សៀវភៅនេះក៏បាននិយាយផងដែរថា មនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោមមនុស្ស២៥០០០នាក់ មានបញ្ហាសុខភាពម្យ៉ាង ដែលគេហៅថា “រោគសញ្ញាខូចចិត្ត” ដែលបណ្តាលមកពីភាពតក់ស្លត់ ឬការបាត់បង់ដ៏លើសលប់។ ទំព័រនីមួយៗក្នុងសៀវភៅនេះ មានការកត់ត្រារឿងប្លែកៗជាច្រើន ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងសួរខ្លួនឯងថា តើយើងគួរធ្វើដូចម្តេច បើសិនជាយើងកំពុងតែជួបបញ្ហាណាមួយ ដែលបានកត់ទុកក្នុងសៀវភៅនោះ?
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលោកយ៉ូប ដែលបានឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា ដែលមនុស្សភាគច្រើនមិនអាចឆ្លងកាត់រួច។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលអំពីគាត់ថា “គ្មានអ្នកណាមួយ នៅផែនដីឲ្យដូចគាត់ឡើយ ជាអ្នកដែលគ្រប់លក្ខណ៍ហើយទៀងត្រង់ ក៏កោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយចៀសចេញពីសេចក្តីអាក្រក់ផង”(យ៉ូប ១:៨)។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសលោកយ៉ូប ឲ្យទទួលរងការបាត់បង់ជាបន្តបន្ទាប់ ដែលមនុស្សភាគច្រើនមិនដែលជួបប្រទះ។ លោកយ៉ូបមានហេតុផល ដែលត្រូវសួរថា ហេតុអ្វីគាត់ត្រូវជួបទុក្ខលំបាក? ពេលដែលយើងបានអានជំពូកនីមួយៗនៃកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប យើងនឹងបានដឹងថា ហេតុអ្វីគាត់ត្រូវជួបទុក្ខលំបាកយ៉ាងនេះ។
រឿងរបស់លោកយ៉ូប បានបង្រៀនយើង អំពីរបៀបឆ្លើយតប ចំពោះភាពអាថ៌កំបាំងនៃការឈឺចាប់ និងការអាក្រក់ ដែលយើងមិនអាចយល់បាន។ រឿងនេះបានពិពណ៌នា អំពីការរងទុក្ខ និងគំរូដ៏ល្អបំផុតនៃសេចក្តីល្អ និងសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងពេលដែលមានការភ័ន្តភាំង(ជំពូក ២៥)។ តាមរយៈការពិពណ៌នានេះ យើងអាចយល់អំពីច្បាប់នៃការសាបព្រោះ និងការទទួលផល(៤:៧-៨)។ សេចក្តីផ្តើមនៃរឿងនេះនិយាយអំពីភាពវឹកវរ ដែលសាតាំងបានបង្ក(ជំពូក១) ហើយចុងបញ្ចប់នៃរឿងនេះ(៤២:៧-១៧) បានកត់ទុកនូវព្រះបន្ទូលព្រះ ដែលនឹងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គទទួលបាបរបស់យើង…
ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំ
វាគ្មិនម្នាក់បានឡើងនិយាយ ក្រោមប្រធានបទមួយ ដែលនាំឲ្យមានភាពតានតឹង ក្នុងរឿងរើសអើងពូជសាសន៍។ តែគាត់នៅតែមានភាពនឹងធឹង ក្នុងការឈរនៅលើវេទិការ នៅចំពោះមុខអ្នកស្តាប់ជាច្រើននាក់។ គាត់បាននិយាយដោយចិត្តក្លាហាន ប៉ុន្តែ ប្រកបដោយព្រះគុណព្រះ ការបន្ទាបខ្លួន ភាពសប្បុរស និងភាពកំប្លុកកំប្លែងផងដែរ។ មិនយូរប៉ុន្មាន គេសង្កេតឃើញអ្នកស្តាប់ដែលមានអារម្មណ៍តានតឹង កំពុងតែសម្រួលអារម្មណ៍ ដោយពួកគេបានអស់សំណើចជាមួយលោកវាគ្មិន ជុំវិញបញ្ហាដែលពួកគេបានជួបដូចគ្នា។ គឺបញ្ហានៃភាពតានតឹងដែលបានឡើងកម្តៅមុននោះ តែឥឡូវនេះ អារម្មណ៍ និងពាក្យសម្តីរបស់ពួកគេក៏បានថយកម្តៅវិញ។ ដូចនេះ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេអាចបកស្រាយប្រធានបទដ៏ចម្រូងចម្រាស់ ដោយប្រើពាក្យសម្តីប្រកបដោយព្រះគុណបាន?
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបន្ទូលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើងរាល់គ្នាថា “ពាក្យសំដីពីរោះ នោះធៀបដូចជាសំណុំឃ្មុំ ក៏ផ្អែមដល់ព្រលឹង ហើយជាថ្នាំផ្សះដល់ឆ្អឹងផង”(សុភាសិត ១៦:២៤)។ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “ចិត្តរបស់មនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា នោះបង្រៀនមាត់របស់ខ្លួន ហើយក៏បង្កើតឲ្យបបូរមាត់មានចំណេះកាន់តែច្រើនឡើងផង”(ខ.២៣)។
ហេតុអ្វីបានជាក្សត្រដែលមានអំណាច ដូចស្តេចសាឡូម៉ូនបានលះបង់ពេលវេលា ដើម្បីបង្រៀនយើង អំពីរបៀបនិយាយស្តី? ព្រោះពាក្យសម្តីអាចបំផ្លាញ។ នៅសម័យស្តេចសាឡូម៉ូន ពួកស្តេចពឹងផ្អែកទៅលើអ្នកនាំសារ ដើម្បីទទួលដំណឹងផ្សេងៗអំពីនគររបស់ខ្លួន ដូចនេះ អ្នកនាំសារដែលមានភាពនឹងធឹង និងគួរឲ្យទុកចិត្ត គឺពិតជាមានតម្លៃណាស់។ ពួកគេប្រើពាក្យសម្តីយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន និងសមហេតុផល គឺបញ្ចេញប្រតិកម្មខ្លាំងពេក ឬនិយាយពាក្យគំរោះគំរើយនោះឡើយ ទោះបញ្ហានោះមានភាពធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណាក៏ដោយ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចទទួលប្រយោជន៍ ពីការបញ្ចេញមតិ និងគំនិត ដោយពាក្យសម្តីផ្អែម ដោយកោតខ្លាចព្រះ និងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា…
នឹកចាំពីការលះបង់
ពេលដែលទិវាអតីតយុទ្ធជនមកដល់ ខ្ញុំបានគិតដល់អតីតយុទ្ធជនជាច្រើននាក់ ជាពិសេសឪពុក និងពូរបស់ខ្ញុំ ដែលបានបម្រើក្នុងជួរកងទ័ពអាមេរិក ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ពួកគេបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាព ប៉ុន្តែ នៅសម័យសង្រ្គាមនោះ ប្រជាជនរាប់សែនគ្រួសារបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន ក្នុងការបម្រើប្រទេសជាតិ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលមានគេសួរឪពុកខ្ញុំ និងទាហានភាគច្រើន ដែលបានប្រយុទ្ធក្នុងសង្រ្គាមនោះ ពួកគេក៏បាននិយាយថា ពួកគេបានស្ម័គ្រចិត្តបូជាជីវិត ដើម្បីការពារមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន និងដើម្បីគាំទ្រអ្វីដែលត្រឹមត្រូវសម្រាប់ពួកគេ។
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ពេលនរណាម្នាក់ពលីជីវិត ក្នុងបុព្វហេតុការពារជាតិរបស់ខ្លួន ជាញឹកញាប់ គេបានយកបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៥:១៣ មកសូត្រ ក្នុងពិធីបុណ្យសព ដើម្បីផ្តល់កិត្តិយស សម្រាប់ការលះបង់របស់ពួកគេ។ បទគម្ពីរនេះចែងថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”។ ប៉ុន្តែ តើខគម្ពីរនេះមានប្រវត្តិដើមយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?
ខគម្ពីរនេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានថ្លែងទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ នៅពេលដែលព្រះអង្គជិតដល់ពេលសុគត។ តាមពិត នៅពេលនោះ យូដាសបានចេញទៅក្រៅហើយ ដើម្បីក្បត់ព្រះអង្គ(១៣:១៨-៣០)។ ព្រះគ្រីស្ទបានជ្រាបអំពីរឿងនេះទាំងស្រុង តែព្រះអង្គនៅតែសម្រេចព្រះទ័យលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីមិត្តសម្លាញ់ និងសត្រូវរបស់ទ្រង់។
ព្រះយេស៊ូវបានស្ម័គ្រព្រះទ័យ និងត្រៀមព្រះកាយជាស្រេច ដើម្បីសុគត សម្រាប់អ្នកដែលនឹងជឿព្រះអង្គនៅថ្ងៃណាមួយ និងថែមទាំងសម្រាប់អ្នកដែលជាសត្រូវរបស់ទ្រង់នៅឡើយ(រ៉ូម ៥:១០)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់សិស្សព្រះអង្គ ឲ្យ “ស្រឡាញ់គ្នា” ដូចដែលព្រះអង្គបានស្រឡាញ់ពួកគេ(យ៉ូហាន ១៥:១២)។…
តុសម្រាប់ជជែកគ្នា
ភាពឯកោស្ថិតក្នុងចំណោមការគំរាមកំហែងខ្លាំងបំផុត មកលើការរស់នៅរបស់យើង ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើសុខភាពរបស់យើង តាមរយៈអាកប្បកិរិយា ដែលយើងមានចំពោះពត៌មានសង្គម ការបរិភោគអាហារ ។ល។ ការសិក្សាមួយបានរកឃើញថា ២ភាគ៣ នៃមនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដី គ្រប់វ័យ និងភេទ ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ឯកោ យ៉ាងហោចណាស់ ក្នុងពេលណាមួយនៃជីវិត។ ផ្សារទំនើបមួយនៅប្រទេសអង់គ្លេស បានបង្កើត “តុសម្រាប់ជជែកគ្នា” ក្នុងតូបកាហ្វេរបស់ខ្លួន ដើម្បីជំរុញឲ្យមនុស្សមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា។ អ្នកដែលចង់បានមនុស្សអង្គុយនិយាយគ្នាលេង គឺគ្រាន់តែអង្គុយនៅតុនោះ ដោយចូលរួមជាមួយអ្នកដទៃ ឬបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា ខ្លួនចង់មានអ្នកនិយាយជាមួយ។ ពេលនោះ ការសន្ទនាក៏បានកើតមាន ដោយធ្វើឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថាបានតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ឬមានទំនាក់ទំនងជាសហគមន៍។
ពួកជំនុំដំបូង ក៏មានការប្តេជ្ញាចិត្ត នៅក្នុងការប្រកបទាក់ទងគ្នាផងដែរ។ បើគ្មានការប្រកបគ្នាទេ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាឯកោខ្លាំងណាស់ នៅក្នុងការអនុវត្តន៍នូវជំនឿរបស់ខ្លួន ដែលនៅមានភាពថ្មីស្រឡាង សម្រាប់លោកិយ នៅសម័យនោះ។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែមានការប្តេជ្ញាចិត្ត ចំពោះការបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័ក ដើម្បីស្វែងយល់អំពីអត្ថន័យនៃការដើរតាមព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានជួបជុំគ្នា ក្នុងទីធ្លាព្រះវិហារ និងកាច់នំប៉័ងនៅផ្ទះរបស់ពួកគេ ដើម្បីធ្វើការលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក និងប្រកបគ្នា(កិច្ចការ ២:៤២,៤៦)។
យើងត្រូវការការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងមក ឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នា។ យើងចាំបាច់ត្រូវមានការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងរួបរួមគ្នា ដើម្បីឲ្យមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ គឺមិនខុសពីពួកជំនុំដំបូងនោះឡើយ។—Kirsten Holmberg
អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ
នៅលើឆកនៃកោះហាតេរ៉ាស ដែលមានទីតាំងនៅក្បែរតំបន់ឆ្នេរនៃរដ្ឋឃែរ៉ូឡៃណាខាងជើង សហរដ្ឋអាមេរិក មានប៉មបញ្ចាំងពន្លឺមួយ ដែលជាទីរំឭកដល់អ្នកដែលបានធ្វើការក្នុងស្ថានីយបញ្ចាំងពន្លឺ តាំងពីឆ្នាំ១៨០៣។ គេបានហៅអ្នកទាំងនោះថា “អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ”។ គេបានផ្លាស់ប្តូរទីតាំងរបស់សំណង់អគារនោះ ឲ្យនៅឆ្ងាយពីសមុទ្រ ដោយសារខ្សែបន្ទាត់ឆ្នេរមានការសឹករីករិល ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន គេក៏បានឆ្លាក់ឈ្មោះរបស់អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺទាំងនោះ នៅលើថ្មរបស់គ្រឹះចាស់ ដោយរៀបចំផ្លាកឈ្មោះនោះ ឲ្យបែរមុខទៅរកទីតាំងថ្មី។ នៅលើផ្លាកនោះ គេក៏បានឆ្លាក់អក្សរដើម្បីពន្យល់ថា ការរៀបចំដូចនេះ គឺដើម្បីឲ្យអ្នកទស្សនាក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ អាចដើរតាមគំរូរបស់អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺទាំងនោះ ហើយ “ថែរក្សា” ប៉មបញ្ចាំងពន្លឺផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកប្រទានពន្លឺ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ៍ អ្នកណាដែលតាមខ្ញុំ នោះមិនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ”(យ៉ូហាន ៨:១២)។ ការអះអាងរបស់ព្រះអង្គត្រង់ចំណុចនេះ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដូចនេះ ដើម្បីបញ្ជាក់ អំពីទំនាក់ទំនងដែលព្រះអង្គមានជាមួយព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលជាអ្នកបង្កើតពន្លឺ និងជីវិត និងជាអ្នកចាត់ព្រះអង្គឲ្យយាងចុះមក។
ពេលណាយើងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះយេស៊ូវ ហើយដើរតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ គឺមានន័យថា យើងចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ហើយព្រះអង្គប្រទានឲ្យយើងមានអំណាច និងគោលបំណងថ្មី។ ព្រះជន្ម និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ មានអំណាចកែប្រែជីវិតមនុស្ស និងជា “ពន្លឺសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់”(១:៤) ដែលបានចែងចាំងក្នុងយើង និងតាមរយៈយើង ចូលទៅក្នុងលោកិយដែលងងឹត ហើយពេលខ្លះ មានពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជា “អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ” ដល់លោកិយ។…
ថ្វាយទឹកភ្នែកអ្នកទៅព្រះជាម្ចាស់
កាលពីរដូវក្តៅឆ្នាំមុន សត្វត្រីបាឡែនពិឃាតមួយក្បាលទៀត ឈ្មោះ តាលេខ្វះ(Talequah)បានបង្កើតកូន។ ហ្វូងរបស់ត្រីបាឡែនពិឃាត តាលេខ្វះ ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាសត្វដែលជិតផុតពូជ ហើយកូនរបស់វា ដែលទើបតែកើតថ្មីនោះ គឺជាក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ សម្រាប់ពេលអនាគត។ ប៉ុន្តែ កូនរបស់វាក៏បានស្លាប់ បន្ទាប់ពីកើតបានរយៈពេលមិនដល់១ម៉ោង។ មេត្រីបាឡែនមួយក្បាលនេះបានរុញសាកសពរបស់កូនវា កាត់តាមតំបន់ទឹកត្រជាក់ ក្នុងមហាសមុទ្របាស៊ីភិច អស់រយៈពេល៧០ថ្ងៃ ទំរាំតែវាអាចព្រលែងសាកសពរបស់កូនវា។ គេក៏បានថតព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សោកសៅនេះ ហើយចាក់ផ្សាយឲ្យមនុស្សទូទាំងពិភពលោកទស្សនា។
ជួនកាល អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ក៏មានការពិបាក នៅក្នុងការជម្នះភាពសោកសង្រេងផងដែរ។ ជួនកាល យើងខ្លាចគេគិតថា ភាពសោកសង្រេងរបស់យើង គឺជាសញ្ញាបង្ហាញថា យើងកំពុងតែខ្វះសេចក្តីសង្ឃឹម។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីមនុស្សជាច្រើន ដែលបានស្រែករកព្រះ ពេលដែលពួកគេសោកសង្រេង។ ការពោលទំនួញ និងក្តីសង្ឃឹម អាចជាផ្នែកមួយនៃការឆ្លើយតប ដ៏ស្មោះត្រង់។
កណ្ឌគម្ពីរបរិទេវ ជាកណ្ឌគម្ពីរដែលមានបទកំណាព្យ៥បទ ដែលបង្ហាញភាពសោកសង្រេងរបស់អ្នកដែលបានបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង ត្រូវពួកខ្មាំងសត្រូវតាមសម្លាប់ ហើយក៏ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត(៣:៥២-៥៤) ហើយពួកគេក៏បានទួញយំ និងទូលអង្វរឲ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រទានភាពយុត្តិធម៌(ខ.៦៤)។ ពួកគេស្រែករកព្រះ មិនមែនដោយសារពួកគេអស់សង្ឃឹមនោះទេ តែគឺដោយសារពួកគេជឿថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែស្តាប់ពួកគេ។ ហើយពេលដែលពួកគេស្រែករកព្រះអង្គ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានយាងមកជិតពួកគេ(ខ.៥៧)។
ការសោកសង្រេងអំពីរឿងដ៏សោកសៅក្នុងពិភពលោក ឬក្នុងជីវិតយើង គឺមិនមែនជាទង្វើរខុសឆ្គងទេ។ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែស្តាប់យើងអធិស្ឋានជានិច្ច ហើយយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដជានឹងទតមើលយើង ពីស្ថានសួគ៌មកមិនខាន។—Amy Peterson