ការទួញយំមិនមែនជាការទាស់ខុសអ្វីទេ
មានពេលមួយខ្ញុំបានលត់ជង្គង់ចុះ ហើយទឹកភ្នែកក៏បានស្រក់នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ ខ្ញុំក៏បានស្រែកយំថា “ព្រះអង្គអើយ ហេតុអ្វីព្រះអង្គមិនថែរក្សាទូលបង្គំ? ក្នុងអំឡុងពេលដែលជំងឺកូវីត១៩ កំពុងរាតត្បាត ក្នុងឆ្នាំ២០២០ ខ្ញុំបានបាត់បង់ការងារធ្វើ អស់រយៈពេលជិត១ខែ ហើយពាក្យសុំធ្វើការរបស់ខ្ញុំក៏មានបញ្ហាទៀត។ ខ្ញុំមិនទាន់បានទទួលប្រាក់ចំណូលទាល់តែសោះ ហើយប្រាក់ឧបត្ថម្ភ ដែលរដ្ឋាភិបាលអាមេរិក បានសន្យាផ្តល់ឲ្យ ក៏មិនទាន់បានមកដល់។ ក្នុងជម្រៅចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំជឿថា ព្រះទ្រង់នឹងធ្វើអ្វីម្យ៉ាងសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំជឿថា ព្រះអង្គពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយនឹងថែរក្សាខ្ញុំ តែក្នុងពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គហាក់ដូចជាបានបោះបង់ខ្ញុំចោល។
កណ្ឌគម្ពីរបរិទេវបានរំឭកយើងថា ការពោលទំនួញទៅរកព្រះអង្គ គឺមិនមែនជាទង្វើខុសឆ្គងនោះទេ។ កណ្ឌគម្ពីរនេះទំនងជាត្រូវបាននិពន្ធ ក្នុងអំឡុងសម័យ ឬនៅក្រោយសម័យដែលចក្រភពបាប៊ីឡូនបានបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម នៅឆ្នាំ៥៨៧ មុនគ្រីស្ទសករាជ។ បទគម្ពីរនេះបានពិពណ៌នា អំពីទុក្ខវេទនា(៣:១,១៩) ការគាបសង្កត់(១:១៨) និងភាពអត់ឃ្លាន(២:២០ ៤:១០) ដែលប្រជាជនបានជួបប្រទះ។ តែក្នុងពាក់កណ្តាលនៃកណ្ឌនេះ អ្នកនិពន្ធក៏បាននឹកចាំ អំពីមូលហេតុដែលគាត់អាចមានក្តីសង្ឃឹម បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ សេចក្តីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ធំណាស់”(៣:២២-២៣)។ ទោះអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរនេះបានជួបភាពហិនវិនាសយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បាននឹកចាំថា ព្រះអង្គនៅតែស្មោះត្រង់ជានិច្ច។
ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងពិបាកនឹងជឿថា “ទ្រង់ល្អដល់អស់អ្នកដែលរង់ចាំទ្រង់ គឺដល់ព្រលឹងនៃអ្នកណាដែលស្វែងរកទ្រង់”(ខ.២៥) ជាពិសេស នៅពេលដែលទុក្ខវេទនារបស់យើងហាក់ដូចជាមិនស្រាក់ស្រានសោះ។…
ការរស់នៅដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានសិក្សាអំពីអ្នកស្រី ខាត់ធ័ររីន ហាំលីន (Catherine Hamlin) ដែលជាគ្រូពេទ្យវះកាត់សញ្ជាតិអូស្រ្តាលី ដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់ ពេលដែលខ្ញុំបានអានដំណឹងមរណៈភាពរបស់គាត់ ដែលបានចុះផ្សាយតាមសារព័ត៌មាន។ កាលអ្នកស្រីខាត់ធ័ររីន និងស្វាមីគាត់ នៅប្រទេសអេធីយ៉ូពី ពួកគេបានបង្កើតមន្ទីរពេទ្យដំបូងគេ ដែលបើកព្យាបាលតែស្រ្តី ដែលបានទទួលរងរបួសផ្លូវកាយ និងផ្លូវអារម្មណ៍ ដោយសាររបួសក្រោយពេលសម្រាលកូន ដែលកើតមានជាធម្មតា នៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍។ គេបានទទួលស្គាល់ថា អ្នកស្រីខាត់ធ័ររីនបានមើលការខុសត្រូវ មកលើការព្យាបាលស្រ្តីជាង៦ម៉ឺននាក់។
គាត់នៅតែបន្តធ្វើការវះកាត់ឲ្យអ្នកជំងឺនៅមន្ទីរពេទ្យ ពេលដែលគាត់មានអាយុ៩២ឆ្នាំ ហើយនៅតែចាប់ផ្តើមថ្ងៃនីមួយៗ ដោយការញាំតែមួយពែង និងរៀនព្រះគម្ពីរប៊ីប។ កាលនោះ មានមនុស្សជាច្រើនមានការងឿងឆ្ងល់ចំពោះគាត់ ហើយគាត់ក៏បានឆ្លើយសំណួររបស់ពួកគេថា គាត់គ្រាន់តែជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវធម្មតាម្នាក់ ដែលគ្រាន់តែធ្វើកិច្ចការ ដែលព្រះបានប្រទានឲ្យគាត់ធ្វើ។
ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលខ្ញុំបានរៀនសូត្រ អំពីជីវិតដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់នេះ ព្រោះគាត់បានធ្វើជាគំរូដ៏មានអំណាច សម្រាប់ខ្ញុំ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរប៊ីបបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿទាំងឡាយ ឲ្យរស់នៅ តាមរបៀបដែលនាំឲ្យអ្នកមិនជឿ អាចមើលឃើញការល្អរបស់យើង ហើយពោលសរសើរដល់ព្រះ(១ពេត្រុស ២:១២)។
អំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ដែលបានត្រាស់ហៅយើង ចេញពីភាពងងឹតខាងវិញ្ញាណ ចូលទៅក្នុងការប្រកបជាមួយព្រះអង្គ(ខ.៩) ក៏អាចធ្វើឲ្យការងារ ឬផ្នែកណាមួយនៃការបម្រើរបស់យើង ក្លាយជាទីបន្ទាល់ដ៏ល្អ នៃជំនឿរបស់យើង។ ទោះព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើងមានបំណងចិត្ត ឬជំនាញ សម្រាប់ធ្វើការអ្វីក៏ដោយ ចូរយើងធ្វើ តាមរបៀបដែលនាំឲ្យគេងាកមករកព្រះអង្គ ហើយនាំឲ្យកិច្ចការទាំងនោះមានន័យ និងមានគោលបំណង។—Lisa…
ព្រះនៃសេចក្តីយុត្តិធម៌
គេប្រហែលជាបានទម្លាក់កំហុសមកលើសត្វគោមួយក្បាល យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ យើងមិនដឹងថា មេគោមួយក្បាលនោះឈ្មោះ ដេស៊ី(Daisy) ម៉ាដេលីន(Madeline) ឬ គ្វែនដូលីន(Gwendolyn)នោះទេ ប៉ុន្តែ មេគោរបស់អ្នកស្រី អូ លារី(O’Leary) បានទទួលរងការចោទប្រកាន់ថា បានបង្កឲ្យមានភ្លើងឆេះទីក្រុងឈីកាហ្គោ ដែលបណ្តាលឲ្យប្រជាជន១ភាគ៣បាត់បង់ផ្ទះសំបែង។ ភ្លើងបានឆាបឆេះផ្ទះឈើទាំងនោះយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដោយសារខ្យល់បក់ខ្លាំង ហើយក៏បានបន្តឆេះអស់បីថ្ងៃ ព្រមទាំងបានឆក់យកជីវិតមនុស្សជិត៣រយនាក់។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក មនុស្សជាច្រើនជឿថា ភ្លើងនោះបានចាប់ផ្តើមឆាបឆេះ ពេលដែលមេគោមួយក្បាល បានធ្វើឲ្យចង្កៀងដួល បណ្តាលឲ្យភ្លើងឆេះជង្រុក។ បន្ទាប់ពីមានការស្រាវជ្រាវបន្ថែម ប្រហែល១២៦ឆ្នាំក្រោយមក មន្ទីរប៉ូលិស និងមន្ទីរពន្លត់អគ្គីភ័យរបស់ទីក្រុងនេះ ក៏បានលប់ចោលការចោទប្រកាន់ មកលើមេគោ និងម្ចាស់របស់វា ហើយក៏បានយល់ឃើញថា អគ្គីភ័យនោះ ប្រហែលជាបានបង្គរឡើង ដោយអ្នកជិតខាងរបស់ម្ចាស់គោនោះទេ។
ជាញឹកញាប់ ការស្វែងរកយុត្តិធម៌ត្រូវការពេលវេលា ហើយព្រះគម្ពីរប៊ីបក៏បានទទួលស្គាល់ថា ការស្វែងរកយុត្តិធម៌មានការពិបាកប៉ុណ្ណា។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣ ស្តេចដាវីឌបានប្រើពាក្យ “តើដល់កាលណា?” ចំនួន៤ដង។ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត? តើដល់អស់កល្បឬអី?តើនឹងលាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ចំពោះ ទូលបង្គំដល់កាលណា? តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំពិគ្រោះនៅតែក្នុងខ្លួនដល់កាលណា? ដោយមានចិត្តព្រួយវាល់ព្រឹកវាល់ល្ងាចដូច្នេះ ខ្មាំងសត្រូវនឹងលើកខ្លួនឡើង ទាស់នឹងទូលបង្គំដល់កាលណាទៅ?(ខ.១-២)។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងពាក់កណ្តាលនៃបទទំនួញនេះ ទ្រង់បានរកឃើញហេតុផល ដែលត្រូវមានជំនឿ និងក្តីសង្ឃឹម។ គឺដូចដែលទ្រង់បានពោលថា “ប៉ុន្តែទូលបង្គំបានទុកចិត្តនឹងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់…
អ្នកធ្វើទាន យ៉ាងអាថ៌កំបាំង
សម្រាប់លោកគ្រីស្តូហ្វ័រ(Christopher) ដែលជាអតីតយុទ្ធជនពិការ សកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃកាន់តែមានការពិបាក និងចំណាយពេលកាន់តែយូរ ហើយធ្វើឲ្យគាត់មានការឈឺចាប់កាន់តែខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែប្រឹងប្រែងអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីបម្រើភរិយា និងកូនរបស់គាត់។ អ្នកធ្វើដំណើរកាត់មុខផ្ទះគាត់ តែងតែឃើញគាត់រុញម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅ ក្នុងទីធ្លាមុខផ្ទះគាត់ រៀងរាល់សប្តាហ៍។
ថ្ងៃមួយ លោកគ្រីស្តូហ្វឺបានទទួលសំបុត្រមួយច្បាប់ និងម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅដែលមានតម្លៃថ្លៃមួយគ្រឿង ពីម្ចាស់ជំនួយដែលមិនបានបញ្ចេញឈ្មោះ។ ម្ចាស់ជំនួយនេះមានការពេញចិត្តនៅក្នុងការឲ្យ ដោយសារនេះជាឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការជួយអ្នកដែលខ្វះខាត។
ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថា យើងត្រូវតែធ្វើទានដល់អ្នកដទៃ ដោយអាថ៌កំបាំងគ្រប់ពេលនោះទេ តែព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងពិនិត្យមើលគោលបំណង ដែលយើងធ្វើទានដល់គេ(ម៉ាថាយ ៦:១)។ ព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “កាលណាអ្នកធ្វើទាន នោះកុំឲ្យផ្លុំត្រែនៅមុខអ្នក ដូចពួកមានពុត ដែលប្រព្រឹត្តនៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយតាមផ្លូវ ដើម្បីឲ្យបានមនុស្សលោកសរសើរខ្លួននោះឡើយ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា គេបានរង្វាន់គេហើយ”(ខ.២)។ ពេលដែលព្រះទ្រង់រំពឹងឲ្យយើង ធ្វើជាអ្នកឲ្យ ដែលចិត្តស្មោះ ព្រះអង្គក៏បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យជៀសវាងការធ្វើការល្អ នៅចំពោះមុខគេ ដើម្បីទទួលការសរសើរ ឬទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ(ខ.៣)។
ពេលដែលយើងដឹងថា អ្វីៗដែលយើងមានសុទ្ធតែមកពីព្រះ នោះយើងអាចធ្វើជាអ្នកឲ្យដោយសម្ងាត់ ដោយមិនសរសើរខ្លួនឯង ឬស្វែងរកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។ ព្រះដែលជ្រាបគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ជាព្រះដែលប្រទានការល្អគ្រប់យ៉ាង។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានអ្វីៗ មករាស្ត្រព្រះអង្គ ដោយព្រះទ័យសប្បុរស។—Xochitl Dixon
តើសក្តិសមឬទេ?
អ្នកស្រីហេឡិន រ៉ូស៊ីវា(Helen Roseveare) ជាគ្រូពេទ្យជនជាតិអង់គ្លេស ដែលបម្រើការជាបេសកជន ក្នុងប្រទេសខុងហ្គោ ទ្វីបអាហ្រ្វិក។ គាត់ត្រូវពួកឧទាមចាប់ជាចំណាប់ខ្មាំង ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមបះបោរស៊ីមបា ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៤។ គាត់បានទទួលរងទុក្ខវេទនាជាពន់ពេក ដោយត្រូវគេវាយដំ និងរំលោភបំពាន។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានសួរខ្លួនឯងថា តើគាត់សក្តិសមនឹងទទួលការឈឺចាប់ទាំងអស់នេះទេ?
ខណៈពេលដែលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមពិចារណា អំពីការលះបង់ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះកំពុងមានបន្ទូលមកកាន់គាត់ អំពីរឿងនេះ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានពន្យល់អ្នកសម្ភាសម្នាក់ថា “ពេលដែលទុក្ខវេទនាបានមកដល់ ក្នុងអំឡុងពេលនៃសង្គ្រាមបះបោរ ហើយការលះបង់ហាក់ដូចជាខ្ពស់ពេក សម្រាប់ខ្ញុំ ព្រះអម្ចាស់ហាក់ដូចជាមានបន្ទូលមកកាន់ខ្ញុំថា ចូរផ្លាស់ប្តូរសំណួរ។ មិនត្រូវសួរថា តើខ្ញុំសមនឹងទទួលការឈឺចាប់នេះទេ តែត្រូវសួរថា តើព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អឬទេ?” ហើយគាត់ក៏បានសន្និដ្ឋានថា ទោះគាត់ជួបការឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា ព្រះអង្គពិតជាសក្តិសម។
តាមរយៈព្រះគុណព្រះ ដែលបានធ្វើការ ក្នុងជីវិតនាង ក្នុងអំឡុងពេលដ៏វេទនានោះ គាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលបានរងទុក្ខវេទនា រហូតដល់សុគត ដើម្បីសង្រ្គោះនាងឲ្យរួចពីបាប ព្រះអង្គសក្តិសមនឹងឲ្យគាត់ដើរតាម ទោះគាត់បានជួបប្រទះបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ។ ពាក្យ “ព្រះអង្គសក្តិសម” បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសម្លេងដែលបានបន្លឺឡើង ជុំវិញបល្ល័ង្ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “គ្រប់គ្នាក៏បន្លឺសំឡេងថា កូនចៀមដែលគេបានសំឡាប់ នោះគួរនឹងបានព្រះចេស្តា ទ្រព្យសម្បត្តិ…
តំបន់ស្លាប់
កាលពីឆ្នាំ២០១៩ អ្នកឡើងភ្នំម្នាក់បានឃើញថ្ងៃរះជាលើកចុងក្រោយ នៅលើកំពូលភ្នំអេវើរេស។ គាត់បានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ នៅក្នុងការឡើងភ្នំ ប៉ុន្តែ រយៈកម្ពស់ដ៏ខ្ពស់បានធ្វើឲ្យគាត់គាំងបេះដូង ហើយគាត់ក៏បានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងដំណើរចុះពីលើភ្នំមកវិញ។ អ្នកជំនាញផ្នែកសុខាភិបាលម្នាក់បានដាស់តឿនអ្នកឡើងភ្នំទាំងឡាយ កុំឲ្យគិតថា កំពូលភ្នំអេវើរេស គឺជាចំណុចចុងក្រោយនៃការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេ។ ពួកគេត្រូវតែប្រញាប់ក្រោកឡើង ហើយចុះមកក្រោមវិញ ដោយចាំថា ពួកគេកំពុងតែស្ថិតក្នុង “តំបន់ស្លាប់” ដែលខ្វះខ្យល់អុកស៊ីហ្សែនដកដង្ហើម។
ស្តេចដាវីឌបានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ មុននឹងទ្រង់បានឡើងទៅដល់កំពូល។ ទ្រង់បានសម្លាប់សត្វតោ និងខ្លាឃ្មុំ ហើយបានសម្លាប់កូលីយ៉ាត គេចផុតពីលំពែងដែលស្តេចសូលបានចោលសំដៅមកទ្រង់ និងបានគេចផុតពីកងទ័ពដែលដេញតាមទ្រង់ ហើយក្រោយមកក៏បានគ្រប់គ្រងទឹកដីរបស់សាសន៍ភីលីស្ទីន និងអាំម៉ូរី ដោយក្លាយជាស្តេចនៃតំបន់ភ្នំ។
ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានភ្លេចថា ទ្រង់កំពុងស្ថិតក្នុងតំបន់ស្លាប់។ នៅពេលដែលទ្រង់ឈានដល់ចំណុចកំពូលនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់ ដោយព្រះអម្ចាស់បានប្រទានជ័យជម្នះ នៅកន្លែងណាដែលទ្រង់យាងទៅ(២សាំយ៉ូអែល ៨:៦) ទ្រង់ក៏បានប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ជាមួយប្រពន្ធគេ ហើយធ្វើឃាតប្តីគេ។ ដើមហេតុគឺដោយសារទ្រង់នៅសម្ងំនៅលើកំពូលភ្នំនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់។ ពេលដែលកងទ័ពរបស់ទ្រង់ចេញទៅរកសមរភូមិ តែទ្រង់ “គង់នៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម”(១១:១)។ ស្តេចដាវីឌធ្លាប់ស្ម័គ្រចិត្តចេញទៅប្រយុទ្ធតតាំងនឹងកូលីយ៉ាត តែពេលនេះទ្រង់បានសម្រាក នៅក្នុងភាពរុងរឿងនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់។
ការជម្នះចិត្តដែលមានមោទកភាពមិនមែនជាការងាយទេ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ៗនិយាយថា អ្នកជាមនុស្សពិសេស(៧:១១-១៦)។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែជម្នះវា។ ពេលដែលយើងទទួលបានជោគជ័យខ្លះៗ យើងប្រហែលជាចង់អបអរសមិទ្ធផលរបស់យើង យើងទទួលយកការអបអរពីអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ យើងកំពុងស្ថិតក្នុងតំបន់ដ៏គ្រោះថ្នាក់។ ចូរយើងប្រញាប់ចុះពីកំពូលភ្នំនោះ ហើយបម្រើអ្នកដទៃ នៅជើងភ្នំ ដោយទូលសូមព្រះការពារចិត្ត…
ឥន្ទធនូមានរាងមូលដូចរង្វង់
ពេលដែលលោកអេឌ្រាន(Adrian) ឡើងភ្នំ គាត់ក៏បានមើលមកខាងក្រោម ឃើញពពកដែលហោះទាបៗ។ ដោយមានថ្ងៃនៅពីក្រោយខ្នងគាត់ នោះគាត់ក៏បានមើលទៅក្រោម មិនគ្រាន់តែបានឃើញស្រមោលរបស់គាត់ តែក៏បានឃើញឥន្ទធនូដែលមានរាងមូលនៅពីក្រោយស្រមោលគាត់ផងដែរ។ នេះជាបាតុភូត ដែលបង្កើតឲ្យមានឥន្ទធនូដែលមានរាងមូលដូចរង្វង់ព័ទ្ធជុំវិញស្រមោលរបស់មនុស្ស។ វាកើតឡើង ពេលដែលពន្លឺថ្ងៃចំណាំងផ្លាតនៅក្នុងពពក ដែលនៅខាងក្រោមកំពូលភ្នំ។ លោកអេឌ្រានក៏បានពិពណ៌នាថា វាជាពេលដ៏អស្ចារ្យ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។
យើងអាចស្រមៃថា លោកណូអេមានចិត្តរីករាយប៉ុណ្ណា ពេលដែលគាត់បានឃើញឥន្ទធនូជាលើកទីមួយ បន្ទាប់ពីទឹកជំនន់បានបញ្ចប់។ ឥន្ទធនូនោះមិនគ្រាន់តែមានភាពស្រស់ស្អាតសម្រាប់ភ្នែកគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែពន្លឺដែលបានចំណាំងផ្លាតបញ្ចេញពណ៌ចម្រុះនោះ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះផងដែរ។ បន្ទាប់ពីទឹកជំនន់ដែលបានបង្កវិនាសកម្ម ព្រះទ្រង់ក៏បានធានាលោកណូអេថា “អញនឹងនឹកចាំពីសេចក្តីសញ្ញា ដែលអញបានតាំងនឹងឯងរាល់គ្នា ហើយនឹងអស់ទាំងសត្វគ្រប់ពូជដែរ នោះនឹងគ្មានទឹកជន់ឡើងលិចផែនដី ដើម្បីបំផ្លាញគ្រប់ទាំងសាច់ទៀតឡើយ”(លោកុប្បត្តិ ៩:១៥)។
ផែនដីយើងនៅមានទឹកជំនន់ និងអាកាសធាតុដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាច នៅតាមតំបន់ផ្សេងៗ ដែលនាំឲ្យមានការខាតបង់ដ៏សោកសៅ ប៉ុន្តែ ឥន្ទធនូគឺជាសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ ដែលបានធានាថា ព្រះអង្គនឹងមិនជំនុំជម្រះផែនដី ដោយទឹកជំនន់ទូទាំងពិភពលោកទៀតទេ។ សេចក្តីសន្យានៃសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ អាចរំឭកយើងថា ទោះយើងនឹងជួបការបាត់បង់ និងសេចក្តីស្លាប់នៅលើផែនដីនេះ ទោះដោយជម្ងឺ គ្រោះធម្មជាតិ ដោយកំហុស ឬដោយភាពចាស់ជរាក្តី ព្រះទ្រង់នឹងជួយយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះវត្តមានទ្រង់ ក្នុងទុក្ខលំបាក ដែលយើងជួបប្រទះ។
ពន្លឺថ្ងៃដែលបញ្ចេញពន្លឺប៉ះចំទឹក បង្កើតជាឥន្ទធនូ ដែលមានពណ៌ចម្រុះ គឺបានរំឭកយើង អំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងការបំពេញផែនដីនេះ…
ចម្រើនឡើងជាថ្មី
ពន្លឺថ្ងៃ និងទឹកដ៏គ្រប់គ្រាន់ បានធ្វើឲ្យផ្កាព្រៃដ៏ស្រស់ស្អាត ដុះបានល្អ និងគ្រប់ដណ្តប់ពីលើតំបន់មួយចំនួន នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ដែលមានដូចជា ជ្រលងអ៊ែនទេឡូប និងភ្នំហ្វ៊ីហ្គឺរ៉ោជាដើម។ ប៉ុន្តែ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង ពេលដែលភាពរាំងស្ងួតបានវាយប្រហារមកលើតំបន់ទាំងនេះ? អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញថា ផ្កាព្រៃប្រភេទខ្លះបានរក្សាទុកនូវគ្រប់ពូជរបស់វា ក្នុងបរិមាណដ៏ច្រើន នៅក្នុងដី ជាជាងបណ្តោយឲ្យពួកវាប្រឹងចាក់ឫសចូលទៅក្នុងដី ហើយលូតលាស់។ បន្ទាប់ពីភាពរាំងស្ងួតបានបញ្ចប់ រុក្ខជាតិទាំងនោះក៏បានប្រើគ្រប់ពូជដែលវាបានសន្សំទុក ដើម្បីចាប់ផ្តើមចម្រើនឡើងវិញ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ មានការចម្រើនឡើង ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ ពួកមេទាសករបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការ ក្នុងវាលស្រែ និងធ្វើឥដ្ឋ។ ពួកមេការដ៏កាចសាហាវទាំងនោះ តម្រូវឲ្យពួកគេសាងសង់ទីក្រុងទាំងមូលថ្វាយស្តេចផារ៉ោន។ ស្តេចអេស៊ីព្ទថែមទាំងបានប្រើវិធីសាស្រ្តសម្លាប់ទារក ដើម្បីបន្ថយចំនួនប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទៀតផង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារព្រះទ្រង់បានទ្រទ្រង់ពួកគេ “ទោះគេធ្វើទុក្ខប៉ុណ្ណា នោះពួកគេក៏ចំរើនជាច្រើន ទាំងសាយពេញពាសឡើងប៉ុណ្ណោះដែរ”(និក្ខមនំ ១:១២)។ អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរជាច្រើនបានប៉ាន់ប្រមាណឃើញថា នៅសម័យនោះ ចំនួនប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងប្រុសស្រី និងកុមារ បានកើនចំនួនដល់២លាននាក់(ឬលើសនេះទៀត) ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេ នៅនគរអេស៊ីព្ទ។
ព្រះដែលបានថែរក្សារាស្រ្តព្រះអង្គ នៅសម័យនោះ ក៏កំពុងតែទ្រទ្រង់យើង នៅសម័យបច្ចុប្បន្នផងដែរ។ ព្រះអង្គអាចជួយយើង ទោះនៅក្នុងបរិស្ថានណាក៏ដោយ។ យើងប្រហែលកំពុងព្រួយបារម្ភ អំពីការស៊ូទ្រាំ ក្នុងអំឡុងរដូវកាលមួយទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានធានាយើងថា ព្រះដែល “បាបតុបតែងស្មៅដែលនឹងក្រៀមស្វិត ហើយត្រូវគេដុត” ក៏អាចផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការយើងផងដែរ(ម៉ាថាយ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដ៏ក្លាហាន
គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលនៅក្នុងជួរទ័ពអាមេរិកទាំងបួននាក់នោះ មិនមានឈ្មោះល្បីជា “វីរបុរស” នោះទេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយប់ដែលរងាខ្លាំង ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៤៣ នាវាដឹកជញ្ជូនទ័ព ឈ្មោះSS Dorchester ដែលពួកគេបានជិះ ត្រូវនាវាមុជទឹករបស់សត្រូវបាញ់ចំ នៅក្បែរឆ្នេរសមុទ្រ នៃតំបន់គ្រីនលែន ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ពេលនោះ អ្នកទាំងបួនក៏បានប្រឹងប្រែងអស់សមត្ថភាព ដើម្បីជួយសម្រួលអារម្មណ៍របស់ពួកទាហានដែលកំពុងតែស្លន់ស្លោ។ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលរួចជីវិត មានម្នាក់បាននិយាយថា ខណៈពេលដែលនាវាកំពុងតែលិច ហើយអ្នករបួសកំពុងតែលោតចូលទៅក្នុងទូកសង្រ្គោះដែលមានមនុស្សលើសចំណុះ គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលទាំងបួនក៏បានសម្រួលអារម្មណ៍អស់អ្នកដែលកំពុងឆ្លេឆ្លា ដោយ “ចែកចាយព្រះបន្ទូលអំពីសេចក្តីក្លាហាន”។
ពេលដែលគេខ្វះអាវការពារកុំឲ្យលង់ទឹក អ្នកទាំងបួនសុទ្ធតែបានដោះអាវការពាររបស់ខ្លួន ឲ្យទៅយុវជនម្នាក់ដែលកំពុងមានការភ័យខ្លាច។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តលិចទឹកស្លាប់ជាមួយនាវា ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃបានរស់។ អ្នកដែលបានរួចជីវិតម្នាក់បាននិយាយថា “វាជារឿងល្អបំផុតដែលខ្ញុំបានជួប”។
ពួកគេក៏បានកាន់ដៃគ្នាខណៈពេលដែលនាវាចាប់ផ្តើមលិចទៅក្នុងទឹក ហើយអធិស្ឋានឮៗទាំងអស់គ្នា ដោយផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដែលហៀបនឹងស្លាប់ជាមួយពួកគេ។
រឿងនេះបានបង្ហាញនូវសេចក្តីក្លាហាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់ បានធ្វើឲ្យការលះបង់របស់ពួកគេមានន័យយ៉ាងខ្លាំង។ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញអ្នកជឿទាំងអស់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចនេះផងដែរ។ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានជួបបញ្ហាជម្លោះ ពុករលួយ និងអំពើបាបជាច្រើន បានជាគាត់ជំរុញពួកគេថា “ចូរចាំយាម ចូរឈរឲ្យមាំមួនក្នុងសេចក្តីជំនឿ ចូរប្រព្រឹត្តឲ្យពេញជាភាពបុរស ចូរឲ្យមានកំឡាំង”(១កូរិនថូស ១៦:១៣)។ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា “ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៤)។
នេះជាសេចក្តីបង្គាប់ដ៏សំខាន់ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវទាំងអស់ ជាពិសេស ក្នុងអំឡុងពេលមានវិបត្តិ។ ក្នុងជីវិតយើង ពេលដែលភាពវឹកវរកំពុងតែគំរាមកំហែង…
ចូលទៅក្នុងការសម្រាក
ពេលខ្ញុំយកឡានទៅលាង នៅកន្លែងលាងឡានស្វ័យប្រវត្តិ មានបុរសម្នាក់កំពុងបើកឡានចូលកន្លែងលាង មុនខ្ញុំ។ គាត់ក៏បានចុះដើរទៅខាងក្រោយឡានគាត់ ដើម្បីដោះទំពក់សណ្តោងចេញពីឡានភីកអាប់របស់គាត់ ដើម្បីកុំឲ្យវាទាក់នឹងច្រាសស្វ័យប្រវត្តិ ដែលគេបង្វឹលដុះលាងរថយន្ត។ គាត់ក៏បានបង់ថ្លៃលាងឡាន ហើយក៏បានបើកឡានចូលទៅក្នុងផ្លូវបើកស្វ័យប្រវត្តិ។ បុគ្គលិកលាងឡានក៏បានស្រែកប្រាប់គាត់ ឲ្យកាច់ចង្កឹះលេខឡាន ដាក់លេខ N ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានបិទកញ្ចក់ឡាន មិនបានស្តាប់ឮ។ គាត់ក៏បានបើកឡានកាត់តាមបន្ទប់លាងឡានស្វ័យប្រវត្តិ បានតែ៤វិនាទីប៉ុណ្ណោះ។ ដូចនេះ ឡានគាត់ស្ទើរតែមិនប៉ះទឹកសោះ។
លោកអេលីយ៉ាមានបេសកកម្មមួយ ដែលត្រូវធ្វើ។ គាត់កំពុងតែរវល់បម្រើព្រះ ដោយសម្រេចកិច្ចការធំៗមួយចំនួន។ គាត់ទើបតែបានឈ្នះហោរារបស់ព្រះបាល ក្នុងការប្រកួតការអស្ចារ្យ ហើយគាត់ក៏បានអស់កម្លាំង(មើល ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨:១៦-៣៩)។ គាត់ត្រូវការពេលសម្រាក។ ព្រះទ្រង់ក៏បាននាំគាត់ ទៅភ្នំហូរែប ជាកន្លែងដែលទ្រង់ធ្លាប់បង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ឲ្យគាត់ឃើញកាលពីយូរមកហើយ។ ពេលនោះ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើឲ្យមានខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូង រញ្ជួយដី ឬមានភ្លើងឆាបឆេះនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលមកគាត់ ដោយសម្លេងតូចរហៀង យ៉ាងស្រទន់។ “អេលីយ៉ាបានឮហើយ នោះលោកក៏យកក្រមាគ្រលុំមុខ ចេញមកឈរនៅមាត់រអាង”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១៣)។
ខ្ញុំ និងអ្នកក៏មានបេសកកម្ម ដែលត្រូវធ្វើផងដែរ។ យើងត្រូវដាក់ជីវិតយើង នៅលើផ្លូវរបស់ព្រះ ដើម្បីសម្រេចការដ៏ធំ ថ្វាយព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ បើយើងមិនដែលឈប់បង្អង់ ដើម្បីសម្រាកទេ នោះជីវិតយើងអាចទៅលឿនជ្រុល ដោយមិនបានស្តាប់ព្រះសូរ្យសៀងព្រះ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលខ្សឹបមកយើងថា…