មិនបែកគ្នាជារៀងរហូតទេ
បន្ទប់មានសភាពងងឹត ហើយស្ងាត់ ពេលដែលខ្ញុំរុញកៅអី ទៅក្បែរគ្រែគេងរបស់ជែកគី(Jacquie)។ មុនពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ តយុទ្ធនឹងជំងឺមហារីកអស់រយៈពេល៣ឆ្នាំ គាត់ជាមនុស្សដែលស្វាហាប់ណាស់។ ខ្ញុំនៅតែអាចស្រមៃឃើញគាត់សើច ដោយកែវភ្នែកពេញដោយភាពរស់រវើក នឹងទឹកមុខញញឹស្រស់។ ឥឡូវនេះ នាងប្រែជាស្ងាត់ស្ងៀម និងនៅមួយកន្លែង ពេលខ្ញុំទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ ក្នុងបន្ទប់ព្យាបាលពិសេស។
ពេលនោះ ខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវនិយាយអ្វី ទៅកាន់គាត់ទេ។ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តអានខគម្ពីរខ្លះៗឲ្យគាត់ស្តាប់។ ខ្ញុំក៏បានយកព្រះគម្ពីរប៊ីបចេញពីកាបូប ហើយអានខគម្ពីរ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកូរិនថូស ខ្សែទី១។
បន្ទាប់ពីបានសួរសុខទុក្ខគាត់ហើយ ខ្ញុំក៏បានចំណាយពេលដ៏សោកសៅម្នាក់ឯង ក្នុងរថយន្តរបស់ខ្ញុំ នៅកន្លែងចំណត។ ពេលនោះ គំនិតមួយបានលេចឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំ ដែលបានជួយទប់ទឹកភ្នែកខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំនឹងបានជួបគាត់ម្តងទៀត នៅនគរស្ថានសួគ៌។ ដោយសារខ្ញុំជាប់នៅក្នុងសេចក្តីទុក្ខ ខ្ញុំក៏បានភ្លេចសេចក្តីពិត ដែលបានចែងថា សម្រាប់អ្នកជឿព្រះ សេចក្តីស្លាប់គ្រាន់តែជារឿងបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ(១កូរិនថូស ១៥:២១-២២)។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំនឹងបានជួបជែកគីម្តងទៀត ព្រោះយើងទាំងពីរសុទ្ធតែបានជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានសុគត និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីអត់ទោសបាបឲ្យយើង(ខ.៣-៤)។ បន្ទាប់ពី ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសុគតនៅលើឈើឆ្កាង សេចក្តីស្លាប់ក៏បានបាត់បង់អំណាច ដែលកាត់ផ្តាច់អ្នកជឿចេញពីគ្នា និងចេញពីព្រះ។ បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ យើងដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គ នឹងបានទៅរស់នៅក្នុងនរគស្ថានសួគ៌ ជាមួយព្រះ និងជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រី ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ជារៀងរហូត។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវនៅមានព្រះជន្មរស់សព្វថ្ងៃ…
ដឹងថា ចុងបញ្ចប់នឹងទៅជាយ៉ាងណា
កាលពីក្មេង គេចូលចិត្តសួរខ្ញុំថា “ពេលឯងធំឡើង តើឯងចង់ធ្វើអី?” ចម្លើយរបស់ខ្ញុំមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ពីដំបូងខ្ញុំថា ខ្ញុំចង់ក្លាយជាគ្រូពេទ្យ។ ក្រោយ មកខ្ញុំថា ខ្ញុំចង់ក្លាយជាប៉ូលីសពន្លត់អគ្គីភ័យ ចង់ក្លាយជាបេសកជន អ្នកដឹកនាំថ្វាយបង្គំ អ្នកជំនាញខាងរូបវិទ្យា ឬក្លាយជាតារាភាពយន្តដ៏ល្បី នៅលើប៉ុស្ទទូរទស្សន៍។ សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងនាមជាឪពុកដែលមានកូនប្រាំនាក់ ខ្ញុំក៏បានគិតថា កូនៗរបស់ខ្ញុំក៏ប្រាដកជាមានការពិបាក នៅក្នុងការឆ្លើយសំណួរនេះដែរ។ មានពេលជាច្រើនដង ដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេពូកែជំនាញអ្វីជាងគេ។ ជួនកាល ឪពុកម្តាយអាចមើលឃើញសមត្ថភាពរបស់កូន ច្បាស់ជាងកូនមើលឃើញខ្លួនឯង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានមើលឃើញ ក្នុងអ្នកជឿ នៅក្រុងភីលីព ដែលគាត់បានស្រឡាញ់ និងអធិស្ឋានឲ្យ(ភីលីព ១:៣)។ គាត់អាចដឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងសម្រេចអ្វី ដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូល។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានធ្វើការបើកសម្តែងដ៏ធំមួយ អំពីគ្រាចុងក្រោយ ដែលនឹងមានការរស់ឡើងវិញ និងការផ្លាស់ប្រែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង(១កូរិនថូស ១៥ និង វិវរណៈ ២១)។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរក៏បានប្រាប់យើងថា ព្រះជាអ្នកតាក់តែងរឿងនៃជីវិតរបស់យើងម្នាក់ៗ។
ក្នុងសេចក្តីផ្តើមនៃសំបុត្រ ដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរផ្ញើ ចេញពីមន្ទីរឃុំឃាំង គាត់បានរំឭកពួកជំនុំ នៅទីក្រុងភីលីពថា “ខ្ញុំជឿសេចក្តីនេះជាយ៉ាងជាក់ថា ព្រះអង្គដែលទ្រង់បានចាប់តាំងធ្វើការល្អក្នុងអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យកាន់តែពេញខ្នាតឡើង ទាល់តែដល់ថ្ងៃនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(ភីលីព ១:៦)។ ព្រះយេស៊ូវបានចាប់ផ្តើម និងបញ្ចប់ការល្អនោះ។…
ការកម្សាន្តចិត្ត ដែលមិននឹកស្មានដល់
ខគម្ពីរនៅលើកាតដែលលីសា(Lisa) បានទទួលហាក់ដូចជាមិនត្រូវនឹងស្ថានភាពរបស់នាងទេ។ខគម្ពីរនោះបានចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏ប្រោសភ្នែកអ្នកបំរើនោះ ហើយវាក៏មើលទៅឃើញភ្នំនោះ មានពេញដោយពលសេះ និងរទេះចំបាំង ដែលសុទ្ធតែជាភ្លើង នៅព័ទ្ធជុំវិញអេលីសេ”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៦:១៧)។ គាត់បានគិត ទាំងអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ថា ខ្ញុំមានជំងឺមហារីក។ ខ្ញុំទើបតែរលូតកូន! ខគម្ពីរដែលនិយាយ អំពីកងទ័ពទេវតា មិនត្រូវនឹងស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំទេ។
ក្រោយមក អ្នកដែលបានជាពីជំងឺមហារីកបានចំណាយពេលស្តាប់គាត់ចែកចាយ ពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់។ ស្វាមីរបស់គាត់ បានទទួលការអនុញ្ញាត ឲ្យវិលត្រឡប់ពីការបំពេញបេសកកម្មយោធា នៅក្រៅប្រទេស មុនពេលកំណត់។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ជាច្រើនបានអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់បានពិសោធន៍នឹងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះខ្លាំងបំផុត នៅពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់ ឈ្មោះភែតធី(Patty) បានដើរចូលមករកគាត់ ដោយកាន់ក្រដាស់ជូតមាត់ពីរប្រអប់ ដាក់នៅលើតុ។ ពេលនោះគាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមយំ ហើយជូតទឹកភ្នែកនឹងក្រដាស់នោះ។ ភែតធីយល់អារម្មណ៍របស់លីសា។ ព្រោះភែតធីក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការរលូតកូនផងដែរ។
លីសាក៏បាននិយាយថា “ការល្អដែលពួកគេធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ គឺពិតជាមានន័យណាស់។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំយល់ខគម្ពីរ នៅលើកាតនោះហើយ។ អ្នកទាំងនោះប្រៀបបាននឹងកងទ័ពទេវតា ដែលព្រះទ្រង់ចាត់ឲ្យមកជួយខ្ញុំ”។
ពេលដែលកងទ័ពសត្រូវបានឡោមព័ទ្ធនគរអ៊ីស្រាអែល កងទ័ពទេវតាបានការពារលោកអេលីសេ។ ប៉ុន្តែ អ្នកបម្រើរបស់លោកអេលីសេមើលមិនឃើញទេវតាទាំងនោះទេ។ គាត់ក៏បានស្រែកឡើងថា “តើយើងនឹងធ្វើដូចម្តេច?”(ខ.១៥)។ លោកអេលីសេក៏បានអធិស្ឋាន សូមព្រះអម្ចាស់បើកភ្នែកគាត់ឲ្យមើលឃើញ ហើយគាត់ក៏បានមើលឃើញ។
ពេលណាយើងមើលទៅព្រះ ក្នុងពេលដែលយើងមានវិបត្តិ ព្រះអង្គនឹងបង្ហាញយើង នូវការអ្វីខ្លះដែលពិតជាសំខាន់ចំពោះយើង ហើយបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា យើងមិននៅម្នាក់ឯងឡើយ។ យើងនឹងដឹងថា ព្រះវត្តមាននៃការកម្សាន្តចិត្តរបស់ព្រះ…
បណ្តេញការភ័យខ្លាចចេញ
ស្វាមីខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេក ហើយចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយ នៅពេលព្រលឹមស្រាងៗ។ ខ្ញុំបានឃើញភ្លើងបិទបើកៗ ដូចនេះ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា គាត់កំពុងធ្វើអ្វី។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា កាលពីពេលព្រឹក ថ្ងៃម្សិលមិញ ខ្ញុំបានស្រែកផ្អើលពេញផ្ទះ ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញ សត្វល្អិតមួយប្រភេទ ដែលមានជើង៦ នៅលើតុដាក់ចង្រ្កាន។ ស្វាមីខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច គាត់ក៏បានប្រញាប់មកយកសត្វនោះចេញទៅក្រៅ។ នៅព្រឹកនេះ គាត់បានក្រោកពីព្រលឹម ធ្វើយ៉ាងណា មិនឲ្យមានសត្វល្អិតទៀតឡើយ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចចូលផ្ទះបាយ ដោយគ្មានការព្រួយបារម្ភទៀត។
ស្វាមីខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេក ពីព្រលឹមស្រាងៗ ដោយគិតដល់ខ្ញុំ ពេលគឺបានចាត់ទុកតម្រូវការខ្ញុំ ជាសំខាន់ជាងតម្រូវការរបស់គាត់។ សម្រាប់ខ្ញុំ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់បានបង្ហាញមក គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលសាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ៥:២៥ យ៉ាងដូចនេះថា “បុរសរាល់គ្នាអើយ ចូរស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួនដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានស្រឡាញ់ដល់ពួកជំនុំ ហើយបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសផង”។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “ត្រូវឲ្យប្តីស្រឡាញ់ប្រពន្ធបែបយ៉ាងនោះឯង គឺដូចជាស្រឡាញ់រូបកាយរបស់ខ្លួនដែរ អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួន នោះក៏ឈ្មោះថាស្រឡាញ់ដល់ខ្លួនឯងហើយ”(ខ.២៨)។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនស្វាមី ឲ្យស្រឡាញ់ភរិយា តាមគំរូព្រះគ្រីស្ទ ដោយទ្រង់បានចាត់ទុកតម្រូវការរបស់យើង សំខាន់ជាងតម្រូវការរបស់ទ្រង់។ ស្វាមីខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំខ្លាចសត្វល្អិតមួយចំនួន ហើយគាត់ក៏បានយកការព្រួយបារម្ភរបស់ខ្ញុំ ជាអាទិភាពរបស់គាត់។
គោលការណ៍នេះមិនមែនសម្រាប់តែស្វាមីនោះឡើយ។ តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ យើងម្នាក់ៗអាចធ្វើការលះបង់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដោយក្តីស្រឡាញ់…
ព្រះអង្គមិនបោះបង់យើងចោលឡើយ
មានពេលមួយ លោកជូលីយ៉ូសជិះកង់ឆ្លងស្ពានចច វ៉ាស៊ីនតោន ជាស្ពានពីរជាន់ដ៏មមាញឹក ដែលបានតភ្ជាប់ទីក្រុងញូយ៉ក និងទីក្រុងញូជ័រស៊ី។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានឃើញបុរសម្នាក់ កំពុងតែឈរតោងបង្កាន់ដៃស្ពាន ហៀបនឹងលោតចូលទៅក្នុងទន្លេហាត់សិន។ គាត់ដឹងថា ប៉ូលីសមិនអាចមកដល់ទាន់ពេលវេលាទេ ដូចនេះ គាត់ក៏បានប្រញាប់ចូលទៅជួយបុរសនោះ។ គាត់ថា កាលនោះ គាត់បានចុះពីលើកង់ ហើយលាតសន្ធឹងដៃរបស់គាត់ ដោយនិយាយទៅកាន់បុរសនោះថា “កុំលោតអី។ ពួកយើងស្រឡាញ់អ្នក”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចាប់ទាញបុរសខូចចិត្តនោះ ដូចអ្នកគង្វាលចៀមទាញចៀមនឹងទំពក់ ហើយក៏បាននាំបុរសនោះមកកន្លែងសុវត្ថិភាព ដោយជំនួយពីអ្នកដំណើរម្នាក់ទៀត។ គេបានរាយការណ៍ថា កាលនោះ លោកជូលីយ៉ូមិនព្រមលែងបុរសនោះឡើយ ទោះបុរសនោះបានមកដល់កន្លែងសុវត្ថិភាពហើយក៏ដោយ។
កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាអ្នកគង្វាលល្អ មានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីជួយសង្រ្គោះ ហើយព្រះអង្គនឹងមិនបោះបង់ចោលអ្នកដែលជឿព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះអង្គបានពិពណ៌នាថា ពួកគេនឹងស្គាល់ព្រះអង្គដោយផ្ទាល់ៗខ្លួន ទទួលអំណោយនៃជីវិតអស់កល្ប និងមិនត្រូវវិនាសឡើយ ហើយពួកគេនឹងជាប់នៅក្នុងសុវត្ថិភាព នៃការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គ។ សុវត្ថិភាពនេះ មិនអាស្រ័យទៅលើសមត្ថភាពរបស់សត្វចៀមដ៏ទន់ខ្សោយ តែពឹងផ្អែកទៅលើភាពគ្រប់គ្រាន់នៃព្រះដ៏ជាអ្នកគង្វាល ដែលទ្រង់មិនឲ្យអ្នកណាឆក់យកចៀម ចេញពីព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ឡើយ(យ៉ូហាន ១០:២៨-២៩)។
កាលយើងមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ និងអស់សង្ឃឹម ព្រះយេស៊ូវបានជួយសង្រ្គោះយើង បានជាយើងអាចមានអារម្មណ៍ថា មានសុវត្ថិភាព និងជាប់នៅ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង តាមរកយើង រកឃើញយើង ជួយសង្រ្គោះ…
បង្ហាញឲ្យគេឃើញព្រះគ្រីស្ទគង់ក្នុងយើង
កាលពីក្មេង អ្នកគ្រូថេរីសា(Thérèse) នៃក្រុងលីស៊ី គឺជាកុមារដ៏រីករាយ មិនខ្វល់ពីអ្វីឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលម្តាយរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិត កាលគាត់មានអាយុទើបតែ៤ឆ្នាំ គាត់ក៏បានប្រែជាក្មេងដែលមានការភ័យខ្លាចច្រើន ហើយងាយនឹងមានការព្រួយបារម្ភ។ ប៉ុន្តែ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានផ្លាស់ប្តូរ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានចូលរួមកម្មវិធីរំឭក អំពីការប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជាមួយពួកជំនុំរបស់គាត់ គាត់ក៏បានពិសោធន៍នឹងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ដោយព្រះអង្គរំដោះគាត់ឲ្យរួចពីការភ័យខ្លាច និងប្រទានឲ្យគាត់មានក្តីអំណរ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ការផ្លាស់ប្តូរនោះ បានកើតឡើង ដោយសារអំណាចរបស់ព្រះអង្គ ដែលបានយាងចុះពីស្ថានសួគ៌ ហើយយកកំណើតជាមនុស្ស មានព្រះនាមយេស៊ូវ និងដោយសារព្រះវត្តមានរបស់ព្រះដែលគង់នៅក្នុងចិត្តនាង។
តើការគង់នៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងចិត្តយើង មានន័យយ៉ាងណាចំពោះយើង? ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ការគង់នៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងចិត្តយើង គឺជាសេចក្តីអាថ៌កំបាំង ដែលព្រះទ្រង់បាន “លាក់ទុក តាំងពីអស់កល្បរៀងរាល់តែដំណតមក”(កូល៉ុស ១:២៦) តែទ្រង់បានបើកសម្តែងដល់រាស្រ្តទ្រង់។ ព្រះទ្រង់បានបើកសម្តែងឲ្យពួកគេដឹងថា “សិរីល្អដ៏បរិបូររបស់សេចក្តីអាថ៌កំបាំងនេះជាយ៉ាងណា ក្នុងពួកសាសន៍ដទៃ គឺថា ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់សណ្ឋិតនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា ដែលជាទីសង្ឃឹមយ៉ាងឧត្តម”(ខ.២៧)។ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទបានគង់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកជំនុំនៅក្រុងកូល៉ុស នោះពួកគេក៏បានពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរ ក្នុងជីវិតថ្មី។ ពួកគេមិនជាប់ជាទាសករនៃអំពើបាប ក្នុងជីវិតចាស់នោះឡើយ។
បើយើងបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង នោះយើងក៏នឹងបានស្គាល់សេចក្តីអាថ៌កំបាំងនៃការគង់នៅរបស់ទ្រង់ ក្នុងចិត្តយើងផងដែរ។ ព្រះវិញ្ញាណ ព្រះអង្គអាចរំដោះយើងឲ្យរួចពីការភ័យខ្លាច ហើយជួយឲ្យយើងបង្កើតផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…
បានចាក់ឫសក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់
មានពេលមួយ មែហ្គិន(Megan) បានកាត់ដើមផ្កាមួយដើម ហើយជ្រលួកមុខកាត់នោះ ចូលទៅក្នុងទឹកឃ្មំ ហើយយកវាទៅដោត នៅក្នុងផើងមួយ ដែលមានពេញទៅដោយជីកំប៉ុស។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការដាំផ្កាប្រភេទនេះ មានភាពងាយស្រួលអញ្ចឹងឯង។ គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំ ពីរបៀបដាំដើមផ្កា ដោយធ្វើឲ្យដើមផ្កាមួយដើម ដែលមានសុខភាពល្អ ក្លាយជាដើមផ្កាជាច្រើន ដើម្បីឲ្យខ្ញុំមានផ្កាជាច្រើនទង សម្រាប់ចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃ។ គាត់ថា ទឹកឃ្មុំជួយឲ្យដើមដែលនៅខ្ចីចេញឫស។
ពេលដែលខ្ញុំមើលគាត់ធ្វើការដាំដុះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីខ្លះ ដែលជួយឲ្យយើងចាក់ឫសខាងវិញ្ញាណ បានរឹងមាំ។ តើមានអ្វីជួយយើងឲ្យពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ដោយក្លាយជាមនុស្សនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលរឹងមាំ និងចម្រើនឡើង? តើមានអ្វីដែលការពារយើង មិនឲ្យក្រៀមស្វិត? ពេលដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះគ្រីស្ទបានសណ្ឋិតក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ដោយសារសេចក្តីជំនឿ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានចាក់ឫស ហើយតាំងមាំមួនក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់” (អេភេសូរ ៣:១៧)។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះមានប្រភពមកពីព្រះ ដែលបានចម្រើនកម្លំាងយើង ដោយប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មកយើង។ ព្រះគ្រីស្ទគង់នៅក្នុងចិត្តយើង។ ហើយខណៈពេលដែលយើង “យល់ពីទទឹង បណ្តោយ ជំរៅ និងកំពស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៨) នោះយើងអាចពិសោធនឹងព្រះវត្តមានព្រះ ដោយយើងបាន “ពេញ ដល់គ្រប់ទាំងសេចក្តីពោរពេញរបស់ផងព្រះ”(ខ.១៩)។
ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណតម្រូវឲ្យយើងចាក់ឫសចូលទៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយជញ្ជឹងគិតអំពីសេចក្តីពិត ដែលចែងថា យើងជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះ ដែលទ្រង់អាចធ្វើ “ហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម…
មើលឲ្យត្រូវជ្រុង
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំទើបតែបានដឹង អំពីភាពអស្ចារ្យនៃរូបចម្លាក់អាណាម័រហ្វ៊ីក។ មើលពីដំបូង យើងឃើញផ្នែកជាច្រើនរបស់វា នៅរប៉ាត់រប៉ាយ គឺមើលមិនដឹងថា វាជារូបអ្វីទេ តែពេលដែលយើងមើលវា ចំជ្រុងដែលត្រឹមត្រូវ យើងក៏បានដឹងថា វាជារូបអ្វីពិតប្រាកដ។ នៅក្នុងរូបចម្លាក់មួយនោះ មានបង្គោលបញ្ឈរជាច្រើន បានតម្រៀបគ្នា ដើម្បីបង្កើតជារូបភាពរបស់មុខនៃអ្នកដឹកនាំដ៏ល្បីម្នាក់។ នៅក្នុងរូបចម្លាក់មួយទៀត គេបានយកខ្សែកាបជាច្រើន មកបង្កើតជាទ្រង់ទ្រាយរបស់សត្វដំរី។ ហើយក្នុងរូបមួយទៀត មានរូបចំណុចមូលខ្មៅៗរាប់រយ ដែលភ្ជាប់គ្នា ដោយខ្សែ។ ពេលដែលគេមើលឲ្យត្រូវជ្រុង គេក៏បានឃើញរូបភ្នែករបស់ស្រ្តីម្នាក់។ គន្លឹះនៅក្នុងសិល្បៈអាណាម័រហ្វ៊ីក គឺស្ថិតនៅត្រង់ការមើលវា នៅជ្រុងខុសៗគ្នា ទាល់តែអត្ថន័យរបស់វាបានបង្ហាញចេញមកឲ្យយើងដឹងថា វាជារូបអ្វី។
ជួនកាល យើងក៏ពិបាកយល់ព្រះគម្ពីរប៊ីបផងដែរ ព្រោះមានខគម្ពីរជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីប្រវត្តិសាស្រ្ត កំណាព្យ ឬអ្វីៗផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើង ពីគន្លឹះដើម្បីអានឲ្យយល់អត្ថន័យ ខគម្ពីរទំាងនោះ។ យើងចាំបាច់ត្រូវមើលខគម្ពីរខ្លះ នៅតាមជ្រុងខុសៗគ្នា ដោយជញ្ជឹងគិតខគម្ពីរនោះឲ្យបានស៊ីជម្រៅ។
យើងក៏ត្រូវយល់ អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះគ្រីស្ទ តាមរបៀបនេះផងដែរ។ អ្នកដែលជញ្ជឹងគិតយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះអង្គ នឹង “មានភ្នែកដែលមើលយល់”អត្ថន័យព្រះបន្ទូល(ម៉ាថាយ ១៣:១០-១៦)។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់លោកធីម៉ូថេ ឲ្យជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គប្រទានគាត់នូវការយល់ដឹង(២ធីម៉ូថេ ២:៧)។ ហើយបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក១១៩ ក៏បានប្រាប់យើងផងដែរថា ការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូល…
នៅតែមិនគ្រប់
លោកហ្វ្រែង ប៊័រមែន(Frank Borman) គឺជាមេបញ្ជាការ នៅក្នុងបេសកកម្មអវកាសលើកទីមួយ ដែលធ្វើដំណើរតាមគន្លងជុំវិញស្ថានព្រះច័ន្ទ។ គាត់មិនមានការស្ងប់ស្ងែងអ្វីទេ។ ការធ្វើដំណើរនេះបានចំណាយពេលពីរថ្ងៃ ទំាងទៅទាំងមក។ លោកហ្វ្រែងបានពុលយាន្តអាវកាស ហើយក៏បានក្អួតចង្អោរ។ គាត់ថា ភាពគ្មានទម្ងន់ ឬគ្មានទំនាញផែនដី នៅក្នុងទីអវកាស គឺជារឿងល្អគួរសម ដែលមានរយៈពេល៣០វិនាទី គាត់ក៏បានទម្លាប់ខ្លួននឹងវា។ ពេលយាន្តអាវកាសរបស់គាត់បើកទៅជិតស្ថានព្រះច័ន្ទគាត់បានឃើញផ្ទៃដីប្រផេះស្រអាប់របស់វា ដែលមានរណ្តៅមូលៗជាច្រើន។ ក្រុមការងាររបស់គាត់ក៏បានថតរូបភាពវាលរហោស្ថានពណ៌ប្រផេះដ៏ធំល្វឹងល្វើយនោះ បន្ទាប់មក ក៏បែរជាមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់។
លោកហ្វ្រែងបានទៅដល់កន្លែងដែលពីមុនមក មិនដែលមាននរណាទៅដល់។ តែវាមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់គាត់ទេ។ បើសិនជាគាត់មានការធុញទ្រាន់យ៉ាងឆាប់រហ័ស ចំពោះបទពិសោធន៍នៅក្រៅផែនដីទៅហើយ នោះយើងប្រហែលជាគួរតែមានការរំពឹងចង់បានតិចជាងមុន ចំពោះរឿងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ គ្រូក្នុងកណ្ឌសាស្តាបានសង្កេតឃើញថា គ្មានបទពិសោធន៍ណាមួយក្នុងផែនដីនេះ ដែលនាំឲ្យយើងមានអំណរដ៏គ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ។ “ភ្នែកមើលមិនចេះឆ្អែត ហើយត្រចៀកស្តាប់ក៏មិនចេះពេញដែរ”(១:៨)។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា សប្បាយបំផុតនៅពេលណាមួយ ប៉ុន្តែ ការសប្បាយនោះក៏បានរលាយបាត់ទៅវិញ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ ហើយយើងក៏បានស្វែងរកការសប្បាយបន្ទាប់ទៀត។
លោកហ្វ្រែងបានជួបពេលដែលរំភើបបំផុត ក្នុងទីអវកាស ពេលដែលគាត់បានឃើញផែនដីលេចចេញពីភាពងងឹត នៅពីក្រោយស្រមោលស្ថានព្រះច័ន្ទ។ ផែនដីមានសណ្ឋានដូចគ្រាប់ឃ្លីពណ៌ខៀវលាយសរ ដែលចាំផ្លេកៗ ដោយសារពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ អំណរដ៏ពិតរបស់យើងក៏ចេញពីព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលបានបញ្ចេញពន្លឺមកលើយើង។ ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកប្រទានជីវិតមកយើងម្នាក់ៗ និងជាប្រភពតែមួយនៃអត្ថន័យរបស់ជីវិត សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសម្រស់។ ដូចនេះ ភាពស្កប់ចិត្តជ្រាលជ្រៅបំផុតរបស់យើង មិនមានប្រភពចេញពីលោកិយនេះឡើយ។ ទោះយើងបានទៅដល់ស្ថានព្រះច័ន្ទ ក៏យើងនៅតែមានអារម្មណ៍ថា…
វង្វេងចេញទៅឆ្ងាយ
លោកមៃឃល យ៉ាខូនេលី(Michael Yaconelli) គឺជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅរឿងកំប្លែង។ ដោយសារគាត់រស់នៅក្បែរកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមគោ នោះគាត់បានសង្កេតឃើញថា សត្វគោងាយនឹងដើរវង្វេងចេញពីហ្វូង ពេលដែលពួកវាកំពុងស៊ីស្មៅ។ ពួកវាចេះតែបន្តផ្លាស់ទីពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត ដើម្បីរកវាល ដែលសំបូរស្មៅជាង។ នៅជាយកសិដ្ឋាន សត្វគោអាចរកបានស្មៅខ្ចីៗ នៅក្រោមម្លប់ដើមឈើ។ នៅក្រៅរបងដែលដួលរលំ មានរុក្ខជាតិតូចដែលមានរស់ជាតិឈ្ងុយឆ្ងាញ់។ បន្ទាប់មក សត្វគោអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្រៅរបង ហើយក៏ចេញទៅដល់ផ្លូវថ្នល់។ ពួកវាស៊ីស្មៅពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយយឺតៗ ទាល់តែវង្វេង។
មិនមែនមានតែសត្វគោទេ ដែលមានបញ្ហាដើររហេតរហូត។ សត្វចៀមក៏ឧស្សាហ៍វង្វេងចេញពីហ្វូងផងដែរ ហើយចំណែកឯមនុស្សវិញ ទំនងជាងាយនឹងវង្វេងញឹកញាប់ជាងសត្វទាំងនេះទៀត។
ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះទ្រង់បានប្រៀបធៀបយើង នឹងសត្វចៀម។ យើងងាយនឹងផ្លាស់ទីទៅមុខបត់ចុះឡើង ហើយព្យាយាមចម្អែតខ្លួនឯង នៅតាមផ្លូវរបស់យើង ដោយការបន្ថែមបន្ថយ និងធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ដោយមិនបានកត់សម្គាល់ថា ខ្លួនឯងកំពុងតែវង្វេងចេញពីសេចក្តីពិត បានឆ្ងាយប៉ុណ្ណាហើយទេ។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកផារិស៊ី អំពីសត្វចៀមមួយក្បាលដែលបានវង្វេង។ សត្វចៀមនោះ មានតម្លៃចំពោះអ្នកគង្វាលណាស់ បានជាគាត់ទុកហ្វូងចៀមគាត់ចោលសិន ដើម្បីទៅស្វែងរកវា។ ហើយពេលដែលគាត់បានរកឃើញចៀមដែលវង្វេងនោះ គាត់ក៏បានអរសប្បាយ(លូកា ១៥:១-៧)។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានព្រះទ័យរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះអ្នកដែលបានងាកបែរមករកព្រះអង្គវិញ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “លុះមកដល់ផ្ទះវិញ អ្នកនោះនឹងហៅពួកសំឡាញ់ និងពួកអ្នកជិតខាងមក ប្រាប់ថា សូមអរសប្បាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដ្បិតចៀមខ្ញុំដែលបាត់ នោះឃើញវិញហើយ” (ខ.៦)។…