អ្នកធ្វើតាមពាក្យសន្យា
ពេលដែលយ៉ូណាថាន (Jonathan)ធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្ត ចំពោះឡាសូន(LaShonne) ក្នុងពិធីមង្គលការ គាត់បាននិយាយទាក់ៗ ដោយសារអារម្មណ៍របស់គាត់កំពុងតែផ្តោតទៅលើទម្ងន់ នៃការសន្យាដែលគាត់កំពុងតែធ្វើសម្រាប់នាង។ គាត់គិតថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំអាចធ្វើការសន្យានេះ បើសិនជាខ្ញុំមិនជឿថា ខ្ញុំអាចធ្វើតាមពាក្យសន្យានេះ? គាត់ក៏បាននិយាយចេញនូវពាក្យសន្យាទាំងនោះចប់សព្វគ្រប់ ប៉ុន្តែ ទម្ងន់នៃការប្តេជ្ញាចិត្ត នៅតែមានដដែល។ បន្ទាប់ពីពីធីភោជនីយហាបានបញ្ចប់ លោកយ៉ូណាថាន ក៏បាននាំភរិយាថ្មីថ្មោងរបស់ខ្លួន ទៅព្រះវិហារ ដើម្បីអធិស្ឋានជាង២ម៉ោង សូមឲ្យព្រះទ្រង់ជួយគាត់ រក្សាពាក្យសន្យាថា នឹងស្រឡាញ់ និងថែរក្សាឡាសូនជារៀងរហូត។
ការភ័យខ្លាចដែលយ៉ូណាថាន មានក្នុងថ្ងៃមង្គលការរបស់គាត់ គឺដោយសារគាត់បានទទួលស្គាល់ភាពកម្សោយរបស់គាត់ ដែលជាមនុស្ស។ ប៉ុន្តែ ព្រះដែលបានសន្យាថា នឹងប្រទានពរដល់ប្រជាជាតិទាំងឡាយ តាមរយៈកូនចៅរបស់លោកអ័ប្រាហំា(កាឡាទី ៣:១៦) ទ្រង់មិនមានភាពកម្សោយឡើយ។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានដែលជាជនជាតិយូដា ឲ្យមានការស៊ូទ្រំា ហើយអត់ធ្មត់ ក្នុងការបន្តជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏បានរំឭកពួកគេ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យាដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានលោកអ័ប្រាហំា និងការអត់ធ្មត់របស់គាត់ក្នុងការរង់ចាំ ព្រមទាំងការសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យានេះ(ហេព្រើរ ៦:១៣-១៥)។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងប្រទានពរលោកអ័ប្រាហាំ ឲ្យមានកូនចៅជាច្រើន តែវ័យចំណាស់របស់លោកអ័ប្រាហាំ និងនាងសារ៉ា មិនបានរារាំងមិនឲ្យសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យានេះឡើយ(ខ.១៤)។
តើអ្នកមានការពិបាកទុកចិត្តព្រះ ដោយសារភាពទន់ខ្សោយ ចំណុចខ្វះខាត និងភាពជាមនុស្សឬ? តើអ្នកមានការពិបាក នៅក្នុងការធ្វើតាមការប្តេជ្ញាចិត្ត ឬពិបាកធ្វើតាមការសន្យារបស់អ្នកឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរ២កូរិនថូស ១២:៩ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា…
មេសោរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឈរមើល ដោយចិត្តស្ងើច ចំពោះមេសោររាប់សែន ដែលមានឆ្លាក់អក្សរពីលើផ្តើមដោយពាក្យគូស្នេហ៍ ហើយត្រូវបានគេយកមកចាក់ជាប់នឹងផ្នែកនីមួយៗ នៃស្ពានផុន ដេស អាត នៅទីក្រុងប៉ារីស។ ស្ពាននេះត្រូវបានគេសង់ឡើង សម្រាប់អ្នកថ្មើរជើងឆ្លងកាត់ស្ទឹងសែន ហើយមានពោរពាសទៅដោយមេសោរដែលជានិមិត្តរូបនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគូស្នេហ៍ទាំងឡាយបានប្រើ ដើម្បីប្រកាស់ អំពីការប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងស្រឡាញ់គ្នារៀងរហូត។ កាលពីឆ្នាំ២០១៤ គេបានប៉ាន់ប្រម៉ានថា មេសោរទាំងនោះមានទម្ងន់ជាសរុបប្រហែល៥០តោន ហើយបានបណ្តាលឲ្យស្ពាននោះរលំអស់មួយផ្នែក ដូចនេះ គេចាំបាច់ត្រូវយកសោរទំាងនោះចេញពីស្ពាន។
វត្តមានរបស់មេសានៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ច្រើនយ៉ាងនេះ បានឆ្លុះបញ្ចំាងអំពីការស្រេកឃ្លានដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលយើងមាន ក្នុងនាមជាមនុស្ស គឺស្រេកឃ្លានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ។ កណ្ឌគម្ពីរបទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ជាកណ្គគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដែលបានពិពណ៌នា អំពីការសន្ទនា រវាងគូរស្នេហ៍ពីរនាក់ ដែលក្នុងនោះ ស្រ្តីបានបង្ហាញបំណងចិត្តរបស់ខ្លួន ដែលចង់បានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដោយនិយាយទៅកាន់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់នាងថា “សូមប្តិតនាងនិត្យនៅព្រះទ័យទ្រង់ដូចជាត្រា គឺជាស្នាមត្រានៅលើព្រះពាហុទ្រង់ផង(៨:៦)។ នាងចង់បានសុវត្ថិភាព និងភាពជាប់លាប់ នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដូចជាត្រាបោះជាប់ព្រះទ័យទ្រង់ ឬចិញ្ចៀន ដែលជាប់នឹងព្រះអង្គុលីរបស់ទ្រង់។
ការស្រេកឃ្លានចង់បានសេចក្តីស្រឡាញ់បែបរ៉ូមិនទិចដ៏ស្ថិតស្ថេរ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបទចម្រៀងសាឡ៉ូម៉ូន បានចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកសេចក្តីពិតក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអេភេសូរ ដែលជាកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលបានចែងថា ទ្រង់ក៏ដៅចំណាំយើង ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ(១:១៣)។ សេចក្តីស្នេហារបស់មនុស្សអាចសាវ៉ា ហើយមេសោរក៏អាចត្រូវគេដោះចេញពីស្ពានផងដែរ ប៉ុន្តែ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះគ្រីស្ទគង់នៅក្នុងយើង ធ្វើជាត្រាអចិន្រ្តៃ ដែលបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់កូនព្រះអង្គ។—Lisa…
តើបាបអ្នកធ្ងន់ពេកឬ?
មានពេលមួយ សាស្ត្រាចារ្យអក្សរសាស្រ្តអង់គ្លេស នៅមហាវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំបាននិយាយថា បើសិនជាគាត់ប៉ះព្រះគម្ពីរ ដៃរបស់គាត់នឹងត្រូវភ្លើងឆេះមិនខាន។ ខ្ញុំមានការសោកស្តាយណាស់ ដែលបានឮគាត់និយាយដូចនេះ។ រឿងប្រលោមលោក ដែលយើងកំពុងតែអាន កាលពីពេលព្រឹកនោះ មានខគម្ពីរយោងមួយ ហើយពេលដែលខ្ញុំដកព្រះគម្ពីរចេញមកក្រៅ ដើម្បីមើល គាត់ក៏បានឃើញខ្ញុំ ហើយក៏បាននិយាយពាក្យដូចនេះតែម្តង។ សាស្ត្រាចារ្យរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាគិតថា គាត់មានបាបខ្លាំងពេក មិនអាចទទួលការអត់ទោសពីព្រះបានទេ។ ខ្ញុំដឹងថា គាត់គិតខុស តែខ្ញុំគ្មានសេចក្តីក្លាហានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រាប់គាត់ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ និងប្រាប់ថា ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងថា យើងតែងតែអាចស្វែងរកការអត់ទោសបាបពីព្រះជានិច្ច។
ព្រះគម្ពីរនេហេមាក៏បានចែង អំពីគំរូនៃការប្រែចិត្ត និងការអត់ទោសបាបផងដែរ។ កាលនោះ ពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវបាននិរទេសចេញពីស្រុកកំណើត ដោយសារពួកគេបានធ្វើអំពើបាប ទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ គេបានអនុញ្ញាតពួកគេឲ្យត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ ពេលដែលពួកគេបានចូលតំាងទីលំនៅ ហោរ៉ាអែសរ៉ា ក៏បានអានក្រឹត្យវិន័យ ឲ្យពួកគេស្តាប់(នេហេមា ៧:៧៣-៨:៣)។ ពួកគេបានសារភាពអំពើបាបរបស់ខ្លួន ដោយនឹកចាំថា ទោះពួកគេមានអំពើបាបក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់មិនបានចាកចេញ ឬបោះបង់ពួកគេចោលឡើយ(៩:១៧,១៩)។ ព្រះអង្គបានឮពួកគេ ពេលពួកគេទួញយំ ហើយព្រះអង្គក៏មានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ចំពោះពួកគេ ដោយព្រះទ័យអាណឹត និងមេត្តា(ខ.២៧-៣១)។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ចំពោះយើងផងដែរ។ ព្រះអង្គនឹងមិនបោះបង់ចោលយើងឡើយ បើសិនជាយើងសម្រេចចិត្តសារភាពអំពើបាបរបស់យើង ហើយងាកបែរទៅរកព្រះអង្គ។ កាលនោះ ខ្ញុំស្តាយ ដែលខ្ញុំមិនបានប្រាប់សាស្រ្តាចារ្យរបស់ខ្ញុំថា ព្រះយេស៊ូវនៅតែស្រឡាញ់គាត់…
ផ្លូវនៃការនឹកចាំ ដែលព្រះទ្រង់បានសង់
ពេលដែលកូនប្រុសខ្ញុំ ដែលជាមនុស្សពេញវ័យ បានជួបប្រទះរឿងដ៏ពិបាក ខ្ញុំក៏បានរំឭកគាត់ថា ព្រះទ្រង់តែងតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងបំពេញតម្រូវការរបស់ខ្ញុំ ដែលជាឪពុករបស់គាត់ជានិច្ច ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំមិនអាចរកការងារធ្វើ។ ខ្ញុំក៏បានរំឭក អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់ចម្រើនកម្លាំងដល់ក្រុមគ្រួសារយើង ហើយប្រទាននូវសន្តិភាព នៅពេលដែលម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបរាជ័យនៅក្នុងការតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីកឈាម។ ខ្ញុំក៏បានលើកឡើង អំពីរឿងនៃសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ដែលយើងបានសរសេរនៅលើក្រដាស់សៀតចូលក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយក៏បានបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គតែងតែគោរពព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គជានិច្ច។ ខ្ញុំបាននាំកូនប្រុសខ្ញុំចូលទៅក្នុងផ្លូវនៃការនឹកចាំ ដែលគ្រួសារយើងមានជាមួយព្រះអង្គ ដោយរំឭកគាត់ អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គនៅតែអាចឲ្យយើងពឹងផ្អែកបាន ពេលយើងឆ្លងកាត់ពេល ដែលពិបាកដូចការដើរកាត់ជ្រលងភ្នំ និងឡើងទៅកំពូលភ្នំ។ ទោះយើងកំពុងតែមានទុក្ខលំបាក ឬអរសប្បាយក្តី ព្រះវត្តមាន ក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ តែងតែគ្រប់គ្រាន់ជានិច្ច។
ខ្ញុំចូលចិត្តពង្រឹងជំនឿ តាមរបៀបនេះ ហើយក៏បានដឹងផងដែរថា ព្រះជាម្ចាស់បានរចនាយើងមក ឲ្យមានទម្លាប់ចែកចាយរឿង ដើម្បីលើកទឹកចិត្តមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យជឿព្រះអង្គ។ ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបាននឹកចាំ អំពីរឿងទំាងអស់ដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ កាលពីមុន នោះព្រះអង្គក៏បានតម្រៀបថ្មមូលនៃការទុកចិត្ត នៅលើផ្លូវនៃការនឹកចាំរបស់ពួកគេ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលបានឃើញព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលពួកគេដើរតាមព្រះអង្គ(ចោទិយកថា ៤:៣-៦)។ ព្រះអង្គតែងតែស្តាប់ឮ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេជានិច្ច(ខ.៧)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានអរសប្បាយ និងជជែកជាមួយអ្នកជំនាន់ក្រោយ(ខ.៩) ដោយចែកចាយ ព្រះបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធ ដែលព្រះដ៏ពិត ទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យតែង និងរក្សាទុក(ខ.១០)។
ខណៈពេលដែលយើងនិយាយប្រាប់អ្នកជំនាន់ក្រោយ អំពីព្រះចេស្តា សេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ នោះជំនឿរបស់យើង និងជំនឿរបស់អ្នកដទៃ…
ការនិយាយបង្វៀង ដោយប្រថុយ
មានពេលមួយ ហាលេយ(Harley)គិតថា នាងកំពុងតែចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ ជាមួយភ្នាក់ងាររបស់ក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រង ដែលបានទទូលឲ្យនាងទៅជួបពួកគេសារជាថ្មីទៀត។ ហាលេយគិតថា ពួកគេនឹងព្យាយាមនាំនាងទិញកញ្ចប់ធានារ៉ាប់រង ដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់នោះទៀតហើយ ប៉ុន្តែ នាងបានសម្រេចចិត្តថា នាងនឹងប្រើពេលជួបគ្នានោះឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត ដោយឆ្លៀតឱកាសនិយាយប្រាប់ពួកគេ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់នាង។
ពេលដែលនាងបានកត់សំគាល់ឃើញចិញ្ចើមរបស់ភ្នាក់ងារនោះ មានរូបសាក់ នាងក៏បានសួរគាត់ អំពីរូបសាក់នោះ ដោយចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ ហើយក៏បានដឹងថា ស្រ្តីនោះបានឲ្យគេសាក់រូបនៅលើចិញ្ចើម ព្រោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា វានឹងនាំឲ្យគាត់មានសំណាងល្អ។ សំណួររបស់ហាលេយគឺជាការនិយាយបង្វៀងដ៏ប្រថុយ ចេញពីការជជែកជាធម្មតា អំពីរឿងហិរញ្ញវត្ថុ ប៉ុន្តែ វាបានបើកឱកាសឲ្យនាងសន្ទនាជាមួយគាត់ អំពីរឿងសំណាង និងសេចក្តីជំនឿ ពោលគឺបាននាំឲ្យនាងមានឱកាសជជែក អំពីមូលហេតុដែលនាងពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ។ ការចំណាយពេលដែលនាងគិតថា ឥតប្រយោជន៍ បានប្រែក្លាយពេលជួបគ្នា ដែលព្រះទ្រង់បានរៀបចំ។
ព្រះយេស៊ូវក៏ធ្លាប់យាងតាមផ្លូវវាងផងដែរ។ កាលព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើដំណើរពីស្រុកយូដា ទៅស្រុកកាលីឡេ ព្រះអង្គបានយាងតាមផ្លូវវាង ហើយក៏បានជជែកជាមួយស្រ្តីសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ដែលតាមធម្មតា គេមិននឹកស្មានថា ជនជាតិយូដានិយាយរកជនជាតិសាម៉ារីឡើយ។ ដែលអាក្រក់ជាងនេះទៀតនោះ គឺនាងជាស្រ្តីផិតក្បត់ ដែលសូម្បីតែសាសន៍សាម៉ារីដទៃទៀត ក៏ជៀសចេញពីនាងផងដែរ។ តែព្រះអង្គបានមានបន្ទូលជាមួយនាង ហើយការនេះបាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ(យ៉ូហាន ៤:១-២៦,៣៩-៤២)។
តើអ្នកនឹងទៅជួបមនុស្ស ដែលអ្នកមិនចង់ជួបឬ? តើអ្នកឧស្សាហ៍ជួបអ្នកជិតខាងណាម្នាក់ ដែលអ្នកតែងតែជៀសវាងឬទេ? ព្រះគម្ពីរបានរំឭកយើងថា យើងត្រូវត្រៀមខ្លួនជានិច្ច ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ ទោះត្រូវពេល ឬខុសពេលក្តី(២ធីម៉ូថេ ៤:២)។…
ពេលដែលយើងលែងមានបញ្ហា
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរជិតដល់ផ្ទះ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតឃើញទ្រនិចនាឡិការសីតុណ្ហភាពម៉ាស៊ីនឡានកំពុងតែឡើងកាន់តែខ្លាំង។ ខ្ញុំក៏បានអែបខាង ហើយពន្លត់ម៉ាស៊ីន រួចចេញក្រៅឡាន។ ផ្សែងបានហុយចេញពីគំរបក្បាលឡាន។ ខ្ញុំក៏បានរុញឡានថយក្រោយបានប្រហែលមួយម៉ែត្រ ហើយក៏បានឃើញប្រេងម៉ាស៊ីនមួយថ្លុក នៅលើដី។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា មានរឿងអ្វីកើតឡើង។ រ៉ងម៉ាស៊ីនបានខូចហើយ។
ខ្ញុំក៏បានត្អូញត្អែរ។ យើងទើបតែបានចំណាយលុយជាច្រើន នៅក្នុងការជួសជុលផ្សេងទៀត។ ហេតុអ្វីវាខូចនេះខូចនោះ មិនចេះចប់សោះ? ខ្ញុំក៏បានរអ៊ូរទាំដោយចិត្តជូរល្វីង។ ហេតុអ្វីឡាននេះមិនឈប់ខូច?
តើអ្នកធ្លាប់ជួបរឿងបែបនេះទេ? ជួនកាល យើងបានជៀសចេញពីរឿងវិបត្តិមួយ ដោះស្រាយបញ្ហាមួយ ហើយបានបង់ថ្លៃឈ្នួលអ្វីមួយហើយ តែត្រូវជួបរឿងមួយទៀត។ ជួនកាល បញ្ហាទាំងនោះអាចធំជាងរឿងឡានខូចទៅទៀត។ ឧទាហរណ៍ លទ្ធផលនៃការពិនិត្យសុខភាពដែលមិននឹកស្មានដល់ ការស្លាប់ដែលមិនបានព្រៀងទុក ឬការបាត់បង់ដ៏អាក្រក់ណាមួយជាដើម។
ស្ថិតក្នុងពេលនោះ យើងស្រេកឃ្លានចង់បានពិភពលោក ដែលមានការឈឺចាប់ ឬបញ្ហាតិចជាងនេះ។ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា អ្នកជឿព្រះអង្គនឹងបានទៅរស់នៅក្នុងផែនដីថ្មី។ ព្រះអង្គបានរំឭកពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១៦ថា “នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែ ត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយ៍ហើយ” (ខ.៣៣)។ ក្នុងជំពូកនេះ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូល អំពីសេចក្តីវេទនាធ្ងន់ធ្ងរ ដែលមានដូចជាការបៀតបៀន ដោយសារជំនឿរបស់យើងជាដើម។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានបង្រៀនថា អ្នកដែលសង្ឃឹមលើព្រះអង្គ នឹងមិនជួបសេចក្តីវេទនាទាំងនោះ ជារៀងរហូតឡើយ។
បញ្ហាទំាងតូចធំ អាចធ្វើឲ្យការរស់នៅរបស់យើងមានការពិបាក។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា…
បញ្ឈប់ការនិយាយដើមគ្នា
បន្ទាប់ពីលោកឆាល សាយមុន(Charles Simeon ឆ្នាំ១៧៥៩ ដល់ ១៨៣៦) មានមុខនាទីជាអ្នកដឹកនាំ នៅព្រះវិហារព្រះត្រៃឯកបរិសុទ្ធ នៅទីក្រុងខេមប្រ៊ីជ ប្រទេសអង់គ្លេស គាត់បានជួបការប្រឆាំងអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ សមាជិកនៃពួកជំនុំភាគច្រើន ចង់ឲ្យអ្នកដែលមានតួនាទីបន្ទាប់ពីលោកសាយម៉ុន ទទួលមុខនាទីនេះ គឺមិនចង់ឲ្យគាត់ដឹកនាំទេ។ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាមអំពីគាត់ ហើយបដិសេធការងាររបស់គាត់ ហើយពេលខ្លះ ថែមទាំងចាក់សោរទ្វារព្រះវិហារមិនឲ្យគាត់ចូលទៀត។ ប៉ុន្តែ លោកសាយម៉ុនមានចិត្តចង់ពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដូចនេះ គាត់ក៏បានព្យាយាមជម្នះការនិយាយដើមនោះ ដោយបង្កើតគោលការណ៍មួយចំនួន សម្រាប់ការរស់នៅ។ គោលការណ៍មួយនោះ គឺមិនត្រូវជឿពាក្យចចាមអារ៉ាមឡើយ បើមិនប្រាកដថា វាជារឿងពិតទេនោះ ហើយគោលការណ៍មួយទៀត គឺត្រូវ “ជឿជានិច្ចថា ក្នុងរឿងវិវាទ គឺមិនត្រូវស្តាប់រឿងតែម្ខាងទេ”។
នៅក្នុងការអនុវត្តន៍នេះ លោកសាយម៉ុនបានធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបង្គាប់រាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យឈប់និយាយដើម និងនិយាយបង្ខូចគ្នា ព្រោះវានឹងស៊ីបំផ្លាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលពួកគេមាន ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ក្រឹត្យវិន័យមួយ ក្នុងចំណោមក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការរបស់ព្រះ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ ដែលចង់ឲ្យពួកគេរស់នៅ ដោយចិត្តពិតត្រង់។ ក្រឹត្យវិន័យនោះចែងថា “កុំឲ្យធ្វើជាទីបន្ទាល់ក្លែង ទាស់នឹងអ្នកជិតខាងខ្លួនឲ្យសោះ”(និក្ខមនំ ២០:១៦)។ បទគម្ពីរនិក្ខមនំ ២៣:១ ក៏បានបង្គាប់ផងដែរថា “កុំឲ្យបង្កើតរឿងក្លែងក្លាយឲ្យសោះ”។
សូមយើងគិតមើលថា តើពិភពលោកមានភាពខុសប្លែកយ៉ាងណា បើសិនជាយើងម្នាក់ៗមិនដែលផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាម…
អត្ថប្រយោជន៍នៃការផ្តោតចិត្តលើព្រះ
លោកម៉ាក ថ្វេន(Mark Twain) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបានលើកឡើងថា ទស្សនៈ ឬការមើលឃើញដែលយើងមានចំពោះជីវិតយើង អាចមានឥទ្ធិពលមកលើជំហានបន្ទាប់របស់យើង ហើយថែមទាំងមានឥទ្ធិពលមកលើជោគវាសនារបស់យើងផងដែរ។ លោកថ្វេនបានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នកមិនអាចពឹងផ្អែកលើភ្នែករបស់អ្នកបានទេ ពេលដែលការស្រមៃរបស់អ្នកមិនមានការផ្តោតចិត្ត”។
សាវ័កពេត្រុសក៏បាននិយាយអំពីការមើលឃើញផងដែរ ពេលដែលគាត់ឆ្លើយតប ចំពោះអ្នកសុំទានម្នាក់ ដែលជាជនពិការ។ កាលនោះ គាត់ និងសាវ័កយ៉ូហានបានជួបអ្នកសុំទាននោះ នៅច្រកទ្វារព្រះវិហារក្រុងយេរូសាឡិម ដែលមានមនុស្សអ៊ូអរ(កិច្ចការ ៣:២)។ ពេលដែលបុរសនោះសុំទានពួកគេ ពួកគេក៏បានមើលទៅគាត់ ហើយ លោកពេត្រុសក៏បានប្រាប់គាត់ថា “ចូរមើលមកយើងឯណេះ”(ខ.៤)។
តើហេតុអ្វីគាត់និយាយដូចនេះ? ក្នុងនាមជាទូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ លោកពេត្រុសទំនងជាចង់ឲ្យអ្នកសុំទាននោះឈប់មើលទៅចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្លួន ហើយថែមទាំងឈប់មើលទៅតម្រូវការផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុផងដែរ។ ពេលគាត់មើលទៅពួកសាវ័កទាំងពីរ គាត់ក៏បានមើលឃើញភាពពិត នៃការមានជំនឿលើព្រះ។
លោកពេត្រុសក៏បានប្រាប់គាត់ថា “ឯប្រាក់ ហើយនិងមាស ខ្ញុំគ្មានទេ តែរបស់ដែលខ្ញុំមាន នោះខ្ញុំនឹងឲ្យដល់អ្នក គឺដោយសារព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពីស្រុកណាសារ៉ែត ចូរអ្នកក្រោកឡើងដើរទៅចុះ”(ខ.៦)។ បន្ទាប់មក លោកពេត្រុសក៏បាន “ចាប់ដៃស្តាំលើកគាត់ឡើង ស្រាប់តែប្រអប់ជើង និងភ្នែកគោររបស់គាត់ មានកំឡាំងឡើងភ្លាម គាត់ក៏ស្ទុះឈរឡើងដើរទៅមក ហើយចូលទៅក្នុងព្រះវិហារជាមួយនឹងអ្នកទាំង២នោះ ទាំងដើរ ទាំងលោត ទាំងសរសើរព្រះផង”(ខ.៧-៨)។
តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? បុរសនោះបានមានជំនឿលើព្រះ(ខ.១៦)។ គឺដូចដែលលោកឆាល ស្ពើជិន(Charles Spurgeon) ដែលជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អបានជំរុញយើងថា “ចូរឲ្យភ្នែករបស់យើងផ្តោតទៅលើព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ”។…
ឱកាសដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់
សារ៉ា(Sarah) មានបញ្ហាសុខភាពដ៏កម្រ ដែលបណ្តាលឲ្យថ្លោះសន្លាក់ បានជាគាត់ត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើកៅអីអេឡិចត្រូនិច ដើម្បីផ្លាស់ទី។ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរ ទៅកន្លែងប្រជុំកាលពីពេលថ្មីៗនេះ សារ៉ាជិះរទេះរុញទៅស្ថានីយ៍រថភ្លើង ប៉ុន្តែ ជណ្តើរយន្តក៏បានខូច។ គាត់មិនអាចទៅដល់កន្លែងឡើងជិះរថភ្លើងបានទេ ហើយគេក៏បានប្រាប់គាត់ ឲ្យជិះតាក់ស៊ី ទៅស្ថានីយ៍មួយទៀត ដែលត្រូវចំណាយពេល៤០នាទី។ គាត់បានទូរស័ព្ទហៅតាក់ស៊ី ប៉ុន្តែ តាក់ស៊ីមិនឃើញមកសោះ។ សារ៉ាក៏បានបោះបង់ការព្យាយាម ហើយក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
គួរឲ្យស្តាយណាស់ រឿងបែបនេះបានកើតឡើងចំពោះសារ៉ាជាទៀងទាត់ទៅហើយ។ ជណ្តើរយន្តខូចបានរារាំងមិនឲ្យគាត់ឡើងជិះរថភ្លើង ហើយពេលខ្លះគាត់មិនអាចចុះពីលើរថភ្លើង ដោយសារគេបានភ្លេចដាក់កំណល់សម្រាប់រទេះរុញ។ ជួនកាល បុគ្គលិកស្ថានីយ៍រថភ្លើងបានចាត់ទុកអ្នកស្រីសារ៉ា ជាមនុស្សរំខាន ដោយសារគាត់ត្រូវការជំនួយរបស់ពួកគេ។ ជាញឹកញាប់ គាត់ស្ទើរតែស្រក់ទឹកភ្នែក។
ក្នុងចំណោមក្រឹត្យវិន័យជាច្រើន ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលគ្រប់គ្រងទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ក្រឹត្យវិន័យដែលបង្គាប់ថា “ចូរស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង” គឺជាគន្លឹះដ៏សំខាន់(លេវីវិន័យ ១៩:១៨ និង រ៉ូម ១៣:៨-១០)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះធ្វើឲ្យយើងឈប់កុហក់ លួច និងធ្វើបាបអ្នកដទៃ(លេវីវិន័យ ១៩:១១,១៤) តែក៏បានផ្លាស់ប្តូររបៀបដែលយើងធ្វើការផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ចៅហ្វាយនាយ ត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះបាវបម្រើរបស់ខ្លួនឲ្យបានត្រឹមត្រូវ(ខ.១៣) ហើយយើងក៏ត្រូវមានចិត្តសប្បុរស ចំពោះអ្នកក្រ(ខ.៩-១០)។ ក្នុងករណីរបស់សារ៉ា អ្នកជួសជុលជណ្តើរយន្ត ឬដាក់កំណល់ឲ្យរទេះរុញគាត់ឡើងចុះរថភ្លើង កំពុងតែផ្តល់ឲ្យនូវការបម្រើដ៏សំខាន់ដល់អ្នកដទៃ។
បើយើងធ្វើការងារ ដើម្បីតែប្រាក់ខែ ឬប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន នោះមិនយូរទេ យើងនឹងចាត់ទុកអ្នកដទៃ ជាមនុស្សរំខាន។…
សម្រស់ដែលបោកបញ្ឆោត
សត្វខ្មូតចង្កៀង ដែលមានសម្បុរអុចៗ ជាសត្វល្អិតដែលមានសម្រស់ស្អាត ដោយស្លាបក្រៅរបស់វាមានស្នាមអុចៗ ហើយស្លាបក្នុងមានពណ៌ក្រហមខ្ចី ដែលបញ្ចេញពន្លឺភ្លែតៗ ពេលវាហើរ។ ប៉ុន្តែ សម្រស់របស់វាមានលក្ខណៈបោកបញ្ឆោត។ គេបានឃើញសត្វល្អិតនេះមានវត្តមាននៅសហរដ្ឋអាមេរិកជាលើកដំបូង ក្នុងឆ្នាំ២០១៤ ហើយគេក៏បានចាត់ទុកវាជាពូជសត្វរាតត្បាត នៅតំបន់អាមេរិកខាងជើង បានសេចក្តីថា វាមានសក្តានុពល នៅក្នុងការបង្ករការខូចខាតដល់បរិស្ថាន និងសេដ្ឋកិច្ច។ ពួកវាស៊ីបំផ្លាញដើមឈើគ្រប់ប្រភេទ ដោយមិនរើសមុខ ដែលរាប់បញ្ចូលទំាងដើមសេរីហ្ស និងដើមឈើហូបផ្លែដទៃទៀត ហើយបន្សល់ទុកនូវសារធាតុស្អិតៗ ដែលនាំឲ្យមានផ្សិតដែលធ្វើឲ្យដើមឈើងាប់ ឬធ្វើឲ្យដើមឈើមិនសូវមានកម្លាំងបង្កើតផលផ្លែ។
នៅក្នុងរឿងអ័ដាម និងនាងអេវ៉ា យើងបានសិក្សាអំពីសភាវៈអាក្រក់មួយប្រភេទទៀត។ សាតាំងជាសត្វពស់ ដែលបានបោកបញ្ឆោតប្តីប្រពន្ធមួយគូរនេះ មិនឲ្យស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ដោយបរិភោគផ្លែដឹងខុសត្រូវ ក្នុងបំណងដើម្បីឲ្យបាន “ដូចព្រះ” (លោកុប្បត្តិ ៣:១-៧)។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីពួកគេស្តាប់សត្វពស់? តើពាក្យសម្តីរបស់វាបានលួងលោមនាងអេវ៉ា ឬវាមានលក្ខណៈអ្វីដែលទាក់ទាញ? ព្រះគម្ពីរបានឲ្យតម្រុយថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសាតាំងមកឲ្យមានរូបសម្រស់ស្អាត(អេសេគាល ២៨:១២)។ ប៉ុន្តែ វាចង់ធ្វើឲ្យខ្លួនវាដូចព្រះ(អេសាយ ១៤:១៤ និង អេសេគាល ២៨:៩)។
បន្ទាប់ពីវាបានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប វាបានប្រើសម្រស់របស់វា ដើម្បីបោកបញ្ឆោត(លោកុប្បត្តិ ៣:១ យ៉ូហាន ៨:៤៤ ២កូរិនថូស ១១:១៤)។ វាបានព្យាយាមទាញមនុស្សឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប ដូចវាដែរ ឬព្យាយាមរារំាងពួកគេមិនឲ្យលូតលាស់។ ប៉ុន្តែ…