លប់ចោល
លោកអេឌវើត នើន(Edward Nairne) ដែលជាវិស្វករអង់គ្លេសបានរកឃើញវិធីឆ្នៃបង្កើតជ័រលុបខ្មៅដៃ ដោយចៃដន្យ នៅពេលដែលគាត់ឈោងទៅរកចំណិតនំប៉័ង។ នៅឆ្នាំ១៧៧០ គេក៏បានយកចំណិតនំប៉័ងមកធ្វើជ័រលុប ដើម្បីលប់ស្នាមខ្មៅដៃនៅលើក្រដាស់។ តែពេលលោកអេឌវើតឈោងទៅរកចំណិតនំប៉័ង គាត់បែរជាប៉ះជ័រកៅស៊ូមួយដុំ ដោយចៃដន្យ ហើយគាត់ក៏បានយកវាមកលប់ ឃើញថា ស្នាមខ្មៅដៃក៏បានរលប់ ដោយបន្សល់ទុកនូវកំទេចជ័រល្អិតៗ ដែលគាត់អាចគ្រវាសដៃបោសវាចេញពីក្រដាស់យ៉ាងងាយស្រួល។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបាបរបស់យើង ដែលព្រះជាម្ចាស់ក៏អាចលប់ចោល។ ព្រះអង្គជានំប៉័ងជីវិត ដែលបានលប់បាបរបស់យើង ដោយលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ ហើយសន្យាថា នឹងមិននឹកចាំអំពើបាបរបស់យើងទៀតឡើយ។ បទគម្ពីរអេសាយ ៤៣:២៥ បានចែងថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកដែលលុបអំពើរំលងរបស់យើងចេញ ដោយយល់ដល់ព្រះអង្គទ្រង់ ហើយមិននឹកចាំអំពើបាបរបស់យើងទៀតឡើយ។
នេះអាចជាការជួសជុលដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់ ដែលយើងមិនសមនឹងទទួល។ មនុស្សជាច្រើន ពិបាកនឹងជឿថា ព្រះជាម្ចាស់អាចលប់បាបរបស់យើងចោល យ៉ាងងាយដូចពពកដែលរលាយ។ តើព្រះដែលជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ អាចបំភ្លេចបាបរបស់យើង យ៉ាងងាយស្រួលដូចនេះឬ?
ព្រះអង្គពិតជាលប់បាបរបស់យើងចោលមែន ពេលដែលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះសង្រ្គោះ។ ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌បានសម្រេចព្រះទ័យអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយឈប់នឹកចាំអំពីវាទៀត ដើម្បីឲ្យយើងអាចបន្តដំណើរទៅមុខ ដោយមានសេរីភាពរួចពីបាប។ បាបដែលយើងមានកាលពីមុន មិនសង្កត់ពីលើយើងទៀតទេ បានជាយើងមិនប្រឡាក់ ហើយអាចបម្រើទ្រង់ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងអស់កល្បជានិច្ច។
ជាការពិតណាស់ កំហុសដែលយើងបានធ្វើ អាចនាំឲ្យយើងទទួលលទ្ធផលរបស់វា ក្នុងជីវិតនេះ។ តែព្រះទ្រង់បានដកបាបចេញពីយើងហើយ ដោយអញ្ជើញយើង ឲ្យវិលត្រឡប់ទៅរកទ្រង់វិញ…
បេសកកម្មជួយសង្រ្គោះ ដ៏អស្ចារ្យបំផុត
កាលពីថ្ងៃទី១៨ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៥២ មានខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវមួយបានបក់បោកមក ធ្វើឲ្យនាវា អេស អេស ភែនលេតតុន ដែលជានាវាដឹកប្រេង ដាច់ជាពីរកំណាត់ នៅចម្ងាយប្រហែល១៦គីឡូម៉ែត្រ ពីឆ្នេរសមុទ្ររដ្ឋម៉ាសាឈូសេត។ នៅពេលនោះ មាននាវិកជាង៤០នាក់ បានជាប់នៅក្នុងនាវាដែលកំពុងតែលិចនោះ នៅក្នុងពេលដែលមានខ្យល់ព្យុះ និងទឹករលកដ៏កាចសាហាវ កំពុងតែបក់បោក។
ពេលពួកឆ្មាំសមុទ្របានទទួលដំណឹង អំពីគ្រោះមហន្តរាយនេះ នៅស្ថានីយរបស់ពួកគេ នៅក្រុងឆាថាម រដ្ឋម៉ាសាឈូសេត លោកបឺនី វេបបឺ(Bernie Webber) បានដឹកនាំមនុស្សបីនាក់ បើកនាវាសង្រ្គោះមួយគ្រឿង ទៅជួយនាវិកដែលកំពុងជាប់នៅលើនាវា ដែលកំពុងលិចនោះ ក្នុងស្ថានភាពដែលស្ទើរតែគ្មានសង្ឃឹមទាល់តែសោះ ហើយក៏បាននាំនាវិក៣២នាក់ មករកកន្លែងសុវត្ថិភាព។ សកម្មភាពដ៏ក្លាហាននេះ ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាការជួយសង្រ្គោះដ៏អស្ចារ្យបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃឆ្មាំសមុទ្រអាមេរិក ហើយនៅឆ្នាំ ២០១៦ គេក៏បានផលិតខ្សែភាពយន្ត ដែលមានចំណងជើងថា ពេលដ៏មានន័យបំផុត ដែលផ្អែកទៅលើហេតុការណ៍នេះ។
ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ១៩:១០ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាស់ អំពីព្រះរាជកិច្ចជួយសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលថា “កូនមនុស្សបានមក ដើម្បីស្វែងរក និងជួយសង្រ្គោះមនុស្សបាត់បង់”។ ឈើឆ្កាង និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ គឺជាភស្តុតាងដ៏ប្រសើរបំផុត ដែលបញ្ជាក់ថា ទ្រង់ពិតជាបានមកជួយសង្រ្គោះមនុស្សជាតិមែន ដោយទ្រង់បានផ្ទុកអំពើបាបរបស់យើង នៅលើអង្គទ្រង់ ហើយបានផ្សៈផ្សាមនុស្ស ឲ្យជានឹងព្រះវរបិតា។…
ការស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ
ប្រទេសម៉ូលដូវ៉ាស្ថិតក្នុងចំណោមប្រទេសក្រីក្របំផុត នៅទ្វីបអឺរ៉ុប។ កាលមិត្តភក្តិខ្ញុំកំពុងរស់នៅក្នុងប្រទេសនេះ ពួកគេមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លំាង ចំពោះការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅ ដែលពួកគេបានទទួល ជាពិសេសពីគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត។ មានពេលមួយ ពួកគេបានយកខោអាវ និងអាហារខ្លះៗ ទៅឲ្យប្តីប្រពន្ធមួយគូ ដែលទៅថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារជាមួយពួកគេ។ ប្តីប្រពន្ធមួយគូនេះកំពុងរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ ដោយចិញ្ចឹមក្មេងៗជាច្រើននាក់។ គ្រួសារមួយនេះបានចាត់ទុកមិត្តភក្តិខ្ញុំ ជាភ្ញៀវកិត្តិយស ដោយដាក់តែផ្អែម និងអាហារខ្លះៗ ដើម្បីទទួលមិត្តភក្តិខ្ញុំ ទោះពួកគេបដិសេធក៏ដោយ។ ពេលដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ ម្ចាស់ផ្ទះក៏បានឲ្យផ្លែឪឡឹក និងផ្លែឈើ ព្រមទាំងបន្លែដទៃទៀត ពួកគេបានស្ញើចសរសើរ ចំពោះភាពចៅរ៉ាវ ដែលពួកគេបានទទួលនៅពេលនោះ។
គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនេះបានបង្ហាញចេញនូវការស្វាគមន៍ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់រាស្រ្តទ្រង់ គឺពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យអនុវត្តតាម។ ព្រះអង្គបានបង្គាប់ពួកគេឲ្យ “ដើរតាមគ្រប់ទាំងផ្លូវរបស់ទ្រង់ ដោយការស្តាប់បង្គាប់ ហើយឲ្យស្រឡាញ់ទ្រង់ព្រមទាំងគោរពប្រតិបត្តិដល់ទ្រង់ ឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹងផង”(ចោទិយថា ១០:១២)។ តើពួកអ៊ីស្រាអែលបានអនុវត្តតាមបង្គាប់របស់ទ្រង់ ដោយរបៀបណា? ពួកគេអាចអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដោយ “ស្រឡាញ់អ្នកប្រទេសក្រៅចុះ ដ្បិតពួកគេក៏ជាពួកអ្នកប្រទេសក្រៅ ពីកាលនៅស្រុកអេស៊ីព្ទដែរ”(ខ.១៩)។ ការស្វាគមន៍អ្នកស្រុកក្រៅ គឺជាការបម្រើ និងថ្វាយព្រះកតិ្តនាមដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះអ្នកស្រុកក្រៅ គឺជាការបង្ហាញនូវសេចក្តីជំនឿ ដែលពួកគេមានចំពោះទ្រង់។
ស្ថានភាពរបស់យើង ប្រហែលជាខុសពីប្រជាជននៅប្រទេសម៉ូលដូវ៉ា ឬអ៊ីស្រាអែល តែយើងក៏អាចបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយការស្វាគមន៍អ្នកដទៃផងដែរ។ ទោះយើងបើកទ្វារផ្ទះទទួលស្វាគមន៍អ្នកដទៃ…
សុភាពតែមានអំណាច
ខណៈពេលដែលកងទ័ពរបស់សត្រូវបានចូលកាន់កាប់ប្រទេសហូឡង់ នៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ហើយស្ថានការណ៍កាន់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ អ្នកស្រីអ៊ែន ហ្វ្រែង(Anne Frank) និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ បានធ្វើការរៀបចំដោយចិត្តក្លាហាន ហើយក៏បានផ្លាស់ទៅរស់នៅ ក្នុងកន្លែងលាក់ខ្លួនសម្ងាត់ ដើម្បីគេចចេញពីគ្រោះថ្នាក់។ ពួកគេបានលាក់ខ្លួន នៅទីនោះអស់រយៈពេល២ឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាម ហើយគេក៏បានរកពួកគេឃើញ ហើយក៏បានបញ្ចួនពួកគេ ទៅជំរុំប្រមូលផ្តុំ។ ក្រោយមក អ្នកស្រីអ៊ែនក៏បានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ថា “ក្នុងរយៈពេលវែង អាវុធដែលមុតស្រួចបំផុត គឺវិញ្ញាណដែលសប្បុរស និងសុភាព”។
ការបង្ហាញចេញនូវចិត្តសុភាព អាចមានភាពស្មុគ្រស្មាញ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងជីវិតពិត។
ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៤០ យើងឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យសុភាព ហើយក៏មានអំណាចចេស្តាផងដែរ។ គឺដូចដែល ខ.១១ បានចែងថា “ទ្រង់នឹងឃ្វាលហ្វូងរបស់ទ្រង់ ដូចជាអ្នកគង្វាល ទ្រង់នឹងប្រមូលអស់ទាំងកូនចៀមមកបីនៅព្រះពាហុ”។ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ “ព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់នឹងយាងមក ដោយមានព្រះចេស្តា ហើយព្រះពាហុនៃទ្រង់នឹងកាន់កាប់ត្រួតត្រាឲ្យទ្រង់”(ខ.១០)។ ព្រះអង្គមានពេញដោយអំណាចចេស្តា តែទ្រង់មានព្រះទ័យសុភាព នៅក្នុងការការពារអ្នកដែលងាយរងគ្រោះ។
ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូវបានបណ្តេញពួកអ្នកដូរលុយ នៅក្នុងព្រះវិហារ ដោយផ្កាប់តុពួកគេ តែទ្រង់ក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះក្មេងៗ ដោយព្រះទ័យសុភាពផងដែរ។ ព្រះអង្គបានប្រើពាក្យធ្ងន់ៗ ដើម្បីស្តីប្រដៅពួកផារិស៊ី(ម៉ាថាយ ២) តែទ្រង់ក៏បានអត់ទោសបាបឲ្យស្រ្តីម្នាក់ ដែលត្រូវការសេចក្តីមេត្តា ដ៏សុភាពរបស់ទ្រង់(យ៉ូហាន ៨:១-១១)។
មានពេលខ្លះ យើងត្រូវក្រោកឈរឡើង…
ការគេចចេញពីសម្លេងរំខាន
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន នាយកនៃមហាវិទ្យាល័យមួយ បានលើកទឹកចិត្តនិស្សិតទាំងឡាយ ឲ្យចូលរួមជាមួយគាត់ នៅក្នុងកម្មវិធីពេលល្ងាចមួយ ដែលតម្រូវឲ្យបិទគ្រឿងអេឡិចត្រូនិចចោល។ ទោះបីជាសិស្សទាំងឡាយបានយល់ព្រមចូលរួមក៏ដោយ ក៏ពួកគេមានការស្ទាក់ស្ទើរយ៉ាងខ្លាំង ដោយមិនចង់ទុកទូរស័ព្ទចោល ដើម្បីចូលទៅក្នុងព្រះវិហារ។ នៅក្នុងម៉ោងបន្ទាប់ ពួកគេក៏បានអង្គុយយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម នៅក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ដោយតន្រ្តី និងការអធិស្ឋាន។ ក្រោយមក អ្នកចូលរួមម្នាក់បានរៀបរាប់ថា បទពិសោធន៍ដែលគាត់ទទួលបាននៅពេលនោះ “គឺជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យ ដែលពួកគេបានសម្រួលអារម្មណ៍ នៅកន្លែងនោះ… ដោយមិនបានឮសម្លេងរំខាន”។
ជួនកាល យើងពិបាកនឹងគេចចេញពីសម្លេងរំខាន។ សម្លេងរំខានមកពីខាងក្រៅ និងនៅខាងក្នុងយើង អាចធ្វើឲ្យយើងពិបាកនឹងរកស្តាប់អ្វីឲ្យយល់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងស្ម័គ្រចិត្តស្វែងរកភាពស្ងប់ស្ងាត់ យើងអាចយល់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការឈប់បង្អង់ ដើម្បីឲ្យបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់(ទំនុកដំកើង ៤៦:១០)។ ក្នុងបទគម្ពីរ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ជំពូក ១៩ យើងឃើញថា ពេលដែលហោរាអេលីយ៉ាស្វែងរកព្រះអម្ចាស់ គាត់មិនបានរកឃើញទ្រង់ នៅក្នុងសម្លេងរំខាននៃខ្យល់បក់ កក្រើកដី ខ្យល់ព្យុះ ឬភ្លើងឆេះឡើយ(ខ.៩-១៣)។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកអេលីយ៉ាបានរកឃើញទ្រង់ នៅក្នុងសម្លេងខ្សិបដ៏ស្រទន់របស់ទ្រង់(ខ.១២)។
សម្លេងរំខានកើតមានជាធម្មតា នៅក្នុងពិធីជួបជុំ។ ពេលដែលក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិជួបជុំគ្នា ជាពេលដែលមានការសន្ទនាដ៏រស់រវើក ការញាំអាហារដ៏ឆ្ងាញ់ពិសារ សំណើចដ៏អ៊ូអរ និងការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ផ្អែមល្ហែម។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងបើកចិត្តរបស់យើង ដោយភាពស្ងៀមស្ងាត់ យើងនឹងបានដឹងថា ការចំណាយពេលជាមួយព្រះមានភាពផ្អែមល្ហែមជាងនេះទៅទៀត។…
ផលចំណេញពីការវិនិយោគ
កាលពីឆ្នាំ១៩៩៥ អ្នកវិនិយោគផ្សាហ៊ុននៅអាមេរិក បានទទួលផលចំណេញ ក្នុងកំរិតដ៏ច្រើនបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃផ្សាហ៊ុន ដោយជាមធ្យមពួកគេបានទទួលផលចំណេញ ៣៧,៦ ភាគរយ ពីប្រាក់ដុល្លាដែលពួកគេបានដាក់ក្នុងផ្សាហ៊ុន។ បន្ទាប់មក នៅឆ្នាំ២០០៨ អ្នកវិនិយោគផ្សាហ៊ុនបានខាតបង់ ក្នុងកំរិត ដែលស្ទើរតែស្មើកំរិតនៃការចំពេញកាលពីឆ្នាំ១៩៩៥ គឺបានខាតបង់ ៣៧,០ ភាគរយ។ នៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៩៥ ដល់ឆ្នាំ២០០៨ ផលចំណេញបានពីផ្សាហ៊ុន មានការឡើងចុះជានិច្ច ធ្វើអ្នកដែលបានដាក់លុយក្នុងផ្សាហ៊ុន មានការភ័យខ្លាច នៅពេលខ្លះ ដោយមិនដឹងថា ការវិនិយោគរបស់ពួកគេនឹងទៅជាយ៉ាងណា។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានធានាដល់អ្នកដើរតាមទ្រង់ថា ពួកគេនឹងបានទទួលផលចំណេញដ៏អស្ចារ្យ ពីការយកជីវិតទៅវិនិយោគ នៅក្នុងទ្រង់។ ពួកគេបាន “លះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីដើរតាមទ្រង់” ដោយចាកចេញពីផ្ទះ ការងារ ឋានៈ និងក្រុមគ្រួសារ ដើម្បីផ្ញើជីវិតលើទ្រង់(ម៉ាកុស ១០:២៨)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមព្រួយបារម្ភ ដោយខ្លាចមិនបានទទួលផលចំណេញពីការលះបង់របស់ខ្លួន បន្ទាប់ពីបានឃើញបុរសអ្នកមានម្នាក់ កំពុងតែតយុទ្ធនឹងចំណងនៃទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងលោកិយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលតបថា អ្នកណាដែលស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការលះបង់ ដើម្បីទ្រង់ “នឹងបានទទួលជា១រយភាគឡើង ក្នុងសម័យនេះ ហើយដល់បរលោកនាយ នឹងបានជីវិតរស់អស់កល្បជានិច្ចផង”(ខ.៣០)។ នេះជាផលចំណេញ ដែលលើសផលចំណេញទាំងអស់ ដែលផ្សាហ៊ុនអាចផ្តល់ឲ្យយើង។
យើងមិនចាំបាច់ត្រូវព្រួយបារម្ភ អំពី “អត្រាការប្រាក់” នៅក្នុងការវិនិយោគខាងវិញ្ញាណ…
ពេលដែលអ្នកមិនត្រូវបានជ្រើសរើស
ថ្ងៃមួយ មិត្តភកិ្តខ្ញុំម្នាក់បានបង្ហោះសារនៅលើហ្វេសប៊ុក ដោយប្រកាស់ថា គាត់បានបញ្ចប់គម្រោងមួយ។ អ្នកដទៃបានអបអរគាត់ ប៉ុន្តែ ការបង្ហោះសារនោះបានចាក់ដោតចិត្តខ្ញុំណាស់។ គឺខ្ញុំទេដែលជាអ្នកគួរតែធ្វើគម្រោងនោះ តែគេបានមើលរំលងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមិនដឹងថា ហេតុអ្វីទេ។
លោកយ៉ូសែបក៏ធ្លាប់ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់មើលរំលងផងដែរ ហើយគាត់ដឹងថា មូលហេតុអ្វី។ លោកយ៉ូសែបស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សពីរនាក់ ដែលត្រូវជំនួសលោកយ៉ូដាស ដែលបានក្បត់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួកសាវ័កក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះដ៏ជ្រាបនូវចិត្តមនុស្សទាំងឡាយអើយ សូមបង្ហាញឲ្យយើងខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់រើសអ្នកណាក្នុងបណ្តាអ្នកទាំង២នេះ”(កិច្ចការ ១:២៤)។ ពេលនោះព្រះជាម្ចាស់មិនបានជ្រើសរើសលោកយ៉ូសែបទេ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានប្រកាស់ អំពីការសម្រេចព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ដល់ពួកគេ ពេលដែលគេចាប់ឆ្នោតត្រូវលោកម៉ាត់ធាស(ខ.២៦)។
ពួកសាវ័កអបអរសាទរ លោកម៉ាត់ធាស ប៉ុន្តែ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ចុះចំណែកឯលោកយ៉ូសែបវិញ។ តើគាត់អាចទទួលយកការបដិសេធន៍នេះ ដោយរបៀបណា? តើគាត់មានអារម្មណ៍ថា គេបានផ្តាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយគាត់ និងមានអារម្មណ៍អាណិតខ្លួនឯង ហើយមានអារម្មណ៍ដាច់ឆ្ងាយពីអ្នកដទៃឬ? ឬមួយគាត់បានទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានបន្តបំពេញតួនាទីគាំទ្រពួកសាវ័ក ដោយចិត្តក្លៀវក្លា?
ខ្ញុំដឹងថា គាត់ត្រូវសម្រេចចិត្តថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេច ស្ថិតក្នុងពេលនោះ។ ហើយខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំក៏ត្រូវសម្រេចចិត្តធ្វើដូចម្តេច។ យើងមិនត្រូវនិយាយថា យើងមានការខ្មាស់អៀន ដែលគេមិនជ្រើសរើសយើង ហើយយើងមិនត្រូវរង់ចាំមើល គេទទួលផលវិបាក ដែលកើតឡើង ដោយសារការមិនជ្រើសរើសយើងនោះឡើយ។ ការសម្រេចចិត្តធ្វើដូចនេះ ប្រហែលជាអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ល្អជាងមុន តែវាមានភាពអាត្មានិយមណាស់។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា…
គង់នៅជាមួយយើង
មានពេលមួយ ពេលខ្ញុំដើរទិញឥវ៉ាន់ ក្នុងហាងទំនិញ ខ្ញុំឃើញស្រ្តីម្នាក់ កំពុងឈរសម្លឹងមើលទៅធ្នើរដាក់ទំនិញ ដែលនៅខ្ពស់ជាងគេ។ នៅលើធ្នើរនោះ ខ្ញុំឃើញមានដបទឹកជ្រលក់ស្ពេកាទី (នំបញ្ចុកអ៊ីតាលី)ជាច្រើនដប។ ខ្ញុំក៏កំពុងតែឈរនៅក្បែរគាត់ អស់ពេលពីរបីនាទី ដោយភ្នែកផ្តោតទៅរកធ្នើឥវ៉ាន់នោះផងដែរ ដោយមិនដឹងថា ត្រូវជ្រើសរើសយកដបមួយណា។ នាងបានមើលទៅធ្នើនោះទាល់តែភ្លឹក មិនដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែឈរនៅក្បែរនោះទេ។ ខ្ញុំមិនមានបញ្ហា នៅក្នុងការឈោងទៅរកធ្នើដែលនៅគេនោះទេ ព្រោះខ្ញុំមានកម្ពស់ខ្ពស់គួរសមដែរ។ តែនាងមានកម្ពស់ទាបពេក មិនអាចឈោងដល់ បានជាខ្ញុំសួរនាំនាងថា តើខ្ញុំអាចជួយនាងបានទេ។ គាត់ក៏ភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ហើយនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់មិនដឹងសោះថា ខ្ញុំកំពុងឈរក្បែរនេះ។ គាត់ក៏ពឹងឲ្យខ្ញុំជួយយកដបនោះឲ្យគាត់ ។
ពួកសាវ័កក៏ធ្លាប់ជួបរឿងដូចនេះផងដែរ ពេលដែលពួកគេជួបហ្វូងមនុស្សដែលកំពុងឃ្លានអាហារ នៅកន្លែងដាច់ស្រយ៉ាល ហើយម៉ោងក៏ជ្រុលហើយ បានជាពួកគេទូលសូមព្រះយេស៊ូវ ឲ្យប្រាប់ហ្វូងមនុស្ស ឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចទៅទិញអាហារនៅភូមិជុំវិញ”(ម៉ាថាយ ១៤:១៥)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រាប់ពួកគេ ឲ្យផ្គត់ផ្គង់ហ្វូងមនុស្សទាំងនោះ ពួកគេក៏បានឆ្លើយតបថា “នៅទីនេះយើងខ្ញុំគ្មានអ្វីទេ មានតែនំបុ័ង៥ដុំ ហើយនិងត្រីពីរប៉ុណ្ណោះ”(ខ.១៧)។ ពេលនោះ ពួកគេហាក់ដូចជាគិតតែអំពីការខ្វះខាតរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ តែពួកគេភ្លេចហើយថា ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែគង់នៅក្បែរពួកគេ ដោយទ្រង់ធ្វើឲ្យមាននំប៉័ងកើនឡើងជាច្រើនសណ្ឋឹក ហើយទ្រង់ក៏ជានំប៉័ងជីវិតផងដែរ។
ជួនកាល យើងផ្តោតចិត្តទៅលើបញ្ហាប្រឈមខ្លាំងពេក ហើយក៏បានព្យាយាមស្វែងរកដំណោះស្រាយ ដោយប្រើទស្សនៈរបស់យើង ដែលច្រើនតែមានកំរិត បានជាយើងភ្លេចថា ព្រះគ្រីស្ទដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ កំពុងតែគង់នៅក្បែរយើងជានិច្ច។ ព្រះអង្គជាអេម៉ាញូអែល…
គោលបំណង នៅក្នុងការឈឺចាប់ឬ?
មានពេលមួយអ្នកស្រីស៊ូ ហ្វេន(Siu Fen)បានទៅពិនិត្យសុខភាព រកឃើញថា គាត់មានជម្ងឺខូចតម្រងនោម ហើយត្រូវទៅលាងឈាមជាប្រចាំ អស់មួយជីវិត។ ពេលនោះ គាត់ចង់បោះបង់ចោលការព្យាបាល។ ដោយសារគាត់ចូលនិវត្តន៍ ហើយនៅលីវ និងជាអ្នកជឿព្រះ តាំងពីយូរមកហើយ គាត់ក៏បានគិតថា គាត់មិនត្រូវការពន្យាជីវិតទេ។ ប៉ុន្តែ មិត្តភក្តិរបស់គាត់បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យបន្តតស៊ូ ហើយទៅលាងឈាមឲ្យទៀតទាត់ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងជួយគាត់។
ពីរឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានប្រើបទពិសោធន៍របស់គាត់ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ នៅពេលដែលគាត់ទៅសួរសុខទុក្ខមិត្តភក្តិម្នាក់ ដែលទៅថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារជាមួយគាត់។ ស្រ្តីនោះមានជម្ងឺចុះខ្សោយកម្លាំង ហើយមានអារម្មណ៍ឯកោ ដោយសារមានមនុស្សតិចណាស់ ដែលពិតជាអាចយល់ អំពីការអ្វីដែលនាងកំពុងឆ្លងកាត់។ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រីស៊ូ ហ្វ៊ែន អាចយល់អំពីការឈឺចាប់ ក្នុងផ្លូវកាយ និងផ្លូវអារម្មណ៍របស់គាត់ ហើយអាចមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន ជាមួយគាត់ផងដែរ។ បទពិសោធន៍របស់អ្នកស្រីស៊ូ ហ្វ៊ែន បានជួយឲ្យគាត់អាចរួមដំណើរជាមួយស្រ្តីនោះ ហើយធ្វើឲ្យគាត់អាចផ្តល់ឲ្យការកម្សាន្តចិត្តជាច្រើន ដែលមនុស្សជាច្រើនមិនអាចផ្តល់ឲ្យបាន។ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា ពេលនេះ គាត់ដឹងហើយថា ព្រះទ្រង់នៅតែអាចប្រើគាត់។
យើងអាចពិបាកយល់អំពីមូលហេតុ ដែលយើងមានការឈឺចាប់។ តែព្រះជាម្ចាស់អាចប្រើទុក្ខលំបាករបស់យើង តាមរបៀបដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ ពេលដែលយើងងាកទៅរកទ្រង់ ដើម្បីទទួលការកម្សាន្តចិត្ត និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងពេលដែលយើងមានទុក្ខលំបាក ទ្រង់នឹងចម្រើនកម្លាំងយើង ឲ្យអាចជួយអ្នកដទៃ។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុលបានមើលឃើញបំណងព្រះទ័យព្រះ នៅក្នុងទុក្ខលំបាករបស់គាត់។…
ការស្វែងរកកំណប់ទ្រព្យ
មានសៀវភៅរឿងកុមារជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីកំណប់។ ប៉ុន្តែ លោកហ្វូររេស ហ្វ៊ែន(Forrest Fenn) ដែលជាមហាសេដ្ឋីដ៏ចម្លែក បានអៈអាងថា ខ្លួនបានទុកប្រអប់មួយចោល នៅកន្លែងណាមួយ នៅលើភ្នំរក់គី ដែលក្នុងនោះមានគ្រឿងអល្ល័ង្កា និងមាស ដែលមានតម្លៃរហូតដល់២លានដុល្លា។ មនុស្សជាច្រើនបានទៅរកមើលប្រអប់នោះ។ តាមពិតទៅ មានមនុស្សបួននាក់ ដែលបានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងការព្យាយាមស្វែងរកកំណប់នោះ។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរសុភាសិតបានប្រាប់យើង អំពីមូលហេតុ ដែលយើងត្រូវឈប់បង្អង់ ហើយគិតថា តើមានទ្រព្យសម្បត្តិអ្វី ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងស្វែងរក? ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៤ បុរសជាឪពុកបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅកូនប្រុសរបស់គាត់ទាំងប៉ុន្មាន ឲ្យរស់នៅឲ្យបានល្អ ដោយប្រាប់ពួកគេថា ប្រាជ្ញា ឬយោបល គឺជាកំណប់ទ្រព្យដែលសក្តិសមនឹងឲ្យពួកគេស្វែងរក ឲ្យខានតែបាន(ខ.៧)។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ប្រាជ្ញានឹងជួយនាំផ្លូវយើងក្នុងការរស់នៅ ការពារយើង ហើយក៏ជួយយើងមិនឲ្យជំពប់ដួល(ខ.៨-១២)។
ជាច្រើនរយឆ្នាំក្រោយមក លោកយ៉ាកុប ដែលជាសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ក៏បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃប្រាជ្ញា ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត សេចក្តីសំឡូត ចិត្តទន់ ក៏ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងផលល្អ ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង”(យ៉ាកុប ៣:១៧)។ ពេលដែលយើងស្វែងរកប្រាជ្ញា យើងនឹងរកឃើញថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានភាពរីកចម្រើន ក្នុងជីវិតយើង។
ដើម្បីស្វែងរកប្រាជ្ញា…