សេចក្តីស្រឡាញ់មិនព្រមឈប់
បន្ទាប់ពីខ្ញុំចូលដល់វ័យ១៩ឆ្នាំ ខ្ញុំបានផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងតំបន់ផ្សេង ដែលនៅចម្ងាយ១១០០គីឡូម៉ែត្រ ពីម្តាយខ្ញុំ។ កាលនោះខ្ញុំមិនទាន់មានឧបករណ៍ផ្ញើសារអេឡិចត្រូនិក ឬទូរស័ព្ទចល័តមួយគ្រឿងប្រើទេ ។ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានចាកចេញទៅទិញទំនិញពីព្រលឹម ហើយក៏បានភ្លេចថា ខ្ញុំបានណាត់ពេលនិយាយជាមួយគាត់តាមទូរស័ព្ទ។ ក្រោយមក នៅពេលយប់ឡើង មានប៉ូលីសពីរនាក់បានមកកន្លែងស្នាក់នៅរបស់ខ្ញុំ។ ម្តាយខ្ញុំបានព្រួយបារម្ភ ព្រោះពីមុនមក ខ្ញុំមិនដែលអាក់ខាន នៅក្នុងការណាត់ពេលនិយាយជាមួយគាត់ តាមទូរស័ព្ទឡើយ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានទូរស័ព្ទមកជាច្រើនដង ហើយទូរស័ព្ទខ្ញុំកំពុងជាប់រវល់ទៀត គាត់ក៏បានទៅរកអាជ្ញាធរ ហើយទទូចគេឲ្យរកមើលខ្ញុំ។ ក្នុងចំណោមប៉ូលីសទាំងពីរនាក់នោះ មានម្នាក់បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “វាជាព្រះពររបស់ព្រះ ដែលអ្នកមានម្តាយដែលស្រឡាញ់អ្នក ហើយមិនព្រមឈប់តាមរកអ្នក”។
ពេលដែលខ្ញុំទូរស័ព្ទទៅម្តាយខ្ញុំវិញ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ទូរស័ព្ទនោះបានអស់ថ្ម មិនដឹងតាំងពីពេលណា ដោយសារខ្ញុំមិនបានសាកថ្ម។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានសុំទោសគាត់ហើយ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវផ្សព្វផ្សាយដំណឹងដ៏ល្អនេះ ដល់ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ដែលមុននោះ គាត់បានប្រាប់ពួកគេថា ខ្ញុំបានបាត់ខ្លួនហើយ។ ពេលខ្ញុំទម្លាក់ទូរស័ព្ទចុះ ខ្ញុំក៏បានគិតថា គាត់និយាយលើសបន្តិចហើយ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អ ដែលបានដឹងថា គាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងយ៉ាងនេះ។
ព្រះគម្ពីរបានធ្វើការពិពណ៌នាយ៉ាងក្បោះក្បាយ អំពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយបានតាមរកកូនរបស់ទ្រង់ដែលបានវង្វេង។ ក្នុងនាមទ្រង់ជាអ្នកគង្វាលល្អ ទ្រង់ក៏បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងស្វែងរកចៀមដែលបាត់បង់ ដោយបញ្ជាក់អំពីតម្លៃដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន របស់កូនស្ងួនភ្ញានីមួយៗរបស់ព្រះ (លូកា ១៥:១-៧)។
ទ្រង់ជាព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់…
ព្រះអម្ចាស់នឹងផ្គត់ផ្គង់
ការថប់បារម្ភរបស់ខ្ញុំបានកើនឡើង ពេញមួយរដូវក្តៅ មុនពេលបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ។ ខ្ញុំចូលចិត្តរៀបចំផែនការ សម្រាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយការចាកចេញពីរដ្ឋរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីទៅរៀនយកអនុបណ្ឌិត នៅរដ្ឋផ្សេង ដោយគ្មានការងារធ្វើ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនល្អ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានចាកចេញពីការងារនៅរដូវក្តៅ គេបានហៅខ្ញុំ ឲ្យទៅធ្វើការឲ្យក្រុមហ៊ុនមួយ ពីចម្ងាយតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត។ ខ្ញុំក៏បានទទួលយកការងារនេះ ហើយមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ពេលបានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមើលថែខ្ញុំ។
ព្រះជាម្ចាស់បានផ្គត់ផ្គង់ តាមតែពេលវេលារបស់ទ្រង់ មិនមែនតាមផែនការរបស់ខ្ញុំឡើយ។ លោកអ័ប្រាហាំបានឆ្លងកាត់ស្ថានភាពដែលពិបាកជាងខ្ញុំឆ្ងាយណាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់គាត់ ឲ្យយកអ៊ីសាក ដែលជាកូនរបស់គាត់ ទៅធ្វើយញ្ញបូជាថ្វាយទ្រង់ នៅលើភ្នំ(លោកុប្បត្តិ ២២:១-២)។ លោកអ័ប្រាហាំក៏បានស្តាប់បង្គាប់ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ហើយក៏បាននាំអ៊ីសាកឡើងភ្នំនោះ។ ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅរកភ្នំនោះ បានចំណាយពេលបីថ្ងៃ ដូចនេះ គាត់មានពេលច្រើន ដើម្បីគិតឡើងវិញ ហើយផ្លាស់ប្តូរគំនិត តែគាត់មិនបានផ្លាស់ប្តូរគំនិតសោះ(ខ.៣-៤)។
ពេលអ៊ីសាកសួររកកូនចៀមសម្រាប់ធ្វើដង្វាយ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “កូនអើយ កូនចៀមដែលសំរាប់ជាដង្វាយដុត នោះព្រះទ្រង់នឹងផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ”(ខ.៨)។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើលោកអ័ប្រាហាំមានការថប់បារម្ភប៉ុណ្ណា ពេលដែលគាត់ចងអ៊ីសាកនៅលើអាសនា ហើយលើកកាំបិតឡើង ដើម្បីសម្លាប់អ៊ីសាក(ខ.៩-១០)។ តែគាត់ក៏បានធូរចិត្តវិញ ពេលដែលទេវតាបានមកបញ្ឈប់គាត់(ខ.១១-១២)។ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រៀមដង្វាយ ដែលជាចៀមឈ្មោលមួយក្បាល ដែលកំពុងជាប់ស្នែងនឹងព្រៃ សម្រាប់ធ្វើជាយញ្ញបូជាជំនួយអ៊ីសាក(ខ.១៣)។ ព្រះជាម្ចាស់បានល្បងលសេចក្តីជំនឿរបស់លោកអ័ប្រាហាំ ហើយគាត់ក៏បានបង្ហាញចេញនូវជំនឿ និងភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ ចំពោះព្រះអង្គ។…
រដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងភាពឯកោ
បន្ទាប់ពីស្វាមីរបស់អ្នកស្រីបេតស៊ី(Betsy)បានទទួលមរណៈភាព គាត់ក៏បានចំណាយពេលភាគច្រើន នៅក្នុងផ្ទះល្វែងរបស់គាត់ មើលទូរទស្សន៍ និងឆុងតែសម្រាប់ខ្លួនគាត់ម្នាក់ឯង។ មិនមែនមានតែគាត់ទេ ដែលមានភាពឯកោ។ មានជនជាតិអង់គ្លេសជាង៩លាននាក់(១៥ភាគរយនៃប្រជាជនសរុប) បាននិយាយថា ពួកគេមានអារម្មណ៍ឯកោជាញឹកញាប់ ឬឯកោជាប្រចាំ ហើយចក្រភពអង់គ្លេស ក៏បានចាត់តាំងឲ្យមានរដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងភាពឯកោ ដើម្បីស្វែងយល់អំពីមូលហេតុដែលប្រជាជនអង់គ្លេសមានភាពឯកោ ហើយស្វែងរកវិធីសាស្រ្តជួយពួកគេ។
ភាពឯកោមានបុព្វហេតុមួយចំនួន ដែលមនុស្សជាច្រើនដឹង។ មនុស្សឯកោ ដោយសារពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរទីកន្លែងញឹកញាប់ពេក បានជាមិនបានចាក់ឬសឲ្យបានជ្រៅនៅកន្លែងណាមួយ។ យើងជឿថា យើងអាចថែរក្សាខ្លួនឯង ហើយយើងគិតថា យើងគ្មានហេតុផលអ្វី ដែលត្រូវឈោងទៅរកអ្នកដទៃទេ។ យើងត្រូវបានបច្ចេកវិទ្យាញែកឲ្យនៅដាច់ពីគ្នា ពោលគឺយើងបានងប់ងល់នឹងការចំណាយពេលនៅពីមុខកញ្ចក់ទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនច្រើនពេក។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ភាពឯកោដ៏ងងឹតកំពុងតែនៅជិតបង្កើយ ហើយអ្នកក៏ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាយើងត្រូវការបងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើង។ ព្រះគម្ពីរហេព្រើរបាននិយាយអំពីការលះបង់ព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានធ្វើការសន្និដ្ឋាន ដោយលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យបន្តជួបជុំគ្នាកុំឲ្យខាន(១០:២៥)។ យើងជាសមាជិកនៃមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ ដូចនេះ យើងត្រូវតែស្រឡាញ់ “គ្នាទៅវិញទៅមក ជាបងប្អួនរួមជំនឿ” ហើយ “ស្វាគមន៍អ្នកដែលយើងមិនស្គាល់ផងដែរ”(១៣:១-២)។ បើយើងម្នាក់ៗខិតខំអនុវត្តតាមការបង្រៀននេះ មនុស្សម្នាក់ៗក្នុងពួកជំនុំនឹងមានអារម្មណ៍ថា គេបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្លួនមិនខាន។
មនុស្សឯកោដែលយើងបានយកអសារ ប្រហែលមិនបានធ្វើល្អតបមកយើងវិញទេ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវឈប់ខ្វល់ពីពួកគេនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញ ឬបោះបង់យើងចោលឡើយ(១៣:៥) ហើយយើងអាចទុកចិត្តថា មិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយទ្រង់ នឹងបណ្តាលចិត្តយើងឲ្យស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។ តើអ្នកមានភាពឯកោទេ? តើអ្នកអាចបម្រើមហាគ្រួសារនៃព្រះ ដោយរបៀបណាខ្លះ? មិត្តភក្តិដែលអ្នករកបាន…
យុទ្ធសាស្រ្តល្អបំផុតសម្រាប់ជីវិត
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងមើលកូនស្រីរបស់យើងប្រកួតកីឡាបាល់បោះ ពីកន្លែងអង្គុយទស្សនា ខ្ញុំបានឮគ្រូបង្វិកស្រែកប្រាប់ក្មេងស្រីដែលកំពុងប្រកួតនោះ ឲ្យផ្លាស់ប្តូរយុទ្ធសាស្រ្ត។ ភ្លាមៗនោះ យុទ្ធសាស្រ្តការពាររបស់ពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរ ពីម្នាក់ទល់នឹងម្នាក់ ទៅជាពីរនាក់រួមកម្លាំងគ្នាតទល់នឹងកីឡាករដែលខ្ពស់ជាងគេរបស់គូរប្រកួត ដែលកំពុងកាន់បាល់។ ពួកគេមានជោគជ័យនៅក្នុងការរារាំងអ្នកនោះមិនឲ្យបោះបាល់បញ្ចូលកន្រ្តក ហើយទីបំផុត ពួកគេក៏បានដណ្តើមបានបាល់នោះ។
ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលជាអ្នកនិពន្ធនៃកណ្ឌសាស្តា បានព្យាយាមតយុទ្ធនឹងការលំបាក និងភាពនឿយណាយ ក្នុងលោកិយនេះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ការមានគ្នាពីរនាក់ នៅក្នុងការងាររបស់យើង អាចនាំមកនូវ “លទ្ធផលល្អ”(សាស្តា ៤:៩)។ បើមានខ្មាំងណាមក ដែលមានកំឡាំងជាង នោះ២នាក់នឹងអាចទប់ទល់បាន(ខ.១២)។ មិត្តភក្តិដែលនៅក្បែរយើង អាចជួយយើង ពេលដែលយើងដួលចុះ(ខ.១០)។
បន្ទូលរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូនបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យមានអ្នករួមដំណើរ ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង ដើម្បីកុំឲ្យយើងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកនៃជីវិតតែម្នាក់ឯងឡើយ។ សម្រាប់អ្នកខ្លះ ការរួមដំណើរនេះតម្រូវឲ្យមានការប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ក្នុងកំរិតមួយ ដែលមិនធ្លាប់ជួប ឬធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍មិនល្អ។ អ្នកខ្លះទៀត ស្រែកឃ្លានភាពស្និទ្ធស្នាលប្រភេទនេះ ហើយបានព្យាយាមស្វែងរកមិត្តភក្តិ ដើម្បីចែករំលែក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនត្រូវបោះបង់ចោលការតស៊ូឡើយ។
ស្តេចសាឡូម៉ូន និងគ្រូបង្វិកកីឡាបាល់បោះនោះបានយល់ស្របថា ការមានមិត្តសំឡាញ់រួមកម្លាំងជាមួយយើង គឺជាយុទ្ធសាស្រ្តល្អបំផុត ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាក ក្នុងជីវិត។ ឱព្រះអម្ចាស់ សូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់មនុស្សដែលទ្រង់បានដាក់ក្នុងជីវិតយើងខ្ញុំ ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត និងគាំទ្រយើងខ្ញុំ។—KIRSTEN HOLMBERG
ចានគោមនៃទឹកភ្នែក
នៅទីក្រុងបូស្តុន រដ្ឋម៉ាសាឈូសេត មានផ្លាកមួយដែលមានចំណងជើងថា “ការឆ្លងកាត់ចានគោមនៃទឹកភ្នែក”។ ផ្លាកនេះបានរំឭក អំពីអ្នកដែលហ៊ានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច ដើម្បីគេចចេញពីការស្លាប់ ក្នុងអំឡុងពេលនៃគ្រោះអត់ឃ្លានផ្លែដំឡូងបារាំងនៅប្រទេសអៀរឡង់ នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨៤០។ មានមនុស្សជាងមួយលាននាក់បានស្លាប់នៅក្នុងគ្រោះធម្មជាតិនោះ ខណៈពេលដែលមនុស្សជាងមួយលានទៀត បានបោះបង់ចោលផ្ទះសំបែង ដើម្បីធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច ទៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ លោកចន បូយល អូ រេលី(John Boyle O’Reilly) បានហៅរឿងនេះថា “ចានគោមនៃទឹកភ្នែក”។ ដោយសារអ្នកដំណើរទាំងនោះមានការស្រេកឃ្លាន និងការឈឺចាប់ ពួកគេបានស្វែងរកក្តីសង្ឃឹម ក្នុងអំឡុងពេលដ៏អស់សង្ឃឹម។
ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៥៥ ស្តេចដាវីឌបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលទ្រង់ដេញតាមក្តីសង្ឃឹម។ យើងមិនដឹងថា កាលនោះ ទ្រង់កំពុងតែជួបការគំរាមកំហែងអ្វីឡើយ តែទម្ងន់នៃទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់ គឺល្មមនឹងធ្វើឲ្យទ្រង់បាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង(ខ.៤-៥)។ ពេលនោះ ទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋាន សូមជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ បានជាទ្រង់ពោលថា “ឱបើសិនណាជាមានស្លាបដូចជាព្រាបទៅរ៉ា នោះអញនឹងហើរចេញទៅ ឲ្យបានសេចក្តីសុខ”(ខ.៦)។
យើងក៏ប្រហែលជាចង់រត់គេចទៅរកកន្លែងមានសុវត្ថិភាព ក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់ ដូចស្តេចដាវីឌផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានពិចារណាអំពីទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់ហើយ ទ្រង់ក៏បានសម្រេចព្រះទ័យរត់ទៅរកព្រះរបស់ទ្រង់ ជាជាងរត់គេចពីការឈឺចាប់ គឺដូចដែលទ្រង់បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ចំណែកខ្ញុំនឹងអំពាវនាវដល់ព្រះ ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ”(ខ.១៦)។
ពេលដែលបញ្ហាចូលមកដល់ សូមចាំថាព្រះនៃការកម្សាន្តចិត្តគ្រប់យ៉ាង ទ្រង់អាចនាំអ្នកឆ្លងកាត់ពេលដ៏ងងឹត និងការភ័យខ្លាចដែលជ្រៅបំផុតរបស់អ្នក។ ទ្រង់បានសន្យាថា ថ្ងៃណាមួយ ទ្រង់នឹងជូតទឹកភ្នែកយើងឲ្យអស់(វិវរណៈ ២១:៤)។ ការធានានេះនឹងជួយឲ្យយើងកាន់តែមានភាពរឹងមាំ…
អ្នកប្រឹក្សាយោបល់ដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត
តើអ្នកគិតដល់នរណាមុនគេ ពេលអ្នកឮពាក្យ “អ្នកប្រឹក្សាយោបល់ដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត? សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំគិតដល់លោកគ្រូគង្វាល រីច(Rich)។ គាត់បានមើលឃើញសក្តានុពលរបស់ខ្ញុំ ហើយជឿជាក់លើខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំខ្វះជំនឿចិត្ត ចំពោះសមត្ថភាពខ្លួនឯង។ គាត់បានធ្វើជាគំរូនៃការដឹកនាំ ដោយបម្រើ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ជាលទ្ធផល សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំក៏កំពុងបម្រើព្រះ ដោយផ្តល់ការប្រឹក្សាយោបល់ដល់អ្នកដទៃផងដែរ។
ហោរាអេលីយ៉ាបានបំពេញតួនាទីដ៏សំខាន់ នៅក្នុងការលូតលាស់របស់លោកអេលីសេ រហូតក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ។ លោកអេលីយ៉ាបានឃើញគាត់កំពុងតែភ្ជួរស្រែ ហើយក៏បានហៅគាត់ឲ្យធ្វើជាសិស្សរបស់គាត់ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់គាត់ ឲ្យចាក់ប្រេងតាំងលោកអេលីសេ ឲ្យធ្វើជាអ្នកបន្តវេណរបស់គាត់(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១៦,១៩)។ សិស្សវ័យក្មេងនេះបានមើលគ្រូរបស់គាត់ធ្វើការអស្ចារ្យ ហើយស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះជាមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើលោកអេលីយ៉ា ដើម្បីរៀបចំខ្លួនលោកអេលីសេ សម្រាប់ការងារបម្រើព្រះពេញមួយជីវិត។ នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់លោកអេលីយ៉ា លោកអេលីសេមានឱកាសចាកចេញពីគាត់។ តែលោកអេលីសេបានសម្រេចចិត្តធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តជាថ្មី ចំពោះគ្រូរបស់គាត់។ លោកអេលីយ៉ាបានផ្តល់ឱកាសឲ្យលោកអេលីសេបោះបង់មុខនាទីរបស់គាត់ តែគាត់បានបដិសេធរាល់លើកថា “ខ្ញុំស្បថដោយនូវព្រះយេហូវ៉ា ដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ ហើយដោយព្រលឹងលោកដ៏នៅរស់ដែរថា ខ្ញុំមិនព្រមឃ្លាតពីលោកទេ”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ២:២,៤,៦)។ ដោយសារតែភាពស្មោះត្រង់របស់លោកអេលីសេ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រើគាត់ តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យផងដែរ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការនរណាម្នាក់ ធ្វើជាគំរូនៃការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ សូមព្រះជាម្ចាស់ប្រទានយើង នូវបុរស ឬស្រ្តីដែលកោតខ្លាចព្រះ ដែលនឹងជួយយើងឲ្យលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ ហើយយើងក៏នឹងធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ សម្រាប់អ្នកដទៃ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផងដែរ។—ESTERA PIROSCA ESCOBAR
ចូលមកទទួលភាពស្កប់ចិត្ត
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានអើតមើលពីលើរបងផ្ទះ ដែលខ្ញុំបានប្រើជាបង្គោលទ្រើងទំពាំងបាយជូរ ដែលបានហ៊ុមព័ទ្ធទីធ្លាផ្ទះខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឃើញគេរត់ត្រឹកៗ ខ្លះដើរធម្មតា ខ្លះដើរអូសជើង តាមផ្លូវជុំវិញសួនច្បារ នៅពីក្រោយផ្ទះខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើដូចពួកគេដែរ កាលខ្ញុំនៅមានកម្លាំងខ្លាំងជាងពេលសព្វថ្ងៃ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មិនពេញចិត្តនឹងសមត្ថភាពដែលខ្លួនកំពុងតែមាន។
ក្រោយមក ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែមើលព្រះគម្ពីរ ខ្ញុំក៏បានអានចំបទគម្ពីរ អេសាយ ៥៥:១ ដែលបានចែងថា “ហឺយ អស់អ្នកដែលស្រេកអើយ ចូរមកឯទីទឹកចុះ” ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការមិនពេញចិត្ត(ការស្រេកឃ្លាន) កើតមានជាធម្មតាក្នុងជីវិតនេះ។ ព្រោះគ្មានរបស់ល្អអ្វី ក្នុងជីវិតយើង ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្តទាំងស្រុងឡើយ។ បើសិនជាខ្ញុំមានជើងរឹងមាំ ដូចលោកសឺប៉ា(Sherpa ដែលជាមគ្គុទេសករនាំឡើងភ្នំ) នោះខ្ញុំក៏នៅមានបញ្ហាអ្វីផ្សេងទៀតក្នុងជីវិតខ្ញុំ ដែលខ្ញុំនៅមិនទាន់ពេញចិត្ត។
វប្បធម៌យើង តែងតែប្រាប់យើងថា យើងនឹងរកបានការសប្បាយគ្មានទីបញ្ចប់ ពីការអ្វីដែលយើងធ្វើ និងរបស់ដែលយើងទិញ ខោអាវដែលយើងស្លៀកពាក់ ទឹកអប់ដែលយើងបាញ់ពីលើខ្លួន យានយន្តដែលយើងបើកបរ ឬជិះ។ល។ ប៉ុន្តែ វាជាការកុហក់ទេ។ យើងមិនអាចរកបានការពេញចិត្តទាំងស្រុង ពីអ្វីៗដែលយើងមាន ក្នុងពេលនេះ និងនៅទីកន្លែងនេះបានឡើយ ទោះយើងធ្វើអ្វីក៏ដោយ។
ផ្ទុយទៅវិញ ហោរាអេសាយបានប្រាប់យើងម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យចូលទៅរកព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីស្តាប់ទ្រង់មានបន្ទូល។ តើទ្រង់មានបន្ទូលដូចម្តេច? ទ្រង់មានបន្ទូលថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់មានចំពោះស្តេចដាវីឌតាំងពីដើមមក…
កិច្ចការដ៏សំខាន់ដែលយើងអាចធ្វើបាន
ថ្ងៃនោះបានចាប់ផ្តើមដូចថ្ងៃមុនៗ ប៉ុន្តែ វាបានបញ្ចប់ទៅវិញ ដោយសុបិន្តអាក្រក់។ អេសធើរ(Esther មិនមែនឈ្មោះពិត) និងស្រ្តីរាប់រយនាក់ទៀត ត្រូវបានដោយពួកសកម្មប្រយុទ្ធសាសនាចាប់ជំរិត នៅសាលារៀន ។ មួយខែក្រោយមក ពួកគេក៏ត្រូវបានគេដោះលែងវិញ លើកលែងតែអេសធើរ ដោយសារនាងបដិសេធមិនព្រមឈប់ជឿព្រះគ្រីស្ទ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំបានអានរឿងរបស់គាត់ និងអ្នកដទៃទៀត ដែលត្រូវគេបៀតបៀនដោយសារជំនឿ ចិត្តរបស់យើងមានការប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំង។ យើងចង់ធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ ប៉ុន្តែ តើយើងធ្វើអ្វី ?
ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស គាត់បានចែកចាយ អំពីបញ្ហាដែលគាត់បានជួបប្រទះ នៅខេត្តអាស៊ី។ ការបៀតបៀនមានភាពធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់ និងគូកនរបស់គាត់ “មិនសង្ឃឹមថា នឹងនៅមានជីវិតរស់ឡើយ”(២កូរិនថូស ១:៨)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលបានទទួលជំនួយពីការអធិស្ឋានរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត(ខ.១១)។ ទោះពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស ស្ថិតនៅឆ្ងាយពីសាវ័កប៉ុលក៏ដោយ ក៏ការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេសំខាន់ណាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានស្តាប់ឮពួកគេអធិស្ឋាន។ ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យប្រើប្រាស់ការអធិស្ឋានរបស់យើង ដើម្បីសម្រេចបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ នេះជាអាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យណាស់។ ហើយយើងក៏មានឯកសិទ្ធិពិសេស នៅក្នុងការអធិស្ឋានផងដែរ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចបន្តនឹកចាំ អំពីបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដែលកំពុងរងទុក្ខ ដោយសារជំនឿរបស់ពួកគេ។ អ្វីដែលយើងអាចធ្វើនោះ គឺយើងអាចអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដែលត្រូវគេបន្ទាបបន្ថោក គាបសង្កត់ ធ្វើទារុណកម្ម ហើយជួនកាល ត្រូវគេសម្លាប់ ដោយសារជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទទៀតផង។ ចូរយើងអធិស្ឋាន…
លើសពីការរង់ចាំ
មានពេលមួយប៉ូលីសបានចោទប្រកាន់ស្រ្តីម្នាក់ ពីបទបើកបរ ដោយខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយបើកចេញពីផ្លូវថ្នល់ ចូលផ្លូវសម្រាប់អ្នកថ្មើរជើង ហើយបើកចូលថ្នល់វិញ។ គាត់ធ្វើដូចនេះ គឺដោយសារគាត់មិនចង់រង់ចាំ ពីក្រោយឡានក្រុងរបស់សាលារៀនមួយគ្រឿង ដែលកំពុងឈប់ពីមុខគាត់ ដើម្បីឲ្យសិស្សចុះ។
ជាការពិតណាស់ ការរង់ចាំ អាចធ្វើឲ្យយើងខ្វះភាពអត់ធ្មត់ តែមានការល្អៗជាច្រើន ដែលយើងត្រូវធ្វើ និងរៀនសូត្រ នៅក្នុងការរង់ចាំ។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ ពេលដែលទ្រង់ប្រាប់ពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ “មិនឲ្យទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម” មុនពេលកំណត់(កិច្ចការ ១:៤) ព្រោះពួកគេត្រូវរង់ចាំ “ទទួលបុណ្យជ្រមុជ ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ”(ខ.៥)។
ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែជួបជុំគ្នា នៅបន្ទប់ខាងលើ ពួកគេបានរង់ចាំ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ ដោយពួកគេហាក់ដូចជាដឹងថា ពេលដែលទ្រង់ប្រាប់ពួកគេឲ្យរង់ចាំ ទ្រង់មិនបានប្រាប់ពួកគេឲ្យរង់ចាំ ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះនោះឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ពួកគេក៏បានចំណាយពេលអធិស្ឋាន(ខ.១៤) ហើយព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរថា នៅពេលនោះ ពួកគេបានជ្រើសរើសសាវ័កថ្មីម្នាក់ ដើម្បីជំនួសយូដាស(ខ.២៦)។ ពេលដែលពួកគេកំពុងតែរួបរួមគ្នាថ្វាយបង្គំ និងអធិស្ឋាន ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានយាងចុះមកសណ្ឋិតលើពួកគេ(២:១-៤)។
ពួកសាវ័កមិនត្រឹមតែរង់ចាំប៉ុណ្ណោះឡើយ តែពួកគេក៏បានរៀបចំខ្លួនផងដែរ។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនមានន័យថា យើងត្រូវរង់ចាំ ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះ ឬមានការប្រញាប់ប្រញាល់ដោយខ្វះការអត់ធ្មត់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចអធិស្ឋាន ថ្វាយបង្គំ និងអរសប្បាយនឹងការប្រកបគ្នា ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំទ្រង់ធ្វើការរបស់ទ្រង់។ ការរង់ចាំជួយឲ្យយើងរៀបចំចិត្ត គំនិត និងរូបកាយ សម្រាប់ការអ្វីដែលនឹងត្រូវមកដល់។
ជាការពិតណាស់…
លើសពីអ្នកជិតខាង
កាលពីរដូវក្តៅ នៅឆ្នាំ២០១៧ ខ្យល់ព្យុះហាវេយ បាននាំមកនូវវិនាសកម្ម ដល់ជីវិតមនុស្ស និងទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើនសន្ធឹក នៅតំបន់ឆ្នេរឈូងសមុទ្រនៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ មានមនុស្សជាច្រើនបានជួយផ្គត់ផ្គង់អាហារ ទឹក សំលៀកបំពាក់ និងជំរក ដល់ជនរងគ្រោះ ដែលកំពុងតែមានតម្រូវការជាបន្ទាន់។
ម្ចាស់ហាងព្យាណូ នៅរដ្ឋម៉ារីលែនបានទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត ឲ្យធ្វើអ្វីម្យ៉ាង បន្ថែមពីលើនេះទៀត។ គាត់បានគិត អំពីលទ្ធភាពដែលតន្រ្តីអាចនាំមកនូវការប្រោសឲ្យជាដ៏ពិសេស និងភាពប្រក្រតីឡើងវិញ ដល់អ្នកដែលបានបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់។ ដូចនេះ គាត់និងបុគ្គលិករបស់គាត់ ក៏បានចាប់ផ្តើមជួសជុលព្យាណូដែលគេបានប្រើហើយ ហើយក៏បានរកមើល កន្លែងណាដែលមានត្រូវការខ្លាំងជាងគេ។ នៅរដូវផ្ការីកឆ្នាំនោះ លោកឌីន ក្រាមើ(Dean Kramer) និងអ្នកស្រីឡូស(Lois) ក៏បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយ តាមផ្លូវគោក ទៅក្រុងយូស្តុន រដ្ឋតិចសាស់ ដោយបើកបរឡានដឹកព្យាណូបីគ្រឿង យកទៅឲ្យក្រុមគ្រួសារ ព្រះវិហារ និងសាលារៀន នៅក្នុងតំបន់ដែលបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញនោះ។
ជួនកាល យើងសន្និដ្ឋានថា អ្នកជិតខាង គឺជាអ្នកដែលរស់នៅក្បែរផ្ទះយើង ឬុយ៉ាងហោចណាស់ គឺជានរណាម្នាក់ដែលយើងស្គាល់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ជំពូក១០ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលអំពីរឿងប្រៀបប្រដូច អំពីសាសន៍សាំម៉ារីចិត្តល្អ ដើម្បីបង្រៀនថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានសម្រាប់អ្នកជិតខាងយើង មិនគួរមានរនាំងអ្វីមករារាំងឡើយ។ បុរសសាសន៍សាំម៉ារីនោះ បានយកអសាជនរងគ្រោះដែលគាត់មិនដែលស្គាល់ ទោះអ្នកនោះជាជនជាតិយូដា ដែលតាមធម្មតា ជនជាតិយូដាមិនរាប់រកសាសន៍សាំម៉ារីឡើយ(ខ.២៥-៣៧)។
ពេលដែលគេសួរលោកឌីន…