ស្ថិតនៅក្នុងការជួសជុល
ផ្លូវដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរ មានលក្ខណៈចង្អៀត។ ខ្ញុំក៏បានគិតថា គេទើបតែអ៊ុតកៅស៊ូ ឥឡូវនេះ គេកំពុងតែគាស់កាយផ្លូវនោះទៀតហើយ! ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីការជួសជុលផ្លូវនេះមិនចេះចប់មិនចេះហើយសោះ? ខ្ញុំមិនដែលឃើញគេដាក់ផ្លាកសញ្ញាថា “ក្រុមហ៊ុនបានបញ្ចប់ការសាងសង់ផ្លូវនេះជាស្ថាពរ។ សូមបើកបរនៅលើផ្លូវដ៏ប្រណឹតនេះដោយក្តីរីករាយ” ។
ប៉ុន្តែ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ក៏មានលក្ខណៈមិនខុសពីការជួសជុលផ្លូវនេះឡើយ។ ក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃជីវិតខ្ញុំជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ខ្ញុំបាននឹកស្រមៃដល់ពេលដែលខ្ញុំមានភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ គឺពេលដែលអ្វីៗនឹងមានភាពរលូន ដូចផ្លូវថ្នល់ដែលបាន “អ៊ុតកៅស៊ូហើយ”។ ៣០ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានសារភាពថា ខ្ញុំនៅមានចំណុចខ្វះខាត ដូចផ្លូវថ្នល់ដែលកំពុងជួសជុល។ ការជួសជុល ក្នុងជីវិតខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនចេះ“ចប់” គឺមិនខុសពីផ្លូវដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរនោះ ដែលតែងតែមានក្រឡុក។ ជួនកាល បញ្ហានេះក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍នឿយណាយផងដែរ។
ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១០ មានព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏អស្ចារ្យមួយ។ ខ.១៤ បានចែងថា “ទ្រង់ធ្វើឲ្យពួកអ្នក ដែលបានញែកជាបរិសុទ្ធហើយ បានគ្រប់លក្ខណ៍អស់កល្បជានិច្ច ដោយសារដង្វាយតែ១នោះ”។ ព្រះរាជកិច្ចដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើ នៅលើឈើឆ្កាង បានសង្រ្គោះយើងរួចហើយ ។ គឺបានសង្រ្គោះទាំងស្រុង និងយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តកែប្រែជីវិតយើង នៅលើផែនដី។ គឺកែប្រែឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះអង្គ គឺព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើឲ្យយើង “កាន់តែមានភាពបរិសុទ្ធ”។
ថ្ងៃមួយ យើងនឹងបានជួបព្រះអង្គមុខទល់នឹងមុខ ហើយយើងនឹងបានដូចព្រះអង្គ(១យ៉ូហាន ៣:២)។ ប៉ុន្តែ ទំរាំតែដល់ពេលនោះ យើងត្រូវ “ឆ្លងកាត់ការជួសជុល” ដោយរង់ចាំថ្ងៃដ៏រុងរឿង…
មិនដណ្តើមមុខមាត់
ពេលដែលគ្រូគង្វាលរបស់ខ្ញុំ បានសួរសំណួរដ៏ពិបាកមួយ អំពីព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់យើង ខ្ញុំក៏បានលើកដៃឡើង។ ខ្ញុំទើបតែបានអានរឿង ដែលនិយាយអំពីព្រះជន្មព្រះអង្គ ដូចនេះ ខ្ញុំដឹងថា ត្រូវឆ្លើយដូចម្តេច។ ហើយខ្ញុំក៏ចង់ឲ្យអ្នកដទៃទៀត ក្នុងថ្នាក់រៀនដឹងថា ខ្ញុំចេះឆ្លើយ។ សរុបមក ខ្ញុំជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ។ បើខ្ញុំឆ្លើយខុស នៅចំពោះមុខគេ នោះខ្ញុំនឹងខ្មាស់គេមិនខាន។ ខ្ញុំខ្លាចខ្មាស់គេណាស់។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានដាក់ដៃចុះវិញ។ តើខ្ញុំពិតជាខ្វះទំនុកចិត្តដល់ថ្នាក់នេះឬ?
រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីលោកយ៉ូហានបាទីស្ទ។ មានពេលមួយ ពួកសិស្សរបស់គាត់បានរអ៊ូថា ពួកបណ្តាជនកំពុងតែចាប់ផ្តើមឈប់ដើរតាមគាត់ ហើយកំពុងតែងាកមកដើរតាមព្រះយេស៊ូវវិញ។ ពេលនោះ លោកយ៉ូហានក៏បាននិយាយថា គាត់មានអំណរណាស់ ដែលបានទទួលដំណឹងនេះ។ គាត់គ្រាន់តែជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមិនមែនជាព្រះគ្រីស្ទទេ គឺគ្រាន់តែទទួលបង្គាប់នឹងមកនាំមុខទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ … ត្រូវឲ្យព្រះអង្គនោះបានចំរើនឡើង ហើយខ្ញុំត្រូវថយវិញចុះ”(៣:២៨-៣០)។ លោកយ៉ូហានដឹងថា គាត់មានជីវិតរស់ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គជា “ព្រះដែលយាងមកពីស្ថានសួគ៌ ក៏ខ្ពស់លើសជាងទាំងអស់”(ខ.៣១) ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលបានលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អ និងព្រះកិត្តិនាម។
ការលើកដំកើងខ្លួនឯង ធ្វើឲ្យយើងងាកចេញឆ្ងាយពីព្រះអម្ចាស់។ ហើយដោយសារព្រះអង្គ ជាព្រះសង្រ្គោះ និងក្តីសង្ឃឹមតែមួយ សម្រាប់ពិភពលោក នោះការដណ្តើមមុខមាត់ពីព្រះអង្គ នឹងនាំឲ្យយើងមានការឈឺចាប់មិនខាន។ ចូរយើងជៀសវាងការលើកដំកើងខ្លួនឯង ក្នុងការអ្វីដែលព្រះអង្គបានជួយឲ្យជោគជ័យ។…
ស្វាគមន៍ជានិច្ច
លោកសេយឌី(Saydee) និងក្រុមគ្រួសារគាត់ បានប្រកាន់យកគោលការណ៍ “បើកចំហរដៃ និងបើកចំហរផ្ទះ”។ គាត់ថា ផ្ទះរបស់គាត់ស្វាគមន៍មនុស្សទាំងអស់ “ជាពិសេស អ្នកដែលមានទុក្ខព្រួយ”។ គាត់បានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅប្រទេលលីបេរា ជាមួយបងប្អូន៩នាក់ ក្នុងគ្រួសារប្រភេទនេះឯង។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់តែងតែស្វាគមន៍អ្នកដទៃ ចូលក្នុងគ្រួសារពួកគេ តាមរបៀបនេះ។ គាត់ថា “យើងបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងសហគមន៍មួយ។ យើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះគ្នា។ ឪពុកខ្ញុំបានបង្រៀនយើង ឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ថែរក្សាគ្នា និងការពារគ្នាទៅវិញទៅមក”។
កាលស្តេចដាវីឌកំពុងតែត្រូវការជំនួយ ទ្រង់បានរកឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុង បទគម្ពីរសាំយ៉ូអែលទី២ ជំពូក២២ (និងទំនុកដំកើង ១៨) ស្តេចដាវីឌបានច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតព្រះអង្គបានធ្វើជាទីជ្រកកោន ដល់ស្តេចដាវីឌអស់មួយជីវិត។ ទ្រង់ក៏បានរំឭកផងដែរថា “នៅគ្រាមានសេចក្តីវេទនា នោះទូលបង្គំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា គឺបានស្រែករកព្រះនៃទូលបង្គំ ទ្រង់ក៏ឮសំឡេងនៃទូលបង្គំពីក្នុងព្រះវិហារទ្រង់ សំរែករបស់ទូលបង្គំបានឮនៅព្រះកាណ៌ទ្រង់”(២សាំយ៉ូអែល ២២:៧)។ ព្រះជាម្ចាស់បានរំដោះទ្រង់ជាច្រើនដង ឲ្យរួចពីខ្មាំងសត្រូវ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការសង្រ្គោះឲ្យរួចពីស្តេចសូលផងដែរ។ ទ្រង់បានសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះព្រះអង្គបានធ្វើជាទីមាំមួន និងជាអ្នករំដោះ ដែលទ្រង់បានចូលជ្រកកោន(ខ.២-៣)។
ទុក្ខព្រួយរបស់យើង ប្រហែលជាតូចទេ បើធៀបនឹងទុក្ខព្រួយរបស់ស្តេចដាវីឌ តែព្រះជាម្ចាស់បានស្វាគមន៍យើង ឲ្យរត់មករកព្រះអង្គ ដើម្បីស្វែងរកជម្រក ដែលយើងត្រូវការ។ ព្រះហស្តព្រះអង្គតែងតែបើកចំហរជានិច្ច។ ដូចនេះ ចូរយើង…
មេរៀនទទួលបានពីក្មេងៗ
ពេលដែលខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ធ្វើដំណើរចូលទៅក្នុងតំបន់សំណង់អាណាធិបតេយ្យ ចិត្តរបស់យើងក៏បានបន្ទាបចុះ ដោយសារភាពក្រីក្រ ដែលយើងបានឃើញ នៅទីនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងពេលដដែលនោះ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ផ្សេងមួយទៀត គឺស្រស់ថ្លាណាស់ ពេលដែលបានឃើញក្មេងៗរត់មករកយើង ដោយស្រែកឡើងថា “មឈុងហ្កាយី មឈុងហ្កាយី!” (ជាភាសាស្វាហ៊ីលី មានន័យថា “លោកគ្រូគង្វាល”)។ នេះជាការឆ្លើយតបរបស់ពួកគេ ដែលពេញដោយអំណរ ពេលដែលបានឃើញអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ កំពុងតែនៅក្នុងយានយន្តជាមួយយើង។ ក្មេងៗទាំងនោះបានបន្លឺសម្លេងស្រែកដ៏ស្រទន់ ដើម្បីស្វាគមន៍អ្នកដែលបានយកចិត្តទុកដាក់ និងខ្វល់ខ្វាយពីពួកគេ។
ពេលព្រះយេស៊ូវយាងមកដល់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយជិះនៅលើខ្នងសត្វលា ក្មេងៗដែលពេញដោយអំណរ ក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលស្វាគមន៍ និងសរសើរដំកើងព្រះអង្គថា “ហូសាណា ដល់ព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ព្រះអង្គដែលយាងមកដោយនូវព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះពរ ហូសាណា នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត”(ម៉ាថាយ ២១:៩,១៥)។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃនោះ គេមិនគ្រាន់តែឮសម្លេងសរសើរដំកើងព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះទេ។ សម្លេងរំខានក៏បានកើតមានផងដែរ ពេលដែលពួកអ្នកដូរលុយកំពុងតែច្រាស់ច្រាល ដោយសារព្រះយេស៊ូបានបណ្តេញពួកគេចេញពីព្រះវិហារ(ខ.១២-១៣)។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលបានមើលឃើញអំពើសប្បុរសរបស់ព្រះយេស៊ូវ “ក៏មានចិត្តគ្នាន់ក្នាញ់”(ខ.១៤-១៥)។ ពួកគេក៏បាននិយាយ អំពីការមិនពេញចិត្ត ចំពោះការដែលក្មេងៗសរសើរដំកើងព្រះអង្គ(ខ.១៦)។ ការនេះបានបង្ហាញថា ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនោះ កំពុងតែមានភាពក្រីក្រ នៅក្នុងចិត្ត។
យើងអាចរៀនសូត្រអំពីជំនឿរបស់ក្មេងៗ នៅគ្រប់សម័យ និងគ្រប់ទីកន្លែង ដែលបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ នៃពិភពលោក។ ព្រះអង្គជាព្រះដែលឮការសរសើរដំកើង និងសម្លេងយំរបស់យើង…
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន កូនប្រុសខ្ញុំដែលមានអាយុ៤ឆ្នាំ មានស៊ុមធ្វើពីឈើមួយ មានរូបរាងដូចបេះដូង ដែលគេបានភ្ជាប់ពីលើបន្ទះលោហៈ ដោយមានអក្សរឆ្លាក់នៅចំកណ្តាលថា ជារៀងរហូត ។ គាត់បានឲ្យស៊ុមនោះមកខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា “ម៉ាក់ កូនស្រឡាញ់ម៉ាក់ជារៀងរហូត”។
ខ្ញុំក៏បានអរគុណគាត់ ដោយឱបគាត់ ហើយប្រាប់គាត់ថា “កូនធ្វើឲ្យម៉ាក់ស្រឡាញ់កូនកាន់តែខ្លាំងហើយ”។
កូនប្រុសខ្ញុំបានឲ្យអំណោយមិនអាចកាត់ថ្លៃនេះមកខ្ញុំ ដើម្បីធានាថា គាត់នឹងស្រឡាញ់ខ្ញុំជារៀងរហូត។ នៅថ្ងៃដែលមានការពិបាក ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើព្រះវត្តមានដ៏ផ្អែមល្ហែមរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីកម្សាន្តចិត្ត និងលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ដោយបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ព្រះអង្គបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ។
ស៊ុមនោះក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអំណោយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ ដែលបានបង្ហាញ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គទាំងមូល និងបញ្ជាក់ ដោយព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ យើងអាចទុកចិត្តលើសេចក្តីល្អដែលមិនប្រែប្រួលរបស់ព្រះអង្គ ហើយច្រៀងសរសើរ ដោយការដឹងគុណថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គស្ថិតស្ថេរជានិច្ច គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានបន្លឺសម្លេងសរសើរ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៦:១)។ យើងអាចសរសើរដំកើងថា ព្រះអម្ចាស់ធំប្រសើរលើសអ្វីៗទាំងអស់(ខ.២-៣) ខណៈពេលដែលយើងជញ្ជឹងគិត អំពីភាពអស្ចារ្យមិនចេះចប់ និងប្រាជ្ញាដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះអង្គ (ខ.៤-៥)។ ព្រះដែលស្រឡាញ់យើងជារៀងរហូត ជាព្រះអាទិករនៃផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ដែលស្គាល់យើង និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយក៏បានគ្រប់គ្រងពេលវេលា ផងដែរ(ខ.៦-៩)។
យើងអាចអរសប្បាយ ព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលព្រះអាទិករ ដ៏មានគ្រប់ចេស្តា បានចាក់បង្ហូរមកលើជីវិត របស់កូនព្រះអង្គ…
ការសង្ស័យ និងជំនឿ
មានពេលមួយ លោកមីង តិច(Ming Teck)បានភ្ញាក់ពីដំណេក ដោយអាការៈឈឺក្បាលយ៉ាងខ្លាំង ហើយគាត់គិតថា គាត់កំពុងតែមានជំងឺប្រកាំងទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់ងើបពីគ្រែ គាត់ក៏បានដួលទៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ គេក៏បានយកគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យ ដែលនៅទីនោះ គ្រូពេទ្យក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់មានជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលហើយ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីគាត់បានទៅទទួលការស្តារនិតិសម្បទាឡើងវិញ អស់រយៈពេល៤ខែ គាត់ក៏បានមានលទ្ធភាពគិត និងនិយាយឡើងវិញ ប៉ុន្តែ គាត់នៅមានការឈឺចាប់ នៅក្នុងការដើរ។ ជាញឹកញាប់ គាត់បានព្យាយាមជម្នះភាពអស់សង្ឃឹម ប៉ុន្តែ គាត់រកឃើញការកម្សាន្តចិត្តដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប។
លោកយ៉ូបបានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់ ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។ ទោះគាត់បានទទួលដំណឹងដ៏សោកសៅយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែមើលទៅព្រះជាទីមួយ ដោយសេចក្តីសង្ឃឹម ហើយសរសេរដំកើងព្រះអង្គ ដែលបានធ្វើជាប្រភពនៃអ្វីៗទាំងអស់។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះហស្តរបស់ព្រះបានឃុំគ្រងអ្វីៗទាំងអស់ ក្នុងពេលដែលគាត់មានទុក្ខភ័យ(យ៉ូប ១:២១)។ យើងស្ញើចសរសើរជំនឿដ៏រឹងមាំរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូបក៏បានតយុទ្ធនឹងភាពអស់សង្ឃឹមផងដែរ។ បន្ទាប់ពីគាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ(២:៧) គាត់ក៏បានពោលពាក្យប្រទេចផ្តាសា ដល់ថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់(៣:១)។ គាត់បាននិយាយប្រាប់មិត្តភក្តិរបស់គាត់ និងទូលថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ អំពីការឈឺចាប់របស់គាត់ ដោយមិនលាក់លៀម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទីបំផុត គាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះហស្តព្រះ គឺជាអ្នកអនុញ្ញាតឲ្យការល្អ ក៏ដូចជាការអាក្រក់ កើតឡើងចំពោះគាត់(១៣:១៥ ១៩:២៥-២៧)។
ពេលដែលយើងមានការឈឺចាប់ យើងក៏អាចជ្រើសរើសយកក្តីសង្ឃឹម ឬភាពអស់សង្ឃឹម…
បុរសដែលមិនអាចនិយាយ
មានពេលមួយ ក្មេងជំទង់ដែលជាសិស្សវិទ្យាល័យមួយក្រុម មកពីសហរដ្ឋអាមេរិក បានទៅសួរសុខទុក្ខជនចាស់ជរា នៅក្នុងមន្ទីរចាស់ជរា ក្នុងទីក្រុងបេឡាយ។ ពេលដែលពួកគេកំពុងតែច្រៀងសរសើរព្រះយេស៊ូវ គេសង្កេតឃើញបុរសម្នាក់ កំពុងតែអង្គុយស្តាប់ នៅលើរទេះរុញ ដោយអំណរ។ ក្រោយមក ក្នុងចំណោមក្មេងជំទង់ទាំងនោះ មានអ្នកខ្លះបានព្យាយាមទំនាក់ទំនងជាមួយគាត់ ហើយក៏បានដឹងថា គាត់មិនអាចនិយាយបានទេ ដោយសារគាត់មានជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល។
ដោយសារពួកគេមិនអាចបន្តការសន្ទនាជាមួយគាត់ ក្មេងជំទង់ទាំងនោះក៏បានសម្រេចចិត្តច្រៀងឲ្យគាត់ស្តាប់។ ពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមច្រៀង រឿងដ៏អស្ចារ្យមួយបានកើតឡើង។ បុរសដែលមិនអាចនិយាយនោះ ក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀង។ គាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងជាមួយមិត្តភក្តិថ្មីទាំងនោះថា “ទ្រង់ធំណាស់ណា ទ្រង់ធំអស្ចារ្យ”។
វាជាពេលដែលពួកគេមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបុរសនេះមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បានទម្លុះទម្លាយឧបស័គ្គដែលធ្វើឲ្យគាត់និយាយមិនកើត ហើយក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀង និងថ្វាយបង្គំ អស់ពីចិត្ត និងដោយអំណរ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានឧបស័គ្គ នៅក្នុងការថ្វាយបង្គំ ពីមួយពេលទៅមួយពេល។ វាអាចជាការប៉ះទង្គិចគ្នា នៅក្នុងទំនាក់ទំនង ឬជាបញ្ហាលុយកាក់ជាដើម។ ពុំនោះទេ វាអាចជាចិត្តដែលកំពុងតែឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។
បុរសនៅមន្ទីរចាស់ជរាដែលនិយាយមិនកើតនោះ បានរំឭកយើងថា ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តា អាចជម្នះឧបស័គ្គទាំងអស់។ យើងអាចបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ឱព្រះអម្ចាស់ កាលខ្ញុំនឹកស្ងើចខ្លាំងអស្ចារ្យ ពីសកលលោក ដែលទ្រង់សាងដោយព្រះហស្ត!”
តើអ្នកមានការពិបាកក្នុងការច្រៀងសរសើរ និងថ្វាយបង្គំព្រះទេ? សូមជញ្ជឹងគិត អំពីភាពធំប្រសើររបស់ព្រះនៃយើង ដោយអានខគម្ពីរ ដែលមានដូចជា ទំនុកដំកើង ជំពូក៩៦ ជាដើម ហើយអ្នកក៏នឹងបានដឹងថា…
ការអធិស្ឋានជំនួស
នៅពេលរសៀលថ្ងៃសៅរ៍មួយនោះ ពេលដែលខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវ យើងបានឈប់ឡាន ដើម្បីញាំអាហារ ក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយ។ ខណៈពេលដែលអ្នករត់តុបានដាក់ចំណិតដំឡូងបំពង និងនំប័រហ្គ័រក្រាស់ៗ នៅលើតុរបស់យើង ស្វាមីខ្ញុំក៏បានងើបក្បាលឡើង ហើយសួរឈ្មោះគាត់។ បន្ទាប់មក ស្វាមីខ្ញុំក៏បាននិយាយថា “ពួកខ្ញុំអធិស្ឋានជាលក្ខណៈគ្រួសារ មុនពេលញាំអាហារ។ តើមានអ្វីដែលពួកខ្ញុំអាចអធិស្ឋានឲ្យអ្នកនៅថ្ងៃនេះឬទេ?” អ៊ែលិន(Allen គឺជាឈ្មោះរបស់គាត់) ក៏បានមើលមកយើង ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល រួមផ្សំនឹងការថប់បារម្ភ។ គាត់មិនមាត់មិនកមួយសន្ទុះ ហើយក៏បានប្រាប់យើងថា គាត់គេងនៅលើសាឡុង ក្នុងផ្ទះមិត្តភក្តិគាត់រាល់យប់។ ឡានរបស់គាត់ខូច ហើយគាត់ដាច់លុយហើយ។
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម សូមព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់អ៊ែលិន ហើយបង្ហាញឲ្យគាត់ស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ពេលដែលស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទូលអង្វរឲ្យអ៊ែលិន ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលយល់ចិត្តយើង ហើយបានអធិស្ឋានទូលអង្វរជំនួសយើង។ ក្នុងពេលដែលយើងមានតម្រូវការខ្លាំងបំផុត គឺនៅពេលដែលយើងដឹងថា យើងមិនមានលទ្ធភាពដោះស្រាយបញ្ហាក្នុងជីវិតយើង។ ពេលនោះយើងមិនដឹងថា ត្រូវអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្តេចទេ តែ “ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទូលអង្វរជំនួសរាស្រ្តរបស់ព្រះ”(រ៉ូម ៨:២៧)។ យើងមិនដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណទូលអង្វរអំពីអ្វីខ្លះទេ តែយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គតែងតែទូលអង្វរ តាមបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះវរបិតាមានសម្រាប់ជីវិតយើងម្នាក់ៗ។
ពេលណាអ្នកអធិស្ឋាន សូមការដឹកនាំ ការផ្គត់ផ្គង់ និងការការពារពីព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់នរណាម្នាក់ សូមឲ្យទង្វើដ៏សប្បុរសនេះ បានរំឭកអ្នកថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏កំពុងតែទូលអង្វរ ដល់ព្រះវរបិតា អំពីតម្រូវការខាងវិញ្ញណរបស់អ្នកផងដែរ គឺទូលអង្វរដល់ព្រះដែលស្គាល់ឈ្មោះអ្នក…
ការអត់ឱនទោសដែលមិននឹកស្មានដល់
ជំរុំប្រមូលផ្តុំ វេវិនប្រាក ជាកន្លែងដែលពួកណាហ្ស៊ីបានប្រហារជីវិតស្រ្តីស្លូតត្រង់ អស់ជិត៥ម៉ឺននាក់។ នៅពេលដែលកងទ័ពរំដោះចូលជំរុំប្រមូលផ្តុំនេះ ពួកគេក៏បានរកឃើញក្រដាសមួយសន្លឹកដែលបានខ្ញុកខ្ញី នៅក្នុងចំណោមសាកសពទាំងឡាយ។ ក្នុងក្រដាសនោះ គេឃើញមានសេចក្តីអធិស្ឋាន មានខ្លឹមសារដូចតទៅ : ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមនឹកចាំបុរស និងស្រ្តីទាំងឡាយ ដែលមានសុឆន្ទៈ តែក៏សូមនឹកចាំ អំពីអ្នកដែលមានបំណងអាក្រក់ផងដែរ។ ប៉ុន្តែ សូមកុំនឹកចាំ អំពីទុក្ខវេទនា ដែលពួកគេបានផ្តល់ឲ្យយើងខ្ញុំឡើយ។ សូមនឹកចាំ អំពីផលផ្លែ ដែលយើងខ្ញុំបានបង្កើតចេញពីទុក្ខវេទនានេះ ដែលមានដូចជា មិត្តភាព និងសាមគ្គីភាព ភាពស្មោះត្រង់ ការបន្ទាបខ្លួន សេចក្តីក្លាហាន ភាពសប្បុរស និងភាពអស្ចារ្យនៃចិត្ត ដែលបានកើតចេញពីទុក្ខវេទនានេះ។ ហើយពេលដែលពួកគេទទួលការជំនុំជម្រះ សូមឲ្យផលផ្លែដែលយើងខ្ញុំបង្កើតបាននេះ បានក្លាយជាមូលហេតុ ដែលពួកគេគួរតែទទួលការអត់ឱនទោសពីព្រះអង្គ។
ខ្ញុំមិនដឹងថា ស្រ្តីម្នាក់នោះ មានការភ័យខ្លាច និងការឈឺចាប់ប៉ុណ្ណាទេ ពេលដែលគាត់កំពុងតែសរសេរសេចក្តីអធិស្ឋាននេះ។ ពាក្យពេចន៍ដែលគាត់បានសរសេរនេះ បានបង្ហាញចេញនូវការអត់ឱនទោស ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន។ គាត់បានធ្វើនូវរឿងមួយដែលគេមិននឹកស្មានដល់ គឺគាត់បានទូលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ អត់ឱនទោសដល់អ្នកដែលកំពុងធ្វើទារុណកម្មមកលើនាង។
សេចក្តីអធិស្ឋាននេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអធិស្ឋានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ បន្ទាប់ពីគេបានចោទបង្ខូចព្រះអង្គ ព្រមទាំងចម្អកឲ្យ វាយដំ និងបន្ទាបបន្ថោកព្រះអង្គ នៅចំពោះមុខពួកបណ្តាជន គេក៏បាន “ឆ្កាងព្រះអង្គ ជាមួយនឹងឧក្រឹដ្ឋជនពីរនាក់”(លូកា ២៣:៣៣)។ ព្រះកាយព្រះអង្គត្រូវគេព្យួរនៅលើឈើឆ្កាង…
កម្លាំងសម្រាប់បន្តដំណើរទៅមុខទៀត
មួយ នៅរដូវក្តៅ ខ្ញុំមានគម្រោងនិពន្ធដ៏ធំមួយ ដែលជិតដល់ពេលកំណត់។ វាជាកិច្ចការមួយដែលហាក់ដូចជាមិនអាចធ្វើឲ្យទាន់ពេលវេលា។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនថ្ងៃ តែម្នាក់ឯង ដោយព្យាយាមនឹករកពាក្យដែលត្រូវសរសេរនៅលើទំព័រសៀវភៅ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្សោះអស់កម្លាំង និងបាក់ទឹកចិត្តណាស់ ហើយខ្ញុំចង់បោះបង់ចោលការតស៊ូ។ មិត្តភក្តិដែលមានប្រាជ្ញាម្នាក់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យនឹកចាំ អំពីពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លា ហើយគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរតែរកពេលសម្រាក និងញាំអាហារឲ្យសប្បាយចិត្ត។
ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំដឹងថា គាត់និយាយត្រូវ។ យោបលរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់លោកអេលីយ៉ា និងសារដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច ដែលគាត់បានទទួលពីក្សត្រីយេសេបិល(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:២) ទោះគម្រោងនិពន្ធសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ មិនបានជួបបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ ដូចលោកហោរារូបនេះក៏ដោយ។ បន្ទាប់ពីលោកអេលីយ៉ាទទួលបានជ័យជម្នះលើពួកហោរាក្លែងក្លាយ នៅភ្នំកើមែល ក្សត្រីយេសេបិលក៏បានផ្ញើព្រះរាជសារទៅគាត់ថា នាងនឹងចាប់ខ្លួនគាត់ ហើយសម្លាប់គាត់ចោល ដូចនេះគាត់ក៏មានការអស់សង្ឃឹម លែងចង់រស់ទៀត។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គាត់ក៏បានអរសប្បាយ នឹងការគេងលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់ ហើយទេវតាបានមកជួបគាត់ពីរដង ដើម្បីប្រទានអាហារដល់គាត់។ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់ បានចម្រើនកម្លាំងកាយគាត់ ជាថ្មីឡើងវិញ គាត់ក៏អាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។
ពេលណា យើងមាន “ការពិបាកពេក ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង”(ខ.៧) យើងប្រហែលជាត្រូវការការសម្រាក និងបរិភោគអាហារ ដ៏មានផាសុខភាព និងអំណរ។ ព្រោះពេលណាយើងមានការខ្សោះអស់កម្លាំង ឬខឹង យើងងាយនឹងធ្លាក់ចូលក្នុងភាពខកចិត្ត ឬការភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ពេលណាព្រះជាម្ចាស់បំពេញតម្រូវការខាងរូបកាយយើង តាមរយៈធនធានរបស់ព្រះអង្គ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ…